Streszczenie
Rola dramatopisarza jest zagrożona przez postęp technologiczny oprogramowania do generowania języka, w tym Chat GPT. Nowa technologia może zostać włączona do procesu pisania sztuk, ale może podważyć zasadniczo ludzką pracę pisarza. Chociaż dzisiaj Chat GPT nie jest w stanie napisać sztuki na poziomie ludzkim bez pomocy, zarówno nominalna, jak i ekspresyjna autentyczność każdej sztuki może zostać zakwestionowana w przyszłości z powodu wpływu oprogramowania do generowania języka. Być może odrzucenie użycia oprogramowania w tworzeniu sztuk jest najprostszym rozwiązaniem w celu zachowania autentyczności sztuki i procesu pisania sztuk.
Słowa kluczowe : AI, Autentyczność, Pisanie sztuk, Technologia, Tekst
Rozmowa GPT i Teatr
Biorąc pod uwagę temat niniejszego eseju, warto zdefiniować, czym jest Chat GPT i poprosić Chat GPT o zdefiniowanie samego siebie.
Chat GPT, skrót od „Chat Generative Pre-trained Transformer”, to zaawansowany model języka opracowany przez OpenAI. Opiera się na architekturze GPT, a konkretnie GPT-3.5, która została zaprojektowana w celu generowania odpowiedzi tekstowych przypominających ludzkie w konwersacjach w języku naturalnym. Chat GPT jest trenowany na ogromnej ilości danych tekstowych z Internetu, co pozwala mu rozumieć i generować spójne i kontekstowo istotne odpowiedzi na monity użytkownika.
Zdefiniuj GPT czatu
Pomijając kwestię, czy oprogramowanie jest sztucznie inteligentne, Chat GPT ewidentnie wyróżnia się w generowaniu dużych ilości tekstu na niemal każdy temat znacznie szybciej i wydajniej niż jakikolwiek człowiek. Interfejs jest zaprojektowany tak, aby symulować chatbota, a użytkownik jest zachęcany do stosowania sposobu dyskursywnego poprzez zadawanie pytań uzupełniających lub „podpowiedzi” w celu udoskonalenia lub ponownego wygenerowania odpowiedzi i próby osiągnięcia określonego celu stopniowo poprzez powtarzające się interakcje z oprogramowaniem. Odpowiedzi mogą być generowane w zakresie rejestrów i tonów, aby dopasować je do specyfiki żądania, o ile dostarczono wszelkie informacje kontekstowe, które mogą informować o wynikach.
Przedstawiamy Chat GPT
W tym celu oprogramowanie GPT zostało już wykorzystane w produkcji teatralnej w Young Vic w Londynie w 2021 roku. Zatytułowany po prostu AI , częściowo performans, częściowo badanie, wyreżyserowany przez Jenifer Tang, obejmował użycie GPT-3 (poprzedniej wersji oprogramowania) do opracowania oryginalnego scenariusza sztuki na żywo przed publicznością, który następnie był natychmiast wykonywany przez grupę aktorów (Akbar). Każde przedstawienie było zatem oryginalnym, ulotnym wydarzeniem, które stało się możliwe dzięki mocy technologii i chęci publiczności do inwestowania w eksperymentalny charakter dzieła. Czeska firma THEaiTRE również użyła oprogramowania AI (dokładny program nie jest określony) do opracowania dwóch sztuk, Ai: When a Robot Writes a Play (2021) i Permeation (Czechy) (2022), które zostały wystawione jako sztuki uznające, a nawet akcentujące, udział AI w procesie pisania (Rosa i in.). Wydaje się więc oczywiste, że oprogramowanie oparte na sztucznej inteligencji, a w szczególności Chat GPT, można wykorzystać do generowania tekstu na potrzeby wydajności.
Czy jednak tekst, nawet jeśli jest spójny tematycznie i językowo, a także przedstawiony w rozpoznawalnym formacie i stylu sztuki teatralnej, można uznać za tekst sztuki teatralnej bez ingerencji człowieka? Oba powyższe przykłady obejmowały współpracę człowieka z komputerem w celu dostosowania tekstu do wykonania, prawdopodobnie dlatego, że bez takiej poprawy oferowanej przez ludzkiego pośrednika tekstowi brakuje pewnych cech teatralnych i nie jest zgodny z dość mglistą ideą tego, co stanowi sztukę teatralną. Być może tekst jest niewystarczająco oryginalny lub interesujący; brakuje mu intrygi, konfliktu lub dramatyzmu; jest niewiarygodny, ale nie fantastyczny; pochodny do punktu plagiatu lub po prostu obraźliwy. Być może tekst po prostu nie odpowiadał subiektywnemu gustowi głównego decydenta w procesie rozwoju. Być może tekst nie wygenerował charakterystycznego głosu, aby przejść „test” zaproponowany przez Gary’ego Whybrowa, byłego kierownika literackiego Royal Court w Londynie:
Wyobraź sobie, że bierzesz jedną stronę pracy pisarza i rzucasz ją na podłogę w masie innych stron, napisanych przez innych pisarzy. Jeśli możesz zidentyfikować tego pisarza po jednej stronie, to znaczy, że ma on charakterystyczny głos.
cyt. w Sierz 50
Ponieważ Chat GPT jest zaprojektowany tak, aby dostarczać pozornie nieskończoną liczbę wariantów tekstu ze stylem i słownictwem dostosowującym się do ludzkiego wprowadzania, oprogramowanie praktycznie nie jest w stanie posiadać głosu , ale zamiast tego generuje wiele rozróżnialnych głosów. Chat GPT nie jest zatem w stanie posiadać unikalnego głosu, w sensie, jaki ma na myśli Whybrow, tak jakby oprogramowanie nieustannie odtwarzało głos dla każdego tekstu, nie można zidentyfikować głosu Chat GPT , a jedynie wiele głosów Chat GPT. Oddzielenie relacji między tekstem sztuki a głosem pisarza jest kluczowe dla kwestii, czy Chat GPT jest w stanie wyprodukować autentyczną sztukę, ponieważ bez definitywnego unikalnego głosu mogą pojawić się pytania o autorstwo lub czy tekst w ogóle jest sztuką.
Autentyczność w sztuce
Autentyczność w sztuce jest powszechnie kojarzona ze sztukami wizualnymi i wykonywaniem muzyki lub teatru, przy czym termin „autentyczny” posiada wiele znaczeń odnoszących się do różnych aspektów postrzeganej autentyczności obiektu. Częstym rozróżnieniem w literaturze jest rozróżnienie między konkretnymi, weryfikowalnymi faktami dotyczącymi obiektu a bardziej abstrakcyjnymi koncepcjami, być może odnoszącymi się do projektu, produkcji lub odbioru obiektu.
Wpis UNESCO na temat autentyczności obiektów kulturowych skupia się na wiarygodności źródeł odnoszących się do obiektu i na tym, jak kontekst kulturowy krytycznie wpływa na wartość obiektu (22). Wytyczne wymieniają wiele praktycznych właściwości obiektu, które mogą być istotne, wraz z „dziedzictwem niematerialnym” i „duchem i uczuciem”, jakie obiekt może wywoływać u innych. Thierry Lenain podobnie tworzy binarne rozróżnienie między autentycznością artysty, która jest wartością o charakterze wewnętrznym odnoszącą się do zaangażowania osoby, a autentycznością obiektu, która jest właściwością przypisaną poprzez osąd faktograficzny, umieszczając w ten sposób niedostrzegalną autentyczność obiektu u twórcy i jego intencji w trakcie procesu twórczego (74). Denis Dutton dzieli również typy autentyczności na dwie szerokie kategorie nazwane autentycznością nominalną i autentycznością ekspresyjną , co jest przydatnym rozróżnieniem, w którym można ująć dyskusję (259).
Autentyczność nominalna odnosi się do dokładnej identyfikacji pochodzenia, proweniencji i autorstwa obiektu. Dlatego wszelkie kwestie plagiatu, fałszerstwa, błędnej identyfikacji i przeinaczenia mieszczą się w tej kategorii, ponieważ każdy problem jest związany z problemem prawidłowego nazwania właściwości obiektu (Dutton 260). Chociaż argumentowano, że fałszerstwa i kopie nie należą do tej samej klasy co oryginalne dzieła ze względu na posiadanie przez nie różnych atrybutów (Sagoff), atrybuty te często nie są widoczne dla przypadkowego obserwatora, a zatem nasza zdolność do prawidłowej identyfikacji dzieła sztuki jest fundamentalna dla konstrukcji kanonu lub korpusu. To z kolei stanowi podstawę naszego wspólnego pojęcia uwierzytelnionej wartości w różnych dziedzinach sztuki.
Autentyczność ekspresyjna jest związana ze sposobem, w jaki dzieło sztuki wyraża naturę i intencję indywidualnego twórcy dzieła, ale także ze sposobem, w jaki wartości zbiorowości lub społeczeństwa są wyrażane poprzez dzieło sztuki. Część autentyczności dzieła sztuki leży zatem w tym, jak odnosi się ono do innych dzieł sztuki, obiektów kulturowych i idei, ponieważ dzieła sztuki są „manifestacjami zarówno wartości indywidualnych, jak i zbiorowych, w praktycznie każdym możliwym względnym ważeniu i połączeniu” (Dutton 270). Dzieło sztuki, w tym tekst sztuki, nie istnieje zatem w izolacji, ale stanowi część zbioru obiektów, praktyki, które są ze sobą powiązane i zbiorowo wyrażają wspólne rozumienie tego, co stanowi ten konkretny rodzaj dzieła sztuki, podczas gdy „ten fakt stanowi znaczną część, choć nie całość, naszego zainteresowania dziełami sztuki” (270). Z drugiej strony można oczekiwać, że twórca będzie wierny swojej osobistej autorskiej wizji, co często wymaga ignorowania lub odrzucania tych ustalonych zasad i powszechnego rozumienia, aby rozwijać daną formę sztuki w swojej dziedzinie i tworzyć sztukę uważaną za oryginalną (Davies i in. 156).
Podobnie, aby dzieło było uważane za autentyczne, możemy założyć pewien stopień szczerości w intencjach autora, przy czym autentyczność niektórych dzieł jest ściśle związana z domniemaną szczerością twórcy (Neilla). Wyrazista autentyczność jest zatem wieloaspektowa, zależna od kontekstu i podatna na ewolucję, ponieważ społeczna koncepcja tego, jak artysta i jego sztuka powinny demonstrować autentyczność, zmienia się wraz ze zmieniającymi się wartościami kulturowymi.
Nasze zainteresowanie przedmiotem często wynika zatem ze szczególnych działań i praktyk, które doprowadziły do jego powstania, a także z kontekstu historycznego i kulturowego, który informował twórcę w trakcie procesu. Sam przedmiot, pozbawiony szczegółów dotyczących tego, jak powstał, może stać się pozbawiony znaczenia lub przynajmniej wspólnego pojęcia znaczenia w odniesieniu do wartości, jakości i oryginalności przedmiotu. Z estetycznego punktu widzenia można argumentować, że przedmiot powinien być w każdym przypadku oceniany wyłącznie na podstawie jego wyglądu. Określany jako „teoria wyglądu” argument zakłada, że jeśli sfałszowany przedmiot przynosi przyjemność lub satysfakcję obserwatorowi lub czytelnikowi, który nie potrafi odróżnić autentyczności od imitacji, istnieją jedynie moralne, a nie estetyczne powody, aby preferować ten pierwszy (Stalnaker 462). To stanowisko obala wartość autentyczności w sztuce, nakłaniając nas do rozważania tylko tego, czego możemy bezpośrednio doświadczyć lub postrzegać naszymi zmysłami. Taki argument może okazać się szczególnie przydatny przy ocenie nowej formy sztuki lub artysty, gdyż pozwala mieć pewność, że ocena będzie możliwie najbardziej obiektywna, a nie stronnicza z powodu porównań z już istniejącym dorobkiem.
Autentyczność sztuki generowanej komputerowo można ująć w kontekście koncepcji „aury” Waltera Benjamina, plastycznej koncepcji związanej z rytuałem, miejscem produkcji i pierwotnym zastosowaniem obiektu (3). Benjamin twierdzi, że produkcja mechaniczna usuwa aurę obiektu z powodu wyrwania procesu z tradycyjnych metod produkcji. Zgodnie z tym argumentem, cała sztuka generowana komputerowo musi być pozbawiona aury, a kilku teoretyków twierdziło, że komputery nie są w stanie tworzyć autentycznej sztuki z powodu braku ludzkiej agencji, emocji i doświadczenia w procesie twórczym (Boden; Ekárt i in.), a także braku intencji ze strony komputera (Huang i Sturm 2).
Inną powszechną krytyką jest niezdolność komputera do tworzenia sztuki, która nie jest po prostu imitacyjna i powtarzalna ze względu na algorytmiczną naturę podstawowego projektu programu komputerowego, który opiera się na odtwarzalności (Huang i Sturm 6). Alternatywnie, Mark Coeckelbergh podkreśla, że ocenianie sztuki generowanej komputerowo obok sztuki ludzkiej jest nieprzydatne. Ponieważ istnieje ogólne założenie, że inteligencja komputerowa próbuje naśladować inteligencję ludzką, co niekoniecznie jest prawdą, logicznym wnioskiem z takiego założenia jest to, że generowana sztuka powinna naśladować lub przypominać sztukę ludzką. Coeckelbergh argumentuje zatem, że sztukę generowaną komputerowo należy oceniać oddzielnie na jej własnych zasadach jako powiązaną, ale odrębną formę sztuki, a nie tylko porównywać ją ze sztuką ludzką (296). Ten punkt widzenia odzwierciedla powyższy argument „teorii wyglądu”, podobnie kwestionując użyteczność koncepcji autentyczności w odniesieniu do sztuki komputerowej w ogóle, ponieważ kryteria autentyczności wykluczają wszelkie formy sztuki komputerowej. Można twierdzić, że autentyczność to termin, którego można używać wyłącznie w odniesieniu do sztuki tworzonej przez człowieka, ponieważ tylko ludzie są zdolni do wyrażania różnych form autentyczności, jakich można oczekiwać w procesie artystycznym.
Autentyczność i czat GPT
Denis Dutton proponuje, aby zawsze, gdy stosuje się termin autentyczność, „dobrym pytaniem jest: » Autentyczny w przeciwieństwie do czego? «” (259). W tym przypadku porównanie dotyczy tekstu sztuki napisanego w całości przez człowieka, bez korzystania z oprogramowania generującego tekst, oraz tekstu napisanego w całości lub w części przez Chat GPT. Dlatego rozróżniam Chat GPT i podobne oprogramowanie do generowania języka oparte na sztucznej inteligencji (Google Bard, Jasper, Microsoft Bing itd.) oraz wszelkie inne oprogramowanie do pisania (procesory tekstu, formatery dokumentów itd.). Podobnie sztuka napisana przez człowieka z pomocą Chat GPT, nawet jeśli tylko w celu generowania pomysłów, będzie uważana za wspomaganą przez sztuczną inteligencję i w związku z tym nieodróżnialną od sztuki napisanej w całości przez Chat GPT.
Jeśli chodzi o autentyczność nominalną, po pierwsze, pojawia się pytanie, w jaki sposób Chat GPT może powodować problemy z plagiatem, błędnym przedstawieniem i błędną identyfikacją, a po drugie, czy oprogramowanie jest obecnie zdolne do wykorzystania w tej roli. Generując tekst sztuki, Chat GPT może potencjalnie zostać oskarżony o plagiat, biorąc pod uwagę metodę technologii polegającą na czerpaniu danych z szerokiej gamy źródeł internetowych, oskarżenie to jest już kierowane pod adresem oprogramowania do generowania obrazów opartego na sztucznej inteligencji (Wong). Plagiat może być bardziej widoczny w przypadku, gdy tekst został wprowadzony do oprogramowania wraz z instrukcjami imitacji dzieła. Te wygenerowane przez sztuczną inteligencję dzieła mogłyby następnie zostać błędnie zidentyfikowane jako należące do określonego dramaturga lub błędnie przedstawione jako takie dla korzyści zawodowych lub osobistych. Należy podkreślić, że w przykładach sztuk wykorzystujących Chat GPT wymienionych powyżej nie może być problemu błędnego przedstawienia lub błędnej identyfikacji, ponieważ twórcy i producenci teatralni byli wyraźni i otwarci w komunikowaniu, w jaki sposób technologia została wykorzystana do wytworzenia tekstu.
Aby ocenić obecną zdolność Chat GPT do wykorzystania w przypadkach dotyczących autentyczności nominalnej, poprosiłem oprogramowanie o wygenerowanie sztuk w stylu znanych dramatopisarzy, aby ocenić, czy oprogramowanie jest w stanie naśladować konkretne głosy, a także strukturę i tematykę powszechnie kojarzoną z tymi dramatopisarzami. Skupiłem się na proszeniu o sztuki w stylu anglojęzycznych dramatopisarzy, którzy opublikowali znaczną liczbę sztuk i mają rozpoznawalny styl w całej swojej twórczości, być może posiadający „głos”, o którym wspomniał Gary Whybrow (powyżej), aby upewnić się, że istnieje wystarczająca ilość materiału, z którego Chat GPT może czerpać i aby umożliwić jak największe prawdopodobieństwo wykrycia realistycznej imitacji.
Zachęcony do napisania sztuki w stylu Toma Stopparda, Chat GPT wyprodukował mini sztukę składającą się z czterech bardzo krótkich scen zatytułowanych „A Playful Entanglement” wraz ze szczegółowymi opisami postaci i krótkim tekstem wyjaśniającym istotne elementy sztuk Toma Stopparda, które oprogramowanie próbowało włączyć („Tom Stoppard”). Długość i struktura nie przypominają sztuk Stopparda, które są o wiele dłuższe i często obejmują nieliniowe struktury czasowe, takie jak w Arcadii i Rock and Roll . Opisy postaci są powierzchownie podobne do niektórych postaci Stopparda. Wygenerowany przez Chat GPT „Alexander: genialny fizyk, skłonny do filozoficznych rozmyślań” można porównać do filozofa George’a Moore’a w Jumpers, podczas gdy „Olivia: żona Charlesa, aspirująca dramatopisarka z zacięciem do dramatyzmu” wydaje się być postacią złożoną z The Real Thing, sztuki o trupie aktorów i dramatopisarzu. Dialog zawiera typowe dla Stopparda tematy, takie jak znajdowanie rzeczywistych paraleli dla złożonych pytań filozoficznych lub naukowych, jak w The Real Thing lub Arcadia , ale ma niewiele wspólnego z autentycznym tekstem Stopparda. Na przykład scena 2 ma tylko cztery linijki i jest mocno ekspozycyjna.
Scena 2: Salon Charlesa i Olivii
(Charles i Olivia siedzą na przytulnej kanapie, popijając herbatę. Sebastian wpada, pękając z ekscytacji.)
Sebastian: Charles! Udało mi się! Rozwiązałem równanie! Odpowiedź leży w strukturze wszechświata!
Charles: (Drażniąco) Ach, Sebastian, zawsze entuzjasta. Podziel się swoimi odkryciami, mój przyjacielu.
Sebastian : (Z entuzjazmem) Chodzi o wzajemne powiązania cząsteczek. Tańczą ze sobą, każdy krok wpływa na następny. To jak wielkie kosmiczne tango!
Olivia: (Zamyślona) Jakie fascynujące! Przypomina mi to zawiłości ludzkich relacji, gdzie każda akcja uruchamia reakcję łańcuchową.„Tom Stoppard”
Słownictwo i frazeologia są rozpoznawalne jako angielskie dla wyższych klas średnich, klasy, z której Stoppard często czerpał swoje postacie, zwłaszcza w zdaniu takim jak „Podziel się swoimi odkryciami”, sformułowanie wskazujące, że Charles jest wykształcony. Chociaż tematem rozmowy jest rozwiązywanie równania fizycznego, używany ton jest lekki i lekko humorystyczny, niemal lekceważący, próba naśladowania gry słów i komicznych dygresji Stopparda. Jednak za tym symulakrum nie kryje się żaden pomysł, żadna fabuła, żaden koncept. Słowa są połączone w zrozumiałe zdania, ale równanie, do którego Sebastien odnosi się w tym fragmencie, nie ma żadnego znaczenia w świecie sztuki, jest wspomniane raz w tej scenie, a następnie zignorowane. Nie ma świata, w którym te postacie istnieją i w którym ich rozmowy i działania mogłyby następnie budować i przekazywać znaczenie. Jeśli porównamy ten fragment do rzeczywistego tekstu Stopparda zaczerpniętego z The Hard Problem.
Spike Poza tym, nie jest dobrą nauką nazywanie miłości matczynej cnotą, czy nawet miłością matczyną.
Hilary Nie uważasz, że miłość matczyna jest cnotą?
Spike Nie nazywasz jej cnotą, ponieważ jej istota polega na jej użyteczności.
Hilary Przydatność. Miłość matczyna?
Spike Genetycznie wyselekcjonowane zachowanie w celu maksymalizacji –
Hilary Spike, czy znasz kogoś, kto naprawdę w to wierzy?
Spike Nie znam nikogo, kto w to nie wierzy. Zachowanie rodzicielskie. Zaprogramowane, gdy wędrowaliśmy po sawannie w małych grupach łowców-zbieraczy. Matka i dziecko toczą ze sobą rywalizację kosztów i korzyści. Czy kiedykolwiek widziałeś noworodka krzyczącego, żeby go nakarmić? — gniew — hałas — twarz… ! Dziecko to sobie wyobraża, a prawdopodobnie zaczęło się to w łonie matki.13
Ten fragment pokazuje wiele cech Stopparda, wspólnych dla większości jego dramatopisarstwa: problem filozoficzny lub moralny; łączenie kilku pojęć w błyskawicznym dialogu; ukryty nurt konfliktu lub niezgody; kontrast skomplikowanego argumentu przekazywanego w języku potocznym. Chociaż można wyciągnąć powierzchowne paralele między autentycznością a imitacją, istnieje oczywista różnica w tonie dyskusji, kierunku rozmowy i chęci pisarza do przekazania zrozumienia tematu. Chociaż Chat GPT jest zdolny do pastiszu, oprogramowanie jest wyraźnie niezdolne do wytworzenia wiarygodnej imitacji, która mogłaby zostać błędnie zidentyfikowana lub błędnie przedstawiona jako sztuka przez samego Stopparda.
Inne eksperymenty mające na celu stworzenie realistycznych imitacji innych dramatopisarzy przyniosły podobne rezultaty, pomimo regularnych zachęt do rozwijania stylu, fabuły lub tematów tekstu w celu oddania dokładniejszej reprezentacji dzieła autora. Imitacje Arthura Millera wytworzyły teksty skupiające się na negatywnych aspektach amerykańskiego kapitalizmu, wykorzystujące wątki dotyczące rodzin klasy robotniczej, osadzone najwyraźniej w połowie XX wieku („Arthur Miller”). Imitacje Martina Crimpa, zwane Shadows of Solitude, wykorzystywały generalnie eliptyczne stwierdzenia, nie miały dostrzegalnej fabuły i unikały naturalistycznego otoczenia („Martin Crimp”).
Fading Shadows, imitacja Caryl Churchill, obejmuje cztery postacie kobiece w różnym wieku, które rozmyślają o przemijaniu dzieciństwa. Format przypomina sztuki takie jak Far Away , podczas gdy dialogi są generalnie przyziemne z okazjonalnymi metaforami nacechowanymi emocjonalnie („Carol Churchill”) (linki do wszystkich wyników można znaleźć w Bibliografii). Ogólnie rzecz biorąc, wygenerowane sztuki pokazują zdolność Chat GPT do czerpania ze wspólnych tematów, postaci i stylów pisania dramatopisarza i używania ich jako tropów graniczących z kliszami. Oprogramowanie jest ewidentnie zdolne do parodii, która może być wystarczająco dokładna, aby umożliwić identyfikację oryginalnego autora poprzez imitację; jednak wygenerowane wyniki, nawet przy znacznym dalszym podpowiadaniu, są wysoce nieprawdopodobne, aby kiedykolwiek mogły zostać uznane za dzieło jednego z prawdziwych dramatopisarzy. Sztuki są nie tylko słabo rozwinięte tematycznie, językowo i narracyjnie, ale ich wyniki są bardziej zbliżone do pastiszu niż realistycznych fałszerstw.
W przypadku przekłamania, twierdzenie przez pisarza, że napisał cały tekst sztuki wygenerowany przez Chat GPT bez przyznania się do tego faktu, wydaje się kategorycznie nieautentyczne. Nawet w lekko absurdalnym, ale całkowicie możliwym przypadku, gdy pisarz używa oprogramowania generującego język, aby napisać tekst sztuki w swoim własnym stylu, a następnie twierdzi, że tekst jest jego własnym dziełem, z pewnością wydaje się to podważać nominalną autentyczność dzieła. Przynajmniej od czasu kanonicznego tekstu Barthes’a, idea, że żaden autor nie może twierdzić, że jest autorem tekstu, była szeroko dyskutowana i uznawana; jednak korzystanie z oprogramowania, które wyraźnie czerpie z innych źródeł, aby wygenerować tekst bez przechodzenia przez ludzkiego rozmówcę, z wyjątkiem wydawania poleceń, wydaje się należeć do innej kategorii niż ludzkie teksty pisane.
Zwracam się do CHAT GPT z prośbą o napisanie sztuki realizmu społecznego
Jeśli chodzi o kwestię autentyczności ekspresyjnej, postaram się ocenić teksty za pomocą podejścia „teorii wyglądu”, aby ustalić, czy oprogramowanie jest obecnie w stanie wytworzyć tekst rozpoznawalny jako sztuka, niezależnie od metody produkcji. Ponadto nie będę zakładać, że ten wygenerowany komputerowo tekst nie może być sztuką, jak argumentowano powyżej, ale zamiast tego zbadam, czy proces tworzenia tekstu jest tak różny od pisania tekstu przez człowieka, że wynik należy uznać za odrębną kategorię sztuk napisanych przez człowieka.
Zacząłem od poproszenia oprogramowania o wygenerowanie socrealistycznego dramatu rodzinnego, stosując jednocześnie podejście dyskursywne sugerowane przez twórców („Realistyczna sztuka o rodzinie”). Sztuka ma rozpoznawalne postacie, dramatyczną sytuację dotyczącą złych finansów i rozpoznawalne klasyczne tropy dramaturgiczne postaci nagle wchodzących z dobrymi lub złymi wiadomościami, aby popchnąć akcję do przodu. Większość dialogów jest ekspozycyjna, a ton sztuki zmienia się nadmiernie szybko, ponieważ emocje postaci rosną i rozpływają się z wersu na wers. Jednak pomimo powtarzających się podpowiedzi oprogramowanie nie było w stanie rozwinąć fabuły poza początkową prostą historię wujka, który wydaje się wspierać finansowo swoją rodzinę. Zamiast tego powtarzane są wariacje tej samej sceny, kompletne z tym samym schematem postaci wchodzących i wychodzących oraz bardzo podobnymi dialogami wymienianymi najpierw tydzień po pierwszej scenie, potem miesiąc, potem trzy miesiące i tak dalej, bez zmian w początkowej konfiguracji. Bez wyraźnego polecenia od użytkownika, aby zmienić podstawy generowanej sztuki, oprogramowanie wydaje się być uwięzione w pętli, zmieniając dialog, ale utrzymując początkową strukturę narracji, postacie i dynamikę międzyrelatywną. Ta forma powtórzenia wyraźnie brzmi jako wygenerowana przez coś nieludzkiego, ponieważ w żądaniu napisania „następnej sceny” zawarta jest koncepcja, że scena oryginalna musi być w jakiś sposób rozwinięta poprzez postęp historii lub zmianę formy lub stylu; jednak Chat GPT wydaje się interpretować polecenie jako będące dalej w czasie, a nie jako generujące scenę, która mogłaby narracyjnie podążać za sceną początkową.
Tę cechę tekstu generowanego przez Chat GPT można było zidentyfikować w niemal wszystkich różnych „czatach”, niezależnie od kontekstu lub polecenia. Wygenerowane sztuki miały tendencję do powtarzania początkowej przesłanki, a nie do merytorycznego rozwijania materiału, czego można by oczekiwać od ludzkiego pisarza. Chociaż powtórzenie z niewielkimi zmianami jest używane przez wielu dramatopisarzy jako narzędzie dramaturgiczne, zwłaszcza Martina Crimpa i Caryl Churchill, technika ta jest stosowana celowo, aby wywołać efekt lub podkreślić element tekstu lub akcji, który subtelnie się zmienia. Chat GPT powtarza się jednak ze zmianami pomimo podpowiedzi, aby zrobić inaczej. Pomimo tych zastrzeżeń wygenerowany tekst jest identyfikowalnie sztuką ze wspólnymi aspektami sztuki, takimi jak postacie, sceneria, fabuła i łuk fabularny, które teoretycznie mogłyby być wystawione na scenie. Jednak teatralna wartość takiego przedsięwzięcia byłaby wysoce wątpliwa.
Drugi eksperyment dotyczył generowania greckiej tragedii przy użyciu struktury dramatycznej Poetyki Arystotelesa („Klasyczna tragedia grecka”). Wygenerowane teksty zawierały opisy postaci i opisy fabuły scena po scenie bez dialogów. Wszystkie powstałe teksty były albo bezpośrednimi replikami istniejących wcześniej tragedii, takich jak Król Edyp , albo w dużym stopniu czerpały z różnych rozpoznawalnych mitów i postaci greckich. Nawet gdy podany monit dotyczył generowania oryginalnego greckiego dramatu, tekst wykorzystywał istniejące postacie z mitologii greckiej i fabułę zadziwiająco podobną do mitu o Orfeuszu i Eurydyce. Dalsze monity mogłyby ostatecznie dać bardziej oryginalny wynik, ale wyniki podkreślają skłonność oprogramowania do plagiatu poprzez asymilację wielu tekstów źródłowych. Być może systematyczne mieszanie elementów z kilku mitów z dostosowaniem niektórych imion postaci lub miejsc nie różni się zasadniczo od adaptacji mitu greckiego przez ludzkiego twórcę teatralnego, który przyjmuje podobne podejście. Jednakże efekt obserwowania regeneracji tekstu w ciągu kilku sekund na ekranie w niemal natychmiastowym, powtarzalnym procesie nie wydaje się być w praktyce związany z działalnością człowieka. Chociaż końcowe wyniki uzyskane przez Chat GPT i człowieka, jak w przypadku słów pojawiających się na stronie w spójnej kolejności z przekonującymi odniesieniami do łatwo przypisywalnych źródeł, mogą być kosmetycznie podobne, metody produkcji mają ze sobą niewiele wspólnego.
Najbardziej oczywiste jest to, że Chat GPT nie działa w ludzkiej skali czasu, ale generuje teksty tak szybko, że nie ma czasu na wewnętrzną refleksję, zewnętrzną krytykę i stopniowe doskonalenie, jak to się dzieje w przypadku większości tekstów tworzonych przez ludzi. Ta kompresja w czasie trwania procesu produkcyjnego jest niepokojąca do zaobserwowania i wywołuje poczucie wyobcowania w stosunku do ostatecznego wyniku, o którym użytkownik wie, że jest nieskończenie i natychmiastowo zamienny. Fakt, że elementy tekstu mogą być niejasno rozpoznawalne, pozostając jednocześnie wyraźnie odmiennymi od źródeł, które są przywłaszczane, prowadzi do dysonansu u użytkownika, spowodowanego różnicą między tekstem obserwowanym na ekranie a poleceniem udzielonym oprogramowaniu — czyli do stworzenia oryginalnej sztuki.
Chociaż oprogramowanie nie twierdzi, że produkuje oryginalny tekst ani nie odtwarza rozpoznawalnie ludzkiej metody produkcji, tworzenie tekstu sztuki teatralnej jest procesem, który do tej pory był zarezerwowany dla ludzi. Fakt, że sztuki teatralne są ściśle powiązane z naszym rozumieniem narracji i znaczeniem narracji dla ludzi w kontekście komunikacji, jedynie wzmacnia poczucie, że pisanie sztuk teatralnych jest a priori działalnością ludzką. Dlatego sztuczne generowanie konkretnie ludzkiej działalności i fakt, że proces produkcji jest obserwowalny w tym sensie, że użytkownik może oglądać słowa pojawiające się na ekranie, może wywołać u użytkownika niepokojący efekt.
Nasze dotychczasowe wspólne rozumienie pisania sztuk teatralnych jako procesu nie uwzględnia wyraźnego wprowadzenia Chat GPT lub odpowiednika na jakimkolwiek etapie produkcji. Wartość tekstu sztuki teatralnej jest częściowo ustalana poprzez postrzeganą trudność jej napisania, ideę, że inna osoba ciężko pracowała fizycznie, psychicznie i emocjonalnie, aby stworzyć utwór, który jest w stanie wpłynąć na czytelników i widzów. Kiedy doświadczamy sztuki teatralnej, czy to publicznie, czy prywatnie, wiedza, że przekaz jej idei, zarówno w formie, jak i treści, nastąpił od człowieka do człowieka, jest fundamentalna dla naszego docenienia dzieła sztuki. Zdolność do zidentyfikowania konkretnej osoby, z którą możemy się utożsamić, przynajmniej w kategoriach naszego wspólnego człowieczeństwa, jest niezbędna dla zdolności społeczeństwa do osądzania i doceniania samego dzieła. Powodem, dla którego nawet drobne dzieła Szekspira są regularnie wskrzeszane kosztem zasadniczo równoważnych dzieł z tego samego okresu, jest postać samego Szekspira. Pomysł, że inny człowiek żyjący setki lat temu napisał słowa wypowiadane teraz przed nami, prawdopodobnie piórem na kartce papieru lub pergaminie, znacznie zwiększa wartość kulturową sztuki. Dużą częścią uzasadnienia dla zgromadzenia się w pokoju, aby obejrzeć kolejną inscenizację Snu nocy letniej, jest to, że obecni widzowie i szersze społeczeństwo przywiązują dużą wagę do znaczenia dzieła Szekspira i rytualnego wykonania dzieła widzianego po raz pierwszy kilka wieków wcześniej. Użycie Chat GPT zakłóca to fundamentalne poczucie wspólnego zrozumienia, w jaki sposób możemy doceniać i oceniać teksty sztuk oraz ich znaczenie dla naszej kultury.
Nawet jeśli użycie oprogramowania ogranicza się do generowania pomysłów, argumentowałbym, na podstawie mojego doświadczenia z Chat GPT, że takie użycie jest tak zakłócające dla procesu pisania sztuk, że należy zadać pytanie, czy ostateczny tekst można uznać za autentyczną sztukę. Każdy etap procesu pisania sztuk jest cenny w konstruowaniu sztuki pod względem podobieństwa do naszego wspólnego pomysłu na sztukę, a także nasycania końcowego produktu osadzonym znaczeniem. Początkowy punkt wyjścia jest krytyczny w ustalaniu ścieżki dla procesu rozwoju, zapewniając zarówno inspirację, jak i przewodnik po całym procesie pisania. Często pierwsze pytanie w wywiadach z artystami na temat ich pracy dotyczy inspiracji i szczegółów stojących za kształtującymi etapami procesu twórczego. Dlatego też, aby zasadniczo delegować ten etap pracy do oprogramowania, zasadniczo podważa się kluczowy element procesu, a zatem ekspresyjną autentyczność samego ostatecznego dzieła.
Wniosek
Fakt, że Chat GPT nie jest dziś w stanie wyprodukować realistycznego fałszerstwa, jest nieistotny, ponieważ pewnego dnia, być może wcześniej niż się spodziewamy, oprogramowanie będzie w stanie zrobić to z szybkością i dokładnością, które uważamy za szokujące. W takich okolicznościach nominalna autentyczność dowolnego tekstu będzie musiała zostać zakwestionowana, ponieważ każdy pisarz może być skutecznie naśladowany przez kogokolwiek innego. Można sobie wyobrazić zapomniane teksty elżbietańskie lub niepublikowane dzieła z XIX wieku odkrywane z zaskakującą regularnością. Jednak być może bardziej zakłócające dla zbiorowego pojęcia tego, co oznacza napisanie sztuki, będzie, jeśli pisarz, być może uznany z reputacją i odrębnym stylem, zdecyduje się skorzystać z generatora języka wspomaganego przez sztuczną inteligencję i nie przyzna się do tego publicznie. Fotografowie już użyli sztucznej inteligencji do tworzenia nagradzanych zdjęć, przyznając się do wykorzystania sztucznej inteligencji w tym procesie dopiero po fakcie (Parshall). Dzień, w którym tekst wspomagany przez sztuczną inteligencję pojawi się na profesjonalnej scenie bez uznania wkładu technologii, wydaje się nieunikniony.
Jeśli jako społeczeństwo nadal cenimy sztukę jako formę sztuki, która może nas bawić, krytykować społeczeństwo i umożliwiać nam publiczną refleksję nad ideami krytycznymi dla zrozumienia natury ludzkiej, to musimy podobnie cenić proces, który prowadzi do stworzenia sztuki. W świecie sztuki powtarzalna natura wielu dzieł sztuki nie zawsze prowadziła do dewaluacji ich wartości; zamiast tego wzmacniała kontrolę autentyczności danego dzieła, jak pokazuje zamieszanie wokół Salvator Mundi Leonarda da Vinci . Być może, jak sugeruje Mark Bly, dwuetapowy proces tworzenia sztuki, w którym dramatopisarz przekazuje tekst reżyserowi i obsadzie, jest przestarzały, a dramatopisarz musi być pełniej zintegrowany z aktywnym tworzeniem wydarzenia teatralnego (cyt. w Trencsényi), ponieważ rozwinęłoby to rolę dramatopisarza poza możliwościami oprogramowania opartego na ekranie, a tym samym z dala od łatwo programowalnej funkcji, którą można powielić za pomocą komputerów. Chciałbym jednak twierdzić, że w społeczeństwie, które jest nieustannie zagrożone przez zbliżający się postęp sztuczności, nadal istnieje miejsce na podkreślanie i oddawanie czci autentycznemu, czysto ludzkiemu wysiłkowi, jakim jest napisanie tekstu sztuki.
Bibliografia
Akbar, Arifa. „ Rise of the Robo-Drama: Young Vic Creates New Play Using Artificial Intelligence ” The Guardian , 2021. Dostęp 26 czerwca 2023.
Barthes, Roland. „Śmierć autora”. Aspen , tom 5 i 6, 1967.
Benjamin, Walter. Dzieło sztuki w dobie jego technologicznej reprodukcji . 1936.
Boden, Margaret A. „Autentyczność i komputerowa rzeczywistość.” Digital Creativity , tom 18, nr 1, marzec 2007, s. 3–10, doi:10.1080/14626260701252285.
Chat GPT i Dominic Chamayou-Douglas. „Definicja Chat GPT.” Open AI , 2023.
—. ’ Wymyśl tytuł sztuki Martina Crimpa ’. Open AI , 2023.
—. „ Rozważania dramatopisarza na temat ChatGPT ”. Open AI , 2023.
—. „ Napisz klasyczną grecką tragedię .” Open AI , 2023.
—. „ Napisz sztukę w stylu Toma Stopparda .” Open AI , 2023.
—. „ Napisz scenę z realistycznej sztuki o rodzinie ”. Open AI , 2023.
—. „ Napisz dialog do sztuki o stracie dzieciństwa w oszczędnym stylu, takim jak Carol Churchill .” Open AI , 2023.
—. „ Napisz fabułę do stereotypowej sztuki Arthura Millera ”. Open AI , 2023.
Coeckelbergh, Mark. „Czy maszyny mogą tworzyć sztukę?” Filozofia i technologia , tom 30, nr 3, 2017, s. 285–303, doi:10.1007/s13347-016-0231-5.
Davies, Stephen i in. A Companion to Aesthetics . John Wiley and Sons, Incorporated, 2009.
Dutton, Denis. „Autentyczność w sztuce.” The Oxford Handbook of Aesthetics , pod redakcją Jerrolda Levinsona, tom 1, Oxford UP, 2009, doi:10.1093/oxfordhb/9780199279456.003.0014.
Ekárt, Anikó i in., redaktorzy. Computational Intelligence in Music, Sound, Art and Design . Springer International Publishing, 2019, doi:10.1007/978-3-030-16667-0.
Neill, Alex w Gaskell, Ivan i Salim Kemal. Performance i autentyczność w sztuce , 1999, doi:10.1017/CBO9780511520051.
Gaut, Berys i Dominic Lopes, redaktorzy. The Routledge Companion to Aesthetics . Routledge, 2013, doi:10.4324/9780203813034.
Hern, Alex. „ Elon Musk dołącza do apelu o wstrzymanie się od tworzenia gigantycznej sztucznej inteligencji „cyfrowych umysłów”. The Guardian , 2023. Dostęp 26 czerwca 2023.
Huang, Ruijing i Bob LT Sturm. „Przeformułowanie 'Aury’: autentyczność w zastosowaniu AI do irlandzkiej muzyki tradycyjnej”. Konferencja AI Music Creativity , 2021.
Lenain, Thierry. „Authenticité Iconique kontra Authenticité Artistique. à Partir d’une Œuvre de Francis Alÿs.” Noesis , nie. 22–23, 2014, s. 73–90, doi: 10.4000/noesis.1888.
Parshall, Allison. „ Jak ten obraz AI wygrał duży konkurs fotograficzny .” Scientific American , 2023. Dostęp 10 października 2023.
Rosa, Rudolf i in. „THEaiTRE: Sztuczna inteligencja w pisaniu sztuki teatralnej”. AI4Narratives , 2020, s. 9–13.
Sagoff, Mark. „Status estetyczny falsyfikatów.” The Journal of Aesthetics and Art Criticism , tom 35, nr 2, 1976.
Sierz, Aleks. Rewriting The Nation . 1. wyd., Bloomsbury Methuen Drama, 2011, doi:10.5040/9781408166819.
Stoppard, Tom. „Trudny problem”. Trudny problem , Faber and Faber, 2019, doi:10.5040/9780571361991.00000004.
Trencsenyi, Katalin. „ «Kwestionujący duch» — dramaturgia w Ameryce”. Krytyczne etapy/sceny krytyczne , tom. 12, 2015.
UNESCO. Wytyczne operacyjne dotyczące wdrażania Konwencji o światowym dziedzictwie . Międzyrządowy Komitet ds. Ochrony Światowego Dziedzictwa Kulturowego i Naturalnego, 2011.
Wong, Matteo. „ Artyści przegrywają wojnę ze sztuczną inteligencją .” The Atlantic , 2023. Dostęp 12 października 2023.
* Dominic Chamayou-Douglas jest doktorantem na uniwersytetach w Kent (Wielka Brytania) i Lille (Francja), którego obszary zainteresowań obejmują współczesne pisanie sztuk teatralnych, narratologię, teorię tłumaczeń i technologię pisania. Jest czynnym dramatopisarzem, twórcą teatralnym i tłumaczem, którego dzieła były wystawiane na różnych festiwalach i w różnych miejscach w Wielkiej Brytanii i Francji. Był również współzałożycielem i producentem Paris Fringe Festival, wielojęzycznego międzynarodowego festiwalu współczesnego teatru i performansu.
Prawa autorskie © 2023 Dominic Chamayou-Douglas
Krytyczne etapy/sceny krytyki e-ISSN:2409-7411
Niniejsza praca jest licencjonowana na warunkach
licencji Creative Commons Uznanie autorstwa-Międzynarodowe CC BY-NC-ND 4.0.
Link do artykułu:
Towards the Artificially Intelligent Playwright: Experimentation with Chat GPT
