Inicjatywa „Wielki Zielony Mur dla Sahary i Sahelu” jako szansa na zwiększenie odporności krajobrazów Sahelu i źródeł utrzymania / Debora Goffner , Hanna Sinare & Linia J. Gordona 

Wielki Zielony Mur jako potencjalny przełom w Sahelu

Wielki Zielony Mur Sahary i Sahelu (GGW) to inicjatywa ponownego zalesiania, której celem jest powstrzymanie degradacji gruntów na kontynencie afrykańskim. Jest to wielomiliardowa inicjatywa, w którą zaangażowanych jest szereg interesariuszy, w tym rządy krajowe, organizacje międzynarodowe, sektor biznesowy i społeczeństwo obywatelskie. GGW ma na celu umożliwienie tym podmiotom wspólnego zarządzania zasobami naturalnymi w regionie Sahelu od Senegalu po Dżibuti (rys.  1) ., zobacz jasnozieloną linię dla oryginalnej ścieżki GGW). Kilka czynników połączyło się i zapewnia GGW potencjał, by zmienić zasady gry w Sahelu. Po pierwsze, dzięki panafrykańskiej koordynacji i imponującemu zasięgowi geograficznemu, wraz ze znacznymi inwestycjami finansowymi na poziomie krajowym i międzynarodowym, GGW ma potencjał, by przyczynić się do zmian na dużą skalę. Po drugie, fakt, że naukowcy włączyli się jako interesariusze na wczesnych etapach GGW, oznacza, że ​​nauka może być zaprojektowana tak, aby informować, testować i pomagać w poruszaniu się po GGW na wszystkich etapach procesów decyzyjnych i monitorowania. Wreszcie, istnieje teraz okazja do ponownego przemyślenia działań rozwojowych w regionie, ponieważ panuje zgoda co do tego, że działania na rzecz rozwoju typu „business-as-usus” są nieskuteczne,2012 ; SWAC/OECD 2013 ; UNDP 2014 ; USAID 2018 ).

Ewolucja przestrzenna ścieżki GGW. Zilustrowano oryginalne (jasnozielone; zaadaptowane z Agence France-Presse ) i zaktualizowane (ciemnozielone) przybliżone ścieżki dla 11 krajów założycielskich. Zaktualizowana ścieżka została zasymulowana na podstawie indywidualnych krajowych planów działania GGW każdego z 11 krajów założycielskich GGW znajdujących się na stronie panafrykańskiego zielonego muru (http://www.grandemurailleverte.org/ ) . GGW stopniowo rozszerzała się, obejmując 21 krajów na kontynencie afrykańskim (dodatkowe kraje zaznaczono na jasnoszarym). „Zielona ściana” jest obecnie używana jako termin ogólny, obejmujący inne międzynarodowe projekty (Action Against Desertification, BRICKS i FLEUVE) o bardzo pokrywających się celach i zasięgu geograficznym w całej Afryce

Obraz w pełnym rozmiarze

Utrzymujące się wyzwania społeczno-ekologiczne w Sahelu

W Sahelu potrzebne jest budowanie odporności poprzez skoordynowane działania na dużą skalę. Region Sahelu ma jeden z najwyższych poziomów wielowymiarowego ubóstwa na świecie, z niskimi wskaźnikami zdrowia, edukacji i standardu życia (UNDP 2016) , i charakteryzuje się jednym z najtrudniejszych środowisk biofizycznych na planecie. 11 krajów założycielskich GGW^Notatka1 znajdują się poniżej średniej Afryki Subsaharyjskiej, jeśli chodzi o wskaźnik rozwoju społecznego HDI (UNDP 2016 ), a oczekuje się, że wzrost liczby ludności będzie kontynuowany przez resztę stulecia, przy stopie wzrostu przekraczającej 2,5% w 2050 r. w Czadzie, Mali, Niger i Senegal (FAO 2017 ). Populacje Sahelu są ściśle uzależnione od bazy zasobów naturalnych, ponieważ 70–92% ma rolnictwo i/lub produkcję zwierzęcą jako główne źródło utrzymania (FAO 2014 ). Większość rolnictwa jest zasilana deszczem, co czyni je wrażliwym na niskie i bardzo zmienne opady, które charakteryzują ten region. Region Sahelu jest również identyfikowany jako jeden z globalnych punktów zapalnych skutków zmiany klimatu (Diffenbaugh i Giorgi 2012). Oczekuje się, że do końca XXI wieku temperatury wzrosną o 3–6°C w porównaniu z wartością wyjściową z końca XX wieku (Niang et al. 2014a), powodując znaczne zmniejszenie plonów (Sultan i Gaetani 2016 ). Jednocześnie wzorce opadów zmieniają się w nieprzewidywalny sposób i wskazują na krótszą porę deszczową z większą liczbą ekstremalnych zjawisk, co sprawia, że ​​rolnictwo staje się jeszcze większym wyzwaniem (Salack i in. 2016; Sultan i Gaetani 2016 ). Wysiłki na rzecz rozwoju muszą zatem przewidywać i planować powtarzające się, nieprzewidywalne susze i rosnące temperatury w Sahelu w przyszłości.

Sytuację w regionie Sahelu często opisywano jako pułapkę ubóstwa (Cumming i in. 2014 ), gdzie rosnąca gęstość zaludnienia bez wystarczającego wzrostu produkcji rolnej utrzymuje ludzi na obszarach wiejskich w ubóstwie. Jednak sposób, w jaki ubóstwo jest opisywane, mierzone i rozumiane w interwencjach, może być również „uwięziony” w konkretnym modelu rozwiązań, bez uwzględnienia kontekstu społeczno-ekologicznego (Lade i in. 2017) .). Wcześniejsze strategie ograniczania ubóstwa często nie osiągały swoich celów, ponieważ zostały zaprojektowane w oparciu o nadmiernie uproszczony, jednowymiarowy obraz struktury i funkcji pułapki ubóstwa, który koncentruje się na aktywach finansowych i technologii, ignorując lokalną wiedzę, która współewoluowała z lokalną krajobrazy, interakcje międzyskalowe i zależności od ścieżek, co w sposób niezamierzony prowadzi do zwiększonej niepewności społecznej i ekologicznej oraz ubóstwa (Lade i in. 2017 ; Haider i in. 2018 ).

Myślenie o odporności, które obejmuje złożone perspektywy systemów adaptacyjnych, a zatem odnosi się do dynamicznych interakcji między ludźmi a ekosystemami, od których są oni zależni, było przydatne do odblokowania impasu, w jaki sposób można zaprojektować przyszłe interwencje rozwojowe (Lade i in. 2017; Haider i in. 2018 ) . ). Perspektywa systemów społeczno-ekologicznych (SES) zwraca uwagę, że ludzie są osadzeni w ekosystemach z wieloma interakcjami między społecznymi i ekologicznymi składnikami systemu (Berkes i Folke 1998 ). Myślenie o odporności zmusza do oceny systemowych właściwości SES, sposobu interakcji komponentów, tego, jak system radzi sobie z zakłóceniami i gdzie można znaleźć punkty dźwigni dla zmiany systemu na bardziej pożądaną ścieżkę.

Od czasu susz na Sahelu w latach 70. i 80. XX wieku, które spowodowały głód i przesiedlenia dużej liczby ludzi (Mortimore i Adams 2001 ; Herrmann i in. 2005 ), podjęto różne interwencje mające na celu poprawę warunków w Sahelu na różną skalę, ale wiele skupili się na konkretnych aspektach degradacji, nie zwracając uwagi na zawiłe połączenia i sprzężenia zwrotne w systemie jako całości. Myślenie o odporności, jak opisano powyżej, jest zatem potencjalnie potężną perspektywą, aby dowiedzieć się, które interakcje systemowe utrzymują system w stanie ubóstwa i/lub degradacji środowiska, a co ważniejsze, w jaki sposób interwencje i strategie zmian muszą kierować tymi interakcjami, aby odblokować pułapki ubóstwa i przesuwać system po pożądanej ścieżce.

Definiujemy odporność jako zdolność systemu społeczno-ekologicznego do pochłaniania zakłóceń, adaptacji lub przekształcania w obliczu zmian, tak aby funkcja, struktura i sprzężenia zwrotne systemu nadal wspierały dobrobyt ludzi i środowiska (zaadaptowane za Folke i wsp. 2016 , 2010 ). Odporność obejmuje zatem zdolność do przetrwania, adaptacji i transformacji oraz jest użyteczną soczewką do analizy, w jaki sposób różne działania zmieniły sprzężenia zwrotne w systemie, aby osiągnąć zmianę w wynikach systemu, na przykład w zakresie dostarczania usług ekosystemowych (ES) — korzyści, jakie ludzie czerpią z ekosystemów (Millennium Ecosystem Assessment 2005 ; Biggs i in. 2012). Badając zdolność działań GGW do budowania odporności, skupiamy się raczej na kombinacjach działań budujących odporność ogólną, tj. zakłócenia (Folke i in. 2010 ).

Stosując soczewkę sprężystą, należy zdefiniować pożądany system. To powiedziawszy, to, co jest uważane za pożądane , z pewnością będzie się różnić w zależności od grup interesariuszy w danym kontekście (Nelson i in. 2007 ; Brown 2014). W niniejszym artykule pożądane odnosi się szeroko do systemu rozwijającego się w ramach „bezpiecznej i sprawiedliwej przestrzeni dla ludzkości” pomiędzy fundamentem społecznym (zidentyfikowanym w Celach Zrównoważonego Rozwoju) a pułapem środowiskowym (wyznaczonym przez granice planetarne; Rockström et al. 2009 ) jak opisał (Raworth 2017 ). Proponowane ramy („ Transdyscyplinarne ramy badawcze dla budowania odporności GGW”) obejmuje sposób uzyskania wynegocjowanego wielostronnego punktu widzenia lub bardziej operacyjnej definicji tego, co jest pożądanym systemem w danym kontekście lokalnym.

Rola roślinności drzewiastej w budowaniu odporności w Sahelu

Spektakularnym przykładem budowania odporności w kontekście Sahelu jest sposób, w jaki naturalne generowanie drzew przez rolników w regionach Maradi i Zinder w Nigrze przekształciło spiralę ubóstwa, spadek wydajności upraw i zwiększony brak bezpieczeństwa żywnościowego w połowie lat 80. pozytywna trajektoria rozwoju zwiększonej pokrywy drzewnej, lepszych warunków życia i zwiększonej odporności na suszę (Sendzimir i in. 2011). W tym przypadku krajowy kryzys gospodarczy i próżnia polityczna zbiegły się w czasie z lokalnym poczuciem kryzysu spowodowanego suszą i degradacją gruntów, tworząc szansę na zmianę. Kiedy państwowi funkcjonariusze leśnictwa, siły quasi-paramilitarne, nie mieli już środków do monitorowania drzew na polach rolników, rolnicy mogli eksperymentować, we współpracy z organizacjami pozarządowymi, z nowymi lub ponownie odkrytymi tradycyjnymi praktykami naturalnego generowania drzew na swoich polach . Było również miejsce na zbudowanie bardziej inkluzywnego zarządzania lokalnego, które mogłoby zawierać porozumienia między rolnikami a pasterzami wokół korytarzy wypasu w celu sezonowej migracji zwierząt gospodarskich. Dzięki wsparciu organizacji pozarządowych, a później wsparciu państwa, te ulepszone relacje w skali i między skalami miały kluczowe znaczenie dla zwiększenia odporności podczas kolejnych susz (Sendzimir i in.2011 ).

Rola zwiększonej roślinności drzewiastej na polach była wyraźnie kluczowa w wysiłkach na rzecz budowania odporności społeczności na wstrząsy klimatyczne i gospodarcze w Nigrze. Korzyści płynące z różnych gatunków drzew i krzewów w krajobrazie są obecnie dobrze udokumentowane w zachodnioafrykańskim Sahelu (Niang i in. 2014b ; Sinare i Gordon 2015 ; Wade i in. 2018 ) oraz w Afryce Wschodniej (De Leeuw i in. 2014 ).). Pomimo pozytywnego przykładu podanego powyżej z Nigru, należy pamiętać, że zwiększona pokrywa roślinna jako taka niekoniecznie przekłada się na poprawę warunków życia ludzi. Badania przeprowadzone w Burkina Faso i Senegalu pokazują, że chociaż od lat 80. XX wieku pokrywa drzew odrodziła się, nastąpiła zmiana w składzie gatunkowym; rośnie liczba krzewów, wysoce odpornych na suszę i egzotycznych gatunków drzew, podczas gdy tradycyjnie użytkowane, wielofunkcyjne gatunki i większe drzewa maleją (Herrmann i Tappan 2013 ; Hänke i in. 2016 ). Ta ewolucja składu gatunkowego wpłynęła na to, które ES są generowane, a w rezultacie na korzyści dla lokalnych źródeł utrzymania (Sinare i Gordon 2015).). Ten punkt podkreśla znaczenie uwzględnienia lokalnego kontekstu środków do życia oraz tego, w jaki sposób ludzie odnoszą korzyści z drzew i krzewów podczas projektowania inicjatyw ponownego zalesiania.

Aby zrozumieć, w jaki sposób GGW może budować odporność, najpierw przeanalizujemy historyczne wymiary niektórych wcześniejszych dużych inwestycji ponownego zalesiania suchych terenów na Saharze i Sahelu od lat 70. Następnie opisano GGW z naciskiem na to, jak ewoluowała od czasu jej przyjęcia w 2007 r. do obecnej wizji. Na koniec opracowujemy ramy określające potrzebne badania, a także systemowe myślenie o powiązaniach między wysiłkami na rzecz odbudowy a budowaniem odporności wymaganymi do wdrożenia, aby ułatwić GGW osiągnięcie jej celów i zapewnienie długotrwałych, sprawiedliwych pozytywnych skutków dla społeczności.

Idea włączenia drzew jako użytecznych, infrastrukturalnych elementów krajobrazu Sahelu i Sahary zrodziła się już w latach 60. XX wieku. Minęło dziesięć lat, zanim pustynnienie zostało uznane za główny zbliżający się problem na poziomie globalnym, co zapoczątkowało Konferencję Narodów Zjednoczonych w sprawie pustynnienia i przyjęcie Planu działania na rzecz zwalczania pustynnienia (PACD) w 1977 r. Wyczerpujący przegląd tych projektów znajduje się dostarczone gdzie indziej (Woodfine i Jauffret 2009 ). Najlepiej udokumentowanymi przykładami ponownego zalesiania na dużą skalę w regionie z tego okresu są pas zieleni w Niamey w Nigrze (1965), Zielona Zapora w Algierii (1971) i pas zieleni w Nawakszut w Mauretanii (1975) (OSS 2008 ; Briki i Khatra 2010). „Pasy” i „tamy” nawiązywały do ​​kształtu strefy ponownego zalesienia. Pasy zieleni otaczały tereny (często miasta), natomiast zielone tamy miały postać prostokątnych pasów drzew. W obu przypadkach głównym celem było zapobieganie wdzieraniu się piasku. Uważano je za bardziej zbliżone do projektów infrastrukturalnych, których głównym celem była ochrona przed postępującą pustynią, niezależnie od tego, czy były to obszary zamieszkałe, drogi, czy działki nawadniane. Ich główne cele wyraźnie nie były związane z nadrzędnymi celami środowiskowymi i społeczno-gospodarczymi.

Zielona Zapora w Algierii była projektem, który ewoluował najbardziej w czasie, ucząc się na błędach popełnionych w początkowych fazach w celu poprawy późniejszych faz. Od 1971 do 1980 roku polegał na masowym zalesianiu monokultury sosny Aleppo. Do lat 90. zarówno gatunki drzew (w tym migdały, morele i figi), jak i działania były zróżnicowane i bardziej dostosowane do lokalnych potrzeb, w tym do budowy infrastruktury drogowej i hydraulicznej. Pomimo tych pozytywnych tendencji na przestrzeni czasu, wynik końcowy nie spełnił ustalonego celu, jakim jest przywrócenie środowiska ekologicznego zielonego korytarza o długości 1500 km chroniącego przed wdzieraniem się Sahary, zwłaszcza biorąc pod uwagę jego szacowany koszt 344 mln USD. Połączenie różnych czynników spowodowało ten ograniczony sukces, w tym zły dobór stref ponownego zalesiania ze względu na bardzo ograniczoną wcześniejszą wiedzę w zakresie cech biofizycznych i klimatu (środowiska); źle dostosowane protokoły szkółkarskie, gęstość sadzenia, terminy sadzenia i niska jakość nasion (techniczne) oraz niewystarczająca wiedza personelu i brak akceptacji społeczności lokalnej. Ponadto nie wdrożono procedur monitorowania i oceny (Briki i Khatra2010 ), co jest oczywistą przeszkodą dla retrospektywnego uczenia się w celu ukierunkowania bieżących inicjatyw.

Inicjatywa „Wielki Zielony Mur dla Sahary i Sahelu” to najnowszy i najbardziej ambitny program ponownego zalesiania, jaki pojawił się do tej pory w regionie. Jej początki sięgają Thomasa Sankary, marksistowskiego prezydenta Burkina Faso w latach 1983-1987 i panaafrykańskiego teoretyka, który kierował wysiłkami na rzecz walki z pustynnieniem we własnym kraju (Reenberg 2012). W 2005 roku jego idee afrykańskiego zielonego muru zostały wskrzeszone przez Oluseguna Obasanjo, ówczesnego prezydenta Nigerii, na 7. wspierany przez byłego prezydenta Senegalu Abdoulaye Wade. Jego wsparcie od samego początku przełożyło się na znaczące inwestycje krajowe, dzięki czemu Senegal do dziś zajmuje strategiczną pozycję „pioniera GGW”. W 2007 roku GGW została oficjalnie przyjęta przez 11 członków założycieli (ryc. 1, przypis 1) na konferencji szefów państw i rządów Unii Afrykańskiej. W tamtym czasie, w umysłach tych decydentów, GGW była wyobrażana jako „ściana drzew” o długości > 7000 km i szerokości 15 km, posadzonych na całym kontynencie afrykańskim między izohietami deszczu od 100 do 400 mm rocznie, ale ta koncepcja z czasem stopniowo ewoluowała w bardziej przemyślaną wizję (ryc. 1 ).

W obecnej konfiguracji Unia Afrykańska i FAO określają GGW jako „sztandarową inicjatywę Afryki na rzecz zwalczania degradacji gruntów, pustynnienia i suszy”. (Morrisona 2016 ). Ostateczne cele związane z dobrostanem środowiska i ludzi zawsze leżały u podstaw inicjatywy, ale myślenie o tym, jak osiągnąć te wyniki, zmieniło się od czasu jej pierwotnego przyjęcia i obejmuje bardziej zróżnicowane działania. Zamiast „ściany drzew” jest ona teraz pomyślana jako mozaika złożona z różnorodnych działań w skali krajobrazu, które mają na celu zapewnienie długoterminowych rozwiązań w zakresie poprawy warunków środowiskowych i społeczno-gospodarczych w strefie. Rysunek 2ilustruje rozmieszczenie przestrzenne i różnorodność trwających działań GGW wzdłuż około 50-kilometrowego odcinka GGW w północnym Senegalu. W drodze konsultacji z lokalnymi zainteresowanymi stronami ustala się i wznosi w całym krajobrazie lokalizacje działek do ponownego zalesiania o różnym kształcie, wielkości i funkcji. Niektóre mają określone zastosowanie, na przykład akacja senegalskaponowne zalesianie w celu produkcji gumy arabskiej, niektóre sadzi się różne gatunki, aby generować liczne korzyści dla lokalnych społeczności, a jeszcze inne są pozostawiane do naturalnej regeneracji (bez sadzenia drzew), co może również przynieść wiele korzyści ekologicznych i społecznych. Równolegle z działaniami na rzecz drzew powstały gminne ogrody warzywne prowadzone przez kobiety we wsiach położonych wzdłuż ścieżki GGW oraz powstały nowe punkty dostępu do wody. Przyszły rezerwat dzikiej przyrody znajdujący się w Koyli Alpha to kolejny przykład, w którym rodzima fauna jest obecnie ponownie wprowadzana w celu ochrony różnorodności biologicznej i promocji ekoturystyki na małą skalę.

Przykład mozaikowego krajobrazu stworzonego przez działania GGW w północnym Senegalu (jego położenie zaznaczono na mapie Senegalu w prawym górnym rogu). Chociaż ponowne zalesianie pozostaje głównym działaniem GGW, wdrażane są również różnorodne działania. Poletka pastewne to takie, na których miejscowa ludność ma prawo dostępu do zbioru trawy pastwiskowej do użytku lub sprzedaży (mogą być zalesione lub nie). Jeśli chodzi o działki do ponownego zalesiania, ich jedyną funkcją jest sadzenie/rezielenienie drzew. Działki z gumą arabską to działki, które zostały ponownie zalesione, przynajmniej częściowo, akacją senegalską w celu zbioru i sprzedaży gumy

Obraz w pełnym rozmiarze

Z geograficznego punktu widzenia GGW znacznie się rozwinęła. Po pierwsze, każdy z 11 krajów założycielskich na nowo zdefiniował swoje strefy docelowe GGW w zależności od krajowych priorytetów odbudowy, aw niektórych przypadkach odszedł od pierwotnej ścieżki (ryc. 1 w kolorze ciemnozielonym; http://www.grandemurailleverte.org/ ). Na przykład Niger koncentruje się obecnie na regionie, który zajmuje mniej więcej jedną trzecią powierzchni kraju, w tym na regionach Zinder i Maradi, w których nastąpiło już ponowne zazielenianie (Sendzimir i in. 2011 ) . Burkina Faso traktuje priorytetowo cztery regionyodpowiada mniej więcej wschodniej części kraju. W Czadzie GGW została przeprojektowana jako dwie równoległe linie na dużym odcinku drogi krajowej. Po drugie, GGW rozszerzyła się z 11 pierwotnych, wyrównanych krajów do bardziej modułowej struktury obejmującej łącznie 21 krajów członkowskich w całej Afryce (ryc. 1 ). Od czasu jego przyjęcia rozpoczęto również inne duże projekty rekultywacji terenów suchych, których cele, darczyńcy i zakres geograficzny w dużej mierze pokrywają się (CEGŁY,^Notatka2 FLEU,^Notatka3 Action Against Desertification), wywołując potrzebę zharmonizowanej regionalnej strategii wdrażania GGW. Dla przywódców UA GGW (w połączeniu z tymi innymi inicjatywami) odzwierciedla ambitną, długoterminową wizję polityczną dotyczącą „zielonej, żyznej i zamożnej Afryki, wolnej od głodu i obrazów niedożywionych dzieci i zwierząt gospodarskich” (UNCCD 2016 ) . Wreszcie, jednym nadrzędnym celem określonym w ostatnich dokumentach GGW, który reprezentuje obecny sposób myślenia, jest „tworzenie krajobrazów odporności” (FAO 2016 ). W poniższej sekcji proponujemy transdyscyplinarne ramy badawcze, które pomogą GGW w tworzeniu takich krajobrazów.

Proponowane tu ramy badawcze przedstawiono na ryc.  3 . Używamy terminu transdyscyplinarnego, aby opisać ramy, ponieważ opiera się on na procesie współpracy między naukowcami z różnych dyscyplin i nie-naukowcami w celu rozwiązania rzeczywistego problemu (Walter i in. 2007). Nasze ramy są zbudowane wokół systemów społeczno-ekologicznych (SES). Definiujemy SES jako geograficznie wyraźną jednostkę, którą można wyróżnić na podstawie określonego zestawu komponentów środowiskowych i społecznych, których połączenie tworzy odrębne wzorce interakcji między zasobami ludzkimi. Centralna część schematu pokazuje, że wzdłuż ścieżki GGW istnieje wiele SES o różnych cechach (tj. systemy leśno-pastwiskowe, systemy rolnicze lub połączenie obu) (SES 1, SES 2 i SES 3). Każdy SES składa się z unikalnego zestawu jednostek krajobrazowych, z których każdy zapewnia odrębne zestawy ES (Sinare i in. 2016 ). Skupienie się na wyimaginowanym SES 1, ryc. 3ilustruje, że pakiet ES pochodzących z tej SES jest sumą ES pochodzących z różnych jednostek krajobrazowych w ramach tej SES.

Transdyscyplinarne ramy badawcze dla budowania odporności GGW. Wieloskalowe ramy podkreślają badania potrzebne do lepszego zrozumienia obecnych SES wzdłuż GGW, ich dynamiki od przeszłości do teraźniejszości oraz do określenia pożądanych przyszłości i tego, w jaki sposób działania GGW mogą przyczynić się do ścieżek do nich. W centralnym panelu zilustrowano udział różnych jednostek krajobrazu w ramach danej SES w całkowitym pakiecie usług ekosystemowych (ES). Korzyści z pakietów ES rozkładają się mniej więcej po równo wśród osób mieszkających w SES (przedstawionych odpowiednio jako osoby równe lub nierówne). Trzy obszary badawcze zostały szczegółowo opisane w tekście

Obraz w pełnym rozmiarze

Ramy sytuują SES, w których odbywają się działania GGW, w kontekście skali przestrzennej (lokalnej, regionalnej, krajowej i globalnej) oraz czasowej (przeszłość, teraźniejszość, przyszłość). Kluczowe znaczenie dla ram mają interakcje komponentów SES w tych skalach (Walker i in. 2002 ; Sellberg i in. 2015 ). Ramy opierają się również na wcześniejszych analizach złożonych relacji człowiek-przyroda w systemach suchych lądów (Reynolds i in. 2007), podkreślając na przykład potrzebę spojrzenia na potencjalną nieliniową dynamikę w zachowaniu systemów, kluczowe powolne zmienne i interakcje w wielu skalach. Niezbędne jest uwzględnienie wiedzy z różnych źródeł i systemów wiedzy, w tym wiedzy lokalnej i tradycyjnej, instytucji rządowych i różnych dyscyplin badawczych (Reynolds i in. 2007; Tengö i in. 2014 ; Tengö i in. 2017 ).

Identyfikujemy trzy obszary badawcze (RA), które naszym zdaniem są szczególnie istotne dla informowania o wdrażaniu działań GGW. RA 1 koncentruje się na scharakteryzowaniu współczesnych SES i wiązek ES wzdłuż ścieżki GGW. SES 1, który obserwujemy dzisiaj, mógł wyewoluować z alternatywnych SES w przeszłości (SES 1 ′, SES 1 ″ i SES 1 ″ na ryc. 3). Identyfikacja ścieżek od przeszłości do teraźniejszości oraz sposób, w jaki możemy uczyć się na podstawie ich ukształtowania, jest głównym celem RA 2. Centralnym elementem stosowania ram w odniesieniu do wdrażania działań GGW jest identyfikacja potencjalnych przyszłych ścieżek oraz w jaki sposób kombinacje działań GGW mogą działać jako czynniki napędzające zmiany w kierunku pożądanej przyszłej SES. Na tym koncentruje się RA 3. Ostatecznym celem ram jest umożliwienie identyfikacji kombinacji działań, które są zarówno wiarygodne, tj. w ramach ograniczeń SES, jak i zdolne do budowania realizacji ES, która z natury wzmacnia pożądane trajektorie rozwoju.

Obszar badawczy 1: charakterystyka aktualnego zaopatrzenia GGW SES i ES

RA 1 dostarcza danych potrzebnych do wdrożenia lokalnych działań i obejmuje (i) opracowanie przestrzennej bazy danych SES wzdłuż ścieżki GGW oraz (ii) mapowanie wiązek ES z różnych jednostek krajobrazowych w ramach tej SES. Pierwszym krokiem jest scharakteryzowanie aktualnego, zróżnicowanego SES położonego wzdłuż ścieżki GGW. SES różnią się pod względem stojących przed nimi wyzwań, możliwości oraz potrzeb i aspiracji wyrażanych przez społeczności lokalne. Aby uchwycić tę różnorodność, sugerujemy zbudowanie przestrzennej bazy danych SES, która centralizuje szczegółowe dane biofizyczne i społeczne jako działanie na wczesnym etapie. W kontekście Sahelu interesujące parametry biofizyczne obejmują pokrywę roślinną i rozmieszczenie fauny, charakterystykę gleby, zaopatrzenie w wody gruntowe i trendy opadów, podczas gdy dane społeczne obejmują dane demograficzne, użytkowanie gruntów i strategie utrzymania. Budowa bazy danych wiąże się z gromadzeniem dostępnych wcześniej, rozproszonych danych z różnych źródeł (w ramach ograniczeń dostępu i udostępniania danych) oraz generowaniem nowych danych adekwatnych do konkretnych działań GGW. Baza danych SES stanowi potężną i innowacyjną platformę do interdyscyplinarnej integracji wiedzy w sposób, który (i) rzuca światło na złożone i ewoluujące relacje istniejące między różnymi składnikami krajobrazów Sahelu oraz (ii) pomaga określić, w jaki sposób te relacje przekładają się w dostarczanie korzyści różnym grupom ludzi. Wiedza ta powinna umożliwić osobom zarządzającym zasobami naturalnymi skierowanie ich na najbardziej odpowiednie obszary dla różnych rodzajów działań priorytetowych. rozproszone dane z różnych źródeł (w ramach ograniczeń dostępu i udostępniania danych) oraz generowanie nowych danych adekwatnych do konkretnych działań GGW. Baza danych SES stanowi potężną i innowacyjną platformę do interdyscyplinarnej integracji wiedzy w sposób, który (i) rzuca światło na złożone i ewoluujące relacje istniejące między różnymi składnikami krajobrazów Sahelu oraz (ii) pomaga określić, w jaki sposób te relacje przekładają się w dostarczanie korzyści różnym grupom ludzi. Wiedza ta powinna umożliwić osobom zarządzającym zasobami naturalnymi skierowanie ich na najbardziej odpowiednie obszary dla różnych rodzajów działań priorytetowych. rozproszone dane z różnych źródeł (w ramach ograniczeń dostępu i udostępniania danych) oraz generowanie nowych danych adekwatnych do konkretnych działań GGW. Baza danych SES stanowi potężną i innowacyjną platformę do interdyscyplinarnej integracji wiedzy w sposób, który (i) rzuca światło na złożone i ewoluujące relacje istniejące między różnymi składnikami krajobrazów Sahelu oraz (ii) pomaga określić, w jaki sposób te relacje przekładają się w dostarczanie korzyści różnym grupom ludzi. Wiedza ta powinna umożliwić osobom zarządzającym zasobami naturalnymi skierowanie ich na najbardziej odpowiednie obszary dla różnych rodzajów działań priorytetowych. Baza danych SES stanowi potężną i innowacyjną platformę do interdyscyplinarnej integracji wiedzy w sposób, który (i) rzuca światło na złożone i ewoluujące relacje istniejące między różnymi składnikami krajobrazów Sahelu oraz (ii) pomaga określić, w jaki sposób te relacje przekładają się w dostarczanie korzyści różnym grupom ludzi. Wiedza ta powinna umożliwić osobom zarządzającym zasobami naturalnymi skierowanie ich na najbardziej odpowiednie obszary dla różnych rodzajów działań priorytetowych. Baza danych SES stanowi potężną i innowacyjną platformę do interdyscyplinarnej integracji wiedzy w sposób, który (i) rzuca światło na złożone i ewoluujące relacje istniejące między różnymi składnikami krajobrazów Sahelu oraz (ii) pomaga określić, w jaki sposób te relacje przekładają się w dostarczanie korzyści różnym grupom ludzi. Wiedza ta powinna umożliwić osobom zarządzającym zasobami naturalnymi skierowanie ich na najbardziej odpowiednie obszary dla różnych rodzajów działań priorytetowych.

Populacje Sahelu są w dużym stopniu uzależnione od ES w zakresie swoich codziennych potrzeb (Cumming i in. 2014 ; Sinare i Gordon 2015 ). GGW ma na celu poprawę produkcji i dostępu do niezbędnych dostaw ES, takich jak żywność, energia, lekarstwa, materiały budowlane i pasza dla zwierząt gospodarskich. Jednak wąskie skupienie się na jednej kategorii ES może często prowadzić do kompromisów z innymi ES dostarczającymi i regulującymi (Bennett i in. 2009 ). Dlatego ważne jest, aby zrozumieć, w jaki sposób różne usługi wchodzą w interakcje w ramach danego krajobrazu, i przeanalizować je jako tak zwane pakiety ES, tj. uznanie ich wzajemnych interakcji w sposób, który może potencjalnie tworzyć synergie i kompromisy (Raudsepp-Hearne i wsp. 2010 ; Queiroz i wsp. 2015). Mapowanie wiązek ES GGW SES jest zatem ważnym celem badawczym w RA 1. Tylko kilka ocen wiązek ES przeprowadzono w kontekście Sahelu (Sinare i Gordon 2015), przy czym większość nadal koncentruje się na pojedynczym zasobie w danym momencie, takim jak uprawy, drzewa lub woda.

Niedawno w sześciu wioskach w Burkina Faso (Sinare i in. 2016 ) przeprowadzono mapowanie ES za pomocą szeregu podejść partycypacyjnych w skali krajobrazu i rozszerzono je na prowincje za pomocą analizy teledetekcji (Malmborg i in. 2018 ). Badania te wyraźnie ilustrują dużą zmienność wiązek ES generowanych przez różne jednostki krajobrazu o znaczeniu społecznym. Podczas gdy niektóre jednostki okazały się ważniejsze niż inne dla dostarczania ES, inne były ważniejsze w pewnych latach, tj. kiedy wystąpiły susze. W związku z tym potrzebna jest wiedza na temat drobnoziarnistej różnorodności sposobu, w jaki ludzie korzystają z jednostek krajobrazu, a także szerszego wzorca, jaki tworzy to w krajobrazie jako całości, w celu wdrożenia lokalnych działań wzdłuż GGW.

Obszar badawczy 2: zrozumienie dynamiki SES od przeszłości do teraźniejszości oraz interakcji międzyskalowych

Obszar badawczy 2 koncentruje się na zrozumieniu, dlaczego mamy wiązki SES i ES, które zaobserwowaliśmy w RA 1, poprzez identyfikację czynników napędzających zmiany, działania i reakcje w różnych skalach przestrzennych, które ukształtowały dynamikę SES od przeszłości do teraźniejszości. Czynniki napędzające zmiany SES obejmują czynniki środowiskowe, społeczne, polityczne i ekonomiczne. Zmiany SES mogą powstawać celowo, jeśli ludzie aktywnie poszukują alternatywnych (i przypuszczalnie lepszych) opcji utrzymania, mogą być narzucone decyzjami politycznymi na większą skalę lub mogą być spowodowane zmianami kluczowych zmiennych leżących u podstaw struktury SES (często określanych jako zmienne powolne; Walker i wsp. 2012). Zmienne te w dotychczasowych warunkach zapewniły długoterminową bazę zasobową lub dostęp do zasobów niezbędnych do utrzymania określonego stylu życia do chwili obecnej. Przykładami wolnych zmiennych są materia organiczna w glebie, składniki odżywcze w glebie lub wodzie, systemy prawne i wartości (Biggs i in. 2012 ).

Aby zidentyfikować główne przeszłe wydarzenia i zakłócenia, które odegrały kluczową rolę w kształtowaniu obecnej SES, ten RA łączy przeszukiwanie literatury historycznej i kompilację dostępnych szeregów czasowych (w tym trendów opadów, pokrywy roślinnej, różnorodności biologicznej, zaopatrzenia w wody gruntowe i żyzności gleby) z partycypacyjnymi wieloskalowymi osiami czasu w społecznościach lokalnych. Chociaż SES prawdopodobnie zareaguje inaczej w przyszłości na podobne zakłócenia i nowe nieprzewidywalne zakłócenia, zrozumienie, w jaki sposób SES reaguje na zakłócenia, daje wskazówkę co do ogólnej odporności systemu i czynników, które ją budują.

Czynniki napędzające zmiany często działają w różnych skalach przestrzennych. Lokalna zmienność opadów spowodowana zmianami w globalnym systemie klimatycznym miała dramatyczne skutki w całym regionie Sahelu, na przykład powtarzające się susze w latach 70 . żywego inwentarza (Mortimore i Adams 2001) i przyczynianie się do bardziej długoterminowych problemów, takich jak degradacja gruntów. W odpowiedzi na to utworzono CILSS i UNCCD odpowiednio w skali regionalnej i międzynarodowej. Chociaż odegrały one kluczową rolę w zwróceniu globalnej uwagi na rozmiary kryzysów społecznych i ekologicznych w regionie Sahelu, te potężne instytucje/konwencje w rzeczywistości doprowadziły w niektórych przypadkach do źle dostosowanych interwencji na skalę lokalną, opartych na fałszywych narracjach dotyczących pierwotnych przyczyn pustynnienia (Behnke i Mortimore 2016). Na skalę krajową decentralizacja polityki środowiskowej na bardziej lokalną skalę w wielu krajach Sahelu była postrzegana jako szansa na podjęcie bardziej lokalnych działań. Jednak jak dotąd decentralizacja nie spełniała oczekiwań z różnych powodów, w tym z braku towarzyszącej autonomii finansowej umożliwiającej wprowadzanie zmian (Hesse i in. 2013), ciągłego ukierunkowania na sektory przy braku struktur do wspólnego uczenia się oraz koncentrowania się na na temat aspektów technicznych, a nie zarządzania w odpowiednich agencjach krajowych (Brockhaus i Kambiré 2009). Innym przykładem jest program polityczny, który sprzyjał sedentaryzacji ekstensywnych pasterzy bydła w Sahelu. W Senegalu polityka kolonialna sięgająca lat 50. (i prowadzona w epoce postkolonialnej) miała na celu rozwiązanie konfliktów dotyczących użytkowania i kontroli gruntów ornych wzdłuż rzeki Senegal poprzez osiedlenie się pasterzy Fulani w regionie Ferlo (obszar GGW) na wcześniej niezamieszkane, ogromne połacie pastwisk. Dokonano tego poprzez zapewnienie stałego zaopatrzenia w wodę za pośrednictwem sieci głębokich otworów wiertniczych. Doprowadziło to do powstania gęsto zaludnionych osad i dużych rozmiarów stad w tych krajobrazach, które skądinąd nie nadawały się do zamieszkania, co znacznie przyczyniło się do degradacji gruntów, niedoboru zasobów i wrażliwości ludzi (Barral 1982 ; Ozer i in. 2010 ).

Wreszcie czynniki napędzające zmiany w skali lokalnej również wpływają na tożsamość i funkcjonowanie SES. Nowa infrastruktura, która nagle otwiera wcześniej odizolowane obszary wiejskie, w tym drogi/trasy transportu publicznego zapewniające dostęp do rynków i miejsc docelowych, lub instalacje telekomunikacyjne ułatwiające komunikację i dostęp do internetu, może uczestniczyć w budowaniu odporności. Normy społeczne określające, co różne grupy (np. ze względu na płeć lub wiek) mogą robić (np. zawód, stopień mobilności) zmienią lokalną SES. Obecność lokalnych agentów zmian (organizacji pozarządowych, urzędników samorządowych i/lub członków społeczeństwa obywatelskiego) może również znacząco wpłynąć na ewolucję SES. Sugerujemy, aby zebrane informacje z przeszukiwania literatury, danych szeregów czasowych i warsztatów społecznościowych były analizowane na diagramach pętli sprzężenia zwrotnego podobnych do tych opracowanych przez Sendzimira i in.2011 ). Ilustrują one powiązania między komponentami systemu oraz sposób, w jaki sprzężenia zwrotne między komponentami mogą wzmacniać sytuacje ubóstwa i degradacji lub poprawę warunków życia i środowiska. Mapowanie tych sprzężeń zwrotnych w systemie pomoże zrozumieć mechanizmy zmiany SES.

Obszar badawczy 3: identyfikacja działań i ich społecznego kontekstu dla budowania pożądanej przyszłości

Obszar badawczy 3 koncentruje się na identyfikacji pożądanych przyszłości, kontekście społecznym, który należy wziąć pod uwagę, oraz konkretnych działaniach, które są potrzebne, aby podążać ścieżkami prowadzącymi do nich. Planowanie scenariuszy jest szeroko stosowane w badaniach społeczno-ekologicznych (Wollenberg i in. 2000 ; Oteros-Rozas i in. 2015 ) oraz w kontekstach podejmowania decyzji o wysokim poziomie złożoności i niepewności (Wollenberg i in. 2000 ). Można go wykorzystać do oceny, gdzie iw jaki sposób różne działania przyniosłyby największy skutek w różnych przyszłych scenariuszach (Enfors i in. 2008 ). Planowanie scenariuszy pełni również ważną funkcję procesową, ponieważ promuje aktywne zaangażowanie wielu interesariuszy (Oteros-Rozas i in. 2015) .). Ponadto zwiększa zrozumienie SES i jej złożoności, dialog i uczenie się między zainteresowanymi stronami posiadającymi różne rodzaje wiedzy oraz refleksję nad różnymi opcjami politycznymi (tamże). Sugerujemy serię wielostronnych warsztatów scenariuszy, aby zidentyfikować pożądane scenariusze przyszłości. Ponieważ stosunki władzy między zainteresowanymi stronami mogą często stanowić przeszkodę dla równego uczestnictwa, sugerujemy, aby najpierw przeprowadzić warsztaty z wieloma zainteresowanymi stronami na poziomie lokalnym (SES), zanim zostaną zwołani przedstawiciele wyższych szczebli (tj. szczebla krajowego, na którym podejmowane są decyzje) w opracowaniu ostatecznego scenariusza. Podejście to odniosło sukces w warsztatach oceny odporności Wayfinder (Enfors-Kautsky et al. 2018 ) prowadzonych obecnie na ścieżce GGW w Senegalu.

Aby określić, w jaki sposób działania GGW mogą wspierać ścieżki do zidentyfikowanych pożądanych przyszłości, RA 3 koncentruje się na trzech pytaniach: (i) w jaki sposób bieżące działania w ramach GGW mogą być ukierunkowane lub dostrojone, aby wspierać ścieżki do pożądanych przyszłości?; (ii) jakie działania można dodać do wdrożenia GGW, aby dalej budować odporność na ścieżkach do pożądanej przyszłości? (iii) jakimi instytucjami i relacjami społecznymi należy się zająć, aby zbudować odporność na pożądanych ścieżkach i, przeciwnie, wyjść z niepożądanych ścieżek?

Pytanie (i) wymaga zbadania samych trwających i planowanych działań, takich jak sadzenie drzew, odnowienie naturalne, agroleśnictwo, ogrodnictwo, tworzenie rezerwatów zwierząt i pszczelarstwo, pojedynczo lub łącznie, w celu określenia, w jaki sposób można je najlepiej przeprowadzić w danej SES i w jaki sposób przyczyniają się do realizacji ES, źródeł utrzymania i ogólnej odporności. Aby to zilustrować, użyjemy przykładu sadzenia drzew jako działania ciągłego. Różnorodność i redundancja to ważne kryteria odporności systemu (Biggs i in. 2012). Jak wspomniano wcześniej, różne gatunki drzew dostarczają szereg ES. GGW musi zatem dążyć do wysokiego poziomu różnorodności biologicznej drzew w swoich strategiach sadzenia, aby zbudować odporność na dostawy tych ES. To również pośrednio zwiększy różnorodność biologiczną i aktywność mikrobiotyczną gleby (Lange i in. 2015 ). Eksperymentalne próby terenowe zostały już wykorzystane i są obecnie rozszerzane, aby poinformować decydentów GGW, jak zwiększyć różnorodność biologiczną wzdłuż ścieżki GGW (Wade i in. 2018 ). Ostatnio zasugerowano również, że sadzenie obok drzew szybko rosnących i/lub kwitnących krzewów (te ostatnie w celu wspierania pszczelarstwa) może również zróżnicować korzyści środowiskowe i społeczne (O’Connor i Ford 2014). Równie ważne jest zrozumienie, w jaki sposób kombinacje gatunków drzew zapewniają różnorodność reakcji, aby zapewnić dostawę ES. Różnorodność odpowiedzi ES odnosi się tutaj do faktu, że różne gatunki wytwarzają te same ES, ale inaczej reagują na zmiany i zakłócenia (Elmqvist i in. 2003 ). Na przykład Balanites aegyptiaca , gatunek drzewa wysoce odporny na suszę, jest w stanie wytworzyć szeroką gamę użytecznych ES (żywność, lekarstwa, drewno opałowe i pasza) w warunkach, w których inne gatunki Sahelu wytwarzające podobne ES ledwo przeżywają lub nawet zniknęły z krajobraz (Sagna et al. 2014 ). Kombinacje zasadzonych drzew powinny również utrzymywać i budować wolne zmienne, które zapewniają długoterminową stabilność SES (Biggs i in. 2012). Na przykład ostatnio wykazano, że ogólna gęstość zadrzewienia w krajobrazach Sahelu może mieć znaczący wpływ na hydrologię krajobrazu, przy czym pośrednia gęstość zadrzewienia zapewnia najbardziej optymalne warunki hydrologiczne dla zasilania wód gruntowych (Ilstedt i in. 2016 ) . Protokoły sadzenia drzew muszą uwzględniać ich wpływ na równowagę hydrologiczną, ponieważ woda jest zasobem naturalnym w regionie.

Pytanie (ii) opiera się na wiedzy z pytania (i) i zrozumieniu SES z procesu tworzenia scenariusza. Ma na celu zidentyfikowanie innych możliwych działań, które można zintegrować z GGW, aby wspierać ścieżki prowadzące do zidentyfikowanych pożądanych przyszłości. Proces scenariusza wielu interesariuszy miałby kluczowe znaczenie dla identyfikacji tych innowacji. Wreszcie, aby ocenić wdrożone działania, monitorowanie w szczególności wolnych zmiennych jest ważną częścią RA 3.

Pytanie (iii) koncentruje się na zarządzaniu SES w celu zapewnienia, że ​​wdrożenie działań GGW rzeczywiście prowadzi do pożądanych przyszłości. Kontekst zarządzania jest określony przez charakter GGW jako inicjatywy panafrykańskiej z krajowymi instytucjami do wdrożenia. Jednak badania w naukach społecznych mogą zidentyfikować relacje społeczne występujące między różnymi grupami w realizacji działań GGW. Taka analiza może uwypuklić relacje władzy, którymi należy się zająć, aby uzyskać sprawiedliwy rozkład ES z działań, a także uzyskać szerokie uczestnictwo i uczenie się, które należą do zidentyfikowanych zasad odporności (Biggs i in. 2012). Na przykład przewidujemy, że może być potrzebna szczególna uwaga, aby zapewnić młodzieży i kobietom dostęp do korzyści z działań GGW oraz aby uwzględnić interesariuszy na szczeblu lokalnym. Budowanie dobrych relacji w ramach i między skalami zarządzania zasobami naturalnymi zostało zidentyfikowane jako czynnik sukcesu w budowaniu odporności w Nigrze (Sendzimir i in. 2011 ).

Proces decyzyjny dla działań w ramach GGW musi uwzględniać wiedzę z różnych systemów wiedzy w celu lepszego zrozumienia systemu, a także podejmowania decyzji uzasadnionych i wiarygodnych (Tengö et al. 2014 ; Tengö et al. 2017 ). Współpraca między systemami wiedzy obejmuje różne zadania na różnych etapach procesu decyzyjnego, od mobilizacji wiedzy w formie, którą można dzielić między systemami wiedzy, po zastosowanie wspólnej wiedzy, która została przetłumaczona, wynegocjowana i zsyntetyzowana z poszanowaniem różnic w wiedzy i przy zachowaniu pewnych sprzeczności (Tengö et al. 2017). Wraz z GGW w Senegalu tradycyjna wiedza zdobyta w ramach badań etnobotanicznych odegrała zasadniczą rolę w wyborze gatunków drzew do ponownego zalesiania (Niang i in. 2014a , b ; Wade i in. 2018 ). Ogólnie rzecz biorąc, wielostronne podejście partycypacyjne ma kluczowe znaczenie w ramach, aby przyczynić się do budowania odporności poprzez tworzenie wspólnej wizji systemów, która obejmuje złożone, adaptacyjne myślenie systemowe, umożliwiające szerokie i strategiczne uczestnictwo oraz identyfikujące odpowiednie ustalenia dotyczące zarządzania, które mogą być policentryczne (Biggs i in. 2012) . ) lub obejmować inne formy zarządzania, które mogą być bardziej odpowiednie dla określonego kontekstu społeczno-ekologicznego (Bodin 2017 ).

GGW to wyjątkowa okazja do stworzenia odpornych krajobrazów Sahelu. Jego kontynentalny zasięg geograficzny oznacza, że ​​możliwe są korzyści na dużą skalę. Zmiana punktu ciężkości GGW na mozaikę różnorodnych działań w skali krajobrazu zwiększyła jej potencjał w zakresie przyczyniania się do pożądanej przyszłej SES. Ramy badawcze zaproponowane w tym artykule uwzględniają złożoność SES i interakcje międzyskalowe, a ich rdzeniem są podaż, równość i zrównoważony rozwój ES. Podkreślamy znaczenie łączenia wiedzy naukowej oraz wiedzy i doświadczenia lokalnych społeczności Sahelu w celu znalezienia najlepszych rozwiązań poprzez podejście partycypacyjne. Jeśli zostanie pomyślnie przeprowadzony dla poszczególnych SES,

Jednak GGW musi żonglować operacją w różnym tempie. Istnieje presja, aby zobaczyć szybkie pozytywne rezultaty, na przykład GGW przyczynia się do realizacji celu wyzwania Bonn polegającego na odnowieniu 350 milionów hektarów na całym świecie do 2030 r. Jednak odnowa ekologiczna mająca na celu zachowanie i odmłodzenie zasobów naturalnych (tj. drzew i wody) często zajmuje dziesięciolecia żeby zobaczyć efekty. Nasze ramy mogą pomóc w poruszaniu się w tym tempie, ponieważ zarówno przedstawiliśmy, jak i odnieśliśmy się do istniejącej już wiedzy naukowej i lokalnej na temat tego, w jaki sposób działania mogą przyczynić się do odporności, którą można wykorzystać we wdrażaniu, oraz nakreśliliśmy podejścia (warsztaty partycypacyjne, ramy czasowe, scenariusze), a także jako obszary badań potrzebne do dalszego rozwoju działań opartych na dowodach i poprawy wdrażania (stosunki władzy, które należy wziąć pod uwagę, przydatność określonych działań w lokalnych kontekstach ekologicznych). RA w naszych ramach opierają się zarówno na badaniach dyscyplinarnych, jak i interdyscyplinarnych i obejmują działania o wolniejszych wynikach, które są niezbędne, aby przyczynić się do pożądanej przyszłości. Zidentyfikowaliśmy ogrody i pszczelarstwo jako działania o łatwo widocznych, krótkoterminowych pozytywnych skutkach. Naturalna regeneracja i sadzenie drzew, a także trudne struktury władzy w celu bardziej sprawiedliwego podziału korzyści będą wymagały dłuższego okresu czasu, aby pokazać wyniki.

Nauka została włączona na wczesnych etapach GGW, co wskazuje, że badania mają możliwość popchnięcia GGW wzdłuż pozytywnej trajektorii. Strategie badawczo-działawcze oparte na ścisłych powiązaniach między naukowcami a zarządzającymi zasobami naturalnymi GGW są skuteczne, ponieważ menedżerowie identyfikują problemy, którymi naukowcy powinni się natychmiast zająć, a wyniki badań są natychmiast dostępne dla zarządzających zasobami naturalnymi. Do tej pory wyniki projektów ponownego zalesiania w Afryce są słabo udokumentowane w recenzowanych artykułach naukowych. Zaangażowanie naukowe w GGW oznacza, że ​​jest to obecnie korygowane w taki sposób, aby uniknąć konieczności ponownego wynajdywania koła przy każdym nowym projekcie.

Wreszcie GGW może być potencjalnym katalizatorem w promowaniu bliższej współpracy między krajami Sahelu. Wspólna walka z „wspólnym wrogiem” na większą skalę, takim jak zmiana klimatu, może wygenerować silniejszą solidarność między państwami członkowskimi w walce z ogromnymi wyzwaniami społecznymi i ekologicznymi w Sahelu, którym można stawić czoła jedynie poprzez skonsolidowane wysiłki. W tym sensie GGW jest doskonałym krokiem we właściwym kierunku i wartym inwestycji naukowych.