Wprowadzenie

Zaha Hadid była architektką urodzoną w Iraku i studiowała w jednej z najstarszych uczelni architektonicznych w Wielkiej Brytanii. Specjalizowała się w kilku szkołach myślenia w architekturze, zwłaszcza w sztuce supremacji lub suprematyzmu1, która jest abstrakcyjną formą sztuki stworzoną przez rosyjskiego malarza Kazimierza Malewicza. Wpływ na Zahę miał również styl architektoniczny, który pojawił się na początku lat 80., czyli dekonstruktywizm lub architektura dekonstrukcyjna. Zaha połączyła sztukę supremacji z architekturą dekonstrukcji, aby stworzyć nowy i niepowtarzalny styl architektoniczny, który jest reprezentowany przez pięć wzorców architektonicznych: Supermatisit lub Dekonstruktywizm; topograficzny; styl projektów architektonicznych z formami wodnymi; styl architektoniczny o organicznych kształtach; oraz styl projektowania borderline lub parametryczna forma architektoniczna. Zaha zrealizowała ponad 208 projektów w wielu krajach świata i zrealizowała wiele projektów o charakterystycznym i nietypowym projekcie architektonicznym; otrzymała także wiele nagród za osiągnięcia architektoniczne i projekty inżynierskie. Jedna z najważniejszych nagród Zahy pochodziła od Japan Art Society, uzyskała doktorat honoris causa na Uniwersytecie Amerykańskim w Bejrucie oraz nagrodę Stirling Award od Royal Institute of British Architects. Organizacja Narodów Zjednoczonych do spraw Oświaty, Nauki i Kultury (UNESCO) przyznała jej również tytuł „Artysta dla Pokoju”. Ponadto pracowała jako profesor wizytujący na wielu prestiżowych uniwersytetach amerykańskich i europejskich, takich jak Harvard, Yale, Ohio State i University of Hamburg. Osiągnięcia te zawdzięcza swym niestrudzonym wysiłkom, ciężkiej pracy i staranności przy wielu projektach i wyzwaniach. Niniejsze opracowanie przedstawia krótki przegląd architektury Zahy Hadid, który obejmuje jej studia, rozwój jej talentu architektonicznego oraz najważniejsze style projektowania i osiągnięcia inżynieryjne, które doprowadziły ją do znalezienia się na liście 100 najbardziej wpływowych kobiet na świecie.

Rozwój naukowy Zahy

Zaha Mohammed Hussein Hadid Al-Lahibi urodziła się w Bagdadzie 31 października 1950 r. Była córką byłego ministra finansów Iraku Mohammeda Hadida w rządzie premiera Abdula Karima Qasima, który przejął władzę po zamachu stanu w 1958 r. Jego kariera polityczna zakończyła się wraz z przejęciem władzy przez partię Baas w 1963 roku. Kariera zawodowa Zahy Hadid obfitowała w ważne osiągnięcia i cenny wkład. Karierę edukacyjną rozpoczęła wstępując do Państwowej Szkoły Zakonnic w Bagdadzie, gdzie uzyskała wykształcenie podstawowe i średnie. Okres ten miał charakterystyczny wpływ na rozwój jej osobowości, talentu i różnorodności kulturowej. Studiowała w czasach, gdy stolica Iraku była postępowym i międzynarodowym miastem, w którym dzielono się wieloma nowymi pomysłami i różnymi doświadczeniami kulturowymi. Gdy miała 16 lat, została wysłana do szkół prywatnych w Anglii i Szwajcarii. Jej dwaj bracia, Foulath i Haytham, starsi o 16 lat, studiowali na Uniwersytecie Cambridge w Londynie i Zaha spędzała tam z nimi czas. Od 12 roku życia Zaha chciała zostać architektem, ale nie była skłonna wstąpić na Uniwersytet Cambridge i miała nadzieję, że uda jej się dostać na Uniwersytet Amerykański w Bejrucie. W 1968 roku wstąpiła na Uniwersytet Amerykański na studia matematyczne. Nie chciała studiować architektury, ponieważ ta sekcja programowa była na wydziale inżynieryjnym i nie chciała być jedyną studentką wśród grup studentów płci męskiej.

Opracowanie architektury koncepcyjnej

W 1971 roku Zaha ukończyła z tytułem licencjata matematykę na Uniwersytecie Amerykańskim w Bejrucie, a następnie przeniosła się do Londynu w 1972 roku, aby dołączyć do Architectural Society College. Studia na tej uczelni zasugerował jej przyjaciel jej brata, Foulath, którego zdaniem było to jedyne miejsce do studiowania architektury w Wielkiej Brytanii. Architectural Association to najstarsza niezależna uczelnia architektoniczna w Wielkiej Brytanii. Studenci w tej instytucji są blisko związani z członkami wydziału i wykładowcami w takim zakresie, w jakim zachęca się ich do omawiania swoich pomysłów ze swoimi profesorami oraz do obrony swoich pomysłów i projektów poprzez naukowe dyskusje i dialogi prowadzone publicznie. Zaha przybyła do stolicy Wielkiej Brytanii w czasie, gdy społeczne zaufanie do osiągnięć inżynierii było na najniższym poziomie. Było to wynikiem wielu nieudanych doświadczeń w różnych projektach urbanistycznych i mieszkaniowych, które miały zostać ukończone w latach sześćdziesiątych. Dlatego wśród architektów panowało przekonanie, że architekturę można odnowić lub zrewitalizować poprzez powrót do idei z przeszłości, które można odtworzyć i udoskonalić za pomocą nowoczesnych technologii lub szukać w przeszłości tego, co nowoczesna architektura mogła zostawić po sobie lub nie poświęcać jej uwagi i dostosować do współczesności. Taka atmosfera panowała w Kolegium Stowarzyszenia Architektonicznego, czego dowodem było przyjmowanie jego profesorów do kilku szkół architektonicznych [1]. Zaha studiowała w Lidze Architektonicznej; w rzeczywistości część jej prac nad rosyjskim ruchem artystycznym jest związana z pionierskim suprematyzmem, która jest sztuką abstrakcyjną założoną przez rosyjskiego malarza Kazimierza Malewicza [Kazimir Malibsch]. Ta sztuka charakteryzuje się prostymi geometrycznymi kształtami, takimi jak kwadraty lub prostokąty, z kilkoma zakrzywionymi liniami o mocnych kolorach. Malewicz wyraził swój cel jak najczystszego odejścia od zasady tradycyjnej symulacji do czystej i abstrakcyjnej, nieobiektywnej sztuki (lub braku sztuki analogicznej) i tym samym pokazuje znaczenie swojego słynnego obrazu Czarny kwadrat, który jest uważany za najważniejszy etap tego kierunku. Na początku lat trzydziestych XX wieku, zgodnie z polityką artystyczną Stalina, artyści abstrakcjoniści, tacy jak Malewicz, byli uważani za burżuazyjnych, ponieważ ich prace nie odzwierciedlały rzeczywistości społecznej i walki klas, a prac Malewicza nie wolno było prezentować ludziom [1]. Na Zahę wpłynęły jej studia nad sztuką abstrakcyjną Malewicza, co umożliwiło jej kreatywność w projektach architektonicznych bez granic i dało jej możliwość badania, w jaki sposób przecinają się linie oraz sposobu, w jaki linie zmieniają się i odchylają, gdy podąża się za liniami budynku przechodzącymi przez obszary światła i cienia. We wczesnych latach osiemdziesiątych jako nowy projekt architektoniczny pojawił się dekonstruktywizm. Przyjmuje się, że powstanie i ustanowienie architektury dekonstrukcji sięga czasów Architectural Society of London, kiedy wielu architektów specjalizujących się w tym kierunku architektonicznym ukończyło tę uczelnię [1]. Architektura dekonstrukcji była praktycznym zastosowaniem ruchu dekonstrukcjonistycznego z lat 60. XX wieku, opartego na ideach francuskiego filozofa Jacquesa Derridy. „Teksty literackie można odczytywać na różne sposoby, absurdem jest sądzić, że będzie tylko jeden sposób ich zrozumienia”. Podobnie, całościowy widok projektu architektonicznego jest mniej ważny niż widok części. Dlatego patrząc na projekt architektoniczny jako całość, odzwierciedla on jedną treść, ale pofragmentowany, każda część odzwierciedla własną treść. Dlatego budynek jako projekt architektoniczny można traktować jako części i fragmenty. A elementy każdego tradycyjnego projektu architektonicznego można brać pojedynczo, oddzielać od siebie lub usuwać z projektu, tak że pozostałe części projektu wydają się być zebrane w przypadkowy sposób [2]. Architektura dekonstrukcji ma tendencję do opracowywania projektów, które wywołują emocje i napięcie, tworząc poczucie dreszczyku emocji i niepewności zarówno wewnątrz budynku, jak i między budynkiem a jego kontekstem zewnętrznym lub poprzez zmianę relacji między zewnętrznym kształtem budynku a jego kontekstem wewnętrznym [3] . Projekty te często osłabiają harmonię wewnątrz budynku oraz oczekiwane poczucie jedności i stabilności [4]. Architektura dekonstrukcji pod pewnymi względami charakteryzuje się rozpadem lub fragmentacją. Ta fragmentacja lub demontaż oznacza, że ​​projekt architektoniczny budynków może być tworzony przy użyciu prostych geometrycznych kształtów z nowoczesnymi materiałami, które naśladują współczesność i większą swobodę w użyciu kolorów [2]. Fragmentaryzacja tego typu architektury wywołałaby poczucie zamieszania i niepewności, co rodzi pytania o formę budynku lub znaczenie kształtów geometrycznych użytych w jego projekcie architektonicznym. Można to zrozumieć na podstawie projektów powierzchni budynków, które często składają się z nierównych linii i nie są zgodne ze zwykłym lub pozornym układem konstrukcyjnym takich konstrukcji. Ogólnie można powiedzieć, że architektura dekonstrukcji jest nieco niespójna z architekturą nowoczesną i jej racjonalnymi regułami, zwłaszcza w odniesieniu do prawa architektonicznego, które opiera się na kształcie budynku wynikającym z jego funkcji lub wspólnej tradycji znanej jako „forma podąża za funkcją”, gdzie architekci dekonstrukcji próbują odsunąć architekturę od tego, co było powszechnie praktykowane; zatem, nadal rozumie się, że kształt budynku jest określony przez jego funkcję do poziomu, który koncentruje się tylko na zewnętrznej powierzchni budynku. Pokazany na rysunku 1 projekt Beco Complex w Belgradzie w Serbii jest formą architektoniczną, która pobudza poczucie zagubienia i niepewności oraz demonstruje punkt widzenia Zahy na fragmentaryczność architektury. Erozja, skręcanie i fałdowanie oraz nawarstwianie to atrybuty tej techniki projektowej (rysunek 1).

W ewolucji architektury dekonstrukcji ważną rolę odegrał rozwój techniczny i technologiczny, gdzie komputery stały się podstawowymi narzędziami w architekturze w ogóle, a zwłaszcza w architekturze dekonstrukcji. Ponadto stało się możliwe wykorzystanie trójwymiarowych programów do rysowania w celu urzeczywistnienia najbardziej złożonych kształtów geometrycznych i zrozumienia, jak lepiej wykorzystać przestrzeń wewnętrzną budynku. Zaha reprezentowała swój styl architektoniczny pięcioma unikalnymi stylami architektonicznymi, wzorami lub formami, które są złożone i przyciągają wzrok w wyższym stylu: formy suprematystyczne; wzór wodnych kształtów; wzór form topograficznych; wzór organicznych kształtów; oraz formy parametryczne czy projekt architektoniczny z pogranicza. Wzory te były na ogół inspirowane formami i kształtami natury, fizycznymi zmianami kształtów lub rozwojem idei architektonicznych w starożytnych szkołach architektonicznych. W kolejnych częściach artykułu omówiono poszczególne wzorce oraz przedstawiono przykładowe zrealizowane projekty.

Profesjonalna filozofia architektoniczna

Formy supermatystyczne lub dekonstruktywistyczne

Większość początkowych prac Zahy opiera się na sztuce suprematyzmu, która przedstawia projekty architektoniczne w sposób abstrakcyjny i wykorzystuje podstawowe kształty geometryczne. Następnie Zaha, wraz z nabyciem podstaw architektury dekonstrukcji w College of the Architectural Society of London, połączyła sztukę suprematyzmu ze stylem architektonicznym dekonstrukcji, aby stworzyć nowy i niepowtarzalny styl architektoniczny. Ten nowy styl architektoniczny charakteryzuje się ekscytacją i niejednoznacznością oraz obejmuje nieregularną i złożoną geometrię, która ma tendencję do wyłamywania się z obecnego stylu architektonicznego i przedstawiania futurystycznych projektów z dużą płynnością oraz unikalną i przejrzystą koncepcją artystyczną i kultową [1]. Praca Zaha pokazuje unikalne style projektowania pod względem podstawowych linii projektowych. Wiele wzorów charakteryzuje się płynnym przepływem (opływowe formy), który nie jest określony liniami pionowymi ani poziomymi. Świadczy o tym zastosowanie kolumn o ostrych lub skośnych kątach. Ten typ konstrukcji wydaje się przeczyć grawitacji, ponieważ zależy od latających dachów i belek, aby uzyskać pożądaną zmianę kształtu i osiągnąć wysoką dynamikę zmiany zewnętrznej konfiguracji projektu. Dlatego twórczość Zahy Hadid nazywana jest abstrakcją dynamiczną. W wielu projektach zastosowano stal konstrukcyjną, aby wytrzymać duże obciążenia rozciągające i ściskające. Ponadto charakteryzuje się zdolnościami formowania, urabialnością i ciągliwością, co czyni go idealnym do realizacji złożonych form projektów Zaha o wysokim strumieniu przepływu. Projekty Zaha wykazały zainteresowanie wykorzystaniem systemu konstrukcyjnego, który opiera się na bezsłupowych konstrukcjach przestrzennych. Budynek „Pierres Vives” w Montpelier we Francji, przedstawiony na rycinie 2, jest formą architektoniczną, która odzwierciedla poczucie przeciwstawienia się grawitacji za pomocą latającego dachu i demonstruje zunifikowane poglądy Zahy na suprematyzm i sztukę dekonstrukcji. Wśród najważniejszych cech charakterystycznych połączenia tych dwóch stylów lub koncepcji architektonicznych Zaha jest przeciwstawianie się naturze, interakcja kształtu, dynamika i segmentacja (rysunek 2).

Projekty Zaha odzwierciedlają zainteresowanie ruchem i szybkością. Ruch wpływa na projekt, przesuwając ludzi wewnątrz budynku, a prędkość skupia się na tym, jak linia wzroku porusza się wraz ze światłem i cieniem wewnątrz budynku. Dlatego Zaha przyjęła zewnętrzne projekty budynków oparte na ruchu i obiegu wokół budynku zamiast z góry określonego (lub dorozumianego) ruchu wymaganego (lub odzwierciedlanego) przez kształt zewnętrzny. Przykładem wczesnych prac Zahy nad stylem Supermatisit (lub Supermatism Art) jest remiza strażacka Vetra w Niemczech, która jest uważana za jeden z jej pierwszych ukończonych projektów i który dodatkowo przyczynił się do osiągnięcia jej światowej sławy. Ta praca spotkała się z ostrą krytyką, do tego stopnia, że ​​została opisana jako brzydka, ponieważ nie zawiera okna i została zaprojektowana przy użyciu wielu trójkątów i wielokątów.

Formy topograficzne5

Projekt topograficzny lub forma topograficzna jest najmniej powszechnym typem formy lub wzoru używanego przez Zahę po abstrakcji i fragmentacji suprematyzmu. Formy projektów topograficznych inspirowane były kształtowaniem się naturalnych linii i terenu Ziemi, takich jak wzgórza, wydmy, góry, zbocza skalne, oceany i formy powodziowe, z uwzględnieniem położenia geograficznego wysokości i kierunku terenu [2] . Geometryczne formy w pracach Zahy były sposobem na stworzenie swoistej harmonii pomiędzy koncepcją architektoniczną a otaczającym krajobrazem. Ponadto inspiracja formami naturalnymi w projektach architektonicznych dodaje projektowi swego rodzaju żywej natury, dzięki czemu budynek zaprojektowany w tym stylu wygląda jak część natury. Przykładem tego typu projektu jest River Museum w Glasgow, pokazane na rysunku 3, w Zjednoczonym Królestwie. Pomysł architektoniczny tego muzeum został zainspirowany falami wydm na pustyni i falami wody, ponieważ muzeum to zostało zbudowane nad brzegiem rzeki. Muzeum ma również ostry skręt w środku, patrząc z lotu ptaka, co jest inspirowane naturalnym połączeniem między miastami Clyde i Glasgow w Wielkiej Brytanii. Opera w Dubaju, przedstawiona na rysunku 4, jest kolejnym przykładem tego stylu projektowania, ponieważ zewnętrzna część Opery jest inspirowana wydmami Bur Dubai. Powierzchnia budynku jest zaprojektowana tak, aby stopniowo wznosiła się do góry, a następnie zaczynała opadać w artystyczny sposób z atrakcyjnym wyglądem, tak aby zewnętrzny kształt wyglądał jak piramida, ale bez krawędzi odzwierciedlających pełny wygląd piaszczystych wzgórz.

Projekty Architektoniczne z Formami Wodnymi (Formy Płynne)

Płynne formy architektoniczne można określić jako architektoniczną wodę. Woda architektoniczna jest metaforą projektu architektonicznego charakteryzującego się cechami podobnymi do wody, takimi jak płynny i ciągły przepływ z nieokreślonymi opływami. Architektoniczne projekty form wodnych w pracach Zahy inspirowane były płynącymi liniami wodnymi oraz krzywiznami i zakrętami kaligrafii arabskiej, które mają wiele wspólnych z wodą cech wspomnianych wcześniej. Należy tutaj zauważyć, że według jednego z jej kolegów, Dima Kulhasa [2], mistrzostwo Zahy w projektach architektonicznych przypominających wodę wynika z tego, że jest Arabką i jest kreatywna w arabskiej kaligrafii. Zaha zawsze dążyła do stworzenia płynnej przestrzeni jako idei, która odzwierciedla zdolność do kształtowania obiektów o dużym przepływie i podkreśla postęp technologiczny w wielu dziedzinach. Zakrzywione projekty architektoniczne, a także formy architektoniczne o charakterystyce tafli wody, zapewniają lepszy widok na otoczenie projektów zaprojektowanych w tym stylu architektonicznym. Uważa się również, że światło lepiej przepływa w budynkach o powierzchni przypominającej wodę niż w budynkach o kształcie sześcianu [2]. Zaha zaprojektowała formy wodne, które charakteryzują się ciągłą zakrzywioną powierzchnią, która wznosi się do góry, a następnie stopniowo opada, by połączyć się z ziemią. Należy również zauważyć, że stosowanie kątów ortogonalnych i ostrych utworzonych przez ściany i przecinające się powierzchnie dachu w wielu projektach w stylu wodnym jest rzadkie. Cairo Expo City to udany przykład architektonicznego stylu form wodnych, gdzie forma projektu została zainspirowana naturą Nilu. Projekt budynku składa się z kilku podbudynków, gdzie każdy budynek składa się z falistych kręgów zainstalowanych jeden na drugim, tak że powierzchnia każdego koła zmniejsza się, gdy budynek wznosi się, dając ostateczny kształt budynku jako formę poruszających się fal wodnych. Koncepcje architektoniczne wykorzystujące formy wodne i techniki zakrzywionych powierzchni charakteryzują się liniami stopniowo wznoszącymi się do ziemi, liniami powierzchni zakrzywionymi gładko i amorficznymi wodnymi formami architektonicznymi (ryc. 5).

Projekty architektoniczne z organicznymi kształtami (formy organiczne)

Projekty architektoniczne wykorzystujące organiczne kształty to czwarty styl w projektach Zahy Hadid. Nazywa się je kształtami organicznymi lub, jak nazwał je Zaha, „projektami z formami organicznymi”, ponieważ idea projektu opiera się na symulowaniu zewnętrznego kształtu niektórych zwierząt i roślin w naturze lub nawet na najdrobniejszych szczegółach morfologii biologicznej grupy komórki. Projekty organiczne generalnie charakteryzują się nieregularnymi i często nieregularnymi powierzchniami zewnętrznymi z miękkimi liniami i gładkimi powierzchniami, takimi jak płyny. Organiczny projekt architektoniczny jest zintegrowany z terenem w sposób ścisły i jednorodny, tworząc w ten sposób spójność między koncepcją projektową a terenem, tak aby projekt wyglądał jak część terenu, a otoczenie terenu wyglądało jak piękna rama. Dlatego, projekt w stylu organicznym wyróżniałby się jako naturalny element o różnych konotacjach. Zainteresowanie Zaha projektami organicznymi i inspirowanymi naturą zaczęło się od jej wizyty na bagnach w Iraku, gdzie przyroda jest ucieleśniona w przepięknych formacjach bez interwencji człowieka i technologii [2]. Z tej wizyty czerpała inspirację, jak projektować kształty w stylu organicznym, i zaciekawiła się, jak dopasować te projekty, aby były spójne z otaczającym środowiskiem i wyglądały jak jego naturalny element. Przykładem tego typu architektury jest Abu Dhabi Performing Arts Centre (ADPAC) w Zjednoczonych Emiratach Arabskich, gdzie projekt zaczyna się od korytarza, który zwiększa swoją długość i głębokość w miarę zbliżania się do centrum, osiągając kilka wierzchołków, a główny zakrzywiony szczyt dachu jest głównym miejscem występów artystycznych. ADPAC pokazano na rysunku 6. Ten projekt jest inspirowany kształtem owocu na gałęzi rośliny. Innym przykładem projektu wykorzystującego organiczne kształty jest nabrzeże Regium w Reggio we Włoszech, zainspirowane fizycznym kształtem gwiazdy [2] (ryc. 6,7).

Formy parametryczne (Formy architektoniczne obwiedniowe)

Projekt parametryczny to nowy styl architektoniczny stworzony przez Zahę Hadid wraz z Patrickiem Schumacherem w 2008 roku [2], który polega na zdolności adaptacji form do tworzenia żywych i interesujących kształtów, takich jak wieża Sunrise Tower w Kuala Lumpur w Malezji [2], która jest pokazana na Rysunek 8. Wieża została zaprojektowana w formie prostokątnej podstawy, która wznosi się na 280 metrów; następnie część zawartości wieży została rozpuszczona w środku, aby pokazać dwa kąty, które otwierają się i płynnie opływają wokół zewnętrznej powierzchni wieży. Warto zauważyć, że projektowanie parametrycznego wzorca architektonicznego zależy nie tylko od estetyki architektonicznej, ale zależy przede wszystkim od tego, jak stworzenia i ekosystemy dostosowują się do otaczającego środowiska. Projekty parametryczne charakteryzują się dużą elastycznością, ponieważ kształt stopniowo się zmienia, dzięki czemu jest w stanie spełnić wszystkie wymagania projektu. Projekt parametryczny obejmuje również skręcone kształty, co daje możliwość zapewnienia różnorodnych widoków z różnych kierunków. Wygląd zewnętrzny budynków w stylu parametrycznym charakteryzuje się materiałami o wyglądzie skórki lub perforacji. Innym przykładem tej parametrycznej formy architektonicznej jest Centrum Kultury Muzeum Wileńskiego na Litwie (zob. ryc. 9). W ogólnym sensie Forma Parametryczna jest zwykle opisywana jako posiadająca parametrycznie elastyczną powierzchnię ze skrętnymi lub skręconymi liniami i perforowaną powłoką (ryc. 8, 9). Innym przykładem tej parametrycznej formy architektonicznej jest Centrum Kultury Muzeum Wileńskiego na Litwie (zob. ryc. 9). W ogólnym sensie Forma Parametryczna jest zwykle opisywana jako posiadająca parametrycznie elastyczną powierzchnię ze skrętnymi lub skręconymi liniami i perforowaną powłoką (ryc. 8, 9). Innym przykładem tej parametrycznej formy architektonicznej jest Centrum Kultury Muzeum Wileńskiego na Litwie (zob. ryc. 9). W ogólnym sensie Forma Parametryczna jest zwykle opisywana jako posiadająca parametrycznie elastyczną powierzchnię ze skrętnymi lub skręconymi liniami i perforowaną powłoką (ryc. 8, 9).

Systemy strukturalne w formach dynamicznych

Nowoczesny styl architektoniczny Zahy rozwinął wiele dynamicznych form o niesymetrycznych kształtach. Ze względu na brak typowych kształtów geometrycznych w większości z tych form i stosowanie niejednolitych krzywych, które zapewniają większą elastyczność niż jednorodne, koncepcje architektoniczne Zaha wymagają zaawansowanego projektowania konstrukcyjnego, ponieważ nie mogą być realizowane z klasycznymi układami konstrukcyjnymi (np. rama). Jednym z aspektów zaawansowanego projektu konstrukcyjnego w większości prac Zaha jest uwzględnienie relacji między różnymi elementami budynku, takimi jak zewnętrzna powłoka lub system ścian, głównymi elementami systemu konstrukcyjnego (np. słupem, belką) i dachem. Nowoczesne formy architektoniczne w większości prac Zahy są wynikiem udanych manipulacji różnymi elementami budynku.

Układ układu konstrukcyjnego 1: liniowy lub klasyczny (lss)

Integracja powłoki budynku z zewnętrzną powierzchnią budynku oraz pomiędzy pionowymi elementami konstrukcyjnymi (słupami) jest główną cechą liniowego systemu konstrukcyjnego i jest podobna do projektowania wielu klasycznych konstrukcji. Rysunek 10 przedstawia układ liniowy z niebieskimi wektorami (powłoka budynku) wspartymi na słupach i belkach (kwadraty zaszyfrowane) oraz z nachylonym dachem wskazanym przez czerwony wektor. Układ liniowy zastosowano w budynkach przedstawionych na rycinach 2 i 3 (ryc. 10).

Układ układu konstrukcyjnego 2: pionowy z elewacją wspornikową (vcf)

W układzie konstrukcyjnym VCF słupy budynku są przesunięte do wnętrza budynku, podczas gdy poszycie budynku jest podparte na zewnątrz, a niektóre części elewacji wystają pod różnymi kątami. Wystające elementy elewacji zaprojektowano jako wspornik, który sprawia wrażenie niepodpartego i unoszącego się w powietrzu. Stymuluje to uczucie przeciwstawiania się grawitacji (Rysunek 11).

Układ układu konstrukcyjnego 3: pochylone słupy o zakrzywionej formie (icc)

System ICC składa się z pochylonych kolumn odzwierciedlających krzywe form architektonicznych. Trzy elementy budynku – dach, elewacja i elementy konstrukcyjne są w większości przypadków manipulowane w równoległych warstwach, tworząc krzywe koncepcji architektonicznej i unikalne otwory (rysunek 12).

Układ układu konstrukcyjnego 4: układ konstrukcyjny ściany poprzecznej (sws)

(Rysunki 13 i 14)

Układy czterech systemów konstrukcyjnych zostały zastosowane w większości form architektonicznych Zahy. Jej nowoczesne rozwiązania architektoniczne zdominowały w ten czy inny sposób wykorzystanie układów systemów konstrukcyjnych i wpłynęły na niektóre parametry projektowe, takie jak rozmiary elementów konstrukcyjnych, koszt budowy, zużycie energii i koszt projektu inżynierskiego. Tabela 1 przedstawia wpływ każdego elementu konstrukcyjnego na parametry projektowe (Tabela 1).

Tabela 1: Wpływ rozmieszczenia systemu konstrukcyjnego na niektóre parametry projektowe.

Wniosek

Od czasu ukończenia studiów Zaha Hadid zrealizowała ponad 208 projektów  w latach 1976-2016. Ogólnie zauważa się, że 53% z tych projektów jest w stylu architektonicznym supermatyzmu, po którym następuje płynny wzór projektowy stanowiący 24% jej wszystkich dzieł. Podczas gdy 10% zrealizowanych projektów opiera się na projekcie parametrycznym, 7% pozostałych projektów zostało zrealizowanych przy użyciu organicznych form architektonicznych, które naśladują formy naturalne, a 6% projektów dotyczyło form topograficznych, które są najniższym poziomem w ogólnej liczbie zrealizowanych projektów [2]. Zaha Hadid zdobyła wiele nagród za wybitne osiągnięcia architektoniczne i została uhonorowana przez najbardziej szanowane instytucje na świecie, w tym „Najbardziej wpływowe kobiety świata” magazynu Forbes. Zaha otrzymała także Art Imperial Prize od Japanese Art Society, co jest równoznaczne z Nagrodą Nobla w dziedzinie sztuki [5]. W 2006 roku Uniwersytet Amerykański w Bejrucie nadał Zaha tytuł doktora honoris causa za osiągnięcia w dziedzinie architektury. Ponadto otrzymała od Republiki Francuskiej Cesarski Order Komandosów. W 2010 i 2011 jej projekty otrzymały Nagrodę Stirlinga, która jest jednym z najwyższych wyróżnień architektonicznych przyznawanych przez Royal Institute of British Architects. Według magazynu Time w 2010 roku została uznana za czwartą najpotężniejszą kobietę na świecie. UNESCO przyznało jej także tytuł „Artystki dla Pokoju”, który jest honorem przyznawanym artystom, którzy wykorzystują swoje wpływy i światową reputację do promowania ideałów Organizacji Narodów Zjednoczonych [5]. W 2014 roku Zaha otrzymał nagrodę London Museum Award for Design za projekt architektoniczny Centrum im. Hejdara Alijewa w Azerbejdżanie.

Potwierdzenie

Brak.

Konflikt interesów

Brak konfliktu interesów.

Bibliografia

1. Seabrook, John (2017) Nieskrępowany wynalazek architektoniczny Zahy Hadid. New Yorker, Stany Zjednoczone.
2. Abdullah, Amtawallah (2017) Zaha Hadid’s Architectural Form Patterns ResearchGate.
3. Paskov, Alexander (2011) Fasady budynków (1. ^miejsce ) Bloomington: Autor dom.
4. Curl, James S, Susan W (2015) The Oxford Dictionary of Architecture. Oksford: Oxford University Press, Wielka Brytania.
5. Zaha Hadid Architects (2017) Zaha Hadid Architects Strona główna Komentarze.
6. Sepanta Design (2019) Beko Complex Portfolio autorstwa Zaha Hadid Architects.
7. Domus (2019) Riverside Museum Zahy Hadid.
8. Dubaj online (2019) Opera w Dubaju.
9. Zaha Hadid Architects (2019) Expo w Kairze.
10. Zaha Hadid Architekci (2019). Centrum Sztuk Performatywnych w Abu Zabi.
11. Arch2o (2019) Sunrise Tower w Kuala Lumpur.
12. Werner Sobek (2019) Opera w Dubaju.
13. Zaha Hadid Architects (2019) Wileńskie Muzeum i Centrum Kultury.

• Ta praca jest dostępna na licencji Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License .

Link do oryginalnego artykułu: https://irispublishers.com/ctcse/fulltext/an-overview-of-zaha-hadid-biography-a-closer-look-at-architectural-and-structural-designs.ID.000591.php