Celem tego artykułu jest przedstawienie opisowego opisu polityki i przepisów dotyczących nauczania w domu w Kanadzie. Opierając się na istniejących badaniach, artykuł rozpoczyna się od umiejscowienia nauczania w domu w szerszym krajobrazie edukacyjnym kanadyjskiej edukacji publicznej i analizuje ewolucję nauczania w domu w tym kontekście. W artykule zwrócono uwagę na zmieniającą się motywację rodziców do nauki w domu w różnych okresach i dokonano przeglądu niektórych napięć związanych z tą formą edukacji. Następna sekcja zawiera porównanie ram regulacyjnych, finansowania i wsparcia nauczania w domu w każdej prowincji, liczby zapisanych uczniów, wyniki uczniów i efektywność fiskalną dla kanadyjskich podatników.

Słowa kluczowe
Edukacja domowa; Kanada; wybór szkoły; Polityka; Prawa rodzicielskie.

Wstęp

Celem tego artykułu jest przedstawienie opisowego przeglądu nauczania w domu w Kanadzie. Nieodłącznym elementem tego ujęcia jest argument przemawiający za odpowiednią rolą państwa w zapewnianiu rodzicom i dzieciom prawa dostępu do form edukacji, które przygotowują uczniów do bycia autonomicznymi jednostkami, posiadającymi umiejętności i predyspozycje do bycia aktywnymi i wnoszącymi wkład obywatelami w liberalnej demokracji, aby określić, co oznacza dobre życie i rozkwit.

Osiąga się to w dużej mierze dzięki działaniom regulacyjnym ukierunkowanym na weryfikację programu studiów oferowanego studentom i monitorowanie ich postępów w spełnianiu warunków do zakwalifikowania się do finansowania rządowego. Decyzja o nauczaniu dzieci w domu wiąże się ze znacznym zaangażowaniem rodziny w czas i zasoby oraz stanowi podejście do wychowania dziecka osadzone w życiu rodzinnym. W tym artykule skupiamy się głównie na aspektach strukturalnych przepisów dotyczących nauczania w domu z perspektywy państwa. Naszym celem jest sformułowanie tych ram nauczania w domu w Kanadzie jako soczewki dla decydentów politycznych w celu określenia aspektów, które mogą mieć zastosowanie w kontekstach międzynarodowych.

Opierając się na istniejących badaniach, zaczynamy od umieszczenia naszej dyskusji na temat nauczania w domu w kanadyjskim kontekście edukacji finansowanej ze środków publicznych i zbadania ewolucji nauczania w domu w tym kontekście.² W następnej części przyjrzymy się zmieniającym się motywacjom rodziców do nauczania dzieci w domu, ekspansji rejestracji do szkół domowych, a także różnic w przepisach i finansowaniu między prowincjami, które wspierają to jako realny wybór dla rodzin. Twierdzimy, że kiedyś motywowani ideologicznie, dziś coraz więcej rodziców wybiera szkołę domową, ponieważ jest to praktyczne, wygodne i stanowi mechanizm odpowiadający indywidualnym potrzebom edukacyjnym i zainteresowaniom ich dzieci. Omawiamy niektóre z nieodłącznych napięć w debacie o nauczaniu w domu, które zasługują na rozważenie. Kończymy dyskusją na temat spostrzeżeń, jakie zdobyliśmy dzięki kanadyjskim doświadczeniom z nauczaniem w domu oraz tego, w jaki sposób może to pomóc decydentom politycznym w kontekstach międzynarodowych.

Krajobraz edukacji publicznej w Kanadzie

Kanada to rozległy geograficznie kraj, w którym dwie trzecie ludności koncentruje się w 33 ośrodkach metropolitalnych, a pozostała część rozproszona jest po wiejskich i odległych społecznościach (Statystyki Kanady, 2015). Jest to zróżnicowany kulturowo naród z publicznym systemem edukacji zaprojektowanym tak, aby odpowiadał szczególnym kontekstom politycznym, gospodarczym i społeczno-kulturowym każdej prowincji i terytoriów.

Nie ma krajowego ministerstwa edukacji, chociaż istnieje wiążące ustawodawstwo federalne, takie jak Karta praw i wolności (1982) oraz ustawa o językach urzędowych (1969), które mają wpływ na przepisy dotyczące edukacji publicznej. Ustawa konstytucyjna (1867) przypisuje uprawnienia do finansowania i regulowania edukacji prowincjonalnym ministerstwom edukacji, które są rozmieszczone w lokalnych okręgach szkolnych zarządzanych przez kuratora i lokalnie wybieraną radę szkolną. Wojewódzkie wydziały oświaty ustalają politykę oświatową zgodnie z przepisami prawa wojewódzkiego, natomiast Minister Edukacji jest odpowiedzialny za ustalanie polityki w sprawach oświaty. Lokalne rady szkolne decydują o polityce nauczania, zatrudniają nauczycieli i nadzorują codzienne funkcjonowanie szkół. We wszystkich prowincjach obowiązują przepisy dotyczące obowiązku szkolnego, które na ogół wymagają, aby dzieci uczęszczały do ​​szkół, zwykle w wieku od 6 do 16 lat, z całodziennymi przedszkolami dla cztero- i pięciolatków dostępnymi w większości prowincji. W niektórych prowincjach podniesiono niedawno wiek zakończenia nauki do 18 lat. Motywacja do aktualizacji tych przepisów dotyczących obowiązkowej obecności wynika z założenia, że ​​„dzieciom, które chcą wcześniej opuścić szkołę, lepiej jest pozostać w szkole lub że społeczeństwo odnosi zbiorowe korzyści z podniesienia ogólnego poziomu wykształcenia w danym kraju osiągnięć, ponieważ promuje dobre obywatelstwo i rozwój gospodarczy” (Oreopoulos, 2005, P. 5).

Kanada ma długą tradycję wyboru szkół finansowanych ze środków publicznych w ramach systemu edukacji. W swoim historycznym zaangażowaniu w przyjmowanie mniejszości narodowych (ludów aborygeńskich i frankofońskich), mniejszości religijnych (tj. katolików) oraz mniejszości imigrantów poprzez programy języków dziedzictwa kulturowego i programy alternatywne uwzględniające kulturę, Kanada zapewnia szereg opcji wyboru szkoły w ramach systemu edukacji publicznej . Pięć prowincji zapewnia od 30 do 60 procent funduszy na niezależne/prywatne szkoły, trzy prowincje w pełni finansują oddzielne szkoły katolickie, a prowincja Alberta w pełni finansowała publiczne szkoły społeczne. We wszystkich prowincjach dostępne są publiczne programy zanurzenia w języku francuskim i frankofońskie szkoły publiczne.

Ewolucja nauczania domowego w Kanadzie

Edukacja domowa zawsze była opcją dla rodziców w Kanadzie. Chociaż różnie określane jako un-schooling, de-schooling i election learning, zasadnicza cecha homeschoolingu polega na tym, że „rodzice biorą ostateczną odpowiedzialność za wybór, zarządzanie, zapewnianie i nadzorowanie programu edukacyjnego ich dziecka, a edukacja odbywa się głównie poza otoczenia instytucjonalnego” (Van Pelt, 2015, P. 3). Uczniowie zarejestrowani jako nauczający w domu uczęszczają do przedszkola do klasy 12 oraz w wieku od 5 do 17 lat.

Przed konfederacją w 1867 r. szkolnictwo publiczne było w dużej mierze dostępne tylko dla dzieci urzędników państwowych lub wojska. Rodzice zapewniali edukację swoim dzieciom, zwykle poprzez nauczanie w domu, zapewnianie edukacji szkolnej z kilkoma innymi rodzinami lub wysyłanie ich do szkół prowadzonych przez kościół. Gdy szkoły publiczne stały się bardziej dostępne, zaczęły zastępować nauczanie domowe. W latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych nastąpiło odrodzenie nauczania domowego, a rodzice chcieli mieć większą kontrolę nad edukacją swoich dzieci. Ten ideologiczny i spolaryzowany ruch był w dużej mierze prowadzony przez dwie różne grupy: chrześcijańskich fundamentalistów reprezentujących „konserwatywną chrześcijańską prawicę” i kontrkulturę, eksperymentalnych „unschoolerów” inspirowanych przez Johna Holta, reprezentujących „liberalną lewicę” (Murphy’ego, 2012). Fundamentaliści religijni na ogół uczą swoje dzieci w domu zgodnie z programem nauczania przesiąkniętym wartościami religijnymi, skupiając się na podstawach i promując autorytet rodziny. Opierając się na organizacjach kościelnych, chrześcijańscy uczący się w domu mają dostęp do wysoko rozwiniętych sieci rodzin, grup wsparcia i materiałów edukacyjnych (Davies i Aurini, 2003, P. 64). „Unschooling” to ruch zainspirowany amerykańskim pedagogiem Johnem Holtem, który w latach 60. XX wieku zachęcał rodziców do nauczania własnych dzieci w naturalnych (domowych) warunkach, pozwalając, by naturalna ciekawość dziecka, a nie określony program nauczania, kierowała nauką (Rothstein, 1999). Wiele rodzin, które przyjęły nieszkolne podejście do edukacji swoich dzieci, przyjęło bardziej swobodny i niezależny alternatywny styl życia, który „odrzucił ustrukturyzowany materializm i orientację zawodową głównego nurtu” (Davies i Aurini, 2003, P. 64).

Niedawno pojawiły się sieci „podobnie myślących” rodzin uczących się w domu, reprezentujących różne orientacje pedagogiczne, od bardziej tradycyjnych nieformalnych grup wsparcia, które spotykają się w domach lub w społeczności w celu wymiany informacji i wzajemnego wsparcia, po Kunzman i Gaither (2013) określane jako „szkoły dla matek”, w których rodzic oferuje wiedzę instruktażową dzieciom z innych rodzin. Homeschooling Co-ops są przedłużeniem tych bardziej formalnych sieci, w których rodziny wynajmują miejsca dla swoich dzieci, aby mogły brać udział w zajęciach w grupach prowadzonych przez rodziców, a czasami zatrudnianych przez nich ekspertów (Antoniego, 2015r;Kunzman & Gaither, 2013).

Zawsze istniały rodziny, które uczyły się w domu z konieczności z powodu ograniczonego dostępu do edukacji ze względu na ich oddalenie geograficzne lub posiadanie dziecka niepełnosprawnego fizycznie lub umysłowo. Niektórzy rodzice decydują się na nauczanie swoich dzieci w domu z powodu niezadowolenia z publicznego systemu edukacji w zakresie postrzeganego braku skupienia się na wynikach w nauce i dyscyplinie oraz troski o fizycznie i emocjonalnie bezpieczne środowisko uczenia się (Baszam, 2001).  Badania nad edukacją domową w Kanadzie Van Pelta (2004) wykazały, że początkowa motywacja wielu rodziców do nauki w domu polegała mniej na unikaniu, a bardziej na proaktywnym osiąganiu „pewnej kombinacji celów moralnych, społecznych, rodzinnych i akademickich (takich jak nauczanie w ramach określonych przekonań i wartości, zachęcanie rodziny interakcja i indywidualizacja programu nauczania)” (str. 3). Ekspansja wirtualnego szkolnictwa i edukacji online zwiększyła dostęp do programów nauczania i innych zasobów edukacyjnych dla rodzin, z których niektóre przyjęły mieszane podejście do edukacji domowej. Tam, gdzie prywatne nauczanie jest zbyt kosztowne dla rodziny, nauczanie w domu może być najbardziej realną opcją przekazywania określonego zestawu wartości lub kontekstu uczenia się zgodnego z ich przekonaniami i stylem życia związanymi z wychowywaniem dzieci. Opcja ta jednak

Ponieważ nauczanie w domu stało się mniej kontrowersyjne, coraz więcej rodziców rozważa tę opcję (Aurini i Davies, 2005; Davies i Aurini, 2003; Gaither, 2009). Wybierają edukację opartą na domu ze względów pragmatycznych i związanych ze stylem życia, takich jak angażowanie dzieci w czasochłonne zajęcia pozalekcyjne, zaspokajanie potrzeb dziecka z niepełnosprawnością zdrowotną lub trudnościami w uczeniu się lub dlatego, że rodzina mieszka w odległym miejscu lub podróżuje obszernie. Gaither (2009) stwierdził, że rodzice coraz częściej wybierają nauczanie domowe nie „z powodu frustracji sekularyzmem, odrętwiałą biurokracją, nieelastycznym programem nauczania lub segregacją wiekową”, ale po prostu dlatego, że miało to sens w tamtym czasie, biorąc pod uwagę ich sytuację rodzinną (s. 342). Badając nauczanie domowe uzdolnionych dzieci Winstanley (2009) stwierdził, że rodzice wybrali tę opcję w odpowiedzi na sytuację, w której szkoły nie „radzą sobie z ich niezwykłymi dziećmi”, a nie jako wyraz „porzucenia przez nich wiary w skuteczność powszechnego nauczania ” (s. 360).

Bourdo, Jutra i Brabancja (2003) badali motywację rodziców do nauki w domu we francuskojęzycznej prowincji Quebec. Poglądy religijne, filozoficzne czy antypaństwowe nie dominowały w dyskursie, jak w innych badaniach kanadyjskich. Zidentyfikowali siedem czynników motywacyjnych, do których należą: (1) chęć zaangażowania się w projekt rodzinny, (2) sprzeciw wobec społecznej lub pedagogicznej organizacji szkoły, (3) chęć wzbogacenia się w nauce, (4) zaabsorbowanie rozwój społeczno-afektywny dziecka, (5) przekazywanie wartości religijnych, moralnych lub duchowych, (6) negatywne doświadczenia szkolne dziecka oraz (7) niezadowolenie z rozbieżności między tym, co szkoła może zaoferować, a szczególnymi cechami dziecka.

Chociaż powody wyboru szkoły domowej w Kanadzie pozostają niejasne, Davies i Aurini (2003) odkryli zmianę w kanadyjskich organizacjach edukacji domowej w kierunku bycia bardziej zgodnymi z innymi zwolennikami wyboru szkoły, umieszczając debaty na temat edukacji domowej w kontekście wyboru i praw rodzicielskich, a nie „religii lub anty-technokracji” (s. 68). Podobnie jak inni zwolennicy wyboru, ci rodzice przyjęli „wysoce zindywidualizowaną koncepcję uczenia się, która ceni spersonalizowane doświadczenie w celu wzmocnienia osobowości dziecka, jego specyficznych talentów, stylu poznawczego i poczucia własnej wartości” (s. 69). W ten sposób motywacja do dostosowania się do wyjątkowości dziecka stworzyła jedność motywacji rodziców do wyboru szkoły domowej, umiejscowienia ich w szerszym ruchu wyboru szkoły i usunięcia postrzegania osób uczących się w domu jako fundamentalistów religijnych lub buntowników inspirowanych przez Holta. Nawet jeśli, Aurini i Davies (2005)ujawniło, że większość rodziców, którzy twierdzą, że mają prawo wyboru, nie opowiada się świadomie za ideologią rynkową, ale zamiast tego angażuje się w kulturę intensywnego rodzicielstwa, która koncentruje się na kultywowaniu wyjątkowych potrzeb ich dziecka, a nauczanie w domu daje możliwość takiego spersonalizowanego uczenia się.

Problemy w nauczaniu domowym

Edukacja domowa jest prawdopodobnie jedną z najbardziej kontrowersyjnych form wyboru szkoły. Kiedy rodzice wyrażają swoje prawa i preferencje, usuwając swoje dzieci z formalnej edukacji lub całkowicie jej unikając, aby kształcić je w domu, rodzi się pytanie o prawo rodziców do kontrolowania edukacji ich dzieci, odpowiedzialność państwa za ochronę interesy dzieci i prawo ucznia do rozwijania niezależnego osądu, samostanowienia i kompetencji do liberalnego obywatelstwa (Thiessen, 2001).Lagos (2011)podkreślił to napięcie w swojej analizie kanadyjskiego prawa kanonicznego i cywilnego i argumentował, że intencja władzy rodzicielskiej ma być sprawowana w imieniu dziecka, a nie nad dzieckiem. Ma to wpływ na regulację i nadzór nad nauczaniem w domu.

Wielu zwolenników nauczania w domu utrzymuje, że rodzice są w lepszej pozycji niż państwo, aby ocenić potrzeby edukacyjne swoich dzieci, a ponadto rodzice powinni ponosić główną odpowiedzialność za decydowanie o tym, jak ich dzieci powinny być kształcone. Niektórzy rodzice są skłonni zrezygnować z rządowych funduszy i wsparcia, ponieważ musieliby poddać się formom interwencji i kontroli nad edukacją domową, takim jak zatwierdzanie programu nauczania, inspekcja domu i ocena postępów ich dzieci. Wśród kanadyjskich decydentów istnieje jednak zgoda co do tego, że konieczne są pewne formy ograniczeń i nadzoru, aby zapewnić najlepiej pojętym interesom dzieci (Merry & Karsten, 2010, P. 499). Odpowiednie ograniczenia „zapewniają, że najbardziej ekstremalne formy nieliberalnego nauczania w domu zostaną po prostu i odpowiednio zdjęte ze stołu i usunięte z debaty politycznej” (Yuracko, 2008, s. 184).

Głównymi zarzutami wobec nauczania w domu jest to, że pogłębia ono nierówności społeczne, utrwala ruchy kontrkulturowe i może kolidować z dobrostanem i zainteresowaniami dzieci. Niektórzy twierdzą, że ta forma szkolnictwa może służyć niedemokratycznym, czasem elitarnym, zacofanym i prowadzącym do podziałów interesom (Goodenow, 1988). W szczególności dominującym problemem jest to, że uczniowie, którzy uczą się w domu, rezygnują z kontaktu z perspektywami innymi niż perspektywa ich rodziny i otoczenia bliskiej społeczności, ograniczając ich kontakt z różnymi ideami i jednostkami, które są częścią większego, pluralistycznego społeczeństwa (Rzesza, 2002).

Zapisy do szkoły domowej

Kanada odnotowała wzrost nauczania w domu od lat 70. XX wieku, kiedy to tylko 2000 dzieci uczyło się w domu (Baszam, 2001). Do 1996 roku „odpowiednie prowincjonalne ministerstwa edukacji oszacowały liczbę dzieci uczących się w domu na 17 523, czyli 0,4% wszystkich zapisanych uczniów — wzrost o 776% w ciągu zaledwie 18 lat” (Baszam, 2001, P. 6). Van Pelt (2015) poinformował, że w roku szkolnym 2011/12 „nieco ponad 5 milionów uczniów było zapisanych do szkół publicznych w Kanadzie” (s. 26), a 21 662 uczniów zostało zarejestrowanych przez władze prowincji jako osoby uczące się w domu w Kanadzie. To nadal stanowi jedynie „0,4% wszystkich zapisów do szkół rządowych” (s. 26).Tabela 1 przedstawia zapisy do szkół domowych w roku 2012/13 w Kanadzie. W pełni 23 992 uczniów zostało zarejestrowanych przez agentów odpowiednich rządów prowincji jako nauczanie w domu. Mimo to badacze zauważyli trudności w określeniu dokładnej liczby z powodu braku jednolitych przepisów dotyczących śledzenia uczniów uczących się w domu (Davies i Aurini, 2003; Martin-Chang, Gould i Meuse, 2011; Van Pelt, 2015). Na przykład niektóre rodziny nie rejestrują swoich dzieci u władz lokalnych, kiedy przenoszą je między nauczaniem domowym, szkołami publicznymi i prywatnymi. Inni rejestrują swoje dzieci w niepełnym wymiarze godzin na niektóre kursy w szkołach publicznych lub prywatnych i uzyskują dostęp do programów online w celu uzupełnienia nauczania w domu. W rezultacie prawdopodobne jest zaniżenie liczby uczniów uczących się w domu w Kanadzie.

Regulamin nauczania w domu

We wszystkich prowincjach nauczanie w domu spełnia obowiązek szkolny. Uczniowie uczący się w domu są prawnie zobowiązani do zarejestrowania się we władzach lokalnych lub wojewódzkich; jednak poza tymi podstawowymi wymogami przepisy różnią się pod względem wymaganego poziomu monitorowania i odpowiedzialności. W prowincjach Alberta, Saskatchewan i Quebec przepisy są „wysokie”, wymagające od rodzin przedstawienia szczegółowych planów programowych, które są zatwierdzone przez Ministerstwo Edukacji i monitorowane przez szkołę publiczną lub akredytowaną szkołę prywatną, postępy uczniów są okresowo przeglądane i oceniane, a program nauczania musi spełniać standardy równoważne ze standardami obowiązującymi w szkole państwowej. W prowincjach Manitoba, Nowa Szkocja i Wyspa Księcia Edwarda przepisy dotyczące nauczania w domu są „umiarkowane”. „Program jest kontrolowany lub certyfikowany przez Ministerstwo Edukacji, a postępy uczniów są okresowo przeglądane i oceniane. W prowincjach Kolumbia Brytyjska, Ontario, Nowy Brunszwik oraz Nowa Fundlandia i Labrador przepisy dotyczące nauczania w domu są „niskie”, z niewielkimi wymaganiami poza zgłoszeniem przez rodziny zamiaru nauczania dzieci w domu w lokalnej radzie szkolnej. Nie są zobowiązani do przestrzegania prowincjonalnego programu nauczania ani do zatwierdzenia programu studiów.

W dwóch z trzech prowincji, Albercie i Saskatchewan, gdzie wymagany jest wysoki poziom odpowiedzialności, fundusze oferowane są bezpośrednio rodzicom, aby zrekompensować koszty nauczania w domu. Ponad 800 USD rocznie na ucznia trafia do rodziców w Albercie, podczas gdy w Saskatchewan kwoty różnią się w zależności od okręgu szkolnego, przy czym najwyższa kwota wynosi 1000 USD na ucznia uczącego się w domu. Nic dziwnego, że te prowincje odnotowują również najwyższy odsetek uczniów zarejestrowanych jako uczący się w domu (1,4% w Albercie i 1,2% w Saskatchewan [Van Pelt i in., 2015, P. 21]).

Trzecia prowincja podlegająca wysokim regulacjom, Quebec, ma najniższy odsetek uczniów uczących się w domu (0,1%) i nie oferuje żadnych funduszy na nauczanie w domu. Uciążliwy mechanizm raportowania osiągnięć uczniów, wymóg, aby program studiów był równoważny programowi nauczania narzuconemu przez prowincję, w połączeniu z brakiem funduszy rządowych może zniechęcać do zgłaszania władzom statusu nauczania w domu lub korzystania z tej opcji. Warto zauważyć, że województwo to ma najwyższy odsetek uczniów zapisanych do szkół prywatnych (pełne 12,6% zapisów ogółem), a szkoły te kwalifikują się do około 60% dofinansowania z województwa (Allison i Van Pelt, 2012; Van Pelt i in., 2015).

Trzy prowincje o umiarkowanym poziomie regulacji (Manitoba, Nowa Szkocja i Wyspa Księcia Edwarda) nie oferują żadnych funduszy rządowych na wspieranie nauczania w domu. Manitoba wyróżnia się w tej grupie jako wyjątkowa, ponieważ chociaż ma trzeci najwyższy odsetek uczniów zarejestrowanych jako osoby uczące się w domu w prowincji, ma również, z 7,6% wszystkich zapisów, trzeci najwyższy odsetek uczniów zarejestrowanych w szkołach prywatnych lub niezależnych (Van Pelt i in., 2015). Szkoły te kwalifikują się do otrzymania do 50% dofinansowania na koszty operacyjne (Clemens i in., 2014).

Ontario, choć ma największą populację, jest również jedną z prowincji, które zgłaszają bardzo niską liczbę rejestracji w szkołach domowych. Prawdopodobne jest, że bez zachęty finansowej do rejestracji i praktycznie bez wymogów nadzoru i odpowiedzialności, rodziny po prostu nie deklarują swojego statusu.

Poniżej znajduje się synteza kluczowych aspektów prowincjonalnych przepisów i zasad dotyczących nauczania w domu:

1. Złożenie szczegółowego pisemnego planu programu na początku roku jest wymagane w Albercie, Saskatchewan, Manitobie, Quebecu i na Wyspie Księcia Edwarda.

2. Monitorowanie programu przez rejestrującą radę szkolną lub szkołę jest wymagane w Albercie, Saskatchewan i Quebecu.

3. Inspekcja programu lub certyfikacja są wymagane w Albercie, Saskatchewan, Manitobie, Quebecu i Nowej Szkocji.

4. W Albercie, Saskatchewan, Manitobie, Quebecu i Nowej Szkocji należy przedstawić dowody z egzaminów lub ocen postępów w nauce.

5. Wymóg spełnienia prowincjonalnych standardów programu nauczania obowiązuje w Albercie, Saskatchewan, Quebecu, a wyjątki muszą zostać zatwierdzone w Nowym Brunszwiku oraz Nowej Fundlandii i Labradorze (Van Pelt, 2015, s. 20-21).

Wyniki wydajności

W swoich badaniach nad nauczaniem w domu w Kanadzie, Ray (1997) i Van Pelt (2003) stwierdzili wysokie średnie wyniki procentowe dla uczniów uczących się w domu w Kanadzie, biorących udział w standardowych testach z czytania, matematyki i pisania. Martin-Chang i in. (2011)stwierdzili wyższe wyniki uczniów uczących się w domu w ustrukturyzowanych środowiskach instruktażowych niż uczniów otrzymujących nieustrukturyzowane nauczanie domowe. Badania osiągnięć uczniów w Kanadzie, podobnie jak gdzie indziej, są obarczone obawami dotyczącymi reprezentatywności próby uczniów szkół domowych, którzy uczestniczą w badaniach, oraz wyzwaniami związanymi z usunięciem ewentualnych „zmiennych zakłócających”, które mogą wyjaśniać różnice w wynikach między szkołami domowymi i uczniowie nieuczący się w domu (Van Pelt, 2015). Pennings, Sikkink, Van Pelt, Van Brummelen i von Heyking (2012)znaleźli spolaryzowane wyniki dla dorosłych uczniów uczących się w domu w Kanadzie. Uczniowie uczący się w domu częściej niż jakakolwiek z ich grup rówieśniczych mieli szkołę średnią jako najwyższy poziom wykształcenia; byli również bardziej skłonni niż jakakolwiek grupa rówieśników do „uzyskania stopnia doktora”. (str. 44). Konieczne są dalsze badania, ponieważ wstępne badania, choć sugerują duże zróżnicowanie wyników nauczania domowego w Kanadzie, nie są rozstrzygające.

Fiskalny wpływ nauczania w domu

Van Pelt (2015) twierdził, że ponieważ wszystkie rodziny muszą płacić podatki, aby wspierać edukację publiczną, niezależnie od tego, czy posyłają swoje dzieci do niezależnej szkoły, czy też wybierają naukę w domu, a główne koszty związane z nauczaniem w domu ponoszą rodzice, nauczanie w domu przynosi dla samorządów wojewódzkich oszczędności finansowe netto. W jej badaniach Van Pelt (2015 ) obliczył, że średnie rządowe wydatki na ucznia od przedszkola do klasy 12 w kanadyjskich szkołach publicznych wynoszą 11 835 USD, a przy łącznej liczbie 21 662 uczniów zapisanych do nauczania w domu w roku 2011/12, „rodziny kształcące swoje dzieci w domu oszczędzają Kanadyjczykom 256,4 mln USD” (str. 28). ).³Biorąc pod uwagę, że liczba zapisów wzrosła do 23 992 w roku 2012/13 (i nadal może być zaniżona), a średnie wydatki na ucznia w szkołach publicznych w Kanadzie wzrosły do ​​12 070 USD (podczas gdy kwoty finansowania przyznane niektórym rodzicom w Albercie i Saskatchewan wzrosły bardzo minimalnie) fiskalny wpływ nauczania w domu w Kanadzie byłby bliższy 300 milionom dolarów rocznie.

Streszczenie

Edukację domową w Kanadzie należy rozumieć w kontekście publicznego systemu edukacji, który działa pod zwierzchnictwem rządów prowincji. Zaletą tego zdecentralizowanego modelu jest to, że samorządy prowincji są w stanie opracować systemy edukacji publicznej, które odzwierciedlają unikalne podstawy społeczno-polityczne, kulturowe i gospodarcze każdej prowincji, a także reagować na zmiany we wzorcach demograficznych, gospodarce i zmianach wartości społeczno-kulturowe. Co najmniej cztery prowincje uczestniczą w jakiejś formie standardowych testów osiągnięć w celu monitorowania wyników w nauce uczniów, a niektóre prowincje plasują się w pierwszej piętnastce jurysdykcji edukacyjnych w międzynarodowych ocenach uczniów, takich jak Program Międzynarodowej Oceny Uczniów (PISA) OECD.

Ponadto w szkołach publicznych działają rady rodziców, które zwiększają głos rodziców i ich zaangażowanie w decyzje podejmowane w szkole. Wszystkie prowincje mają publiczne szkoły francuskojęzyczne, trzy prowincje mają publiczne szkoły rzymskokatolickie, a pięć prowincji zapewnia częściowe finansowanie szkół prywatnych/niezależnych. Niektóre prowincje opracowały solidne programy edukacji online i wirtualne szkoły, aby dotrzeć do rodzin mieszkających na obszarach wiejskich i w odległych lokalizacjach geograficznych, a także aby umożliwić wybór i elastyczność w sposobie, miejscu i czasie nauki uczniów. Czynniki te mogą wpływać na zapewnianie i regulowanie nauczania w domu na cztery sposoby: Po pierwsze, publicznemu finansowaniu w niektórych prowincjach szkół prywatnych i niezależnych towarzyszą również fundusze wspierające nauczanie w domu. Z finansowaniem wiąże się zobowiązanie do innych środków regulacyjnych, które zapewniają odpowiedzialność i jakość edukacji,

Po drugie, pojawienie się solidnego wirtualnego szkolnictwa i form nauczania rozproszonego daje możliwość przyjęcia mieszanego podejścia do edukacji dla tych, którzy uczą się w domu; jednakże rejestracja na te kursy zrzeka się pewnej władzy rodzicielskiej nad edukacją dziecka, ponieważ kursy te są opracowywane, prowadzone i nadzorowane przez dyplomowanych nauczycieli zatrudnionych przez akredytowane władze szkół prywatnych lub publicznych.

Po trzecie, podczas gdy wszystkie prowincje wymagają od rodziców zarejestrowania w lokalnych lub prowincjonalnych władzach szkolnych zamiaru podjęcia nauki w domu, w sześciu z dziesięciu prowincji obowiązują również przepisy od umiarkowanych do wysokich, które wymagają różnego stopnia monitorowania i nadzoru oferowanego programu oraz osiągnięć uczniów, aby zapewnić uczniom otrzymać akceptowalny poziom wykształcenia. Obejmuje to zatwierdzenie planu programu edukacyjnego, regularne raporty i dowody postępów uczniów.

Po czwarte, dzięki większemu dostępowi do zasobów, nadzoru i wsparcia, motywacje do nauczania w domu w Kanadzie zmieniły się z bardziej radykalnych aktów oporu na bardziej praktyczne reakcje mające na celu zaspokojenie indywidualnych potrzeb edukacyjnych dzieci, udział w sztukach scenicznych lub sportach wyczynowych i rodzinie wybory dotyczące stylu życia, sprawiając, że nauczanie w domu jest mniej radykalną opcją dla rodzin.

Edukacja domowa jest jedną z wielu opcji edukacyjnych dla rodziców w Kanadzie. Ogranicza się do tych rodzin, które mają: czas i środki na dostęp do materiałów programowych, codzienne planowanie zajęć i nadzorowanie nauki, również codziennie; zobowiązanie do zrozumienia potrzeb edukacyjnych swoich dzieci; oraz zdolność do zapewnienia odpowiedniego zakwaterowania. Dostępność zasobów internetowych i dedykowane wsparcie ze strony rządu, grup prowadzonych przez rodziców i grup religijnych oraz zasobów społeczności, takich jak biblioteki publiczne i obiekty rekreacyjne, które zapewniają zasoby rodzinom, które uczą się w domu, sprawiają, że nauczanie w domu jest bardziej opłacalną opcją. Chociaż nadal stanowi to niewielki odsetek całkowitej liczby zapisów do szkół publicznych, nauczanie w domu pozostaje najwyższe w prowincjach o wysokim poziomie regulacji i finansowania wspierania uczniów.

Lekcje z Kanady na temat nauczania w domu

Proponujemy następujące sześć lekcji opartych na szczególnych cechach regulacji i praktyki nauczania w domu w Kanadzie, które mogą być interesujące dla decydentów w innych kontekstach:

1. Finansowanie: może to stanowić zachętę dla rodziców do przestrzegania wymogów rejestracji i sprawozdawczości. Doświadczenia w Kanadzie, gdzie prowincjonalne fundusze kierowane są do rodziców na nauczanie w domu, sugerują, że wynikiem jest wyższa rejestracja. Badanie środków finansowych lub badanie specjalnych potrzeb nie jest częścią struktury finansowania w żadnej prowincji. Finansowanie jest związane z decyzją o edukacji domowej, a nie ze statusem dochodów rodziny czy potrzebami edukacyjnymi dziecka. Pokazuje zaangażowanie rządu w wybór rodziców, ale także w zapewnienie dzieciom odpowiedniego poziomu edukacji.

2. Wydajność: wzrost nauczania w domu w Kanadzie jest skromny; jest to jednak realny wybór dla rodziców, zapewnia elastyczność nauki uczniom i efektywność fiskalną podatnikom.Van Pelt (2015)poinformował, że „kanadyjskim podatnikom oszczędzono wydatków przekraczających ćwierć miliarda dolarów rocznie dzięki działalności edukacyjnej rodziców uczących się w domu” (str. 31).

3. Odpowiedzialność: odpowiednia odpowiedzialność może być częścią struktury regulacyjnej nauczania domowego poprzez uwzględnienie najlepszego interesu dziecka, przy jednoczesnym uznaniu interesów rodziny i państwa. W niektórych prowincjach, takich jak Ontario, rodzice są zobowiązani do zapewnienia zadowalających instrukcji i zakłada się, że o ile nie podano inaczej, to robią. Gdy zgłaszane są obawy, istnieją szczegółowe mechanizmy badania programu nauczania w domu. Alternatywnie, w Albercie środki odpowiedzialności obejmują bardziej szczegółowe i systematyczne demonstrowanie planu edukacyjnego i postępów ucznia poprzez regularne kontakty z wyznaczonym nauczycielem. Rodzice są zobowiązani do przedłożenia planu programu edukacyjnego na początku roku, z wymogami regularnego raportowania przez cały rok,

4. Konkurencja: możliwe, że dobre, a nawet doskonałe, publiczne i prywatne (niezależne) alternatywy szkolne mogą osłabić popyt na nauczanie w domu. Może tak być w przypadku Kanady, gdzie w żadnej prowincji więcej niż 1 na 72 uczniów zarejestrowanych jako uczący się w domu i gdzie niektóre prowincje nadal plasują się wśród kilkunastu najlepiej prosperujących jurysdykcji międzynarodowych według międzynarodowych testów, takich jak Program Międzynarodowej Oceny Uczniów (PISA).

5. Nauczanie mieszane: zarządy szkół publicznych i niektóre szkoły niezależne zainwestowały w dystrybucję edukacji online, zapewniając rodzinom, które uczą się w domu, więcej możliwości uzupełnienia swojego programu poprzez rejestrację dzieci na wybranych kursach. Popularność wskazuje, że niektóre wersje nauczania w domu mogą spodobać się szerszemu gronu rodziców ze względu na wygodę, wsparcie i monitorowanie tych programów. Kompromisem jest zrzeczenie się części władzy rodzicielskiej, ponieważ kursy te są tworzone, prowadzone i monitorowane przez certyfikowanych nauczycieli zatrudnionych przez rady szkół publicznych. Pojawiające się mechanizmy dostarczania edukacji i absorpcji w Kanadzie sugerują, że niektóre wersje nauczania w domu będą miały szerszą atrakcyjność w najbliższej przyszłości. Dzięki bardziej mieszanym opcjom nauki w szkole i wsparciu online dla nauczania w domu,

6. Badania: Kanadyjski wkład w badania i studia nad nauczaniem w domu zasługuje na uwagę. Badania z Kanady dotyczące różnorodnych aspektów praktyki domowej przyczyniły się do powstania międzynarodowej wiedzy.Martin-Chang i in. (2011)zaoferował kilka wstępnych badań na temat różnych wyników uczniów w ustrukturyzowanym i nieustrukturyzowanym nauczaniu domowym. Bourdon, Jutras i Brabant (2003) dostarczyli wglądu w pojawiające się przyczyny nauczania w domu.Promień (1997)IVan Pelt (2003)przedstawili wstępne dowody na lepsze osiągnięcia uczniów możliwe dzięki nauczaniu w domu. Ponadto duże zróżnicowanie wyników nauczania w domu, o czym świadczą niektóre niedawne badania (Pennings i in., 2012) i jego niejednoznaczny charakter wskazuje na potrzebę przeprowadzenia bardziej rygorystycznych i systematycznych badań w tej dziedzinie.

Bibliografia

Przepisy dotyczące nauczania w domu w Kanadzie: prawa rodzicielskie i rola państwa¹

Historia