Gigant.

[Poniższa informacja jest ważna nie tylko z tego powodu, że wzbogaca naszą wiedzę o nowe odkrycia archeologiczne, ale też dlatego, że ukazuje możliwości tzw. „sztucznej inteligencji”. Tu ważne jest odpowiednie postawienie pytań. Stąd gratulacje dla naukowców z Uniwersytetu w Yamagata. Oczywiście w tym wypadku odpowiedź na postawione pytania (zadanie) mogła powstać w oparciu również o inne zdobycze współczesnych techniki (np. zdjęcia satelitarne). Moim zdaniem, choć należy docenić możliwości nowych technik oraz to, że dzięki nim zdobywamy coraz więcej informacji, nie pomogą one jednak same w sobie w znalezieniu odpowiedzi na istniejące wobec historii i jej artefaktów pytania. Jak np. na to, w jakim celu powstały tzw. rysunki z Nazca? Tu wciąż obracamy się w świecie mniej lub bardziej prawdopodobnych hipotez.                                                                                                                  Piotr Kotlarz]

Nowe glify znalezione na peruwiańskiej pustyni

Archeolodzy z Japonii zidentyfikowali 143 nowe rysunki — czyli geoglify — przedstawiające zwierzęta, rośliny i ludzi na pustyni Nazca, niedaleko wybrzeży Peru. Prace terenowe i trójwymiarowa analiza obrazu przeprowadzone przez zespół kierowany przez Masato Sakai, profesora antropologii kulturowej na Uniwersytecie Yamagata w Japonii, doprowadziły do ​​odkrycia 142 nowych geoglifów. Wysoki na cztery metry i szeroki na dwa metry obraz humanoida został zidentyfikowany za pomocą sztucznej inteligencji opracowanej przez IBM, która jest w stanie przetworzyć ogromną liczbę zdjęć lotniczych w wysokiej rozdzielczości. Wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO w 1994 roku tzw. Linie i Geoglify Nazca i Pampas de Jumanarozciągają się na obszarze około 450 kilometrów kwadratowych i przedstawiają wyimaginowane istoty, zwierzęta i setki innych dużych figur geometrycznych – jedna z nich, długa na 135 metrów, przedstawia małpę. Szacuje się, że mają od 2500 do 2200 lat i uważa się, że były używane w rytuałach przez ludy przedinkaskie. Oprócz badania regionu od 2004 roku, zespół Sakai starał się zachować stanowisko archeologiczne, które jest zagrożone z powodu ekspansji miejskiej i rolniczej. W zeszłym roku ciężarówka jadąca autostradą Panamerykańską zjechała z drogi i pozostawiła ślady opon na trzech geoglifach. W 2009 r. ulewne deszcze spływające z autostrady uszkodziły trzy palce glifu w kształcie dłoni ( Yamagata News , 15 listopada; Smithsonian.com , 21 listopada).

Glify przedstawiające dwugłowego węża ( po lewej ) i ptaka

Dean Mouhtaropoulos / Getty Details Yamagata University i IBM

Sztuczna inteligencja zidentyfikowała humanoidalny obrazDean Mouhtaropoulos / Getty Details Yamagata University i IBM

Link do artykułu:

New glyphs found in the Peruvian desert

Opublikuj ponownie

Ten artykuł może zostać ponownie opublikowany w Internecie na licencji CC-BY-NC-ND Creative Commons. Należy przestrzegać określonych tutaj zasad ponownego publikowania treści cyfrowych Pesquisa FAPESP. Podsumowując, tekst nie może być edytowany, a autor (autorzy) i źródło (Pesquisa FAPESP) muszą być podane. Użycie przycisku HTML zapewni przestrzeganie tych standardów. Jeśli powielasz tylko tekst, zapoznaj się z Polityką ponownego publikowania w formie cyfrowej .

Obraz wyróżniający: Gigant.  Autorstwa Diego Delso, CC BY-SA 4.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=42787842

Kilka dodatkowych informacji dla czytelników WOBEC za innymi artykułami oraz Wikipedią.

Grupa geoglifów na pustyni Sechura w Peru, zwanych też rysunkami z Nazca, których początki sięgają 100 r p.n.e. (?), to system linii, które oglądane z góry przypominają kształtem zwierzęta, rośliny lub figury geometryczne, będący dziełem kultury Nazca. Znajdują się w południowo-zachodniej części Peru, niedaleko miasta Nazca, na obszarze ponad 50 km długości i 14 km szerokości. Linie znajdują się na czterech płaskowyżach: Palpa, Ingenio, Nazca i Socos, położonych pomiędzy 419 a 465 kilometrem autostrady panamerykańskiej. Zostały stworzone przez Indian Nazca między rokiem 300 p.n.e. a 900 n.e.

Rysunki sporządzono, usuwając z powierzchni czerwony żwir i odsłaniając jaśniejszą, żółtobiałą glebę. W ten sposób, na ciemnym tle uwidoczniły się wyraźne linie. Ryty mają średnio 20 centymetrów głębokości i około metra szerokości. Indianie prawdopodobnie najpierw projektowali wielki rysunek, którego nie byli w stanie ogarnąć wzrokiem, a potem przenosili go, kawałek po kawałku, w określone miejsce. Na płaskowyżu Nazca znajdują się setki geoglifów, które przedstawiają zarówno pozornie przypadkowe zbiory figur geometrycznych: kwadratów i trójkątów oraz prostych linii ciągnących się nawet przez 8 kilometrów; jak i ogromne wizerunki zwierząt i roślin. Do najsłynniejszych należą: pająk z czterdziestometrowymi odnóżami, stodwudziestometrowy kondor, koliber, orki, małpy, pies, kaktusy, kwiaty, ryby.

W 2013 mała część rysunków uległa zniszczeniu przez ciężki sprzęt używany przy wydobyciu skał wapiennych w pobliskim kamieniołomie. W grudniu 2014 organizacja Greenpeace podczas swojego protestu uszkodziła niektóre rysunki. Pod koniec stycznia 2018 roku jeden z rysunków został uszkodzony przez kierowcę ciężarówki, nad którą stracił panowanie nad pojazdem i wjechał na geoglif.

Dla współczesnej nauki, geoglify odkryli dopiero w 1926 roku dwaj naukowcy – Alfred Kroeber i Toríbio Mejía Xesspe. Początkowo wzięli plątaninę linii za kanały nawadniające pustynny teren. Później uznali, że labirynt ma charakter religijny, podobnie jak święte ścieżki Inków. Inną teorię wysunął w 1941 roku Paul Kosok. Podobnie jak niemiecka uczona Maria Reiche, uważał on, że wzory mają związek z obserwacjami astronomicznymi i są „największym na świecie podręcznikiem z dziedziny astronomii”. Niektóre, długie na setki metrów linie, pokrywają się bowiem z orbitalnym ruchem gwiazd, a gigantyczne kontury zwierząt wiernie odzwierciedlają gwiazdozbiory.

Amerykański archeolog David Johnson uważa, że niektóre z geoglifów miały związek ze źródłami wody i systemem nawadniającym (puquios).

Jeszcze inni badacze dopatrują się w ogromnych układach linearnych szlaków handlowych, bieżni, na których rozgrywano zawody sportowe, ozdób, które miały cieszyć oczy bogów, oraz kalendarzy religijno-astronomicznych. Większość naukowców zgadza się jednak z teorią Marii Reiche, która twierdzi, że geoglify były wykorzystywane do określania pory siewu i zbiorów, gdyż oznaczają okresowe pojawianie się gwiazd i konstelacji i wskazują na punkty wschodów i zachodów słońca podczas jesiennej i wiosennej równonocy oraz przesilenia letniego. Geoglify mogły być związane ze światem, który otaczał twórców oraz przywiązywaną wagą do poszczególnych stworzeń. Twórcy geoglifów ze wszystkimi przedstawieniami mieli kontakt i miały one znaczenie. Cały czas nowe twory są odnajdywane, pomimo tego, że ich rozmiary są ogromne.

Odmienną koncepcję przedstawił szwajcarski pisarz Erich von Däniken, który twierdzi, że linie miały być lądowiskiem dla przybyszów z kosmosu.

Poniższe zdjęcia pochodzą prawdopodobnie z zasobów Yamagata University.