Ryczące lata dwudzieste: radio kontra płyty

W latach dwudziestych dominacja Tin Pan Alley w popularnym przemyśle muzycznym była zagrożona przez dwa osiągnięcia technologiczne: pojawienie się nagrań elektrycznych i szybki rozwój radia.

We wczesnych latach swojego rozwoju gramofon był postrzegany jako nowość naukowa, która nie stanowiła większego zagrożenia dla nut ze względu na słabą jakość dźwięku. Jednak gdy wynalazcy ulepszyli różne aspekty urządzenia, sprzedaż płyt gramofonowych zaczęła wpływać na sprzedaż nut. Ustawa o prawie autorskim z 1911 r. Nałożyła opłatę licencyjną na wszystkie nagrania utworów muzycznych chronionych prawem autorskim, aby zrekompensować utratę dochodów kompozytorów i autorów. Strata ta stała się jeszcze bardziej widoczna w połowie lat dwudziestych XX wieku, kiedy ulepszenia w zapisie elektrycznym drastycznie zwiększyły sprzedaż gramofonów i płyt gramofonowych. Większy zasięg i czułość elektrycznego mikrofonu nadawczego zrewolucjonizowała nagrywanie gramofonowe do tego stopnia, że ​​sprzedaż nut gwałtownie spadła.

Kompozytorzy i wydawcy mogli sobie radzić ze stratami spowodowanymi wzrostem sprzedaży gramofonów dzięki zapisom zawartym w ustawie o prawie autorskim. Jednak gdy na początku lat dwudziestych XX wieku pojawiły się radiofonie, zarówno sprzedaż gramofonów, jak i nut zaczęła cierpieć. Radio było niedrogim medium, które umożliwiało słuchaczom przeżywanie wydarzeń na bieżąco. Co więcej, oferowało szeroką gamę darmowej muzyki, która nie wymagała żadnych umiejętności muzycznych, drogich instrumentów ani nut niezbędnych do tworzenia własnej muzyki w domu ani wydatków na zakup płyt do odtwarzania na gramofonie. Rozwój ten był zagrożeniem dla całego przemysłu nagraniowego, który zaczął walczyć o prawo do pobierania opłat licencyjnych od nadawców i ostatecznie uzyskał je. Przy obowiązujących opłatach licencyjnych

Lata trzydzieste: narodziny jazzu i bluesa

Dominacja Tin Pan Alley zbiegła się z pojawieniem się jazzu w Nowym Orleanie. Improwizowana forma muzyki jazz, która była głównie instrumentalna, zawierała różnorodne style, w tym afrykańskie rytmy, gospel i blues. Stworzony przez muzyków z Nowego Orleanu, takich jak King Oliver i jego protegowany Louis Armstrong, przez wielu uważany za jednego z największych solistów jazzowych w historii, jazz rozprzestrzenił się wzdłuż rzeki Mississippi dzięki zespołom, które podróżowały w górę i w dół rzeki, grając na parowce. W czasach prohibicji w latach dwudziestych i wczesnych trzydziestych niektóre zespoły jazzowe grały w nielegalnych barach, co pomogło stworzyć reputację gatunku jako niemoralnego i zagrażającego wartościom kulturowym kraju. Jednak jazz stał się legalną formą rozrywki w latach trzydziestych XX wieku, kiedy białe orkiestry zaczęły włączać styl jazzowy do swojej muzyki. W tym czasie, muzyka jazzowa zaczęła nabierać stylu big bandowego, łącząc elementy ragtime’u, Black spirituals, bluesa i muzyki europejskiej. Kluczowymi postaciami w rozwoju big jazz bandu byli liderzy zespołu Duke Ellington, Coleman Hawkins i Glenn Miller. Te orkiestry big-bandowe korzystały z aranżera, aby ograniczyć improwizację, przypisując części utworu muzycznego różnym członkom zespołu. Chociaż improwizacja była dozwolona podczas występów solowych, format stał się bardziej uporządkowany, co zaowocowało swingowym stylem jazzu, który stał się popularny w latach trzydziestych XX wieku. W miarę upływu dekady postawy społeczne wobec segregacji rasowej złagodniały, a big bandy stały się bardziej zintegrowane rasowo. i Glenna Millera. Te orkiestry big-bandowe korzystały z aranżera, aby ograniczyć improwizację, przypisując części utworu muzycznego różnym członkom zespołu. Chociaż improwizacja była dozwolona podczas występów solowych, format stał się bardziej uporządkowany, co zaowocowało swingowym stylem jazzu, który stał się popularny w latach trzydziestych XX wieku. W miarę upływu dekady postawy społeczne wobec segregacji rasowej złagodniały, a big bandy stały się bardziej zintegrowane rasowo. i Glenna Millera. Te orkiestry big-bandowe korzystały z aranżera, aby ograniczyć improwizację, przypisując części utworu muzycznego różnym członkom zespołu. Chociaż improwizacja była dozwolona podczas występów solowych, format stał się bardziej uporządkowany, co zaowocowało swingowym stylem jazzu, który stał się popularny w latach trzydziestych XX wieku. W miarę upływu dekady postawy społeczne wobec segregacji rasowej złagodniały, a big bandy stały się bardziej zintegrowane rasowo.

W sercu jazzu, blues był tworem byłych czarnych niewolników, którzy dostosowali swoje afrykańskie dziedzictwo muzyczne do amerykańskiego środowiska. Radząc sobie z osobistymi przeciwnościami losu, pokonywaniem pecha i innymi emocjonalnymi zawirowaniami, blues to 12-taktowa forma muzyczna z formatem wezwania i odpowiedzi między piosenkarzem a jego gitarą. Pochodząca z delty Mississippi, tuż w górę rzeki od Nowego Orleanu, muzyka bluesowa była ilustrowana między innymi twórczością WC Handy’ego, Ma Rainey, Roberta Johnsona i Lead Belly. W przeciwieństwie do jazzu, blues nie rozprzestrzenił się znacząco w stanach północnych aż do późnych lat trzydziestych i czterdziestych XX wieku. Kiedy imigranci z Południa wprowadzili bluesa do miejskich miast Północy, muzyka rozwinęła się w charakterystyczne style regionalne, od zorientowanego na jazz bluesa z Kansas City po swingowego bluesa z Zachodniego Wybrzeża. Chicagowscy muzycy bluesowi, tacy jak Muddy Waters, jako pierwsi zelektryzowali bluesa za pomocą gitar elektrycznych i połączyli miejski styl z klasycznym południowym bluesem. Gitara elektryczna, po raz pierwszy wyprodukowana przez Adolpha Rickenbackera w 1931 roku, zmieniła muzykę, intensyfikując dźwięk i tworząc głośniejszy dźwięk, który mógł przebić się przez hałas w barach i klubach nocnych (Rickenbacker, 2010). Skupiając się mniej na krzyczeniu, śpiewacy mogliby skupić się na przekazywaniu większej ilości emocji i intymności w swoich występach. Ta naelektryzowana forma bluesa stworzyła podstawy rock and rolla. zmieniły muzykę, intensyfikując dźwięk i tworząc głośniejszy dźwięk, który mógłby przebić się przez hałas w barach i klubach nocnych (Rickenbacker, 2010). Skupiając się mniej na krzyczeniu, śpiewacy mogliby skupić się na przekazywaniu większej ilości emocji i intymności w swoich występach. Ta naelektryzowana forma bluesa stworzyła podstawy rock and rolla. zmieniły muzykę, intensyfikując dźwięk i tworząc głośniejszy dźwięk, który mógłby przebić się przez hałas w barach i klubach nocnych (Rickenbacker, 2010). Skupiając się mniej na krzyczeniu, śpiewacy mogliby skupić się na przekazywaniu większej ilości emocji i intymności w swoich występach. Ta naelektryzowana forma bluesa stworzyła podstawy rock and rolla.

Lata dwudzieste do pięćdziesiątych XX wieku uważane są za złoty wiek radia. W tym czasie liczba licencjonowanych stacji radiowych w Stanach Zjednoczonych eksplodowała z pięciu w 1921 roku do ponad 600 w 1925 roku (Salmon, 2010). Wprowadzenie radia zapewniło cenne połączenie między centrami miast a małymi, wiejskimi miasteczkami. Zdolne do nadawania muzyki w całym kraju, wiejskie stacje radiowe nadawały lokalne gatunki muzyczne, które szybko zyskały popularność w całym kraju.

Lata czterdzieste: postęp technologiczny

Postęp technologiczny w latach czterdziestych XX wieku jeszcze bardziej ułatwił ludziom słuchanie ulubionej muzyki, a artystom jej nagrywanie. Wprowadzenie magnetofonu szpulowego utorowało drogę kilku innowacjom, które zmieniły przemysł muzyczny. Pierwsze dostępne na rynku magnetofony były monofoniczne, co oznaczało, że miały tylko jedną ścieżkę do nagrywania dźwięku na taśmie magnetycznej. Dziś może się to wydawać ograniczające, ale wtedy pozwalało na ekscytujące innowacje. W latach czterdziestych i pięćdziesiątych niektórzy muzycy – przede wszystkim gitarzysta Les Paul ze swoją piosenką „Lover (When You’re Near Me)” – zaczęli eksperymentować z overdubbingiem, w którym odtwarzali wcześniej nagraną taśmę przez mikser, mieszając z występem na żywo i nagrał sygnał kompozytowy na drugim magnetofonie. Do czasu, gdy w latach 60. stały się łatwo dostępne rejestratory cztero- i ośmiościeżkowe, muzycy nie musieli już grać razem w tym samym pokoju; mogli nagrać każdą ze swoich poszczególnych części i połączyć je w gotowe nagranie.

W latach czterdziestych XX wieku istniał obopólnie korzystny sojusz między nagrywaniem dźwięku a radiem. Artyści tacy jak Frank Sinatra i Ella Fitzgerald czerpali zyski z ekspozycji radiowej. Do tego czasu muzyka była nagrywana głównie dla dorosłych, ale popularność Sinatry i jemu współczesnych ujawniła całkowicie niewykorzystany rynek: nastolatków. Powojenny boom lat trzydziestych i wczesnych czterdziestych XX wieku zapewnił wielu nastolatkom wydawanie pieniędzy na płyty. Audycje radiowe pomogły w promocji i sprzedaży płyt oraz samych artystów nagrywających, co z kolei ustabilizowało przemysł fonograficzny. Niemal zamieszki spowodowane pojawieniem się na koncercie piosenkarza z New Jersey, Franka Sinatry, utorowały drogę masowej histerii wśród fanów Elvisa Presleya i Beatlesów w erze rock and rolla.

Lata pięćdziesiąte: nadejście rock and rolla

Nowa technologia rozwijała się nadal w latach pięćdziesiątych XX wieku wraz z wprowadzeniem telewizji. Nowe medium rozprzestrzeniło się szybko, głównie z powodu niższych kosztów masowej produkcji i związanych z wojną ulepszeń technologicznych. W 1948 roku tylko 1 procent gospodarstw domowych w Ameryce posiadał telewizor; do 1953 roku liczba ta wzrosła do prawie 50 procent, a do 1978 roku prawie każdy dom w Stanach Zjednoczonych posiadał telewizor (Genua). Wprowadzenie telewizji do domów zagroziło istnieniu przemysłu radiowego. Przemysł radiowy dostosował się, koncentrując się na muzyce, łącząc siły z przemysłem nagraniowym, aby przetrwać. W tym celu stał się swego rodzaju narzędziem promocyjnym. Stacje stały się bardziej zależne od nagranej muzyki, aby wypełnić czas antenowy, a w 1955 roku narodził się format Top 40. Listy odtwarzania dla stacji radiowych były oparte na popularności (zwykle tzw. Billboard Top 40 singli), a popularna piosenka może być odtwarzana nawet 30 lub 40 razy dziennie. Stacje radiowe zaczęły wpływać na sprzedaż płyt, co zaowocowało wzmożoną rywalizacją o miejsca na playlistach. Ostatecznie doprowadziło to do payoli — nielegalnej praktyki polegającej na otrzymywaniu zapłaty od wytwórni płytowej za emisję określonej piosenki w radiu. Skandal payola osiągnął apogeum w latach 60., kiedy Cleveland w Ohio, DJ Alan Freed i ośmiu innych disc jockeyów zostało oskarżonych o branie pieniędzy za emisję. Po procesie Freeda uchwalono ustawę antypayolową, czyniąc z payoli przestępstwo wykroczenia.

Technologia nie była jedyną rewolucją, jaka miała miejsce w latach pięćdziesiątych. Miejski blues z Chicago, typowy dla artystów takich jak Muddy Waters, Howlin’ Wolf i BB King, zyskał popularność zarówno wśród białych, jak i czarnych nastolatków. Sprzedawany pod nazwą Rhythm and Blues lub R&B, seksualnie sugestywne teksty w piosenkach takich jak „Sexy Ways” i „Sixty Minute Man” oraz naelektryzowana gitara i zawodzące dźwięki harmonijki przemawiały do ​​młodych słuchaczy. W tamtym czasie płyty R&B były klasyfikowane jako „muzyka wyścigowa”, a ich sprzedaż była oddzielona od płyt White music śledzonych na listach przebojów (Szatmary, 2010). Niemniej jednak wśród widzów było sporo crossoverów. W 1952 roku sklep płytowy Dolphin’s of Hollywood w Los Angeles, który specjalizował się w muzyce R&B, odnotował, że 40 procent jego sprzedaży trafiało do białych osób (Szatmary, 2010).

Chociaż niektóre stacje zostały zakazane, inne przyjęły popularną nową muzykę. W 1951 roku Freed rozpoczął nocny program R&B o nazwie The Moondog Rock & Roll House Party i zaczął nazywać muzykę, którą grał, rock and rollem. (Historia Rocka). Biorąc swoją nazwę od bluesowego slangowego określenia seksu, muzyka zyskała natychmiastowy rozgłos, zyskując szerokie poparcie wśród nastoletnich fanów muzyki i powszechną niechęć wśród starszego pokolenia (History Of Rock). Szaleni showmani Little Richard i Chuck Berry byli wczesnymi pionierami rock and rolla, a ich dzikie występy na scenie stały się charakterystyczne dla tego gatunku. Wraz z postępem integracji białych i czarnych osób w latach pięćdziesiątych XX wieku wraz z uchyleniem praw segregacyjnych i zapoczątkowaniem ruchu na rzecz praw obywatelskich, wiele białych osób zaczęło szerzej akceptować aspekty kultury Czarnych, w tym muzykę. Jednak to wprowadzenie białego człowieka, który śpiewał piosenki napisane przez czarnych muzyków, pomogło rock and rollowi naprawdę rozprzestrzenić się ponad podziałami stanowymi i rasowymi. Elvis Presley, piosenkarz i gitarzysta, „King of Rock and Roll” dodatkowo pomógł sprawić, by muzyka pisana przez osoby czarnoskóre była akceptowana przez białą publiczność głównego nurtu, a także pomógł spopularyzować rockabilly – mieszankę rocka i muzyki country – wśród czarnej publiczności w połowie lat pięćdziesiątych. Pod silnym wpływem swoich wiejskich korzeni z Południa, Presley połączył muzykę R&B bluesmanów BB Kinga, Johna Lee Hookera i Howlin’ Wolf z country-zachodnią tradycją Roya Acuffa, Ernesta Tubba i Jimmiego Rodgersa, dodając odrobinę gospelu. Elvisa). Reakcja, jaką Presley wywołał wśród hord dorastających dziewcząt – krzyki, płacz, zamieszki – ugruntowała jego reputację jako pierwszej prawdziwej ikony rock and rolla. ” dodatkowo pomogło sprawić, by muzyka pisana przez osoby czarnoskóre była akceptowana przez białą publiczność głównego nurtu, a także pomogła spopularyzować rockabilly – mieszankę rocka i muzyki country – wśród czarnej publiczności w połowie lat pięćdziesiątych. Pod silnym wpływem swoich wiejskich korzeni z Południa, Presley połączył muzykę R&B bluesmanów BB Kinga, Johna Lee Hookera i Howlin’ Wolf z country-zachodnią tradycją Roya Acuffa, Ernesta Tubba i Jimmiego Rodgersa, dodając odrobinę gospelu. Elvisa). Reakcja, jaką Presley wywołał wśród hord dorastających dziewcząt – krzyki, płacz, zamieszki – ugruntowała jego reputację jako pierwszej prawdziwej ikony rock and rolla. ” dodatkowo pomogło sprawić, by muzyka pisana przez osoby czarnoskóre była akceptowana przez białą publiczność głównego nurtu, a także pomogła spopularyzować rockabilly – mieszankę rocka i muzyki country – wśród czarnej publiczności w połowie lat pięćdziesiątych. Pod silnym wpływem swoich wiejskich korzeni z Południa, Presley połączył muzykę R&B bluesmanów BB Kinga, Johna Lee Hookera i Howlin’ Wolf z country-zachodnią tradycją Roya Acuffa, Ernesta Tubba i Jimmiego Rodgersa, dodając odrobinę gospelu. Elvisa). Reakcja, jaką Presley wywołał wśród hord dorastających dziewcząt – krzyki, płacz, zamieszki – ugruntowała jego reputację jako pierwszej prawdziwej ikony rock and rolla. i Jimmiego Rodgersa i dodał odrobinę gospel (Elvis). Reakcja, jaką Presley wywołał wśród hord dorastających dziewcząt – krzyki, płacz, zamieszki – ugruntowała jego reputację jako pierwszej prawdziwej ikony rock and rolla. i Jimmiego Rodgersa i dodał odrobinę gospel (Elvis). Reakcja, jaką Presley wywołał wśród hord dorastających dziewcząt – krzyki, płacz, zamieszki – ugruntowała jego reputację jako pierwszej prawdziwej ikony rock and rolla.

Przed 1964 rokiem rock and roll był głównie towarem eksportowym Ameryki. Chociaż amerykańscy artyści często docierali na szczyty list przebojów za granicą, niewielu europejskich artystów osiągnęło sukces po tej stronie Atlantyku. Sytuacja zmieniła się niemal z dnia na dzień wraz z pojawieniem się brytyjskiego fenomenu muzyki pop, The Beatles. Łącząc elementy skiffle — rodzaju muzyki granej na prymitywnych instrumentach, takich jak banjo, gitary lub instrumenty domowej roboty — doo-wop i soul, czterej muzycy o mopowatych włosach z Liverpoolu w Anglii stworzyli gatunek muzyczny znany jako Merseybeat, nazwany na cześć rzeki Mersey. Genialne osobowości Beatlesów i chwytliwe popowe melodie sprawiły, że odnieśli natychmiastowy sukces w Stanach Zjednoczonych, a ich popularność wzrosła dzięki kilku występom w The Ed Sullivan Show. Kiedy Beatlesi przybyli do Nowego Jorku w 1964 roku, powitały ich setki reporterów i policjantów oraz tysiące fanów. Ich pojawienie się w The Ed Sullivan Show kilka dni później było największą publicznością dla amerykańskiego programu telewizyjnego, z około jednym na trzech Amerykanów (74 miliony) oglądających (Gould, 2007). Beatlemania — termin ukuty na określenie szalenie entuzjastycznej reakcji fanów na zespół — rozszerzył się na inne brytyjskie zespoły, a do połowy lat 60. amerykańskich list przebojów. Miejski rockowy dźwięk The Rolling Stones odszedł od muzyki pop i pozostał bardziej wierny bluesowym, R&B korzeniom rock and rolla. Podczas ich pierwszego występu w The Ed Sullivan ShowThe Stones byli sprośni i wulgarni, co skłoniło gospodarza Eda Sullivana do potępienia ich zachowania (chociaż prywatnie przyznał, że zespół otrzymał najbardziej entuzjastyczne brawa, jakie kiedykolwiek widział) (Ed Sullivan). Inwazja brytyjska przekształciła rock and roll we wszechogarniający gatunek rocka, wysyłając przyszłych wykonawców w dwóch różnych kierunkach: z jednej strony melodyjne, popowe dźwięki Beatlesów, a z drugiej strony szorstki, głośny power rock Stonesów na inne.

Pod koniec lat 60. zwolennicy ruchu na rzecz praw obywatelskich – wraz z feministkami, działaczami na rzecz ochrony środowiska i protestującymi przeciwko wojnie w Wietnamie – skłaniali się ku folkowi. muzyce, która stałaby się dźwiękiem społecznego aktywizmu. Odnosząc się szeroko do muzyki przekazywanej ustnie z pokolenia na pokolenie, muzyka ludowa zachowała nieoszlifowaną, amatorską jakość, która inspirowała uczestnictwo i świadomość społeczną. Kontynuując spuściznę działacza związkowego z lat 30. Woody’ego Guthriego, piosenkarzy i autorów piosenek, takich jak Joan Baez; Piotra, Pawła i Marii; a Bob Dylan śpiewał piosenki protestu społecznego na temat praw obywatelskich, dyskryminacji Afroamerykanów i kubańskiego kryzysu rakietowego. Zyskawszy reputację rzecznika politycznego, Dylan został skrytykowany przez fanów tradycyjnego folku za grę na gitarze elektrycznej na festiwalu Newport Folk Festival w 1965 roku. Jednak jego próba dotarcia do szerszego grona zainspirowała folk rockagatunku, którego pionierem był zespół The Byrds (PBS) z Los Angeles. Chociaż wielu fanów kwestionowało jego decyzję o przejściu na elektryczność, poetyckie i politycznie naładowane teksty Dylana nadal wywierały wpływ, inspirując grupy takie jak The Beatles i Animals. Muzyka protestacyjna w latach 60. była ściśle związana z kulturą hipisów, w której niektórzy postrzegali zażywanie narkotyków jako formę osobistej ekspresji i wolności słowa. Artyści tacy jak Jimi Hendrix, Jefferson Airplane, Grateful Dead i The Doors wierzyli, że wrażenia słuchowe można poprawić za pomocą środków zmieniających umysł (Rounds, 2007). Ten duch wolności i protestu osiągnął kulminację w niesławnym festiwalu Woodstock latem 1969 roku, chociaż późniejsza śmierć wielu jego gwiazd z powodu przedawkowania narkotyków rzuciła cień na kulturę psychodeliczną.

Lata 70.: od glam rocka do punka

Po zakończeniu wojny w Wietnamie studenci zaczęli się osiedlać i skupiać na karierze i rodzinie. Dla niektórych egoistyczne poglądy zastąpiły troskę o kwestie społeczne i aktywizm polityczny, co spowodowało, że pisarz Tom Wolfe nazwał lata 70. dekadą „ja” (Wolfe, 1976). Muzycznie ta ideologiczna zmiana doprowadziła do powstania glam rocka , ekstrawaganckiej, pobłażającej sobie formy rocka, która zawierała ekstrawaganckie kostiumy, mocny makijaż oraz elementy hard rocka i popu. Glam rock, pierwotnie brytyjski fenomen, został spopularyzowany przez takie zespoły jak Slade , David Bowie , The Sweet , Elton John i Gary Glitter . Okazał się prekursorem ruchu punkowego pod koniec lat 70. Równie ekstrawaganckie, ale wyrastające z bardziej elektronicznego brzmienia, discopojawił się również w latach 70. Do popularnych artystów disco należeli KC and the Sunshine Band, Gloria Gaynor, the Bee Gees i Donna Summer, która pomogła zapoczątkować elektroniczne brzmienie. Popularność disco, wzmocniona sukcesem filmu Gorączka sobotniej nocy z 1977 roku, rozprzestrzeniła się na cały kraj. Płyty były tworzone specjalnie dla dyskotek, a firmy fonograficzne produkowały melodie, które stały się wielkimi hitami na parkiecie.

Reagując na komercję disco i korporacyjnego rocka, punkaArtyści stworzyli minimalistyczną, wściekłą formę rocka, która powróciła do podstaw rock and rolla: prostych struktur akordowych, chwytliwych melodii i tekstów motywowanych politycznie. Podobnie jak zespoły skiffle z lat pięćdziesiątych, atrakcyjność punk rocka polegała na tym, że każdy, kto miał podstawowe umiejętności muzyczne, mógł w nim uczestniczyć. Ruch punkrockowy wyłonił się z CBGB, małego baru w Nowym Jorku, w którym występowały takie zespoły jak Television, Blondie i The Ramones. Nigdy nie odnosząc wielkiego sukcesu komercyjnego w Stanach Zjednoczonych, punk rock eksplodował w Wielkiej Brytanii, gdzie wysokie bezrobocie i podziały klasowe stworzyły wściekłą, pozbawioną praw wyborczych młodzież (BBC). The Sex Pistols, na czele którego stał Johnny Rotten, wypracowali agresywne, pompujące brzmienie, które spodobało się zbuntowanemu pokoleniu słuchaczy, chociaż wielu krytyków zdyskredytowało zespół w tamtym czasie. W 1976 roku brytyjska gazeta muzycznaMelody Maker narzekał, że „Sex Pistols robią dla muzyki tyle samo, co II wojna światowa zrobiła dla sprawy pokoju (Gray, 2001)”. Zespoły punkowe zaczęły porzucać swoje brzmienie pod koniec lat 70., kiedy styl punkowy został zasymilowany z głównym nurtem rocka.

Podczas gdy wielu młodych Brytyjczyków wyrażało swoje niezadowolenie poprzez muzykę punkową, wielu pozbawionych praw wyborczych czarnoskórych młodych Amerykanów w latach 80. zwróciło się w stronę hip-hopu — terminu określającego kulturę miejską, która obejmuje taniec breakdance, sztukę graffiti oraz techniki muzyczne rapowania, samplowania i skreczowania dokumentacja. Reagując na ekstrawagancję disco, wielu biednych miejskich raperów rozwinęło swoją nową kulturę uliczną, przyjmując swobodny wizerunek składający się z T-shirtów i odzieży sportowej, rozwijając język odzwierciedlający codzienne troski ludzi z obszarów miejskich o niskich dochodach i przez obejmując niskobudżetową formę sztuki wizualnej graffiti. Swoją nową kulturę opisali jako hip-hop, nawiązując do popularnego wyrażenia skandowanego na imprezach tanecznych w nowojorskiej dzielnicy Bronx.

Gatunek hip-hopu po raz pierwszy stał się popularny wśród czarnoskórej młodzieży pod koniec lat 70., kiedy wytwórnie płytowe z Bronxu i Harlemu zaczęły grać krótkie fragmenty piosenek zamiast całego utworu (znane jako sampling) (Demers, 2003). Wcześni artyści hip-hopowi samplowali wszystkie rodzaje muzyki, takie jak funk, soul i jazz, a później dodawali efekty specjalne do sampli i eksperymentowali z technikami, takimi jak obracanie lub skreczowanie płyt w tę iz powrotem, aby stworzyć rytmiczny wzór. Na przykład utwór Kool Moe Dee „How Ya Like Me Now” zawiera próbki z klasycznej funkowej piosenki Jamesa Browna „Papa’s Got a Brand New Bag”. DJ-e ​​często dodawali do swojej muzyki krótkie rapy, aby dać widzom znać, kto gra płyty, trend, który z czasem stał się bardziej rozbudowany i obejmował całe mówione wersety.

Lata 90 .: nowe osiągnięcia w hip-hopie, rocku i popie

Hip-hop i gangsta rap utrzymały swoją popularność na początku lat 90., a na szczycie list przebojów znajdowali się tacy artyści jak Tupac Shakur , Notorious BIG , Dr. Dre , Eazy-E , Ice Cube i Snoop Dogg . Raperzy z Zachodniego Wybrzeża, tacy jak Tupac Shakur i Snoop Dogg, preferowali gangsta rap, podczas gdy raperzy ze Wschodniego Wybrzeża, tacy jak Notorious BIG i Sean Combs, trzymali się tradycyjnego stylu hip-hopowego. Rywalizacja zakończyła się morderstwem Shakura w 1996 i BIG w 1997.

Lata 2000: Pop pozostaje silny, gdy hip-hop wyprzedza popularność rocka

Rok 2000 rozpoczął się dokładnie tam, gdzie skończyły się lata 90., kiedy na listach przebojów królowali młodzi piosenkarze, tacy jak Christina Aguilera i Destiny’s Child. Muzyka pop pozostawała silna przez całą dekadę, a Gwen Stefani, Mariah Carey, Beyoncé, Katy Perry i Lady Gaga odniosły sukces w mainstreamie. Pod koniec dekady artyści country, tacy jak Carrie Underwood i Taylor Swift, przekształcili się z gwiazd country w prawdziwe gwiazdy muzyki pop. Podczas gdy muzyka rockowa dobrze rozpoczęła dekadę, pod koniec 2000 roku obecność rocka w muzyce głównego nurtu zmalała, z kilkoma wyjątkami, takimi jak Nickelback, Linkin Park i Green Day.

Bibliografia