Pięć trendów edukacji i technologii w zrównoważonej przyszłości / Nicholas C. Burbules, Guorui Fan, Philip Repp

1 . Wstęp

Cele zrównoważonego rozwoju (SDGs) wymagają zintegrowanej reformy społeczeństwa, gospodarki i środowiska ( Zgromadzenie Ogólne ONZ, 2015 ). Jednym z filarów tego celu jest Cel 4 zrównoważonego rozwoju (SDG4): Wysokiej jakości edukacja ma na celu zapewnienie włączającej i godziwej edukacji wysokiej jakości oraz promowanie możliwości uczenia się przez całe życie dla wszystkich. Edukacja na rzecz zrównoważonego rozwoju ma kluczowe znaczenie dla tej reformy, ponieważ edukacja odgrywa zasadniczą rolę w politykach i praktykach środowiskowych, które mogą promować ochronę ekosystemów i wykorzystanie zasobów ( Van Poeck i Vandenabeele, 2012; Michael, 2020 ). Edukacja jest także jednym z wyliczanych wskaźników Wskaźnika Rozwoju Społecznego (HDI), który jest podstawowym wymiarem oceny zrównoważonego rozwoju ( Korsakienė i in., 2011 ). Ogólnie rzecz biorąc, edukacja na rzecz zrównoważonego rozwoju ma na celu znalezienie skutecznego rozwiązania dla wielowymiarowego świata. Cyfrowa transformacja globalnej gospodarki i społeczeństwa zwiększa złożoność współczesnego świata, a także szybkość zmian ze względu na zwiększoną łączność i wzrost liczby lepiej wykształconych osób na całym świecie. Te dwa elementy – złożoność i szybkość zmian – sprawiają, że powiązanie edukacji z trendami kształtującymi świat, w którym żyjemy, nigdy nie było tak pilne ( OECD, 2019 ). Jednym z głównych wyzwań związanych z przyszłą jakością życia jest edukacja: nie tylko dlatego, że edukacja sama w sobie jest drogą do lepszej jakości życia, ale także dlatego, że wiele innych wyzwań stojących przed zrównoważoną przyszłością (populacja, zatrudnienie, urbanizacja itp.) on) bezpośrednio wpływają na edukację i w dużej mierze zależą od edukacji, jeśli mamy sobie z nimi poradzić. Badania podkreślają, że edukacja jest warunkiem wstępnym osiągnięcia innych celów zrównoważonego rozwoju ( Kioupi i Voulvoulis, 2019 ; Lewin, 2019 ).

Technologia informacyjna jest siłą napędową reformy edukacji, a także środkiem promowania wspólnej wiedzy w społeczeństwie. Jeśli chcesz zauważyć znaczący wzrost produktywności edukacyjnej, musisz dokonać fundamentalnych zmian strukturalnych przy wsparciu technologii, a nie jedynie „ewolucyjnego majsterkowania” ( He, 2011 ). Rewolucji technologicznej w edukacji nie można już uchwycić po prostu patrząc na komputery w klasie. W większości dyskusji opisano komputery jako narzędzia, które można stosować jako uzupełnienie konwencjonalnego nauczania: na przykład do wykorzystania modelu SAMR Rubena Puentedury (skrót SAMR od Substitution, Augmentation, Modification i Redefinition), głównie jako uzupełnienie konwencjonalnej praktyki, a nie jako okazja do transformacji. ponowne przemyślenie naszych metod i celów ( Puentedura, 2015 ). Obecnie mówienie wyłącznie o cyfrowych podręcznikach lub urządzeniach informacyjno-komunikacyjnych jest zbyt ograniczone; analogie te utknęły w języku dawnej i obecnej praktyki. Nowa rewolucja w sztucznej inteligencji (AI), dużych zbiorach danych i tak zwanym Internecie rzeczy zmieniają sposób, w jaki pracujemy i żyjemy w niemal każdej dziedzinie życia; szkoły muszą przejść podobną transformację. Epoka informacji może potencjalnie spowodować zmiany w edukacji, do których od dawna dążyli reformatorzy, a szkoły staną się miejscami krytycznego, wspólnego dociekania i autonomicznego konstruktywistycznego uczenia się, gdy jednostki i grupy będą pracować z nowymi technologiami w celu rozwiązywania autentycznych problemów pod kierunkiem nauczyciel facylitacyjny ( Lemke, 1998 ).

Zrównoważona edukacja wymaga strategii zrównoważonego rozwoju, której ostatecznym celem jest osiągnięcie polityk i praktyk zrównoważonych zarówno osobiście, jak i społecznie ( Chen i in., 2020 ). Z punktu widzenia realizacji działania edukacyjne, zwłaszcza w szkołach, muszą uwzględniać zrównoważone i skuteczne metody edukacyjne, aby wykorzystać potencjał transformacji technologicznej. Odnosimy się tutaj do następujących zmian: 1) zmiany celów i zadań; 2) zmiany w ekologiach edukacyjnych; 3) zmiany w naszych koncepcjach nauczania i uczenia się; 4) zmiany dotyczące konkretnie nauczycieli; oraz 5) zmiany w zarządzaniu.

2 . Zmiany celów i zadań edukacyjnych

Trend w edukacji światowej przesunął się w stronę bardziej wyraźnego skupienia się na „umiejętnościach XXI wieku” lub kompetencjach przekrojowych ( Care, 2017 ). W tych szerokich ramach edukacja na rzecz zrównoważonego rozwoju pomaga uczniom zbadać i zastanowić się nad swoimi obowiązkami zawodowymi, możliwościami i osobistymi motywacjami ( Mulà i in., 2017 ). Popularność technologii radykalnie zmienia umiejętności potrzebne na rynku pracy, od umiejętności rutynowych po wykonywanie zadań wymagających złożonych zdolności na wysokim poziomie. To przejście od zadań fizycznych do kreatywnego, strategicznego i analitycznego myślenia wpływa na to, co uczniowie muszą opanować w szkole ( OECD, 2015 ). Te same zdolności są ważne także w innych obszarach życia: aktywnym uczestnictwie w obywatelstwie, docenianiu literatury i sztuki oraz satysfakcjonujących interakcjach w codziennym życiu społecznym ( Eurydice, 2002 ). W języku angielskim ludzie wciąż mówią o 3 R: czytaniu, pisaniu i arytmetyce (nie, nie wszystkie zaczynają się na R). Niedawno zaczęto mówić o 4 C: krytyczne myślenie, kreatywność, komunikacja i współpraca ( National Education Association, 2012 ). Te nowe umiejętności i dyspozycje opierają się na innej koncepcji przygotowania do życia i pracy: elastycznych możliwościach związanych z nauką uczenia się i dostosowywaniem się do zmieniających się wymagań, a nie konkretną wiedzą merytoryczną. Cztery zasady odnoszą się także do sposobów, w jakie uczniowie muszą nauczyć się interakcji z nowymi mediami cyfrowymi : 1) rosnąca potrzeba krytycznej oceny wiarygodności informacji dostępnych online; 2) interakcja z różnorodnymi mediami i formami ekspresji, które cyfrowi tubylcy zarówno konsumują, jak i tworzą; 3) angażowanie się w nowe formy komunikacji dostosowane do różnych rodzajów platform, które sugerują nowe modele umiejętności czytania i pisania oraz płynności; oraz 4) media społecznościowe i inne aplikacje kładące nacisk na dzielenie się i różne formy współpracy. I wreszcie, istnieją sposoby, w jakie te 4 C są ze sobą powiązane; nie są to odrębne umiejętności i dyspozycje. Na przykład umiejętności komunikacyjne są kluczowym aspektem współpracy, krytyczne myślenie jest niezbędne do skutecznej komunikacji itp.

Jak radykalnej transformacji wymagałaby reorientacja programu nauczania wokół tych czterech elementów: zarówno jako sposobów zmiany sposobu nauczania tradycyjnych przedmiotów, jak i jako odrębnych obszarów nauczania, które należy skoncentrować na sobie? Jak musiałoby się zmienić przygotowanie i szkolenie nauczycieli (na przykład samo w sobie byłoby bardziej zorientowane na 4 „C”)? Jak musiałyby się zmienić formy oceniania i testowania (na przykład w zakresie uznawania i nagradzania współpracy, a nie tylko indywidualnych osiągnięć)? Jak zmieniłoby się nasze słownictwo dotyczące celów edukacyjnych i pożądanych cech uczniów?

Ponadto kluczowym celem edukacji jest obecnie pomaganie uczniom w lepszym zrozumieniu działania technologii oraz ich skutków społecznych i psychologicznych. Częścią tego jest głębsze zrozumienie sztucznej inteligencji, algorytmów i założeń wbudowanych w inteligentne systemy. Jesteśmy coraz bardziej świadomi, że założenia te, choć konieczne, mogą nieść ukryte uprzedzenia i nieprzewidziane konsekwencje (na przykład sposób działania rozpoznawania twarzy), które w różny sposób wpływają na różne grupy ( O’Brien, 2019 ). Mówiąc szerzej, w miarę jak coraz więcej osób – zwłaszcza młodych – korzysta z Internetu i mediów społecznościowych jako źródła informacji i nauki, tym ważniejsza staje się ocena źródeł i wiarygodności otrzymywanych informacji. Tego rodzaju krytyczna umiejętność korzystania z technologii cyfrowych stanowi rosnący imperatyw edukacyjny – naszym zdaniem w szkołach nie poświęca się mu wystarczającej uwagi.

3 . Zmiany w ekologiach edukacyjnych

Ekologie edukacyjne oferują ramy myślenia o zrównoważonym rozwoju edukacji ( de Castell i in., 2014 ). Kolejną zmianą jest zmiana naszego rozumienia przestrzeni i kontekstów uczenia się. Pomimo całej tej dyskusji o organizacjach i instytucjach zmieniających technologię, można postawić tezę, że organizacje i instytucje związane z edukacją wykazały mniej oczywiste dowody zmian w ciągu ostatnich kilku dekad niż organizacje i instytucje w innych obszarach społeczeństwa (Selwyn, 2012 ) . Zamiast tego ludzie często szukali alternatyw edukacyjnych poza formalnymi instytucjami szkolnymi: w całych Stanach Zjednoczonych w latach 90. i na początku XXI wieku utworzono wiele internetowych szkół wirtualnych, które zapewniały edukację online „poza szkołą”. Wiele stanów w Stanach Zjednoczonych wspiera indywidualne „szkoły internetowe” i kursy online na poziomie okręgów, w ramach których od 20% do 80% poradnictwa akademickiego dla uczniów może być prowadzone przez Internet (Watson i in., 2008 ) . Tak czy inaczej szacuje się, że każdego roku ponad milion uczniów amerykańskich szkół będzie korzystać z kursów online, a liczba ta będzie tylko rosła ( Means i in., 2009 ).

Jednakże, mimo że media edukacyjne uległy zmianie, zinstytucjonalizowana forma organizacji szkoły dostosowuje się wolniej. Przyglądając się bliżej rozwojowi przestrzeni do nauczania online i mieszanego, nauczyciele i uczniowie wchodzą w interakcje synchronicznie i asynchronicznie za pośrednictwem kanałów za pośrednictwem technologii. W prostszych wersjach kursów online konwencje i praktyki zwykłego nauczania w klasie (wykłady, quizy itp.) są zachowywane strukturalnie, ale przekładane na forum inne niż bezpośrednie. W bardziej zaawansowanych przykładach w ramach modalności online pojawiają się nowe i wyróżniające się praktyki, które nie zawsze mają bezpośrednie konsekwencje w klasie. Rzeczywiście wielu instruktorów twierdzi, że nauczanie online daje im pomysły na zreformowanie i ożywienie konwencjonalnego nauczania w klasie. Na przykład kursy MOOC, które pierwotnie były promowane jako nowy „system nauczania”, który mógłby dotrzeć do setek lub tysięcy studentów przy niskich kosztach, ale których tematyka była bardzo tradycyjna pod względem formy i treści, okazały się jeszcze ważniejsze jako okazja za przełamanie tradycyjnych modeli nauczania i uczenia się.

Kolejna potencjalna zmiana w przestrzeniach i kontekstach uczenia się wiąże się ze zwiększonym wykorzystaniem technologii wizualizacji i wirtualizacji, które umożliwiają stworzenie sensorycznego środowiska uczenia się, które stanowi odrębny rodzaj przestrzeni. Podobnie jak w przypadku innych reform, elementy gier – tak popularne wśród młodszych ludzi – powracają jako potencjalne innowacje w uczeniu się. Kwestie zainteresowań, zaangażowania i motywacji wyglądają zupełnie inaczej w kreatywnych przestrzeniach wizualnych i wirtualnych; co więcej, możliwości te zapewniają nowe możliwości wyświetlania i wyjaśniania treści programu nauczania. Rzeczywistość rozszerzona to powiązana innowacja, w ramach której elementy wizualne i wirtualne są ponownie przeszczepiane na zwykłe przestrzenie.

Na koniec możemy pomyśleć o potencjale uczenia się za pośrednictwem technologii, które jest dostępne zawsze i wszędzie: wszechobecnego uczenia się ( Burbules, 2009 ). Tutaj środowisko uczenia się jest rozszerzone zarówno przestrzennie, jak i czasowo, a każda z opisanych wcześniej innowacji – online, mieszana, wizualizacja, wirtualizacja i rzeczywistość rozszerzona – może odegrać rolę w udostępnieniu rozproszonych i wszechobecnych możliwości uczenia się: w domu , miejsce pracy, muzeum, kawiarnia, park lub ulica miejska. Uczenie się może mieć charakter bardziej kontekstowy, osadzony w rzeczywistych sytuacjach, problemach lub pytaniach, co z kolei sugeruje inne powody uczenia się i bardziej organiczny związek uczenia się z innymi potrzebami i zainteresowaniami.

4 . Zmiany w procesach uczenia się

Nasza dyskusja na temat nowych ekologii uczenia się za pośrednictwem technologii pokazuje, że każda zmiana pociągała za sobą także zmiany w procesach nauczania i uczenia się. Jednym z wymiarów jest stopień, w jakim nowe technologie pozwalają na większą personalizację procesu uczenia się. Psychologowie mówią nam, że koncepcja różnych „stylów uczenia się” jest popularnym mitem; ale z pewnością uczniowie mają różne sposoby korzystania z materiałów, różne tempo uczenia się i różne problemy lub trudności, jakie napotykają podczas uczenia się nowych przedmiotów. Standardowy model edukacji zawsze był podejściem przemysłowym „jednym rozwiązaniem dla wszystkich”: wymagało tego masowe kształcenie. Nowe technologie pozwalają na różny stopień dostosowania, a nawet wybór uczniów w zakresie sposobu korzystania z nowego materiału.

Innowacją o ogromnym potencjale jest „nauczanie adaptacyjne” (zwane także „inteligentnym nauczaniem”). Uczeń wchodzi w interakcję z internetowym programem instruktażowym, który zbiera dane o jego odpowiedziach (oraz odpowiedziach setek tysięcy, a nawet milionów innych podobnych uczniów), a następnie buduje modele analityczne wzorców odpowiedzi, wnioskując, na czym polega podstawowy błąd koncepcyjny ucznia tworzenie, a następnie zapewnienie dostosowanego samouczka lub interwencji zaprojektowanej specjalnie, aby pomóc w rozwiązaniu tego błędu lub błędnego przekonania. Ta innowacja wymaga ogromnych informacji na temat reakcji uczniów, a następnie modeli wnioskowania opartych na sztucznej inteligencji, opartych na określonych wzorcach, w celu zidentyfikowania podstawowych trudności w uczeniu się, na które wskazują te wzorce. Nauczanie adaptacyjne zapewnia specjalistyczne wsparcie i wsparcie, które może pomóc w stworzeniu bardziej sprawiedliwego środowiska uczenia się, biorąc pod uwagę różnorodność uczniów i ich specjalne potrzeby.

To, co nazywamy tutaj „wszechobecnym uczeniem się”, pociąga za sobą również zmiany w procesie uczenia się. Kiedy nauka staje się dostępna w dowolnym miejscu i czasie, musimy porzucić tradycyjne rozróżnienie na naukę formalną i nieformalną. Nadal odgrywa rolę planowana struktura oraz wykwalifikowani facylitatorzy, aby utrzymać aktywne zaangażowanie ludzi, ale obecnie uczenie się jest bardziej dostosowane do kontekstu, celu i potrzeb ( Sharples i in., 2016 ) . Oznacza to przejście od uczenia się „opartego na programie nauczania” do uczenia się „opartego na problemach”, co z kolei obejmuje ponowne przemyślenie treści, procesu i motywacji do uczenia się. Uczenie się w umiejscowionych, wszechobecnych kontekstach będzie raczej opierać się na bezpośrednich, praktycznych pytaniach i celach. Wiąże się to z kolejną zmianą, od typowego modelu tradycyjnego uczenia się „naucz się teraz, wykorzystaj później” do tego, co można nazwać uczeniem się „dokładnie na czas”: dostępu do informacji, wiedzy i umiejętności dla konkretnych potrzeb w określonych kontekstach wykorzystania, jeżeli zasoby te są bezpośrednio istotne i przydatne. Uczenie się wszechobecne ma także charakter bardziej społeczny — nawet gdy uczeń jest sam. Jedną z uderzających cech wielu zasobów edukacyjnych online jest ich dogłębna integracja z mediami społecznościowymi i sieciami społecznościowymi zorganizowanymi z wykorzystaniem tych informacji i wokół nich: społeczność informacji i zasobów edukacyjnych dostępnych w Internecie jest tak wszechobecna, że ​​bardziej przydatne jest myślenie o pojedynczych faktach lub fragmenty informacji nie jako oddzielne fragmenty, ale jako węzły umiejscowione w społecznych sieciach znaczeń i celów. Wreszcie kolejna zmiana, która odnosi się do wszystkich pozostałych, to przejście od układu odniesienia zorientowanego na nauczyciela, dotyczącego tego, czego edukator chce, aby uczeń się nauczył, do układu odniesienia zorientowanego na ucznia, który koncentruje się bardziej na potrzebach i zainteresowaniach i motywacji ucznia. Jednym z najbardziej uderzających aspektów udostępniania uczniom możliwości uczenia się online jest to, że mają oni znacznie większą autonomię i wybór w zakresie podążania za interesującymi i ważnymi dla nich kierunkami dociekań. Uczenie się przechodzi z bardziej pasywnego modelu odbiorcy na bardziej aktywny, samokierujący się model współkonstrukcjonisty ( Burbules, 2014a , 2014b ).

Jednym ze sposobów podsumowania tych zmian jest zastanowienie się, w jaki sposób nowe technologie powodują ponowne przemyślenie tego, kiedy, gdzie, jak, czego i dlaczego się uczyć. Nowe technologie to nie tylko narzędzia lub „systemy dostarczania” treści – są okazją do zasadniczej zmiany miejsc i czasów uczenia się, metod, za pomocą których odbywa się uczenie się, treści uczenia się i struktur motywacyjnych uczenia się.

5 . Zmiany w procesach nauczania

Te zmiany w procesach i motywacjach uczenia się wymagają również ponownego przemyślenia strategii nauczania. Szkoły, w których uczy się duża liczba uczniów, muszą opracować taką metodę pedagogiczną, która umożliwi nauczycielom skuteczne nauczanie. Wykłady są najłatwiejsze w realizacji, ponieważ nauczyciele muszą jedynie przekazać swoją wiedzę uczniom. W języku angielskim istnieje wyrażenie „mędrzec na scenie” – nauczyciel jako źródło autorytetu i informacji, mówiący uczniom to, co powinni wiedzieć. Takie nauczanie nadal odgrywa rolę, ale poleganie wyłącznie na tym modelu marnuje możliwości innowacji i wykorzystania technologii w celu dywersyfikacji podejść do nauczania ( Collins, 2009 ). Z biegiem czasu model ten ustąpił miejsca „przewodnikowi z boku” – nauczycielowi jako koordynatorowi uczenia się, posiadającemu wiedzę merytoryczną, ale bardziej wykwalifikowanym w kierowaniu procesami dociekania i rozwiązywania problemów, w których uczeń odkrywa i tworzy nowe zrozumienie dla sobie. Nieprzypadkowo ta modalność oznacza również, że uczący się ma szansę opanować procesy dociekania i samodzielnego rozwiązywania problemów, które zapewniają środki do dalszej nauki przez całe życie: przytaczając stary aforyzm, ucząc go łowić ryby, a nie tylko dając mu ryba.

Dziś musimy na nowo przemyśleć zarówno model „mędrca na scenie”, jak i „przewodnika z boku” w kontekście nauczania online, nie dlatego, że stały się one przestarzałe, ale dlatego, że musimy zmienić ich formy i strategie we współczesnym kontekście technologicznym. Aby nadal być skutecznym jako wykładowca, przewodnik, mentor lub facylitator oraz aby nadal wspierać procesy dociekania i rozwiązywania problemów, nauczyciele muszą ponownie przemyśleć znaczenie tych działań w internetowych, mieszanych, odwróconych i wszechobecnych kontekstach uczenia się.

Jednym z największych mitów na temat nowych technologii jest to, że sprawiają, że nauczyciele stają się przestarzałi. Nie, ale sprawiają, że pewne nawyki i sposoby myślenia o nauczaniu stają się przestarzałe. Kiedy nauczyciele będą mogli dostosować swoje strategie do nowych możliwości udostępnianych im przez te technologie, kiedy uznają, że zmiany w zakresie tego , kiedy, gdzie, jak, czego i dlaczego się uczą, mają również bezpośrednie implikacje dla nich jako nauczycieli, te nowe zasoby zapewnią szansą, a nie zagrożeniem.

Badania pedagogiczne i reformy praktyki szkolnej przez długi czas zakładały, że zasadniczym problemem jest to, jak pomóc nauczycielom w skuteczniejszym nauczaniu. W tym pojęciu „efektywności” nauczanie oparte na transferze wiedzy było przedmiotem badań i reform praktycznych. W epoce nowych technologii większy nacisk położono na uczenie się oraz procesy, za pomocą których można wspierać i udoskonalać uczenie się, a tylko niektóre z tych procesów obejmują dokładnie „nauczanie”. Tradycyjne nauczanie i szkolenie poprzez wykłady, charakteryzujące się recytacją, zapamiętywaniem i odrabianiem prac domowych, stopniowo zmierzają w stronę bardziej autonomicznych poglądów na uczenie się, które bardziej sprzyjają rozwojowi uczniów, uczeniu się w oparciu o współpracę, uczeniu się społeczno-emocjonalnemu i dociekaniu.

Dzięki innowacjom takim jak nauczanie adaptacyjne nauczyciel może współpracować z ekspertami w dziedzinie technologii i danych, aby pomóc w projektowaniu środowisk edukacyjnych, które prawidłowo identyfikują trudności uczniów i sugerują interwencje instruktażowe, które mogą pomóc w ich rozwiązaniu. Praktyczne doświadczenie nauczycieli jest niezbędnym zasobem pozwalającym zrozumieć proces uczenia się uczniów w rzeczywistości; co więcej, nauczyciele są ekspertami w motywowaniu i zachęcaniu uczniów do nauki, co jest kluczowym czynnikiem sukcesu edukacyjnego. W „odwróconych” klasach nie chodzi o to, aby technologia zastąpiła nauczycieli, ale o automatyzację procesów, które można zautomatyzować, aby umożliwić nauczycielom skupienie swojej energii, talentów, kreatywności i doświadczenia na udzielaniu korepetycji i działaniach wspierających może to zrobić tylko żywy, zaangażowany nauczyciel. (Jednym ze sposobów spojrzenia na to jest to, jak dokładniej włączyć 4 C — krytyczne myślenie, kreatywność, komunikację i współpracę — do samego procesu kształcenia nauczycieli). Musimy zapomnieć o języku sztucznej inteligencji lub technologii zastępującej nauczycieli, aby mówić o odrębnych procesach i zasobach, które każdy z nich zapewnia, uzupełniając się nawzajem.

6 . Zmiany w zarządzaniu i polityce edukacyjnej

W dzisiejszych systemach edukacyjnych uprawnienia decyzyjne mogą być rozdzielone na wiele poziomów zarządzania: od rządu krajowego i władz stanowych, przez władze prowincji i regionalne, władze subregionalne, międzygminne i lokalne, a także rady szkolne, a nawet poszczególne szkoły. Nowe technologie, tak jak poszerzyły zakres kontekstu nauczania i uczenia się, mają także wpływ na nowe modele przywództwa , polityki i zarządzania w edukacji ( OECD, 2012 ). Jednym z aspektów jest potencjał dużych zbiorów danych i odpowiednich analiz do generowania przydatnych informacji o wynikach uczniów, obszarach problematycznych, nierównościach i długoterminowych liniach trendów – na różnych poziomach, od szkoły po kraj. Zbyt często decyzje dotyczące polityki edukacyjnej opierają się na podążaniu za modą lub pobożnym życzeniem. Zbyt rzadko testuje się je w oparciu o rzeczywiste dowody na to, co działa, a co nie. Nowe technologie nauczania i uczenia się, takie jak media społecznościowe i inne zasoby, to potężne narzędzia do gromadzenia danych, które śledzą działania, sukcesy i trudności uczniów. Uważamy, że należy tu uwzględnić ważne kwestie związane z prywatnością; ale właściwie zarządzane te sposoby gromadzenia i analizy danych mogą dostarczyć informacji: 1) pozwalających lepiej ukierunkować interwencje na potrzeby uczniów; 2) ocenę ich skuteczności; 3) śledzenie szerszych wzorców sukcesów i porażek edukacyjnych; 4) ocena wpływu zmian polityki; oraz 5) pociągać do odpowiedzialności liderów edukacyjnych odpowiedzialnych za wdrażanie i skuteczność tych polityk. Wszystko to może spowodować rewolucję w zakresie przejrzystości i odpowiedzialności publicznej.

Na bardziej osobistym poziomie liderzy edukacyjni mogą wykorzystać te informacje do kierowania własnym procesem decyzyjnym i planowaniem. Jednak te nowe technologie oferują również inne możliwości w zakresie przywództwa i zarządzania: otwieranie kanałów komunikacji z rodzicami i liderami społeczności na temat wyników szkoły , angażowanie szerszej dyskusji na temat celów i priorytetów szkoły, lepsze informowanie rodziców uczniów o tym, czym są ich dzieci studiowanie i uczenie się w szkole oraz angażowanie ich w aktywne partnerstwo na rzecz wzmacniania celów i projektów edukacyjnych w domu. Innym aspektem „wszechobecnego uczenia się” jest przełamanie luki między „zadaniami szkolnymi” a „zadaniami domowymi” — aby stworzyć bardziej ciągły przepływ interakcji w zakresie nauczania i uczenia się w różnych lokalizacjach przestrzennych (szkoła, dom, muzeum, biblioteka itp.).

7 . Wnioski

Edukacja ma katalityczny wpływ na dobrostan jednostek i przyszłość naszej planety. Jeśli mamy położyć kres niezrównoważonemu myśleniu i praktykom, będziemy potrzebować przekształconego systemu edukacji, który poprowadzi nas w dostatnią i zrównoważoną przyszłość. W tym miejscu opowiadamy się za inną orientacją w myśleniu o nowych technologiach w edukacji: nie tylko jako o narzędziach lub systemach dostarczania, ale jako o zestawie zasobów i możliwości, które dają możliwość ponownego przemyślenia naszych celów, metod i instytucji edukacyjnych. Niewykorzystanie tej okazji do przemyślenia na nowo ogranicza prawdziwie transformacyjny potencjał, jaki posiadają te technologie.

Jednocześnie to przemyślenie musi mieć wymiar krytyczny: nie tylko to, co te technologie dla nas robią, ale także to, co dla nas robią ( Burbules, 2016 ). Zmieniający się grunt potencjału pod naszymi stopami może mieć zarówno równe, jak i nierówne konsekwencje. Może pomóc w leczeniu niektórych niepełnosprawności; lub może spowodować nowe niepełnosprawności. Może mieć charakter wyzwalający lub przymusowy i rodzi nowe pytania dotyczące nadzoru i prywatności. Sztuczna inteligencja może skupiać się na człowieku lub stanowić zagrożenie; może nawet kwestionować granice tego, co to znaczy być „człowiekiem”. W tym wszystkim nowe technologie w edukacji mogą poprawić przyszłą jakość życia lub stać się nowym rodzajem wyzwania i trudności. Podejrzewamy, że ostatecznie będzie zawierał elementy obu rozwiązań i musimy być na to przygotowani. Musimy rozpoznać ograniczenia i granice sztucznej inteligencji, a także potencjalne zalety sztucznej inteligencji w przechowywaniu wiedzy i działaniach proceduralnych. Jednocześnie musimy rozpoznać człowieka pod kątem elastyczności, pracy twórczej i pracy związanej z wartościami, przekonaniami i wsparciem emocjonalnym. Biorąc pod uwagę nieuchronność sztucznej inteligencji jako cechy życia ludzkiego, konieczne jest wzmocnienie przepisów ustawowych i wykonawczych, standardów etycznych i norm porządku publicznego związanych ze sztuczną inteligencją, tak aby te nowe możliwości działały w szerszych ramach ludzkiej inteligencji, ludzkich celów oraz normy i wartości ludzkie. Potrzebujemy nowego ducha humanizmu, dostosowanego do świata ukształtowanego przez technologię. Przegląd ten przedstawia dialektyczną wizję reformy edukacji w przyszłościowych ramach zrównoważonego rozwoju.