Aktualne trendy w architekturze przy odpowiednich obiektach typologicznych? / Hanna Kononenko, Kateryna Czerkaszyna i Hlib Semiakin

1. Wprowadzenie

Architektura nowoczesna to architektura XXI wieku. Żaden styl nie dominuje; dzisiejsi architekci pracują w kilkunastu różnych stylach: od postmodernizmu i architektury high-tech po wysoce konceptualne i ekspresyjne style przypominające rzeźbę na dużą skalę. Wspólną cechą różnych stylów i podejść jest wykorzystanie bardzo zaawansowanej technologii i nowoczesnych materiałów budowlanych, takich jak konstrukcja rurowa, która pozwala na wyższe, lżejsze i mocniejsze budynki niż w XX wieku, a także wykorzystanie nowych technologii w komputerach w trzech wymiarach oraz budowanie z większą dokładnością i szybkością.

Nowoczesne budynki są zaprojektowane tak, aby były zauważane i zaskakiwały. Niektóre mają betonowe konstrukcje zamienione w szklane lub aluminiowe ekrany, wysoce asymetryczne fasady i wspornikowe sekcje wiszące nad ulicą. Drapacze chmur są skręcone lub połamane w kryształowe twarze. Fasady są zaprojektowane tak, aby migotać lub zmieniać kolor o różnych porach dnia.

Podczas gdy główne atrakcje nowoczesnej architektury w XX wieku koncentrowały się głównie w Stanach Zjednoczonych i Europie Zachodniej, nowoczesna architektura jest globalna; ważne nowe budynki zostały zbudowane w Chinach, Ameryce Łacińskiej, a zwłaszcza w krajach Zatoki Perskiej na Bliskim Wschodzie; Burj Khalifa w Dubaju był najwyższym budynkiem na świecie w 2016 roku, podczas gdy Shanghai Tower w Chinach był drugim najwyższym.

Większość zabytków nowoczesnej architektury jest dziełem niewielkiej grupy architektów pracujących na skalę międzynarodową. Wiele z nich zostało zaprojektowanych przez architektów znanych pod koniec XX wieku, w tym Mario Bottę, Franka Gehry’ego, Jeana Nouvela, Normana Fostera, Yeo Ming Pei i Renzo Piano, podczas gdy inne są dziełem nowego pokolenia urodzonego podczas lub po II wojnie światowej, w tym Zaha Hadid, Santiago Calatrava, Daniel Libeskind, Jacques Herzog, Pierre de Meuron, Rem Koolhaas i Shiger Ban. Inne projekty są dziełem kolektywów kilku architektów, takich jak UNStudio i SANAA, lub gigantycznych międzynarodowych agencji, takich jak Skidmore, Owings & Merrill, z trzydziestoma architektami stowarzyszonymi i dużymi zespołami inżynierów i projektantów, oraz Gensler z 5000 pracowników w 16 krajach.

2. Przedmiot i podmiot badań

Przedmiot badań: nowoczesna architektura. Przedmiot badań: różne typologie nowoczesnej architektury (muzea, architektura sakralna, drapacze chmur i architektura ekologiczna).

3. Cel badań

Cel badań: badanie nowoczesnej architektury różnych typologii i identyfikacja głównego kierunku rozwoju.

4. Analiza literatury

Przeprowadzono prace analityczne biur/miejsc architektów różnych pokoleń przedstawionych poniżej.[1-16].

5. Metody badawcze

Metoda analizy genetycznej obejmuje badanie ogólnej i typologicznej dynamiki obiektu badawczego, metodę analogii, umożliwiła stworzenie analizy porównawczej trendów w kształtowaniu badanych obiektów, klasyfikację rzeczywistego materiału, analizę strukturalną i jakościową dokumentów.

6. Wyniki badań

Muzea

Niektóre z najbardziej uderzających i innowacyjnych dzieł nowoczesnej architektury znajdują się w muzeach sztuki, które często są przykładami architektury rzeźbiarskiej i są sygnowane przez największych architektów. Pawilon Quadracci w Milwaukee Art Museum w Milwaukee (rys. 1; 1), Wisconsin został zaprojektowany przez hiszpańskiego architekta Santiago Calatravę. Jego konstrukcja obejmuje ruchomą, przypominającą skrzydła podeszwę, która w ciągu dnia otwiera się do 66-metrowej rozpiętości skrzydeł, składając się w wysoką, łukowatą konstrukcję w nocy lub przy niesprzyjającej pogodzie [1]. [1]

Urodzony w Polsce amerykański architekt Daniel Libeskind (ur. 1946) jest jednym z najbardziej płodnych współczesnych architektów muzealnych. Zanim zaczął projektować budynki, był naukowcem i jednym z wczesnych zwolenników architektonicznej teorii dekonstruktywizmu. Wygląd zewnętrzny jego Imperial War Museum North w Manchesterze w Anglii (2002) przypomina, w zależności od światła i pory dnia, ogromne i połamane kawałki ziemi lub zbroi i ma symbolizować zniszczenia wojenne[2]. [W 2006 roku Libeskind ukończył Hamilton House w Denver Art Museum w Denver (rys. 1; 2), Kolorado, składający się z dwudziestu nachylonych płaszczyzn, z których żadna nie jest równoległa ani prostopadła, pokrytych 230 000 stóp kwadratowych tytanowych paneli. Wewnątrz ściany galerii są różne, nachylone i asymetryczne. [3] Libeskind ukończył inne uderzające muzeum, Royal Ontario Museum w Toronto, Ontario, Kanada (2007), znane również jako Crystal, budynek w kształcie rozbitego kryształu. Muzea Libeskinda były podziwiane i krytykowane przez krytyków. Krytyk architektoniczny „New York Timesa” Mykola Oroussoff, podziwiając wiele cech Muzeum Sztuki w Denver, napisał: „W budynku o pochyłych ścianach i asymetrycznych pokojach – torturowanych geometriach, generowanych przez czysto formalne względy, prawie niemożliwe jest cieszenie się sztuką”.

„Muzeum De Young (rys. 1; 3) w San Francisco zostało zaprojektowane przez szwajcarskich architektów Herzog & de Meuron. Zostało otwarte w 2005 roku, zastępując starszą budowlę poważnie uszkodzoną przez trzęsienie ziemi w 1989 roku. Nowe muzeum zostało zaprojektowane tak, aby wtopić się w naturalny krajobraz parku i wytrzymać silne trzęsienia ziemi. Budynek może poruszać się w trzech krokach (91 cm) na przesuwnych łożyskach kulkowych i amortyzatorach tulejowych, które pochłaniają energię kinetyczną [4]. [4]

Zentrum Paul Klee (rys. 1; 4)Renzo Piano to muzeum sztuki w pobliżu Berna w Szwajcarii, położone obok autostrady na szwajcarskiej wsi. Muzeum wtapia się w krajobraz, przybierając formę trzech wzgórz wykonanych ze stali i szkła. Jeden budynek mieści galerię (która znajduje się prawie całkowicie pod ziemią, aby chronić delikatne rysunki Klee przed światłem słonecznym), podczas gdy pozostałe dwa wzgórza mieszczą centrum edukacyjne i biura administracyjne. [5]

Center Pompidou-Metz (rys. 1; 5), Metz, Francja, (2010), oddział Centrum Sztuki Współczesnej Center Pompidou w Paryżu, został zaprojektowany przez japońskiego architekta Shigeru Bana, który w 2014 roku zdobył nagrodę Pritzkera w dziedzinie architektury. Najbardziej dramatyczną cechą budynku jest sześciokąt o szerokości 90 m (300 stóp) i powierzchni 8 000 m2 (86 000 stóp kwadratowych) składający się z szesnastu kilometrów klejonego warstwowo drewna przecinającego się, tworząc sześciokątne drewniane bloki przypominające chiński wzór trzciny z krzywiznami i kontr-krzywiznami w całym budynku, w szczególności z trzema galeriami. Cała drewniana konstrukcja pokryta jest białą membraną z włókna szklanego i powłoką teflonową, która chroni przed bezpośrednim działaniem promieni słonecznych, ale przepuszcza światło. [6]

Nowe Muzeum Sztuki Amerykańskiej Renzo Piano (rys. 1; 6) w Nowym Jorku (Renzo Piano, 2015) przyjęło zupełnie inne podejście niż rzeźbiarskie muzea Franka Gehry’ego. Whitney ma fasadę o industrialnym wyglądzie, która wtapia się w otoczenie. Michael Kimmelman, krytyk architektury z The New York Times, nazwał budynek „mieszanką stylów”, ale zauważył jego podobieństwo do Centrum Pompidou w Paryżu, ponieważ wtapia się on w otaczającą go przestrzeń publiczną. „W przeciwieństwie do tak zwanej architektury wielkich nazwisk”, napisał Kimmelman, „nie jest to jakiś fantazyjny budynek z trofeami, w którym muszą być zainstalowane wszystkie praktyczne materiały muzeum robotniczego”. [7]

Rys. 1. Wizerunek muzeów: 1 – Milwaukee Art Museum w Milwaukee; 2 – Art Museum w Denver; 3 – De Young Museum w San Francisco; 4 – Zentrum Paul Klee; 5 – Center Pompidou-Metz; 6 – Whitney Museum of American Art w Nowym Jorku.

Drapacze chmur

Drapacz chmur (powszechnie określany jako budynek o wysokości ponad 40 pięter) po raz pierwszy pojawił się w Chicago w latach 90. XIX wieku i był głównie stylem amerykańskim w połowie XX wieku, ale w XXI wieku drapacze chmur można znaleźć w prawie każdym większym mieście na każdym kontynencie. Nowa technologia budowlana, konstrukcja rurowo-ramowa, została po raz pierwszy opracowana w Stanach Zjednoczonych w 1963 roku przez inżyniera budownictwa Fazlur Rahman Khan Skimror, Owings i Merrill, co pozwoliło na budowę superpiętrowych budynków, które wymagały mniejszej liczby ścian wewnętrznych, miały więcej miejsca na okna i były bardziej odporne na siły boczne, takie jak silne wiatry.

Burj Khalifa w Dubaju (rys. 2; 1), w Zjednoczonych Emiratach Arabskich, jest najwyższą konstrukcją na świecie, mierzącą 829,8 m (2,722 stóp). Budowa Burj Khalifa rozpoczęła się w 2004 roku, a jego zewnętrzna część została ukończona 5 lat później, w 2009 roku. Główna konstrukcja jest żelbetowa. Burj Khalifa został zaprojektowany przez Adriana Smitha, a następnie Skidmore, Owings i Merrill (SOM). Był on również głównym architektem Jin Mao Tower, Pearl River Tower oraz Trump International Hotel and Tower[8]. [8]

Adrian Smith i jego firma są architektami budynku, który zastąpi Burj Khalifa jako najwyższy budynek na świecie w 2020 roku. Jeddah Tower w Jeddah w Arabii Saudyjskiej będzie miał 1,008 metrów (3,307 stóp) wysokości, co czyni go najwyższym budynkiem na świecie i pierwszym budynkiem o wysokości ponad jednego kilometra. Budowa rozpoczęła się w 2013 roku.

W Londynie jednym z najbardziej znanych nowoczesnych punktów orientacyjnych jest 30 St Mary Ax (rys. 2; 2), znany jako The Gherkin, zaprojektowany przez Normana Fostera (2004). Zastąpił on londyński Millenium Tower znacznie wyższym projektem zaproponowanym wcześniej przez Fostera dla tego samego miejsca, który byłby najwyższym budynkiem w Europie, ale był tak wysoki, że kolidowałby z lotami na lotnisku Heathrow. Stalowa rama Korniszona została zintegrowana ze szklaną fasadą, nadając mu uderzający wygląd wydłużonego rosyjskiego jajka wielkanocnego[9]. [9]

Najwyższym budynkiem w Chinach od 2015 roku jest Shanghai Tower (rys. 2; 3) autorstwa amerykańskiej firmy architektonicznej i projektowej Hensler. Ma on 632 metry wysokości i 127 pięter, co czyni go drugim najwyższym budynkiem na świecie w 2016 roku. Posiada również najszybsze windy, osiągające prędkość 20,5 metra (40 stóp) na sekundę lub 74 kilometry na godzinę[10]. [10]

Większość drapaczy chmur została zaprojektowana tak, aby wyrażać nowoczesność; najbardziej godnym uwagi wyjątkiem jest Abray al-Bayt, kompleks siedmiu drapaczy chmur zbudowanych przez rząd Arabii Saudyjskiej, aby pomieścić pielgrzymów do świętej świątyni w Mekce. Centralnym punktem grupy jest Clock Tower Makkah Palace Hotel z gotycką wieżą; był to czwarty najwyższy budynek na świecie w 2016 roku, o wysokości 581,1 metrów (1,906 stóp)[11]. [11]

Rys. 2. Obraz drapaczy chmur: 1 – Burj Khalifa w Dubaju; 2 -30 St Mary Ax; 3 – Shanghai Tower.

Architektura sakralna

Zaskakująco niewiele nowoczesnych kościołów zostało zbudowanych w latach 2000-2017. Architekci kościelni, z nielicznymi wyjątkami, rzadko wykazywali taką samą swobodę ekspresji jak architekci muzeów, drapaczy chmur i innych dużych budynków. Nowa katedra w Los Angeles w Kalifornii (rys. 3; 1) została zaprojektowana w postmodernistycznym stylu przez hiszpańskiego architekta Rafaela Moneo. Poprzednia katedra została poważnie uszkodzona przez trzęsienie ziemi w 1995 roku; nowy budynek został specjalnie zaprojektowany, aby wytrzymać takie uderzenia. [12]

Katedra Zorzy Polarnej (rys. 3; 2), założona w Danii przez międzynarodową firmę Schmidt, Hammer i Lassen, znajduje się w Alta w Norwegii, jednym z najbardziej wysuniętych na północ miast na świecie. Ich inne ważne prace obejmują Bibliotekę Narodową Danii w Kopenhadze. [trzynaście]

Vrindavan Chandrodaya Mandir (rys. 3; 3) to hinduska świątynia we Vrindavan w stanie Uttar Pradesh w Indiach, która była w budowie pod koniec 2016 roku. Architekci -InGenious Studio Pvt. Ltd. z Gurgaon i studio projektowe Quintessence z Noida w Indiach. Wejście do tradycyjnego stylu indyjskiej architektury Nagar i nowoczesna przeszklona wieża do 70. piętra. Na wysokości 700 stóp (213 metrów lub 70 pięter) będzie to najwyższa budowla sakralna na świecie[14]. [14]

Rys.3. Obraz architektury sakralnej: 1 – Katedra w Los Angeles, Kalifornia; 2 – Katedra Zorzy Polarnej; 3 – Vrindavan Chandrodaya Mandir.

Architektura ekologiczna

Rosnącym trendem w XXI wieku jest eko-architektura, zwana również architekturą zrównoważoną; budynki z funkcjami, które magazynują ciepło i energię, a czasem generują energię za pomocą paneli słonecznych i wiatraków oraz wykorzystują ciepło słoneczne do tworzenia ciepłej wody użytkowej. Mogą być również budowane z oczyszczaniem ścieków, a czasem zbieraniem wody deszczowej. Niektóre budynki integrują w swojej konstrukcji zielone ściany i zielone dachy. Inne cechy architektury ekologicznej obejmują wykorzystanie drewna i materiałów pochodzących z recyklingu. Istnieje kilka programów certyfikacji zielonych budynków, z których najbardziej znanym jest Leadership in Energy and Environmental Design lub LEED, który mierzy wpływ budynków na środowisko.

Wiele miejskich drapaczy chmur, takich jak 30 Saint Mary Ax w Londynie, wykorzystuje podwójną warstwę szkła w celu oszczędzania energii. Podwójna powłoka i zakrzywiony kształt budynku tworzą różnice ciśnienia powietrza, które pomagają utrzymać budynek chłodniejszy latem i cieplejszy zimą, zmniejszając zapotrzebowanie na klimatyzację. Przykład: Sfn: Hopkins.

BedZED, zaprojektowany przez brytyjskiego architekta Billa Dunstera, to wspólnota osiemdziesięciu dwóch domów w Huckbridge, niedaleko Londynu, zbudowanych zgodnie z zasadami architektury ekologicznej. Domy skierowane są na południe, aby wykorzystać światło słoneczne i mają potrójne szyby izolacyjne, większość energii pochodzi z paneli słonecznych, woda deszczowa jest zbierana i ponownie wykorzystywana, a samochody są zdezelowane. BedZED z powodzeniem zmniejszył zużycie energii elektrycznej o 45%, a zużycie ciepłej wody o 81% w porównaniu ze średnią miejską w 2010 r., chociaż skuteczny system wytwarzania ciepła ze zrębków drzewnych okazał się nieuchwytny i skomplikowany. [15]

CaixaForum Madrid -Museum and Cultural Center Paseo del Prado 36, Madryt, szwajcarscy architekci Herzog & de Meuron, zbudowany w latach 2001-2007, jest przykładem zarówno zielonej architektury, jak i recyklingu. Główną konstrukcję stanowi opuszczona ceglana elektrownia z dobudowanymi piętrami. Nowe piętra są obudowane oksydowanym żeliwem, które ma rdzawoczerwony kolor, podobnie jak cegły starej elektrowni poniżej. Budynek obok ma zieloną ścianę zaprojektowaną przez francuskiego botanika Patricka Blanca. Czerwony szczyt górnych pięter kontrastuje z roślinami na ścianie, podczas gdy zielona ściana harmonizuje z ogrodem botanicznym obok centrum kultury. [16]

Nietypowe materiały są czasami poddawane recyklingowi w celu wykorzystania w eko-architekturze; obejmują one dżinsy wykonane ze starych niebieskich dżinsów do izolacji, a także panele wykonane z płatków papieru, pieczonej ziemi, lnu, sizalu lub kokosa, a zwłaszcza szybkiego bambusa. Tarcica i kamień z rozebranych budynków są często odzyskiwane i ponownie wykorzystywane do podłóg, podczas gdy sprzęt, okna i inne części ze starszych budynków są ponownie wykorzystywane.

7. Wyniki badań:

zbadano różnorodną typologię nowoczesnej architektury (muzea, drapacze chmur, architektura religijna i architektura ekologiczna) oraz głównych architektów różnych pokoleń i ich wpływ na światowe trendy.

Perspektywy dalszego rozwoju badań: możliwe jest przeprowadzenie bardziej szczegółowej analizy innych typologii w kontekście nowoczesnej architektury (na przykład wybrać również mosty, budynki mieszkalne, uniwersytety i biblioteki).

8. Wnioski

Nowoczesna architektura ma dziś tendencję do znajdowania niestandardowych form i rozwiązań kosztem nowych materiałów, a także świadomej odpowiedzialności za środowisko. Te podstawowe zasady mają zastosowanie do szerokiej gamy typologii (rozważano muzea, drapacze chmur, architekturę religijną i eko-architekturę), stylów i lokalizacji (na różnych kontynentach).

Pliki do pobrania

•  pdf

Opublikowany

2022-12-01

Wydanie

Tom. 1 nr 5 (2022): International Science Journal of Engineering & Agriculture

Sekcja

Architektura i Budownictwo

Licencja

Copyright (c) 2022 Hanna Kononenko, Kateryna Cherkashyna, Hlib Semiakin

Ta praca jest dostępna na licencji Creative Commons Attribution 4.0 International License .