STRESZCZENIE

Stepowanie wyewoluowało z potrzeby, gdy afrykańskie instrumenty perkusyjne zostały odebrane niewolnikom; następnie niewolnicy zwrócili się do swoich ciał jako instrumentów perkusyjnych, aby wyrazić siebie i zachować swoją tożsamość kulturową. Taniec jazzowy wyewoluował z rozszerzenia afrykańskich ruchów izolacji, synkopy i polirytmii, mających na celu interpretację dźwięków muzyki jazzowej jako akompaniamentu. Step i taniec jazzowy to obecnie style wykonawcze, które narodziły się w Stanach Zjednoczonych odpowiednio na początku XIX i w połowie XX wieku. Afrykanie i potomkowie Afryki byli sercem unikalnych form tańca, które powstały w USA. Poznali się na skrzyżowaniu irlandzkich, hiszpańskich i francuskich form tanecznych i muzycznych. Teatr muzyczny wyewoluował z wodewilów, które obejmowały śpiew, taniec, muzykę i scenariusze z fabułą. Teatr muzyczny nie jest stylem tańca, ale narzędziem, w którym taniec łączy się z piosenkami, aby uwydatnić fabułę tekstu pisanego. Telewizja i film zwróciły na taniec większą uwagę na całym świecie. Dzięki dzisiejszym możliwościom technologii komputerowej taniec pozostaje opłacalny i niezbędny.

Rozwój form tańca jazzowego i stepowania wynikał z zachodnioafrykańskich form tańca, które ostatecznie zostały zmieszane z innymi kulturami, począwszy od transatlantyckiego handlu niewolnikami w połowie końca XVI wieku. Podczas gdy niewolnicy byli transportowani do tego, co obecnie znamy jako Stany Zjednoczone, kapitanowie statków chcieli utrzymać swój ładunek w zdrowiu. Zniewoleni ludzie byli przenoszeni na pokład statku, aby aktywnie wykonywać coś, co nazywano „tańcem niewolników”. Pozostawali zakuci w kajdany, jednak wymyślali kreatywne sposoby na ćwiczenia i naśladowali perkusyjne dźwięki pochodzące z bębnów, które były integralną częścią ich kultury. Afrykanie używali swoich ciał do utrzymania niektórych z tych dźwięków i rytmów, takich jak hambone. Z afrykańskich, hiszpańskich, irlandzkich i innych kulturowych korzeni tańca, formy stepowania i tańca jazzowego były nieustrukturyzowane, a z czasem stały się ustrukturyzowanymi formami tańca, które mieszały się i ewoluowały przez lata. Amerykańskie wynalazki tap i jazzu zostały zbudowane z afrykańskich rytmów bębnów zmieszanych z innymi formami kultur i rytmów tanecznych. Należy zauważyć, że taniec jazzowy, stepowanie i muzyka jazzowa to jedyne formy tańca i muzyki stworzone w Stanach Zjednoczonych przez naszych zniewolonych afrykańskich przodków.

W miarę jak kraj się zmieniał, dodając imigrantów z Europy, Bliskiego Wschodu, Karaibów, Ameryki Południowej i Afryki, tańce towarzyskie wchłonęły wszystkie te smaki i stworzyły nowe, ekscytujące formy. Przedstawienia minstreli z początku XIX wieku zostały po wojnie secesyjnej zastąpione wodewilami. Po I wojnie światowej muzyka ragtime zanikała w jazzie. W przedstawieniach zaczęto wykorzystywać muzykę jazzową i swingową, co wymagało nowego stylu tańca. Przedstawienia te z kolei zostały zastąpione lub uzupełnione musicalami z Broadwayu i Hollywood, a ostatecznie filmami i telewizją. W tym rozdziale przyjrzymy się ewolucji form tańca w telewizji, filmie i teledyskach.

CHARAKTERYSTYKA STEPOWANIA

– Tancerze noszą buty, które mogą być na płaskiej podeszwie lub na obcasie, zwykle z przymocowanymi metalowymi „blaszkami”, które uderzają o podłogę, wydając perkusyjne dźwięki. Każda część buta wytwarza określony rytm i dźwięk.
– Kroki taneczne wykorzystują szybkie polirytmiczne i synkopowane dźwięki.
– Tancerze często używają improwizacji do tworzenia własnych rytmów.
– Niektóre podstyle obejmują hoofing, soft shoe, flash act, Broadway tap i rhythm tap.

Kiedy właściciele plantacji zabronili zniewolonym ludziom gry na instrumentach perkusyjnych, obawiając się wybuchu powstania, znaleźli oni inne sposoby na komunikację i podtrzymanie swojej kultury, głównie poprzez klepanie się po udach, klaskanie w dłonie, szczękanie zębami, tupanie lub wystukiwanie rytmów stopami. Taniec Juba lub hambone, pierwotnie znany jako Pattin’ Juba, to afroamerykański styl tańca, który obejmuje tupanie, a także klepanie i poklepywanie ramion, nóg, klatki piersiowej i policzków. „Pattin’ Juba” był używany do utrzymywania czasu dla innych tańców podczas obchodu, przy użyciu blaszanych puszek pod stopami, a także bicia w miski łyżkami. Ostatecznie tańce te połączyły się z cloggingiem i jigami przywiezionymi przez irlandzkich niewolników, tworząc amerykański tap. Wcześni tancerze tap nosili buty z twardą podeszwą lub drewniane. Jeśli nosili buty z miękką podeszwą, przyczepiali grosze, gwoździe lub kawałki metalu do palców i pięt, aby wzmocnić dźwięk. Niektórzy młodzi tancerze w Ameryce do dziś przyczepiają do swoich butów kapsle od butelek lub puszki po konserwach, aby stworzyć niedrogie buty do stepowania.

We wczesnych latach trzydziestych XIX wieku popularne stały się występy minstreli. Występy obejmowały piosenki, taniec, różnorodne występy i żarty, które odbywały się kosztem Afroamerykanów, ponieważ biali mężczyźni w czarnej twarzy przywłaszczali sobie czarną kulturę poprzez niewłaściwe naśladowanie i błędne charakteryzowanie Afroamerykanów. Na przykład cakewalk był popularną tradycją taneczną niewolników na plantacjach w XIX wieku, która została przyjęta przez białych wykonawców i zaprezentowana w minstrel show. Cakewalk był wykonywany jako konkurencyjny taniec wykonywany na plantacjach. Zasadniczo cakewalk był przesadną parodią stworzoną przez niewolników w celu naśladowania manier klasy wyższej ich białych właścicieli plantacji – główny ruch i kroki wywodziły się z tańców europejskich, takich jak menuet.

 

William Henry Lane, znany również jako Master Juba, urodził się jako wolny Afroamerykanin w 1825 roku. Dorastał ucząc się tańca od „wujka” Jima Lowe’a, afroamerykańskiego tancerza jig-and-reel. W młodym wieku Lane stał się znany ze swojego talentu. Mistrz Juba jest uważany za pierwszego amerykańskiego tancerza stepującego. Jego styl łączy irlandzkie kroki reel, clogging z afrykańskimi rytmami. Ostatecznie biali wykonawcy zostali zastąpieni przez afroamerykańskich wykonawców. Master Juba występował w minstrel show jako najlepszy tancerz w Ameryce.

W latach siedemdziesiątych XIX wieku wodewil zaczął zastępować występy minstreli i przez następne sześćdziesiąt lat wodewil rządził dniem. Grupy objazdowe przemierzały kraj, przynosząc masom zdrową rozrywkę, w której mogły uczestniczyć kobiety i dzieci. Były to pokazy różnorodności. Występy obejmowały taniec, akrobacje, żonglerkę, występy dzieci, występy komediowe i występy chórzystek. Tap dance znalazł publiczność w wodewilu, a jego występy rozkwitły.

Bill „Bojangles” Robinson (1878–1949)

Bill „Bojangles” Robinson (1878–1949) rozpoczynał karierę taneczną w wodewilu. Sławę i popularność zdobył dzięki filmom, w których grał, śpiewał i tańczył. Wystąpił w wielu filmach z młodą aktorką Shirley Temple i jako pierwszy przełamał barierę kolorów, która uniemożliwiała mieszanym rasom wspólne występy. Wystąpił także z Leną Horne, Cabem Callowayem i Katherine Dunham w Stormy Weather . Stał się najpopularniejszym i najlepiej opłacanym afroamerykańskim wykonawcą swoich czasów. Mimo to zmarł bez środków do życia i samotny. Po jego śmierci, jego urodziny, 25 maja, stały się na jego cześć Narodowym Dniem Stepowania.

John W. Bubbles (1902–1986)

Ryc. 4 Portret Johna W. Bubblesa jako oryginału Sporting Life w operze George’a Gershwina Porgy and Bess z 1935 roku . Van Vechten, Carl, 1880–1964, fotograf. Domena publiczna CC

John W. Bubbles jest uważany za „ojca rytmicznego stepowania”. Bubbles używał uderzeń piętą, aby zaakcentować offbeatowe części muzyki. Był również znany ze swoich imponujących umiejętności improwizacyjnych. Bubbles występował również z Fordem Lee „Buckiem” Washingtonem w wodewilowych przedstawieniach, gdzie zdobyli uznanie za swoje talenty.

Charles „Honi” Coles (1911 – 1992)

Amerykański stepujący tancerz i aktor Charles „Honi” Coles i jego wieloletni partner Charles „Cholly” Atkins ogromnie spopularyzowali stepowanie. Koncertowali z big bandami Duke’a Ellingtona, Caba Callowaya i Counta Basiego, kręcąc jednocześnie krótkie filmy dla telewizji. Honi Coles zdobył nagrodę Tony w 1983 roku za swój taniec na Broadwayu i National Medal za swój wkład w taniec. W latach 80. wykładał taniec i historię tańca na uniwersytetach, w tym Cornell, George Washington, Yale i Duke.

Bracia Nicholas

Ryc. 6 Bracia Nicholas – Fayard po lewej i Harold – w „Sztormowej pogodzie” z 1943 r . Getty Images CC – domena publiczna

Fayard Nicholas (1914-2006) i Harold Nicholas (1921-2001), bracia Nicholas, zostali w bardzo młodym wieku wprowadzeni do tańca podczas oglądania wodewilów, w których ich rodzice grali w orkiestrze. Nauczyli się być tancerzami, śpiewakami i aktorami. Ponieważ byli tak wszechstronni, ich kariera objęła wodewil, filmy, kluby nocne, koncerty, Broadway, płyty, radio i telewizję. Wykonywali bardzo akrobatyczny styl stepowania, który został nazwany „flash” tappingiem, który obejmował salta w tył i podziały skoków. W przeciwieństwie do wielu czarnoskórych wykonawców z tego okresu, odmówili noszenia mundurów służbowych i prawie zawsze występowali w formalnym stroju z białym krawatem i frakiem.

Fred Astaire (1899–1987)

Fred Astaire (1899-1987) słynął z łączenia stepowania z tańcem towarzyskim, tworząc elegancki, swobodny styl rytmicznego stepowania. Miał wiele różnych partnerek, w tym Ginger Rogers, jego najbardziej znaną partnerkę. Astaire był znany z zaskakujących sztuczek, takich jak taniec po ścianie lub suficie, taniec z wieszakiem na ubrania lub mopem oraz taniec do petard. Zrewolucjonizował sposób filmowania scen tanecznych, nalegając, aby jego tańce były filmowane w jednym ujęciu i szerokim kątem kamery, zamiast używać cięć i zbliżeń oraz wielu ujęć. Stało się to normą dla nagrywania stepowania w filmach i telewizji przez dziesięciolecia. Zostanie on szerzej omówiony w sekcji poświęconej teatrowi muzycznemu.

Gene Kelly (1912–1996)

Gene Kelly znany jest ze swojego atletyzmu, zdolności akrobatycznych, uroku i dążenia do perfekcji. W swoim tańcu łączył także stepowanie, taniec towarzyski i balet. Jedna z najsłynniejszych sekwencji stepowania znana jest dziś z filmu Singin’ in the Rain. Gene Kelly wyreżyserował również kilka filmów, w których eksperymentował z oświetleniem, technikami kamerowymi i efektami specjalnymi, aby osiągnąć właściwą integrację tańca z filmem i był jednym z pierwszych, którzy używali podzielonych ekranów, podwójnych obrazów i żywej akcji z animacją.

Savion Glover (1973–)

Savion Glover to ekscytujący tapper, który studiował u Gregory’ego Hinesa i odniósł wielki sukces jako tancerz. Opracował choreografię i wystąpił w  Bring in 'Da Noise, Bring in 'Da Funk,  przedstawieniu na Broadwayu z 1996 roku, będącym historią doświadczeń Czarnych opowiedzianą w rapie. Za tę choreografię zdobył nagrodę Tony. Glover stwierdził, że jego styl to funk step. Zapytany o to, czym jest funk, odpowiada, że ​​jest to linia basu. „Funk to wszystko, co przyprawia o zawrót głowy. To jazda z rytmem. To puls, który sprawia, że ​​kręcimy się w rytm.” Gregory Hines stwierdził, że „Savion jest prawdopodobnie najlepszym stepującym tancerzem, jaki kiedykolwiek żył”. Savion Glover to współczesny kopacz; twierdzi, że stepowanie to styl tańca, a kopytko to styl życia

Chloe Arnold (1980–)

Ryc. 10 Zdjęcie Chloe Arnold z YouTube „Syncopated Ladies”. CC-BY

Reżyserka, producentka, nominowana do nagrody Emmy choreografka i aktorka Chloe Arnold jest rozpoznawalna na całym świecie dzięki stepowaniu. Jej zespół wygrał pierwszą bitwę załogi w programie Fox „ Myślisz, że potrafisz tańczyć” . Wraz ze swoją siostrą Maud Arnold Chloe współreżyseruje i produkuje DC Tap Festival, festiwal cieszący się uznaniem krytyków i uznaniem na całym świecie. Amerykańska Izba Reprezentantów uznała ich za ambasadorów i opiekunów sztuki. Jako solowa tancerka stepująca Chloe występowała w ponad 21 krajach i 35 stanach.

Maud Arnold (1986–)

Maud, siostra Chloe Arnold, jest sensacją. Szybko dała się poznać jako pożądana performerka, nauczycielka i sędzia w różnych lokalizacjach geograficznych, w tym w USA, Brazylii, Rosji, Tokio i Barcelonie. Maud współpracowała z Beyoncé i wystąpiła w krajowej reklamie Toyoty Corolli w 2014 roku. Maud i jej siostra Chloe założyły Syncopated Ladies, aby podnieść status kobiety w zdominowanym przez mężczyzn świecie tap. Po wydaniu pierwszego teledysku w 2012 roku zespół Syncopated Ladies stał się ikoną stepowania do muzyki pop i hip-hopu.

Dormeshia Sumbry-Edwards (1976–)

Ryc. 12 Dormeshia Sumbry-Edwards na Stockholm Tap Festival 2013. Zdjęcie udostępnione przez artystkę. CC-SA

Dormeshia Sumbry-Edwards (1976–) zaczęła tańczyć w wieku 3 lat, a w wieku 12 lat zyskała uznanie jako cudowne dziecko stepowania, występując w przedstawieniach na Broadwayu, występując z legendarnymi stepującymi tancerzami Gregorym Hinesem, Jimmym Slyde, Busterem Brownem i Savionem Gloverem. Dormeshia nazywana jest przez „ New York Times ” „królową” i „mistrzynią swojego pokolenia”.

Ayodele Casel (1975–)

Ayodele Casel łączy stepowanie z inspiracjami muzyką salsową. Była jedyną kobietą w towarzystwie Saviona Glovera, a nie Your Ordinary Tappers. Choreografie Casela do przedstawień na Broadwayu, takich jak wznowienie Funny Girl w 2022 roku . Współkieruje Operation Tap, internetową platformą edukacyjną. W 2021 roku znalazła się na znaczku US Postal Service Forever.

Michelle Dorrance (1979-)

Ryc. 14 kadr Michelle Dorrance z YouTube „Michelle Dorrance wykonuje stepowanie z Jonem Batise i Stay Human” CC-BY

Michelle Dorrance założyła Dorrance Dance w 2011 roku. Dorrance zyskała szerokie uznanie za podtrzymywanie tradycji stepowania przy jednoczesnym poszerzaniu granic tej formy sztuki. W 2015 roku Dorrance otrzymała stypendium MacArthur Fellowship za swój twórczy wkład w stepowanie i edukowanie ludzi na temat historii stepowania.

 

JAZZ

CHARAKTERYSTYKA TAŃCA JAZZOWEGO

Taniec jazzowy często zawiera elementy tańca towarzyskiego, ale w sposób performatywny.
Tancerze stosują izolacje, akcentując jedną konkretną część ciała, taką jak głowa, klatka piersiowa lub biodro.

Tancerze utrzymują niski środek ciężkości i często zginają kolana, aby uzyskać większą swobodę ruchów.

Perkusyjne lub synkopowane ruchy są wykorzystywane do akcentowania off-beatów lub zaskakujących aspektów muzyki.

Zmysłowość w tańcu jazzowym jest podkreślana bardziej niż w tradycyjnych stylach.

W erze wodewilu nowoorleański Congo Square stał się kluczowym miejscem, w którym różne kultury spotykały się i dzieliły swoimi zwyczajami i tradycjami poprzez muzykę, śpiew i taniec. Wymiana elementów kulturowych doprowadziła do powstania muzyki jazzowej łączącej bluesa i ragtime. Obejmuje ona polirytmię, policentryzm, synkopę i improwizację, które taniec odzwierciedlał, rozwijając się wraz z muzyką jazzową. W latach czterdziestych, kiedy wprowadzono muzykę bebop, taniec jazzowy rozgałęził się, aby wykorzystać inne gatunki muzyczne.

Gdy Hollywood stało się nowym miejscem rozrywki, jazzowe formy tańca i muzyka nadal ewoluowały w klubach jazzowych. Renesans Harlemu (1921-1933) był ruchem kulturalnym podkreślającym afroamerykańskich artystów, autorów i filozofów w Nowym Jorku. Kluby jazzowe, takie jak Cotton Club i Apollo Ballroom, promowały afroamerykańskich muzyków jazzowych i tancerzy, którzy przyciągali szeroką publiczność, zwracając uwagę na jazz.

Jak widzieliśmy w sekcji tańca nowoczesnego, Katherine Dunham jest znana jako „matriarcha czarnego tańca”. Dunham zintegrowała synkopowane rytmy Haiti, Kuby, Brazylii i Karaibów z tańcem amerykańskim. Przypisuje się jej technikę izolacjonizmu ciała i włączenie jej do swojego stylu tańca. Wpływ i technika tańca Katherine Dunham miały ogromny wpływ na świat tańca jazzowego. Dziś prawie wszyscy tancerze jazzowi używają jej techniki w swoim tańcu.

Józefina Baker (1906–1975)

Urodzona w Ameryce Josephine Baker była tancerką, piosenkarką i aktorką, która skupiła swoją karierę w Europie, głównie we Francji. Film Siren of the Tropics (1927), wyreżyserowany przez Mario Nalpasa i Henri Étiévanta, dał jej zaszczyt przełamania bariery kolorystycznej i bycia pierwszą Afroamerykanką, która zagrała w dużym filmie.

Jack Cole (1911–1974)

Ryc. 16 Tytuł: Portret Jacka Cole’a Streszczenie: 1 odbitka fotograficzna: żelatynowo-srebrowa. Biblioteka Kongresu. Domena publiczna CC

Jack Cole został nazwany „ojcem amerykańskiego tańca jazzowego”. Swój profesjonalny debiut taneczny zaliczył z zespołem Denishawn w sierpniu 1930 roku. Cole był pod wpływem pionierskich modernistów Doris Humphrey i Charlesa Weidmana, z którymi krótko występował. Jego kariera obejmowała trzy znaczące areny: klub nocny, scenę na Broadwayu i hollywoodzki film. Był pionierem wielokulturowości na arenie musicalowych komedii tanecznych. Styl tańca Cole’a jest innowacyjny, akrobatyczny i kanciasty. Znany jest z wykorzystywania małych grup tancerzy zamiast dużych zespołów. Jack Cole jest pamiętany jako główny innowator dziedzictwa teatralnego tańca jazzowego.

Bob Fosse (1927–1987)

Robert Louis Fosse w swojej twórczości na Broadwayu poszedł w ślady Jacka Cole’a. Fosse był amerykańskim aktorem, choreografem, tancerzem, reżyserem i scenarzystą.

Był płodnym reżyserem i choreografem, tworzącym dzieła muzyczne na scenie i ekranie, w tym musicale sceniczne Damn Yankees (1955) i Chicago (1975). Jego filmy to „Kabaret” (1972) i „Cały ten jazz” (1979). Charakterystyczny styl choreografii Fosse znany był z „jazzowych rąk” i pochylonych, odwróconych pozycji. W 1973 roku zdobył w tym samym roku Oscara, Emmy i nagrody Tony. Fosse zdobył rekordowe osiem nagród Tony i był nominowany do kilku Oscarów. Zdobył nagrodę dla najlepszego reżysera za kabaret i Złotą Palmę w 1980 roku za All That Jazz . Zdobył także Oscara za reżyserię filmu Pippin .

Gwen Verdon (1925–2000)

Amerykańska aktorka i tancerka Gwyneth Evelyn „Gwen” Verdon była znakomitą artystką na Broadwayu i Hollywood. Nie tylko zdobyła cztery nagrody Tony za występy w komediach muzycznych, ale była także niewymienioną asystentką choreografa i trenerem tańca specjalistycznego w teatrze i filmie.

 

Carmen de Lavalade (1931-)

Carmen de Lavalade, pochodząca z Nowego Orleanu, współpracowała z Lesterem Hortonem i Alvinem Aileyem, aby stworzyć swój charakterystyczny styl tańca jazzowego. W 1949 roku była członkinią Lester Horton Dance Theatre, gdzie tańczyła jako główna tancerka aż do wyjazdu do Nowego Jorku z Alvinem Aileyem w 1954 roku i zadebiutowała na Broadwayu z Alvinem Aileyem w musicalu House of Flowers. Wystawiała musicale, sztuki teatralne i opery, aż w końcu została profesorem i członkiem Yale Repertory Theatre. W grudniu 2017 roku otrzymała nagrodę Kennedy Center Honors Award.

Joe Tremaine (1938–)

Ryc. 21 Kadr przedstawiający Joe Tremaine’a z YouTube „Joe Tremaine Lifetime Achievement Award KARtv Dance Awards”. CC-BY

Pochodzący z Nowego Orleanu Joe Tremaine uczył się u wielu znakomitych tancerzy lat 60. Występując w wielu filmach i przedstawieniach na Broadwayu, Tremaine został później obsadzony przez June Taylor w roli jednego z ośmiu tancerzy w programie Jackie Gleason Show. Później dał się poznać jako nauczyciel tańca gwiazd, współpracując z takimi nazwiskami jak Diana Ross, Goldie Hawn, Barry Manilow i Cameron Diaz.

Ann Reinking (1949–2020)

Amerykańska tancerka, aktorka, choreografka i piosenkarka Ann Reinking była w latach 70. główną tancerką i żoną Boba Fosse’a. Pracowała intensywnie w teatrze muzycznym. Reinking wystąpił w produkcjach na Broadwayu, takich jak Coco , Over Here!, Goodtime Charley , Chicago , Dacin’ i Sweet Charity .

Debbie Allen (1950-)

Ryc. 22 Nagrody Theloniousa Monka 26 października 1997 r. Centrum Kennedy’ego, Waszyngton. Przypisane Johnowi Mathew Smithowi 2001 CC-SA 2.0

Deborah Kaye Allen to popularna amerykańska aktorka, tancerka, choreografka, reżyserka i producentka. Zdobyła pięć nagród Tony i Złoty Glob, a także ma gwiazdę w Hollywood Walk of Fame. Rozsławiła ją choreografia do serialu Fame (1982–1987), w którym wcieliła się w nauczycielkę tańca Lydię Grant. Allen wyreżyserował ponad 50 produkcji telewizyjnych i filmowych. Jedną z godnych uwagi produkcji Allena jest Dziadek do orzechów z gorącą czekoladą , który od ponad 12 lat cieszy się ogromnym sukcesem.

Skodyfikowana technika tańca jazzowego

Podczas łączenia musicali koncepcyjnych faworyzowano tancerzy przeszkolonych technicznie, którzy przekazywali fabułę. Aby sprostać wymaganiom stawianym choreografii, tancerze jazzowi zaczęli tworzyć techniki. Techniki te stały się podstawą treningu studyjnego tancerzy.

Eugene Louis Faccuito „Luigi” (1925–2015)

Jako dorosły Eugene Louis Faccuito, nazywany „Luigi”, w wyniku wypadku samochodowego doznał paraliżu prawej strony ciała. Lekarze byli przekonani, że już nigdy nie będzie chodził; jednak Luigi nie chciał tego zaakceptować i stworzył rozgrzewkę w postaci ustalonych ćwiczeń, które pomogły mu wyzdrowieć po paraliżu. Rozgrzewka obejmowała zasady baletu klasycznego w połączeniu z równoległymi pozycjami ciała i izolacją, aby pobudzić mięśnie ciała do aktywacji i odpowiedniego budowania siły. W 1956 roku Luigi założył First World Jazz Centre, w którym uczniowie kształcili się w jego technikach.

Matt Mattox (1921–2013)

Matt Mattox opracował technikę zwaną freestylem. Freestyle to technika, która opiera się na poziomach od początkującego do zaawansowanego, łącząc balet z polirytmiczną izolacją ciała i złożoną pracą nóg często używaną w stepowaniu.

Gus Giordano (1930–2008)

Gus Giordano wykorzystywał w swojej technice elementy tańca współczesnego, takie jak skurcze, zawiasy i równoległe pozycje nóg, aby rozwinąć siłę mięśni. Centrum Tańca Giordano w rejonie Chicago zostało założone w 1953 roku w celu podniesienia uznania dla formy tańca i zapewnienia tancerzom szkolenia w zakresie jazzu. Później założył Gus Giordano Jazz Dance Chicago, aby przenieść taniec jazzowy na scenę koncertową. W 1990 roku Giordano powołał Światowy Kongres Tańca Jazzowego jako coroczne wydarzenie gromadzące nauczycieli, choreografów i profesjonalne zespoły tańca jazzowego z całego świata w ramach zajęć i występów.

Lynn Simonson (1943-)

Lynn Simonson stworzyła słynną technikę jazzową Simonsona. Nauczana w 16 krajach technika Simonson Jazz Technique kształci tancerzy niezależnie od ich stylu. Ta metoda jest oficjalną metodą nauczaną w DanceSpace na Manhattanie. Technika jazzowa Simonsona wykorzystuje świadomość anatomiczną, aby pomóc tancerzom poruszać się sprawnie i łatwo, aby zmniejszyć ryzyko obrażeń.

TANIEC JAZZOWY DZIŚ

Dziś taniec jazzowy obejmuje szeroką gamę stylów, które wywodzą się ze wspólnych doświadczeń autentycznych tańców jazzowych / towarzyskich, aby zyskać uwagę całego świata. Taniec jazzowy odzwierciedla trendy społeczne, w wyniku czego powstają różne style tańca jazzowego, w tym taniec teatralny, liryczny i komercyjny.

Pata Taylora

W 1993 roku Pat Taylor założył JazzAntiqua Dance & Music Ensemble, celebrujący historię i tradycje afroamerykańskiego jazzu. Firma zajmuje się edukacją, ochroną i kreowaniem uznania dla jazzu poprzez współpracę z artystami podczas występów, zajęć i wydarzeń społecznych.

Melanie George

W 2012 roku Melanie George założyła projekt Jazz Is…Dance Project, prezentujący formę, którą nazywa Neo-Jazz, charakteryzującą się stylami i estetyką tańca wczesnego jazzu w połączeniu ze współczesnymi technikami jazzowymi. George koncentruje swoje ruchy na elementach Afryki Zachodniej, opierając się na ośmiu kluczowych elementach opisanych na jej stronie internetowej: uziemienie i wyczucie wagi; rytm i synkopa; izolacje; przesunięcie ciężaru z miednicy w celu ułatwienia złożonej pracy nóg; muzykalność i głęboki związek z muzyką jazzową i jej formami, bluesem i funkiem; improwizacja; czarnoskóra amerykańska baza wernakularna dotycząca słownictwa i kompozycji ruchowej; i uznanie wspólnoty, przy jednoczesnym szanowaniu jednostki.

TEATR MUZYCZNY

CHARAKTERYSTYKA TEATRU MUZYCZNEGO

– Choreografia wspiera fabułę produkcji muzycznej i pomaga w rozwoju postaci.
– Ruchy są często przesadzone, aby dotrzeć do publiczności w dużych teatrach.
– Wiele stylów tańca może być wykorzystywanych w zależności od muzyki i tekstu.
– Taniec często prezentuje atletyzm lub niezwykłe akrobacje.

Taniec w teatrze muzycznym wyrósł z wodewilu, kiedy reżyserzy zaczęli łączyć piosenki, tańce i skecze w luźną fabułę. XX wieku wraz z połączeniem przez Jacka Cole’a jazzu, baletu i różnych światowych form tanecznych w musicalu Something for the Boys. Przeszedł wiele zmian w popularności i stylach, ale pozostaje popularny do dziś, niezależnie od tego, czy jest wykonywany na żywo na scenie, w filmie czy w telewizji. Taniec w teatrze muzycznym uosabia współpracę między choreografami i pisarzami, ponieważ łączy choreografię z tekstem pisanym i śpiewanym. Jest to mniej pojedynczy styl tańca, a bardziej cel, dla którego taniec jest wykorzystywany w produkcji muzycznej.

Oto kilka ważnych dzieł teatru muzycznego:

Shuffle Along, 1921, muzyka skomponowana przez Eubie Blake’a, słowa Noble Sissle. Shuffle Along został napisany, wystawiony i wykonany w 1921 roku w całości przez Afroamerykanów. Shuffle Along był pierwszym przedstawieniem, w którym afroamerykański taniec stał się integralną częścią amerykańskiego teatru muzycznego. Afroamerykańskie musicale tej epoki, zwłaszcza Shuffle Along, mają ogromne znaczenie dla historii amerykańskiego teatru muzycznego.

FILM I TELEWIZJA

„Film i telewizja znacznie poszerzyły widownię taneczną i doprowadziły do ​​powstania nowej formy artystycznej, jaką są filmy o tańcu, podczas gdy technologie wideo i komputerowe pomagają w tworzeniu, utrwalaniu, edukacji i marketingu tańca”. — The Canadian Encyclopedia, 2 lutego 2011, https://www.thecanadianencyclopedia.ca ›

Wiele popularnych musicali na Broadwayu i poza Broadwayem trafiło do filmów, a ostatecznie do telewizji. MGM (Metro Goldwyn Mayer) wyprodukowało setki musicali filmowych w latach trzydziestych, czterdziestych i pięćdziesiątych XX wieku. Wykonawcy tacy jak Fred Astaire i Gene Kelly mieli kontrakt ze studiem filmowym. Filmy takie jak  Deszczowa piosenka  i  Siedem narzeczonych dla siedmiu braci  miały wysokie walory produkcyjne i okazały się ogromnymi hitami kasowymi.

Oto kilka musicali, które powstały na potrzeby filmu:

Stormy Weather , 1943, zawiera choreografię Katherine Dunham. Film został nakręcony w czarnoskórej obsadzie i opowiada historię ambitnego piosenkarza i tańca granego przez Billa Robinsona oraz jego przerywanego związku z piękną piosenkarką graną przez Lenę Horne. W tym fragmencie pani Dunham i jej tancerze ucieleśniają burzę, co jest metaforą burzliwego związku:

Royal Wedding , 1951, zawiera sprytną innowację stworzoną przez Freda Astaire’a, w ramach której zestaw obraca się, tworząc iluzję tańca po ścianach i suficie:

Deszczowa piosenka z 1952 roku, w którym wystąpili Gene Kelly, Debbie Reynolds i Donald O’Connor, cieszyła się ogromną popularnością. Był to film o historii kina i nieszczęściach związanych z przejściem na dźwięk, zarówno dla aktorów, jak i techników. Ten fragment zawiera Gene Kelly w piosence tytułowej:

Białe noce,  1985, z udziałem tancerza baletowego Michaiła Barysznikowa i tapera Gregory’ego Hinesa, choreografia: Twyla Tharp. W tym filmie rosyjska tancerka baletowa, która chce uciec do Ameryki, spotyka amerykańską tancerkę stepującą, która uciekła do Rosji, aby uniknąć służby podczas wojny w Wietnamie. Razem obmyślają sposoby ucieczki z powrotem do Stanów Zjednoczonych, konkurując ze swoimi formami tanecznymi. ​​

Link do artykułu:

Tap, Jazz, Musical Theater, and Television and Film

LICENCJA