Bezdomny śpiący w Londynie, 2015. Plik : Obraz 1-65 Allan Warren.JPG. Z Wikimedia Commons, bezpłatnego repozytorium multimediów.
Streszczenie
Zintegrowane inicjatywy rządowe stały się powszechnym podejściem w następstwie instytucjonalnej fragmentacji reform Nowego Zarządzania Publicznego. Złożone problemy społeczne wymagają równie złożonych rozwiązań, którymi sektorowe jednostki władzy nie są w stanie zająć się same. Zintegrowane inicjatywy polityczne są jednak podatne na szereg przeszkód. Na przykładzie badania nad kształtowaniem polityki ukierunkowanej na bezdomność w Norwegii w artykule omówiono, w jaki sposób wiedza dzielona między sektorami tworzy bariery dla wspólnego poglądu na problemy i rozwiązań politycznych. Angażujące teorie fragmentacji, koordynacji, dyskursu i kultur epistemicznych rządu umożliwiają zbadanie, w jaki sposób zaangażowane sektory polityki rozumieją bezdomność i radzą sobie z nią. Wyniki wskazują, że wszystkie sektory polityki wydają się uznawać swoją odpowiedzialność w ramach opieki społecznej, jednak pomimo kilkuletniej współpracy zakorzenienie w dyskursie sektorowym i kulturze epistemicznej powoduje różne definicje problemów. Ustalone terminy i kategorie w ramach polityk dotyczących bezdomności są wypełnione treścią zgodnie z epistemicznym zakorzenieniem, przyczyniając się w ten sposób do zatarcia różnic, zamiast integrować inicjatywy polityczne.
Słowa kluczowe: zintegrowane inicjatywy polityczne, bezdomność.
Wstęp
Dzisiejsze społeczeństwo poznaje się po tym, jak wiedza zawodowa przeplata się z życiem społecznym ( Knorr-Cetina1999 : 6). Społeczeństwo wiedzy przenika także rządzenie, a polityka oparta na wiedzy lub dowodach jest powszechnym zobowiązaniem w świecie zachodnim (Cartwright i in .2010 ). Wpływ liberalny związany z rządzeniem za pomocą wiedzy wytwarzanej przez nauki pozytywne, a działania rządu z faktami, teoriami, technikami i posiadającymi wiedzę osobami (Hacking,1981, Rose 1999 ). Podział osób posiadających wiedzę według zawodów i kultury epistemicznej stworzył w XX wieku podziały sektorowe w rządach, które uległy dalszej segmentacji pod wpływem idei neoliberalnych i narzędzi zarządzania Nowym Zarządzaniem Publicznym z lat 80. XX wieku (Christensen i Lægreid, 2004 ; Rose 1999 ). Podział sektorowy i równoległe uznanie złożoności wielu kwestii politycznych spowodowały od początku lat 90. XX w. potrzebę współpracy i koordynacji między sektorami polityki w celu osiągnięcia zintegrowanych inicjatyw politycznych (Hajer i Wagenaar, 2003 ). Stwierdzono jednak, że połączenie polityk opartych na wiedzy i koordynacja polityk pomiędzy jednostkami sektorowymi stanowi wyzwanie (Peters, 2018 ). Poglądy epistemologiczne tworzą granice, które utrudniają sposób tłumaczenia i przemieszczania się wiedzy (Smith i Joyce, 2012 ), spowodowanego zakorzenieniem urzędników służby cywilnej w zawodach, ale także tym, że pomiar i ocena wyników polityki są preferowanymi technikami współczesnego rządzenia. Z perspektywy dyskursywnej kształtowanie polityk jest rywalizacją o różne rozumienia rzeczywistości społeczno-instytucjonalnej (Fischer,2003 ), materializując się w definicjach problemów odzwierciedlających to rozumienie (Bacchi i Goodwin,2018 ; Rose 1999 ). To sprawia, że badania nad dyskursem i wiedzą odgrywają kluczową rolę w studiach nad polityką. Przykłady obejmują Fischera i Gottweisa (Fischera, Gottweis 2012 ) badania dotyczące kształtowania polityki jako części zwrotu argumentacyjnego w społeczeństwie, skupiające się na praktykach komunikacyjnych w kształtowaniu polityki oraz na tym, jak konkurujące ze sobą podmioty tworzą rozbieżne narracje polityczne, podchodząc do złożonych kwestii. Innym przykładem jest Schmidt ( Schmidt 2008; Schmidt2017 ) instytucjonalizm dyskursywny , który zajmuje się interaktywnymi procesami dyskursu, za pomocą których aktorzy tworzący politykę wyrażają idee osadzone w kontekstach instytucjonalnych.
Bezdomność jest przykładem złożonego problemu politycznego wymagającego inicjatyw obejmujących różne piony zawodowe i organizacje rządowe. Większość krajów w Europie, USA i Australii opracowała politykę mającą na celu ograniczenie bezdomności (patrz np. Minnery i Greenhalgh, 2007 ), a dziesięć państw członkowskich UE opracowało strategie krajowe mające na celu zapewnienie „zintegrowanych strategicznych reakcji” na bezdomność (Baptista i Marlier, 2019 , 54). Od czasu skonstruowania kategorii bezdomności w latach 80. XX wieku badano i omawiano różne interpretacje bezdomności w zależności od kontekstu instytucjonalnego. Dyskursywne zakorzenienie tych, którzy mają władzę definiującą, przesuwało wyjaśnienia bezdomności w tę i z powrotem w obrębie dychotomii jednostkowo-strukturalnej, postrzegającej bezdomność jako spowodowaną albo indywidualnym brakiem umiejętności utrzymania domu lub sieci społecznej, albo warunkami strukturalnymi, takimi jak niskie dochody i ogólny brak możliwości (Harvey, 1984 ; Schön i Rein,1994 ). W wielu badaniach wykorzystano tę dychotomię strukturalną i indywidualną do omówienia różnic między politykami pod względem konceptualizacji i podejścia do bezdomności ponad granicami narodowymi (Anderson i in., 2016 ; Fitzpatrick i Stephens, 2013 ) lub w czasie (Bullen, 2015 ; Cronley, 2010 ; Pleace i Quilgars, 2003 ). Jednakże, jak zaobserwowali Evans i in . ( Evans, Collins i Anderson 2016, 250) w badaniach polityk dotyczących bezdomności niewiele uwagi poświęcono rzeczywistym miejscom, przestrzeniom i sieciom, za pośrednictwem których dochodzi do problematyzacji w zarządzaniu bezdomnością. Wydaje się, że tradycja studiów nad polityką zajmująca się tym, jak wiedza i dyskurs reprezentują epistemiczne bariery w koordynacji polityk, nie miała wpływu na badania nad bezdomnością, a bezdomność jako kwestia polityczna rzadko miała miejsce w przypadku badań poświęconych roli wiedzy. Niniejsze badanie stanowi wkład w wypełnienie tej luki i uzupełnienie literatury na temat koordynacji polityk, epistemicznego zakorzenienia ekspertów oraz kwestii bezdomności w polityce społecznej, na przykładzie skoordynowanej inicjatywy politycznej mającej na celu walkę z bezdomnością w Norwegii.
Jako kraj określany mianem skandynawskiego państwa opiekuńczego z szerokimi sieciami bezpieczeństwa społecznego i gospodarczego (Esping-Andersen, 1990 ), odgrywając wiodącą rolę w polityce socjalnej (Neumann i Haugevik, 2020 ) celem rządu jest, aby nikt nie doświadczył bezdomności. Od 2001 r. polityki dotyczące bezdomności są opracowywane w koordynacji między sektorami polityki odpowiedzialnymi za mieszkalnictwo, pracę i sprawy społeczne, zdrowie i opiekę oraz wymiar sprawiedliwości w sprawach karnych 1 , główną odpowiedzialność ponosi sektor polityki mieszkaniowej. Strategia Mieszkalnictwo dla opieki społecznej (HfW) wyznacza ramy inicjatyw politycznych mających na celu rozwiązanie problemu bezdomności w latach 2014–2020, a artykuł opiera się na badaniu praktyk eksperckich urzędników służby cywilnej w HfW. Wszystkie cztery zaangażowane sektory polityki kształtowane są przez ogólny dyskurs rządzenia, różnią się jednak sposobem, w jaki dyskurs zawodowy konstruuje podejście do problemów polityki społecznej. Jak mówią o bezdomności? Jakie terminy i kategorie aktywują? Jaka wiedza kształtuje ich postrzeganie bezdomności jako problemu politycznego i sugerowanego rozwiązania? Te pytania badawcze są eksplorowane poprzez analizy dyskursu i praktyki oraz omawiane w świetle teorii uwzględniających znaczenie definicji problemów i epistemicznego zakorzenienia w osiąganiu zintegrowanych polityk. Wyniki wskazują, że wszystkie sektory polityki wydają się uznawać swoją odpowiedzialność w ramach opieki społecznej, jednak pomimo kilkuletniej współpracy zakorzenienie w dyskursie sektorowym i kulturze epistemicznej powoduje rozbieżne definicje problemów, a tym samym prowadzi do rozbieżnych rozwiązań.
W artykule przebiega następująco. W pierwszej części przedstawiono teorie dotyczące społeczeństwa wiedzy oraz wkładu ekspertów i zawodów w kształtowanie dyskursu i kultur epistemicznych. Następnie następuje krótki przegląd NPM i kolejnych reform, skupiający się na zasadach, jakie zapewniają one w zakresie orientacji w kształtowaniu polityki. Następnie przedstawiono przypadek badania, a następnie część dotyczącą metod. Wyniki badań empirycznych zostały zaprezentowane, a następnie omówione przez pryzmat perspektywy teoretycznej, zanim artykuł zakończy się wnioskami.
Specjalizacja pozioma w społeczeństwie wiedzy
Profesjonalizacja rządu, która umożliwiła eksperckie stanowiska w rządzie, takie jak naukowcy i inżynierowie (Haas,1992 ; Rose1999 ) również powiązała politykę z szerszymi dyskursami wiedzy eksperckiej. Interpretacja i definiowanie problemów politycznych, powszechnie uznawanych za pierwszy i najważniejszy etap kręgu politycznego, są zatem kształtowane przez te szersze dyskursy. Ważne jest, w jaki sposób terminy i kategorie są używane w definicjach problemów; zapewnia język komunikacji, który podkreśla konkretne problemy kosztem innych, łączy zjawisko z teoriami dotyczącymi tego, jak można złagodzić problem (rozwiązanie polityczne), umiejscowić odpowiedzialność i wpłynąć na dalsze wytwarzanie wiedzy (Weiss,1989 ). Definicja problemu obejmuje także konstrukcję populacji docelowej, tworzenie nowych grup społecznych poprzez istnienie polityk adresujących ich sytuację (Schneider i Ingram, 1997 ). Definicje problemów zostają zinstytucjonalizowane, osadzone w grupach, organizacjach i strukturach, często trwając dłużej niż warunki początkowe, które ukształtowały ich pojawienie się. Pojawiają się jako „fakty” i konteksty, w których można operować, i kształtują język używany w komunikacji (Berman, 2013 ; Kowal, 2013 ).
Koncepcja wspólnoty epistemicznej (Haas, 1992 ) ukazuje, w jaki sposób grupy zawodowych urzędników służby cywilnej mają wspólne epistemiczne zakorzenienie, kształtując ich rozumienie kwestii politycznych. Społeczność epistemiczną definiuje się jako „sieć specjalistów posiadających uznaną wiedzę specjalistyczną i kompetencje w określonej dziedzinie oraz autorytatywne roszczenia do wiedzy istotnej dla polityki w tej domenie lub obszarze problematycznym” (Haas, 1992 : 3). Profesjonaliści podzielają zbiór normatywnych i pryncypialnych przekonań stanowiących uzasadnienie ich działań społecznych, podzielają przekonania przyczynowe i pojęcia ważności, a także zestaw praktyk związanych z problemami, na które ukierunkowane są ich kompetencje zawodowe (Haas 1992 ). Koncepcja kultury epistemicznej umożliwia badanie szerszej złożoności tego, co stanowi wiedzę (Dijk, 2014 ). Jest rozwijany w wyniku badań naukowców i wykracza poza społeczność, podkreślając praktyki zdobywania wiedzy, które jednoczą i dzielą kultury epistemiczne. Podziały kulturowe są zakorzenione w edukacji, organizacjach badawczych i systemach klasyfikacji, czyniąc grupy specjalistów podatnymi na podziały kulturowe w wyniku oddzielenia od innych ekspertów granicami instytucjonalnymi (Knorr-Cetina, 1999 :2). Pojęcie kultury epistemicznej „uwydatnia treść różnych światów życia zorientowanych na wiedzę, różne znaczenia empirycznych, specyficznych konstrukcji desygnatu (przedmiotów wiedzy), szczególne ontologie instrumentów, specyficzne modele podmiotów epistemicznych ” (Knorr-Cetina, 2007 : 364).
Wykwalifikowani urzędnicy służby cywilnej są osadzeni w epistemicznej społeczności i kulturze poprzez edukację, ale także poprzez wzrost interakcji między agencjami rządowymi, analitykami politycznymi i ekspertami wraz z rozwojem społeczeństwa opartego na wiedzy. Urzędnicy służby cywilnej zwracają się do społeczności naukowych – lub nawet uczestniczą w nich – w celu rozwiązywania dylematów politycznych, w wyniku czego powstają systemy społeczne oparte na wiedzy, otaczające zinstytucjonalizowane idee, w których uczestniczą eksperci zarówno z zewnątrz, jak i wewnątrz rządu (Fischer, 2003 : 33). Koncepcje wspólnoty epistemicznej i kultury podkreślają, w jaki sposób urzędnicy służby cywilnej tworzą politykę opartą na wiedzy oraz jakie koncepcje łączą ich lub dzielą we współpracy. Przykłady obejmują rodzaje danych wykorzystywanych do zdobywania wiedzy, jakie klasyfikacje są stosowane przy gromadzeniu danych oraz jakie strategie epistemiczne są stosowane do walidacji i sprawdzania spójności informacji. W analizowanym tutaj przypadku cztery zaangażowane sektory polityki są w różny sposób powiązane ze środowiskami naukowymi dostarczającymi wiedzy na potrzeby kształtowania polityki przy użyciu uznanych metod. Przykłady obejmują sposób, w jaki wiedza w sektorze polityki zdrowotnej jest dostarczana przez Norweski Instytut Zdrowia Publicznego, odpowiedzialny za „tworzenie wiedzy i systematyczne przeglądy dla sektora zdrowia oraz wiedzę na temat stanu zdrowia populacji, czynników wpływających i sposobów jego poprawy”.2 . Sektor polityki mieszkaniowej pozyskuje wiedzę na potrzeby kształtowania polityki głównie poprzez zlecanie badań, takich jak badanie bezdomności przeprowadzane co cztery lata lub ocena inicjatyw politycznych.
Reformy rządowe i narzędzia wiedzy
Reformy rządowe, powszechnie określane mianem Nowego Zarządzania Publicznego (NPM), inspirowane były neoliberalnymi ideami rządzenia i rozwinęły się w większości europejskich biurokracji w latach 80.(Rose 1999 ). Reformy NPM wprowadzono w celu zwiększenia efektywności świadczenia usług poprzez położenie nacisku na zarządzanie w ramach poszczególnych organizacji i kontrolę odgórną, wartości wywodzące się z zasad profesjonalnego zarządzania w sektorze prywatnym: jednoznaczne standardy, zarządzanie przez wyniki i stosunek jakości do ceny (Kjær, 2004 ). Pomiar wydajności jest najpowszechniejszym narzędziem (Boswell, 2018 : 1): innymi przykładami są wytyczne krajowe, normalizacja (Danielsen i in ., 2019 ) oraz metody oparte na dowodach (Cartwright i in ., 2010 ).
Centralnym elementem narzędzi NPM jest to, że obejmują one kwantyfikację. Znajomość liczb niesie ze sobą szereg korzyści w zarządzaniu, a jednocześnie użycie liczb stanowi wyraz próby włączenia dowodów naukowych do decyzji politycznych. Miary ilościowe zamieniają jakościowy świat społeczny w informację i umożliwiają kontrolę, ocenę i porównanie złożonych zjawisk społecznych. Obrazy numeryczne zapewniają przejrzystość, sprawiając, że złożone zjawiska stają się zrozumiałe poprzez uproszczenie i klasyfikację. Kwantyfikacja oferuje w ten sposób wspólny język, który wykracza poza inne formy różnic, umożliwiając koordynację działań międzykulturowych (Espeland i Stevens, 2008 : 402), dystanse społeczne, geograficzne czy polityczne (Porter, 1996 ). Jednakże kwantyfikacja zjawisk społecznych wiąże się również z poważnymi pułapkami. Liczby nie tylko wpisują istniejącą wcześniej rzeczywistość, ale raczej ją tworzą. Liczby wiążą się z konkretnymi problematyzacjami: jeśli sproblematyzowanie zjawiska społecznego w ramach rządzenia wymaga jego policzenia, to liczy się to, co jest sproblematyzowane (Rose, 2010, Rose 1999 ). Klasyfikacja zjawisk społecznych przekształca wszelkie różnice w ilość, a tym samym zmniejsza złożoność zjawiska społecznego, ale redukcja odzwierciedla interpretacje tych, którzy dokonują redukcji, a kategorie statystyczne ponownie przerabiają to, co mierzą (Espeland i Stevens,2008 ).
Wdrażanie pomysłów i narzędzi związanych z NPM spowodowało, że rządy mają tendencję do pomniejszania nacisku na zarządzanie horyzontalne (Peters, 2018 ). W odpowiedzi opracowano kilka modeli koordynacji umożliwiających integrację polityki. Polityka mająca na celu przeciwdziałanie bezdomności w Norwegii stanowi przykład skoordynowanej inicjatywy w ramach reform post-NPM, próbujących uwzględnić jednocześnie liczne i czasami sprzeczne idee, względy, żądania, struktury i elementy kulturowe (Christensen i Lægreid, 2011 ). Tosun i Lang (Tosun i Langa 2017 ) rozróżniają podejścia skoncentrowane na zarządzaniu, koncentrujące się na procesach politycznych i wdrażaniu, oraz podejścia skoncentrowane na rządzie, koncentrujące się na koordynacji oraz wymiarze instytucjonalnym i organizacyjnym. Przypadek badania przypomina podejście skoncentrowane na rządzie i model całego rządu (WOG) (Tosun i Lang, a2017 ), opisane jako „agencje usług publicznych działające ponad granicami portfela, aby osiągnąć wspólny cel i zintegrowaną reakcję rządu na określone problemy” (Kickbusch, 2010 : 12). Modele WOG opierają się na wymianie informacji i zarządzaniu wiedzą i obejmują rozwój koordynacji międzyresortowej i międzyadministracyjnej. Powszechnie stosowanymi narzędziami są jednostki współpracy międzyresortowej lub międzyagencyjnej w połączeniu z pomiarem wyników (Tosun i Lang, 2017 r. ). Jednakże kilka badań dotyczących skoordynowanych inicjatyw rządowych wykazało, że narzędzia zapewniające odgórną kontrolę w dalszym ciągu odgrywają kluczową rolę w zarządzaniu pomimo reform wprowadzonych po NPM. Stosowanie celów i mierników stopnia ich osiągnięcia jest sposobem sygnalizowania porządku i kontroli (Boswell, 2018 ) i nadal są postrzegane jako ważne w spełnianiu oczekiwań odpowiednich trybów rządzenia. Pomiar wyników jest szczególnie ceniony w przypadku złożonych kwestii, mimo że badania wykazały, że mierzenie wyników według podziałów sektorowych negatywnie wpływa na koordynację polityk, powodując ignorowanie celów zbiorowych ( Øverbye 2013 ). To, jak odnosi się to również do przypadku Norwegii, zostanie wyjaśnione w części empirycznej.
Skoordynowane wysiłki na rzecz walki z bezdomnością
Bezdomność w Norwegii definiuje się jako
[…] osobę, która nie jest właścicielem ani nie wynajmuje lokalu mieszkalnego, a została pozostawiona w lokalu mieszkaniowym przypadkowym lub tymczasowym, przebywająca czasowo u bliskich krewnych, przyjaciół lub znajomych, albo znajdująca się pod opieką służb poprawczych lub instytucji, ze względu na na zwolnienie w ciągu dwóch miesięcy i bez domu. Za bezdomnych uznawane są także osoby, które nie zorganizowały sobie noclegu na następną noc (Housing for Welfare, 2014 : 31) .
Definicja ta została sformułowana na potrzeby pierwszego badania dotyczącego bezdomności przeprowadzonego w 1996 r. (Ulfrstad, 1997 ). To samo badanie przeprowadzane jest co cztery lata od 1996 roku: respondentami są pracownicy gmin, zazwyczaj pracownicy socjalni, przekazujący wiedzę o znanych im osobach doświadczających bezdomności zgodnie z definicją. W badaniu kategoryzuje się dane ze względu na długość doświadczenia bezdomności, rodzaj tymczasowego zakwaterowania, wykształcenie i źródło dochodu. Respondenci proszeni są o podanie informacji o przyczynie bezdomności, w tym przypadku kategorie obejmują: „został eksmitowany”, „utrata dochodów” i „zwolnienie z więzienia” do „osoba chora psychicznie” i „osoba jest uzależniona” na narkotyki”. Badanie bezdomności jest ważne ze względu na sposób, w jaki zapewnia strukturę językową praktyk tworzenia polityki, a kategorie ilustrują także, w jaki sposób bezdomność jest uznawana za złożoną kwestię polityczną. Strategia HfW uznaje tę złożoność, a głównym celem jest „gromadzenie i ukierunkowanie wysiłków publicznych w celu zapewnienia wszystkim bezpiecznych mieszkań” (Oslo Economics, 2020 : 4). Od 2018 r. priorytetem stały się inicjatywy zapewniające odpowiednie warunki mieszkaniowe osobom z podwójną diagnozą (Plan Inicjatywy HfW, 2018–2020). Pomimo tych wysiłków, ostatnie badanie dotyczące bezdomności wykazało 3325 osób bezdomnych (Dyb i Zeiner, 2021 ).
Metody
W badaniu wykorzystano materiał danych uzyskany metodami jakościowymi. Przez cały 2019 rok obserwowałem spotkania, przeprowadzałem wywiady i zbierałem materiały tekstowe w obszarach, w których omawiano kształtowanie polityki dotyczącej bezdomności. Tabela 1 przedstawia sektory polityki zaangażowane w inicjatywę oraz przedmiot ich polityki. W prezentacji metod, materiału empirycznego i dyskusji stosowane będą skróty z tej tabeli.
TABELA 1.Zaangażowane sektory polityki i przedmiot polityki
Materiał do rozmów składa się z:
-
Częściowo ustrukturyzowane wywiady grupowe w ramach trzech sektorów polityki (HC, LSA i CJ) na poziomie podresortu, przeprowadzane w miejscu pracy informatora, trwające około 90 minut. Wywiady zostały nagrane i transkrybowane.
-
Obserwacje z 11 spotkań omawiających obecne i przyszłe programy polityki przeciwdziałającej bezdomności, każde trwające 1,5–2 godziny. W pięciu spotkaniach uczestniczyli urzędnicy reprezentujący sektor polityki mieszkaniowej na szczeblu podresortowym. W sześciu dodatkowych spotkaniach uczestniczyli urzędnicy służby cywilnej z HC, LSA i CJ. W jednym z tych sześciu spotkań oprócz urzędników reprezentujących szczebel podresortu uczestniczyli także urzędnicy służby cywilnej na szczeblu ministerstw. Sześć spotkań zostało nagranych na taśmę, a następnie dokonanych transkrypcji, a pięć zostało nagranych na piśmie. Zawsze przedstawiałem się na początku spotkań, jednak materiał danych pozyskiwałem drogą biernej obserwacji, nie brałem udziału w interakcji.
-
Wszyscy uczestnicy wyrazili zgodę na udział w badaniu. Norweskie Centrum Danych Badawczych udzieliło zezwoleń etycznych na to badanie.
W materiale z przemówień reprezentowanych jest dwudziestu siedmiu urzędników służby cywilnej. Spośród tych 27, 12 urzędników służby cywilnej pojawia się w różnych źródłach danych, ponieważ reprezentują oni najważniejsze podmioty w podejściu do bezdomności w swoich sektorach polityki. Tabela 2 przedstawia liczbę uczestników według sektorów i jednostek.
TABELA 2.Liczba uczestników według sektorów i jednostek
Na terenach, na których obserwowano interakcje, informatorzy bardzo hojnie dzielili się także materiałami pisemnymi powstałymi przed spotkaniem lub po nim. Ponadto częścią materiału danych były strategie polityczne, pisma przydziałowe, strony internetowe i raporty z badań.
Analizę danych przeprowadzono, podchodząc do odrębnych wymiarów mowy i tekstu: wypowiedzi argumentacyjnych, wartościujących i dramatyzujących na temat przyczyn bezdomności i sposobów jej rozwiązania oraz tego, jakie terminy i kategorie pojawiają się ponownie w dyskursie. Materiał danych został posortowany ręcznie według tych wymiarów, zaczynając od materiału rozmów, a następnie eksplorując otaczający go materiał tekstowy. Po ustaleniu centralnych wymiarów mowy, które zdawały się strukturyzować dyskurs, zidentyfikowano strategie epistemiczne i procedury empiryczne. Obydwa procesy analizy wdrożono w obrębie sektorów polityki i pomiędzy nimi. Podejście analityczne zostało zainspirowane socjologią podejścia do dyskursu opartego na wiedzy (SKAD) (Keller, 2011; Keller i in. 2018 ) i Knorra Cetiny ( Knorr-Cetina 2007 ) podejście do kultury epistemicznej.
Ponieważ celem analiz jest identyfikacja dyskursu, systemów produkcji znaczeń strukturyzujących praktykę (Dunn i Neumann, 2016 ) ekspertów urzędników służby cywilnej istotne było uwzględnienie w materiale do analiz opublikowanych źródeł tekstowych. Rządowe źródła tekstowe reprezentują materialny aspekt dyskursu, ważny w przekazywaniu dyskursu sektora polityki. Cytaty i fragmenty przemówień i tekstów zostały użyte w części empirycznej jako przykłady tego, co jest interpretowane jako ogólny dyskurs lub kultura epistemiczna. Źródła tekstowe zapewniają także możliwość dostosowania się do potencjalnej stronniczości spowodowanej brakiem równowagi w materiale rozmów lub moim własnym osadzeniem w dyskursie. Dane uzyskane w drodze obserwacji podczas spotkań niosą ze sobą ryzyko uchwycenia praktyk najbardziej gadatliwych urzędników i pominięcia tych cichych. Moje własne usytuowanie (Neumann i Neumann, 2018 ) ma wpływ dotychczasowe doświadczenia bycia uczestnikiem polityki na szczeblu ministerialnym i podresortowym oraz pracownikiem schroniska obsługującego osoby doświadczające długotrwałej bezdomności. Dzięki tym doświadczeniom jestem lepiej zaznajomiony z niektórymi elementami dyskursu niż innymi, dlatego też starałem się uświadomić sobie tę potencjalną stronniczość przez cały proces gromadzenia danych i analiz.
Część empiryczna: Cztery sposoby mówienia o bezdomności
Jak pokazano w Tabeli 1 , sektory polityki współpracujące przy kształtowaniu polityki skupiają się na różnych przedmiotach polityki. Ich przedmioty i cele łączą ich ze społecznościami epistemicznymi i kulturami, gdzie kategorie i słownictwo są zinstytucjonalizowane i przyjmowane za oczywiste. Teraz prezentuję materiał empiryczny i pokazuję, jak sektory polityki mówią i piszą o bezdomności, koncentrując się na tym, co wynika z analiz jako najistotniejsze kwestie, którymi należy się zająć. W poniższej dyskusji te różnice zostaną omówione.
Sekcja jest podzielona na cztery podsekcje według sektora polityki. Aby jasno zilustrować, w jaki sposób zakorzenienie epistemiczne w różny sposób kształtuje interpretacje, na końcu każdej sekcji zamieściłem sposób, w jaki sektor polityki postrzega przede wszystkim mieszkanie (HF). Housing First to tzw. ujednolicony model zapewniania mieszkań i usług, opierający się na argumencie, że badania RCT wykazały, że jest to model skuteczny (Tsemberis, 2013 ).
Mieszkanie jako podstawowa potrzeba i filar opieki społecznej
Mówiąc o osobach nieposiadających mieszkania w obrębie H, bezdomność jest terminem stosowanym jako kategoria i grupa docelowa, używana zgodnie z definicją zawartą na stronie 7. Występowanie bezdomności opisywane jest głównie poprzez odniesienie do najnowszego badania bezdomności (Dyb i Lid, 2017 ), a kategorie odpowiadają tym zastosowanym w badaniu. Poniżej przykład z rozmowy:
„W 2016 roku mieliśmy dramatyczny spadek, żaden inny kraj nie odnotował podobnego rozwoju. Większy udział mamy w placówkach opiekuńczych i nie uległo to zmianie (w odniesieniu do badania z 2012 r.). Nie widzimy takiego samego spadku udziału osób przebywających w mieszkaniach tymczasowych; nieznacznie wzrosła. Wzrósł także udział osób śpiących na ulicy i nadal wielu z nas nocuje u przyjaciół i znajomych” .
Przykład ilustruje ogólną strukturę wszystkich opisów i dyskusji na temat bezdomności. Kategorie opracowane w celu zliczania osób bezdomnych w regularnych badaniach dostarczają słownictwa i wiedzy potrzebnej do mówienia o bezdomności. Badanie i system jego pomiaru są opisywane przez urzędników służby cywilnej jako kluczowe dla opracowywania przez nich polityk. Możliwość pomiaru wpływa również na to, kto jest uważany za najbardziej potencjalną grupę docelową polityk. Podczas spotkania H stażystów jeden ze starszych doradców argumentował, że „grupą docelową powinny być osoby przebywające w mieszkaniach tymczasowych; jest to grupa możliwa do zmierzenia. To trudne, biorąc pod uwagę tych, którzy zostają u rodziny i przyjaciół”.
Często pojawiały się odniesienia do podejścia innych krajów do bezdomności i ich populacji bezdomnych, zwłaszcza biorąc pod uwagę ich dostęp do statystyk do celów pomiarowych. Kwestię tę zbadano i omówiono przy użyciu tych samych kategorii, jakie zastosowano w kontekście norweskim, co zilustrowano tutaj przykładem z prezentacji podczas spotkania:
„W Norwegii odsetek osób długoterminowo bezdomnych jest większy niż w Szwecji i Danii. W Norwegii wielu młodych ludzi doświadczyło bezdomności, ale w latach 2013–2016 liczba ta spadła. Finlandii udało się zmniejszyć liczbę osób śpiących pod gołym niebem, w Norwegii zaobserwowaliśmy wzrost” .
Urzędnicy odwołują się także do wiedzy zdobytej na konferencjach międzynarodowych i poprzez uczestnictwo w sieciach międzynarodowych, uwzględniając modele mieszkaniowe, ale także alternatywne metody pomiaru. Europejska typologia bezdomności i wykluczenia mieszkaniowego (ETHOS) to powracające odniesienie w tekstach i rozmowach, typologia zapoczątkowana w 2005 r. „aby poprawić zrozumienie i pomiar bezdomności w Europie oraz zapewnić wspólny język dla ponadnarodowej wymiany na temat bezdomności3. ” Modelem zapożyczonym z kontekstu międzynarodowego jest Housing First (HF) i dbałość o ten model jest znacząca. Przykłady obejmują opracowanie przez Bank Mieszkaniowy podręcznika korzystania z HF w Norwegii oraz sposób, w jaki starsi doradcy angażują się w międzynarodowe sieci HF. Cytat znajdujący się poniżej, ze wstępu do podręcznika, pokazuje, jak sektor mieszkaniowy kładzie nacisk na prawo do mieszkania jako podstawową zasadę „Najpierw mieszkanie” 4 :
Housing First odwraca pogląd, że osoby bezdomne muszą „zasłużyć” na własny dom lub muszą pokazać, że są „gotowe” lub nawet „godne” domu, przechodząc najpierw leczenie, które ma między innymi uwolnić się od narkotyków . Housing First działa w oparciu o zasadę mieszkania jako podstawowej potrzeby, którą należy zaspokoić, zanim będzie można przystąpić do bardziej skomplikowanych procesów, takich jak rehabilitacja i leczenie .
Jednoczesność w usługach
W LSA „bezdomny” nie jest używany jako kategoria w rozmowach i tekstach – nieużywanie tej kategorii było nawet kilkakrotnie podkreślane w rozmowach. W rozmowach i SMS-ach dominuje szerokie pojęcie grupy docelowej jako „odbiorcy usług”, a część z tych osób potrzebuje usług w celu zabezpieczenia swojej sytuacji mieszkaniowej. Jednakże, jak opisuje to urzędnik służby cywilnej, uznaje się to za wymagające zadanie: „Złożoność sytuacji usługobiorców doświadczających bezdomności może być również największym wyzwaniem dla służb i sposobu, w jaki zarządzamy usługami w Norwegii. Usługodawcy mają trudności z określeniem swojej pozycji w stosunku do niektórych z tych osób”. Norweska ustawa o usługach społecznych ( 2009 ) była często używanym źródłem odniesienia w LSA. Po rozmowie grupowej starszy doradca przekazał mi klauzulę dotyczącą przedmiotu tych ram prawnych, aby zilustrować złożoność celów polityki LSA. „Celem ustawy jest poprawa warunków życia osób znajdujących się w niekorzystnej sytuacji, przyczynienie się do bezpieczeństwa społecznego i gospodarczego, w tym umożliwienie jednostce niezależnego życia i pracy, a także wspieranie przejścia do pracy, włączenia społecznego i aktywnego uczestnictwa w społeczeństwie” (Norweska ustawa o usługach społecznych, 2009 ). Nie było jasne, którym z elementów należy się zająć w pierwszej kolejności, aby wesprzeć usługobiorcę, co ilustruje dyskusja pomiędzy trzema uczestnikami wywiadu:
Odp.: „Praca i zabezpieczenie dochodów to najważniejsze instrumenty mieszkalnictwa socjalnego”
B: „Mieszkanie też jest ważne. Jeśli próbujesz włączyć kogoś do pracy i aktywności, a warunki mieszkaniowe nie są dobre lub brakuje mu mieszkania, wyzwaniem jest sprawić, by to się udało” .
C: „I odwrotnie, często widzimy, że praca i aktywność stabilizują sytuację. To sprawia, że procesy równoległe są ważne” .
Kolejnymi głównymi odniesieniami były statystyki i modele standardowe. Informatorzy niechętnie wypowiadali się na tematy, które nie miały oparcia w źródłach statystycznych lub ocenach wdrożonych modeli. LSA gromadzą dane statystyczne według kategorii świadczenia usług: usługi opiekuńcze , mieszkania komunalne i mieszkania tymczasowe oraz pomoc społeczna . Mieszkalnictwo tymczasowe to usługa polegająca na zapewnieniu dachu nad głową bezdomnym, a także w rozumieniu definicji oznacza sytuację bezdomności. Statystyki przedstawiają zagregowane liczby pobytów w tymczasowych mieszkaniach, które gmina zapewnia w danym okresie. Wiedza uzyskana ze standardowych modeli, wdrożonych i ocenionych w Norwegii lub w innych kontekstach, była odwoływana w przemówieniach i tekstach, gdy omawiano sposoby zapewnienia jednoczesności i całości w świadczeniu usług. „Najpierw mieszkanie” to odniesienie powracające także w LSA, chwalone zarówno w przemówieniach, jak i tekstach za to, jak wykorzystanie modelu umożliwia transfer wiedzy i uczenie się na podstawie wyników międzynarodowych badań. Wierność modelu, umożliwiająca randomizowane badania kontrolne i pomiar wyników, określa się jako bardzo ważną dla rozwoju wiedzy, biorąc pod uwagę, co sprawdza się w dążeniu do zaradzenia bezdomności.
Dbaj o stopniowy rozwój
W odniesieniu do problemu bezdomności w OZ używa się terminu osoba lub pacjent, co odzwierciedla nacisk na indywidualne potrzeby. Ilustruje to oświadczenie starszego doradcy reprezentującego HC na spotkaniu międzysektorowym: „To nie brak mieszkań jest problemem; to raczej brak odpowiedniego lokalu mieszkalnego, w którym usługi dostosowane są do potrzeb zamieszkującej go osoby. Jeżeli usługi będą nieodpowiednie, mieszkanie również może okazać się nieodpowiednie”. Koncentracja na indywidualnych potrzebach znajduje także odzwierciedlenie w wytycznych, takich jak internetowe wytyczne National Knowledge-Based Professional Guidelines (2017), w których opisano, w jaki sposób: „Niektórzy pacjenci z różnych powodów mają trudności z zabezpieczeniem lub ustanowieniem stabilnego i stałą sytuację mieszkaniową, a wielu osobom brakuje kompetencji i wiedzy, aby przekształcić je w dom. Nie wszyscy są w sytuacji, w której oddzielne mieszkania są najlepszą alternatywą”. Wytyczne są wielokrotnie przywoływane w rozmowach i reprezentują sposób, w jaki krajowe władze ds. zdrowia postrzegają to, co można zaklasyfikować jako odpowiednią praktykę zawodową i interpretacje ram prawnych, opracowane w celu ograniczenia niepożądanych różnic i promowania dobrej jakości usług zdrowotnych i opiekuńczych.
W rozmowach używa się terminu umiejętności życia codziennego , aby uchwycić brak kompetencji i wiedzy opisanych w wytycznych, ale termin umiejętności wskazuje również na możliwości rozwoju. Poniżej cytat starszego doradcy na szczeblu subresortowym opisujący, jak podejść do osoby, która ma doświadczenie długotrwałej bezdomności:
„Musisz zapytać, jakie są teraz potrzeby tej osoby. A jakie potrzeby będzie miał w przyszłości? Przekonasz się, że kilka osób potrzebuje pomocy; są niestabilne. Ważne jest, abyśmy zadali sobie pytanie, jak możemy pomóc tej osobie w najlepszy możliwy sposób? Niektórzy będą potrzebowali pomocy przez część czasu lub będą potrzebowali okresu przeniesienia, aby poprawić umiejętności życia codziennego i dostosować się do indywidualnego stylu życia. Jeśli dostosujesz usługi do użytkownika, umiejętności codziennego życia znacznie wzrosną. Wiesz, samodzielne życie jest już dość zaawansowane” .
Inne źródła, które wydają się istotne w dostarczaniu wiedzy to narzędzie Users Plan 5 i oceny modeli standardowych. Users Plan to narzędzie mapujące sytuację każdego odbiorcy usług według warunków mieszkaniowych, ekonomicznych, sieci społecznościowych i innych, a także otrzymanych usług. Narzędzie kategoryzuje zakwaterowanie jako usługę, oddzielając „usługę mieszkaniową z personelem” i „usługę mieszkaniową bez personelu”. Wiedza z tego narzędzia jest agregowana i kształtuje dyskurs w HC. Wiedza wynikająca z oceny standardowych modeli jest postrzegana jako prowadząca do tzw. praktyki opartej na dowodach. Housing First to przykład ustandaryzowanego modelu, do którego zachęca HC, wspieranego dostępnymi dotacjami dla gmin. W rozmowie Housing First jest opisywane jako narzędzie zapewniające indywidualne podejście. Poniżej cytat z wywiadu:
„Przede wszystkim mieszkanie to podejście do zwiększania umiejętności jednostki w codziennym życiu i kropka. Można komentować ideologię, że należy mieszkać w zabudowie rozproszonej, ale nie to jest najważniejsze. Najważniejsze jest, aby podejść do każdej osoby i zadać sobie pytanie, w jaki sposób mogą wzrosnąć Twoje umiejętności codziennego życia? Na Twoim terenie? Jak zostać szefem we własnym projekcie?”
Motywacja do włączenia społecznego
Osoba lub osadzony to termin kategoryzujący osobę, do której odnoszą się polityki obowiązujące w CJ . W rozmowach i tekstach doświadczenie bezdomności wiąże się z działalnością przestępczą, a konkretnie z zażywaniem narkotyków, co jeden z informatorów opisuje jako: „To jest słoń w pokoju, kwestia, o której się nie mówi: bezdomność ma związek z przestępczością działalność. Jeśli nie zaprzestanie się działalności przestępczej i zażywania narkotyków, nie jest pewne, czy łatwo jest mieszkać w zwykłym mieszkaniu”. Zaangażowanie w szarą strefę jest jednym z kilku czynników związanych z działalnością przestępczą, na który podkreśla się w rozmowach i tekstach. Kiedy dana osoba dokonuje większości transakcji gospodarczych w ramach szarej strefy, planowanie gospodarcze jest trudne, co jest potrzebne do sfinansowania stabilnej sytuacji mieszkaniowej. Wymagane długoterminowe planowanie związane z białą gospodarką zmniejsza motywację do przejścia od czarnej do białej gospodarki. Jak brak motywacji wpływa na proces zabezpieczania sytuacji mieszkaniowej, zostało jasno wyrażone w wywiadzie: „Co robimy z tymi, którzy nie mają motywacji? Trudno przyczynić się do zapewnienia mieszkania komuś, kto tego nie chce; im się to nie podoba”.
Podkreślono także więź społeczną jako element wpływający na możliwości wyjścia z bezdomności, poprzez to, że mieszkanie stwarza ryzyko samotności wewnątrz jednostki i konfliktów z sąsiadami na zewnątrz. Ryzyko to opisano jako przyczynę lęku i zmniejszonej motywacji do uzyskania mieszkania. Opierając się na tym założeniu, eksperci urzędnicy CJ podkreślają potrzebę okresu przeniesienia pomiędzy pozbawieniem wolności a wolnością. Umiejętności życia codziennego stanowią centralny element, czego przykładem jest fragment rozmowy pomiędzy dwoma informatorami w wywiadzie:
Odpowiedź: „Wcześniej powiedzieliśmy o mieszkaniach, ale potrzebujemy modelu bardziej przypominającego klatkę schodową. Łatwiej jest przejść od obudowy transferowej. Jest to uczucie niechęci związane z wejściem w związek wynajmu mieszkania; mądrze jest stworzyć sytuację transferową” .
B: „I brakuje nam systemu sprawdzania umiejętności życia codziennego, systemu, w którym znajduje się stacja w połowie drogi, w której można zatrzymać się na trzy miesiące. W tym czasie trzeba podjąć decyzję jak mieszkać i przebywać, a po trzech miesiącach znajdziemy odpowiednie miejsce” .
Trwająca obecnie Krajowa Strategia Ograniczenia Recydywy do Przestępczości (Krajowa Strategia, 2017 –2021) odwołuje się do koncepcji strefy poślizgu , odnosząc się do sposobu, w jaki odpowiedzialność za zabezpieczenie praw obywateli przesuwa się pomiędzy jednostkami zarządzającymi. W dyskusjach pojawia się również koncepcja strefy wyślizgu: opisuje się ją jako stwarzającą wyzwanie w zapewnieniu odpowiednich usług osadzonym gotowym do zwolnienia. Mieszkanie jest wymieniane jako istotny element zapewniający odpowiednią sytuację życiową. Centralnym źródłem danych dostarczających wiedzy o sytuacji skazanych jest Kartografia Potrzeb i Zasobów w placówce penitencjarnej (BRIK). Mapuje się dawną i przyszłą sytuację mieszkaniową osadzonego oraz informuje, czy istnieje potrzeba podjęcia działań w celu utrzymania lokalu mieszkalnego w trakcie pobytu w zakładzie karnym lub jego uzyskania w trakcie odbywania kary. BRIK nazywany jest także źródłem wiedzy, dostarczającym informacji o tym, jakimi elementami muszą się zająć służby więzienne. Urzędnicy służby cywilnej podkreślają, że rozmowa motywacyjna (MI) jest ważną metodą pomyślnego zwolnienia. Na stronie internetowej opisującej działalność sektora CJ zalecenie MI znajduje się w odniesieniu do podsumowań wyników badań: „Ponad 200 badań RCT i kilka metaanaliz wykazało, że ta metoda działa” (Farbring, 2010 ). Jednak o modelu przede wszystkim mieszkanie, centralnym w trzech pozostałych sektorach polityki, nie wspomina się ani w przemówieniu, ani w tekście.
Dyskusja
Część empiryczna pokazuje, jak interpretacje doświadczeń bezdomności różnią się pomiędzy sektorami polityki ukształtowanymi przez szerszą społeczność epistemiczną. Odwołują się do rozbieżnych w swoich wywodach źródeł materiału empirycznego, pozyskiwanego różnymi metodami. W H. „bezdomność” jest centralnym węzłem dyskursu, dodatkowo uporządkowanym w oparciu o wiedzę uzyskaną w wyniku badania, a także źródła międzynarodowe stosujące podobne metody oceny. LSA dba o to, aby usługi świadczone obywatelowi były zgodne z prawem. Sposób, w jaki podchodzą do problemu osób doświadczających bezdomności, opiera się na ramach prawnych, a także na koncepcji podejścia złożonego i standardowych modeli wspartych wiedzą uzyskaną w badaniach RCT. Dyskurs w HC różni się od dyskursu H i LSA tym, że dominuje w nim nacisk na indywidualne dostosowanie usług zdrowotnych i opiekuńczych. Definicja problemu HC skupia się wokół sytuacji zdrowotnej osób doświadczających bezdomności, gdzie za rozwiązanie uważa się stopniowe wyzdrowienie, połączone z potrzebą umożliwienia osobom doświadczającym bezdomności określenia swoich potrzeb. Oprócz doceniania wiedzy każdego pacjenta, HC odwołuje się do profesjonalnych wytycznych odzwierciedlających krajowe i międzynarodowe badania w dyskursie dotyczącym zdrowia i opieki, a częścią tej bazy wiedzy są badania RCT, które dotyczą wpływu usług. CJ podkreśla kulturowe zakorzenienie osób, które doświadczają bezdomności, konstruując wyjaśnienia bezdomności jako brak motywacji do potwierdzenia się w kulturze głównego nurtu. CJ opiera się głównie na danych zgromadzonych w ramach własnego systemu i swoich doświadczeniach w pracy z przeniesieniami z więzienia na wolność. Obydwa źródła odzwierciedlają kategorie występujące w ich dyskursie.
Jednak niektóre elementy kultury epistemicznej umożliwiają również integrację polityki. Pomiar liczbowy jest preferowaną techniką NPM (Rose i in., 2013 ), przekształcanie złożonych zjawisk społecznych w obrazy numeryczne czyni je zrozumiałymi i umożliwia współpracę ponad dystansami kulturowymi, zapewniając wspólny język (Espeland i Stevens, 1998 , Espeland i Stevens 2008 ). W materiale empirycznym można znaleźć na to kilka przykładów. Badania dotyczące bezdomności, które kształtują dyskurs w sektorze mieszkaniowym, kategoryzują według takich kwestii, jak choroby psychiczne i nadużywanie narkotyków, a tym samym stanowią pomost do sektorów polityki H i CJ. W badaniu mierzona jest także liczba osób przebywających w „mieszkaniach tymczasowych” i to samo określenie występuje w ramach prawnych konstruujących dyskurs LSH.
Jednakże, jak opisano w części teoretycznej, kwantyfikacja zjawisk społecznych jest również podatna na istotne pułapki. Kwantyfikacja polega na przekształceniu wszelkich różnic w ilość poprzez redukcję złożoności zjawisk społecznych, a to, co jest zliczane, odzwierciedla definicje problemów osób dokonujących redukcji (Espeland i Stevens, a2008 ). Oznacza to, że to, co wydaje się obiektywnymi kategoriami, umożliwiającymi współpracę między społecznościami epistemicznymi, przesłania, w jaki sposób dyskurs w różny sposób wypełnia te terminy treścią. Materiał empiryczny pokazuje przykłady tego, jak nawet proste terminy i kategorie mają odmienne znaczenie i jak odmiennie rozumiane są modele wykorzystywane do standaryzacji. Ciekawym i w tym przypadku bardzo istotnym przykładem jest termin mieszkalnictwo. W sektorze polityki mieszkaniowej mieszkanie wydaje się oznaczać oddzielne lokale mieszkalne, regulowane prawnymi umowami mieszkaniowymi i jest postrzegane jako najważniejszy element życia człowieka. LSA zdaje się częściowo podzielać tę koncepcję, ale jednocześnie mieszkanie postrzegane jest jako utożsamiane z pracą i aktywnością. W ramach HC kategoria mieszkalnictwa wydaje się być częścią szerszej kategorii usług świadczonych jednostce zgodnie z jej potrzebami. W CJ mieszkanie jest częścią białej gospodarki i normalnego stylu życia, do prowadzenia którego osadzony nie zawsze ma motywację. Oznacza to, że gdy te sektory polityki zgadzają się co do znaczenia mieszkalnictwa, słowo to ma różne znaczenia w zależności od dyskursywnego zakorzenienia. Różnice w korzystaniu z mieszkań pokazują również, że nawet jeśli koncepcja odpowiedzialności państwa opiekuńczego jest podobna, uwaga poświęcana poszczególnym podmiotom obywatelskim jest różna. Konkretnym przykładem jest wykorzystanie „umiejętności życia codziennego”. HC i CJ aktywizują ten termin, oceniając problem osób doświadczających bezdomności, wskazując na indywidualne kompetencje w zarządzaniu życiem codziennym zgodnie z oczekiwaniami głównego nurtu otoczenia. HC i CJ sugerują również „model schodowy” mieszkania jako rozwiązanie, zapewniające jednostce możliwość stopniowego podnoszenia umiejętności życia codziennego przy wsparciu. Terminy te nie są używane w dyskursie H i LSA; Natychmiastowe osiedlenie się w mieszkaniach stałych jest postrzegane jako właściwe rozwiązanie, wsparte niezbędnymi usługami. Podejścia poszczególnych sektorów polityki do zasady „Najpierw mieszkanie” odzwierciedlają te rozbieżne dyskursy dotyczące roli mieszkalnictwa, usług i jednostki. Jak pokazano w części empirycznej, H podkreśla, w jaki sposób model zapewnia „w pierwszej kolejności” zabezpieczenie trwałej sytuacji mieszkaniowej. LSA rozumie Housing First jako sposób na zabezpieczenie jednoczesnych usług, a HC postrzega to jako model, który zabezpiecza potrzebę jednostki w zakresie odpowiedniej opieki. W CJ „Najpierw mieszkanie” nie jest tematem rozmów ani SMS-ów.
W tym projekcie nie badano, czy te różnice dyskursywne na poziomie krajowym powodują konsekwencje wpływające na życie osób bezdomnych. Niezależnie jednak od tego, w jaki sposób w ramach ustandaryzowanego modelu komunikowana jest koncepcja „Najpierw mieszkanie”, oceny projektów HF w Norwegii wykazują znaczne różnice w ofercie każdego z projektów dla populacji bezdomnej (Skog Hansen, 2017 ; Snertingdal, l2014 ). Różnice dotyczą sposobu opracowywania projektów w gminnych jednostkach odpowiedzialnych za opiekę zdrowotną lub mieszkalnictwo socjalne (Skog Hansen, 2017 ), wskazując, że różnorodność dyskursu na poziomie krajowym znajduje odzwierciedlenie na poziomie lokalnym i powoduje konsekwencje odczuwane przez obywateli.
Wniosek
Badanie to dostarcza wglądu w to, jak wiedza i dyskurs kształtują interpretacje problemu społecznego oraz w jaki sposób stanowi to barierę w zintegrowanej inicjatywie politycznej mającej na celu położenie kresu bezdomności w Norwegii. Nie ma prostego podziału strukturalno-indywidualnego, jak często identyfikuje się w badaniach polityki dotyczącej bezdomności (np. Anderson i in.,=2016 ; ), a raczej różnice w strukturowaniu dyskursywnym omawianych zjawisk, prowadzące do różnorodnych problematyzacji, a co za tym idzie także rozwiązań. Jak wykazały inne badania (Espeland i Stevens, 1998 ; Øverbye2013 ), przejrzystość i precyzja, jaką zapewniają narzędzia zarządzania zapewniające kontrolę odgórną, zabezpieczają również rozwój wiedzy w dyskursie sektorowym, utrudniając powszechne postrzeganie ponad granicami sektorowymi. W przypadku badań, ponad granicami sektorowymi stosuje się kilka centralnych kategorii i ujednoliconych narzędzi, ale nawet w tych kwestiach zakorzenienie epistemiczne powoduje różne interpretacje, ponieważ nawet termin mieszkalnictwo wydaje się mieć odmienne znaczenia. W niniejszym opracowaniu nie spotkałem się z dyskusjami na temat treści czy interpretacji kategorii w materiale empirycznym; różnice pojawiają się jako ciche bariery epistemiczne, kształtujące wiedzę, która dodatkowo napędza dyskurs. Użycie tych terminów przyczynia się zatem do zatarcia różnic, zamiast integrować inicjatywy polityczne. Wyniki tego badania podkreślają znaczenie badania dyskursu w społeczeństwach wiedzy; to poprzez terminy i kategorie stosowane w praktyce wiedza jest konstruowana i zdobywana.
Konsekwencje tych ustaleń mają znaczenie w zintegrowanych inicjatywach politycznych dotyczących bezdomności, a w UE zidentyfikowano dziesięć takich inicjatyw (Baptista i Marlier, 2019 r. ), ale także rozważenie ogólnej koordynacji polityk. Kategorie ilościowe i modele standardowe są celowo stosowane w celu umożliwienia współpracy między sektorami polityki, ale jeśli mają inne znaczenie, cel podejść zintegrowanych nie zostaje osiągnięty.
Konkurencyjne interesy
Autor deklaruje brak
Przypisy
- Described in Table 1, page x
- Vision of the Norwegian Institute of Public Health – NIPH (fhi.no)
- https://www.feantsa.org/en/toolkit////ethos-typology-on-homelessness-andhousing-exclusion
- https://www.napha.no/_metodebok_housing_first/
- http://www.brukerplan.no/BrukerPlanBrukermanual%.pdf
Bibliografia
Anderson , I. , Dyb , E. i Finnerty , J. ( 2016 ), The „Arc of Prosperity” Revisited: Homeless Policy Change in North Western Europe . Włączenie społeczne , 4 ( 4 ), 108 – 124 . https://doi.org/10.17645/si.v4i4.675 CrossRef Google Scholar
Bacchi , C. i Goodwin , S. ( 2018 ), Analiza polityki poststrukturalnej: przewodnik po praktyce . Nowy Jork : Palgrave Macmillan USA . Google Scholar
Baptista , I. i Marlier , E. ( 2019 ), Walka z bezdomnością i wykluczeniem mieszkaniowym w Europie. Studium polityk krajowych. Europejska Sieć Polityki Społecznej (ESPN), https://ec.europa.eu/social/BlobServlet . Google Scholar
Berman , S. ( 2013 ), Teoretyzowanie ideałów w naukach społecznych od czasu „Paradygmatów polityki, uczenia się społecznego i państwa” . Zarządzanie , 26 ( 2 ), 217 – 237 . https://doi.org/10.1111/gove.12008 CrossRef Google Scholar
Boswell , C. ( 2018 ), Zaufanie polityczne w sektorze produkcyjnym: cele i pomiar wyników w polityce publicznej . Wydawnictwo Uniwersytetu Cambridge . Google Scholar CrossRef
Bullen , J. ( 2015 ), Zarządzanie bezdomnością: dyskursywna i instytucjonalna konstrukcja bezdomności w Australii . Mieszkalnictwo, teoria i społeczeństwo , 32 ( 2 ), 218 – 239 . https://doi.org/10.1080/14036096.2015.1024886 CrossRef Google Scholar
Cartwright , N. , Szczygieł , A. i Howick , J. ( 2010 ). Polityka oparta na dowodach: gdzie jest nasza teoria dowodów? Dziennik Usług dla Dzieci , 4 . https://doi.org/10.5042/jcs.2010.0017 Google Scholar
Christensen , T. i Lægreid , P. ( 2004 ), Badania administracji publicznej w Norwegii: teoria organizacji, instytucjonalizm i badania empiryczne w kontekście demokratycznym . Administracja publiczna (Londyn) , 82 ( 3 ), 679 – 690 . https://doi.org/10.1111/j.0033-3298.2004.00413.x CrossRef Google Scholar
Christensen , T. i Lægreid , P. ( 2011 ), Demokracja i polityka administracyjna: kontrastujące elementy Nowego Zarządzania Publicznego (NPM) i post-NPM . Europejski przegląd nauk politycznych , 3 ( 1 ), 125 – 146 . https://doi.org/10.1017/S1755773910000299 CrossRef Google Scholar
Cronley , C. ( 2010 ), Rozwikłanie społecznej konstrukcji bezdomności . Dziennik zachowań człowieka w środowisku społecznym , 20 ( 2 ), 319 – 333 . https://doi.org/10.1080/10911350903269955 CrossRef Google Scholar
Danielsen , OA , Klausen , JE i Stokstad , S. ( 2019 ). Standaryzacja Nasjonalna a autonomia lokalna: rammestyring i prinsipp og praksis . Google Scholar
Dijk , TAV ( 2014 ), Dyskurs i wiedza: podejście socjokognitywne . Wydawnictwo Uniwersytetu Cambridge . Google Scholar CrossRef
Dunn , KC i Neumann , IB ( 2016 ), Podejmowanie analizy dyskursu na potrzeby badań społecznych . Ann Arbor: University of Michigan Press . Google Scholar CrossRef
Dyb , E. i Lid , S. ( 2017 ), Bostedsløse i Norge 2016 . Oslo : By- og regionforskningsinstituttet NIBRHøgskolen i Oslo og Akershus . Google Scholar
Dyb , E. i Zeiner , H. ( 2021 ), Bostedsløse i Norge 2020 – en kartlegging . By- og regionforskningsinstituttet NIBR, OsloMet – storbyuniversitetet . Google Scholar
Espeland , WN i Stevens , ML ( 1998 ), Wyrównanie jako proces społeczny . Roczny przegląd socjologii , 24 ( 1 ), 313 – 343 . https://doi.org/10.1146/annurev.soc.24.1.313 CrossRef Google Scholar
Espeland , WN i Stevens , ML ( 2008 ), A Sociology of Quantification . Archives européennes de sociologie. Europejskie czasopismo socjologiczne. , 49 ( 3 ), 401 – 436 . https://doi.org/10.1017/S0003975609000150 CrossRef Google Scholar
Esping-Andersen , G. ( 1990 ), Trzy światy kapitalizmu opiekuńczego . Cambridge: Polityka Press . Google Scholar
Evans , J. , Collins , D. i Anderson , J. ( 2016 ). Bezdomność, przestrzeń łóżkowa i sprawa Housing First w Kanadzie . Nauki społeczne i medycyna , 168 , 249–256 . https://doi.org/10.1016/j.socscimed.2016.06.049 CrossRef Google Scholar PubMed
Farbring , C. Å. ( 2010 ). Handbok i motiverande samtal – MI : Teori, praktik i implementering . Natura i kultura . Google Scholar
Fischer , F. ( 2003 ), Przeformułowanie polityki publicznej: polityka dyskursywna i praktyki deliberatywne . Wydawnictwo Uniwersytetu Oksfordzkiego . Google Scholar CrossRef
Fischer , F. i Gottweis , H. ( 2012 ), Zwrot argumentacyjny ponownie: polityka publiczna jako praktyka komunikacyjna . Durham, Karolina Północna: Duke University Press . Google Scholar
Fitzpatrick , S. i Stephens , M. ( 2013 ), Systemy opieki społecznej, wartości społeczne i bezdomność: porównanie odpowiedzi na grupy marginalizowane w sześciu krajach europejskich . Badania mieszkaniowe , 29 ( 2 ), 215 – 234 . https://doi.org/10.1080/02673037.2014.848265 CrossRef Google Scholar
Haas , P. ( 1992 ), Wspólnoty epistemiczne i koordynacja polityki międzynarodowej, Wprowadzenie Int. Organ. , 46 ( 1 ), 1 – 35 . Google Scholar CrossRef
Hajer , MA i Wagenaar , H. ( 2003 ), Deliberatywna analiza polityki: zrozumienie zarządzania w społeczeństwie sieciowym . Wydawnictwo Uniwersytetu Cambridge . Google Scholar CrossRef
Harvey , B. ( 1984 ), Rozwiązanie problemu bezdomności . Studia: An Irish Quarterly Review (Dublin) , 73 , 1 – 11 . Google Scholar
Mieszkalnictwo dla opieki społecznej: Krajowa strategia na rzecz mieszkalnictwa i usług wsparcia (2014–2020) . ( 2014 ). Norweskie Ministerstwo Samorządu Lokalnego i Modernizacji . Google Scholar
Keller , R. ( 2011 ), The Sociology of Knowledge Approach to Discourse (SKAD) , A Journal for Philosophy and the Social Sciences , 34 ( 1 ), 43 – 65 . https://doi.org/10.1007/s10746-011-9175-z Google Scholar
Keller , R. , Hornidge , A.-K. i Schünemann , WJ ( 2018 ), Socjologia wiedzy w podejściu do dyskursu: badanie polityki wiedzy i tworzenia znaczeń . Abingdon: Routledge . Google Scholar CrossRef
Kickbusch , I. ( 2010 ). Zdrowie we wszystkich politykach: dokąd stąd? Międzynarodowa Promocja Zdrowia , 25 ( 3 ), 261–264 . https://doi.org/10.1093/heapro/daq055 CrossRef Google Scholar
Knorr-Cetina , K. ( 1999 ), Kultury epistemiczne: jak nauki tworzą wiedzę . Wydawnictwo Uniwersytetu Harvarda . Google Scholar CrossRef
Knorr-Cetina , K. ( 2007 ), Kultura w globalnych społeczeństwach wiedzy: kultury wiedzy i kultury epistemiczne . Interdyscyplinarne recenzje naukowe , 32 ( 4 ), 361–375 . https://doi.org/10.1179/030801807X163571 CrossRef Google Scholar
Minnery , J. i Greenhalgh , E. ( 2007 ), Podejścia do polityki bezdomności w Europie, Stanach Zjednoczonych i Australii . Dziennik zagadnień społecznych , 63 ( 3 ), 641 – 655 . https://doi.org/10.1111/j.1540-4560.2007.00528.x CrossRef Google Scholar
Krajowa Strategia Ograniczenia Recydywy do Przestępczości (2017–2021) . ( 2017 ). Ministerstwo Sprawiedliwości i Bezpieczeństwa Publicznego . Google Scholar
Neumann , CB i Haugevik , K. ( 2020 ), Staten, barnevernet og utenrikspolitikken . Nytt norsk tidsskrift ( 1 ), 5 – 18 . https://doi.org/10.18261/issn.1504-3053-2020-01-02 Google Scholar
Neumann , CB i Neumann , IB ( 2018 ), Władza, kultura i metodologia badań umiejscowionych: Autobiografia, pole, tekst ( wyd. 1 2018. wyd.), Springer International Publishing : Wydawnictwo: Palgrave Macmillan. Google Scholar CrossRef
Norweska ustawa o usługach społecznych ( 2009 ) ( Lov om sosiale tjenester i velferdsforvaltningen) Lov om sosiale tjenester i arbeids- og velferdsforvaltningen (sosialtjenesteloven) – Lovdata . Google Scholar
Øverbye , E. ( 2013 ), Velferdsprofesjonene i aktiveringsstaten: en study av ambivalente relasjoner . W: A. Molander i JC Smeby (red.), Profesjonssturdier (tom 2, s. 107–121). Oslo: Universitetsforlaget . Google Scholar
Peters , BG ( 2018 ), Wyzwanie związane z koordynacją polityki . Projektowanie i praktyka polityki , 1 ( 1 ), 1 – 11 . https://doi.org/10.1080/25741292.2018.1437946 CrossRef Google Scholar
Pleace , N. ( 2000 ), Nowy konsensus, stary konsensus i świadczenie usług dla osób śpiących pod gołym niebem . Studia mieszkaniowe , 15 ( 4 ), 581 – 594 . https://doi.org/10.1080/02673030050081113 CrossRef Google Scholar
Pleace , N. i Quilgars , D. ( 2003 ), Prowadzić zamiast przewodzić? Badania nad bezdomnością w Wielkiej Brytanii . Journal of Community & stosowanej psychologii społecznej , 13 ( 2 ), 187 – 196 . https://doi.org/10.1002/casp.722 CrossRef Google Scholar
Portera , TM ( 1996 ). Zaufanie w liczbach: dążenie do obiektywizmu w nauce i życiu publicznym (podręcznik wyd.). Wydawnictwo Uniwersytetu Princeton . Google Scholar
Rose , N. ( 1999 ), Siły wolności: przeformułowanie myśli politycznej . Cambridge : Cambridge University Press . https://doi.org/10.1017/CBO9780511488856 CrossRef Google Scholar
Rose , N. , Barry , A. i Osborne , T. ( 2013 ), Foucault i powód polityczny: liberalizm, neoliberalizm i racjonalność rządu . Hoboken : Taylor i Francis . https://doi.org/10.4324/9781315072500 Google Scholar
Schmidt , VA ( 2008 ), Dyskursywny instytucjonalizm: wyjaśniająca moc idei i dyskursu . Roczny przegląd nauk politycznych , 11 , 303–326 . Google Scholar CrossRef
Schmidt , VA ( 2017 ), Teoretyzowanie idei i dyskursu w naukach politycznych: intersubiektywność, neoinstytucjonalizmy i siła idei . Recenzja krytyczna (Nowy Jork, NY) , 29 ( 2 ), 248 – 263 . https://doi.org/10.1080/08913811.2017.1366665 Google Scholar
Schneider , AL i Ingram , HM ( 1997 ), Projektowanie polityki na rzecz demokracji . Uniwersytet Prasa z Kansas . Google Scholar
Schön , DA i Rein , M. ( 1994 ), Refleksja ramowa: w stronę rozwiązania trudnych kontrowersji politycznych . Nowy Jork: podstawowe książki . Google Scholar
Skog Hansen , IL ( 2017 ), Fra bostedsløs til varig bolig. Evaluering av forsøk med Housing First w Bergen og Sandnes . Raport Fafo 2017:06. Google Scholar
Smith , K. ( 2013 ), Poza polityką opartą na dowodach w zdrowiu publicznym: wzajemne oddziaływanie idei . Basingstoke: Palgrave Macmillan . Google Scholar CrossRef
Smith , KE i Joyce , KE ( 2012 ), Uchwycenie złożonych rzeczywistości: zrozumienie wysiłków na rzecz osiągnięcia polityki i praktyki opartej na dowodach w zakresie zdrowia publicznego . Dowody i polityka: A Journal of Research, Debate and Practice , 8 ( 1 ), 57 . https://doi.org/10.1332/174426412X6201371 CrossRef Google Scholar
Tosun , J. i Lang , A. ( 2017 ), Integracja polityki: mapowanie różnych koncepcji . Studia polityczne , 38 ( 6 ), 553 – 570 . https://doi.org/10.1080/01442872.2017.1339239 CrossRef Google Scholar
Ulfrstad , L.-M. ( 1997 ). Bostedsløshet i Norge: kartlegging av bostedløse i kontakt med hjelpeapparatet (tom 216-1997). Norges byggforskningsinstitutt . Google Scholar
Tsemberis , S. ( 2013 ). Po pierwsze mieszkanie: wdrażanie, rozpowszechnianie i wierność programu . American Journal of Psychiatric Rehabilitation , 16 ( 4 ), 235–239 . https://doi.org/10.1080/15487768.2013.847732 CrossRef Google Scholar
Weiss , J. ( 1989 ), Siła definicji problemu: przypadek dokumentów rządowych . Integracja wiedzy i praktyki w celu poprawy godności ludzkiej , 22 ( 2 ), 97 – 121 . https://doi.org/10.1007/BF00141381 Google Scholar
MAJA FLÅTO
*Przynależność:
Oslo Metropolitan University, Wydział Nauk Społecznych, Oslo, Norwegia e-mail: Maja.flato@oslomet.no
Opublikowano w Internecie przez Cambridge University Press: 4 lutego 2022 r
Typ Artykuł
Informacja
Creative Commons
To jest artykuł w otwartym dostępie, rozpowszechniany na warunkach licencji Creative Commons Uznanie autorstwa ( http://creativecommons.org/licenses/by/4.0/ ), która pozwala na nieograniczone ponowne wykorzystanie, dystrybucję i reprodukcję na dowolnym nośniku, pod warunkiem oryginalne dzieło jest prawidłowo cytowane.
Prawo autorskie
© Autor(zy), 2022. Wydane przez Cambridge University Press
