Z przyjemnością informujemy o premierze audiobooka „Ta kobieta” Elżbiety Stępień.
Ta kobieta Elżbieta Stępień
O książce:
Ta kobieta to wnikliwe studium kobiety gnębionej i manipulowanej. To również przejmujący portret rodziny, która drży w posadach, spraw ukrywanych w czterech ścianach. Wstrząsająca historia Amelii, która kocha za bardzo. Czy da radę wyrwać się z kręgu uzależnienia? Kiedy zrozumie, że nikt jej nie potępi, gdy zawalczy o siebie? Że nie jest sama?
Rekomendacje:
Dlaczego podatek od miłości musi być czasami tak wysoki? Czy mężczyźnie tak trudno jest przyjąć, że ktoś go kocha, ale nie jest jego niewolnikiem? Z jakiego powodu musi udowadniać: kto tu rządzi? Czemu nie może po prostu przytulić i być szczęśliwym, że ma rodzinę, ciepły dom, żonę, która o niego dba nie dlatego, że ma coś czego nie mają inni, ale dlatego, że kocha. Dlaczego może trwonić kasę na inne kobiety (na kieckę dla dziuni, która usiłuje wyciągnąć ile wlezie ze starego pryka), a żałuje na dom, dzieci, rachunki, kredyty. Czemu ktoś, kto go kocha musi się bać – o szczęście, o zdrowie, o życie… Alkohol w nadmiarze – to zły doradca, kochanka, nawet świetna – to zły doradca. Życie jest jedno. Jak łatwo je stracić. Pstryk… i zgaśnie twoje światło. Chcesz tego???
Ta kobieta… Tę książkę po prostu trzeba przeczytać.
Agnieszka Kazała (pisarka, ilustratorka)
Ta kobieta to wnikliwe studium kobiety gnębionej i manipulowanej. To również przejmujący portret rodziny, która drży w posadach. Wstrząsająca historia Amelii z pewnością jest lekturą niezwykle wartościową.
Maja Szkolniak
www.zaczytanadosamegorana1.blogspot.com
„Ta Kobieta” Elżbieta Stępień
Rozdział I – W świetle księżyca (fr)
– Uciekaj! – Zdawał się krzyczeć srebrny Księżyc.
– Uciekaj, uciekaj, uciekaj… – szeptały posępne drzewa.
– Szybciej! Zaraz cię dogoni! – Spanikowane myśli poganiały obezwładnione strachem ciało. Biegła. Nie czuła zimna, choć była w samej pidżamie. Nie zatrzymywał jej nawet głęboki śnieg i fakt, że dawno zgubiła kapcie. Chciała znaleźć się jak najdalej od swego prześladowcy.
– Ha, ha, ha! Dokąd biegniesz?! I tak wrócisz… – krzyczał za nią z progu domu. Patrzył w jej stronę i śmiał się szyderczo. – Dzieci tu zostały! Wrócisz – dodał z pewnością w głosie i nieco ciszej, ale ona i tak to usłyszała. – Głupia ty! – krzyknął znów w kierunku ledwie już widocznej w zapadającej ciemności postaci. Zatrzymała się na chwilę.
– Dzieci… – jęknęła z przerażeniem. – Nie, nic im nie zrobi, nigdy nie robił.
Jemu chodziło o nią. Co robić? Sekundowe wahanie wystarczyło, aby rzucił się w jej stronę.
– Uciekaj! Uciekaj! Uciekaj! – krzyczał świat każdym płatkiem śniegu.
Biegła więc ile sił w skostniałych nogach w stronę pobliskiego lasu. W ciemności co rusz wpadała na gałęzie, które niemiłosiernie uderzały ją po twarzy i głowie.
„Zamarznę – niepokojące przeczucie pojawiło się na chwilę i szybko znikło pod naporem strachu. – Powinnam biec w stronę sąsiadów.” – Resztki rozsądku nie dawały za wygraną.
„Nie! Tylko nie to! Tylko nie sąsiedzi. Taki wstyd…” – pokręciła głową przecząco. Zatrzymała się na chwilę, spoglądając za siebie z obawą, że zobaczy wśród drzew swego prześladowcę. Oparła się bez sił o pień drzewa, a potem zsunęła na ziemię. Wtedy dotarło do niej, w jak beznadziejnej sytuacji się znalazła. Dotkliwe zimno wstrząsało jej ciałem. Spomiędzy posiniałych ust wydobywały się kłęby pary, która szybko zamarzała na jej włosach.
– Boże – wyszeptała przerażona. – Boże… Nie mogę tu zostać, muszę wrócić.
Resztkami sił zmusiła się, by ruszyć przed siebie. Czuła jednak, że nie dojdzie daleko. W ciemnościach i strachu znajomy za dnia las wydawał się całkiem obcy. Pomiędzy drzewami zamigotało światło jakiegoś auta.
„Szosa… tam jest szosa, a więc idę w złym kierunku” – uświadomiła sobie.
– Ratunku! – krzyknęła i zmobilizowała resztki sił, by dojść do ulicy. Poczuła kolejne uderzenie w głowę i ciepło spływającej po skroni cieczy. – Nie mam już sił, nie mam sił… Niech się to już skończy. – Poddała się. – Mam dosyć takiego życia…”
Uklękła w śniegu i opuściła bolącą głowę jak do modlitwy.
– Mamo, mamusiu! – Usłyszała głosy swoich dzieci. Na moment jakby wróciła jej świadomość.
– Boże, moje dzieci. Co z nimi będzie? – Powlokła się dalej przed siebie, zupełnie nie czując nóg.
Światło… Znowu światło… Upadła. Było ciepło, wreszcie ciepło. Ciemność jest taka przyjemna…
– Hej! Jest tam ktoś? – krzyknął w ciemność zaskoczony
Wojtek. Przez moment wydawało mu się, że widzi zjawę pośród drzew. Jechał już kilka godzin i zatrzymał się na poboczu, by zapalić. Paskudne miejsce, z obu stron las. Żałował, że tu stanął już w momencie, kiedy wysiadł z auta. W pełni księżyca wydawało mu się, że kogoś widzi.
– Człowiek czy jakieś zwierzę? – Przez chwilę walczył z ochotą, aby wrócić do ciepłego wnętrza auta i odjechać. Przed nim jeszcze długa droga. Spieszył się, by zdążyć na spotkanie. Jutro wczesnym rankiem, miał na niego czekać nowy wspólnik. To była szansa na rozwój i tak sporej firmy.
Rozejrzał się z obawą dookoła. „Nie wiadomo, czy zaraz mnie ktoś nie zaatakuje – przemknęło mu przez głowę. – Ale sobie miejsce wybrałem” – marudził, dając kilka kroków w kierunku dziwnej zjawy. Zaledwie parę metrów od niego leżała jakaś postać. Księżyc oświetlał jej oszronione włosy.
– Kobieta! – krzyknął zaskoczony. Miała na sobie tylko pidżamę.
– Cholera! – wyrwało mu się. – Proszę pani! – Próbował ją ocucić. Bezskutecznie. Przyłożył ucho do jej piersi, nasłuchując oznak życia. – Bije – stwierdził z zadowoleniem. Błyskawicznie zdjął marynarkę, okrył nieprzytomną kobietę i szybko podniósł. Była lodowata, a na jej głowie zauważył zamarznięte ślady krwi. Nawet nie wiedział, kiedy ułożył ją w aucie. Wszystko działo się błyskawicznie.
– Chryste! Gdzie tu jest jakiś szpital? – Zdawał sobie sprawę z tego, że na takim odludziu, w dodatku w środku nocy, nie ma kogo zapytać o drogę. Na szczęście miał GPS. Szybko wyznaczył trasę. – Obym tylko nie wylądował w ślepej uliczce – mruknął pod nosem. – Proszę pani, halo! – zwracał się co jakiś czas do kobiety w nadziei, że odpowie.
Elżbieta Barbara Stępień:
Elżbieta Stępień, mieszkanka Radomska. Laureatka wielu ogólnopolskich konkursów w dziedzinie poezji i prozy. Nagrodzona między innymi „Piórem Reymonta” w 2005 r. Autorka tomików wierszy Okno z widokiem na duszę (2011) i Mówię do mgły 2016). Pasjonatka wspierania twórczości literackiej dzieci. Opracowała zbiór utworów literackich Dzieci piszą (2005). Organizatorka wakacyjnych spotkań literackich „Poranek z poezją na trawie”. Współautorka książki charytatywnej dla dzieci Gwiezdne marzenia (2017).
Autorka powieści Ta kobieta, serii Czego nie wiesz o Aniołach: Śladami przeznaczenia, Po prostu bądź, Zaułek Spełnionych Marzeń, powieści dla dzieci: Wszystko się może zdarzyć oraz książek dla młodszych czytelników: Opowieści Małej Gwiazdeczki i Smog czy smok.
Biogram szczegółowy
Elżbieta Stępień, mieszkanka Radomska. Laureatka wielu ogólnopolskich konkursów w dziedzinie poezji i prozy. Nagrodzona między innymi „Piórem Reymonta” w 2005 r. Autorka tomików wierszy „Okno z widokiem na duszę” (2011) i „Mówię do mgły”(2016) Jej wiersze i opowiadania można znaleźć w licznych antologiach pokonkursowych oraz wydawanych przez Stowarzyszenie Literackie PONAD i Fundację Inicjatyw Kulturalnych – „Blisko Ciebie” (1998), „Utwory Wybrane”(2003) , „PONAD” wydany przez NSZZ Solidarność Radomsko (2005), oraz z okazji Dni Radomska (2006,2007,2010), „Janowi Pawłowi II na kanonizację”(2014), „Życie zapisane w słowach” (2013), „Powiat radomszczański w poezji” (2015).
Pasjonatka wspierania twórczości literackiej dzieci. Opracowała zbiór utworów literackich „Dzieci piszą” (2005). Organizatorka wakacyjnych spotkań literackich „Poranek z poezją na trawie”. Współautorka książki charytatywnej dla dzieci „ Gwiezdne marzenia” (2017).
Autorka książki obyczajowej dotykającej problemu przemocy w rodzinie „Ta kobieta”, romantyczne „Czego nie wiesz o Aniołach. Śladami przeznaczenia” i powieści dla dzieci poruszającej temat ekologii i niepełnosprawności „Wszystko się może zdarzyć”
Uwielbia spacery polami, brzegiem morza, ciemne wrześniowe winogrona, maki, czarne koty, książki Paulo Coelho.
Niektóre osiągnięcia:
2019 – książka „Ta kobieta” wydana jako audiobook przez stowarzyszenie Larix, z ich środków własnych, z przeznaczeniem dla niewidomych
2019 – powieść dla dzieci „Wszystko się może zdarzyć” Wyd. Literackie Białe Pióro
2019 – tytuł najlepszej książki roku 2018 głosami internautów w konkursie Granice.pl dla książki „Ta kobieta”
2018 – powieść obyczajowa „Ta kobieta” Wyd. Literackie Białe Pióro
2017 –współautorka książki charytatywnej „ Gwiezdne Marzenia” wyd. Sofijka, przeznaczonej dla dzieci z Domów Dziecka, hospicjów, szpitali czy oddziałów dziecięcych.
2016 – tomik „Mówię do mgły”
2016 – wyróżnienie w konkursie poetyckim – Wąglański Maj Poezji
2015 – II miejsce w konkursie jednego wiersza podczas „NOCY POEZJI I MUZYKI” w Radomsku
2015 – wyróżnienie drukiem w I Ogólnopolskim Konkursie im. Zygmunta Krukowskiego w Nowej Rudzie
2015 – wyróżnienie drukiem w Ogólnopolskim Konkursie im. M. Pawlikowskiej – Jasnorzewskiej w Katowicach
2014 – III miejsce w konkursie „Natura moich okolic” Zielona Góra
2013 – współautorka tomiku poetyckiego „Życie zapisane w słowach”
2011 – edycja tomiku poetyckiego – „Okno z widokiem na duszę”
2009 – I miejsce w Ogólnopolskim Konkursie Poetyckim im. Ks. Jerzego Popiełuszki „Cena
Miłości Ojczyzny”
2009 – wyróżnienie w Ogólnopolskim Konkursie Literackim „O pióro Reymonta”
2007 – wyróżnienie w V Ogólnopolskim Konkursie Poetyckim im. Czesława Kałkusińskiego „Czechury”
2006 – wyróżnienie w XI edycji Ogólnopolskiego Konkursu Literacko – Plastyczno – Fotograficznego„ Natura moich okolic” Zielona Góra
2005 – Nagroda główna w Ogólnopolskim Konkursie Literackim „O pióro Reymonta”
2003 – III miejsce w III edycji Konkursu Poetyckiego im. ks. Jerzego Popiełuszki „Cena miłości Ojczyzny”
2002 – II miejsce w Ogólnopolskim Konkursie Literackim Pracowników Oświaty „Natura moich okolic” Zielona Góra
2001 – III miejsce w Ogólnopolskim Konkursie Literackim Pracowników Oświaty „Natura
moich okolic” Zielona Góra
Jej wiersze i opowiadania można znaleźć w antologiach pokonkursowych:
„Natura moich okolic” wydanych przez ZNP, Zielona Góra 2000, 2001,2002, 2006,
„Tu przy Pilicy” Piotrków Tryb.1998,
„O pióro Reymonta” 2005, 2006, 2009,
„Cena miłości Ojczyzny” 2003.2009.
Tomiki:
Grupy Literackiej PONAD – „Blisko Ciebie” 1998,
„Utwory Wybrane” 2003, „PONAD” wydany przez NSZZ Solidarność Radomsko 2005,
Oraz
z okazji Dni Radomska 2006,2007,2010, 2014 „Janowi Pawłowi II na kanonizację” ,
„Wzruszyłem się i zdenerwowałem troszkę też”2015,
„Opisz to/zostaw po sobie”2015
A także w antologiach:
„Peron literacki” t.II 20017
„Kawiatenka poetycka4”2016,
„Notes poetycki” 2016
