Bataliony lekkiej piechoty afrykańskiej, karna jednostka wojskowa armii francuskiej, przedstawiona w bitwie podczas francuskiego podboju Algierii w 1833 r. Plik : Detaille – Lekka piechota Afryki.jpg. Wikimedia Commons, darmowe repozytorium medialne
Karna jednostka wojskowa, znana również jako formacja karna, jednostka dyscyplinarna lub po prostu jednostka karna (zwykle nazywana zgodnie z ich formacją i wielkością, np. batalion karny dla batalionów, pułk karny dla pułków, kompania karna dla kompanii itp.), jest formacją wojskową składającą się ze skazanych zmobilizowanych do służby wojskowej. Takie formacje mogą składać się z więźniów wojskowych skazanych na mocy prawa wojskowego, więźniów cywilnych skazanych przez sądy cywilne, jeńców wojennych, którzy zdecydowali się stanąć po stronie swoich jeńców, lub kombinacji tych grup.
Służba w karnych jednostkach wojskowych jest ogólnie uważana za formę kary, dyscypliny lub pracy karnej, stosowaną zamiast lub oferowaną jako alternatywa dla kary pozbawienia wolności lub kary śmierci. Jednostki karne były historycznie wykorzystywane jako jednorazowe mięso armatnie, traktowane źle lub z niewielkim szacunkiem i wykorzystywane w kompromitujących lub niebezpiecznych sytuacjach (zwykle w misjach samobójczych, takich jak rozminowywanie lub pozorowana nadzieja), jako bataliony marszowe, które utrzymują personel zastępczy jako rezerwy, lub trzymane na tyłach operacji wojskowych innych niż wojna lub praca fizyczna związana z wysiłkiem wojennym, strzeżone i nadzorowane przez regularne jednostki wojskowe, policję wojskową lub oddziały zaporowe, aby upewnić się, że nie podejmą próby ucieczki, odwrotu lub buntu. Jednak nie zawsze tak jest: niektóre jednostki karne są traktowane tak samo jak zwykłe jednostki i, w zależności od organizacji wojskowej, dedykowana jednostka karna może w ogóle nie istnieć, a skazani są umieszczani w zwykłej jednostce. Nagrody i zachęty dla skazanych do odbycia służby w jednostce karnej są różne – często jest to oczyszczenie z zarzutów, złagodzenie kary, zawieszenie egzekucji lub ułaskawienie – choć jednostki karne wykorzystywane jako kara zazwyczaj z natury ich nie posiadają.
Pierwsze znane karne jednostki wojskowe powstały w cesarskich Chinach. Od tego czasu wiele narodów i sił zbrojnych w historii i na świecie wystawiało jednostki karne o różnej wielkości i różnych rolach. Jednostki karne są niezwykle rzadkie w dzisiejszych czasach, a większość sił zbrojnych polega na ochotnikach i poborowych jako personelu wojskowym, a skazańcy i przestępcy – zazwyczaj przyjmowani do służby wojskowej tylko z konieczności – są zwykle umieszczani w regularnych jednostkach. Zatrudnianie więźniów do walki i służby wojskowej, często w zamian za wolność, jest częstym motywem we współczesnej fikcji i kulturze popularnej, a narracje koncentrujące się na jednostkach karnych pojawiają się w filmach, telewizji, powieściach i grach wideo.
Historia
Jeden z najwcześniejszych przykładów karnych jednostek wojskowych został odnotowany w chińskich annałach Records of the Grand Historian i Book of Han. Podczas wojny Han-Dayuan, niezadowolony z porażki generała Li Guangli we wcześniejszej wyprawie w 104 r. p.n.e., cesarz Wu z Han obiecał amnestię i nagrody dla przestępców, więźniów i bandytów (赦囚徒捍寇盜) i wysłał 60-tysięczną armię składającą się ze „złych chłopców” (惡少年) do ataku na grecko-baktryjskie królestwo Dayuan w 102 r. p.n.e.
W czasach nowożytnych, dedykowane jednostki karne [do jakich rekrutowano przestępców] po raz pierwszy pojawiły się w napoleońskiej erze działań wojennych, ponieważ duże armie składające się z poborowych często borykały się z problemami dyscyplinarnymi. Żołnierze, którzy odmawiali stawienia czoła wrogowi, byli postrzegani jako szkodliwi dla spójności armii i jako hańba dla narodu. Tworzenie batalionów karnych było postrzegane jako sposób na zdyscyplinowanie armii i utrzymanie żołnierzy w ryzach. Co więcej, wiele narodów wcielało przestępców do batalionów karnych zamiast ich więzić lub rozstrzeliwać w czasie wojny, aby lepiej wykorzystać krajową siłę roboczą. Takie jednostki wojskowe były traktowane z niewielkim szacunkiem przez regularną armię i często znajdowały się w kompromitujących sytuacjach, takich jak bycie wykorzystywanym w atakach z niewielką nadzieją na sukces. Cesarstwo Francuskie w szczególności wyróżniało się zatrudnianiem karnych jednostek wojskowych podczas wojen koalicyjnych, zwłaszcza w późniejszych latach konfliktów, gdy siła robocza stała się ograniczona. Régiment pénal de l’Île de Ré, utworzony w 1811 r. i składający się niemal wyłącznie z przestępców i innych osób niepożądanych społecznie, działał w późniejszych latach wojen napoleońskich.
Rozwiązanie armii poborowych i zakończenie działań wojennych na dużą skalę po epoce napoleońskiej doprowadziło do upadku systemu batalionów karnych w Europie kontynentalnej. System ten był jednak kontynuowany w koloniach zamorskich, gdzie głównymi pracodawcami batalionów karnych byli Francuzi. Bataliony Lekkiej Piechoty Afryki (Bats d’Af) zostały utworzone na rozkaz Ludwika Filipa I w 1832 r. w celu rozszerzenia francuskiego imperium kolonialnego. Bataliony walczyły we francuskim podboju Algierii i podczas wojny krymskiej. Francuzi zatrudniali również compagnies d’exclus („kompanie wykluczonych”), jednostki wojskowe, które stacjonowały w Aîn-Sefra w południowej Algierii. W przeciwieństwie do Bats d’Af, compagnies d’exclus były jednostkami karnymi składającymi się ze skazańców skazanych na pięć lub więcej lat ciężkich robót i uznanych za niegodnych noszenia broni[6].
Podczas różnych włoskich konfliktów zjednoczeniowych Czerwone Koszule rekrutowały skazańców i rewolucjonistów z więzień do pułków karnych znanych jako Battaglioni degli imprigionati („Bataliony Uwięzionych” lub „Batalion Więźniów”).
Przed początkiem XX wieku, Imperium Portugalskie w dużej mierze polegało na skazańcach wojskowych, aby uzupełnić regularne i miejscowe oddziały zatrudnione do zapewnienia garnizonów dla swoich zamorskich kolonii.
Podczas I wojny światowej brytyjskie siły zbrojne zostały zmobilizowane do służby wojskowej. Sądy oferowały oskarżonym możliwość zaciągnięcia się do wojska w celu uniknięcia kary pozbawienia wolności, a młodocianym przestępcom przebywającym w zakładach karnych i dorosłym więźniom przyznawano przedterminowe zwolnienie w zamian za odbycie służby. Chociaż urzędnicy państwowi publicznie twierdzili, że przestępcy nie nadają się do służby, a więźniowie byli postrzegani jako pozbawieni „poczucia obowiązku, które zachęcało innych mężczyzn do zaciągnięcia się”, rekrutacja więźniów była koniecznością wojskową, a więźniowie byli podobno poszukiwani ze względu na ich brutalną naturę i zmniejszenie kosztów systemu więziennictwa w czasie wojny.
Okres zbrojenia poprzedzający II wojnę światową spowodował ponowne zainteresowanie koncepcją karnych jednostek wojskowych. W maju 1935 roku niemiecki Wehrmacht wprowadził nową politykę w ramach niemieckiego prawa poborowego, zgodnie z którą żołnierze, którzy zostali uznani za zakłócających dyscyplinę wojskową, ale poza tym byli „godni służby”, mieli być wysyłani do wojskowych jednostek karnych. Przestępcy byli również wcielani do jednostek karnych w zamian za łagodniejsze wyroki lub jako forma zawieszenia egzekucji. Jednostki te, zwane „oddziałami specjalnymi” lub ogólnym terminem Strafbataillon, były nadzorowane przez niemiecką żandarmerię wojskową. Przed II wojną światową w Wehrmachcie istniało dziewięć Strafbataillone. Podstawową rolą Strafbataillon było zapewnienie wsparcia na linii frontu. Wraz z postępem wojny, wielkość kompanii Strafbataillon dramatycznie wzrosła ze względu na zmiany w niemieckiej polityce wojskowej. Zgodnie z tą polityką, każdy żołnierz, na którego wydano wyrok śmierci (za odwrót), był automatycznie przenoszony do jednostek karnych, co znacznie zwiększało liczbę żołnierzy dostępnych dla Strafbataillon.
Skuteczność Strafbataillone była zróżnicowana. Połączenie kryminalistów, więźniów politycznych i niezdyscyplinowanych żołnierzy, którzy tworzyli Strafbataillon, często wymagało zastosowania surowych środków w celu utrzymania spójności jednostki. Strafbataillone często otrzymywały rozkazy podejmowania misji wysokiego ryzyka na linii frontu, a żołnierze byli szkoleni, aby odzyskać utracony honor poprzez walkę. Niektóre karne jednostki wojskowe, takie jak 36 Dywizja Grenadierów Waffen SS, zyskały reputację brutalnych wobec ludności cywilnej i jeńców wojennych, a ze względu na strach, jaki wzbudzały, były zatrudniane jako oddziały antypartyzanckie Inne jednostki, w szczególności 999. Lekka Dywizja Afrykańska, cierpiały z powodu niskiego morale, a żołnierze dezerterowali z Wehrmachtu, by dołączyć do grup ruchu oporu.
Po operacji Barbarossa i przystąpieniu Związku Radzieckiego do II wojny światowej, Armia Czerwona zaczęła poważnie rozważać wprowadzenie karnych jednostek wojskowych. Wysiłki te zaowocowały utworzeniem Shtrafbat, karnych jednostek wojskowych złożonych ze skazanych żołnierzy, więźniów politycznych i innych osób uznanych za zbędne. Duża liczba żołnierzy Armii Czerwonej, którzy wycofali się bez rozkazu podczas początkowej inwazji niemieckiej, została zreorganizowana w podstawowe jednostki karne, prekursorów specjalnych Shtrafbat. Liczba Sztrafbatów została znacznie zwiększona przez Józefa Stalina w lipcu 1942 r. na mocy rozkazu nr 227 (Директива Ставки ВГК №227). Rozkaz nr 227 był desperacką próbą przywrócenia dyscypliny po panicznych zrywach pierwszego roku walk z Niemcami. Rozkaz – spopularyzowany jako „Ani kroku w tył!” (Ни шагу назад!, Ni shagu nazad!) – wprowadzał surowe kary, w tym doraźne egzekucje, za nieautoryzowane odwroty.
Podczas chińskiej wojny domowej, w latach 1945-1949, Narodowa Armia Rewolucyjna (NRA) wystawiła bataliony karne. Złożone z dezerterów i osób oskarżonych o tchórzostwo, te karne bataliony otrzymywały niebezpieczne zadania, takie jak zwiad przed głównymi siłami w celu sprawdzenia zasadzek, przekraczanie rzek i potoków w celu sprawdzenia, czy są one przejezdne, oraz przemierzanie niezaznaczonych pól minowych.
W Stanach Zjednoczonych Siły Zbrojne Stanów Zjednoczonych historycznie wystawiały jednostki karne i zezwalały na zaciąg więźniów. Podczas amerykańskiej wojny secesyjnej Unia zezwoliła Galvanized Yankees, konfederackim jeńcom wojennym, którzy przysięgali wierność Unii, na wstąpienie w ich szeregi w jednostkach karnych od 1862 do około 1866 roku. Podczas II wojny światowej więźniowie mogli wnosić swój wkład w wysiłek wojenny, a w 1942 roku doniesiono, że kilku więźniów zaoferowało zaciągnięcie się do wojska, aby walczyć w wojnie, a niektórzy nawet przeszli szkolenie przed zaciągnięciem się do wojska, chociaż wiadomo, że w wojsku amerykańskim nie utworzono żadnych jednostek karnych.
W XX wieku amerykańskie sądy oferowały oskarżonym wybór między zaciągnięciem się do wojska a więzieniem, co było praktyką kontynuowaną przez obie wojny światowe i wojnę koreańską aż do wojny w Wietnamie. R. Lee Ermey, sierżant sztabowy Korpusu Piechoty Morskiej i instruktor musztry znany z roli aktorskiej w filmie Full Metal Jacket z 1987 r., zaciągnął się jako 17-letni przestępca w 1961 r. Skazani nie byli jednak umieszczani w oddzielnych jednostkach karnych, a praktyka ta zależała wyłącznie od sędziego, przy czym wojsko miało możliwość odrzucenia oskarżonego. [Obecnie wszystkie oddziały amerykańskiego wojska zabraniają przyjmowania skazanych, zarówno po wyroku, jak i jako alternatywy dla pozbawienia wolności (z wyjątkiem Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych, która nie ma konkretnych zakazów, ale nadal zdecydowanie odradza to jako protokół), i nie utrzymują żadnych formacji karnych, chociaż byli skazani z wcześniejszymi przestępstwami są nadal dozwoleni z odpowiednim zwolnieniem z przestępstwa. W 2021 r. ustawodawca Florydy zaproponował ustawę, która formalnie zezwalałaby przestępcom w wieku 25 lat lub młodszym na zaciągnięcie się po raz pierwszy zamiast grozić karą pozbawienia wolności, choć nie przeszła.
W dzisiejszych czasach praktyka wystawiania karnych jednostek wojskowych w dużej mierze ustała, a większość sił zbrojnych zniechęca lub wręcz zakazuje przyjmowania skazanych, choć niektóre siły zbrojne akceptują byłych skazanych, pod warunkiem, że spełniają określone wymagania, takie jak posiadanie odpowiedniego zwolnienia. Na przykład amerykański rekruter wojskowy powiedział The Daily Beast w 2018 r., że kandydaci do rekrutacji mogą mieć „jedno przestępstwo bez użycia przemocy jako dorośli” i że „niektórzy z najlepszych i najbardziej zdolnych kandydatów, których otrzymujemy, wymagają zwolnienia”. Jednak, choć rzadko, praktyka przyjmowania skazanych do sił zbrojnych była kontynuowana lub dopuszczalna w niektórych jurysdykcjach i sytuacjach. Na przykład podczas rosyjskiej inwazji na Ukrainę, Siły Zbrojne Ukrainy zezwoliły na rekrutację ukraińskich więźniów z wcześniejszym doświadczeniem bojowym, a rosyjska prywatna firma wojskowa tzw. Grupa Wagner zaczęła zatrudniać rosyjskich więźniów do uzupełnienia swoich szeregów.
Tę stronę ostatnio edytowano 26 stycznia 2024, o 21:03 (UTC).
Tekst jest dostępny na licencji Creative Commons Attribution-ShareAlike License 4.0; mogą obowiązywać dodatkowe warunki. Korzystając z tej witryny, wyrażasz zgodę na Warunki użytkowania i Politykę prywatności. Wikipedia® jest zastrzeżonym znakiem towarowym Wikimedia Foundation, Inc. organizacji non-profit.
Hasło: Karna jednostka wojskowa. Wikipedia https://en.wikipedia.org/wiki/Penal_military_unit
