Na cienkim lodzie – granica wydobycia surowców w Arktyce i konflikty ekologiczne / Ksenija Hanaček, Markus Kröger, Arnim Scheidel, Facundo Rojas, Joan Martinez-Alier

Przez
Red.
-
0
520
Streszczenie
Artykuł ten wpisuje się w dyskusję na temat konfliktów społeczno-środowiskowych i projektów wydobywczych w regionie Arktyki. Analizie poddano pięćdziesiąt trzy konflikty społeczno-środowiskowe, korzystając z danych z Globalnego Atlasu Sprawiedliwości Środowiskowej. W oparciu o statystyki opisowe, regresję i analizę sieci artykuł ujawnia, że ​​konflikty społeczno-środowiskowe w przeważającej mierze nakładają się na terytoria ludności tubylczej, z których ma miejsce przekrojowy sprzeciw, obejmujący zarówno rdzenną, nierdzenną ludność, jak i aktorów międzynarodowych. Główne towary objęte tymi konfliktami są związane z paliwami kopalnymi, metalami i infrastrukturą transportową. Powiązana działalność wydobywcza na dużą skalę powoduje negatywne skutki społeczno-środowiskowe kosztem grup rdzennych, rybaków i pasterzy, przy czym utrata tradycyjnej wiedzy i praktyk jest znacznie większa na terytoriach rdzennych o wysokich wartościach biokulturowych związanych ze środowiskiem. Nasze ustalenia sugerują, że prawdopodobieństwo represji wobec aktywistów jest znacznie większe w przypadku braku mobilizacji zapobiegawczej oraz w krajach arktycznych o niskim poziomie praworządności. Szanse na anulowanie konfliktowego projektu wydobywczego są znacznie większe, jeśli zależność kraju od renty z tytułu zasobów naturalnych jest niska. 

Słowa kluczowe: Granica towarowa, Arktyczny, Kolonialność, Konflikt ekologiczny, EJAtlas

1. Wstęp

Region Arktyki szybko się ociepla i doświadcza ogromnej utraty lodu morskiego i wiecznej zmarzliny ( Landrum i Holland, 2020 ). W 2020 r. w regionie odnotowano najcieplejsze lato w historii, a pokrywa lodowa na morzu znajdowała się na drugim miejscu pod względem wielkości, niemal osiągając najniższy poziom z 2012 r. ( NASA, 2020a, NASA, 2020b ). Utrata lodu morskiego przyczynia się do rozwoju działalności wydobywczej, ułatwiając tworzenie nowych szlaków żeglugowych, a w konsekwencji szybszy handel światowy ( Landrum i Holland, 2020 ; Saebi i in., 2020 ). Jako jeden z pozostałych regionów lądowych o rozległych obszarach poszukiwania i wydobycia minerałów , Arktyka cieszy się szczególnym zainteresowaniem przemysłu wydobywczego ( Boyd i in., 2015 ). Rada Światowego Forum Ekonomicznego ds. Arktyki szacuje, że do 2030 r. łączna wartość inwestycji w górnictwo, ropę naftową, gaz ziemny i infrastrukturę osiągnie 1 bilion dolarów ( Roston, 2016 ).
Jednakże zmian klimatycznych i interesów gospodarczych w Arktyce nie można oddzielać od lokalnych walk z historycznie niesprawiedliwymi i nieproporcjonalnymi skutkami społeczno-środowiskowymi na obszarach zamieszkałych głównie przez grupy tubylcze (Avango i Peder, 2003; Cameron, 2012; Keil , 2014 ; Martinez – Alier , 2002 ). Europejska kolonizacja ziem arktycznych rozpoczęła się w połowie XVI wieku ( Coates, 1985 ). Stare i nowe surowce (złoto, ropa naftowa, gaz ziemny) były i nadal są wydobywane przy znacznych kosztach społecznych i środowiskowych ( Shadian, 2018 ). Ludy Arktyki, takie jak grupy tubylcze, pasterze i rybacy, polegają na ziemi i jej zasobach naturalnych ( Stotts, 2017 ). Dlatego tak zakrojone na szeroką skalę inwestycje wydobywcze, w połączeniu ze współczesną zmianą klimatu, stanowią zagrożenie dla źródeł utrzymania społeczności, dobrostanu społeczno-środowiskowego i kulturowego ( Alvarez i in., 2020 ). Zagrożenia objawiają się brakiem dostępu społeczności do swoich gruntów, utratą praw terytorialnych, niekorzystnym wpływem na ich zdrowie, utratą różnorodności biologicznej, a także utratą kultury i tożsamości związaną ze zmianami w otaczających je krajobrazach lodowych (Herrmann i Heinämäki, 2017; John, 2016; Kumpula i in., 2011).
Podczas gdy termin „granice zasobów” odnosi się do procesów zawłaszczania gruntów i eksploatacji przyrody, utowarowienie granic zasobów odnosi się do rozległej transformacji biofizycznej i społeczno-środowiskowej „niedostatecznie wykorzystywanych” obszarów, takich jak dzisiejsza Arktyka, do celów wydobywczych i handlowych (Kröger i Nygren, 2020 ; Moore, 2000 ). W miarę wzrostu wydobycia surowców i energii w Arktyce oczekuje się również nasilenia konfliktów społeczno-środowiskowych, jak odnotowano w Globalnym atlasie sprawiedliwości środowiskowej (EJAtlas) ( Haberl i in., 2019; Kumpula i in . , 2011 ; Martinez-Alier, 2015 ; Muradian i in., 2012 ). Nawet gdyby nie nastąpił wzrost gospodarczy, wydobycie materiałów i energii oraz usuwanie odpadów, niezbędne do podtrzymania obecnej gospodarki światowej, rozwinęłoby się, ponieważ energia ulega rozproszeniu, a materiały są poddawane recyklingowi jedynie w niewielkim stopniu (Haas i in., 2015) . , Haas i in., 2020 ). Gospodarka światowa nie ma charakteru obiegowego; jest raczej entropiczny ( Georgescu-Roegen, 1971 ; Martinez-Alier, 1987 ).
Nowe granice zasobów i wydobycia powodują nierówny rozkład dobrostanu społeczno-środowiskowego dla lokalnej ludności tubylczej i nierdzennej ( Kröger, 2022 ; Peluso i Lund, 2011 ). Jednak na całym świecie pojawia się sprzeciw i opór na granicach wydobywczych, których celem jest ochrona ziemi, tradycyjnej gospodarki i zwyczajowych sposobów życia ( Scheidel i Schaffartzik, 2019 ). Ten opór wobec industrializacji wydobywczej skutkuje konfliktami społeczno-środowiskowymi ( Martinez-Alier, 2002 ; Martinez-Alier i in., 2010 ). Konflikt taki wyraża się jako zbiorowa mobilizacja przeciwko projektom inwestycyjnym, które powodują szkody społeczno-środowiskowe ( Martinez-Alier i in., 2016 ; Temper i in., 2018 ). W zależności od lokalizacji, zaangażowanych aktorów i wchodzących w grę aktywów społeczno-środowiskowych konflikt może przybierać różne formy i kierunki, na różnych etapach i o różnym czasie trwania ( Silva-Macher i Farrell, 2014 ).
Konflikty społeczno-środowiskowe mogą na przykład powstać w związku z dostępem do gruntów i kontrolą nad nimi ( Ribot i Peluso, 2003 ) w wyniku ogrodzenia gruntów lub ich zawłaszczania przez władze państwowe, międzynarodowe firmy lub elity społeczne ( Robbins, 2012 ). Konflikty często rozwijają się w związku z niesprawiedliwością środowiskową wynikającą z dyskryminacji klasowej, rasowej, płciowej i etnicznej ( Pulido, 2017 ; Sultana, 2020 ). Literatura wskazuje ponadto, że konflikt społeczno-środowiskowy występuje nie tylko jako konflikt o zasoby, ale jako walka społeczna o zachowanie relacji człowiek-natura, które są zagrożone w wyniku wydobywczej eksploatacji i zarządzania środowiskiem, prowadzonej przez przedsiębiorców państwowych lub prywatnych (Coombes i in . , 2012 ). Co więcej, konflikt może objawiać się otwarcie, z wyraźną mobilizacją jednostek i grup, a ostatecznie może stać się ruchem społecznym ( Temper i in., 2015 ). Konflikt może jednak przybierać także formy bardziej ukryte, bez widocznych protestów ( Beltrán, 2015 ).
Dzięki tym różnym formom mobilizacji ludzie stają w obliczu nowych granic wyzysku i wzywają do nowych i odmiennych interpretacji sprawiedliwości społecznej ( Schlosberg, 2013 ; Schlosberg i Carruthers, 2010 ). Opór społeczno-środowiskowy przeciwko wydobyciu zasobów jest zatem istotnym elementem zrozumienia światopoglądowych alternatyw dla szkodliwych trajektorii wydobycia ( Brown i in., 2010 ; Cressey, 2011 ; Kröger, 2020 ; Zabala, 2019 ). Przykładem są liczne próby oparcia oporu przeciwko ekstrakcji na gruncie praw etnoterytorialnych ( Kröger i Lalander, 2016 ).
Działalność na granicach wydobywczych wiąże się z procesami okupacji, przemian biofizycznych i wyczerpywania lokalnych aktywów społeczno-środowiskowych ( Muradian i in., 2012 ). Wydobycie na dużą skalę dotarło do rdzennych i nierdzennych terenów Arktyki, budząc opór społeczności lokalnych i innych wobec tych działań ( Kröger, 2019 ; Kröger, 2016 ; Lassila, 2020 ; Lassila, 2018 ). Ludzie wzywają do bardziej aktywnego zaangażowania w określanie kwestii związanych z wyzyskiem fizycznym i zmianami klimatycznymi w regionie ( Dorough, 2014 ; Nuttall, 2013 ), które rzucają wyzwanie przemysłowi wydobywczemu, stanom i innym podmiotom posiadającym interesy gospodarcze, które zagrażają środowisku i tradycyjnemu sposobowi życia społeczności lokalnych ( Dwyer i Istomin, 2009 ; Kröger, 2019 ; Naykanchina, 2012 ). W związku z tym konieczna jest analiza konfliktu społeczno-środowiskowego w Arktyce, wykraczająca poza określone kraje i towary, aby ocenić wpływ ekonomicznego wydobywania zasobów naturalnych na tradycyjny styl życia i przetrwanie dotkniętych społeczności arktycznych ( Alvarez i in., 2020 ; Lassila, 2020 ; Muradian i in., 2012 ).
W tym celu w artykule przeanalizowano pięćdziesiąt trzy konflikty społeczno-środowiskowe w całej Arktyce jako pojedynczą jednostkę regionalną. W oparciu o mieszane metody statystyki opisowej , regresji i analizy sieciowej systematycznie badamy protesty przeciwko trwającemu i prognozowanemu wydobyciu zasobów w Arktyce. Główny nacisk położony jest na zmagania społeczne w kontekście globalnej gospodarki i wydobycia zasobów oraz transformacji biofizycznej regionu ( Krausmann i in., 2008 ). W artykule skupiono się także na geografiach wydobywania zasobów przez człowieka, takich jak degradacja gleby, zagrożenia dla tradycji kulturowych, środowiska i marginalizacja społeczności lokalnych.

2 . Granice towarowe i konflikty społeczno-środowiskowe w Arktyce

Zasadniczo granice mogą być jedynie granicami zasobów (przed jakimkolwiek handlem na dużą skalę), granicami towarowymi do celów handlowych ( Moore, 2000 ) lub kombinacją obu ( Kröger i Nygren, 2020 ). Granice towarowe opierają się na dwóch wzajemnie powiązanych procesach. Mianowicie poszerzenie asortymentu, na przykład poprzez ekspansję i zajęcie terenów przeznaczonych do wydobycia (np. w regionie Arktyki), oraz pogłębienie surowca, które polega na intensyfikacji istniejącej produkcji towarowej poprzez innowacje społeczno-techniczne (np. wydobycie niklu, odwierty ropy naftowej, nowe infrastruktura) ( Banoub i in., 2020 ). Granice towarowe mają z natury charakter wydobywczy i wyzyskowy ( Moore, 2000 ), co często wiąże się z niesprawiedliwością środowiskową, nierównościami i degradacją zarówno kosztem ludności rdzennej, jak i nierdzennej ( Beckert i in., 2021 ; Martinez-Alier, 2002 ). Inną ważną cechą wspólną granic jest odporność ludzi na niesprawiedliwość, nierówności i degradację ( Conde, 2017 ; Temper i in., 2015 ; Schneider, 2020 ). Jednakże mobilizacja i opór nie są obecne we wszystkich przypadkach ekspansji granicznej, ale zależą one od wspierania spornej sprawczości przez konkretnych potencjalnych aktorów oporu, zazwyczaj społeczności lokalne, przy czym istnieje szeroka gama lokalnych reakcji na ekspansję ekstraktywizmu ( Kröger , 2020 ).
W konkretnym przypadku regionu Arktyki okupacja graniczna i ekstraktywizm na terenach wspólnych i rdzennych nie są niczym nowym ( Muller-Wille, 1987 ; Stuhl, 2016 ). Granica zasobów Arktyki powstała w XVI wieku w wyniku kolonialnej geografii Zachodu, głównie przez kraje nordyckie, inne duże kraje Zachodu i Rosję, a wszystko to było później motywowane intensywnym wydobyciem przemysłowym na dużą skalę handel i zysk ( Avango i in., 2014 ). Na przykład Holendrzy i Brytyjczycy założyli stacje wielorybnicze i procesy wydobycia węgla na Svalbardzie w 1610 roku; wydobycie złóż kriolitu Ivigtut rozpoczęło się na Grenlandii w 1854 r.; gorączka złota w Klondike w 1898 r. miała miejsce między innymi między Skagway na Alasce i Jukonem w Kanadzie ( Boyd i in., 2015 ).
Nowością w obecnej fali ekspansji granicznej jest jednak zwiększona szybkość i wielkość wydobycia w regionie ( Kröger, 2019 ). Zmiana klimatu ułatwia dostęp do niektórych zasobów w Arktyce ( Landrum i Holland, 2020 ; Saebi i in., 2020 ), podczas gdy zmieniające się programy polityczne i gospodarcze próbują legitymizować nowe ścieżki wydobycia, tworząc w ten sposób destrukcyjne podejście do środowiska i Ludy Arktyki ( Bennett, 2016 ; Huntington, 2016 ). Takie programy są na ogół stosowane bez pełnych konsultacji i udziału dotkniętej ludności, zwłaszcza grup tubylczych ( Cameron, 2012 ). Tym samym obecna fala ekstraktywizmu arktycznego w dalszym ciągu utrzymuje wzorce kolonialnej „przeszłości” ( Escobar, 2008 ; Körber i in., 2017 ; Stuhl, 2016 ). Jednak dla wielu mieszkańców Arktyki ziemia nie jest towarem, który można po prostu nabyć według własnego uznania, ale ważnym elementem powiązanego i współzależnego dobrostanu środowiskowego i społeczno-kulturowego (Nuttall, 1998; Rada Arktyczna , 2015a ) .
Skutkiem wyczerpywania się zasobów jest zagrożenie dla kontynuacji tradycji, tożsamości i relacji człowiek-natura rdzennych mieszkańców, gdy ich ziemie zajmą się wydobyciem na dużą skalę ( Naykanchina, 2012 ; Coombes i in., 2012 ; Lassila, 2020 ). To wydobycie i wyzysk zepchnęło na margines społeczności lokalne w Arktyce i ich tradycyjny system wierzeń ( Bennett, 2016 ). Jednak korzyści płynące z gospodarek wydobywczych są przeznaczone dla kilku lokalnych podmiotów lub odległych inwestorów zagranicznych ( Moore, 2018 ), podczas gdy koszty gospodarek wydobywczych obciążają rdzenną ludność, pasterzy i rybaków ( Cameron, 2012 ; Dwyer i Istomin, 2009 ). .
Aby utrzymać kontrolę polityczną i gospodarczą nad Arktyką ( Muller-Wille, 1987 ), w globalnej polityce surowcowej regionu można dostrzec dwa sprzeczne trendy ( Naykanchina, 2012 , s.20). Mianowicie ogromny wzrost działalności wydobywczej i projektów infrastrukturalnych na tradycyjnych ziemiach rdzennych podważa uznanie praw terytorialnych rdzennej ludności i tradycyjnego sposobu użytkowania gruntów, takiego jak hodowla reniferów, łowiectwo i rybołówstwo ( Herrmann i in., 2014; Herrmann i Heinämäki , 2017 ; Naykanchina, 2012 ). Dlatego też wspólne tereny i tradycyjny sposób życia w Arktyce są szybko zastępowane przez wydobycie metali, wydobycie paliw kopalnych, elektrownie wiatrowe, infrastrukturę transportową i projekty hydroelektrowni (Naykanchina, 2012 ) . W rezultacie wysoki poziom uprzemysłowionego wydobycia i wykorzystania zasobów powoduje często nieodwracalne szkody społeczno-środowiskowe. Powoduje to intensywny konflikt społeczno-środowiskowy w regionie ( Ahtuangaruak, 2018 ; Keil, 2014 ; Nuttall, 2013 ; Nuttall, 1998 ).

3 . Światowe trendy i Arktyka

Geograficznie Arktyka to region polarny o powierzchni około 30 milionów kilometrów kwadratowych, obejmujący trzy kontynenty i osiem stanów: Alaskę w USA, Terytorium Północne Kanady, Arktyczną Rosję, Grenlandię, Islandię, Północną Finlandię, Szwecję i Norwegię ( Arktyka Rada, 2015b ). Arktyka obejmuje dowolne miejsce na dużych szerokościach geograficznych, gdzie średnia dzienna temperatura w lecie nie przekracza 10 stopni Celsjusza ( NSIDC, 2020 ). Obejmuje to obszar subarktyczny na południowym krańcu Grenlandii, południowe wybrzeże Islandii i północną część Kamczatki w Rosji.
Region Arktyki obejmuje także interesy bezpieczeństwa i militarne państw narodowych, a także interesy polityczne i gospodarcze ( Heininen, 2014 ). Na przykład integralne części współczesnych uprzemysłowionych państw narodowych obejmują Sápmi w Fennoskandii, Jukon na terytoriach północno-zachodnich i Nunavut w Kanadzie oraz region autonomiczny Jamalo-Nieniec w Federacji Rosyjskiej. Krótko mówiąc, prawie wszystkie ojczyzny rdzennych mieszkańców zostały zajęte i kontrolowane przez państwa narodowe na południe od Arktyki. Różne powiązania państwowo-korporacyjne, zlokalizowane poza okołobiegunową Północą, narzucają własne interesy gospodarcze, do realizacji których potrzebne są zarówno ziemia, jak i zasoby ( Muller-Wille, 1987 ). W wyniku tego rdzenna ludność okołobiegunowej północy traci dostęp i kontrolę nad swoją ziemią oraz jej tradycyjnym użytkowaniem.
W tym kontekście projekty rozwojowe i planowanie w Arktyce kierują się ideami zaawansowanego postępu technologicznego i wzrostu gospodarczego ( Egerman i in., 2003 ). Niektóre jej regiony stanowią integralną część nowoczesnych, uprzemysłowionych państw narodowych (chociaż nie ma to miejsca w przypadku Grenlandii, autonomicznego terytorium Królestwa Danii) ( Muller-Wille, 1987 ; Nuttall, 2012 ). Stany te obsługują określone sektory gospodarki i korporacje z różnych sektorów wydobywczych, ułatwiając im dostęp do rdzennych mieszkańców Arktyki i innych terytoriów.
Państwo kanadyjskie słynie ze wspierania za pomocą dyplomacji, szpiegostwa i innych działań globalnej ekspansji przemysłu wydobywczego ( Bélanger, 2018 ; Keeling i Sandlos, 2015 ). Powiązania kanadyjskiego górnictwa państwowego w dalszym ciągu powodują poważne niesprawiedliwości społeczno-ekologiczne w wielu częściach świata, w tym w Arktyce, jak na przykład silna ekspansja kanadyjskich przedsiębiorstw wydobywczych i innych przedsiębiorstw wydobywczych na Fennoskandię, a w szczególności Finlandię (Kröger, 2016 ) .
Na Alasce branża wydobycia ropy i gazu została naznaczona niedawnymi próbami administracji Trumpa (2017–2021) udostępnienia odwiertów na obszarach chronionych. Polityka wobec Arktyki może jednak ulec zmianie w związku z wahaniami rządów, zgodnie z ogólną tendencją do ekspansji wydobywczej. Oprócz Rosji ważnym graczem budującym główną infrastrukturę logistyczną i wojskową w Arktyce są Stany Zjednoczone. Po zakończeniu zimnej wojny w latach 90. XX w. infrastruktury te są obecnie odbudowywane, aby mogły służyć wydobyciu surowców i rywalizacji wielkich mocarstw ( Dodds i Nuttall, 2019 ). Te militarystyczne cele odgrywają główną rolę we współczesnych rosyjskich próbach przejęcia suwerenności nad terytoriami i zasobami Arktyki. Inne mocarstwa arktyczne, zwłaszcza państwa nordyckie, wydają się być znacznie mniej skłonne do militarnej i zdecydowanej ekspansji w celu zagarnięcia terytoriów lub zasobów ( Kröger, 2019 ).
Obecnie Rosja i Norwegia to państwa o największym poparciu obywatelskim dla zwiększania wydobycia zasobów Arktyki ( Morgunova, 2020 ). Rosja ma szczególnie silną retorykę państwową, która stara się budować legitymizację dla ekspansji węglowodorów w Arktyce jako symbolu rosyjskiego nacjonalizmu, łącząc te dwa elementy w problematyczny sposób, pomijając kryzys klimatyczny ( Tynkkynen, 2018 ). Narracja ta jednak odniosła sukces i zyskała poparcie w Rosji dla wydobycia z Arktyki. Zarówno w Rosji, jak i w Norwegii istnieje szerokie wsparcie państwa, zwłaszcza w zakresie rozwoju węglowodorów, ale także wydobycia. Kluczowymi norweskimi korporacjami są Statoil i Yara, ale zagraniczne korporacje naftowe mogą również udać się do Arktyki, jeśli Norwegia zdecyduje się rozszerzyć swoje odwierty na morzu.
W Finlandii i Szwecji obserwuje się wyraźną ekspansję ekstraktywizmu w leśnictwie, szczególnie w związku z budową megacelulozowni w Kemi w Finlandii, która do produkcji celulozy wykorzystywałaby drewno włókniste z bardzo wolno rosnących lasów arktycznych ( Kröger, 2022 ). Zarówno Szwecja, jak i Finlandia spotykają się z rosnącą krytyką tendencji do zastępowania lasów plantacjami drzew w celu pozyskiwania energii z drewna i produkcji celulozy. W Fennoskandii rośnie także liczba innych konfliktów związanych z użytkowaniem gruntów wokół farm wiatrowych , rozbudowy infrastruktury i turystyki – wszystkie sektory są wspierane przez szeroką gamę partii politycznych i instytucji państwowych. Fennoskandia prowadzi także wiele różnego rodzaju kopalń i projektów ekspansji wydobycia, począwszy od istniejących kopalń podziemnych w Kirunie w Szwecji i Kemi w Finlandii, poprzez produkcję rudy żelaza i chromitu przez przedsiębiorstwa krajowe, po kopalnie odkrywkowe prowadzone przez kanadyjskie i inne zagraniczne operatorów, w zakresie złota, metali ziem rzadkich i minerałów pochodzących z akumulatorów ( Kuokkanen, 2019 ). Są one również w dużej mierze wspierane przez państwo, ale istnieją różnice w polityce wydobywczej, Szwecja i Norwegia są mniej dostępne dla kapitału zagranicznego niż Finlandia ( Kröger, 2016 ).
Grenlandia jest najbardziej widocznym przykładem napięć między suwerennością, rdzennością a zagranicznymi i lokalnymi naciskami na wydobywanie zasobów ( Kuokkanen, 2019 ). Unia Europejska, Stany Zjednoczone i Kanada mają swój udział w tej polityce, a coraz większa liczba innych wschodzących potęg, w szczególności Chin, również zamierza do niej przystąpić ( Dodds i Nuttall, 2019 ). Szum górniczy na Grenlandii, kontrowersyjnie przedstawiany przez niektórych jako sposób na zapewnienie niepodległości, ostatnio przeżył gwałtowny zwrot ze względu na rosnący opór (zob. np. Duxbury, 2021 ). Chociaż istnieje wiele przeszkód i zagrożeń dla przyszłej ekspansji, z naszej analizy wynika, że ​​lata 2000–2020 wykazały wyraźną ekspansję wydobycia surowców w Arktyce. Mogłoby to być znacznie silniejsze bez sankcji wobec Rosji, kryzysów i obaw klimatycznych oraz rosnącego oporu. W Rosji, zwłaszcza na Syberii , wieczna zmarzlina i jej topnienie zniechęcają do działalności wydobywczej, ponieważ próby odbudowy zatopionej infrastruktury wiążą się z ogromnymi i rosnącymi kosztami ( Kröger, 2022 ).
Region Arktyki nie jest jednak terra nullius ani „pustym regionem polarnym”, który można dowolnie eksploatować i wydobywać ( Gritsenko, 2018 ). Wręcz przeciwnie, zamieszkuje go około cztery miliony ludzi, z czego 12% to rdzenni mieszkańcy (z wyjątkiem Islandii) ( The Arctic Council, 2015b ). Ludy Arktyki różnią się pochodzeniem kulturowym, historycznym i gospodarczym i istnieje wiele przykładów szacunku ludności tubylczej dla elementów przyrody uznawanych za święte ( Herrmann i Heinämäki, 2017 ). Lądy, wody, wybrzeża i pejzaże lodowe Arktyki są miejscami mobilności i zamieszkiwania rdzennej ludności ( Aporta i in., 2014 ). Rdzenna ludność Arktyki obejmuje na przykład Lapończyków w północnej Finlandii, Szwecji, Norwegii i północno-zachodniej Rosji, Nieńców, Chanty, Evenków i Czukockich w Rosji, Aleutów, Jupików i Eskimosów (Iñupiat) na Alasce, Eskimosów (Inuvialuit) w Kanada i Inuici (Kalaallit) na Grenlandii.
Każdego września lód morski w Arktyce osiąga minimum ( NASA, 2020a ). Średni zasięg lodu morskiego w Arktyce we wrześniu 1979 r. wynosił 7,05 miliona kilometrów kwadratowych. Do września 2020 r. odnotowano gwałtowny spadek zasięgu lodu do 3,92 mln km2. W związku z tym we wrześniu lód morski w Arktyce zmniejsza się w tempie 13,1% na dekadę od rozpoczęcia pomiarów satelitarnych w 1979 r. ( NASA, 2020a ).
Ta szybka i destrukcyjna zmiana lodu w Arktyce wzbudziła wśród mocarstw duże nadzieje na inwestycje, rozwój i wzrost gospodarczy ( Kröger, 2019 ; Kröger, 2016 ). Topniejący lód oznacza, że ​​Ocean Arktyczny jest dostępny dla żeglugi i transportu towarowego szlakiem Morza Północnego, Przejściem Północno-Zachodnim i przyszłym szlakiem żeglugowym transarktycznym przez Biegun Północny. Nowe morskie szlaki handlowe skracają czas podróży pomiędzy głównymi portami Azji , Ameryki Północnej i Europy Północnej. Co więcej, topnienie lodu umożliwia większy zasięg lodołamaczom: statkom niezbędnym do rozwoju polarnych szlaków handlowych, które przecinają zarówno lód, jak i odległość między ważnymi portami w regionie (Drewniak i in., 2018 ) .
To, co dzieje się w Arktyce, można postrzegać jako mikrokosmos świata jako całość, odzwierciedlający prędkość, z jaką dobrobyt społeczno-środowiskowy i wartości – często nieproporcjonalne do wartości pieniężnych – są poświęcane na ołtarzu wydobycia i wzrostu gospodarczego ( Martinez-Alier, 2002 ; Stammler, 2005 ). W kolejnych częściach tego artykułu systematycznie analizowano ekspansję granic zasobów i towarów w Arktyce, związane z tym pojawianie się konfliktów społeczno-środowiskowych oraz opór wobec granic wydobywczych w regionie.

4 . Metody

4.1 . Źródła danych

Przypadki konfliktów analizowane w tym artykule zebrano z Global Atlas of Environmental Justice ( www.EJAtlas.org ), internetowej bazy danych o otwartym dostępie i interaktywnej mapy, która w ustandaryzowany sposób dokumentuje konflikty społeczno-środowiskowe ( Temper i in., 2015). ). EJAtlas stał się najbardziej wszechstronną dostępną na świecie bazą danych na temat konfliktów środowiskowych ( Scheidel i in., 2020 ). Jak zauważa Drozdz (2020) , wspólne mapy z EJAtlas dostarczają przykładów tego, jak krytyczne mapowanie może zmienić dominującą odgórną narrację kartograficzną.
Projekt EJAtlas rozpoczął się w 2012 r. i według stanu na lipiec 2021 r. odnotowano 3500 przypadków konfliktów środowiskowych. Mimo że EJAtlas ma charakter globalny, nie obejmuje krajów i regionów z taką samą intensywnością. Co więcej, w niektórych przypadkach EJAtlas może zawierać bardziej szczegółowe informacje niż w innych. Jako baza danych, EJAtlas opiera się głównie na źródłach wtórnych, takich jak gazety, raporty organizacji pozarządowych , postępowania sądowe i opracowania akademickie, które są bardziej obfite i dostępne w niektórych miejscach niż w innych. 1 Dotyczy to szczególnie krajów lub regionów, w których wolne media w ogólności, a w szczególności relacje medialne dotyczące problemów środowiskowych, są ograniczone. Trzej autorzy tego artykułu należą do grona redaktorów EJAtlasu. We współpracy z innymi naukowcami i aktywistami zrewidowali istniejące informacje na temat Arktyki i dodali nowe przypadki.
Beckert i in. (2021, s. 3) wskazują, że badanie „w jaki sposób i dlaczego granice towarowe rozszerzały się, przesuwały i dostosowywały w czasie jest kluczowym elementem zrozumienia globalnego kapitalizmu”, pozostaje jednak ważnym wyzwaniem: „jak wyjaśnić ogromną różnorodność i specyfika aktorów i miejsc zaangażowanych w tę historię”. EJAtlas to cenna globalna baza danych umożliwiająca badanie miejsc, w których rozszerzają się granice towarowe, a także podmiotów, których to dotyczy, wzywających do sprawiedliwości społeczno-środowiskowej. Na potrzeby tego badania uwzględniliśmy pięćdziesiąt trzy konflikty społeczno-środowiskowe, większość z nich powyżej 65° szerokości geograficznej i wszystkie na północ od 55°. Tym samym część przypadków zlokalizowana jest w tzw. „obszarze subarktycznym” (lista analizowanych przypadków znajduje się w Załączniku A). Aby uzyskać tę próbę, autorzy wybrali i zaktualizowali przypadki konfliktowe, które były już zarejestrowane w EJAtlas ( n  = 30). Do platformy dodano nowe przypadki ( n  = 23), aby zwiększyć początkową wielkość próby. Wszystkie nowo zidentyfikowane przypadki zostały wprowadzone, moderowane i opublikowane w EJAtlas przez autorów na podstawie dostępnych informacji wtórnych. W przypadku czterech przypadków autorzy przeprowadzili także badania terenowe – przypadek 20 (zarówno Kirkenes, jak i fabryka niklu w Petsamo), przypadek 27 (Kiruna), przypadek 30 (Inari), przypadek 32 (Talvivaara) – które pozwoliły autorom lepiej zrozumieć problem dynamika wydobycia na arktycznym pograniczu towarowym.

4.2 . Analiza danych

Do analizy pięćdziesięciu trzech konfliktów społeczno-środowiskowych wykorzystaliśmy statystyki opisowe , analizę sieci i analizę regresji , aby zrozumieć zarówno wzorce, jak i niektóre determinanty kluczowych wyników konfliktów.
Statystyki opisowe zbiorów danych wykorzystano do zbadania  ogólnej charakterystyki konfliktów zlokalizowanych na arktycznej granicy towarowej. Analizowane zmienne ze zbioru danych EJAtlas obejmują i) lokalizacje konfliktowe ; ii) intensywność konfliktu , odnosząca się do skali mobilizacji i poziomu przemocy występującej w danym konflikcie; iii) rodzaj konfliktu według sektorów gospodarki powodujących konflikt, iv) najczęstsze towary związane z konfliktami społeczno-środowiskowymi, v) częstotliwość protestów różnych typów grup oraz wielkość sieci , która odnosi się do liczby zidentyfikowanych różnych organizacji do wzięcia udziału w sprawach. Tę ostatnią zmienną zidentyfikowano poprzez kodyfikację jakościowych opisów konfliktów w oprogramowaniu Nvivo .
Do zidentyfikowania aktorów społecznych, którzy uczestniczyli w konfliktach, wykorzystano analizę sieci ( Fuhse i Gondal, 2015 ; Golbeck, 2013 ). Celem było uzyskanie wzorca powiązań między aktorami za pomocą algorytmu modułowości lub wykrywania społeczności ( Newman, 2006 ). W tym celu wykorzystaliśmy zmienne dotyczące rodzaju protestujących grup, różnych zaangażowanych organizacji i kraju pochodzenia określonego w każdym z przypadków. Modularność mierzy zarówno gęste połączenia między aktorami w ramach modułów, jak i rzadkie połączenia między aktorami w różnych modułach w całej sieci ( Ji i in., 2015 ). Następnie użyliśmy algorytmu centralności pomiędzy , aby wykryć, którzy aktorzy działają jako „mosty” w sieci. Jako miarę wpływu algorytm centralności oblicza, ile razy aktor znajduje się na najkrótszej ścieżce między innymi aktorami, biorąc pod uwagę całą sieć, a nie tylko lokalną łączność, do której należy aktor (Golbeck, 2013 ) .
Na koniec wykorzystaliśmy analizę regresji dwumianowej do modelowania dwóch poziomów wyników nominalnych (zmiennych zależnych) jako liniowej kombinacji zmiennych predykcyjnych. W szczególności przeanalizowaliśmy następujące zgłoszone wyniki: i) represje odnoszące się do aktów stłumienia protestów ze strony rządu, pracowników ochrony, bojówek lub podmiotów korporacyjnych; ii) utrata tradycyjnej wiedzy , praktyk i kultur ; oraz iii) czy projekt powodujący konflikt został anulowany, czy nie w związku z konkretnym konfliktem. Wybraliśmy zmienne predykcyjne, które według literatury mogą mieć potencjalny wpływ na te wyniki (patrz poniżej wyjaśnienie każdego modelu). Zmienne predykcyjne obejmują charakterystykę aktora konfliktu, tj. to, czy sprawy dotyczyły ludności tubylczej, czy nie; strategie protestu, czyli mobilizacje zapobiegawcze , opisujące, czy opór rozpoczął się przed realizacją projektu, czy nie; oraz liczbę zastosowanych różnych form mobilizacji, która jest wskaźnikiem taktycznego zróżnicowania oporu; oraz zmienne zewnętrzne, które należy kontrolować pod kątem czynników strukturalnych kraju i roku, w którym ma miejsce konflikt, tj. wskaźników praworządności, celowych zabójstw i całkowitego czynszu za zasoby naturalne (jako% PKB).
Indeks praworządności to portret jurysdykcji w ośmiu krajach arktycznych w stosunku 0 do 1 oparty na ośmiu czynnikach: ograniczenia uprawnień rządu, brak korupcji, otwarty rząd, prawa podstawowe, porządek i bezpieczeństwo, egzekwowanie przepisów, wymiar sprawiedliwości w sprawach cywilnych oraz wymiar sprawiedliwości w sprawach karnych ( worldjusticeproject.org ; Butt i in., 2019 ). Wskaźnik praworządności jest różny w całym regionie Arktyki. Na przykład w roku 2020 praworządność wyniosła 0,89 w Norwegii i 0,47 w Federacji Rosyjskiej. Liczba zabójstw umyślnych 2 , wyrażona jako morderstwa na 100 000 osób, jest wskaźnikiem strukturalnych wzorców przemocy i przestępczości powszechnych w danym kraju i roku w którym rozwija się konflikt ( Jeffords i Thompson, 2016 ). Całkowite czynsze za zasoby naturalne (%PKB) 3 to suma czynszów za ropę naftową, czynsz za gaz ziemny, czynsz za węgiel (twardy i miękki), czynsz za minerały i czynsz za las, wyrażona jako procent PKB kraju. Jest to wskaźnik zależności kraju od eksploatacji zasobów naturalnych ( Le Billon i Lujala, 2020 ).
Przed analizą regresji przeprowadziliśmy i zapewniliśmy weryfikację założeń. Mianowicie współczynnik inflacji kolinearności lub wariancji (VIF) zmiennych niezależnych dla obu regresji dwumianowej, gdzie VIF < 2,5 i tolerancja > 40. Gdy VIF pomiędzy zmiennymi niezależnymi był wyższy niż 2,5, przeprowadzaliśmy modele wtórne, tak aby w modelu nie były jednocześnie wykorzystywane silnie skorelowane zmienne niezależne ( Kock i Lynn, 2012 ; Wheeler, 2007 ). Ponadto przeprowadziliśmy modele wtórne również dlatego, że nasza próba danych jest mała ( n  = 53), a zatem wskaźniki istotności łatwo rozpraszają się w regresji wielokrotnej; a pomijając skorelowane zmienne, zmniejszamy wielowspółliniowość i rozproszenie ( Midi i in., 2010 ; Mosteller i Tukey, 1977 ). Pełne modele przewidujące zmienne zależne można znaleźć w Dodatkach B do D.
W modelach zastosowano następujące zmienne predykcyjne:
  • A)
    Represje (zmienna zależna) * mobilizacje zapobiegawcze w celu sprawdzenia, czy czas mobilizacji, zidentyfikowany przez Scheidela i in. (2020) jako skuteczna strategia oporu mająca na celu osiągnięcie pozytywnych wyników konfliktu, może wpływać na występowanie represji; * Policzyć formy mobilizacji , aby sprawdzić, czy różnorodność taktyczna, uznana za kolejną skuteczną strategię oporu (tamże), wpływa na występowanie represji; * Praworządność , aby sprawdzić, czy wyższa praworządność, w tym lepsza ochrona praw człowieka, może skutkować niższym poziomem represji ( Butt i in., 2019 ); * Zabójstwa umyślne, aby sprawdzić, czy wystąpienie represji można wytłumaczyć bardziej ogólnymi wzorcami przemocy występującymi w kraju, w którym umiejscowione są konflikty ( Jeffords i Thompson, 2016 ; Le Billon i Lujala, 2020 ); * Renty za zasoby naturalne (%PKB) w celu sprawdzenia, czy większa zależność kraju od zasobów naturalnych zwiększa presję na realizację konfliktowego projektu przez podmioty prywatne i państwowe, nawet przy wyższych kosztach społecznych i środowiskowych, w tym represji ( Le Billon i Lujala, 2020 ) .
  • B)
    Utrata tradycyjnej wiedzy/praktyk/kultury (zmienna zależna) * Zaangażowanie ludności rdzennej , przy czym nasza hipoteza jest taka, że ​​w przypadku dotknięcia ludności rdzennej tradycyjna wiedza/praktyki i kultura może zostać utracona częściej w porównaniu z przypadkami, w których nie ma rdzennej ludności, ponieważ Rdzenni mieszkańcy zachowują tradycyjną wiedzę/praktyki i kulturę ( Barnhardt i Angayuqaq, 2005 ; Naykanchina, 2012 ); * Policz formy mobilizacji, w przypadku których sprawdzamy, czy różnorodność taktycznych protestów może przyczynić się do uniknięcia utraty wiedzy ( Scheidel i in., 2020 ); * Mobilizacja zapobiegawcza , za pomocą której sprawdzamy, czy moment mobilizacji może przyczynić się do uniknięcia utraty wiedzy ( Scheidel i in., 2020 ); * Praworządność w celu zbadania, czy skuteczne przepisy zapewniające odpowiednią realizację projektu, w tym ochronę praw człowieka i mniejszości, mogą pomóc w uniknięciu utraty wiedzy; * renta za zasoby naturalne (%PKB) w celu zbadania, czy duża zależność od zasobów naturalnych oznacza, że ​​presja państwa i sektora prywatnego na realizację projektu jest wysoka, nawet kosztem skutków społecznych, takich jak utrata wiedzy (por. Le Billon i Lujala, 2020 ) .
  • C)
    Projekt anulowany (zmienna zależna) * Liczba form mobilizacji w celu sprawdzenia, czy różnorodność taktyczna może wpłynąć na wyższy wskaźnik anulowania projektów ( Scheidel i in., 2020 ); * Mobilizacja zapobiegawcza , aby sprawdzić, czy czas mobilizacji wpływa na anulowanie projektu ( Scheidel i in., 2020 ); * Praworządność w celu sprawdzenia, czy przy wyższym poziomie demokracji dostępnych jest więcej środków prawnych i formalnych umożliwiających zatrzymanie projektu, który nie spełnia standardów praw człowieka, przepisów dotyczących ochrony środowiska i innych kwestii prawnych (Ratopopoulos, 2017 ) ; * Renta z zasobów naturalnych (%PKB) w celu zbadania, czy państwo jest bardziej zależne od dochodów z zasobów, im większa presja na przeforsowanie projektu, tym trudniej jest doprowadzić do anulowania projektu (por. Le Billon i Lujala, 2020 ).

5 . Wyniki

5.1 . Ekstrakcjonizm i konflikty ekologiczne

Spośród pięćdziesięciu trzech zidentyfikowanych przypadków konfliktów społeczno-środowiskowych osiem ma miejsce w Stanach Zjednoczonych (Alaska), sześć w Kanadzie, dwa na Grenlandii, trzy w Islandii, pięć w Norwegii, kolejne pięć w Szwecji, trzy w Finlandii i dwadzieścia jeden w Rosji. Co więcej, geografia tych konfliktów środowiskowych pokrywa się z terytoriami zamieszkanymi głównie przez ludność tubylczą ( ryc. 1 ).
Ryc. 1

  1. Pobieranie: Pobierz obraz w wysokiej rozdzielczości (1 MB)
  2. Pobierz: pobierz obraz w pełnym rozmiarze

Ryc. 1 . Granice wydobycia towarów w Arktyce, terytoria tubylcze i konflikty środowiskowe udokumentowane w EJAtlas. Opracowanie własne na podstawie danych: Crump i in., 2017 ; Sekretariat Ludności Rdzennej Rady Arktycznej; Ocena różnorodności biologicznej Arktyki ( CAFF, 2013 ); oraz Program monitorowania i oceny Arktyki Rady Arktycznej.

Generalnie intensywność konfliktów w krajach arktycznych jest umiarkowana i charakteryzuje się widocznymi mobilizacjami, takimi jak protesty uliczne, marsze i wiece. Doszło także do konfliktów o niskiej intensywności, bez widocznych mobilizacji. Jednakże pewne konflikty o dużej intensywności, podczas których miały miejsce represyjne reakcje połączone z przemocą (np. aresztowania i brutalne ataki na osoby lub grupy protestujące przeciwko projektom), występują w niektórych przypadkach na Alasce, Islandii, Norwegii i Rosji (ryc. 2 ) .
Ryc. 2

  1. Pobieranie: Pobierz obraz w wysokiej rozdzielczości (123 KB)
  2. Pobierz: pobierz obraz w pełnym rozmiarze

Ryc. 2 . Intensywność konfliktów społeczno-środowiskowych według kraju. Im większy okrąg, tym intensywniejsza trajektoria konfliktu społeczno-środowiskowego pod względem poziomu mobilizacji i przemocy (np. aresztowania lub brutalne ataki na protestujących). Konflikty o dużej intensywności występują na Alasce (USA), Islandii, Norwegii i Rosji. N = 53.

Konflikty obejmują przypadki wokół Arktyki o wspólnych, porównywalnych cechach i różnorodnych rodzajach działalności gospodarczej ( ryc. 3 ). Często obejmują one poszukiwanie, wydobycie lub rafinację ropy i gazu lub sieci infrastruktury transportowej, takiej jak rurociągi biegnące przez Kanadę, USA i Rosję. Poszukiwania rud mineralnych i związane z nimi odpady poflotacyjne z kopalń są częste w Kanadzie, Rosji i europejskiej Arktyce (Grenlandia, Szwecja, Finlandia i Norwegia). Konflikty dotyczące nabywania gruntów i praw dostępu do wody stwierdzono na przykład w Islandii i Norwegii. Konflikty spowodowane zmianami klimatycznymi, takimi jak zanikające lodowce i małe wyspy, były powszechne na Alasce w USA.
Ryc. 3

  1. Pobieranie: Pobierz obraz w wysokiej rozdzielczości (640 KB)
  2. Pobierz: pobierz obraz w pełnym rozmiarze

Ryc. 3 . Konflikty społeczno-środowiskowe w Arktyce według poszczególnych sektorów gospodarki i rodzajów działalności. Zmienne nie wykluczają się wzajemnie. N = 53.

Towarami najczęściej związanymi z konfliktami społeczno-środowiskowymi była ropa naftowa, energia elektryczna i gaz ziemny, a także rudy żelaza i miedź ( ryc. 4 ). Analizując każdy kraj, wydobycie ropy i gazu zaobserwowano na dużych szerokościach geograficznych w USA, Kanadzie i Rosji. Na niższych szerokościach geograficznych Stanów Zjednoczonych i Kanady znaleźliśmy konflikty w górnictwie złota i miedzi. Na Grenlandii istniały konflikty środowiskowe związane z wydobyciem miedzi i uranu, podczas gdy na Islandii konflikty dotyczyły zapór i dystrybucji wody do produkcji energii elektrycznej do wytapiania aluminium. W Szwecji, Norwegii i Finlandii konflikty związane z górnictwem obejmowały konflikty dotyczące miedzi, żelaza, niklu, uranu i ponownie energii wodnej na potrzeby energii elektrycznej. W Rosji, poza wydobyciem ropy i gazu, toczyły się konflikty społeczno-środowiskowe związane z wydobyciem węgla, miedzi i niklu.
Ryc. 4

  1. Pobieranie: Pobierz obraz w wysokiej rozdzielczości (518 KB)
  2. Pobierz: pobierz obraz w pełnym rozmiarze

Ryc. 4 . Najczęściej występujące towary związane z konfliktami społeczno-środowiskowymi. Zmienne nie wykluczają się wzajemnie. N = 53.

5.2 . Sieć grup społecznych na pierwszej linii frontu przeciwko ekstraktywizmowi w Arktyce

Najczęstszymi grupami protestującymi przeciwko projektom wydobywczym w regionie Arktyki są lokalne organizacje na rzecz sprawiedliwości środowiskowej (EJO), społeczności tubylcze lub tradycyjne, sąsiedzi, obywatele i międzynarodowe EJO, a następnie lokalni naukowcy oraz samorządy lokalne lub partie polityczne (ryc. 5 ) . W ramach grup ogólnych przedstawionych na ryc. 5 zidentyfikowaliśmy 31 różnych lokalnych EJO, 34 grupy tubylcze, 23 międzynarodowe EJO, 3 samorządy lokalne i 1 organizację zrzeszającą naukowców/profesjonalistów zaangażowanych w opór przeciwko projektom. Częste formy protestu obejmują aktywizm medialny, rozwój sieci i działań zbiorowych, tworzenie raportów o wiedzy alternatywnej oraz protesty/marsze uliczne ( ryc. 6 ).
Ryc. 5

  1. Pobieranie: Pobierz obraz w wysokiej rozdzielczości (177 KB)
  2. Pobierz: pobierz obraz w pełnym rozmiarze
Ryc. 5 . Częstotliwość rodzaju grup protestujących w 53 analizowanych przypadkach konfliktowych (kolor niebieski); liczba różnych grup/organizacji zidentyfikowanych w analizowanych przypadkach (kolor pomarańczowy). Uwaga: Częstotliwość typów grup protestujących nie wyklucza się wzajemnie; EJO odnosi się do organizacji zajmujących się sprawiedliwością środowiskową. N = 53.
Ryc. 6

  1. Pobieranie: Pobierz obraz w wysokiej rozdzielczości (368 KB)
  2. Pobierz: pobierz obraz w pełnym rozmiarze

Ryc. 6 . Formy mobilizacji. Częstotliwość przypadków (szary) i procent wszystkich przypadków (niebieski). Zmienne nie wykluczają się wzajemnie. N = 53.

Według analizy sieci opór wobec projektów wydobywczych w regionie Arktyki ma charakter poprzeczny ( ryc. 7 ). Algorytm klasy modułowości analizy sieci ujawnił opór poprzeczny w obrębie siedmiu grup klastrów w całej Arktyce, które interweniowały we wspólnych protestach. W każdym z wykrytych skupisk obecni byli rdzenni mieszkańcy. W oparciu o algorytm centralności międzystanowej analizy sieci, sąsiedzi, obywatele oraz lokalne społeczności tubylcze i nierdzenne są aktorami społecznymi mającymi największy wpływ na protesty na poziomie sieci.
Ryc. 7

  1. Pobieranie: Pobierz obraz w wysokiej rozdzielczości (843 KB)
  2. Pobierz: pobierz obraz w pełnym rozmiarze

Ryc. 7 . Opór przekrojowy z udziałem różnych grup społecznych przeciwko projektom wydobywczym w Arktyce. Im bardziej centralny klaster i im większe są jego koła, tym większy jest jego wpływ na protesty na poziomie sieci. W tym przypadku klaster centralny tworzą sąsiedzi, obywatele oraz lokalne społeczności tubylcze i nierdzenne (Skupienie I (zielone)). Społeczności tubylcze interweniowały w każdym z siedmiu skupisk. N = 53.

Skupienia powstają na podstawie częstotliwości powiązań pomiędzy pojawiającymi się grupami społecznymi we wszystkich pięćdziesięciu trzech analizowanych konfliktach. Klaster I (zielony) reprezentuje sąsiadów, obywateli oraz lokalne społeczności tubylcze i nierdzenne jako centralne podmioty, zarówno na poziomie klastra lokalnego, jak i na poziomie sieci. Do skupienia tego należy 33,93% wszystkich grup społecznych. Główni aktorzy są blisko powiązani z lokalnymi organizacjami zajmującymi się sprawiedliwością środowiskową (EJO) w Szwecji i Rosji oraz grupami ludności tubylczej w Szwecji, Rosji i Kanadzie; budując w ten sposób ruch społeczny (biały). Skupienie II (niebieskie) obejmuje międzynarodowe i lokalne EJO z Islandii, Norwegii, Grenlandii i Rosji, w tym społeczności tubylcze z tych krajów (z wyjątkiem Islandii) (19,64%). Grupa III (czerwona) obejmuje lokalne EJO i grupy tubylcze w Norwegii, Rosji i Kanadzie, partie polityczne oraz rolników i rybaków w tych krajach (18,75%).
Grupa IV (pomarańczowa) składa się z lokalnych EJO w Finlandii, grup, które doświadczyły dyskryminacji etnicznej lub rasowej, rdzennej ludności Rosji i Kanady, użytkowników rekreacyjnych i kobiet (8,04%). Skupienie V (białe) wskazuje ruchy społeczne z udziałem Międzynarodowej Rady Traktatu ds. Ludności Rdzennej i lokalnych EJO w Norwegii i Rosji (8,04%). Grupa VI (różowa) obejmuje lokalne EJO w Kanadzie i na Alasce oraz ich rdzenną ludność (7,14%). Grupa VII (żółta) obejmuje lokalne EJO w Finlandii i na Alasce (USA), a także społeczności tubylcze Alaski (4,46%).

5.3 . Represje, zagrożone konsekwencje społeczno-środowiskowe i anulowanie projektu

Represje wobec protestujących mogą obejmować różnorodne akty podporządkowania, w tym brutalne ataki na aktywistów, kryminalizację sprzeciwu lub zwiększoną obecność policji i wojska. Ogółem w dziesięciu z pięćdziesięciu trzech przypadków zgłoszono jakąś formę represji. Jak wynika z analizy regresji ( tabela 1 ), istnieje negatywna i istotna zależność pomiędzy represjami i mobilizacjami zapobiegawczymi, co wskazuje, że prawdopodobieństwo wystąpienia represji jest mniejsze, jeśli mobilizacje rozpoczynają się, gdy projekt wydobywczy nie jest jeszcze wdrożony. Co więcej, istnieje pozytywna i istotna korelacja pomiędzy różnorodnością form mobilizacji i represji; co sugeruje, że gdy protestujący stosują bardziej zróżnicowane formy mobilizacji, przypadki konfliktów częściej wiążą się z represjami. Ponadto zidentyfikowaliśmy dodatnią korelację represji z poziomem umyślnych zabójstw i zależnością od renty z zasobów naturalnych (% PKB) w kraju w momencie rozpoczęcia konfliktu oraz ujemną korelację między represjami a praworządnością. Chociaż modele wykazują dużą istotność statystyczną, nie potwierdzono indywidualnych współczynników modelu dla trendów między represjami a umyślnymi zabójstwami, rentami z zasobów naturalnych (% PKB) i praworządnością.

Tabela 1 . Współczynniki modelu regresji dwumianowej.

Pusta komórka R2 Ogólnie str Oszacować SE z P
Represja
Praworządność 0,382 0,003** −2,521 2.018 −1,250 0,211
Mobilizacja zapobiegawcza1 −2,837 1,395 −2,034 0,042*
Formy mobilizacji 0,367 0,139 2.643 0,008**
Całkowite czynsze za zasoby naturalne (% PKB) 0,376 0,003** 0,0874 0,0744 1.17 0,240
Mobilizacja zapobiegawcza1 −2,8464 1,3829 −2.06 0,040*
Formy mobilizacji 0,3420 0,1364 2,51 0,012*
Zamierzone zabójstwa 0,371 0,002** 0,0398 0,0467 0,852 0,394
Mobilizacja zapobiegawcza1 −3,2957 1,3840 −2,381 0,017*
Formy mobilizacji 0,3615 0,1383 2.614 0,009**
Utrata tradycyjnej wiedzy, praktyk, kultur
Praworządność 0,591 <  0,001*** 1,316 1,838 0,716 0,474
Mobilizacja zapobiegawcza1 −3,703 1.138 −3,255 0,001**
Formy mobilizacji −0,262 0,162 −1,622 0,105
Zaangażowani mieszkańcy 1 3.035 1,076 2.822 0,005**
Całkowite czynsze za zasoby naturalne (% PKB) 0,594 <  0,001*** −0,0640 0,0764 −0,838 0,402
Mobilizacja zapobiegawcza1 −3,7372 1.1497 −3,250 0,001**
Formy mobilizacji −0,2515 0,1630 −1,542 0,123
Zaangażowani mieszkańcy 1 3.0482 1.0893 2.798 0,005**
Projekt anulowany
Praworządność 0,113 0,058* 3.40 2.01 1,69 0,090
Mobilizacja profilaktyczna 0,200 0,027* 1,8336 0,915 2.004 0,045*
Formy mobilizacji 0,0445 0,103 0,434 0,664
Całkowite czynsze za zasoby naturalne (% PKB) 0,179 0,016* −0,209 0,109 −1,91 0,056*

Uwagi: Dla zmiennej Mobilizacja zapobiegawcza kontrasty są następujące: Mobilizacja zapobiegawcza1 = 1–0; dla zmiennej „Zaangażowani rdzenni mieszkańcy” kontrasty są następujące: „Zaangażowani rdzenni mieszkańcy”1 = 1–0. Każdy wiersz tabeli wskazuje jeden model. Informacje na temat analiz regresji obejmujących wszystkie zmienne w tym samym modelu znajdują się w załączniku.

Obydwa modele przewidujące utratę tradycyjnej wiedzy, praktyk i kultury są niezwykle istotne. Według analizy regresji prawdopodobieństwo strat społeczno-kulturowych spowodowanych działalnością wydobywczą, taką jak tradycyjna wiedza, praktyki i kultura, jest znacznie wyższe, jeśli etap mobilizacji nie ma charakteru zapobiegawczego (korelacja ujemna) i gdy w proces wydobycia zaangażowana jest ludność tubylcza. opór (korelacja dodatnia). Chociaż w modelu wydaje się, że utrata tradycyjnej wiedzy, praktyk i kultury jest bardziej prawdopodobna w przypadku, gdy praworządność jest wysoka (relacja pozytywna), a zależność od całkowitych czynszów za zasoby naturalne (% PKB) jest niska (korelacja ujemna), istotność statystyczna dla obu współczynników nie została potwierdzona. Podobnie istnieją przesłanki wskazujące, że utrata tradycyjnej wiedzy, praktyk i kultury maleje (korelacja ujemna) w przypadku różnych strategii mobilizacji, ale bez potwierdzonego znaczenia statystycznego. Zróżnicowanie w utracie tradycyjnej wiedzy w zależności od dwóch czynników, oporu zapobiegawczego i oporu rdzennych mieszkańców, można wytłumaczyć na poziomie 61%.
Modele przewidujące rezygnację z projektu wykazują istotność statystyczną; i chociaż istnieje dodatnia i znacząca korelacja między anulowaniem projektów a oporem zapobiegawczym, istnieje ujemna istotna korelacja między anulowaniem projektów a zależnością od rent z zasobów naturalnych (% PKB). Ponadto wyniki wskazują na dodatnią korelację pomiędzy praworządnością a anulowaniem projektu, gdzie istotność statystyczna była w tym przypadku bliska, ale nie potwierdzona.

6 . Dyskusja

6.1 . Zasoby kolonialne i granice towarowe okołobiegunowej północy

Zazwyczaj przyjmuje się, że Arktyka jest położona geograficznie na „Globalnej Północy”. Jednak nasze wyniki dotyczące granic towarowych w Arktyce sugerują, że wyraźne podziały na świecie Południe i Północ są trudne do poparcia analitycznego. Zwiększone wydobycie zasobów w regionie Arktyki sugeruje raczej twierdzenie, że granice towarowe przesuwają się w skali globalnej, co prowadzi do peryferyzacji i niszczenia regionów na całym świecie. Obecnie w Arktyce i innych częściach rzekomej „Globalnej Północy” istnieje wiele kieszeni, które w coraz większym stopniu spełniają rolę dostawcy surowców po niskich cenach, ale ponosząc duże koszty społeczno-środowiskowe. Procesy te podtrzymują hegemoniczne lub częściowo kolonialne stosunki między głównymi państwami gospodarczymi (np. USA, Rosją, Kanadą, Finlandią, Norwegią, Szwecją) a „peryferiami” północy okołobiegunowej – domem dla społeczności lokalnych i grup tubylczych ( Cameron, 2012 ; Muller – Wille , 1987 ).
W rzeczywistości miało to miejsce już od dawna, czego byli świadkami rdzenni mieszkańcy Arktyki, których suwerenność i terytoria zostały naruszone. Arktyka była terytorium skolonizowanym i pozostaje częściowo skolonizowana w wyniku ekspansji nowych granic towarowych. Dostarcza grunty pod nową infrastrukturę transportową (porty i rurociągi), paliwa kopalne i metale (rudy żelaza, nikiel, miedź i złoto) na wszystkich terytoriach. Zatem poza rozróżnieniem Południe-Północ, artykuł ten pokazuje, jak historyczne trajektorie wydobycia zasobów i obecna ekspansja granic towarowych manifestują się w regionach peryferyjnych poza podziałami Północ-Południe. Konflikty ekologiczne powstają zarówno na Globalnym Południu, jak i na „Południu na Północy”.
Można uważać Arktykę za półkolonialną granicę zasobów i towarów ( Egerman i in., 2003 ; Körber i in., 2017 ), gdzie obszary posiadające prawa etnoterytorialne charakteryzują się obszarami autonomii, podczas gdy liczne przypadki rozszerzania się ekstraktywizmu stanowią kolonialne naruszenia praw ludności lokalnej. W związku z tym geografia i zmieniający się klimat w Arktyce stanowią ważne względy na tej granicy zasobów (takie jak topnienie wiecznej zmarzliny i nowe szlaki morskie) w długim okresie trwania regionu , przechodząc w kierunku większego nacisku na wydobycie w obliczu rosnącej niepewności i ryzyka (Kröger, 2022). ). Proces ten widać już po liczbie projektów dotyczących surowców wydobywczych oraz znaczących konsekwencjach społeczno-środowiskowych, jakie ponoszą społeczności lokalne, które odpowiednio skarżą się na ich wpływ.
Co więcej, wzrost poziomu dwutlenku węgla powstający w wyniku spalania paliw kopalnych przyczynia się do wzrostu emisji gazów cieplarnianych, które topią lód morski. Umożliwia to również większe wydobycie zasobów, co w konsekwencji prowadzi do dalszego topnienia lodu morskiego, co ma silny negatywny wpływ na środowisko lokalne, globalne i arktyczne ( Kröger, 2016 ). W tym sensie przemysł naftowy i gazowy, górnictwo i żegluga są największymi czynnikami napędzającymi i potencjalnymi beneficjentami topnienia lodu w Arktyce. Postrzeganie Arktyki jako granicy wydobycia zasobów nie jest niczym nowym. Termin „ekstraktywizm” z latynoamerykańskiej ekologii politycznej ( Svampa, 2019 ) był już używany w badaniach nad konfliktami środowiskowymi w Arktyce.
W specjalnym numerze poświęconym Arktyce w czasopiśmie Extractive Industries and Society ( Wilson i Stammler, 2016 ) skupiono się na tym, czy koszty i korzyści są dzielone w taki sposób, aby obecne projekty wydobywcze uzyskały tzw. społeczną licencję na prowadzenie działalności (SLO), czyli zgody lub zgody na inwestycję. Celem tego artykułu nie jest jednak udzielanie porad firmom prywatnym lub publicznym, w jaki sposób realizować społeczną odpowiedzialność biznesu lub osiągnąć tzw. SLO przy jednoczesnym rozwijaniu swojej działalności. Dla kontrastu, niesprawiedliwości społeczno-środowiskowe występujące w regionie przedstawiamy w bardziej systematycznej i historycznej perspektywie, co pokazuje, że Arktyka była i staje się w coraz większym stopniu granicą wydobycia towarów, granicą transportu towarów, a dla niektórych stopniu stanowi granicę usuwania odpadów. Ekologiczne konflikty dystrybucyjne powstające na tych granicach kwestionują powiązane z nimi negatywne skutki społeczno-środowiskowe, a w przypadku Arktyki przyczyniły się do anulowania szkodliwych projektów w około 20% przypadków. Zatem skuteczny opór na pierwszej linii frontu ekstraktywizmu może prowadzić do przejścia społecznego w kierunku potwierdzenia suwerenności rdzennej ludności ( Temper i in., 2020 ) oraz w stronę bardziej zrównoważonej i sprawiedliwej gospodarki ( Scheidel i in., 2018 ; Temper i in., 2018 ).

6.2 . Oporności poprzeczne w całej Arktyce

W całym regionie Arktyki, w poprzek i poza nim, stwierdzono opór przeciwko rozszerzaniu granic w zakresie wydobycia towarów, transportu i usuwania odpadów. Ta przekrojowa opozycja jest ważna dla rozważenia, w jaki sposób Arktyka ulega przemianom zarówno fizycznym, jak i społecznym ( Anguelovski i Martínez Alier, 2014 ; Martinez-Alier i in., 2016 ). Chociaż istnieją oczywiście istotne różnice strukturalne pomiędzy krajami arktycznymi, w tym różne stopnie demokracji, strukturalne wzorce przemocy czy zależność od renty z tytułu zasobów naturalnych, istnieją również istotne podobieństwa na arktycznej granicy towarowej. Oznacza to, że towary wydobywane na różnych terytoriach Arktyki są raczej podobne, a poszkodowana ludność (często ludność tubylcza i pasterze) przedstawia porównywalne roszczenia w ramach wspólnego repertuaru działań zbiorowych.
W tym kontekście można zadać pytanie: czy w całej Arktyce, tj. w ośmiu krajach (wraz z prowincjami), w których miały miejsce lub mają miejsce wybrane pięćdziesiąt trzy konflikty, istnieje ruch na rzecz sprawiedliwości środowiskowej? Jak widzieliśmy, analiza sieci pokazuje pewne powiązania przekrojowe, które są odporne na szkody społeczno-środowiskowe. Klastry w sieci nie łączą się wokół pojedynczych krajów (Kanada, Rosja itp.), podczas gdy grupy tubylcze pojawiają się we wszystkich klastrach, połączone z innymi aktorami społecznymi, takimi jak EJO (krajowe lub międzynarodowe), z sąsiadami i obywatelami, z profesjonalistami lub naukowców, a także innym grupom tubylczym. Jakościowa analiza sieci potwierdza fakt, że protesty są w istocie „powiązane” wspólnym wysiłkiem powiązanych ze sobą aktorów i grup, które mobilizują się przeciwko kolonializmowi ( Gritsenko, 2018 ; John, 2016 ) i wzywają do wprowadzenia bardziej sprawiedliwych pod względem społecznym i środowiskowym ścieżek ( Temper i in. ., 2018 ).

6.3 . Skutki i skutki konfliktów społeczno-środowiskowych w Arktyce

Mobilizacje społeczne w Arktyce przeciwko kolonializmowi i na rzecz sprawiedliwości środowiskowej mogą jednak wiązać się ze znacznym obciążeniem dla aktywistów i dotkniętych grup. Przejawy represji, które wydają się być bardziej prawdopodobne wśród konfliktów charakteryzujących się licznymi i zróżnicowanymi formami mobilizacji, odzwierciedlają nie tylko tłumienie akcji protestacyjnych, ale także podważają odmienne rozumienie zrównoważonego rozwoju i światopoglądów ( Del Bene i in., 2018 ) . Jeśli otwarte demonstracje zostaną powstrzymane, region będzie bardziej narażony na degradację społeczną i środowiskową oraz kontynuację projektów wydobywczych. Jak stwierdził Gobby i in. (2021) twierdzą, że kryminalizacja działaczy może wykoleić walkę w obronie środowiska . Co więcej, projekty wydobywcze zwykle wywierają nieproporcjonalny wpływ na środowiska zamieszkane przez rdzenną ludność i inne marginalizowane populacje ( Scheidel i in., 2020 ). Ten globalny trend znajduje również odzwierciedlenie w Arktyce, gdzie ludność tubylcza jest zaangażowana w 64% analizowanego konfliktu i gdzie utrata tradycyjnej wiedzy spowodowana konfliktowymi projektami jest znacznie bardziej prawdopodobna, gdy dotyczy to ludności tubylczej.
Należy jednak przyznać, że ludność tubylcza, choć dotknięta tą sytuacją poważnie, jest także kluczowym podmiotem sprzeciwiającym się kolonialnej i obecnej ekspansji arktycznej granicy towarowej. Zgodnie z Lassila, 2020 , długiej historii wydobycia kolonialnego przeciwstawiają się twierdzenia o tradycyjnym kulturowym znaczeniu środowiska w różnych miejscach, które właśnie promują dekolonizację . Widzimy tu ponownie, jak tradycyjne kultury przeciwstawiają się ciągłej dominacji nowoczesnych, kolonialnych, wydobywczych tendencji. Orta-Martínez i Finer, 2010 podobnie odkryli, że konflikty w peruwiańskiej Amazonii przeciwko wydobyciu ropy naftowej wyrażane były głównie w języku tożsamości rdzennej ludności i praw terytorialnych, a także w języku zagrożeń dla zdrowia.
W tym kontekście ludy Arktyki nieustannie, tradycyjnie i w sposób zrównoważony chronią środowisko, ponosząc odpowiedzialność za utrzymanie i poprawę środowiska dla przyszłych pokoleń ( Ahtuangaruak, 2018 ). Silne przywiązanie do ziemi należącej do społeczności, żyznych pastwisk lub źródeł leków ma kluczowe znaczenie dla zwyczajów i przekonań kulturowych społeczności ( John, 2016 ). Dlatego też ludy arktyczne są zależne od środowiska nie tylko ze względu na swoje potrzeby fizyczne, ale także kulturalne i duchowe, chroniąc w ten sposób i utrzymując relacje środowiskowe i kulturowe ( Kumpen i in., 2019 ; Kumpula i in., 2011 ).
W tym kontekście mobilizacje zapobiegawcze, które przewidują potencjalne niekorzystne skutki społeczno-środowiskowe w celu ochrony i utrzymania środowiska dla przyszłych pokoleń, odgrywają ważną rolę w osiągnięciu pozytywnych wyników. Według naszej analizy mobilizacje zapobiegawcze mogą odegrać kluczową rolę w doprowadzeniu do anulowania konfliktowych projektów, uniknięciu represji wobec aktywistów, a także zapobieganiu negatywnym skutkom projektów, takim jak utrata tradycyjnej wiedzy, praktyk i kultur w Arktyczny. Jednak skuteczne mobilizacje zapobiegawcze nie powstają w próżni społecznej, ale są kształtowane przez czynniki strukturalne krajów, w których występują konflikty ekologiczne. Jak pokazały nasze wyniki, im większa zależność kraju od czynszów za zasoby naturalne, tym mniejsze mogą być szanse aktywistów na skuteczne powstrzymanie projektów społecznie konfliktowych i szkodliwych dla środowiska, prawdopodobnie dlatego, że presja państwa na wdrażanie projektów dotyczących wykorzystania zasobów konfliktowych jest większa (por. Le Billon i Lujala, 2020 ). Pokazuje to, jak kolonialne i obecne granice towarowe kształtują nie tylko konkretne miejsca, w których towary są wydobywane i przetwarzane, ale także ekonomię polityczną krajów, w których dochodzi do konfliktów i mobilizacji.

7 . Wniosek

W artykule zbadano pięćdziesiąt trzy konflikty społeczno-środowiskowe w regionie Arktyki. Arktykę wykorzystano do poszerzenia granic wydobycia surowców, zwłaszcza metali i paliw kopalnych. Pomimo położenia na Globalnej Północy, granica Arktyki ma podobny ekosystem polityczny jak granice wydobycia surowców i towarów na tak zwanym Globalnym Południu. Sugeruje to, że nie zawsze obowiązują wyraźne rozróżnienia na Północ i Południe, ale oba peryferyjne regiony na Południu i Północy są celem kapitału wydobywczego.
Jednakże ludzie stawiają czoła kolonializmowi, słabym rządom i represjom ze względu na szkody, jakie tendencje wydobywcze wyrządzają środowisku oraz dobrobytowi społeczno-kulturowemu. W związku z tym we wszystkich krajach i prowincjach Arktyki wzrasta liczba konfliktów środowiskowych. Podczas gdy hybrydy państwowo-korporacyjne mają tendencję do narzucania osadnikom kolonialnych stosunków poprzez projekty wydobywcze, przeplatane różnymi formami represji, projekty te działają na cienkiej lodzie, ponieważ ich skutki społeczno-środowiskowe są dalekosiężne, a opór przeciwko tym projektom rośnie. Obserwujemy silną reakcję społeczną ze strony wzajemnie powiązanych lokalnych bohaterów, często społeczności tubylczych, z których wywodzi się przekrojowy ruch na rzecz sprawiedliwości społeczno-środowiskowej. Ich oddolna, zapobiegawcza, pokojowa walka ma na celu obronę i zachowanie dobrostanu środowiskowego i społeczno-kulturowego, wzywając do zrównoważenia środowiskowego, równości i sprawiedliwości.

, , , , 

Deklaracja konfliktu interesów

Brak

Podziękowanie

Jesteśmy wdzięczni anonimowym recenzentom za ich bezcenne uwagi i sugestie. Dziękujemy wszystkim, którzy nadesłali zgłoszenia do EJAtlasu, moderowali je lub przekazali informacje na temat konfliktów środowiskowych w regionie Arktyki. Jesteśmy wdzięczni Brototi Roy, Naw Thiri May Aye, Dalena Tran, Eleonora Fanari, Daniela Del Bene, Aida Lopez, Mariana Walter, Bowen Gu, Yannick Deniau i Teresa Sanz za ich uwagi i sugestie przekazane w trakcie pisania. Nasze badania skorzystały ze wsparcia finansowego z grantu Europejskiej Rady ds. Badań Naukowych (ERC) Advanced Grant ENVJUSTICE (numer grantu 695446 ); Akademia Fińska (numer grantu 316725 ); oraz kataloński grant AGAUR Beatriu de Pinós ( 2017 BP 00023 ).

Dodatek A. Lista przypadków konfliktów społeczno-środowiskowych analizowanych w tym artykule

NIE. Sprawa Kraj Szerokość Długość geograficzna Rodzaj konfliktu
1 Sprawa sądowa dotycząca zmian klimatycznych w Kivalinie na Alasce USA 67,63 −164,52 Paliwa kopalne / Zmiany klimatyczne
2 Odwierty naftowe w Narodowym Rezerwacie Przyrody Arktyki na Alasce USA 69,80 −148,19 Ochrona różnorodności biologicznej
3 Zmiana klimatu Wysiedlanie rdzennych mieszkańców Alaski USA 66.228 −166,121 Paliwa kopalne / Zmiany klimatyczne
4 Kopalnia złota i miedzi Pebble w Zatoce Bristolskiej na Alasce USA 59,90 −155,28 Rudy mineralne
5 Shell prowadzi wiercenia w poszukiwaniu ropy w Arktyce na Alasce USA 71.348 −156,858 Paliwa kopalne / zmiany klimatyczne
6 Pole naftowe Northstar na Alasce USA 70,44 −148,79 Paliwa kopalne/zmiany klimatyczne
7 Red Dog wydobywa toksyczne odpady poflotacyjne w Kotzebue i Kivalina na Alasce USA 68.052 −162.141 Rudy mineralne
8 Iñupiaci sprzeciwiają się planom wiercenia ropy naftowej i wydobycia gazu na morzu w Point Hope na Alasce USA 68,34 −166,82 Paliwa kopalne / zmiany klimatyczne
9 Rurociąg w dolinie Mackenzie Kanada 69,34 −133,94 Paliwa kopalne / Zmiany klimatyczne
10 Kopalnia złota Yellowknife i zanieczyszczenie arsenem Kanada 62,45 −114,37 Rudy mineralne
11 Wydobycie rudy żelaza na wyspie Baffina na terytorium Nunavut Kanada 67.19 −69.12 Rudy mineralne
12 Hamlet of Clyde River przeciwko Petroleum Geo-Services Inc., Nunavut Kanada 70,47 −68,59 Paliwa kopalne / zmiany klimatyczne
13 Regionalny konflikt dotyczący planowania zagospodarowania przestrzennego Peel Watershed Kanada 63,66 −136,54 Infrastruktura i środowisko zbudowane
14 Kopalnia diamentów Diavik niedaleko Rio Tinto, odpady kimeberlitu, Terytoria Północno-Zachodnie Kanada 64,49 −110,28 Rudy mineralne
15 Projekt Kuannersuit/Kvanefjeld dotyczący pierwiastków ziem rzadkich i uranu firmy Greenland Mineral Ltd Grenlandia 60,98 −45,99 Rudy mineralne
16 Projekt wydobycia rudy żelaza w Isua Grenlandia 65,50 −50,33 Rudy mineralne
17 Tama Kárahnjúkar Islandia 64,91 −15,85 Narzędzia przemysłowe
18 Elektrownia wodna, rzeka Laxá, Skútustaðahreppur Islandia 65.308 −17,166 Gospodarka wodna
19 Zbiornik Thjórsárver Islandia 64,567 −19,248 Przemysł i usługi użyteczności publicznej
20 Protest przeciwko silnemu zanieczyszczeniu z rosyjskiej fabryki niklu w Kirkenes Norwegia 69,72 30.05 Przemysł i usługi użyteczności publicznej
21 Wiercenia naftowe, Lofoty Norwegia 68,47 13.86 Paliwa kopalne / Zmiany klimatyczne
22 Sprawa górnictwa miedzi Reppardfjord-Nussir Norwegia 70,46 24.26 Rudy mineralne
23 Sprawa People versus Arctic Oil Norwegia 74,97 37.04 Paliwa kopalne / zmiany klimatyczne
24 Elektrownia wodna na rzece Alta Norwegia 69,92 23.30 Gospodarka wodna
25 Wielkoskalowa farma wiatrowa w krainie reniferów Samów Szwecja 65,44 15.38 Energia/zmiany klimatyczne
26 Kopalnia niklu Rönnbäcken w Västerbotten Szwecja 65,53 15.41 Rudy mineralne
27 Przeniesienie miasta Kiruna ze względu na kopalnię rudy żelaza Szwecja 67,85 20.19 Rudy mineralne
28 Projekt Vindelälven hydel Szwecja 65,93 16.30 Gospodarka wodna
29 Kopalnia żelaza Gállok-Kallak Szwecja 66,70 19.12 Rudy mineralne
30 Konflikt leśny Saami-Metsähallitus, Inari Finlandia 69,26 27,91 Biomasa i Ziemia
31 Elektrownia jądrowa Hanhikivi, Pyhäjoki Finlandia 64,46 24.26 Jądrowy
32 Firma wydobywcza niklu Talvivaara Finlandia 63,97 28.06 Rudy mineralne
33 Linia kolejowa Obskaja – Bowanenkowo należąca do Gazpromu na Półwyspie Jamalskim Rosja 70.31 68,39 Infrastruktura i środowisko zbudowane
34 Port Sabetta Rosja 71,25 72.11 Infrastruktura i środowisko zbudowane
35 Zamknięcie/modernizacja huty niklu i miedzi Monchegorsk, Półwysep Kolski Rosja 67,95 32,87 Przemysł i usługi użyteczności publicznej
36 Wydobycie węgla w rezerwacie przyrody Arktyki Taymyr Rosja 73,50 80,50 Paliwa kopalne / zmiany klimatyczne
37 Pole naftowe Prirazłomnoje Rosja 69,25 57,34 Paliwa kopalne / Zmiany klimatyczne
38 Wydobywanie ropy naftowej w rezerwacie przyrody Numto Rosja 63,52 61.31 Paliwa kopalne/zmiany klimatyczne
39 Zanieczyszczenie Norylska (nikiel) Rosja 69,34 88,20 Rudy mineralne
40 Wydobycie gazu i ropy na Kamczatce Rosja 55,71 155,76 Paliwa kopalne / Zmiany klimatyczne
41 Prawo do połowów na Kamczatce Rosja 57,20 156,88 Biomasa i Ziemia
42 Składowisko Shiyes w obwodzie archangielskim Rosja 61,90 48,91 Gospodarowanie odpadami
43 Wycinka drewna w Lesie Dwińskim Rosja 63,28 43.08 Biomasa i Ziemia
44 Pływająca elektrownia jądrowa, Pevek Rosja 69,70 170,25 Jądrowy
45 Wycieki ropy w Republice Komi Rosja 66.02 57,51 Paliwa kopalne / zmiany klimatyczne
46 Wycieki ropy w regionie Chanty-Mansi Rosja 61,48 68,89 Paliwa kopalne / zmiany klimatyczne
47 Mega projekt gazowy Jamał Rosja 70,56 67,53 Paliwa kopalne / zmiany klimatyczne
48 Podmorski gazociąg Bowanenkowo – Uchta 2 Zatoka Bajdaracka Rosja 68,65 68,25 Infrastruktura i środowisko zbudowane
49 Zapadliski górnictwa potasu w Bereźnikach Rosja 59,40 56,74 Rudy mineralne
50 Arktyczny wyciek ropy w Norylsku w Rosji Rosja 69.14 89,37 Infrastruktura i środowisko zbudowane
51 Projekt skroplonego gazu ziemnego -LNG 2, półwysep Gydan, Arktyczna Rosja Rosja 71,78 76,72 Paliwa kopalne / zmiany klimatyczne
52 Opór przeciwko kopalniom diamentów, Sacha, Rosja Rosja 65.02 117.09 Rudy mineralne
53 Wydobycie miedzi i złota, energia jądrowa w Nagleyngyn w Arktycznej Rosji Rosja 69.15 168,68 Rudy mineralne

Dodatek B. Pełny model przewidujący represje

Nazwy Efekt Oszacować SE T P
Praworządność Praworządność −0,1615 0,5173 −0,312 0,756
Całkowite czynsze za zasoby naturalne (% PKB) Całkowite czynsze za zasoby naturalne (% PKB) 0,0104 0,0201 0,519 0,606
Mobilizacja zapobiegawcza1 1–0 −0,3200 0,1307 −2,448 0,018*
Policz formy mobilizacji Policz formy mobilizacji 0,0478 0,0166 2,879 0,006**

Dodatek C. Pełny model przewidywania utraty tradycyjnej wiedzy, praktyk i kultur

Nazwy Efekt Oszacować SE T P
Praworządność Praworządność 0,15556 0,5187 0,300 0,766
Całkowite czynsze za zasoby naturalne (% PKB) Całkowite czynsze za zasoby naturalne (% PKB) −0,00809 0,0202 −0,400 0,691
Policz formy mobilizacji Policz formy mobilizacji −0,02677 0,0166 −1,611 0,114
Mobilizacja zapobiegawcza1 1–0 −0,58872 0,1343 −4,384 <  0,001***
Obecność rdzennych mieszkańców 1 1–0 0,42407 0,1183 3,586 <  0,001***

Dodatek D. Pełny model przewidywania anulowania projektu

Nazwy Efekt Oszacować SE T P
Praworządność Praworządność −0,4260 0,5089 −0,837 0,407
Całkowite czynsze za zasoby naturalne (% PKB) Całkowite czynsze za zasoby naturalne (% PKB) −0,0286 0,0197 −1,448 0,154
Mobilizacja zapobiegawcza1 1–0 0,1516 0,1286 1,179 0,245
Policz formy mobilizacji Policz formy mobilizacji 0,0167 0,0163 1.026 0,311

* Należy zauważyć, że istnieje duża współliniowość (VIF) pomiędzy praworządnością a całkowitymi rentami z zasobów naturalnych (% PKB), dlatego w tym pełnym modelu zmienne te wpływają na siebie nawzajem, co również skutkuje różnym kierunkiem korelacji w stronę zmiennej niezależnej. Zjawisko to znane jest jako tłumienie (patrz ( Mosteller i Tukey, 1977 ).

Bibliografia

Obraz wyróżniający: Okołobiegunowe rozmieszczenie populacji ludzkiej na wybrzeżach ok. 2009. Z Wikimedia Commons, bezpłatnego repozytorium multimediów

PODOBNE ARTYKUŁYWIĘCEJ OD AUTORA