Ten dość nostalgiczny tekst napisałem już dość dawno. O ile sobie przypominam piosenka ta miała być jedną z czterech, które miały stanowić ilustrację (rodzaj uzupełnienia) do mojej sztuki „Deszcz”. Sztukę wystawiliśmy w GTPS-ie. Reżyserem był Benjamin Koralewski, a główną rolę grała w niej Marta Jaszewska. Koncepcja Benjamina nieco odbiegła od mojego założenia. Propagowałem wówczas ideę tzw. cafe teatrów (café-théâtre) dość popularnych pod koniec XX wieku we Francji, gdzie bezrobotni aktorzy nie mając innych możliwości na angaż grali „do kotleta” lub mówiąc mniej kolokwialnie, grali dla bywalców kawiarni. Planowałem więc, że „Deszcz” będzie wystawiony w naturalnym wnętrzu jakiejś kawiarni. We Francji kawiarnie mają jednak swe stałe środowiska, swój klimat, tradycję, w naszych warunkach (w kawiarniach nastawionych wyłącznie na konsumpcję) na formę taką za wcześnie, a może i za późno. Benjamin wybrał inną drogę, wprawdzie też zrezygnował z tradycyjnej sceny, ale przyjął rozwiązania, które określiłbym mianem „nowoczesne”… w każdym razie sięgnął po bardziej współczesne środki wyrazu. Konwencja przyjęta przez Benjamina okazała się bardzo trafiona. Sztuka spotkała się z bardzo dobrym przyjęciem publiczności (cztery przedstawienia przy pełnej sali), piosenki jednak pozostały bezpańskie. Powstały do nich jakieś nuty (Mira Kieniewicz napisała tzw. prymki, a Piotr Ulatowski nawet fortepianówki) do dziś jednak ich nie słyszałem. Właśnie otrzymałem od Piotra nagranie „demo”, wersję roboczą do jednej z nich. Mam do tego tekstu dość osobisty stosunek, myślę jednak, że jest na tyle powszechny, że się obroni. Oczywiście musimy znaleźć wykonawcę, popracować nad aranżacją… zdobyć środki na nagranie… Jak zawsze długa droga do pokonania, ale od czegoś trzeba zacząć…
Piotr Kotlarz
Obraz wyróżniający: Plaża w Sobieszewie. Autorstwa Karina Jarzyńska – Praca własna, CC BY-SA 3.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=20353484
