4  TANIEC NOWOCZESNY

STRESZCZENIE

Taniec nowoczesny pojawił się jako kontrast lub odrzucenie sztywnych ograniczeń baletu. Od indywidualnej swobodnej ekspresji po współczesny taniec nowoczesny, podobnie jak jego początki, taniec nowoczesny stale się zmienia. Dziś, łącząc elementy spajające inne gatunki tańca (afrykański, balet, jazz, hip-hop), taniec nowoczesny interesuje się przekazywaniem przeżyć emocjonalnych poprzez podstawowy i nieskrępowany ruch. Obecnie, we wszystkich swoich odmianach, stał się tym, czego oczekiwał choreograf, zgodnie z pochodzeniem artysty, jego naukami, techniką, stylem i wyobraźnią. Ponieważ jest to tak osobista i indywidualna forma sztuki pozostanie popularna i ceniona przez wiele lat.

Czym jest taniec nowoczesny?

Na początku XX wieku choreografowie oderwali się od surowych tradycji baletu, aby stworzyć taniec tak różnorodny i bogaty jak amerykański tygiel. Choreografowie czerpali ze stylów wielu kultur, aby stworzyć nową formę tańca tak różnorodną jak obywatele i wyrażającą niezależność amerykańskiego ducha. Czarni tancerze i choreografowie zgłębili swoje afrykańskie i karaibskie korzenie i ukształtowali własną formę wyrazistego tańca współczesnego. Inni poszukiwali nowego ruchu, który mógłby przedstawić kondycję ludzką. Nieuchronnie tańce były wspólne, łączone i wymyślane na nowo. Tak czy inaczej, pierwsi pionierzy tańca współczesnego poszukiwali nowych sposobów wyrażania siebie w bardziej naturalnej i swobodnej formie, jednocześnie oddając ducha swoich czasów.

Charakterystyka tańca współczesnego

Technika tańca współczesnego różni się od skodyfikowanego zestawu ruchów baletowych używanych na całym świecie. Nowoczesne style tańca są zindywidualizowane i w większości nazwane na cześć osoby, która je opracowała; na przykład José Limón stworzył technikę Limón. Chociaż techniki tańca współczesnego są różne, koncepcje ruchu są osadzone we wszystkich technikach i mają wspólne zasady. Przyjrzyjmy się koncepcjom ruchu w tańcu współczesnym.

DYNAMICZNE WYRÓWNANIE I ELASTYCZNOŚĆ

Wszyscy tancerze używają dynamicznego wyrównania. Jednak w tańcu współczesnym nacisk kładzie się na rdzeń wraz z miednicą, która jest centrum, z którego pochodzi cały ruch. Rdzeń utrzymuje tancerza uziemionego i stabilnego. Tancerze tańca współczesnego wykorzystują również swobodne lub nieskrępowane ruchy tułowia, które pozwalają na elastyczność we wszystkich kierunkach.

POWAGA

We współczesnym tańcu akceptowana jest grawitacja; działa w partnerstwie z ciałem, wykorzystując ciężar tancerza w połączeniu z pędem.

ODDECH

Wykorzystanie oddechu jest ważnym elementem tańca współczesnego. Tancerze nie zawsze starają się ukryć oddech. Wdech i wydech zapewniają naturalny rytm fizyczny, który pomaga w wykonywaniu ruchu.

BOSKIE STOPY, STOPY Zgięte i STOPY RÓWNOLEGŁE

Taniec nowoczesny często wykonywany jest boso. Wiele ćwiczeń wykorzystuje stopy w pozycji równoległej. W przeciwieństwie do tradycyjnego baletu, w tańcu współczesnym można używać zgiętej stopy zamiast spiczastej.

IMPROWIZACJA

Improwizacja to praktyka nieplanowanego ruchu. Wielu choreografów wykorzystuje improwizację jako podstawę do generowania pomysłów ruchowych do choreografii. Poprzez aktywne badania choreografowie wybierają i dalej rozwijają ruchy poznane podczas improwizacji, aby rozważyć, w jaki sposób można je zastosować w swojej koncepcji tańca.

Pionierzy: pierwsze i drugie pokolenie

KONTEKST HISTORYCZNY

Taniec nowoczesny pojawił się w Niemczech i Stanach Zjednoczonych na początku XX wieku. Pod koniec XIX wieku druga rewolucja przemysłowa przyniosła znaczące zmiany. Coraz większa liczba osób mieszkających i pracujących w miastach, głównie z klasy średniej lub pracowników umysłowych, prowadziła mniej aktywny tryb życia, co spowodowało, że urzędnicy zajmujący się zdrowiem publicznym mieli za zadanie zapobiegać rozprzestrzenianiu się chorób spowodowanych siedzącym trybem życia. Wysoko chwalono podkreślanie korzyści płynących z regularnych ćwiczeń, takich jak taniec, gimnastyka i sport. Europejscy teoretycy Delsarte i Dalcroze wprowadzili metody rozumienia ruchu ludzkiego, które przedstawiono na uczelniach jako „taniec estetyczny”. Teoretycy ci wywarli wrażenie na wschodzących współczesnych tancerzach, ponieważ zapewnili nowe sposoby odkrywania wyrazistych właściwości ciała poprzez reagowanie na wewnętrzne doznania z większą swobodą ruchu.

Loie Fuller (1862–1928)

Loie Fuller była aktorką i tancerką spódnicy, popularną formą tańca w Europie i Ameryce, występującą głównie w burlesce i wodewilu. Fuller znana jest ze swoich dramatycznych manipulacji tkaninami i projektami oświetlenia, tworząc efekty wizualne, takie jak skrzydła motyla i obrazy ognia. Osiągnęła te efekty, oświetlając swoje obszerne jedwabne kostiumy światłem. Loie eksperymentował także z oświetleniem elektrycznym, kolorowymi żelami i projekcjami.

Isadora Duncan (1877–1927)

Isadora Duncan odrzuciła jej wczesną naukę techniki baletowej, uważając, że ruch i kostiumy są ograniczające i brakuje im osobistego wyrazu. Zamiast tego badała bardziej naturalne ruchy, takie jak chodzenie, bieganie, skakanie i skakanie. Zamiast stroju baletowego naśladowała Greków, gdy nosiła tuniki, tańczyła boso i wykonywała tańce o naturze. Dało jej ruchowi poczucie wolności i opuszczenia.

Historycznie rzecz biorąc, taniec nowoczesny był powiązany z siłami kulturowymi, które odzwierciedlają społeczeństwo. Tańce Duncana wyrażały kondycję człowieka, zwłaszcza prawa kobiet. Podróżowała po Ameryce i ostatecznie osiadła w Europie, gdzie założyła swoją szkołę. Duncan szkolił tancerzy i nazywał ich „Isadorables”.

“Denishawn”

Ruth St. Denis (1879–1968)

Ruth St. Denis zafascynowała się kulturami na całym świecie, kiedy zobaczyła reklamę papierosów egipskich bóstw. Wizerunek bogini na papierosach zainspirował jej tańce ku czci bogiń i bóstw, oparte na jej wrażeniach z form tańca indyjskiego, egipskiego, hiszpańskiego i jawajskiego, które nie były kulturowo dokładne. Zamiast tego były odzwierciedleniem jej estetyki.

Ruth St. Denis poślubiła Teda Shawna; zapoczątkowało to także kreatywne partnerstwo. Razem założyli szkołę Denishawn, tworząc zróżnicowany program nauczania obejmujący balet, tańce azjatyckie i historię tańca. Zachęcali tancerzy, aby połączyli swoje tańczące ciała z umysłami i duszami. Dzięki ich szkole wyłoniło się pierwsze pokolenie współczesnych tancerzy.

Ruth St. Denis i Ted Shawn rozstali się. St. Denis zwróciła swoją uwagę na religię i kontynuowała nauczanie form tańca południowoazjatyckiego. Ted Shawn założył Jacob’s Pillow w Massachusetts, najstarszy festiwal tańca w kraju.

Ted Shawn (1891–1972)

Ted Shawn założył wyłącznie męski zespół taneczny o nazwie Ted Shawn and His Men Dancers, mając nadzieję, że taniec nowoczesny stanie się szanowanym zawodem dla tancerzy płci męskiej.

PIERWSZA GENERACJA: Odkrywanie osobistych głosów

Tancerze ze szkoły Denishawn zaczęli się rozwijać, w miarę jak niepokoiła ich artystyczna wizja zespołu, która skupiała się na egzotycznych motywach, które okazały się bardziej rozrywką w wodewilu. Zamiast tego tancerze pierwszego pokolenia chcieli wyrazić swój twórczy głos i przesuwać granice tej formy sztuki, co zaowocowało różnymi skodyfikowanymi nowoczesnymi technikami.

Marta Graham (1894–1991)

Ryc. 3. Tancerka Martha Graham, na stronie 54 „Shadowland” z kwietnia 1922 r. Domena publiczna CC

Martha Graham studiowała taniec w Denishawn, ale opuściła ją, aby założyć własną firmę i rozwijać własną technikę. Wierzyła, że ​​taniec powinien pokazywać walkę i ból, jaki towarzyszy życiu. Rozwinęła „kontrakt i zwolnienie”, technika pokazująca ruch rozpoczynający się od środka ciała, mający uosabiać konflikt. Technika ta polega na uciskaniu mięśni tułowia (w dolnej części brzucha i miednicy), po czym następuje uwolnienie napięcia (kręgosłup wydłuża się, aby powrócić do wydłużonej, neutralnej pozycji). Technika ta wykorzystuje oddech do wspomagania ruchu; tancerz zaczyna od wdechu, następnie wydechu, pozwalając ciału się skurczyć, po czym następuje wdech, aby rozluźnić i przywrócić ciało do pozycji pionowej/neutralnej.

W repertuarze Grahama znalazły się tańce inspirowane stylem amerykańskim, takie jak Frontier i Appalachian Spring; tworzyła także tańce oparte na mitach greckich jak w „Nocnej podróży” oraz tańce emocjonalne.

Humphreya-Weidmana

Doris Humphrey (1895–1958) i Charles Weidman (1901–1975)

Doris Humphrey i Charles Weidman byli byłymi studentami Denishawn, nawiązali twórczą współpracę i razem założyli firmę Humphrey-Weidman. We współpracy z Weidmanem Humphrey stworzył technikę ruchu opartą na reakcji organizmu na grawitację i ciężar, zwaną „upadek i powrót do zdrowia.” Humphrey wierzył, że ciało stale porusza się pomiędzy „łukiem pomiędzy dwiema śmiercią” według następującego po sobie wzoru, reagując na grawitację.

Lester Horton (1906–1953)

Lester Horton zainteresował się tańcem, gdy zobaczył rdzennych Amerykanów wykonujących rodzime tańce. Najbardziej znany jest ze swojej techniki zwanej Techniką Hortona. Technika ta opiera się na zasadach budowania siły i elastyczności poprzez ćwiczenia wzmacniające (zestawy ćwiczeń zaprojektowane w celu zwiększenia umiejętności technicznych w oparciu o zasady anatomii).

Horton miał także firmę, której przypisuje się założenie pierwszego zintegrowanego rasowo zespołu tanecznego w Ameryce. Jego choreografia czerpała inspiracje z form tańca indiańskiego i afrykańskiego.

(Osborne) Hemsley Winfield (1907–1934)

(Osborne) Hemsley Winfield był afroamerykańskim tancerzem współczesnym, który szukał sposobów na stworzenie równych szans czarnym tancerzom. Winfield zainspirował się renesansem w Harlemie, ruchem kulturowym, który wysunął na czoło artystów afroamerykańskich jako twórców zmian. W 1931 roku wraz z Edną Guy założył Bronze Ballet Plastique, później przemianowany na The New Negro Art Theatre Dance Group, który był pierwszym afroamerykańskim zespołem tańca nowoczesnego w Stanach Zjednoczonych. Winfield założył także szkołę tańca, która zapewnia naukę tańca. Po śmierci Winfielda grupa taneczna New Negro Art Theatre została rozwiązana z powodu braku wsparcia finansowego.

Edna Guy (1907–1983)

Ryc. 7. Edna Guy z „Czarnej przeszłości” Nelsona Neala. https://www.blackpast.org/african-american-history/edna-guy-mccully-1907–1983/ CC BY

W 1924 roku Edna Guy była pierwszą Afroamerykanką, która studiowała u Denishawna. Jednak ze względu na panującą segregację rasową mogła występować tylko podczas recitali wewnętrznych. Później wraz z Hemsleyem Winfieldem założyła grupę taneczną New Negro Art Theatre Dance Group. W 1937 roku Guy i Allison Burroughs zorganizowali wieczór tańca murzyńskiego, prezentujący tańce afrykańskiej diaspory.

 

DRUGA GENERACJA: Poszerzanie horyzontów tańca współczesnego

Tancerze współcześni drugiej generacji albo kontynuowali twórczość swoich poprzedników, albo poszli w innym kierunku, tworząc nowe techniki taneczne, style i niekonwencjonalne podejścia choreograficzne.

José Limón (1908–1972)

Pochodzący z Meksyku José Limón tańczył z Doris Humphrey i Charlesem Weidmanem. Ostatecznie Limón założył własną firmę i poprosił swojego mentora, Humphreya, aby został dyrektorem artystycznym. Limón rozwinął technikę Humphreya „upadnij i odzyskaj siły” i położył nacisk na płynny, sekwencyjny ruch oraz wykorzystanie oddechu jako źródła i czynnika ułatwiającego ruch jako sposobu podejścia do ruchu organicznego. Dziedzictwo Limóna jest wciąż żywe. Jego zespół nadal występuje, tańcząc repertuar Limón wraz z nowymi dziełami artystów.

Ryc. 8 José Limón z „José Limón Bio” YouTube CC BY

Katarzyna Dunham (1909–2006)

Ryc. 9 Zdjęcie przedstawia Katherine Dunham, tancerkę, portret pełnej długości, zwróconą w prawo, ubraną w kostium taneczny. Alfredo Valente (1899–1973, fotograf). Domena publiczna CCP

Katherine Dunham była tancerką i z wykształcenia antropologiem, która studiowała tańce Haiti i innych wysp karaibskich. Z zespołem występowała i tworzyła choreografie do musicali, filmów i koncertów na Broadwayu. Dunham rozwinęła swoją technikę czerpiącą z zasad afrykańskiego ruchu tanecznego, zwaną Techniką Dunhama. Dunham starała się tworzyć tańce, które reprezentowałyby jej afroamerykańskie dziedzictwo. Jej twórczość wykraczała poza taniec nowoczesny, gdzie tworzyła choreografie do hollywoodzkich filmów. W połowie lat czterdziestych założyła szkołę tańca w Nowym Jorku.

Perła Primus (1919–1994)

Pearl Primus była z wykształcenia antropologiem. Zapewniła fundusze na naukę tańca za granicą w Afryce i na Karaibach. Primus stał się silnym głosem tańca afroamerykańskiego, zajmując się rasizmem w Stanach Zjednoczonych. Jednym z jej najbardziej znanych dzieł jest „Strange Fruit” oparty na wierszu Lewisa Allana o linczu Czarnych. W 1979 roku wraz z mężem założyła Instytut Języka Tańca Pearl Primus, który skupiał zajęcia z różnych stylów tańca afrykańskiego. Primus założyła także swój zespół „Earth Theatre”, który koncertował w całym kraju.

Talley Beatty (1918–1995)

Talley Beatty pochodzi z Luizjany i urodził się w Shreveport. Początkowo był tancerzem i uczniem Katherine Dunham, występował w przedstawieniach i filmach na Broadwayu. W 1952 roku założył swój zespół, który koncertował po Stanach Zjednoczonych i Europie z programem „Tropicana” prezentującym style tańca afrykańskiego i latynoamerykańskiego. Choreografia Beatty’ego skupiała się na tematyce życia Afroamerykanów. Znane zespoły taneczne, takie jak Alvin Ailey American Dance Theatre i Dance Theatre of Harlem, ponownie wystawiały jego dzieła.

Donald McKayle (1930–2018)

Donald McKayle był jednym z pionierów afroamerykańskich tancerzy współczesnych, którzy skupili się na dziełach świadomych społecznie, odwołujących się do doświadczeń osób czarnoskórych w Stanach Zjednoczonych. W trakcie swojej kariery McKayle stworzył choreografię do kilku arcydzieł, w tym „Rainbow Round My Shoulder”, ukazując trudne warunki pracy uwięzionych czarnych mężczyzn śpiewających piosenki gangów łańcuchowych. Za swój niestrudzony wkład został wyróżniony przez Dance Heritage Coalition jako „jeden z niezastąpionych skarbów tańca Ameryki”.

Ryc. 12 Portret Donalda McKayle’a w 1963 r. Biblioteka Publiczna w Nowym Jorku. CCSA 4.0

Alvin Ailey (1931–1989)

Alvin Ailey to kolejny ważny artysta tańca drugiej generacji. Studiował u Lestora Hortona, Katherine Dunham i Marthy Graham. Jego niezależna kariera rozpoczęła się po śmierci swojego mentora, Lestera Hortona. W 1958 roku założył Alvin Ailey American Dance Theatre z siedzibą w Nowym Jorku. Ailey stała się wpływowym głosem, który zwrócił uwagę na nierówności, z jakimi borykają się Afroamerykanie. Ailey był oddany podkreślaniu i zachowywaniu doświadczeń Afroamerykanów, czerpiąc inspirację ze swojego dziedzictwa, w tym muzyki duchowej, bluesa i jazzu.

Ailey szukał innych afroamerykańskich choreografów, którzy mogliby przygotować tańce dla jego zespołu. Na poniższym filmie zobaczycie Chromę Wayne’a McGregora, Grace Ronalda K. Browna i Takademe Roberta Battle’a. Zawiera także arcydzieło Alvina Aileya Revelations. Jeśli nie widziałeś wcześniej Revelations, obejrzyj przynajmniej to.

Ailey stworzyła choreografię do niezliczonych dzieł. Jego dzieło Revelations to amerykański klasyk. W swojej karierze otrzymał wiele odznaczeń za swoją działalność artystyczną i na rzecz praw obywatelskich, w tym Prezydencki Medal Wolności.

Erick Hawkins (1909–1994)

Erick Hawkins początkowo studiował w School of American Ballet, ostatecznie poznał Martę Graham. Hawkins był pierwszym mężczyzną zaproszonym do występu z firmą Grahama. Hawkins stworzył technikę tańca, która integrowała zasady kinezjologii w połączeniu z tym, co później nazwano badaniami somatycznymi, które łączą ciało, umysł i duszę. Interesowały go naturalne ruchy ciała i inspirowały go zasady zen, rdzenni Amerykanie i wierzenia Isadory Duncan.

Ryc. 14. Erick Hawkins i nieznany tancerz z filmu „Erick Hawkins Here and Now with Watchers Like Darling Clip” YouTube CC BY

Paul Taylor (1930–2018)

Paul Taylor tańczył z zespołem Grahama przez kilka lat. W 1959 roku założył Paul Taylor Dance Company. Jego prace choreograficzne w tańcu współczesnym obejmowały tematy od abstrakcji po satyrę. Ostatecznie Paul Taylor znalazł swoją niszę w klasycznym, nowoczesnym treningu z pozostałościami baletu lub lirycznym stylem tańca stanowiącym podstawę tego ruchu. W jego utworze Esplanade zawarto choreografięruchy pieszych(zwykłe, codzienne ruchy, takie jak chodzenie, skakanie, bieganie). Być może pamiętasz próbkę tego w Rozdziale 2, „Elementy tańca”.

Ryc. 15 Zdjęcie Paula Taylora wykonane przez fotografa Carla Van Vechtena 12 stycznia 1962 CC Public Domain

Merce Cunningham (1919–2009)

Merce Cunningham początkowo tańczyła z Martą Graham; odszedł jednak podążając za własną wizją artystyczną. Nawiązał twórczą współpracę ze swoim partnerem życiowym, Johnem Cage’em. Eksperymentowali z awangardowymi ideami, które podkreślały, że taniec może być niezależny od muzyki i narracji lub może stanowić odrębną całość. Cunningham opracował „taniec losowy”, w którym fragmenty choreografii były losowo tasowane, tworząc nowe, spontaniczne tańce określone przez przypadkowe czynności polegające na rzucie kostką lub monetą. Cunningham korzystał także z oprogramowania komputerowego, które pomagało w generowaniu ruchu.

Ryc. 16 Flickr: Merce Cunningham 16 kwietnia 1919 r. – 26 lipca 2009 r. CCSA 2.0

Alwin Nikolais (1910–1993)

Alwin Nikolais zgłębiał geometrię formy i tańca. Stworzył malowane szkiełka do oświetlania swoich tańców, jak w tym teledysku do „Crucible”. Stworzył własne kostiumy i rekwizyty oraz większość muzyki do swoich tańców, kontrolując w ten sposób całe środowisko sceniczne.

TRZECIA GENERACJA: Ruch postmodernistyczny

Ruch postmodernistyczny pojawił się na początku lat 60. XX wieku i odzwierciedlał rewolucyjny nastrój tamtych czasów. Postmodernistyczni choreografowie zaczęli kwestionować powody tworzenia tańca – kto może tańczyć (czy osoby nieprzeszkolone mogą być wykonawcami?), co może służyć jako muzyka (czy cisza może być muzyką?) – i eksperymentowali z tym, gdzie mógłby występować taniec. Przedstawienia rozpoczęły się od zwykłych ruchów z udziałem osób niebędących tancerzami i odbywały się w nietradycyjnych miejscach, takich jak galerie sztuki, kościoły, plenery, a nawet na bokach budynków. Inną cechą, która pojawiła się w okresie ponowoczesnym, było powstanie kolektywów tanecznych, których nikt nie wymienił jako choreografa. Judson Dance Theatre i Grand Union są świetnymi przykładami tego trendu.

Robert Dunn (1928–1996)

Robert Dunn był muzykiem, który grał na pianinie na zajęciach Merce’a Cunninghama. Dunna zafascynowały radykalne zasady Johna Cage’a i uczęszczał na jego zajęcia z kompozycji. Ostatecznie wykorzystał koncepcje wyuczone od Cage’a i zastosował je w tańcu podczas warsztatów choreograficznych, w których uczestniczyli między innymi Yvonne Rainer, Steve Paxton i Tricia Brown. Dunn zachęcał ich do podejmowania ryzyka, zachęcając do ciągłych eksperymentów.

Teatr Tańca Judson

Zajęcia kompozycji tanecznej Dunna znalazły siedzibę w Judson Memorial Church i przyjęły nazwę Judson Dance Theatre dla swojego kolektywu tanecznego. Tancerze Judson Dance Theatre spotykali się co tydzień, otrzymywali zadania, wykonywali swoje dzieła choreograficzne i wzajemnie się krytykowali. Jako źródło generowania ruchu artyści wykorzystywali głównie improwizację. Judson Dance Theatre ostatecznie się rozwiązał i powstał Grand Union, stworzony przez kilku tancerzy Judson Dance Theatre i nowych członków.

Wielka Unia

Grand Union był wspólnym przedsięwzięciem wszystkich tancerzy, którzy wnieśli swój wkład w proces artystyczny grupy. Eksperymentowali z multimedialną sztuką performance i improwizacją. Ich twórcze badania zachęciły artystów do poszerzenia definicji tańcaruch pieszy(np. chodzenie i bieganie) oraz ruch zorientowany na zadanie (np. tancerze muszą utrzymywać kontakt fizyczny przez cały taniec). Pozwoliły one na udział w występach zarówno przeszkolonych, jak i nieprzeszkolonych tancerzy. Ponadto artyści poszukiwali alternatywnych przestrzeni do tańca, takich jak magazyny i lofty. Choreografowie wyrażali opinie poprzez swoje dzieła, a nie opowiadanie historii.

Yvonne Rainer (1934-)

Yvonne Rainer studiowała u Marthy Graham i Merce’a Cunninghama. Warsztaty choreograficzne Roberta Dunna wywarły wpływ na jej pracę choreograficzną. Interesowało ją wykorzystanie powtórzeń, gier, zadań i partnerstwa, które stały się powszechnymi praktykami choreograficznymi stosowanymi w tworzeniu tańca.

Steve Paxton (1939-)

Steve Paxton studiował i występował z Limónem i Cunninghamem. Inspiracją były dla niego techniki improwizacji wykorzystywane podczas współpracy Judson Dance Theatre i Grand Union. Paxton opracował „improwizacja kontaktowa”, którego zasady opierają się na podziale ciężaru, dotyku i świadomości ruchu w połączeniu z ruchem pieszego.

Trisha Brown (1936–2017)

Trisha Brown uczyła się u kilku wybitnych nauczycieli, w tym Merce’a Cunninghama. Na początku lat 70. założyła firmę Trisha Brown zajmującą się pracami site-specific. Są to przestrzenie performatywne wykraczające poza konwencjonalny teatr, takie jak tańce na dachach. Eksperymentowała także z awangardowymi i postmodernistycznymi ideami, eksperymentując z czystym ruchem i powtarzalnymi gestami w tańcu.

Ryc. 21 Trisha Brown. Chodząc po murze, 1971 Carol Gooden. Creative Commons Uznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne-Na tych samych warunkach 4.0 Międzynarodowa licencja.

CZWARTA GENERACJA: Współczesny taniec nowoczesny

W połowie lat 70. nastąpił powrót do ruchów bardziej technicznych i powrót na scenę proscenium. Używamy terminuwspółczesny nowoczesnynawiązać do tego aktualnego gatunku.

Pamiętaj, że termin nowoczesny odnosi się do tych wczesnych choreografów, którzy oderwali się od baletu Starego Świata i rozwinęli oryginalny, abstrakcyjny, nowoczesny punkt widzenia. Po pewnym czasie ci wcześni nowożytni choreografowie skodyfikowali swoje style techniki. Obecnie termin nowoczesny odnosi się do któregokolwiek z choreografów, którzy studiowali u tancerzy nowoczesnych pierwszego lub drugiego pokolenia lub byli pod ich wpływem, a obecnie kodyfikują własną technikę. Taniec postmodernistyczny zerwał z nowoczesną techniką i wykorzystał jąruch pieszy(codzienne gesty lub czynności, takie jak chodzenie, siedzenie, otwieranie drzwi).

Taniec współczesny jest terminem ekspansywnym, oznaczającym to, co aktualne, co dzieje się teraz. Jest to szerszy, bardziej indywidualistyczny, wyrazisty styl tańca.

Następnie Looseleaf rozmawiał z kilkoma profesjonalistami zajmującymi się tańcem, przedstawiając ich przemyślenia na ten temat.

Twyla Tharp

Twyla Tharp trenowała w American Ballet Theatre, artystkach tańca współczesnego Martha Graham i Merce Cunningham oraz pedagogach tańca jazzowego Luigi i Matt Mattox. Tharp zaczął tworzyć choreografię tańców łączących gatunki taneczne, takie jak taniec nowoczesny, jazz, stepowanie i balet. Tharp stworzył choreografię „ponad sto sześćdziesiąt dzieł: sto dwadzieścia dziewięć tańców, dwanaście programów telewizyjnych, sześć hollywoodzkich filmów, cztery pełnometrażowe balety, cztery przedstawienia na Broadwayu i dwa występy w łyżwiarstwie figurowym. Otrzymała jedną nagrodę Tony, dwie nagrody Emmy, dziewiętnaście doktoratów honoris causa, nagrodę prezydenta Wietnamu Veterans of America, National Medal of the Arts w 2004 r., Nagrodę Jerome’a Robbinsa w 2008 r. Oraz nagrodę Kennedy Center Honor w 2008 r.”. ( Bio | twyla tharp . [nd. ​​Pobrano 27 kwietnia 2022 r. z https://www.twylatharp.org/bio.)

Gartha Fagana

Garth Fagan opracował Technikę Fagana, łączącą taniec nowoczesny, taniec afro-karaibski i balet. Otrzymał szkolenie od Limón, Ailey i Graham. Fagan stworzył dzieła dla znanych zespołów, takich jak Alvin Ailey American Dance Theatre i New York City Ballet.

Pilobolos

Pilobolus to kolektyw taneczny stworzony pod koniec lat 70. XX wieku przez studentów-sportowców z Dartmouth College: Robby’ego Barnetta, Marthy Clarke, Lee Harrisa, Mosesa Pendletona, Michaela Traceya i Jonathana Wolkena, pod okiem ich nauczycielki Alison Chase. Pilobolus wywodzi się z zajęć choreograficznych eksperymentujących z gimnastyką i improwizacją w celu tworzenia obrazów poprzez rzeźbienie ciał.

Marka Morrisa

Na początku swojej kariery Mark Morris występował z zespołami Lara Lubovitcha, Hannah Kahn, Laury Dean, Eliota Felda i Koleda Balkan Dance Ensemble. Mark Morris Dance Group powstał w 1980 roku, gdy miał zaledwie 24 lata. Od tego czasu Morris stworzył dla firmy ponad 150 prac. W 1990 roku założył wraz z Michaiłem Barysznikowem projekt White Oak Dance Project.

Billa T. Jonesa

Bill T. Jones znany jest z włączenia kontrowersyjnych tematów do swoich choreografii tańca współczesnego. Bill T. Jones i jego partner życiowy, Arnie Zane, założyli Bill. T. Jones / Arnie Zane Company na początku lat 80-tych. W ich pracach twórczych poruszano tematy tożsamości LGBTQIA+ i napięć rasowych. Po śmierci Zane’a, który zmarł na AIDS, Jones kontynuował pracę w firmie. Bill T. Jones wykorzystuje swoją platformę jako aktywizm społeczno-polityczny, wykorzystując taniec, elementy autobiograficzne z narracją i elementy teatralne.

Jawole Willa Jo Zollar

Na początku lat 80. Jawole Willa Jo Zollar założyła Urban Bush Women. Jej trening rozpoczął się od Techniki Dunhama i nauki różnych form tańca afrykańskiej diaspory. Urban Bush Women zaczynały jako grupa składająca się wyłącznie z kobiet i w swojej pracy skupiała się głównie na kobiecych perspektywach; jednakże w skład zespołu wchodzili tancerze płci męskiej. Misją Urban Bush Women jest podnoszenie głosów osób kolorowych, aby opowiadały się za zmianami społecznymi dotyczącymi kwestii nierówności rasowych i płciowych. Jawole Willa Jo Zollar łączy osobiste świadectwa członków zespołu, tworząc narracje (teksty) połączone z formami tańca afrykańskiego i współczesnego.

Lorenza „Renniego” Harrisa

Lorenzo „Rennie” Harris wprowadza hip-hop na scenę koncertową, często opowiadając historie o kondycji człowieka. W 1992 roku Harris założył firmę Puremovement z siedzibą w Filadelfii, starając się zachować kulturę hip-hopową. Harris tworzył choreografie do dzieł tańca współczesnego dla współczesnych zespołów, takich jak Alvin Ailey American Dance Theatre. Jego prace zostaną szerzej omówione w rozdziale 7.

Robert Battle

Robert Battle jest obecnym dyrektorem artystycznym Alvin Ailey American Dance Theatre. Był choreografem zespołu Ailey. Jest absolwentem Juilliard, dołączył do Parsons Dance Company i założył własną firmę Battleworks Dance. Battle otrzymał wiele prestiżowych nagród, takich jak uhonorowanie go w 2005 roku przez Kennedy Center for the Performing Arts jako jeden z „Mistrzów Choreografii Afroamerykańskiej”.

Seana Dorseya

Sean Dorsey to choreograf transpłciowy i queer. Dorsey założył Sean Dorsey Dance Company z siedzibą w San Francisco, koncentrując swoją pracę na tematyce LGBTQIA+. W 2002 roku Dorsey założyła Fresh Meat Production, organizację non-profit, która opowiada się za równością w społecznościach odmiennych pod względem płci poprzez zamawianie nowych tańców i programy angażujące społeczność.

Taniec AXIS

Pod koniec lat 80. współzałożycielami AXIS Dance byli Thais Mazur, Bonnie Lewkowicz i Judith Smith. AXIS dance jest jedną z pierwszych firm tanecznych, która stworzyła przestrzenie włączające dla tancerzy o wszystkich zdolnościach fizycznych. Dzięki wspólnym wysiłkom zespół opracował taniec znany jako taniec fizycznie zintegrowany, którego celem jest poszerzenie idei tańca i tego, kim jest tancerz poprzez ruch uwzględniający „szerokie spektrum cech fizycznych i niepełnosprawności” (Axis dance Company [2022). W Wikipedii https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=AXIS_Dance_Company&oldid=1074988620).

Camille A. Brown

Camille A. Brown łączy taniec afrykański, tańce towarzyskie z rodzimymi formami tańca jazzowego. W 2006 roku założyła Camille A. Brown & Dancers z dziełami choreograficznymi poruszającymi kwestie rasy, kultury i tożsamości. Twórczość Browna zamawiana była dla renomowanych zespołów, takich jak Alvin Ailey Dance Theatre.

Wiktor Quijada

Victor Quijada to współczesny choreograf meksykańsko-amerykańskiego pochodzenia z Los Angeles w Kalifornii. Zaczynał jako B-Boy, a swoje umiejętności taneczne poszerzał jeszcze jako uczeń Los Angeles County High School for the Arts, gdzie zetknął się z tańcem nowoczesnym i baletem. W 2002 roku Victor Quijada założył RUBBERBAND łączący ideologię hip-hopową z różnymi formami tańca i elementami teatralnymi.

Bibliografia

Humphrey, Doris i Barbara Pollack. Sztuka robienia tańców. Londyn: Książki o tańcu, 1997.

Loring, Dawn Davis i Julie L. Pentz. Uznanie tańca. Champaign, Illinois: Kinetyka człowieka, 2022.

Lihs, Harriet R. Doceniając taniec, przewodnik po najbardziej żywej sztuce świata. Princeton Book Company, 2018.

O nas.” Amerykański Teatr Tańca Alvina Aileya. Dostęp: 1 sierpnia 2021 r. https://www.alvinailey.org/about-us .

e_flux i PlutoCross. „Yvonne Rainer, „No Manifesto”. e, 24 kwietnia 2015 r. https://conversations.e-flux.com/t/yvonne-rainer-no-manifesto/1454 .

„Kompania Tańca Axis”. Wikipedia. Fundacja Wikimedia, 3 marca 2022 r. https://en.wikipedia.org/wiki/AXIS_Dance_Company .

Neal, współautor: Nelson. „Hemsley Winfield (1907–1934) •.” •, 21 kwietnia 2022 r. https://www.blackpast.org/african-american-history/people-african-american-history/hemsley-winfield-1907–1934/.

„Gość od Edny”. Wikipedia. Fundacja Wikimedia, 23 czerwca 2022 r. https://en.wikipedia.org/wiki/Edna_Guy.

„Życiorys”. Twyla Tharp. Dostęp: 12 lipca 2022 r. https://www.twylatharp.org/bio.

„Perłowy Primus”. Wikipedia. Fundacja Wikimedia, 3 grudnia 2021 r. https://en.wikipedia.org/wiki/Pearl_Primus#:~:text=In%201979%2C%20she%20and%20her,modern%20dance%20and%20ballet%20techniques.

Mennenga, współautor: Lacinda. „Perła Primus (1919–1994) •”. •, 6 lutego 2020 r. https://www.blackpast.org/african-american-history/primus-pearl-1919-1994/.

„Talley Beatty”. Amerykański Teatr Tańca Alvin Ailey, 7 października 2020. https://www.alvinailey.org/talley-beatty.

Świetne występy: Free to dance – biografie – Talley Beatty. Dostęp: 12 lipca 2022 r. https://www.thirteen.org/freetodance/biographies/beatty.html.

„Donald McKayle Endowment for Modern Dance”. Fundusz Donalda McKayle’a na rzecz tańca współczesnego | Szkoła Sztuk Pięknych Claire Trevor | Uniwersytet Kalifornijski w Irvine. Dostęp: 12 lipca 2022 r. https://www.arts.uci.edu/mckayle.

Arnold, Tisza. „Występ „Ostatniego tańca choreografa” ku czci Dianne Maroney-Grigsby”. Wiadomości z Grambling State University, 22 kwietnia 2022 r. https://www.gram.edu/news/index.php/2022/04/22/the-choreographers-last-dance- Performance-to-honor-dianne-maroney- Grigsby/.

Link do artykułu:

Modern Dance

LICENCJA