Powrót, pozostanie na miejscu, ruszanie dalej: brexit i wyobrażenia o przyszłości młodych ludzi z Europy Środkowo-Wschodniej w Wielkiej Brytanii / Daniela Sime, Marta Moskal,  Naomi Tyrrell

Wstęp

Badania nad rodzinami transnarodowymi uwydatniły wysiłki, jakie migranci wkładają w utrzymanie sieci rodzinnych na odległość geograficzną, dając wgląd w mechanizmy, procesy i praktyki podtrzymujące relacje rodzinne i przyjaźnie ponad granicami (Assmuth, Hakkarainen, Lulle i Siim 2018; Reynolds i Zontini 2014; Sime i Fox 2014). Po przybyciu do nowego kraju migranci negocjują swoje poczucie tożsamości i relacje z otaczającymi ich osobami, dążąc do stabilności, bezpieczeństwa i poczucia przynależności. Jednocześnie w dalszym ciągu angażują się w różne transakcje transgraniczne i utrzymują tożsamość społeczno-kulturową, która obejmuje zarówno kraj pochodzenia, jak i kraj osiedlenia (Haikkola 2011; Ryan 2011; White, Ní Laoire, Tyrrell i Carpena-Méndez 2011). . Jednak dorośli migranci i ich dzieci często mają różne doświadczenia po migracji. Z biegiem czasu zmieniają się ich relacje z krajem urodzenia i nowym krajem zamieszkania, zmieniają się także ich relacje rodzinne. Zasoby, wartości i praktyki krążące w rodzinach opisano jako produkt uboczny „transnarodowego habitusu rodzinnego” (Zontini i Reynolds 2018), do którego młodzi ludzie mają dostęp, gdy „tworzą rodzinę” w wymiarze transnarodowym. Autorzy twierdzą, że ponadnarodowy habitus rodzinny to atut, który młodzi ludzie mogą aktywować w razie potrzeby. Młodzi ludzie mają powiązania translokalne, społeczne i emocjonalne, które zakotwiczają ich w dwóch lub więcej miejscach. Ten translokalny pogląd zakłóca konwencjonalne rozumienie przynależności i praktyk rodzinnych związanych z kolokalnością.

W tym badaniu opieramy się na szeroko zakrojonych badaniach przeprowadzonych z udziałem młodych ludzi w wieku od 12 do 18 lat urodzonych w Europie Środkowo-Wschodniej (CEE), którzy mieszkali w Wielkiej Brytanii od co najmniej trzech lat. Choć nadal byli obywatelami kraju urodzenia, spędzili co najmniej trzy lata i większość swojego życia w Wielkiej Brytanii i czuli się w Wielkiej Brytanii „jak w domu”, jednak jako obywatele UE ich plany na przyszłość zostały zmienione przez tzw. – referendum zwane „Brexitem” w sprawie członkostwa Wielkiej Brytanii w Unii Europejskiej. Zontini i Però (2020) opowiadają się za ponownym zbadaniem roli dyskursów publicznych na temat doświadczeń migrantów , które rzucają światło na ponowne wytyczenie granic między włączeniem a wykluczeniem, zwłaszcza w czasach coraz bardziej neoasymilacjonistycznych nacisków w Wielkiej Brytanii. Ponieważ dane w naszym badaniu zebrano po referendum w sprawie Brexitu, pokazujemy, jak grożąca możliwość Brexitu i toczące się debaty na temat imigracji miały praktyczny i emocjonalny wpływ na to pokolenie młodych ludzi. Jako nastolatki, na kluczowym etapie kształtowania swojej tożsamości i myślenia o swojej przyszłości, doświadczyły przejścia do brexitu zarówno na poziomie osobistym, jak i grupowym, poprzez utrzymującą się wrogość wobec migrantów i odrębność obywateli UE podczas debat na temat brexitu ( Guma i Jones 2019; Rzepnikowska 2019).

Pochodzenie ze środowiska migracyjnego wpływa na sposób, w jaki młodzi ludzie myślą o swojej przyszłości i braku mobilności. W tym badaniu pokazujemy, jak ich poczucie przynależności i plany na przyszłość mogą zostać zachwiane przez zmieniający się krajobraz polityczny. Wyobrażenia na przyszłość postrzegamy jako życzenia i plany na przyszłość, które kształtują aspiracje, pragnienia i trajektorie życiowe młodych ludzi, a także to, co ich zdaniem jest możliwe w obecnym kontekście społeczno-politycznym. Pewność przyszłości i przyszłych wyobrażeń „formuje i kształtuje to, kim jesteśmy oraz kierunki, w których chcemy, możemy i będziemy podążać” (Cantó-Milà i Seebach 2015: 198). Biorąc pod uwagę wiek naszych uczestników, uznaliśmy, że ważne jest zbadanie, jak doświadczyli przejścia od dzieciństwa do młodości, zmagając się z kwestiami tego, kim są, kim chcą być i gdzie jest ich miejsce (Tyrrell, Sime, Kelly i McMellon 2019) w kontekście Brexitu. W ten sposób badamy dynamikę i przypadkowość planów młodych migrantów poprzez zmiany nie tylko w kontekście relacyjnym i osobistym, ale także kształtowane przez kontekst strukturalny i polityczny. Brexit to „zerwanie”, które wydaje się zagrażać ich prawom do edukacji, pracy i obywatelstwa, jakie dotychczas były im dostępne dzięki swobodzie przemieszczania się w UE (zob. także Lulle, Moroşanu i King 2018).

W przypadku dorosłych migrantów z UE możliwości pracy i lepsze warunki życia legitymizują decyzję o przeprowadzce za granicę i często zabraniu ze sobą dzieci (Assmuth i in . 2018; Vathi, 2015). Jednocześnie, choć dla wielu dorosłych perspektywa „lepszej przyszłości” dla dzieci odgrywa ważną rolę w procesie migracji, podmiotowość dzieci będzie się różnić w przypadku podejmowania decyzji migracyjnych (Moskal i Tyrrell 2016; Sime i Fox 2014). . Czasami dzieci, urażone decyzjami rodziców i ich brakiem wpływu na ich decyzje, nie zawsze wierzą w wyobrażenia rodziców o „lepszej przyszłości”. Nasze badanie objęło dorastających migrantów, którzy znaleźli się w krytycznym momencie swojej życiowej trajektorii, w którym mogli wyobrazić sobie przyszłość, na którą mogliby mieć wpływ, ponieważ ich udział w rodzinnym procesie decyzyjnym wzrastał wraz z wiekiem. W tym kontekście zadaliśmy następujące pytania: W jaki sposób młodzi ludzie doświadczają i interpretują swoje obecne opcje i plany na przyszłość, szczególnie w odniesieniu do ich praw do mobilności/nieruchomości po brexicie? Jaką pewność mają co do tych planów? Wreszcie, w jaki sposób wyobrażenia przyszłości kształtują i są kształtowane przez poczucie przynależności młodych ludzi?

Artykuł koncentruje się na wyobrażeniach młodych ludzi na temat swojej przyszłości i opisuje trzy typy przyszłości, jakie sobie wyobrażali. Te trzy wyobrażenia skupiają się na ich poglądach na temat mobilności i przysługujących im praw, w tym niepewnych praw do nieruchomości i pobytu w Wielkiej Brytanii. Dostarczamy dowodów na to, jak młodzi ludzie wyjaśniali te wyobrażenia i co motywowało ich do myślenia o sobie jako o osobach chcących lub niechętnych mobilnych, chcących lub niechętnych do pozostania lub uwięzionych w bezruchu. Pokazujemy także strategie przyjęte przez tych młodych migrantów, aby poradzić sobie z trzema scenariuszami, które można podsumować w następujący sposób: 1) „Powrót” – wyobrażenie sobie powrotu do kraju urodzenia; 2) „Pozostać na miejscu” – wyobrazić sobie przyszłość w Wielkiej Brytanii; 3) „Idź dalej” – wyobrażanie sobie przyszłości gdzie indziej.

Młodzi migranci, przynależność i wyobrażenia przyszłości

Badania dotyczące wyobrażeń o przyszłości młodych migrantów z Europy Środkowo-Wschodniej są ograniczone, podczas gdy wyobrażenia dorosłych są lepiej udokumentowane (Benson 2013; Guma i Jones 2019; Lulle i in . 2018; McGhee, Moreh i Vlachantoni 2017). Tyrrell (2013) badał plany na przyszłość młodych migrantów z Europy Środkowo-Wschodniej, którzy wraz z rodzinami przenieśli się do Irlandii. W badaniu skupiono się na planach młodych ludzi na przyszłość w szerszym kontekście załamania gospodarki „celtyckiego tygrysa”; rozważali postrzegane zalety i wady pozostania lub opuszczenia Irlandii w czasie recesji gospodarczej. Podobnie można uznać, że nasi młodzi respondenci rozważają zalety i wady pozostania lub opuszczenia Wielkiej Brytanii w kontekście brexitu. Niedawno inni autorzy (zob. Assmuth i in . 2018; Zontini i Però 2020) również poprosili dzieci w UE o podzielenie się swoimi wyobrażeniami o przyszłości i wykazali znaczącą rolę, jaką odgrywa kapitał translokalny, który młodzi ludzie nabywają poprzez migrację i który umożliwia ich wyobrażeniom co jest możliwe w przyszłości.

Skoncentrowanie się na wewnątrzunijnych przepływach mobilności oznaczało, że początkowo zaskakująco mało uwagi akademickiej poświęcono sposobowi, w jaki europejscy migranci negocjowali przywiązanie, przynależność i procesy osiedlania się w krajach docelowych (Ryan 2018b). Chociaż wiele osób mocno skupiało się na ostatecznym powrocie, nadal odkładało ten krok lub decydowało się osiedlić w Wielkiej Brytanii na czas nieokreślony i sprowadzić rodzinę. Przeprowadzka z dziećmi może mieć efekt zakotwiczenia (Grzymała-Kazłowska 2016) dla dorosłych migrantów, ponieważ doświadczają oni życia rodzinnego w nowym kraju inaczej niż migranci samotni lub w parach bez dzieci. Dzieci uczęszczają do przedszkola, szkoły oraz na zajęcia społeczne i rekreacyjne, a także tworzą więzi między swoimi rodzinami, sąsiadami i społecznościami lokalnymi. Jednakże przedłużonego pobytu rodziny nie można po prostu rozumieć jako dowodu stopniowej „ integracji” w społeczeństwie przyjmującym (Ryan 2018b). Takie statyczne spojrzenie na integrację jako trwałe dostosowanie pomija trwającą czasoprzestrzenną dynamikę złożonych i warunkowych relacji migrantów w kraju pochodzenia i kraju przyjmującym (Erel i Ryan 2019).

Literatura na temat młodych ludzi i migracji często skupiała się na integracji dzieci w „społeczeństwach przyjmujących” i ich przyszłej przyszłości w wieku dorosłym, a nie na ich bezpośrednich, bezpośrednich doświadczeniach. Badania przeprowadzone na młodych migrantach z Europy Środkowo-Wschodniej w Irlandii sugerują znaczenie tożsamości narodowej jako stałego punktu dla młodych ludzi podczas migracji. Młodzi ludzie prowadzący życie transnarodowe i posiadający wiele domów ponad granicami kraju pomogli zakwestionować idee upadku, zorientowanego na kraj poczucia przynależności i przywiązania (Ní Laoire, Carpena-Mendez, Tyrrell i White, 2011). Transnacjonalizm zapewnia zatem ważne ramy umożliwiające zrozumienie codziennej rzeczywistości młodych imigrantów w Europie Środkowo-Wschodniej i ich wyobrażeń o przyszłości. Dzieci i młodzież biorą udział w praktykach transnarodowych i mają szereg transnarodowych perspektyw i emocji (Assmuth i in . 2018; Gardner 2012 ). Mogą jednak doświadczać tych procesów w inny sposób niż dorośli, co podkreśla potrzebę osobnego i samodzielnego zgłębiania ich pomysłów i zrozumienia.

Transnacjonalizm i integracja nie wykluczają się wzajemnie, gdyż powiązania ze społeczeństwem przyjmującym i narodem wysyłającym zachodzą równolegle (Levitt i Glick Schiller  2004 ). W dynamice transnacjonalizm-integracja miejsce nadal zajmuje ważną pozycję; zamieszkiwanie w miejscu osiedlenia może prowadzić do integracji, choć związki z miejscem urodzenia pozostają aktywne (Erdal i Oeppen 2013 ; Ptashnick i Zuberi 2018). W przypadku młodych ludzi wyobrażenia o przyszłości kształtują się nie tylko na podstawie ich codziennych spotkań, ale także wspomnień o przeszłości w innym kraju lub opowieści o przeszłości przekazywanych im przez dorosłych, którzy wyemigrowali z nimi lub pozostali w kraju. Życie dzieci-migrantów charakteryzuje się jednoczesnym rozwojem silnych powiązań lokalnych i praktyk w zakresie umieszczania dzieci w miejscu zamieszkania, a także utrzymywaniem stałego zaangażowania w obszary ich pochodzenia poprzez ponadnarodowe powiązania rodzinne. Telegdi-Csetri i Ducu (2019) argumentują dalej, że „inność” lub „dziwność” nabyta w wyniku migracji staje się cechą trwałą, z którą należy sobie poradzić, nieredukowalną do osi emigracja – imigracja – repatriacja. Dzieci translokalne nie są pozbawionymi korzeni kosmopolitami, ale zakorzenionymi jednostkami, których przeprowadzka staje się czynnikiem konstytuującym ich życie.

Poczucie przyszłości i wyobrażeń o przyszłości jest ważne w rozwoju tożsamości osobistej młodych ludzi. Little, Paul, Jordens i Sayers (2002), opierając się na wpływowej analizie tożsamości osobistej i ciągłości pamięci Locke’a (1992 [1689]), wzywali do zbadania nieciągłości psychologicznych w celu zrozumienia rozwoju tożsamości. Podobnie Demblon i D’Argembeau (2017) argumentowali, że tożsamość osobista jest kształtowana przez wspomnienia znaczących doświadczeń z przeszłości oraz wyobraźnię znaczących wydarzeń, które według przewidywań mogą nastąpić w przyszłości. Rozwój tożsamości można zatem wyjaśnić jako znalezienie sposobów zachowania ciągłości między pamięcią z przeszłości, obecnym doświadczeniem i konstrukcjami przyszłości. Mały i in . (2002) pozytywne wydarzenia z przeszłości i teraźniejszości przyczyniają się w ten sposób do ciągłości pamięci i tego, za kogo uważamy się tu i teraz; ciągłość ta rozciąga się na przyszłość. Przyszłość w tym sensie nie odnosi się tylko do „planów” lub „oczekiwań” co do tego, co się wydarzy. Polega na działaniu wyobraźni, dzięki której przewidujemy, że w przyszłości spojrzymy wstecz na zdarzenia definiujące tożsamość, które jeszcze nie miały miejsca. Kiedy jednostki tworzą plany i myślą o przyszłych oczekiwaniach, tworzą one podstawę dla ciągłości w przyszłości życia danej osoby. W odniesieniu do naszych danych pokazujemy w tym artykule, jak proces Brexitu można uznać za zakłócający wyobrażenia o przyszłości młodych migrantów w Wielkiej Brytanii, co ma konsekwencje dla rozwoju ich tożsamości, ponieważ pozostawia ich niepewnych co do kierunku i miejsca ich życia . Brexit przyniósł szersze zmiany strukturalne, które mogą zmienić ramy i odwrócić prawa i przywiązania migrantów oraz wpłynąć na ich poczucie tożsamości i sprawczości, a także poczucie tego, czego chcieliby i mogą realistycznie wybrać w swojej przyszłości (Cantó-Milá i Seebach 2015).

Metodologia

Aby zapewnić empiryczną perspektywę badań nad wyobrażeniami przyszłości i ich znaczeniem dla jednostek, opieramy się tutaj na badaniach ilościowych i jakościowych przeprowadzonych na młodych ludziach, którzy przenieśli się do Wielkiej Brytanii jako dzieci z Europy Środkowo-Wschodniej. W pierwotnym projekcie („Here to Stay? Tożsamość, przynależność i obywatelstwo wśród osiedlonych dzieci migrantów z Europy Wschodniej w Wielkiej Brytanii”) wykorzystano wiele metod w celu zbadania życia młodych migrantów w wieku 12–18 lat, którzy mieszkali w Wielkiej Brytanii od co najmniej trzy lata. Ankietę internetową przeprowadzono w okresie od października 2016 r. do kwietnia 2017 r., kilka miesięcy po referendum w sprawie Brexitu w czerwcu 2016 r. W sumie w badaniu wzięło udział 1 120 młodych ludzi, którzy wypełnili 806 osób. ¹ Ankieta, ogłaszana w szkołach i mediach społecznościowych, objęła głównie młodych ludzi w wieku 16–18 lat (68 procent), w tym więcej kobiet niż mężczyzn (60 procent) i 97 procent – ​​zdecydowaną większość – identyfikujących się jako osoby rasy białej. Ponad połowę respondentów stanowili obywatele Polski (56 proc.), następnie obywatele Rumunii (10 proc.) i Litwy (9 proc.). Dane z badania poddano analizie za pomocą statystyki opisowej. Charakter próby ogranicza możliwości uogólnień.

Oprócz badania przeprowadzono 20 grup fokusowych z udziałem młodych ludzi spełniających kryteria włączenia (urodzonych w kraju Europy Środkowo-Wschodniej, mieszkających w Wielkiej Brytanii od co najmniej trzech lat), a następnie przeprowadzono 20 studiów przypadków rodzinnych. Grupy fokusowe szczegółowo zbadały niektóre kwestie wyłaniające się z badania, koncentrując się na poczuciu tożsamości i przynależności, relacjach, dostępie do usług lokalnych i korzystaniu z nich oraz konsekwencjach Brexitu. Ogółem 108 młodych ludzi, w tym 50 kobiet i 58 mężczyzn, wszyscy w wieku 12–18 lat, wzięło udział w grupach fokusowych w Wielkiej Brytanii od czerwca do listopada 2017 r. Wykorzystaliśmy zestaw narzędzi do kreatywnego zaangażowania ( www.ketso.com ), aby umożliwić wszystkim młodym ludziom pełne uczestnictwo w dyskusjach grupowych. Studia przypadków rodzinnych objęły 20 młodych osób i członków ich rodzin, którzy wyrazili na to zgodę. Na początku badacz odwiedził rodzinę, aby omówić uczestnictwo, spotkać się z członkami rodziny i dać młodej osobie pudełko z kreatywnymi materiałami, z których mogłaby samodzielnie korzystać. Później odbyły się dwa spotkania rodzinne, które obejmowały spotkanie z młodą osobą w celu omówienia samodzielnie opracowanych przez nią materiałów z wykorzystaniem „skrzynki kreatywności” oraz spotkanie w celu przeprowadzenia grupy fokusowej za pośrednictwem Ketso z chętnymi członkami rodziny, łącznie z młodą osobą. Większość grup fokusowych i spotkań poświęconych studium przypadku odbywała się w języku angielskim (niektóre studia przypadków przeprowadzono w innych językach, w razie potrzeby z tłumaczem), a całość została nagrana i przepisana, aby umożliwić dogłębną analizę tematyczną.

Aby opracować ramy analityczne, zespół badawczy najpierw niezależnie zakodował kilka transkryptów, a następnie wspólnie uzgodnił ramy analizy, które należy zastosować do pozostałych danych. Aby zidentyfikować wyobrażenia młodych ludzi o przyszłości, przeanalizowaliśmy wszystkie transkrypcje, szukając wszystkich przypadków, w których młodzi ludzie opowiadali o swoich przyszłych marzeniach, planach i aspiracjach. Analiza ta wykazała, że ​​ważnym wymiarem tych planów było miejsce, w którym młodzi ludzie wiązali swoje wyobrażenia o przyszłości z Wielką Brytanią lub gdziekolwiek indziej – miejscem urodzenia, miejscem obecnego zamieszkania i innymi miejscami. W artykule przedstawiono więc trzy wątki.

Przed rozpoczęciem projektu uzyskano wszystkie odpowiednie zezwolenia dotyczące etyki i władz lokalnych, a także zgodę Komisji ds. Etyki Uniwersytetu Strathclyde. W badaniach prowadzono badania zgodnie z wytycznymi etycznymi pracy z młodzieżą określonymi w Uniwersyteckim Kodeksie postępowania w dochodzeniach z udziałem ludzi. Wszyscy nasi uczestnicy wyrazili zgodę przed przystąpieniem do wypełniania ankiety internetowej oraz na początku każdego spotkania, po otrzymaniu szczegółowych informacji na temat projektu i wymagań związanych z ich zaangażowaniem. Zachęcano ich także do omówienia swojego udziału z rodzicami/opiekunami oraz rodzicami dzieci poniżej 16 roku życia biorącymi udział w studiach przypadków, a grupy fokusowe również wyraziły pisemną zgodę. Zgoda była postrzegana jako proces ciągły, w ramach którego ponownie ustaliliśmy chęć uczestników do kontynuowania spotkań i ich zgodę na wykorzystanie danych do celów badawczych. Nazwiska uczestników zostały zanonimizowane w całym zbiorze danych. W dwóch przypadkach starszym nauczycielom zwrócono uwagę na ujawnienie krzywdy (znęcania się) powstałej podczas grup fokusowych.

„Powrót” – wyobrażenia powrotu

Nasi uczestnicy przeprowadzili się do Wielkiej Brytanii w połowie lub pod koniec pierwszej dekady XXI wieku, a wielu z nich wkraczało obecnie w dorosłość i decyduje o swoich planach na przyszłość. Dla niektórych te wyobrażenia o przyszłości zostały zdestabilizowane decyzją Wielkiej Brytanii o opuszczeniu UE, inni natomiast twierdzili, że ich plany się nie zmieniły i mają nadzieję na płynną transformację po brexicie. Wiele osób stwierdziło, że rozmowy z rodzicami na temat „powrotu” do kraju urodzenia lub pobytu w nim stały się częścią życia rodzinnego od czasu referendum w sprawie Brexitu. Chociaż badania nad migracją powrotną wykazały, że dorośli powracają z różnych powodów – w tym z poprawy możliwości pracy w kraju urodzenia, starzenia się rodziców, zmieniających się rynków pracy i wielu innych (Kilkey i Merla, 2014; Lulle i in ., 2018) – mniej wiemy o planach powrotów młodych ludzi, którzy wyemigrowali jako dzieci. W tym sensie nasze dane dodają nową wiedzę do istniejących prac nad migracją powrotną.

Większość młodych ludzi wykazywała poczucie przynależności transnarodowej, podtrzymywane częstymi wizytami w kraju urodzenia – w badaniu 78 procent stwierdziło, że odwiedziło swój kraj urodzenia przynajmniej raz w poprzednim roku, podczas gdy co trzecia osoba stwierdziło, że odwiedzili „kilka razy” w tym samym okresie. Podobnie jak w badaniu Ní Laoire i wsp . (2011) dotyczącym młodych ludzi z Europy Środkowo-Wschodniej mieszkających w Irlandii, wielu młodych ludzi objętych naszym badaniem miało poczucie przynależności do różnych miejsc i na wiele skal. Choć zdajemy sobie sprawę, że znaczenie bycia „transnarodowym” jest kwestionowane (Ryan 2018a, b), postrzegamy naszych uczestników jako mających poczucie transnarodowej przynależności i angażujących się w „tworzenie rodziny” w wymiarze transnarodowym (Carsten 2004). Możliwość swobodnego przemieszczania się pomiędzy krajami europejskimi wpłynęła na ich poczucie bycia Europejczykiem, a jednocześnie poczucie przynależności zarówno do kraju urodzenia, jak i do Wielkiej Brytanii, jak pokazano w dyskusji grupowej z Dagniją (14 l.) z Łotwy i Markiem (15 l. z Łotwy). Polska:

Badacz: Czy czujesz, że masz inny dom na Łotwie, czy po prostu „To jest mój dom w Wielkiej Brytanii”?

Dagnija: To bardziej dom, Łotwa bardziej… Naprawdę nie wiem. Czuję, że Łotwa też jest moim domem. W takim razie to tutaj mieszkam i przebywam, więc…

Marek: Czuję, że jestem, trochę przynależę do Polski, ale tu [w Wielkiej Brytanii] czuję się lepiej.

Poczucie przynależności często wynikało z poczucia więzi z ludźmi i miejscami, które były znane i przyjazne (Moskal i Tyrell 2016). W ten sposób nasi młodzi respondenci wskazali, że ich poczucie „domu” zmieniło się w przeszłości i może zmienić się ponownie w przyszłości. Wyrażali poczucie nieznajomości kraju urodzenia, nie tylko dlatego, że tracili umiejętności językowe w kraju rodziców, ale także dlatego, że zmieniały się miejsca, w których się urodzili. Przynależność do kraju z urodzenia nie wystarczyła, aby skłonić młodych ludzi do zastanowienia się nad długoterminowym planem powrotu, jak stwierdzili młodzi rozmówcy w grupach fokusowych:

Czuję, że powinienem tam być, ale nie byłem tam od ośmiu lat i to nie to samo. To miejsce bardzo się zmieniło, ponieważ teraz wszędzie jest prawie pełno budynków. (Marek, 15, Polska, Grupa Fokusowa)

Nic tam nie mam. Podobnie jak ja nie mam przyjaciół. Jedyne co mam to dom i tyle. Wracałbym do niczego, bo nie wiem, o Polsce nie wiem prawie nic. O historii Polski, o języku polskim. (Antoni, 14, Polska, Grupa fokusowa)

Młodzi ludzie komentowali, jak często pytano ich, czy planują „wrócić” do kraju pochodzenia. Założenie, że miejsce urodzenia jest także miejscem, do którego się czujemy, było ukryte w tych codziennych spotkaniach. Jednakże kazanie „wracaj” było również wykorzystywane jako ksenofobiczna obelga w szkołach i społecznościach, do których uczęszczali młodzi ludzie, zwłaszcza od czasu referendum w sprawie brexitu:

Czasami, pamiętam, że w szkole podstawowej wdałem się w bójkę, cóż, to raczej był tyran. Powiedziała, że ​​powinienem wrócić do swojego kraju, bo tu nie pasuję. (…) No cóż, rzeczywiście czuję się dziwnie… bo pochodzę z innego kraju. Tak. (Dagnija, 14, Łotwa, Grupa fokusowa)

Czasem w szkole ludzie mówili coś o Hitlerze i kierowali to do mnie z powodu Auschwitz. Mówili też coś w rodzaju „Wracaj do swojego kraju”. (Dorota, 16 lat, polska, ankieta)

Młodzi ludzie twierdzą, że przypadkowe, codzienne spotkania z dyskryminacją i ksenofobią stają się coraz częstsze, co wzbudziło w nich poczucie, że nie będą mogli zamieszkać w Wielkiej Brytanii. Wiele osób mówiło o zmianach w postrzeganym poziomie dyskryminacji od czasu referendum w sprawie Brexitu:

Spotkałem się z dużą dyskryminacją. Oczywiście rasizm jest najważniejszy; wiele osób było wrednych tylko dlatego, że moje imię wygląda inaczej. Mówię po polsku w miejscu publicznym i po prostu nie podoba im się mój wygląd. Po Brexicie to zdecydowanie wzrosło i ludzie teraz szybciej zakładają… (Emilia, 18, Polska, ankieta)

Młodzi ludzie częściej twierdzili, że od czasu referendum w sprawie Brexitu stali się celem ksenofobicznego zastraszania. Te incydenty, nawet jeśli były odosobnione, wystarczyły, aby niektórzy uczestnicy zastanowili się nad swoją sytuacją w Wielkiej Brytanii i planami na przyszłość oraz zakwestionowali swoje poczucie przynależności. W tym kontekście wiele osób zdało sobie również sprawę, że powrót może stać się opcją wymuszoną i niechcianą, co nie będzie proste. Trudności, jakie niektórzy młodzi ludzie doświadczyli ze swoim pierwszym językiem, często stanowiły dla nich barierę w wyobrażaniu sobie swojej przyszłości w kraju pochodzenia, jak wspominali ci uczestnicy:

Bo skoro oni [rodzice] nas tu zaciągnęli w tak młodym wieku, to jesteśmy przyzwyczajeni do tego, że tu mieszkamy i nie chcemy wracać, bo musielibyśmy uczyć się języka od nowa, bo zaczynamy zapomnieć. A potem będziemy musieli wrócić do szkoły na kolejny rok. (Dymitr, 16 lat, Polska, Grupa Fokusowa)

To dużo trudniejsze, tak. (…) To znaczy, oczywiście, pojechałbym na wakacje, ale nie po to, żeby tam zostać. (Grzegorz, 15, Słowak, Grupa fokusowa)

W Glasgow mówię po angielsku. Jeśli pojadę na Słowację, nie zrozumiem zbyt wiele słowackiego . (…) Trochę się na tym znam, ale na Słowacji potrzebne są inne umiejętności. (Dominik, 13, Słowak, Grupa fokusowa)

Jeśli będę musiał opuścić Wielką Brytanię, mam przerąbane, stary. Nie umiem zbyt dobrze mówić po polsku ani pisać. (Andrzej, 16, polska, ankieta)

Wraz z upływem czasu rozluźnianie się więzi rodzinnych i kulturowych młodzi ludzie obawiali się nie tylko tego, że nie znają języka kraju urodzenia na tyle dobrze, aby kontynuować naukę lub zdać egzaminy, ale także, że ich kwalifikacje nie zostaną uznane i będą miałby trudności ze znalezieniem pracy. W przypadku osób starszych i bliższych podjęcia pracy obawiali się, że barierą będzie ich nieznajomość rynku pracy w kraju pochodzenia, ponieważ praca wykwalifikowana często opiera się na akredytacjach, kontaktach i doświadczeniu specyficznych dla danego miejsca. Erel i Ryan (2019) zwracali uwagę na trudność nie tylko migracji przez migrantów kapitału kulturowego z kraju urodzenia do kraju docelowego, ale także transportu tego nowo nabytego kapitału kulturowego z powrotem do kraju pochodzenia lub gdzie indziej.

Jednakże dla tych, których rodziny i przyjaźnie przetrwały odległość i czas, migracja z Wielkiej Brytanii z powrotem do kraju urodzenia stała się możliwa, ponieważ czuli, że nie należą do Wielkiej Brytanii i są marginalizowani. Rozważając możliwość powrotu, młodzi ludzie, którzy opuścili kraj urodzenia jako nastolatki i mieli bardziej żywe wspomnienia z życia w nim, częściej wyobrażali sobie powrót:

No cóż, tam są moje wspomnienia i wszystko jest prostsze, bo mieszkam w małym miasteczku, znam tam mnóstwo ludzi. I nawet teraz, gdy wracam, ludzie mnie rozpoznają i mówią: „Cześć, jak się masz?”… Znam tam moich sąsiadów; Tak naprawdę nie znam moich sąsiadów w okolicy, w której mieszkam. (Monika, 17, Polska, Grupa Fokusowa)

Poczucie przynależności i bycia uznanym za część społeczności dało młodym ludziom obraz przyszłości, w której będą „liczyć” i będą połączeni z innymi oraz miejscami, w których będą mieszkać. Wszelkie rozważania na temat pamięci społecznej nieuchronnie prowadzą do kwestii władzy i nierównego dostępu do zasobów politycznych i ekonomicznych społeczeństwa (Kilkey 2017). W Wielkiej Brytanii obejmuje to w coraz większym stopniu dostęp do obywatelstwa, o czym wspominało wielu naszych uczestników:

Martwię się o bezpieczeństwo prawne osób takich jak ja; moi rodzice przygotowują obecnie dokumenty prawne, aby mieć pewność, że jesteśmy całkowicie bezpieczni przed zmianami w prawie, które mogą nastąpić po opuszczeniu UE. To niepewny czas i pomimo obietnic, że mieszkający tu obywatele UE będą bezpieczni i nie zostaną deportowani, stawia nas to w bezbronnej i niewygodnej sytuacji . (Nora, 17, Węgierka, ankieta)

Brexit powodował zatem nie tylko niepokoje i obawy dotyczące prawa pobytu, ale także napięcia rodzinne, a w niektórych przypadkach zaczęły pojawiać się rozbieżności planów. Młodzi ludzie rozważali teraz możliwość powrotu rodziców i pozostawienia ich w celu kontynuowania nauki lub pracy w Wielkiej Brytanii. W przypadku Dymitra rodzina miała dwójkę młodszych dzieci i rozmowy na temat powrotu rodziny trwały przez jakiś czas:

Moi rodzice chcieli wrócić, odkąd zaczął się brexit, podobnie jak plotki na ten temat. Myśleli o powrocie, gdy tylko ukończę 11. klasę, ale zmienili decyzję, dopóki nie skończę college’u. (…) Ale na studiach chcę studiować przez cztery lata, więc kiedy skończę studia, będę mieć 21 lat. Mógłbym więc potencjalnie mieszkać tu sam, a jeśli wrócą, będę mógł odwiedzać ich. Więc myślałem, że znajdę może dwóch lub trzech przyjaciół i będę dzielić mieszkanie . (Dymitr, 16 lat, Polska, Grupa Fokusowa)

Pomimo rosnącego poziomu ksenofobii i niepewności co do swojego prawa pobytu, większość młodych ludzi objętych naszym badaniem nie wyobrażała sobie „powrotu” do swoich krajów urodzenia. Chociaż niektórzy wspominali o emocjonalnej więzi z miejscami, w których się urodzili, zwłaszcza ze względu na pozostawioną rodzinę i przyjaciół, wielu miało trudności z wyobrażeniem sobie stałego powrotu. Powrót był zatem scenariuszem skrajnym, często powiązanym z groźbą utraty prawa do pobytu w Wielkiej Brytanii lub planów rodzicielskich, a nie z własnymi wyobrażeniami na temat przyszłości.

„Pozostać na miejscu” – wyobrażenia o przyszłości w Wielkiej Brytanii

Większość młodych ludzi objętych badaniem (83 procent) przyznała, że ​​czuje przynależność do Wielkiej Brytanii i swoich lokalnych społeczności i chciałaby nadal tu mieszkać, przynajmniej w perspektywie średnioterminowej. Często wynikało to z chęci dokończenia nauki na studiach lub uniwersytecie w Wielkiej Brytanii lub chęci zdobycia doświadczenia zawodowego. W ankiecie 85 procent respondentów stwierdziło, że trzy lata później nadal będzie mieszkać w Wielkiej Brytanii, a tylko 10 procent stwierdziło, że może wyjechać. Zamiar pozostania uzasadniano nie tylko decyzjami praktycznymi, ale także poczuciem przynależności. Poczuciu przynależności narodowej do Wielkiej Brytanii towarzyszyło silne poczucie tożsamości europejskiej (92% respondentów badania stwierdziło, że czuje się Europejczykiem). Wielu stwierdziło, że tożsamość europejska zawsze będzie częścią tego, kim są i jak postrzegają swoje miejsce w świecie. Biorąc jednak pod uwagę, że wiele osób również wyraziło poczucie przynależności do Wielkiej Brytanii (33 procent „przez większość czasu”, 29 procent „zdecydowanie” i 20 procent „trochę”), wyrażały one obawy, że ich prawo do nieruchomości zagrożeni – nie mogli po prostu pozostać bez zabezpieczenia swojego statusu. Ich plany zapewnienia pobytu obejmowały plany ubiegania się o „status osoby osiedlonej” lub w przypadku niektórych obywateli obywatelstwa brytyjskiego, podczas gdy inni czekali na rozwój sytuacji przed podjęciem decyzji:

To dla mnie zmiana planów, chcę zrobić test na obywatelstwo, żeby mieć to bezpieczeństwo, ale moja mama tak, ona się boi tego, co będzie. Ona nie chce się cofnąć, ja też nie. Nie chcę, żeby się cofnęli, nie chcę tu być sama. Być może po brexicie będziemy musieli zmienić plany, to zależy od przebiegu negocjacji. Na razie trzymamy się tego, co robiliśmy do tej pory. (Melania, 17, Łotwa, wywiad rodzinny)

Brexit pozbawia obywateli UE obywatelstwa europejskiego na terytorium Wielkiej Brytanii, co nie tylko stawia ich w sytuacji strukturalnej marginalizacji, ale także sprawia, że ​​doświadczają wykluczenia na poziomie emocjonalnym. Potencjalna utrata prawa pobytu zmusiła wiele osób do podjęcia rzeczywistych kroków, aby zapewnić sobie możliwość kontynuowania planów pozostania w Wielkiej Brytanii. Niektórzy oszczędzali zatem pieniądze, aby pokryć wysokie opłaty za obywatelstwo brytyjskie (ponad 1300 funtów):

Kiedy dostanę pracę, zacznę zarabiać i oszczędzać, aby móc uzyskać obywatelstwo brytyjskie, które mogę legalnie uzyskać, ponieważ mieszkam w Wielkiej Brytanii od dziewięciu lat, ale ze względu na wysokie ceny mojej samotnej mamy nie stać na to dla nas. Mam wrażenie, że [obywatelstwo] jest raczej kwestią prawną. (Dimitar, 17, Bułgaria, Ankieta)

Większość młodych ludzi była bardzo skupiona na potrzebie edukacji, jeśli miała zapewnić sobie lepsze życie, mając świadomość, że ich rodzice poszli na kompromis i czasami po przeprowadzce do Wielkiej Brytanii stracili kwalifikacje. Jako motywację migracji rodziców do Wielkiej Brytanii często wskazywano korzyści finansowe i zapewnienie dzieciom większych szans życiowych, a młodzi ludzie często uważali ukończenie edukacji w Wielkiej Brytanii za ważną część projektu rodzinnego, w który wszyscy zainwestowali. Chociaż 70 procent respondentów naszej ankiety stwierdziło, że chce kontynuować naukę, obawiali się, że brexit może mieć wpływ na ich prawo do dostępu do szkół wyższych i uniwersytetów. W przypadku tych, którzy chcieli pozostać w Wielkiej Brytanii na dłużej, duże obawy budziło ryzyko dla ich perspektyw edukacyjnych, ponieważ uważali, że będzie to miało bezpośredni wpływ na ich perspektywy zatrudnienia i wylądują w niskopłatnej pracy.

Mimo, że mieszkam w Wielkiej Brytanii, nie czuję, że tu przynależę i myślę, że dużo lepiej czuję się w Polsce. Chciałabym studiować na uniwersytecie w Anglii, bo tu się kształciłam, ale mam nadzieję, że potem wrócę do Polski lub zamieszkam w innym kraju. Zdecydowanie nie planuję dłużej pozostać w Wielkiej Brytanii. Z tego powodu nie mam zbyt mocnych przeczuć co do Brexitu, ale ponieważ jest to posunięcie zmieniające historię, nie mogę się doczekać rozwoju tej kwestii. (Nadia, 17 lat, Polska, ankieta)

I wreszcie, choć niektórzy młodzi ludzie czuli, że mają wybór pomiędzy pozostaniem a przejściem dalej, inni uważali, że nie są w stanie wybrać swojej ścieżki ani zacząć wyobrażać sobie przyszłości gdzie indziej. Chociaż nie czuli silnego poczucia przynależności do Wielkiej Brytanii, czuli się „utknięci” w Wielkiej Brytanii, głównie z powodu braku siły ekonomicznej i środków wystarczających do przeniesienia się gdzie indziej lub niezależnego życia. W ich przypadku uraza z powodu decyzji rodziców o przeprowadzce do Wielkiej Brytanii została wyrażona bardziej otwarcie, ale także złość z powodu ich sytuacji ekonomicznej oraz braku sieci kontaktów i kapitału, który umożliwiłby przeprowadzkę.

„Idąc dalej”: wyobrażenia o przyszłości gdzie indziej

Większość młodych ludzi (81 procent w próbie badawczej) nie wyraziła nadziei w związku z decyzją Wielkiej Brytanii o opuszczeniu UE i wyraziła niepewność co do swojego statusu i praw jako migrantów. U niektórych perspektywa brexitu zwiększyła chęć opuszczenia Wielkiej Brytanii, podczas gdy u innych skłoniła ich po raz pierwszy do rozważenia, czy mają przyszłość w Wielkiej Brytanii:

Rozmawiałem kiedyś o brexicie z wykładowcą na uczelni. Powiedział, że mam szczęście, bo po sposobie mówienia nie poznaje się, że jestem Polakiem. Nie chcę pozostać w kraju, w którym muszę ukrywać swoją narodowość, aby być traktowanym na równi. (Ada, 18, polska, ankieta)

Rozważając swoją przyszłość, wielu młodych ludzi obawiało się, czy w przyszłości poczują się mile widziani w Wielkiej Brytanii, ponieważ głosowanie w sprawie Brexitu oznaczało, że Wielka Brytania odrzuciła Europę i jej wartości, co zachwiało ich poczuciem przynależności do Wielkiej Brytanii. Ponieważ „powrót” do kraju urodzenia nie był postrzegany jako realna opcja, wiele osób stwierdziło, że ich plany wisiały w powietrzu:

Brexit oczywiście, wiesz, nie będę kłamać, miał ogromny wpływ na to, jak się sprawy potoczyły i na początku pomyślałem: „O mój Boże, odeślą mnie z powrotem”, wiesz, potrzebuję wrócić, ale teraz jest po prostu tak: „Zobaczę, jak się sprawy potoczą i wtedy zacznę podejmować decyzję”, ponieważ mam nadzieję, że wtedy z czasem wszystko stanie się bardziej oczywiste. Mam nadzieję, ale nie ma gwarancji. (Jana, 17, Polska, wywiad rodzinny)

Młodzi ludzie komentowali, że wynik referendum w sprawie Brexitu zmienił ich poczucie przynależności do sąsiedztwa ze względu na otwarte wyrażanie wrogości wobec migrantów przez znane im osoby. W tym sensie ich przyszłe wyobrażenia zostały ukształtowane nie tylko przez zmieniający się klimat polityczny i rosnące postawy antyimigracyjne, ale także przez codzienne spotkania z uprzedzeniami i wynikającą z nich presję ukrywania swojej narodowości:

Przeprowadziłem się tutaj, gdy miałem sześć lat i mimo że mówię po angielsku z brytyjskim akcentem w wyniku używania go od ponad 11 lat, kiedy ludzie dowiadują się, że jestem Polakiem, często spotykam się z rasizmem i dyskryminacją. Uważam, że należę do tej grupy, dopóki nikt nie dowie się o mojej narodowości. (Artur, 17, Polak, Ankieta)

W przypadku niektórych młodych ludzi migracja zewnętrzna do krajów takich jak USA czy Australia lub do krajów europejskich, które odwiedzili lub o których wiedzieli, zaczęła pojawiać się w ich wyobrażeniach na przyszłość, mając na celu zapewnienie lepszego zatrudnienia i jakości życia. Przezwyciężenie wyzwań związanych z migracją i osiedlaniem się w Wielkiej Brytanii dało im pewność, że mogą rozważyć opcje edukacji i pracy, których w ich odczuciu mogliby nie rozważyć, gdyby pozostali w kraju urodzenia. Niektórzy uważali, że należy przypisać ich rodzicom otwarcie ich światopoglądu i sprawienie, aby postrzegali migrację do innego miejsca nie tylko jako możliwą, ale także tak pożądaną, jak doświadczenie życiowe i budowanie charakteru:

Naprawdę nie sądzę, że byłbym tym, kim jestem, gdybym się tu nie przeprowadził, ponieważ nawet teraz nie widzę siebie, gdybym był tu stale. Chcę pojechać do Ameryki i nie sądzę, że byłbym taką osobą wcześniej, jak na całym świecie. Po prostu bym w tym utknął, tam żyjemy. (Barbara, 18, Węgierka, wywiad rodzinny)

Dopiero zaczynamy zdawać sobie sprawę, w jaki sposób te zmiany wpłyną na ich młode dorosłe życie. Niektórzy młodzi ludzie uważali, że ich początkowa migracja umożliwiła im poczucie swobody i możliwości poruszania się w dowolnym miejscu, a także zachęciła ich, co jest przydatną umiejętnością, biorąc pod uwagę niepewność związaną z brexitem, której doświadczali:

Myślę, że potencjalnie mógłbym spędzić trochę czasu w USA. Jednakże patrząc na następne trzy, pięć lat, chcę zamieszkać w Londynie, ale oczywiście w miarę postępu mojej pracy idealnym miejscem na wylądowanie będzie Japonia. (…) Jeśli nie uda mi się dotrzeć do Japonii, pojadę do Francji. Francja to zrobi. (…) Myślę, że mama, która nas tu przeniosła, na pewno pokazała mi, że wszystko jest możliwe. Wiem, że moja mama przeszła wiele, abyśmy znaleźli się tu, gdzie jesteśmy, ale pokazała mi, że możemy. (Daria, 17, Polska, wywiad rodzinny)

Podejmując decyzję o potencjalnych przyszłych lokalizacjach, młodzi ludzie rozważali nie tylko warunki ekonomiczne oraz to, co słyszeli lub wiedzieli o krajach, do których aspirowali, ale także istniejące sieci kontaktów – takie jak rodzina i przyjaciele – które mogliby wykorzystać, aby pomóż im w przeprowadzce, myśląc w ten sposób o aktywowaniu ich rodzinnych nawyków kulturowych:

Chciałbym przeprowadzić się gdzieś, gdzie mam rodzinę, dlatego chcę przeprowadzić się do Australii. Nie chcę wracać do Polski, co dla niektórych jest dość zaskakujące, bo wiem, że moja koleżanka Marta chce wrócić do Polski. (Kinga, 17, Polka, Wywiad rodzinny)

Pod wieloma względami niektórzy z naszych uczestników wykazali „swobodne” podejście do migracji, w przypadku którego pomysł przeprowadzki do nowych krajów był ekscytujący i możliwy – chociaż nie byli pewni, jak by to było żyć w ich wyobrażonych miejscach docelowych. Aby zachować otwarte możliwości, niektórzy młodzi ludzie w swojej wyobrażonej przyszłości myśleli jednocześnie o wielu krajach.

Emese: Chcę zostać tutaj [Wielka Brytania] , ale jednocześnie chcę wyjechać na rok lub dwa do Francji lub Niemiec.

Vanda (matka Emese): Japonia?

Emese: Japonia także.

Badacz: Czy chcesz, żeby pojechała do Japonii?

Vanda: Nie, nie chcę, żeby gdziekolwiek wychodziła, ale ona chce, powiedziała.

Emese: Nie wiem, może pomieszkałabym tam przez jakiś czas. (Emese, 17, Węgier, wywiad rodzinny)

Wyobrażanie sobie przyszłości poza Wielką Brytanią wywołało u wielu niechcianą niepewność. Referendum w UE i jego następstwa zmusiły ich do zakwestionowania swojej tożsamości i prawa do przynależności do kraju, który większość z nich uważała za swój dom. Niektórzy młodzi ludzie przewidywali możliwości w nowych krajach, opierając się na swoim poczuciu europejskości, ponadnarodowych obszarach społecznych i/lub badaniach dotyczących przyszłych perspektyw zatrudnienia. Część z nich stwierdziła, że ​​rozważa emigrację, aby uniknąć dyskryminacji w przyszłości.

Czuję się bardzo związany z Europą i kulturą europejską. Pojawiły się pewne obawy, czy chcę pozostać w tym kraju w przyszłości ze względu na zmiany polityczne zachodzące w Wielkiej Brytanii. Rozważam przeprowadzkę do UE po ukończeniu studiów, mimo że lubię mieszkać w tym kraju. (Andris, 18, Łotewski, ankieta)

W przypadku młodych ludzi, którzy chcieli przeprowadzić się do innego kraju, ich wizje przyszłości często wiązały się z separacją rodziny. Mieli świadomość, że ich plany przeniesienia się gdzie indziej nie angażowały ich rodziców, którzy mogli chcieć pozostać w Wielkiej Brytanii lub wrócić do kraju urodzenia, aby opiekować się starszymi rodzicami lub przejść na emeryturę.

Jeżdżę teraz do Polski dość często i po prostu czuję się tam o wiele bardziej jak w domu, fakt, że jest tam mój brat, jest rodzina, do której mogę pojechać i tak, bo jeśli pojadę do USA na studia , moi rodzice pewnie się przeniosą, bo nic ich tu nie trzyma, nie mają domu, a moja babcia jest już dość stara, więc mama chce się nią opiekować. (Katia, 18, Polska, wywiad rodzinny)

Plany młodych ludzi na przyszłość zostały zatem ukształtowane na podstawie różnych czynników – takich jak pozbawienie ich praw wyborczych w związku z potencjalną utratą praw w Wielkiej Brytanii i codziennymi doświadczeniami bycia odtrąconym, a także ich wyobrażeniami na temat dostępnych pożądanych karier lub włączających miejsc do życia do nich. Podczas gdy dla ich rodziców powrót do kraju pochodzenia był możliwy i prawdopodobny, młodzi ludzie woleli pozostawić otwarte możliwości i wyobrażali sobie eksplorację innych miejsc i miejsc, często im nieznanych. Podobnie jak w przypadku innych badań z młodymi migrantami, szczególną obawę wyrażoną przez kilku uczestników stanowiła niepewność co do przyszłej lokalizacji (Jørgensen 2016). Chociaż dla niektórych było to ekscytujące, inni poczuli się zaniepokojeni i niepewni. Sytuacji młodych ludzi i ich rodzin nie można postrzegać w oderwaniu od prawnego i społeczno-politycznego klimatu brexitu oraz ich ponadnarodowych powiązań z rodzinami w innych krajach. Codzienne graniczenie dotyka nie tylko dorosłych (Yuval-Davis, Wemyss i Cassidy 2018), ale także – jak pokazaliśmy – ich dzieci. Jak słusznie zauważają Erel i Ryan (2019), brexit potwierdza znaczenie granic narodowych, które zatarły się w kontekście mobilności wewnątrzeuropejskiej.

Wniosek

Celem niniejszego artykułu było omówienie wyobrażeń młodych migrantów z UE na temat ich przyszłości w świetle niepewności i zagrożeń wynikających z brexitu, a także sprzecznych procesów asymilacji i wykluczenia (Guma i Jones 2019; Kilkey 2017; Zontini i Però 2020). Nasze ustalenia wykazały, że pomimo faktu, że zdecydowana większość młodych ludzi miała silne poczucie przynależności do Wielkiej Brytanii, rosnąca niepewność, z jaką borykali się od czasu głosowania w sprawie Brexitu, a także ich codzienne spotkania z ksenofobią i rasizmem, wpłynęły na ich wyobrażenia o przyszłości na różne sposoby. Podczas gdy w przypadku mniejszości ich perspektywy pozostały na razie niezmienione, dla większości brexit i nasilenie codziennych doświadczeń bycia odmienionym stały się bodźcem do ponownej oceny ich planów na przyszłość. Chociaż większość stwierdziła, że ​​nie ma bezpośrednich planów opuszczenia Wielkiej Brytanii, ich wyobrażenia na temat przyszłości były bardziej złożone. Niektórzy chcieli pozostać w Wielkiej Brytanii, aby dokończyć edukację i być może zdobyć doświadczenie zawodowe – nawet w celu osiedlenia się i zabezpieczenia praw obywatelskich. Jednak dla wielu innych wyobrażenia o przyszłości obejmowały miejsca, których ci młodzi ludzie nie mieli bezpośredniego doświadczenia, ale w których myśleli, że będą mieli większą szansę na poczucie spełnienia i bezpieczeństwa (Sime 2018). Dla większości z nich przyszłość nie wiązała się z powrotem do kraju urodzenia, chyba że w celu odwiedzenia rodziny, niektórzy bowiem mieli świadomość, że przyszłe plany emigracji mogą oznaczać pozostawienie rodziców. Odkrycia te uzupełniają dowody na temat translokalnego dzieciństwa i mobilności rodziny (Assmuth i in . 2018), identyfikując rolę, jaką poczucie bezpieczeństwa i przynależności odgrywa w wyobrażeniach młodych ludzi o przyszłości. Sprawczość młodych ludzi przejawia się w ich roszczeniach do przyszłości, którą mogą przez nich kształtować, chociaż niektórzy są świadomi barier strukturalnych, jakie mogą napotkać na swojej drodze, oraz ich wielorakiego przywiązania do miejsc, do których chcą należeć, jak np. ich szkół, społeczności i narodów. Jednak ich przynależność zostaje zachwiana przez trwające wydarzenia polityczne, które wyróżniają ich jako niepożądanych obywateli, pomimo udowodnionej lojalności wobec miejsc, w których żyją.

W artykule poruszono także kwestię konsekwencji wyjścia Wielkiej Brytanii z Unii Europejskiej dla praw bezpieczeństwa, mobilności i nieruchomości („prawo do pobytu”) młodych imigrantów z Europy Środkowo-Wschodniej. W chwili pisania tego tekstu ich prawo do pozostania w Wielkiej Brytanii przysługuje osobom ubiegającym się o „status osiedlony”, „status osiedlony” lub o obywatelstwo brytyjskie w przypadku osób, które kwalifikują się na podstawie pobytu długoterminowego. Pokazaliśmy, że młodzi ludzie dyskutowali o swoich prawach i planach zabezpieczenia swojego statusu w Wielkiej Brytanii, w tym poprzez ubieganie się o obywatelstwo brytyjskie. Jednak chociaż wielu twierdziło, że przed głosowaniem w sprawie Brexitu czuli się „zadomowieni” i „jak w domu” , trzy lata po referendum młodzi ludzie już rozważali możliwość konieczności wyjazdu. Planując ich plany dalszego działania – niektóre z nich nie były jeszcze konkretnymi planami, ale raczej wyobrażeniami tego, co możliwe – wzięliśmy pod uwagę emocjonalne reakcje młodych ludzi na sytuację związaną z brexitem, ich strategie radzenia sobie z odmiennością oraz niepewność, jaką przyniesie brexit stworzył. Wielu było przekonanych, że jeśli zajdzie taka potrzeba, mogą ponownie wykorzenić się i ruszyć dalej, podczas gdy inni czuli się bardziej niepewnie, utknęli i niepewni co do możliwości. Podobne wnioski odnotowano w badaniu Lulle i wsp . (2018) z udziałem europejskich studentów i pracowników w Wielkiej Brytanii; chociaż trajektorie migracji młodych Europejczyków były często otwarte, biorąc pod uwagę ich wiek i wczesną dorosłość, brexit zaostrzył potencjalne wybory dotyczące powrotu do krajów ojczystych lub przeniesienia się do innego miejsca w Europie, do krajów, w których obowiązuje prawo do swobodnego przemieszczania się, pracy i i pobyt wydawał się bezpieczniejszy.

Podsumowując, argumentowaliśmy, że brexit, jako nieoczekiwana zmiana społeczno-polityczna, stworzył warunki dużej niepewności dla młodych ludzi pochodzących z europejskiego pochodzenia migracyjnego i ich rodzin. Choć wielu wyraziło rozczarowanie i złość w związku z decyzją Wielkiej Brytanii o opuszczeniu UE, ich wyobrażenia zmieniały się w odpowiedzi na nową sytuację i nowe okoliczności niepewności wywołane Brexitem. Wielu przewidywało przyszłość, w której mogliby zdecydować się na opuszczenie Wielkiej Brytanii, jeśli okoliczności staną się niekorzystne dla ich planów dotyczących edukacji, szkoleń, zatrudnienia lub bezpiecznego życia rodzinnego. Choć niektórzy wyrazili smutek z powodu usunięcia z UE kraju, w którym obecnie mieszkają, ich główne obawy dotyczyły ich praw do mobilności – w tym możliwości pracy i nauki w innych krajach – oraz obaw związanych z życiem rodzinnym. W tym sensie ich wyobrażenia o przyszłości gdzie indziej wciąż ewoluowały – podobnie jak sytuacja w przypadku Brexitu – i większość zdawała się pozostać otwarta na ponowne dostosowanie swoich planów i pomysłów na temat przyszłości w zależności od wyniku transformacji związanej z Brexitem. Podkreśla to znaczenie analizy szerszych dyskursów społeczno-politycznych, które kształtują poczucie bezpieczeństwa młodych ludzi i kontrolę nad ich przyszłymi wyobrażeniami, ponieważ mogą one podważać ich projekty tożsamości i podmiotowość relacyjną. Przyszłe badania będą musiały zbadać coraz bardziej złożony i nieprzewidywalny charakter planów młodych migrantów w kontekście międzypokoleniowym i translokalnym oraz wziąć pod uwagę liczne czynniki społeczne, polityczne i ekonomiczne, które mogą mieć wpływ na przyszłe wyobrażenia jednostek. W badaniach podłużnych można również zbadać, w jakim stopniu urzeczywistniają się wyobrażenia młodych ludzi, biorąc pod uwagę wcześniejsze badania pokazujące, że plany migrantów zmieniają się w czasie (Ryan 2018b), ponieważ migracja wymaga negocjacji w czasie, a decyzje są często podejmowane z uwzględnieniem konsekwencji nie tylko dla jednostki , ale także dla innych członków rodziny.

Notatka

¹ Była to próbka dogodna i danych nie można było ważyć ze względu na brak wiarygodnych danych na temat obywateli UE przebywających w Wielkiej Brytanii.

• Autorki: Daniela Sime, Marta Moskal,  Naomi Tyrrell

  Opublikowane w: Przegląd migracji w Europie Środkowo-Wschodniej, tom. 9, nr 1, 2020, s. 85-100

  DOI:10.17467/ceemr.2020.03

  Otrzymane:3 listopada 2019 r

  Przyjęty:3 czerwca 2020 r

  Opublikowany:26 czerwca 2020 r

  ŚCIĄGNIJ PDF)
  EKSPORTUJ CYTAT
  Wyświetlenia:5213

Podziękowanie

Jesteśmy wdzięczni za czas poświęcony projektowi przez młodych ludzi i ich rodziny, a także za wkład recenzentów i wsparcie ze strony redakcji CEEMR.

Finansowanie

Badania otrzymały dofinansowanie od Rady ds. Badań Ekonomicznych i Społecznych, numer grantu: ES/M011038/1. Tytuł projektu: Tutaj zostać? Tożsamość, przynależność i obywatelstwo wśród dzieci-migrantów osiedlonych w Europie Wschodniej w Wielkiej Brytanii (dekada po rozszerzeniu UE) .

Oświadczenie o konflikcie interesów

Autorzy nie zgłosili żadnego konfliktu interesów.

Identyfikatory ORCID

Daniela Sime https://orcid.org/0000-0003-3207-5456

Marta Moskal https://orcid.org/0000-0003-4483-9310

Naomi Tyrrell https://orcid.org/0000-0002-7036-3291

Bibliografia

Assmuth L., Hakkarainen M., Lulle A., Siim P. (red.) (2018). Translokalne dzieciństwo i mobilność rodzin w Europie Wschodniej i Północnej . Cham: Palgrave Macmillan.

Benson M. (2013). Brytyjczycy na wsi we Francji: migracja stylu życia i ciągłe poszukiwanie lepszego sposobu życia . Manchester: Manchester University Press.

Cantó-Milà N., Sweebach N. (2015). Pożądane obrazy, figury regulujące, skonstruowane wyobrażenia: przyszłość jako priorytet, aby społeczeństwo było możliwe. Aktualna socjologia 63(2): 198–215.

Carstena J. (2004). Po pokrewieństwie . Cambridge: Cambridge University Press.

Demblon J., D’Argembeau A. (2017). Wkład przeszłych i przyszłych samookreślających się sieci zdarzeń w tożsamość osobistą. Pamięć 25(5): 656–665.

Ducu V. (2018). Rumuńskie Rodziny Ponadnarodowe . Cham: Palgrave Macmillan.

Erdal MB, Oeppen C. (2013). Ustawy o równoważeniu migrantów: zrozumienie interakcji między integracją a transnacjonalizmem. Journal of Ethnic and Migration Studies 39 (6): 867–884.

Erel U., Ryan L. (2019). Kapitały migrujące: proponowanie wielopoziomowych przestrzenno-czasowych ram analitycznych. Socjologia 53(2): 246–263.

Gardnera K. (2012). Migracja transnarodowa i badania nad dziećmi: wprowadzenie. Journal of Ethnic and Migration Studies 38 (6): 889–912.

Grzymała-Kazłowska A. (2016). Zakotwiczenie społeczne: ponowne połączenie tożsamości, bezpieczeństwa i integracji imigrantów? Socjologia 50(6): 1123–1139.

Guma T., Jones RD (2019). „Dokąd teraz pójdziemy?” Doświadczenia migrantów z UE związane z wrogością, lękiem i (brakem) przynależności podczas brexitu. Wydanie specjalne: Populacja, przestrzeń i miejsce 25(1): e2198.

Haikkola L. (2011). Tworzenie połączeń: dzieci drugiego pokolenia i ponadnarodowe pole relacji. Journal of Ethnic and Migration Studies 37(8): 1201 – 1217.

Jørgensen CR (2016). „Problem w tym, że nie wiem”: projekty agencyjne i życiowe międzynarodowych dzieci i młodych ludzi-migrantów w Anglii i Hiszpanii. Dzieciństwo 24(1): 21–35.

Kilkey M. (2017). Uwarunkowanie życia rodzinnego na styku migracji i opieki społecznej: konsekwencje dla rodzin wynikających z brexitu. Dziennik Polityki Społecznej 46(4): 797 – 814.

Kilkey M., Merla L. (2014). Umiejscowienie rozwiązań w zakresie opieki w rodzinach transnarodowych : rola kontekstów instytucjonalnych. Sieci globalne 14(2): 210 – 229.

Levitt P., Glick Schiller N. (2004). Konceptualizacja jednoczesności: transnarodowa perspektywa pola społecznego na społeczeństwo. Międzynarodowy przegląd migracji 38 (3): 1002–1039.

Mały M., Paul K., Jordens C., Sayers EJ (2002). Przetrwanie i dyskursy tożsamości. Psycho-Ontologia 11(2): 170–178.

Locke J. (1992 [1689]). Esej dotyczący ludzkiego zrozumienia . Chicago: Encyklopedia Britannica.

Lulle A., Moroşanu L., King R. (2018). A potem przyszedł brexit: doświadczenia i plany na przyszłość młodych migrantów z UE w regionie londyńskim. Ludność, przestrzeń i miejsce 24(1): e2122.

McGhee D., Moreh C., Vlachantoni A. (2017). „Nieświadoma determinacja”? Zmieniające się strategie migracyjne polskich migrantów w Wielkiej Brytanii w czasach Brexitu. Journal of Ethnic and Migration Studie s 43(13): 2109–2130.

Moskal M., Tyrell N. (2016). Podejmowanie decyzji dotyczących migracji rodziny, migracja etapowa i separacja: doświadczenia dzieci w europejskich rodzinach pracowników migrujących. Geografie dzieci 14 (4): 453–467.

Ní Laoire C., Carpena-Mendez F., Tyrrell N., White A. (2011). Dzieciństwo i migracja w Europie: Portrety mobilności, tożsamości i przynależności w Irlandii.  Farnham, Wielka Brytania: Ashgate Publishing Limited.

Ptashnick M., Zuberi D. (2018). Mieszkać osobno lub razem: wyniki integracji astronautów a strategie gospodarstwa domowego z podwójnym rodzicem. Międzynarodowa migracja i integracja 19(4): 849–864.

Reynolds T., Zontini E. (2014). Sprowadzenie rodzin transnarodowych z marginesu do Centrum Studiów nad Rodziną w Wielkiej Brytanii. Rodziny, związki i społeczeństwa 3(2): 251–268.

Ryan L. (2011). Stosunki transnarodowe: Migracje rodzinne wśród niedawnych polskich migrantów w Londynie. Migracja międzynarodowa 49(2): 80–103.

Ryan L. (2018a). Zróżnicowane osadzanie: polscy migranci w Londynie negocjują osadzanie w czasie. Journal of Ethnic and Migration Studies 44(2): 233–251.

Ryan L. (2018b). Narracje o osiedlaniu się w kontekście mobilności: analiza porównawcza irlandzkich i polskich wysoko wykwalifikowanych migrantek w Londynie. Migracja międzynarodowa 57(3): 177–191.

Rzepnikowska A. (2019). Rasizm i ksenofobia doświadczana przez polskich migrantów w Wielkiej Brytanii przed i po głosowaniu w sprawie Brexitu. Journal of Ethnic and Migration Studies 45 (1): 65–77.

Sime D. (2018). Przynależność i bezpieczeństwo ontologiczne wśród rodziców-migrantów z Europy Wschodniej i ich dzieci. Przegląd migracji w Europie Środkowo-Wschodniej 7(1): 35–53.

Sime D., Fox R. (2014). Dom za granicą: Rodzina dzieci w Europie Wschodniej i relacje rówieśnicze po migracji. Dzieciństwo 22(3): 377–393.

Telegdi-Csetri Á., Ducu V. (2019). Obcy w domu: dzieci „hybrydowe” wracające do Rumunii. Rumuński Journal of Population Studies 13 (1): 105–125.

Tyrrell N. (2013). „Oczywiście, nie jestem Irlandczykiem”: Młodzi ludzie w rodzinach pracowników migrujących w Irlandii, w: C. Crowley, D. Linehan (red.), Spacing Ireland: Space, Society and Culture in a Post-Boom Era, s . 32–44 . Manchester: Manchester University Press.

Tyrrell N., Sime D., Kelly C., McMellon C. (2019). Przynależność do Wielkiej Brytanii związanej z brexitem: doświadczenia młodych ludzi 1,5 pokolenia z Europy Środkowo-Wschodniej. Wydanie specjalne: Populacja, przestrzeń i miejsce 25(1): e2205.

Vathi Z. (2015). Migracja i osiedlanie się w mobilnym świecie: albańscy migranci i ich dzieci w Europie . Cham: Springer International Publishing.

White A., Ní Laoire C., Tyrrell N., Carpena-Méndez F. (2011). Rola dzieci w migracji międzynarodowej. Journal of Ethnic and Migration Studies 37 (8): 1159–1170.

Yuval-Davis N., Wemyss G., Cassidy K. (2018). Codzienne granice, przynależność i reorientacja brytyjskiego ustawodawstwa imigracyjnego. Socjologia 52(2): 228–244.

Zontini E., Però D. (2020). Dzieci z UE w Wielkiej Brytanii po brexicie: renegocjacja przynależności w czasach nacjonalistycznych. Migracja międzynarodowa 58(1): 90–104.

Zontini E., Reynolds T. (2018). Mapowanie roli „transnarodowego habitusu rodzinnego” w życiu młodych ludzi i dzieci. Sieci globalne 18(3): 418 – 436.

Informacje o prawach autorskich

©  Autorzy

Otwarty dostęp

Ten artykuł jest rozpowszechniany zgodnie z warunkami Międzynarodowej licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 4.0 ( http://creativecommons.org/licenses/by/4.0/ ), która pozwala na nieograniczone wykorzystanie, dystrybucję i reprodukcję na dowolnym nośniku, pod warunkiem podania odpowiedniego źródła do pierwotnego autora(ów) i źródła, podaj link do licencji Creative Commons i wskaż, czy wprowadzono zmiany.

Link do artykułu: http://ceemr.uw.edu.pl/vol-9-no-1-2020/articles/going-back-staying-put-moving-brexit-and-future-imaginaries-central-and