Zdjęcie: Błyskawice widziane z autostrady w Las Vegas REUTERS / Ethan Miller.
Jeffrey D. Sachs argumentuje, że kształtująca się obecnie nowa globalna agenda rozwoju powinna umożliwić miastom pomoc w wyznaczaniu drogi do zrównoważonego rozwoju w XXI wieku.
Tacloban na Filipinach dołączył teraz do rosnącej listy miast – w tym Nowego Orleanu, Bangkoku, Moskwy, Nowego Jorku, Pekinu, Rio de Janeiro i Port-au-Prince, by wymienić tylko kilka – które w ostatnich latach zostały zniszczone przez katastrofy klimatyczne. Jednak wiele największych miast świata, zbudowanych na wybrzeżach morskich i rzekach, stoi w obliczu zagrożenia podnoszącym się poziomem mórz i nasilonymi sztormami.
Znaczenie miast w dzisiejszej gospodarce światowej jest bezprecedensowe. Aż do rewolucji przemysłowej historia ludzkości była w przeważającej mierze wiejska. Tylko około 10% ludności mieszkało w miastach. Obecnie udział mieszkańców miast wynosi około 53% i prawdopodobnie wzrośnie do około 67% do 2050 r.
Ponieważ dochody na mieszkańca są wyższe w miastach niż na obszarach wiejskich, szacuje się, że obecnie miasta na świecie odpowiadają za ponad 80% światowego dochodu, z czego 600 największych odpowiada za około połowę. Większość nowych miejsc pracy w ciągu najbliższych kilku dekad powstanie w miastach, zapewniając środki do życia setkom milionów młodych ludzi i, jak pokazały Chiny i Brazylia, pomagając w ograniczaniu skrajnego ubóstwa.
Miasta są również ośrodkami innowacji w zakresie polityki publicznej. Każdego dnia burmistrzowie są wzywani do wykonania pracy dla mieszkańców. To oni są odpowiedzialni za zapewnienie bezpiecznej wody, wywóz śmieci, bezpieczne mieszkania, infrastrukturę, zmodernizowane slumsy, ochronę przed katastrofami i służby ratownicze w przypadku katastrof. Nic więc dziwnego, że podczas gdy rządy krajowe są często sparaliżowane przez partyjną politykę, władze miejskie sprzyjają działaniu i innowacjom.
Na przykład w Stanach Zjednoczonych Martin O’Malley, były burmistrz Baltimore, a obecnie popularny gubernator stanu Maryland, był pionierem wykorzystania zaawansowanych systemów informacyjnych do zarządzania miastem. Ustępujący burmistrz Nowego Jorku, Michael Bloomberg, niestrudzenie pracował nad wdrożeniem nowego planu zrównoważonego rozwoju (zwanego PlaNYC ). Nowy burmistrz miasta, Bill de Blasio, opowiada się za śmiałym programem innowacji edukacyjnych, aby zmniejszyć ogromne różnice w dochodach, zamożności i możliwościach, które dzielą miasto.
Zrównoważony rozwój oferuje nową koncepcję gospodarki światowej w XXI wieku. Zamiast skupiać się wyłącznie na dochodach, zrównoważony rozwój zachęca miasta, kraje i świat do jednoczesnego skupienia się na trzech celach: dobrobycie gospodarczym, włączeniu społecznym i zrównoważeniu środowiskowym.
Dobra koniunktura mówi sama za siebie. Włączenie społeczne oznacza, że wszyscy członkowie społeczeństwa – bogaci i biedni, mężczyźni i kobiety, grupy większościowe i mniejszościowe – powinni mieć równe prawa i równe szanse korzystania z rosnącego dobrobytu. A zrównoważony rozwój środowiskowy oznacza, że musimy zmienić orientację naszych gospodarek i technologii, aby zapewnić podstawowe usługi, takie jak bezpieczna woda i usługi sanitarne, przeciwdziałać zmianom klimatycznym spowodowanym przez człowieka i chronić różnorodność biologiczną. Osiągnięcie tych trzech celów będzie wymagało dobrych rządów, finansów publicznych i skutecznych instytucji.
Miasta staną na pierwszej linii walki o zrównoważony rozwój. Nie tylko spotykają się z bezpośrednimi zagrożeniami; mają również najlepsze możliwości identyfikowania i dostarczania rozwiązań. Jako osady o dużej gęstości zaludnienia i wysokiej produktywności, miasta mogą zapewnić większy dostęp do wszelkiego rodzaju usług – w tym energii, wody, zdrowia, edukacji, finansów, mediów, transportu, recyklingu i badań – niż większość obszarów wiejskich. Wielkim wyzwaniem dla miast jest zapewnienie tego dostępu w sposób zrównoważony i sprzyjający włączeniu społecznemu.
Znacząca część rozwiązania będzie pochodzić z zaawansowanych technologii, w tym systemów informatycznych i materiałoznawstwa. Rewolucja informacyjno-komunikacyjna zrodziła ideę „inteligentnego miasta”, która umieszcza odpowiednie technologie w sercu systemów zbierających informacje i reagujących na nie: inteligentne sieci energetyczne, inteligentne sieci transportowe (potencjalnie obejmujące pojazdy samojezdne) oraz inteligentne budynki i podział na strefy.
Postęp w materiałoznawstwie otwiera możliwości znacznie bardziej energooszczędnych domów mieszkalnych i budynków komercyjnych. Miasta dają również możliwość łączenia obiektów użyteczności publicznej, na przykład wtedy, gdy elektrownie miejskie wykorzystują parę uwalnianą podczas produkcji energii elektrycznej do dostarczania mieszkańcom ciepłej wody i ogrzewania.
Jednak technologia będzie tylko częścią historii. Miasta muszą ulepszyć swoje zarządzanie, aby umożliwić większą rolę biedniejszym i bardziej zmarginalizowanym społecznościom oraz umożliwić znacznie skuteczniejszą koordynację między liniami miejskimi, gdy obszar metropolitalny jest domem dla wielu pojedynczych miast. Zarządzanie metropolitalne ma zatem kluczowe znaczenie, ponieważ inteligentne miasta wymagają sieci działających na skalę metropolitalną.
Gdy uwzględni się skalę metropolitalną, znaczenie wiodących obszarów miejskich jest jeszcze bardziej niezwykłe. Nowy Jork ma około 8,4 miliona ludzi, ale obszar metropolitalny Nowego Jorku ma około 25 milionów ludzi, a jego gospodarka szacuje się na około 1,4 biliona dolarów rocznie. Gdyby ten obszar metropolitalny był krajem, pod względem PKB zajmowałby około 14. miejsce na świecie.
Mądra doktryna polityczna, znana jako pomocniczość , głosi, że wyzwania polityki publicznej powinny być przydzielane najniższemu szczeblowi władzy, który jest w stanie im sprostać, zapewniając w ten sposób maksymalny demokratyczny udział w rozwiązywaniu problemów i największe możliwości dostosowania rozwiązań do rzeczywistych potrzeb lokalnych. Podczas gdy niektóre problemy – na przykład krajowa autostrada lub system kolei – wymagają rozwiązywania problemów na poziomie krajowym, wielu kluczowym wyzwaniom zrównoważonego rozwoju najlepiej stawić czoła na poziomie miejskim.
Światowe rządy negocjują teraz Cele Zrównoważonego Rozwoju, które będą wytyczać światowy program rozwoju od 2015 do 2030 roku. Podczas ważnego spotkania w dniu 25 września Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych uzgodniło, że cele zrównoważonego rozwoju zostaną przyjęte na światowym szczycie we wrześniu 2015 r. , przy czym kolejne dwa lata wykorzystano na wybór priorytetów.
Miejski SDG, promujący inkluzywne, produktywne i odporne miasta, znacznie umożliwiłby dziesiątkom tysięcy miast na całym świecie podjęcie sprawy zrównoważonego rozwoju dla ich własnych obywateli, ich krajów i świata.
Wyrażone tutaj opinie są opiniami autora, niekoniecznie Światowego Forum Ekonomicznego. Opublikowane we współpracy z Project Syndicate .
Jak będą wyglądać megamiasta na świecie do 2025 roku? Aby się dowiedzieć, kliknij w poniższą infografikę,:
Autor: Jeffrey D. Sachs, profesor zrównoważonego rozwoju, profesor polityki zdrowotnej i zarządzania oraz dyrektor Instytutu Ziemi na Uniwersytecie Columbia.
Zdjęcie: Błyskawice widziane z autostrady w Las Vegas REUTERS / Ethan Miller.
Licencja i ponowne publikowanie
Artykuły Światowego Forum Ekonomicznego mogą być publikowane ponownie zgodnie z międzynarodową licencją publiczną Creative Commons Uznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne-Bez utworów zależnych 4.0 oraz zgodnie z naszymi Warunkami użytkowania.
Poglądy wyrażone w tym artykule są poglądami samego autora, a nie Światowego Forum Ekonomicznego.
