Czytanie tragedii Voltaire’a Sierota z Chin w salonie Marie Thérèse Rodet Geoffrin w 1755 roku przez Lemonniera, ok. 1812.
Nacisk Oświecenia na rozum kształtował dyskurs filozoficzny, polityczny i naukowy od końca XVII do początku XIX wieku. Matthew White śledzi oświecenie od jego korzeni w następstwie wojny secesyjnej i sięga do jego wpływu na dzień dzisiejszy.
Oświecenie – wielki „wiek rozumu” – definiuje się jako okres rygorystycznego dyskursu naukowego, politycznego i filozoficznego, który charakteryzował społeczeństwo europejskie podczas „długiego” XVIII wieku: od końca XVII wieku do zakończenia wojen napoleońskich w 1815 r . Był to okres ogromnych zmian w myśleniu i rozumowaniu, które (według słów historyka Roya Portera) były „decydujące w tworzeniu nowoczesności”. [1] Stulecia zwyczajów i tradycji zostały odsunięte na bok na rzecz eksploracji, indywidualizmu, tolerancji i wysiłków naukowych, które wraz z rozwojem przemysłu i polityki były świadkami pojawienia się „nowoczesnego świata”.
Porcelanowa figurka Johna Wilkesa trzymającego Kartę Praw i zwój z napisem „Magna Carta”
Posiadane przez © Trustees of the British Museum
Pojawienie się „rozumu”
Korzenie Oświecenia można znaleźć w zamęcie angielskich wojen domowych. Wraz z przywróceniem w dużej mierze niezmienionej monarchii autokratycznej, najpierw wraz z restauracją Karola II w 1660 r., a następnie panowaniem Jakuba II w 1685 r., czołowi myśliciele polityczni zaczęli ponownie oceniać, w jaki sposób społeczeństwo i polityka mogą (i powinny) być lepiej zorganizowane. Ruchy na rzecz zmian politycznych zaowocowały chwalebną rewolucją 1688/89, kiedy Wilhelm i Maria zostali osadzeni na tronie jako część nowego ładu protestanckiego.
Karta Praw
Starożytne cywilizacje Grecji i Rzymu były szanowane przez oświeconych myślicieli, którzy postrzegali te społeczności jako potencjalne modele organizacji nowoczesnego społeczeństwa. [2] Wielu komentatorów z końca XVII wieku pragnęło całkowitego zerwania z tym, co uważali za wieki politycznej tyranii, na rzecz wolności osobistej i szczęścia skoncentrowanego na jednostce. Głównym z tych myślicieli był filozof i lekarz John Locke , którego dwa traktaty o rządzie (opublikowane w 1689) opowiadały się za rozdziałem kościoła i państwa, tolerancją religijną, prawem do własności i umownym zobowiązaniem rządów do uznania wrodzonych „praw” ludowy.
Locke wierzył, że rozum i ludzka świadomość są bramami do zadowolenia i wolności, i obalił pogląd, że ludzka wiedza jest w jakiś sposób zaprogramowana i mistyczna. Idee Locke’a odzwierciedlały wcześniejsze, ale równie wpływowe prace Thomasa Hobbesa, który podobnie opowiadał się za nowymi umowami społecznymi między państwem a społeczeństwem obywatelskim jako kluczem do odblokowania osobistego szczęścia dla wszystkich.
Lewiatan Hobbesa
Równoległe ruchy na rzecz zmian politycznych pojawiły się również we Francji we wczesnych latach XVIII wieku. Na przykład pisma Denisa Diderota łączyły rozum z zachowaniem cnoty i jego zdolnością do kontrolowania potencjalnie destrukcyjnych ludzkich namiętności. Podobnie głęboko wpływowe prace Jeana-Jacquesa Rousseau dowodziły, że człowiek urodził się wolny i racjonalny, ale został zniewolony przez ograniczenia nałożone na społeczeństwo przez rządy. Twierdził, że prawdziwa suwerenność polityczna zawsze pozostaje w rękach ludu, jeśli rządy prawa są odpowiednio utrzymywane przez demokratycznie popierany rząd: radykalna filozofia polityczna, która wpłynęła na ruchy rewolucyjne we Francji i Ameryce pod koniec stulecia.
Umowa społeczna Jean-Jacques Rousseau
Deklaracja praw człowieka i obywatela
Rewolucja naukowa
Te nowe oświecone poglądy na świat zostały również zawarte w eksplozji wysiłków naukowych, która miała miejsce w XVIII wieku. Wraz z szybkim rozwojem kultury druku od około 1700 roku i rosnącym poziomem umiejętności czytania i pisania, czytelnicy chętnie konsumowali szczegóły eksperymentów i odkryć.
Płonący świat Margaret Cavendish
Ten rozwój „filozofii naturalnej” (termin „nauka” został ukuty dopiero w XVIII wieku) opierał się na zastosowaniu racjonalnego myślenia i rozumowania do badań naukowych; Podejście to, po raz pierwszy przyjęte przez Francisa Bacona na początku XVII wieku, opierało się na wcześniejszych pracach Kopernika i Galileusza, pochodzących z okresu średniowiecza. Eksperymenty naukowe (z oprzyrządowaniem) zostały wykorzystane do rzucenia nowego światła na przyrodę i podważenia zabobonnych interpretacji świata żywego, z których większość została wydedukowana z bezkrytycznej lektury tekstów historycznych.
Sfery niebieskie Kopernika
Listy plam słonecznych Galileusza
Na czele rewolucji naukowej stanął Sir Isaac Newton, którego osiągnięcia w dziedzinie matematyki i fizyki zrewolucjonizowały ówczesny pogląd na świat przyrody. Urodzony w 1643 roku Newton wykazał się talentem do teorii matematycznej w Trinity College w Cambridge, gdzie jego zadziwiająco przedwcześnie rozwinięte zdolności doprowadziły go do nominacji na profesora matematyki w wieku zaledwie 26 lat. siły i mechanika (najsłynniej ujęta w jego Mathematical Principles of Natural Philosophy, opublikowanym po raz pierwszy w 1687 r.), wszystkie zakorzenione w eksperymentach empirycznych jako sposobie na odczarowanie świata fizycznego.
Principia Mathematica Newtona
Odkrycia Sir Isaaca Newtona zostały uzupełnione odkryciami równie olśniewających matematyków, astronomów, chemików i fizyków (na przykład Robert Hooke i Robert Boyle), z których wielu było członkami Towarzystwa Królewskiego (założonego w 1660 r. Istniejącego do dzisiaj). Jednak to empiryczne podejście Newtona do nauki pozostało szczególnie wpływowe. Podejmując czysto racjonalne i matematyczne badania, Newton był w stanie wykazać, że świat przyrody jest „podatny na obserwacje i eksperymenty”, wywołując wśród społeczności naukowej poczucie, że „przyroda została wreszcie zgłębiona”. [3]
Micrographia autorstwa Roberta Hooke’a, 1665
Dążenie do racjonalnej wiedzy naukowej nigdy nie było domeną wykształconej elity. Oprócz zapłodnienia ogromnego handlu publikowanymi książkami i broszurami, badania naukowe stworzyły prężny przemysł instrumentów naukowych, z których wiele było stosunkowo niedrogich w zakupie, a zatem dostępnych dla ogółu społeczeństwa. Producenci teleskopów, mikroskopów, barometrów, pomp powietrznych i termometrów prosperowali w XVIII wieku, zwłaszcza po 1750 roku, kiedy nazwiska słynnych eksperymentatorów naukowych stały się powszechnie znane: na przykład Benjamin Franklin, Joseph Priestley, William Herschel i Sir Joseph Banks.
Cyclopaedia Ephraima Chambersa , 1741
Sekularyzacja i wpływ na religię
Religia i wiara osobista również podlegały falom rozumu widocznym w XVIII wieku. W tym okresie aktywnie dyskutowano nad osobistymi osądami w sprawach wiary, co doprowadziło do sceptycyzmu, jeśli nie do śmiałego ateizmu wśród oświeconej elity.
Badanie natury ludzkiej duszy
Te nowe poglądy na religię wywołały wśród duchowieństwa narastające obawy, że Oświecenie jest bezbożne, a tym samym szkodliwe dla moralnego dobrobytu coraz bardziej świeckiego społeczeństwa. Wraz ze stałym spadkiem frekwencji w kościołach w XVIII wieku, dowody na rosnący agnostycyzm (przekonanie, że nigdy nie można w pełni zdobyć prawdziwej wiedzy o Bogu) i odrzucenie niektórych nauk biblijnych były bliskie. W niektórych kręgach pojawił się także wyraźny antyklerykalizm (krytyka duchownych i odrzucenie autorytetu religijnego), podsycany rozważaniami „deistycznych” pisarzy, takich jak Voltaire, który twierdził, że wpływ Boga na świat jest minimalny i objawia się jedynie poprzez własne osobiste doświadczenie natury.
Chociaż z pewnością stanowił wyzwanie dla przyjętych przekonań religijnych, impuls rozumu był uważany przez innych współczesnych obserwatorów raczej za uzupełnienie niż zagrożenie dla duchowej ortodoksji: środek, za pomocą którego (słowami Johna Locke’a) można było odkryć prawdziwe znaczenie Pisma Świętego. odblokowane i „zrozumiane w prostym, bezpośrednim znaczeniu słów i zwrotów”. [4] Choć trudna do zmierzenia lub oszacowania, Locke wierzył, że „racjonalna religia” oparta na osobistym doświadczeniu i refleksji może mimo wszystko nadal działać jako użyteczny kompas moralny w epoce nowożytnej.
Nowe wolności osobiste w orbicie wiary zostały rozszerzone na relacje między Kościołem a państwem. W Anglii uznanie odmiennych religii zostało sformalizowane przez ustawodawstwo, takie jak Akt Tolerancji z 1689 r., Który zezwalał nonkonformistom na wolność wyznania (aczkolwiek z zastrzeżeniem lojalności wobec Korony). Później polityczna emancypacja katolików – którym przyznano nowe prawa własności – również odzwierciedlała oświecony impuls wśród elity politycznej: takie środki czasami wywoływały gwałtowne reakcje ludzi pracy. Na przykład w 1780 r. Londynem wstrząsnęły trwające tydzień zamieszki w odpowiedzi na dalsze swobody przyznane katolikom: być może znak tego, jak oświecone myślenie polityków mogło gwałtownie odbiegać od nastrojów pokornej biedoty.
Raport prasowy o zamieszkach Gordona, 1780
Pierwsze wydanie Listów zmarłego Afrykańczyka Ignacego Sancho , 1782
Wolności polityczne, umowy i prawa
Debaty publiczne na temat tego, co kwalifikuje się jako najlepsze formy rządów, były pod silnym wpływem oświeconych ideałów, w szczególności koncepcji egalitarnej wolności i „umowy społecznej” Rousseau i Diderota. Pod koniec XVIII wieku w większości narodów europejskich istniały ruchy wzywające do reform politycznych, inspirowane radykalnymi, oświeconymi ideałami, które opowiadały się za czystym zerwaniem z tyranią, monarchią i absolutyzmem.
Radykałowie z końca XVIII wieku byli szczególnie inspirowani pismami Thomasa Paine’a , którego wpływ na rewolucyjną politykę był odczuwalny zarówno w Ameryce, jak i we Francji. Urodzony w skromnych początkach w Anglii w 1737 roku, w latach siedemdziesiątych XVIII wieku Paine przybył do Ameryki, gdzie zaczął agitować za rewolucją. Najbardziej radykalne dzieła Paine’a, Prawa człowieka , a później Wiek rozumu (oba odnoszące sukcesy bestsellery w Europie), w dużym stopniu czerpały z koncepcji umowy społecznej Rousseau. Szczególną krytykę Paine zarezerwował dla dziedzicznych przywilejów elit rządzących, których władza nad ludem, jak wierzył, była zawsze wspierana jedynie przez prostą tradycję historyczną i bierną akceptację porządku społecznego wśród zwykłych ludzi.
Prawa człowieka autorstwa Thomasa Paine’a
Podobnie niemiecki filozof Immanuel Kant (1724-1804) wskazywał na „lenistwo i tchórzostwo” ludu, aby wyjaśnić, dlaczego „duża część ludzkości chętnie przez całe życie środki do osiągnięcia prawdziwej wolności i równości. [5]
Chociaż polityczne rewolucje w Ameryce (1765-1783) i we Francji (1789-1799) były zakorzenione w poczuciu oburzenia na niesprawiedliwość społeczną i ekonomiczną, można słusznie uznać, że były napędzane przez oświecony dogmat polityczny, który krytykował despotyczne monarchie jako zdecydowanie nie do pogodzenia z ideałami demokracji, równości w państwie prawa i prawa własności. [6] Te nowe ruchy na rzecz reform politycznych opowiadały się za ochroną pewnych niezbywalnych praw naturalnych, które według niektórych oświeconych myślicieli były wrodzone wszystkim mężczyznom (choć rzadko kobietom).także): w wolność słowa i ochronę przed arbitralnym aresztowaniem, na przykład, zapisaną później w amerykańskiej konstytucji.
Dochodzenie dotyczące sprawiedliwości politycznej
Jednak dla innych obserwatorów (zwłaszcza w Wielkiej Brytanii) brutalne skrajności rewolucji francuskiej okazały się nie do pogodzenia z myślą oświeconą. Wielu postrzegało skrajności rewolucji jako kontrapunkt dla prawdziwego pojęcia „rozsądku”. Na przykład brytyjski poseł Edmund Burke krytycznie napisał o „wściekłości, oburzeniu i zniewadze”, które widział w wydarzeniach w całym kanale La Manche, i wezwał do powściągliwości wśród oświeconych radykałów politycznych w Wielkiej Brytanii. [7]
Refleksje na temat rewolucji we Francji Edmunda Burke’a
Filozof polityczny David Hume również ostrzegał przed niebezpieczeństwami, jakie dostrzegał w pogoni za wolnością dla wszystkich. Źle wykształcony i nieświadomy tłum, argumentował Hume, był zagrożony przemocą i anarchią, jeśli stabilne ramy rządów nie zostałyby utrzymane dzięki zgodzie ludu i silnym rządom prawa. [8] Uważał, że rządy mogą oferować łagodną obecność w życiu ludzi tylko wtedy, gdy są moderowane przez poparcie społeczne, i dlatego zaproponował rozszerzenie prawa wyborczego jako przeciwwagę dla silnej władzy państwa.
Cztery rozprawy filozofa oświecenia Davida Hume’a
Koniec oświecenia?
Rezultaty Oświecenia były zatem dalekosiężne i rzeczywiście rewolucyjne. Na początku XIX wieku w społeczeństwie europejskim pojawiła się nowa „sfera publiczna” debaty politycznej, która pojawiła się najpierw w kulturze kawiarni , a później była napędzana przez eksplozję książek, czasopism, broszur i gazet (nowa epoka „augustiańska” poezja i proza powstały w tym samym czasie). Świecka nauka i wynalazki, zapłodnione duchem dociekań i odkryć, stały się również znakiem rozpoznawczym nowoczesnego społeczeństwa, które z kolei napędzało tempo osiemnastowiecznej industrializacji i wzrostu gospodarczego.
Indywidualizm – wolność osobista celebrowana przez Locke’a, Hume’a, Adama Smitha , Voltaire’a i Kanta – stał się częścią sieci nowoczesnego społeczeństwa, która spłynęła do XIX-wiecznych koncepcji niezależności, samopomocy i liberalizmu. Reprezentatywny rząd w imieniu ludu został zapisany w nowych ustaleniach konstytucyjnych, charakteryzujących się powolnym marszem w kierunku powszechnego prawa wyborczego w XX wieku.
Zdjęcie Annie Kenney i Christabel Pankhurst
Posiadane przez © Paul Fearn / Alamy Zdjęcie stockowe
Dowody Oświecenia pozostają zatem z nami dzisiaj: w naszych koncepcjach wolności słowa, w naszych świeckich, ale tolerancyjnych religijnie społeczeństwach, w nauce, sztuce i literaturze: cała spuścizna głębokiego ruchu na rzecz zmian, który na zawsze zmienił naturę społeczeństwa.
przypisy
[1] Roy Porter, Enlightenment: Britain and the Creation of the Modern World , przeł. 3.
[2] Porter, Oświecenie , s. 34.
[3] Porter, Oświecenie , s. 142.
[4] John Locke, Rozsądność chrześcijaństwa (Londyn, 1695), s. 2.
[5] Immanuel Kant, „What is Enlightenment”, cytowany w Margaret C Jacob, The Enlightenment: A Short History with Documents (Boston, 2001), s. 203.
[6] Dorinda Outram, Oświecenie , przeł. 110.
[7] Edmund Burke, Reflections on the Revolution in France (1790), cyt. w: David Williams, (red.), The Enlightenment (Cambridge, 1999) s. 516.
[8] Williams, Oświecenie , s. 26.
Tekst w tym artykule jest dostępny na licencji Creative Commons.
Oświecenie
Link do artykułu:
Obraz wyróżniający: Czytanie tragedii Voltaire’a Sierota z Chin w salonie Marie Thérèse Rodet Geoffrin w 1755 roku przez Lemonniera, ok. 1812. Z Wikimedia Commons, repozytorium wolnych multimediów.