W artykule porównano reformy polityki inwestycji społecznych wprowadzone od lat 90. przez dwa anglosaskie liberalne systemy opieki społecznej w Kanadzie i Australii oraz dwa wschodnioazjatyckie systemy opieki społecznej w Japonii i Korei Południowej. W artykule zbadano przyczyny tych zmian w polityce społecznej i zadano pytanie, dlaczego te pozornie różne konteksty tworzą tak podobną ideę polityki. Chociaż wszystkie cztery kraje mają podobny szeroki szablon ideowy i język inwestycji społecznych, różnią się one pod względem grup docelowych i instrumentów polityki. Mając na uwadze to, że Kanada i Australia skupiły swoją politykę dotyczącą inwestycji społecznych na dzieciach poprzez wczesną edukację i opiekę (co nazywam modelem „inwestowania w przyszłość”); Japonia i Korea Południowa podeszły do ​​inwestycji społecznych z bardziej ogólnej perspektywy kapitału ludzkiego i aktywacji gospodarczej (co nazywam modelem „aktywizacji kapitału ludzkiego”). W rezultacie polityka dotycząca inwestycji społecznych w tych krajach jest w większym stopniu ukierunkowana na dzieci, kobiety i osoby starsze. Twierdzę, że te różnice w podejściu do inwestycji społecznych wynikają z różnic w ich kontekstach społecznych, politycznych i ekonomicznych oraz z dziedzictwa polityczno-gospodarczego.

Od 1990 r. wiele systemów opieki społecznej w niezwykle różnych częściach świata opracowało zaskakująco podobne reformy polityczne. Na przykład w Kanadzie i Australii idea „inwestowania w dzieci” została przełożona na upowszechnienie polityk i programów społecznych mających na celu wczesną edukację i opiekę nad dzieckiem (ECEC) oraz wsparcie dla rodzin z dziećmi; natomiast w Japonii i Korei Południowej idea „produktywnego dobrobytu” przejawiła się w zauważalnym rozszerzeniu publicznych świadczeń w zakresie opieki nad dziećmi i osobami starszymi oraz programów wsparcia dla pracujących rodziców. We wszystkich tych krajach nowa polityka społeczna kładzie nacisk na dzieci, kobiety i rodzinę, czyli sektor polityki, który w przeciwieństwie do emerytur i opieki zdrowotnej znajdował się dotychczas nisko na liście priorytetów polityki rządu i tradycyjnie uważany był za sprawę prywatną, a nie kwestię polityki publicznej. Istotnie, jako dowód na to, jak bardzo zmieniło się myślenie polityczne, we wszystkich tych krajach rządy twierdzą obecnie, że inwestowanie w dzieci, kobiety i rodzinę jest nie tylko ważne społecznie, ale także dobre dla kraju i gospodarki.

W artykule porównano dwa anglosaskie liberalne systemy opieki społecznej w Kanadzie i Australii oraz dwa wschodnioazjatyckie systemy opieki społecznej w Japonii i Korei Południowej, aby zrozumieć znaczenie tej pozornej zbieżności idei polityki społecznej. Pytam, czy te obserwacje dotyczące podobnych reform polityki społecznej wskazują na zwykły zbieg okoliczności, czy na nową i bardziej uniwersalną trajektorię polityki publicznej. W artykule zbadano przyczyny tych zmian w polityce społecznej i zadano pytanie, dlaczego te pozornie różne konteksty tworzą tak podobną ideę polityki. W pierwszej części artykułu pokrótce omówiono najnowszą literaturę dotyczącą polityk inwestycji społecznych. W drugiej części przedstawiono charakter i zakres nowych reform polityki w zakresie inwestycji społecznych w czterech krajach od 1990 r. oraz sposób ich wdrażania. Twierdzę, że chociaż wszystkie cztery kraje mają podobny szeroki szablon ideowy i język inwestycji społecznych, różnią się one pod względem grup docelowych i instrumentów polityki. Rzeczywiście, mając na uwadze, że Kanada i Australia skupiły swoją politykę dotyczącą inwestycji społecznych przede wszystkim na dzieciach w ramach wczesnej edukacji i opieki (co nazywam modelem „inwestowania w przyszłość”); Japonia i Korea Południowa podeszły do ​​inwestycji społecznych z bardziej ogólnej perspektywy kapitału ludzkiego i aktywacji gospodarczej (co nazywam modelem „aktywizacji kapitału ludzkiego”). W rezultacie polityka dotycząca inwestycji społecznych w tych krajach jest w większym stopniu ukierunkowana na dzieci, kobiety i osoby starsze. Na koniec zakończę omówieniem dwóch podejść do inwestycji społecznych.

W latach 80. i 90. większość krajów rozwiniętych i rozwijających się przyjęła neoliberalne reformy polityki rynkowej w odpowiedzi na światowe kryzysy gospodarcze i konserwatywną krytykę powojennego keynesowskiego państwa opiekuńczego opartego na redystrybucji. Dzięki cięciom wydatków, cięciom w ramach państwa opiekuńczego i prywatyzacji usług publicznych neoliberalne reformy skutecznie przeniosły usługi publiczne na sektor prywatny i społeczeństwo. W wielu krajach rozwijających się Azji i Ameryki Łacińskiej reformy neoliberalne były także uwarunkowane ratunkiem finansowym lub pomocą takich organizacji międzynarodowych, jak Międzynarodowy Fundusz Walutowy (MFW) i Bank Światowy (BŚ). Reformy te, choć skutecznie rozwiązały niektóre problemy budżetowe rządu, stworzyły także nowe problemy społeczne. W wielu krajach spowodowały one wzrost ubóstwa, nierówności społecznych i ekonomicznych oraz niepewności społecznej. Na tle polityki globalnej perspektywa inwestycji społecznych pojawiła się pod koniec lat 90. XX wieku jako ponowna kalibracja neoliberalnych ram polityki, które zdominowały myślenie w zakresie polityki publicznej po latach 70. XX wieku (Jenson i St-Martin, 2003 ; Jenson, 2010 ; Midgley, 1995 , 1999 ; Midgley i Tang, 2001 ; Peng, w druku, a; Perkins, Nelms i Symth, 2004 ).

Ogólnie rzecz biorąc, perspektywa inwestycji społecznych obejmuje trzy podstawowe idee: 1) reintegrację polityki społecznej i gospodarczej; 2) przejście od stanu redystrybucyjnego do stanu ułatwiającego; oraz 3) aktywizacja gospodarcza poprzez inwestycje w kapitał ludzki. Perspektywa inwestycji społecznych próbuje złagodzić niepowodzenia neoliberalnego podejścia do polityki z lat 80. i wczesnych 90. poprzez uznanie ograniczeń rozwiązań wolnorynkowych i próbę ponownej integracji polityki społecznej i gospodarczej. Łącząc programy polityki społecznej, takie jak inwestycje w dzieci, rodzinę, edukację i zdrowie, z zagadnieniami polityki gospodarczej, takimi jak globalna konkurencja gospodarcza, zmieniające się struktury przemysłowe oraz tworzenie miejsc pracy i bogactwa, perspektywa inwestycji społecznych ponownie potwierdza znaczenie polityki publicznej w korygowaniu niedoskonałości rynku, przy jednoczesnym osiągnięciu dodatnich zysków gospodarczych. Jak Giddens ( 1998 ) wskazuje w swojej książce Trzecia droga: odnowa socjaldemokracji , inwestując w kapitał ludzki, „państwo inwestycji społecznych” może utrzymać dobrobyt społeczny i gospodarczy społeczności i społeczeństwa. Pod rządami New Labour w Wielkiej Brytanii inwestycje społeczne były postrzegane jako wykraczające poza tradycyjne „pasywne” państwo opiekuńcze skupione na utrzymaniu dochodów w kierunku tworzenia możliwości i perspektyw gospodarczych poprzez ukierunkowane inwestycje w kapitał ludzki. Ramy koncepcyjne Nowej Partii Pracy dotyczące inwestycji społecznych zostały przyjęte nie tylko przez kraje anglojęzycznego świata, ale także Azji Wschodniej, w tym Japonię i Koreę Południową. Na przykład rząd Kim Dae-Junga (1998–2003) w Korei Południowej od końca lat 90. XX wieku wyraźnie przyjął ramy i język inwestycji społecznych Nowej Partii Pracy w swoim programie „produkcyjnego dobrobytu” (Korea Office of the President, 2000) . ).

Reintegracja polityk społecznych z politykami gospodarczymi (stanowisko dotychczas odrzucane przez podejście neoliberalne) nie oznacza jednak powrotu do keynesowskiego modelu państw opiekuńczych. Podejście oparte na inwestycjach społecznych koncentruje się raczej na funkcjonalnym uzupełnieniu dobrobytu i rynku, tego, co publiczne i prywatne. W związku z tym postrzega się państwo jako podmiot wykraczający poza swoją redystrybucyjną rolę i przyjmujący coraz bardziej ułatwiającą rolę w zwiększaniu indywidualnych zdolności i możliwości. Do opisania nowej, proaktywnej roli państwa w ułatwianiu i promowaniu indywidualnego potencjału oraz łączeniu go z rynek pracy. Aby to osiągnąć, polityka dotycząca inwestycji społecznych koncentruje się zatem na inwestycjach w rozwój kapitału ludzkiego i społecznego. Wczesna edukacja i opieka nad dzieckiem (ECEC) to wspólny instrument polityki stosowany w celu osiągnięcia inwestycji społecznych, ale inne narzędzia polityki, takie jak kształcenie przez całe życie, szkolenie umiejętności, tworzenie miejsc pracy i aktywizacja rynku pracy poprzez partnerstwa publiczno-prywatne i rozwój sektora wolontariatu są wprowadzone również przez różne rządy w celu ułatwienia wzrostu gospodarczego i rozwoju. Zamiast biernie wspierać jednostki i rodziny poprzez opiekę społeczną, nową rolą państwa jest zatem aktywne łączenie jednostek z rynkiem pracy i ułatwianie im przejścia od opieki społecznej do pracy.

Idea Inwestycji Społecznych

Rządy wszystkich czterech krajów analizowanych w tym artykule – Kanady, Australii, Japonii i Korei Południowej – przyjęły ideę i język inwestycji społecznych od lat 90. XX wieku. W Kanadzie idea inwestycji społecznych została publicznie sformułowana przez federalny rząd liberalny podczas przemówienia tronowego na początku sesji parlamentarnej w 1997 r. W ciągu następnej dekady dyskursy dotyczące inwestycji społecznych rozwinęły się zarówno na szczeblu federalnym, jak i na szczeblu prowincji. Pojawienie się podejścia opartego na inwestycjach społecznych w Kanadzie można zaobserwować na podstawie różnych eksperymentów politycznych na różnych poziomach rządów. Należą do nich niezwykle pomyślne wdrożenie programu opieki nad dzieckiem wynoszącego 5 dolarów dziennie w Quebecu, wprowadzenie w 1998 r. kanadyjskiego zasiłku podatkowego na dziecko, rozszerzającego wsparcie finansowe na rodziny o niskich dochodach z dziećmi na utrzymaniu, i które rozszerzyło się w ciągu następnej dekady, oraz nieudana federalna próba opracowania krajowej strategii opieki dziennej w 2004 r. Pomimo różnic lokalnych i prowincjonalnych obserwatorzy twierdzą, że perspektywa inwestycji społecznych w Kanadzie stopniowo doprowadziła do przeprojektowania „architektury opieki społecznej” w ciągu następnego półtorej dekady, zgodnie z pomysłami i hasłami takie jak „inwestuj w dzieci” weszły do ​​głównego nurtu polityki, a polityka społeczna w coraz większym stopniu skupiała się na wczesnej edukacji i uczeniu się oraz innych formach rozwoju umiejętności i kapitału ludzkiego (Jenson i St-Martin, 2003 ; Jenson, 2010 ).

W Australii koncepcja podejścia opartego na inwestycjach społecznych zaczęła pojawiać się także pod koniec lat 90. XX wieku. Na poziomie federalnym podejście polityczne do rodziny zaczęło się zmieniać, od zaostrzenia uprawnień do zasiłku rodzinnego (na przykład Podstawowego Zasiłku Rodzinnego — 1992) i wspierania matek pozostających w domu w opiece nad dziećmi (np. Home Child-care Zasiłek — 1994 r. i Zasiłek rodzicielski — 1995 r.) do coraz większego wsparcia rodzin w zakresie kosztów opieki nad dziećmi i przenoszenia opieki nad dziećmi z opieki społecznej do głównego nurtu gospodarki. Jednocześnie rząd federalny Wspólnoty Narodów również dostrzegł możliwości ekspansji sektora prywatnego na rynek usług opieki nad dziećmi, który był zdominowany przez usługodawców z sektora publicznego i non-profit. W okresie rządów Koalicji Wspólnoty Narodów (1996–2007) dopłaty do opłat za opiekę nad dziećmi dla rodziców gwałtownie wzrosły, a jednocześnie rząd sukcesywnie usuwał bariery utrudniające działalność nastawionym na zysk podmiotom świadczącym opiekę nad dziećmi i ułatwiał rozwój nastawionych na zysk opieka nad dziećmi wraz z sektorem opieki nad dziećmi publicznym i non-profit (Brennan, 2002 , 2007 ). Państwa Wspólnoty Narodów, takie jak Wiktoria, również podjęły inicjatywy mające na celu wprowadzenie polityki inwestycji społecznych. Na przykład pod rządami Bracksa nastąpił znaczny wzrost wsparcia państwa na rzecz edukacji, zdrowia oraz innych usług społecznych i społecznych, czego dowodem jest dramatyczny wzrost wydatków publicznych w tych obszarach na początku XXI wieku (Perkins, Nelm i Smyth, 2004 ). Podobnie jak prowincja Quebec w Kanadzie, reforma polityki opieki nad dziećmi w Wiktorii, oparta na idei inwestycji społecznych, również stała się wzorowym przykładem proaktywnej strategii inwestycji społecznych w Australii.

Chociaż rząd japoński nigdy wyraźnie nie sformułował idei inwestycji społecznych, po 1994 r. nastąpiła zdecydowana zmiana w polityce rządu w kierunku inwestycji społecznych. Po porażce wyborczej konserwatywnej Partii Liberalno-Demokratycznej w 1993 r., która zakończyła 38-letnie rządy większości tej partii, początkiem polityki koalicyjnej na kolejne półtora dekady rząd japoński dokonał zmiany swojego stanowiska w polityce społecznej, kończąc trwający od połowy lat 80. proces ograniczania świadczeń socjalnych i zobowiązując się do jego ekspansji (Peng, 2002 ). W obliczu upadku gospodarki bańkowej, konieczności starzenia się społeczeństwa i niskiej dzietności oraz niestabilnej polityki koalicyjnej, rząd krajowy podjął w ciągu następnej dekady szereg reform administracyjnych i ubezpieczeń społecznych, w tym wprowadzenie Planu Anioła w 1994 r., co doprowadziło do znacznego rozszerzenia opieki nad dziećmi i wsparcia dla rodzin z dziećmi niesamodzielnymi (Peng, 2002 ). Odwracając swoją wcześniejszą retorykę wspierania „tradycyjnej roli rodziny”, Plan Anioła otwarcie przyznał, że możliwości rodziny w zakresie zapewnienia opieki są ograniczone, a także znaczenie wspierania rodziny poprzez zmniejszenie jej obciążeń opiekuńczych (MOHLW, 1997 ). Zapewniając rodzinie wsparcie społeczne – takie jak opieka nad dziećmi, urlop rodzicielski i inne formy wsparcia rodzinnego, reformy polityki społecznej mają również na celu zachęcanie młodych par do posiadania większej liczby dzieci. Uzupełnieniem Planu Anioła było wprowadzenie w 1997 r. Ubezpieczenia Opieki Długoterminowej (wdrożone po 2000 r.) uniwersalizującego opiekę nad osobami starszymi. Od połowy lat 90. wydatki rządu japońskiego na opiekę społeczną, zarówno nad dziećmi, jak i opieką nad osobami starszymi, stale rosły (Abe, 2009). Opierając się na sloganie swojej kampanii „przejście od betonu do ludzi”, niedawno wybrana platforma polityczna Partii Demokratycznej wydaje się jeszcze bardziej zbieżna z orientacją na inwestycje społeczne. Podsumowując, pomimo braku wyraźnego dyskursu polityki publicznej na temat inwestycji społecznych, orientacja polityki japońskiego rządu od połowy lat 90. XX w., szczególnie w odniesieniu do opieki społecznej, sygnalizuje zerwanie z jego wcześniejszym neoliberalnym podejściem do opieki społecznej i sprowadza się do de facto reformy polityki dotyczącej inwestycji społecznych.

Wreszcie w Korei Południowej idea inwestycji społecznych stała się podstawową zasadą „paradygmatu dobrobytu produkcyjnego” administracji Kim Dae-Junga po 1998 r. (Korea Office of President, 2000 ). Od 1998 roku system zabezpieczenia społecznego w Korei został poddany przeglądowi i rozszerzeniu, obejmującym uniwersalizację ubezpieczeń zdrowotnych i emerytalnych, rozszerzenie zatrudnienia i ubezpieczeń zawodowych oraz reformę podstawowego systemu zabezpieczenia społecznego. Sugerowano, że dobrobyt produkcyjny, taki jak ten zaproponowany przez Kim Dae-Junga, jest po prostu przebudową produktywistycznego reżimu opieki społecznej, często spotykanego w rozwijających się państwach Azji Wschodniej (Holliday, 2000 ). Midgley ( 1995 , 1999 ) wskazuje na przykład, że rozwojowy lub produktywistyczny system opieki społecznej jest z natury zorientowany na inwestycje społeczne ze względu na podstawowe cele tego reżimu w zakresie rozwoju gospodarczego. Chociaż dobrobyt produkcyjny w Korei po 1998 r. może wydawać się rekonfiguracją polityki państwa na rzecz rozwoju, niemniej jednak stanowi on znaczące odejście od podejścia do polityki opieki społecznej przyjętego przez poprzednie reżimy polityczne. Do 1998 r. system opieki społecznej w Korei Południowej był niewątpliwie produktywny i oszczędny. Inwestycje społeczne państwa ograniczały się zatem do bardzo wąskich sektorów, a publiczne zabezpieczenia w zakresie opieki społecznej, opieki nad dziećmi i osobami starszymi prawie nie istniały. Ekspansja państwa opiekuńczego w latach 90. XX w., a w szczególności rozbudowa opieki społecznej i opieki społecznej po 1998 r., oznacza zauważalne poszerzenie i włączenie idei inwestycji społecznych do głównego nurtu polityki, niespotykane w porównaniu z poprzednim okresem.

Podobnie jak w Japonii, niepokój opinii publicznej i polityków związany z szybkim starzeniem się społeczeństwa i bardzo niską dzietnością w Korei w ostatnich latach również wywarł istotny wpływ na sposób myślenia koreańskiego rządu o inwestycjach społecznych. Polityka dotycząca inwestycji społecznych stała się jeszcze bardziej wyraźna za rządów Roh Moo-hyuna (2003–2008) po 2003 r. Doprowadziło to do szybkiego rozwoju wczesnej edukacji i opieki od 2003 r. i wprowadzenia ubezpieczenia na opiekę długoterminową dla osób starszych w 2008 r. Opierając się na idei inwestycji społecznych i produktywnego dobrobytu, obecny konserwatywny rząd, na którego czele stoi Lee Myung-bat (od 2008 r.), podwoił swoje zaangażowanie w rozwój opieki społecznej, wbrew początkowym obawom, że nowy rząd tnie wydatki socjalne i cofa system opieki społecznej ekspansja. Duży nacisk położono na potencjał opieki społecznej w zakresie tworzenia miejsc pracy i rozwoju opieki społecznej. W Korei inwestycje w opiekę społeczną są coraz częściej postrzegane jako pozytywna propozycja ekonomiczna, ponieważ rozwój opieki społecznej jest ściśle powiązany z rozwojem branż usługowych, tworzeniem miejsc pracy, możliwościami zatrudnienia dla kobiet i aktywizacją zawodową (Peng, 2010 ; w druku, a) .

Dwa wyłaniające się modele inwestycji społecznych

Powyższy przegląd pomysłów na inwestycje społeczne pokazuje, że Kanada, Australia, Japonia i Korea Południowa od lat 90. XX w. wytyczają podobną trajektorię polityki, przyjmując dyskurs, język i politykę w zakresie inwestycji społecznych. Niedawne reformy polityki społecznej w tych krajach pokazały, że zbliżają one politykę społeczną do celów polityki gospodarczej, jeśli nie integrując ją w większym stopniu z polityką społeczną i gospodarczą. Rzeczywiście, we wszystkich czterech krajach zaobserwowano zwrot w kierunku bardziej instrumentalnego wykorzystania polityki społecznej do celów gospodarczych. Na przykład wszystkie te kraje zwiększyły nacisk w swojej polityce na wczesną edukację i opiekę. We wszystkich przypadkach opieka nad dziećmi jest coraz częściej postrzegana jako wykraczająca poza odpowiedzialność rodziny i w większym stopniu stanowiąca część szerszego systemu wczesnej opieki nad dzieckiem i edukacji. Jednocześnie wczesną edukację i opiekę nad dziećmi postrzega się w coraz większym stopniu jako skuteczne narzędzie polityki w zakresie inwestycji społecznych, umożliwiające rozwiązywanie różnych problemów, od ubóstwa dzieci po sprostanie globalnej konkurencji gospodarczej i zmiany w bazie gospodarczej kraju z przemysłu produkcyjnego do sektorów opartych na wiedzy. Nic dziwnego, że wydatki publiczne na wczesną opiekę nad dziećmi znacznie wzrosły we wszystkich czterech krajach i istnieje rosnąca tendencja do ściślejszego łączenia wczesnej opieki nad dziećmi z wczesną edukacją.

Jednym z powodów konwergencji w kierunku koncepcji inwestycji społecznych jest wzmożone ponadnarodowe uczenie się w zakresie polityki i aktywne rozpowszechnianie polityki przez organizacje międzynarodowe, takie jak OECD, Bank Światowy, MFW i ONZ. Badania pokazują, że wspólnoty i sieci epistemiczne polityki są ważnymi kanałami uczenia się polityki i jej transferu, a także nastąpił znaczący ponadnarodowy ruch idei polityki społecznej, w miarę jak decydenci i inni aktorzy stają się bardziej mobilni w skali globalnej, a technologie komunikacyjne udoskonalają się (Haas, 1992 ; Hulme, 2006 ; Sabatier i Jenkins-Smith, 1993 ). W ostatnich latach organizacje międzynarodowe zaczęły odgrywać coraz aktywniejszą rolę w społecznościach epistemicznych zajmujących się polityką społeczną. Na przykład, jako „dostawca idei”, organizacje międzynarodowe, takie jak OECD i UNESCO, zaczęły odgrywać rolę medytacyjną nie tylko w zakresie innowacji politycznych, tłumaczenia i rozpowszechniania, ale także w ustalaniu norm polityki międzynarodowej poprzez identyfikowanie problemów i zapewnianie szereg rozwiązań „najlepszych praktyk” (Mahon i McBride, 2008 ; Peng, w druku, b; Jenson, 2010 ). W szczególności dzięki dokumentom politycznym i zbiorom danych, takim jak serie Babies and Bosses i Starting Strong oraz baza danych OECD dotycząca rodzin, OECD skutecznie ustaliła program polityki rodzinnej i punkty odniesienia dla krajów członkowskich w celu harmonizacji ich polityk społecznych. Intensyfikacja dyskursów dotyczących globalnej polityki społecznej na temat wczesnej edukacji i opieki oraz pomysłów dotyczących inwestycji społecznych jest zatem wynikiem efektu harmonizacji globalnej polityki organizacji międzynarodowych i międzynarodowych organizacji pozarządowych.

Stwierdzenie, że Kanada, Australia, Japonia i Korea Południowa przyjęły koncepcję inwestycji społecznych, nie oznacza jednak, że wdrażają tę politykę równolegle. W rzeczywistości, pomimo podobieństw w celach i językach dotyczących inwestycji społecznych, istnieją pewne istotne różnice w faktycznym rozumieniu inwestycji społecznych i ich przekładaniu na reformy polityki w tych czterech krajach. Ogólnie rzecz biorąc, reformy polityki dotyczącej inwestycji społecznych w Kanadzie, Australii, Japonii i Korei Południowej można podzielić na następujące rodzaje: 1) podejście „inwestuj w przyszłość” częściej stosowane w Kanadzie i Australii; oraz 2) podejście „aktywizacji i mobilizacji kapitału ludzkiego” szerzej stosowane w Japonii i Korei Południowej. Różnice w podejściu do inwestycji społecznych wynikają z różnic w sposobie, w jaki obie grupy krajów definiują inwestycje społeczne, a tym samym w wyborze instrumentów polityki. Z kolei sposób, w jaki te kraje definiują inwestycje społeczne, jest ściśle powiązany z ich kontekstem społeczno-gospodarczym.

Kanada i Australia: inwestuj w przyszłość

Podejścia do inwestycji społecznych zarówno w Kanadzie, jak i Australii są wyraźnie zorientowane na przyszłość. Kraje holownicze skupiły się przede wszystkim na dzieciach, przyszłym pokoleniu. W obu krajach idee inwestycji społecznych zrodziły się pod koniec lat 90. XX wieku z dwóch powodów politycznych: rosnącego ubóstwa dzieci oraz konieczności przygotowania krajów na gospodarkę opartą na wiedzy. Odsetek dzieci żyjących w ubóstwie w Kanadzie i Australii wzrósł w latach 80. i 90. w wyniku restrukturyzacji gospodarczej, cięć w systemie opieki społecznej i zmian w strukturze rodziny, zwłaszcza znacznego wzrostu liczby rodzin niepełnych. W latach 80. i 90. oba kraje doświadczyły szybkiego procesu dezindustrializacji, gdy ich baza gospodarcza przesunęła się z przemysłu wytwórczego do usług i gałęzi przemysłu opartych na wiedzy. Jednym z najbardziej widocznych skutków przejścia do „nowej gospodarki” była zmiana popytu na pracę. Zapotrzebowanie na wykwalifikowanych pracowników w nowych gałęziach przemysłu spowodowało wzrost płac wykształconej i wykwalifikowanej siły roboczej, pozostawiając w tyle niewykwalifikowanych pracowników. W tym czasie wzrósł odsetek osób z wykształceniem policealnym, ale nie przekreśliło to faktu, że znaczna część dorosłej populacji w tych krajach nie posiadała umiejętności niezbędnych do odniesienia sukcesu w nowym kontekście gospodarczym. Różnica w zarobkach stawała się coraz bardziej widoczna w latach 90. XX w., gdy zarobki pracowników o niższych stawkach (zwłaszcza mężczyzn) spadały, podczas gdy zarobki pracowników o wyższych płacach rosły (Morisset, Myles i Picot, 1994; Heisz , Jackson i Picot , 2004 , Borland, 1999 ). Recesja gospodarcza, która miała miejsce na początku lat 90., jeszcze bardziej uwypukliła rosnące nierówności społeczne i gospodarcze w nowej gospodarce. W obu krajach „ożywienie gospodarcze bez zatrudnienia” pozostawiło niewykwalifikowanych i średnio wykwalifikowanych pracowników dalej w tyle, przyczyniając się do stale rosnącej polaryzacji gospodarczej.

W tym samym czasie struktury rodzinne w obu krajach również zaczęły się zmieniać, w miarę jak pozamałżeńskie rodzenie dzieci stało się bardziej powszechne, a związki małżeńskie stały się bardziej powszechne. Odsetek rodzin niepełnych w Kanadzie i Australii znacznie wzrósł w latach 80. i 90. XX wieku. W Kanadzie odsetek rodzin z samotnymi rodzicami jako odsetek rodzin z dziećmi na utrzymaniu wzrósł z 16,6% w 1981 r. do 25% w 2001 r.; w Australii odsetek ten wzrósł z 14% w latach 1986–88 do 23% w latach 2002–2004.^Notatka1 Badania pokazują, że w obu krajach ponad 80% tych rodzin kierowanych jest przez matki, a większość tych rodzin to rodziny biedne i zależne od pomocy społecznej (Wong, Garfinkel i McLanahan, 1993 ). W obu krajach wysoki wskaźnik ubóstwa wśród rodzin niepełnych stał się w latach 90. coraz ważniejszym problemem polityki publicznej. Sytuację tę pogorszyły wprowadzone wówczas reformy opieki społecznej. W obu krajach restrukturyzacja państwa opiekuńczego na szczeblu federalnym i prowincjonalnym skutkowała zaostrzeniem kryteriów kwalifikowalności zasiłku dochodowego, zwiększonymi oczekiwaniami matek w zakresie zatrudnienia i bardziej rygorystycznymi kryteriami dochodów. Połączenie wzrostu odsetka rodzin niepełnych, restrukturyzacji opieki społecznej i zwiększonej niepewności na rynku pracy przyczyniło się zatem do wzrostu wskaźnika ubóstwa dzieci. Na początku lat 90. wskaźniki ubóstwa dzieci w Australii i Kanadzie wynosiły odpowiednio 14,0% i 13,5% i należały do ​​najwyższych w bogatych krajach OECD (Rainwater i Smeeding, 2003 ). W odpowiedzi na wzrost liczby rodzin niepełnych, polityka opieki społecznej w tych krajach również zmieniła się ze wspierania matek z małymi dziećmi poprzez opiekę społeczną na coraz większe warunkowanie matek do pracy i „sprawianie, by ojcowie płacili”. W obu krajach wprowadzono nowy wymóg pracy dla samotnych matek jako warunek wsparcia dochodów, wprowadzono jednocześnie surowsze egzekwowanie przepisów, aby zapewnić płacenie alimentów na dziecko przez rodzica niezamieszkującego.

Wychodząc z tego kontekstu społecznego i gospodarczego, polityka inwestycji społecznych w Kanadzie i Australii była zatem ukierunkowana na tak zwane nowe grupy ryzyka społecznego, czyli dzieci, rodziny niepełne i rodziny o niskich dochodach. Podobnie jak w Wielkiej Brytanii, języki i dyskursy dotyczące inwestycji społecznych w Kanadzie i Australii również podkreślały potrzebę przejścia od pasywnego dobrobytu do aktywnej gospodarki. Terminy takie jak „welfare-to-work” stały się powszechnym określeniem nowego systemu opieki społecznej. Coraz częściej uważano, że inwestowanie w dzieci, zwłaszcza poprzez wczesną edukację i opiekę nad dziećmi, jest skutecznym narzędziem zwalczania ubóstwa dzieci i tworzenia warunków dla przyszłych sukcesów. W obu krajach inicjatywy w zakresie wczesnej edukacji i opieki, takie jak programy Best Start, zostały wdrożone i promowane przez rządy i społeczności jako wielopłaszczyznowa strategia mająca na celu wspieranie dzieci i rodziców oraz zwalczanie ubóstwa dzieci. W Kanadzie, wychodząc od krajowego celu ograniczenia ubóstwa dzieci, rządy federalne, prowincjonalne i terytorialne osiągnęły konsensus i wprowadziły w 1999 r. krajowy zasiłek na dziecko (NCB). Pakiet obejmował dodatek do dochodu, usługi oraz ulgi podatkowe i dotacje dla osób o niskich dochodach rodziny z dziećmi na utrzymaniu. Zapewniając ulgi podatkowe na opiekę nad dziećmi i dodatki do dochodu pracującym rodzicom, KBC starał się osiągnąć podwójny cel: wspieranie opieki nad dziećmi i zachęcanie rodziców do pracy poprzez „sprawianie, by praca się opłacała”.

W prowincji takiej jak Quebec KBC towarzyszyła także rozbudowa publicznej opieki nad dziećmi. W Quebecu całkowite wydatki rządu prowincji na opiekę nad dziećmi (w tym zwrotna ulga podatkowa na opiekę nad dziećmi i bezpośrednie dotacje do usług opieki nad dziećmi) wzrosły z 384 milionów dolarów w 1995 r. do 1 496 milionów dolarów w 2004 r. Chociaż krytycy Quebecu zapewniają opiekę nad dziećmi wynoszącą 5 dolarów dziennie programu twierdzą, że nie zaspokajał on rzeczywistych potrzeb prowincji w zakresie opieki nad dziećmi, niemniej jednak jest to równie znaczący krok w porównaniu z wcześniejszymi, co czyni Quebec wyraźnym wyjątkiem w zakresie polityki społecznej w porównaniu z innymi prowincjami Kanady (Lefebvre, 2004 ). Niestety, ze względu na uprawnienia prowincji w zakresie zdrowia, edukacji i opieki społecznej, osiągnięcie nadrzędnej polityki krajowej lub nawet krajowego konsensusu w sprawie opieki nad dziećmi i wczesnej edukacji dzieci było w Kanadzie historycznie bardzo trudne. Krajowy Bank Centralny to niezwykły przypadek, ale było to możliwe głównie dzięki temu, że nie próbowała ustalić podstawowych zasad dotyczących opieki nad dziećmi, ale raczej osiągnęła konsensus w sprawie ustaleń finansowych pomiędzy rządami federalnymi, prowincjonalnymi i terytorialnymi w celu ograniczenia ubóstwa dzieci. W 2004 r. liberalnemu rządowi federalnemu udało się osiągnąć porozumienie z władzami prowincji lub terytoriów w sprawie opracowania krajowej strategii opieki nad dziećmi, ale porozumienie to zostało anulowane przed sfinalizowaniem wraz ze zmianą rządu w 2006 r. Od tego czasu inwestycje społeczne polityki pozostawały głównie na poziomie debaty publicznej i politycznej, natomiast faktyczne wdrażanie w różnym stopniu przeprowadzane było przez różne samorządy wojewódzkie.

Chociaż Australia ma podobny system rządów federalnych, ogólnie uważa się, że za wczesną edukację i opiekę odpowiada rząd (federalny) Wspólnoty Narodów, mimo że za edukację odpowiadają przede wszystkim rządy stanowe. Dlatego w przypadku Australii rząd federalny przyjął bardziej centralną rolę w polityce opieki nad dziećmi, począwszy od ustawy o opiece nad dziećmi z 1972 r., która objęła opiekę nad dziećmi i edukację nad dziećmi Ministerstwem Pracy i Usług Narodowych Wspólnoty Narodów. W latach 80. rząd laburzystów uważał opiekę nad dziećmi w dużej mierze za część wynagrodzenia socjalnego. W tym okresie wzrosła zarówno liczba miejsc opieki nad dziećmi, jak i wydatki publiczne na opiekę nad dziećmi, w miarę jak rząd rozszerzał swoje wsparcie poprzez dotacje do opłat dla rodziców i bezpośrednie finansowanie nienastawionych na zysk podmiotów świadczących opiekę nad dziećmi (Perkins, Nelm i Smyth, 2004 ). Podobnie jak w Kanadzie, podejście polityczne do opieki społecznej i opieki nad dziećmi w Australii zmieniło się w latach 90. Próbując zmniejszyć wydatki publiczne, zarówno rząd labourzystowski pod rządami Paula Keatinga (1993–96), jak i rząd Koalicji Narodowej na czele z Johnem Howardem (1996–2007) sukcesywnie reformowały politykę opieki nad dziećmi, aby „urynkowieć” opiekę nad dziećmi wraz z innymi usługami rządowymi (Brennan, 2007 ; Press, 2000 ). Ustawa o opiece nad dziećmi została zmieniona w 1991 r., rozszerzając dopłaty do opłat za opiekę nad dziećmi dla rodziców korzystających z usług opieki o charakterze zarobkowym i non-profit. Dodatek pieniężny na opiekę nad dziećmi został wprowadzony w 1994 r. w celu dalszego wspierania pracujących rodziców. Podobnie jak Kanada, również Australia wprowadziła w 2000 r. zasiłek na opiekę nad dzieckiem, zastępując dotychczasowy system pomocy w opiece nad dzieckiem i zapewniając zwiększone wsparcie finansowe, podnosząc jednocześnie próg dochodowy uprawniający do korzystania z niego oraz zwiększając liczbę godzin subsydiowanej opieki dla rodziców z małymi dziećmi. Połączenie dotacji na opiekę nad dziećmi dla sektora nastawionego na zysk i zwiększonego wsparcia publicznego dla wczesnej edukacji i opieki doprowadziło do ogromnej ekspansji rynku wczesnej edukacji i opieki w latach 90-tych. Całkowita liczba dzieci korzystających z opieki nad dziećmi wzrosła z 256 326 w 1991 r. do 871 107 w 2010 r. (DEEWR, 2010 ), podczas gdy całkowite łączne wydatki publiczne na opiekę nad dziećmi i usługi przedszkolne wzrosły z 2,14 miliarda dolarów w 1998 r. do 3,79 miliarda dolarów w 2005 r. (OECD , 2011 ).

Podsumowując, zarówno w Kanadzie, jak i w Australii polityka dotycząca inwestycji społecznych skupiała się przede wszystkim na inwestowaniu w przyszłość, mając wyraźne cele, takie jak ograniczanie ubóstwa dzieci, zachęcanie rodziców do zatrudniania i tworzenie pozytywnych warunków dla rozwoju dzieci poprzez wczesną edukację i opiekę. W obu krajach znaczna część dyskursu dotyczącego inwestycji społecznych skupia się na ochronie dzieci, najsłabszej grupy społeczeństwa, w najbardziej krytycznym etapie ich rozwoju. Poprzez zachęty podatkowe i dotacje podatkowe na opiekę nad dziećmi polityka w zakresie inwestycji społecznych w obu krajach ma na celu wzmocnienie odpowiedzialności ekonomicznej rodziców, a jednocześnie wspieranie inwestycji w kapitał ludzki w dzieci poprzez przede wszystkim usługi wczesnej edukacji i opieki oparte na zasadach rynkowych.

Japonia i Korea Południowa: skupienie się na aktywizacji i mobilizacji kapitału ludzkiego

Podczas gdy w Kanadzie i Australii głównym celem inwestycji społecznych są dzieci, w Japonii i Korei Południowej duży nacisk położono także na osoby starsze i kobiety. W związku z tym rządy tych dwóch krajów Azji Wschodniej zwiększyły inwestycje publiczne w opiekę nad dziećmi, a także opiekę nad osobami starszymi, a także wprowadziły od lat 90. szereg „przyjaznych kobietom” polityk w miejscu pracy, a każda z nich miała na celu promowanie zdrowego starzenia się, zachęcanie kobiet i osób starszych do większego uczestnictwa w rynku pracy oraz zachęcanie młodych rodzin do posiadania większej liczby dzieci. Zasadniczo motywacje polityki dotyczącej inwestycji społecznych w Japonii i Korei Południowej są zupełnie inne niż w Kanadzie i Australii. Zamiast kierować się obawami dotyczącymi ubóstwa dzieci i nierówności dochodów – które w rzeczywistości stały się coraz bardziej oczywistym i szeroko rozpowszechnionym problemem po milenium w Japonii i Korei Południowej – początkowe imperatywy dotyczące inwestycji społecznych w Japonii i Korei Południowej były raczej niepokojące ze starzeniem się społeczeństwa i bardzo niskim współczynnikiem dzietności. Dla obu krajów średnio- i długoterminowe implikacje społeczne i gospodarcze takich zmian demograficznych były oczywiste: zwiększony współczynnik obciążenia demograficznego, starzenie się siły roboczej, niedobór siły roboczej, spadek produktywności gospodarczej i wzrostu gospodarczego, a w końcu spadek liczby ludności. Dla Japonii i Korei Południowej perspektywa pogorszenia wzrostu gospodarczego uderza w szczególnie czułą strunę polityczną nie tylko dlatego, że – podobnie jak w przypadku innych zaawansowanych gospodarek kapitalistycznych – spowolnienie gospodarcze oznacza osłabienie pozycji geopolitycznej kraju na świecie, ale w szczególności dla tych dwóch państw rozwojowych odrzuca także podstawową rolę państwa – kierowanie krajem przez rozwój gospodarczy. Rzeczywiście, w przypadku obu krajów znaczna część mandatu politycznego i legitymizacji rządów w okresie powojennym opierała się na ich zdolności do zarządzania wzrostem gospodarczym i rozwojem. Radzenie sobie z długoterminowym spadkiem gospodarczym jest zatem całkowicie nową i politycznie niepewną propozycją dla obu krajów. Aktywne inwestycje społeczne były zatem dla tych dwóch krajów ważną strategią mającą na celu przeciwdziałanie rzeczywistym i potencjalnym negatywnym skutkom gospodarczym postępującego starzenia się społeczeństwa.

W przypadku Japonii i Korei Południowej stosowanie polityki dotyczącej inwestycji społecznych w porównaniu z Kanadą i Australią stanowiło mniejsze ideowe zerwanie z historyczną trajektorią polityki. Jak wskazuje Midgley (1995, 1999), idea inwestycji społecznych ma charakter rozwojowy, ponieważ w wielu krajach rozwój społeczny był po prostu promowany w połączeniu z ogólnym rozwojem gospodarczym. W Azji Wschodniej zarówno Japonia, jak i Korea Południowa zostały powszechnie uznane za udane przykłady państw rozwijających się, którym w epoce powojennej udało się osiągnąć szybki wzrost gospodarczy przy względnej równości, a ich sukces przypisuje się roli tych państw w kierowaniu i koordynowaniu polityka przemysłowa i inwestycje społeczne w kapitał ludzki (Bank Światowy, 1993 ; Peng i Wong, 2008 ; Holliday, 2000 ). Dla obu krajów inwestycje społeczne w zdrowie i edukację nie są nowym zjawiskiem, ale raczej częścią szerszej strategii rozwoju gospodarczego. W obu krajach tradycyjnie dokonywano znacznych inwestycji publicznych i prywatnych w edukację dzieci. Inwestycje społeczne prowadzone od lat 90. różnią się jednak od znacznego nacisku nie tylko na edukację dzieci, ale także opiekę nad dziećmi, opieką nad osobami starszymi i wsparciem dla kobiet w ramach polityki rodzinnej, czyli sektorów polityki, które dotychczas uważano za pozostające poza odpowiedzialnością publiczną , prywatna odpowiedzialność rodzinna.

W Japonii rozwój opieki nad dziećmi spowodował wzrost całkowitej liczby dzieci zapisanych do licencjonowanych ośrodków opieki nad dziećmi z 1,8 miliona do 2,02 miliona w latach 1990–2008, w czasie, gdy całkowita liczba dzieci w wieku poniżej 6 lat systematycznie spadały. Rzeczywiście, całkowite wydatki socjalne na dzieci i rodzinę wzrosły ponad dwukrotnie z 1,6 biliona jenów w 1990 r. do 3,6 biliona jenów w 2007 r. Podobnie, wraz z wprowadzeniem powszechnego ubezpieczenia na rzecz opieki długoterminowej w 2000 r., liczba odbiorców opieki długoterminowej w Japonii również wzrosła z 1,49 miliona w 2000 r. do 3,29 miliona w 2005 r., podczas gdy jej wydatki wzrosły z 3,25 biliona jenów do 6,3 biliona jenów w latach 2000–2007 (NIPSSR, 2008 ). Ponadto nowe reformy prawa pracy zwiększyły wsparcie rządowe i wzmocniły ochronę prawną pracujących rodziców (kobiet). W 1996 r. wprowadzono pełnopłatny urlop macierzyński (16 tygodni) i roczny płatny urlop rodzicielski (z zastępowaniem dochodu w wysokości 40%). Reformy zatrudnienia określają również wyraźnie prawo rodziców do korzystania z urlopów i zapewniają gwarancję zatrudnienia po powrocie. Reformy zatrudnienia po 1998 r. zapewniły także pracującym rodzicom prawo do elastycznych godzin pracy, urlopów opiekuńczych i możliwości przejścia na pracę w niepełnym wymiarze godzin.

W Korei inwestycje społeczne w dzieci, osoby starsze i kobiety zaczęły nabierać tempa dopiero po 2003 r., ale tutaj także można zaobserwować znaczny rozwój usług opieki nad dziećmi i osobami starszymi. Ogólna liczba placówek opieki nad dziećmi wzrosła z 1919 w 1990 r. do 29 823 w 2007 r., natomiast liczba dzieci zapisanych do placówek wzrosła z 48 000 do 1 062 415 (MOGEF, 2007 ). Wydatki publiczne Korei na wczesną edukację dzieci wzrosły z 356 miliardów wonów do 886 miliardów wonów w latach 2002–2006, podczas gdy wydatki na opiekę nad dziećmi wzrosły prawie pięciokrotnie, z 435 miliardów wonów do 2038 miliardów wonów. Podobnie jak w Japonii, nowy plan reformy edukacji w Korei Południowej również zmierza w kierunku ściślejszej integracji wczesnej edukacji i wczesnej opieki nad dziećmi w wieku od 3 do 5 lat. Pojawiła się propozycja wprowadzenia bezpłatnej edukacji przedszkolnej dla wszystkich pięciolatków. Wskazując, że wczesna edukacja to „najlepsza inwestycja edukacyjna”, jaką może poczynić kraj, rząd koreański uznał integrację wczesnej edukacji i opieki nad dziećmi jako sposób na zmniejszenie obciążeń finansowych rodzin oraz zwiększenie udziału kobiet w życiu społecznym i gospodarczym ( Prezydencka Komisja ds. Reformy Edukacji, 1997, cytowane w Na & Moon, 2003 ). Podobnie jak Japonia, Korea również wdrożyła powszechne ubezpieczenie na opiekę długoterminową w 2008 r. W pierwszym roku jego wdrażania łącznie 230 000 osób starszych skorzystało z usług opieki nad osobami starszymi w ramach LTCI (5,3% populacji w wieku 65+). Przewiduje się, że do 2013 r. liczba ta wzrośnie do 320 000 (MOHWFA, 2009 ). Wprowadzono także politykę godzenia pracy z rodziną. Czteromiesięczny płatny urlop macierzyński i roczny płatny urlop rodzicielski (z dotacją w wysokości 500 000 wonów miesięcznie) obowiązują od 2000 r. Od tego czasu dodatkowe zmiany obejmują wydłużenie rocznego urlopu rodzicielskiego do maksymalnie trzech lat oraz 3 jednodniowy urlop ojcowski, aby jeszcze bardziej ułatwić godzenie pracy z rodziną.

Podobnie jak Kanada i Australia, zarówno rząd Japonii, jak i Korei Południowej położyły nacisk na rozwój usług opieki nad dziećmi i osobami starszymi poprzez rynek prywatny. Jednakże w przeciwieństwie do dwóch krajów anglojęzycznych „urynkowienie” usług opiekuńczych w Japonii i Korei Południowej jest znacznie bardziej uregulowane, ponieważ państwo w dalszym ciągu utrzymuje znaczną kontrolę nad kosztami usług oraz certyfikacją i licencjonowaniem pracowników opieki nad dziećmi i osobami starszymi (Peng, 2010 ).

Porównanie polityk w zakresie inwestycji społecznych w Kanadzie, Australii, Japonii i Korei Południowej pokazuje, że chociaż te cztery kraje mają podobne pomysły i dyskursy na temat inwestycji społecznych, różnią się one pod względem podejścia do reform polityki w zakresie inwestycji społecznych, a tym samym konkretnych narzędzi polityki stosowanych do ich realizacji. osiągnąć swoje cele w zakresie inwestycji społecznych. Rzeczywiście wydaje się, że istnieją dwa różne podejścia do inwestycji społecznych: podejście „inwestycji w przyszłość” powszechnie stosowane w Kanadzie i Australii oraz podejście „aktywizacji i mobilizacji kapitału ludzkiego” częściej spotykane w Japonii i Korei Południowej. Różnice w obu podejściach do inwestycji społecznych wynikają z różnic w kontekście historycznym, społecznym i gospodarczym tych dwóch par krajów. Podczas gdy dyskurs dotyczący inwestycji społecznych w Kanadzie i Australii wyłonił się z obaw związanych ze wzrostem ubóstwa dzieci i nierównością dochodów wynikającą z restrukturyzacji gospodarczej, zmian w strukturze rodziny i cięć w zabezpieczeniach społecznych w latach 80. i 90. XX w., w Japonii i Korei Południowej główną motywacją na rzecz inwestycji społecznych wynikły z obaw dotyczących średnio- i długoterminowych skutków społecznych i gospodarczych postępującego starzenia się społeczeństwa. W rezultacie polityka dotycząca inwestycji społecznych w Kanadzie i Australii jest znacznie bardziej ukierunkowana na dzieci, zwłaszcza dzieci z grup ryzyka. Poprzez dotacje na opiekę nad dziećmi dla pracujących rodziców oraz urynkowienie usług opieki nad dziećmi i wczesnej edukacji dzieci, polityka inwestycji społecznych w tych dwóch krajach stara się inwestować w rozwój kapitału ludzkiego dzieci we wczesnych latach rozwoju, jednocześnie zachęcając rodziców do zatrudniania i ułatwianie rozwoju prywatnego rynku usług opieki nad dziećmi i wczesnej edukacji. W Japonii i Korei Południowej aktywizację i mobilizację kapitału ludzkiego osiąga się poprzez rozwój usług opieki nad dziećmi i osobami starszymi oraz politykę rodzinną przyjazną kobietom. Rozszerzając wsparcie publiczne dla usług opiekuńczych i odciążając rodzinę, a w szczególności kobiety, od ciężaru opieki rodzinnej, polityka inwestycji społecznych w obu krajach Azji Wschodniej ma na celu wspieranie rozwoju kapitału ludzkiego dzieci i zdrowego starzenia się osób starszych, a na jednocześnie przesunięcie kapitału ludzkiego kobiet z bezpłatnej pracy opiekuńczej w gospodarstwie domowym do płatnego zatrudnienia na rynku pracy.

Różnice w podejściu do inwestycji społecznych stwierdzone pomiędzy obiema parami krajów odzwierciedlają także ich odmienne dziedzictwo polityczno-gospodarcze. Kanada i Australia, jako reżimy liberalne, w przeszłości przyjmowały szczątkowe podejście do opieki społecznej. Kwestie takie jak opieka nad dziećmi zawsze były uważane za prywatny obowiązek rodziny. Tradycyjnie silne uzależnienie tych krajów od rozwiązań rynkowych zapewniających dobrobyt jednostki oznacza, że ​​świadczenia państwowe na rzecz rodziny ograniczają się do poważnych przypadków nieprawidłowości w funkcjonowaniu rynku, często w formie ograniczania ubóstwa. Nie jest zatem przypadkiem, że podstawowe motywacje idei inwestycji społecznych w tych krajach wynikają z ubóstwa dzieci i rosnących nierówności dochodowych wynikających z przemian gospodarczych i na rynku pracy. Nie jest zatem zaskakujące, że wiele pomysłów i dyskursów dotyczących inwestycji społecznych w tych krajach koncentruje się również na tworzeniu szans dla dzieci na osiągnięcie sukcesu w nowej gospodarce oraz na kształtowaniu obowiązków rodzicielskich poprzez uczestnictwo w rynku pracy.

W porównaniu z Kanadą i Australią, dziedzictwo stanu rozwojowego Japonii i Korei Południowej wywarło inny wpływ na ich sposób myślenia o inwestycjach społecznych. Choć rządy Japonii i Korei Południowej są równie zorientowane na przyszłość, w przeszłości odgrywały bardziej bezpośrednią rolę w kształtowaniu i koordynowaniu gospodarki i rynku pracy. W ramach polityk gospodarczych kraje te w bardziej instrumentalny sposób wykorzystują politykę społeczną do osiągnięcia swoich celów gospodarczych. Niedawna polityka dotycząca inwestycji społecznych w Japonii i Korei ma znacznie szerszy zasięg, ponieważ wykracza poza tradycyjne inwestycje w edukację dzieci i obejmuje inwestycje w ponowne wykorzystanie kapitału ludzkiego kobiet na rynku pracy. W rezultacie te dwa kraje wykorzystują politykę inwestycji społecznych do aktywizacji gospodarki, przenosząc część nieodpłatnej pracy do płatnej gospodarki rynkowej w nadziei, że nie tylko stworzy to bardzo potrzebne miejsca pracy, ale także zachęci młode małżeństwa do posiadania większej liczby dzieci, tak aby aby zapobiec ewentualnemu starzeniu się społeczeństwa.

             Ito Peng

1. W Kanadzie rodzinę niepełną definiuje się jako rodzinę z co najmniej jednym dzieckiem w wieku poniżej 18 lat na utrzymaniu, na którego czele stoi jeden z rodziców. Australijskie badanie obejmuje wyłącznie rodziny z co najmniej jednym dzieckiem w wieku poniżej 15 lat na utrzymaniu, na którego czele stoi jeden rodzic.

Otwarty dostęp  Ten artykuł jest objęty licencją Creative Commons Uznanie autorstwa 4.0, która pozwala na używanie, udostępnianie, adaptację, dystrybucję i reprodukcję na dowolnym nośniku lub w dowolnym formacie, pod warunkiem odpowiedniego podania oryginalnego autora (autorów) i źródła, podaj link do licencji Creative Commons i wskaż, czy wprowadzono zmiany.

Obrazy lub inne materiały stron trzecich zawarte w tym artykule są objęte licencją Creative Commons artykułu, chyba że w linii kredytowej dotyczącej materiału wskazano inaczej. Jeśli materiał nie jest objęty licencją Creative Commons artykułu, a zamierzone użycie jest niezgodne z przepisami ustawowymi lub przekracza dozwolone użycie, konieczne będzie uzyskanie zgody bezpośrednio od właściciela praw autorskich.

Aby wyświetlić kopię tej licencji, odwiedź https://creativecommons.org/licenses/by/4.0/ .

Przedruki i pozwolenia