Społeczne korzenie samobójstwa: teoretyzowanie znaczenia zewnętrznego świata społecznego dla samobójstw i zapobiegania samobójstwom / Anna S. Mueller, Seth Abrutyn, Bernice Pescosolido i Sarah Diefendorf 

Przez
Piotr Kotlarz
-
0
192
Plik:Édouard Manet – Le Suicidé (ok. 1877).jpg. Z Wikipedii, wolnej encyklopedii.

Streszczenie

W ciągu ostatnich 20 lat zaobserwowano dramatyczny wzrost wskaźników samobójstw w Stanach Zjednoczonych i innych krajach na całym świecie. Tendencje te uznano za kryzys zdrowia publicznego wymagający pilnej potrzeby nowych rozwiązań i pobudziły znaczące wysiłki badawcze mające na celu lepsze zrozumienie samobójstwa i strategii jego zapobiegania. Niestety, pomimo znaczącego wkładu w powstanie suicydologii – poprzez klasyczne dzieło Emile’a Durkheima „Suicide” (1897/1951) – rola socjologii jest mniej widoczna we współczesnych wysiłkach zmierzających do zajęcia się tymi tragicznymi tendencjami, chociaż, jak pokażemy, teorie socjologiczne są bardzo obiecujące dla pogłębianie wiedzy na temat samobójstwa i zwiększanie skuteczności zapobiegania samobójstwom. W tym miejscu dokonujemy przeglądu teorii socjologicznej i badań empirycznych dotyczących samobójstw. Zaczynamy tam, gdzie wszyscy socjolodzy powinni: od Durkheima. Oferujemy jednak pełniejsze zrozumienie spostrzeżeń Durkheima na temat samobójstwa niż wcześniejsze recenzje przedstawione przez badaczy innych dyscyplin. Czyniąc to, ujawniamy niuanse i bogactwo spostrzeżeń Durkheima, które w dużej mierze zostały utracone we współczesnej suicydologii, mimo że stanowiły podstawę wszystkich socjologicznych teorii samobójstwa – nawet tych, które wyszły poza jego model. Kontynuujemy dyskusję na temat powszechnie uznawanych ograniczeń teorii samobójstwa Durkheima i przyglądamy się, jak nowsze wysiłki teoretyczne nie tylko rozwiązały te obawy, ale zrobiły to poprzez udostępnienie większej części teoretycznego i empirycznego zestawu narzędzi socjologii w kwestii samobójstwa. W szczególności przyglądamy się, jak najnowsze socjologiczne teorie samobójstwa uwzględniają spostrzeżenia z teorii sieci społecznych, socjologii kultury, socjologii emocji i socjologicznej psychologii społecznej, aby lepiej określić wpływ zewnętrznego świata społecznego na indywidualny ból i cierpienie psychiczne. Kończymy, tworząc wyraźne pomosty między socjologiczną i psychologiczną teorią samobójstwa; poprzez zwrócenie uwagi na ważne ograniczenia wiedzy na temat samobójstwa – szczególnie w odniesieniu do roli organizacji, nierówności i intersekcjonalności w samobójstwach – w rozwiązaniu których socjologia może pomóc.
Słowa kluczowe: Socjologia, Durkheim, samobójstwo, powiązania społeczne, sieci społecznościowe, psychologia społeczna, zarażenie samobójstwem, zapobieganie samobójstwom

Wstęp

W ciągu ostatnich 20 lat zaobserwowano dramatyczny wzrost wskaźników samobójstw w Stanach Zjednoczonych i innych krajach na całym świecie ( Curtin i in., 2016; Lee i in., 2018; Martini i in., 2019 ). Tendencje te uznano za kryzys zdrowia publicznego wymagający pilnej potrzeby nowych rozwiązań ( Office of the Surgeon General and National Action Alliance for Suicide Prevention, 2012 ) i pobudziły znaczące wysiłki badawcze mające na celu lepsze zrozumienie samobójstwa ( Joner, 2005; Klonsky i in., maj 2015; O’Connor i Kirtley, 2018 ) oraz strategie zapobiegania temu ( Wyman i in., 2010; Wasserman i in., 2015 ). Niestety, pomimo znaczącego wkładu w powstanie suicydologii – poprzez klasyczne dzieło Emile’a Durkheima (1897/1951) Samobójstwo – rola socjologii jest mniej widoczna we współczesnych wysiłkach zmierzających do zajęcia się tymi tragicznymi tendencjami, chociaż, jak pokażemy, teorie socjologiczne są bardzo obiecujące dla pogłębianie wiedzy na temat samobójstwa i zwiększanie skuteczności zapobiegania samobójstwom.

W tym artykule dokonujemy przeglądu socjologicznych teorii samobójstwa, których wyraźnym celem jest budowanie mostów. Zaczynamy tam, gdzie wszyscy socjolodzy powinni: od Durkheima. Oferujemy jednak pełniejsze zrozumienie spostrzeżeń Durkheima na temat samobójstwa niż wcześniejsze recenzje dostarczane przez osoby niebędące socjologami ( Joiner, 2005 ). To jest krytyczne. Duża część niuansów i bogactwa spostrzeżeń Durkheima została zatracona we współczesnej suicydologii, a mimo to Durkheim ma fundamentalne znaczenie dla zrozumienia socjologicznych teorii samobójstwa, a także zrozumienia potencjału socjologii dla suicydologii. Omawiamy także ograniczenia podejścia Durkheima oraz to, jak nowsze wysiłki nie tylko rozwiązały te obawy, ale uczyniły to poprzez odsłonięcie szerszego zestawu teoretycznych i empirycznych narzędzi socjologii w kwestii samobójstw. Spostrzeżenia te czerpią w dużej mierze z teorii sieci społecznych, socjologii kultury, socjologii emocji i socjologicznej psychologii społecznej. Kończymy, tworząc wyraźne pomosty między socjologiczną i psychologiczną teorią samobójstwa oraz zwracając uwagę na ważne ograniczenia wiedzy na temat samobójstwa – szczególnie w odniesieniu do roli organizacji, nierówności i intersekcjonalności – którymi nauka socjologiczna jest wyjątkowo przygotowana, aby się nimi zająć.

Wyjaśnienie Durkheima

Socjologiczne badanie samobójstw pozostaje zakorzenione w empirycznym badaniu samobójstw założyciela Émile’a Durkheima (1897/1951), które nadal stanowi największy wkład tej dyscypliny w suicydologię (Joiner, 2005). Teoria Durkheima zakłada dwie podstawowe zasady: (1) że struktura wskaźników samobójstw jest pozytywną funkcją struktury grupy lub klasy relacji społecznych ludzi oraz (2) że relacje społeczne różnią się w zależności od ich poziomu integracji i (moralnej) regulacji. Chociaż Durkheim nigdy wyraźnie nie zdefiniował swoich wymiarów, socjologowie ogólnie traktowali integrację jako elementy strukturalne relacji społecznych, takie jak liczba i gęstość więzi (Pescosolido, 1990, 1994; Bearman, 1991), a regulację jako stopień, w jakim porządek moralny zbiorowości kontroluje i koordynuje postawy i zachowania jej członków (Bjarnason, 1998; Abrutyn i Mueller, 2016). Dodatkowo Durkheim wyartykułował dwa kontinua i cztery rodzaje samobójstw związanych z integracją i regulacją: samobójstwa egoistyczne/altruistyczne (zbyt mało ↔ zbyt dużo integracji) oraz samobójstwa anomiczne/fatalistyczne (zbyt mało ↔ zbyt dużo regulacji).
Co ważne, Durkheima nie interesowała subiektywna ocena zmarłych samobójców, wyjaśniająca, dlaczego wybrali samobójstwo, ale raczej postrzegał samobójstwo, podobnie jak nadużywanie alkoholu czy zabójstwo, jako objaw zbiorowego rozkładu społeczeństwa. Z kolei zamiast skupiać interwencje mające na celu ograniczenie samobójstw na pojedynczych osobach, argumentował [podobnie jak wielu współczesnych naukowców zajmujących się zdrowiem populacji (  ;  )], że skuteczniejszą drogą ochrony indywidualnego dobrostanu są zbiorowe projekty publiczne w celu wywołania ochronnych zmian strukturalnych. Zmiany te mogą przywrócić integracyjne i regulacyjne funkcje grup społecznych, do których należą jednostki, lub zmniejszyć intensywną presję wywieraną na jednostki w grupach społecznych, w których integracja i regulacja przekroczyły „zdrowy” poziom. Durkheim pisał w czasie ogromnych zmian politycznych, gospodarczych i kulturowych, co z kolei motywowało jego nacisk na rodzaje samobójstw opierających się na zbyt małej integracji lub regulacji zamiast niebezpieczeństw związanych ze zbyt dużą ilością. W rezultacie badania empiryczne sprawdzające, kiedy i dlaczego powiązanie lub klarowność moralna mogą okazać się fatalne dla członków grupy, zostały stosunkowo niedawno odłożone na bok; punkt, do którego powrócimy poniżej.

Integracja i samobójstwo

Spośród dwóch czynników społecznych integracja Durkheima wywarła najgłębszy wpływ zarówno na socjologię, jak i suicydologię. Wyjaśniając siłę integracji, Durkheim argumentował, że im bardziej rozległe i gęstsze relacje społeczne w kolektywie – tj. im bardziej zintegrowany jest kolektyw – tym bardziej poszczególni członkowie grupy stają się uwikłani, a zatem tym większy sens i cel czują jednostki w swoim życiu. . Zauważył: „Więź, która łączy [jednostki] z [grupą], przywiązuje ich do życia [i] zapobiega tak głębokiemu odczuwaniu osobistych problemów (1951: 209–210)”. Kontynuuje, że cierpienie fizyczne, psychiczne czy duchowe „nie istnieje dla wierzącego mocnego w swojej wierze ani dla człowieka silnie związanego więzami społeczeństwa domowego lub politycznego” (tamże, 212). Ta zbiorowa przynależność chroni jednostki przed tym, co Durkheim określił mianem „egoistycznego” samobójstwa lub samobójstw wynikających z izolacji i braku przynależności zbiorowej. Integracja zatem rodzi się z powtarzających się relacji społecznych, które wymagają opieki i opieki i które są osadzone w większych sieciach tworzących grupy, społeczności, a może nawet państwa narodowe. Obejmuje to przywiązanie do rodziny i sąsiedztwa (  ;  ;  ), a także społeczności (  ). Relacje te zapewniają członkom to, co socjologowie nazywają kapitałem społecznym, czyli materialnymi i niematerialnymi korzyściami wynikającymi z członkostwa (  ;  ).
W najnowszych teoriach suicydologii integracja została operacjonalizowana poprzez postrzeganie przynależności (  ) i powiązania (  ;  ). Jednak Durkheima nie interesowały spostrzeżenia ani oceny, które, jego zdaniem, były subiektywne. Zamiast tego integracja ma być cechą charakterystyczną grupy, a nie jednostek (  ;  ;  ). Niezależnie od tego podstawowe założenie Durkheima – że wysoka integracja (mierzona na poziomie zbiorowym lub indywidualnym postrzeganiem) chroni przed samobójstwem – uzyskało spójne, silne wsparcie empiryczne niezależnie od czasu i przestrzeni oraz granic dyscyplinarnych (  ;  ;  ).

I odwrotnie, druga strona egoistycznego samobójstwa – samobójstwa spowodowane zbyt dużą integracją lub samobójstwa altruistyczne – spotkała się z niewielką uwagą teoretyczną i empiryczną (Davies i Neal, 2000; Stack, 2004). W ocenie Durkheima zwarte społeczeństwa mogą pozbawić jednostki zdolności do podejmowania decyzji w pewnych warunkach, prowadząc do samobójstw dla „dobra grupy”. Wskazał na przykład na hinduskie sati, rzadką formę samobójstwa, w której hinduskie wdowy są zmuszane do rzucenia się na stos pogrzebowy męża (Abrutyn, 2017). Choć Durkheim uważał nadmiernie zintegrowane samobójstwa za relikty wcześniejszych form społeczeństwa, Abrutyn i Mueller (2016) argumentowali, że są one bardziej powszechne, niż nam się wydaje. Wskazując na literaturę dotyczącą kapitału społecznego (Coleman, 1988; Portes, 2014) i klastrów samobójstw (Niedzwiedz i in., 2014), argumentują, że na mezopoziomie społeczeństwa możemy znaleźć liczne przykłady społeczności, w których struktura społeczna może być niezwykle gęsta, takie jak niektóre wspólnoty religijne (Coleman, 1988), szkoły średnie i dzielnice (Mueller i Abrutyn, 2016), bazy wojskowe i instytucje takie jak więzienia lub oddziały psychiatryczne (Abrutyn i Mueller, 2018). Rzeczywiście, wiele z tych miejsc jest nieproporcjonalnie podatnych na powstawanie klastrów samobójstw (Haw i in., 2013). Podkreśla to potencjalne wady więzi, takie jak myślenie grupowe lub wysokie koszty niezgodności (Portes, 2014) i ostrzega naukowców przed uznawaniem więzi za zjawisko czysto ochronne.

Regulacja i samobójstwo

Durkheim argumentował również, że wskaźniki samobójstw są powiązane ze stopniem, w jakim zasady i normy społeczne danej grupy były jasne, spójne i podzielane za obopólną zgodą. Życie w słabo uregulowanym społeczeństwie lub grupie społecznej skutkowało – jak to określił Durkheim – samobójstwami „anomicznymi”. Zasadniczo Durkheim założył, że ludzie, jako zwierzęta, nie są z natury istotami moralnymi, ale muszą nabywać moralność z zewnątrz. Warto zauważyć, że w czasach Durkheima „moralność” była synonimem słowa „społeczny”, dlatego też postrzegał on więzi społeczne jako posiadające cechy integracyjne, takie jak intymność , i cechy regulujące, takie jak zobowiązania i oczekiwania moralne. W ten sposób Durkheim wyznaczył kilka dróg prowadzących do deregulacji prowadzącej do samobójstwa. Po pierwsze, w społeczeństwach, w których normy stale się zmieniały i/lub w których nastąpiło ogólne załamanie jasności moralnej, zdolność ludzi do łatwego określenia swojego celu byłaby stale atakowana. Po drugie, regulacje mogą zostać nagle osłabione albo przez zmianę statusu jednostki (np. utratę pracy), albo przez kryzys zbiorowy (np. recesję gospodarczą lub globalną pandemię), który podważa zdolność społeczeństwa do zapewniania jasnych wskazówek moralnych i społecznych . Krótko mówiąc, Durkheim postrzegał poczucie wspólnej przejrzystości moralnej jako niezależną siłę zapewniającą ochronę członkom grupy. Choć Durkheim kładł nacisk na poziom społeczny, warto zauważyć, że możemy także rozwijać relacje moralne z grupą (  ) oraz abstrakcyjny system norm (  ), który rozszerza „sieć” w których dana osoba może znaleźć się chroniona.
Podobnie jak integracja, zbyt wiele regulacji może również powodować to, co Durkheim określił jako „fatalistyczne” samobójstwo. Według Durkheima samobójstwa fatalistyczne miały miejsce, gdy członkowie grupy lub kategorii społecznej byli poddawani intensywnemu przymusowi psychicznemu i fizycznemu, w wyniku czego nie było nadziei na przyszłość bez cierpienia. Chociaż  argumentował, że samobójstwo bardzo często polega na ucieczce od bólu, podobnie jak inne typy Durkheima, samobójstwa fatalistyczne odnoszą się do klasy samobójstw, które nie są ograniczone konkretnymi indywidualnymi motywami. Do tej pory niewiele badań wyraźnie zajmowało się fatalistycznym samobójstwem Durkheima, chociaż możemy podać kilka przykładów jego potencjalnego potencjału badawczego. Po pierwsze, nierówność strukturalna lub brutalny ucisk w rodzinach lub społecznościach mogą sprawić, że grupy uciskanych jednostek będą nieproporcjonalnie podatne na (fatalistyczne) samobójstwa. Wiemy na przykład, że kobiety pozostające w związkach zawierających przemoc często czują się uwięzione i nadmiernie regulowane (  ); i są bardziej podatne na samobójstwa (  ). Na przykład kobiety na obszarach wiejskich Chin lub Iranu (  ; także  ) również mogą pasować do tego wzorca, podobnie jak kobiety kolorowe, które emigrują do innego kraju i znajdują się w niepewnej sytuacji zawodowej (  ). Po drugie, zamachowcy-samobójcy są często nadmiernie regulowani (przez jakiś wojskowy lub kolonizacyjny system polityczny, a także nadmiernie zintegrowani ze swoją lokalną społecznością), co może wytworzyć rodzaj struktury wyznaczającej możliwości stawiania oporu i wyrażania swoich zobowiązań wobec społeczności (  ;  ).

Ograniczenia Durkheima

Pomimo znaczenia teorii Durkheima dla suicydologii w ogóle, a socjologii samobójstwa w szczególności, teoria Durkheima nie jest pozbawiona ograniczeń, które z kolei ukształtowały bardziej współczesne socjologiczne teorie samobójstwa.
Jedno z najstarszych i najbardziej zauważalnych ograniczeń Durkheima ma charakter metodologiczny. Durkheimowi nie udało się odpowiednio zająć się błędem ekologicznym polegającym na badaniu wskaźników samobójstw w celu zrozumienia indywidualnych zachowań. Durkheim stanowczo argumentował, że siły społeczne lub makropoziomowe (integracja i regulacja) spowodowały zachowanie na poziomie indywidualnym (samobójstwo), a jednak związek między siłami społecznymi na poziomie społecznym a zachowaniem indywidualnym jest trudny, ale kluczowy do udokumentowania. Na ograniczenia metodologiczne Durkheima nakładał się klimat intelektualny jego czasów. Jako rodząca się dyscyplina Durkheim ciężko pracował, aby rozróżnić i legitymizować socjologię poza psychologią i antropologią. Niemożliwe było więc posługiwanie się koncepcjami psychologii społecznej czy kultury – dwoma zbiorami zjawisk, odpowiednio, powiązanymi z innymi dyscyplinami. Nie potrafił na przykład myśleć o tożsamości czy emocjach w kategoriach socjologicznych i dlatego nie potrafił przenieść socjologii na mikropoziom rzeczywistości społecznej. Jak zobaczymy, to ograniczenie, a także wyraźne odrzucenie przez Durkheima teorii naśladownictwa Gabriela Tarde’a (  ) również do niedawna powstrzymywały współczesnych socjologów od myślenia o tym, jak samobójstwo może przenosić się z jednej osoby na drugą. Wreszcie głównym ograniczeniem jest brak zainteresowania Durkheima władzą i nierównością oraz dziedzictwem, które z tego wynikło. Chociaż Durkheim postrzega regulacje jako pocieszające i wspierające, istnieje granica pomiędzy moralną (i fizyczną) władzą będącą kotwicą w chaotycznej burzy a źródłem dominacji i ucisku. Linia ta, jak zobaczymy, przesłania rolę nierówności, rozwarstwienia i ucisku w samobójstwach. Krótko mówiąc, niezależnie od wagi podstawowych spostrzeżeń Durkheima, nie pomagają one nam zrozumieć (a) dlaczego dana osoba umiera w wyniku samobójstwa i (b) mechanizmów, dzięki którym zewnętrzne siły społeczne przedostają się do czyjejś psychiki, powodując ból i czyniąc ją bezbronną do samobójstwa.
W następnej części przedstawiamy postęp socjologiczny w rozumieniu samobójstwa, koncentrując się na nowych podejściach strukturalnych, a następnie kulturowo-społeczno-psychologicznych, które pojawiły się w ciągu ostatnich dwóch lub trzech dekad. Z pewnością podejście Durkheima w dalszym ciągu dominuje nad socjologią, a w niedawnym przeglądzie ubolewa się nad zwykłym brakiem nowych podejść do socjologii samobójstwa (  ), a zatem chociaż podkreślamy wszystkie najważniejsze wkłady naukowe i teoretyczne, jak możliwe, podstawowy brak programów lub zespołów badawczych wynika z bardziej ogólnego ograniczenia socjologii samobójstwa. Podobnie jak Durkheim, te projekty teoretyczne i metodologiczne opierają się na idei, że istnieją wyłaniające się, odrębne właściwości, których nie można sprowadzić do jednostki, jej postrzegania lub podejmowania decyzji. Nie zaprzeczają jednak znaczeniu czynników intrapersonalnych, zamiast tego starają się je uzupełniać. Łącznie postępy te mają ogromne znaczenie dla ogólnych teorii samobójstw i zapobiegania samobójstwom.

Wgląd w strukturę

Jedną z pierwszych dużych innowacji w teorii makro Durkheima było włączenie osiągnięć socjologii strukturalnej – a mianowicie spostrzeżeń z teorii sieci społecznościowych – w celu ustalenia, jaki wpływ na samobójstwo ma integracja społeczna i regulacje. Struktura społeczna jest pojęciem szczególnie nieuchwytnym, ale zwykle odnosi się do zbioru stabilnych układów społecznych, które wykazują pewne właściwości niezależnie od konkretnych sprawców. Struktury społeczne głęboko kształtują indywidualne szanse życiowe (  ), dzieląc nas na konkretne możliwości, doświadczenia, subkultury, role społeczne i obowiązki. Mogą być one zarówno łatwe do zmierzenia, jak w dzielnicach, w których mieszkamy lub szkołach, do których uczęszczamy, albo złożone i nieuchwytne. Teorie sieci ułatwiają identyfikację lokalnych struktur społecznych, które są istotne dla jednostki i lepiej oddają rzeczywistość świata społecznego, który ją otacza w codziennym życiu (  ).
Jednym z największych osiągnięć socjologii samobójstwa jest opracowanie teorii Durkheima w sieciach społecznościowych. Takie podejście pozwala na większą specyfikę struktur społecznych i krzyżowanie się ze współczesną teorią społeczną. W przypadku „społeczeństw” Durkheima przełożonych na działanie różnych sieci, solidarność wynika z obecności (lub braku) silnych, powiązanych relacji społecznych. Siła zewnętrznego świata społecznego zostaje zachowana, przy jednoczesnym bardziej realistycznym umiejscowieniu w nim jednostki. Kolejną zaletą podejścia sieciowego jest to, że unika się w nim zbyt optymistycznego postrzegania więzi osobistych jako zawsze ochronnych. Rzeczywiście, mnóstwo prac z perspektywy sieci społecznościowych od dawna wykazało, że obecność negatywnych więzi ma potencjalnie większy wpływ na dobrostan jednostki niż pozytywne (  ;  ).
Być może najważniejsze jest to, że podejście sieciowe podkreśla, w jaki sposób integracja i regulacje współistnieją i w rzeczywistości prawdopodobnie współdecydują o podatności na samobójstwo w zależności od miejsca. Idea sprzeczna z czterema odrębnymi „typami idealnymi” samobójstwa Durkheima (egoistycznym, anomicznym, fatalistycznym i altruistycznym). Zamiast tego uczeni opracowali krzywoliniową teoretyczną płaszczyznę predykcyjną z czterema niebezpiecznymi biegunami odpowiadającymi typom Durkheima (jak widać naRysunek 1). Jeden wymiar, biegnący od lewej do prawej, reprezentuje integrację. Inny wymiar, biegnący od tyłu do przodu, reprezentuje regulację. Obydwa wymiary przebiegają od wysokiego do niskiego, a ich interakcja generuje cztery typy samobójstw. Kiedy jednostki żyją w strukturach społecznych charakteryzujących się zbyt małą integracją i regulacją, nici sieci bezpieczeństwa społecznego są zbyt daleko od siebie, aby je złapać, gdy kryzysy destabilizują ich równowagę. Samobójstwa egoistyczne i anomiczne są następnie określane mianem „chorób nieskończoności” ze względu na skrajne luki w społecznej siatce bezpieczeństwa, która zwykle wspiera jednostki w czasach kryzysu indywidualnego lub społecznego. I odwrotnie, sieć bezpieczeństwa socjalnego zamyka się, gdy struktury społeczne są nadmiernie regulowane lub nadmiernie zintegrowane. Bez elastyczności i braku zabezpieczenia osoby doświadczające kryzysów uderzają w mur, który raczej burzy niż wspiera. To właśnie w środku sieci, gdzie więzy są umiarkowanie zintegrowane i regulowane, można bezpiecznie schwytać jednostki i powstrzymać ich odruchy samobójcze (  ;  ,  ).

Zewnętrzny plik zawierający obraz, ilustrację itp. Nazwa obiektu to fpsyg-12-621569-g001.jpg

Sieci i teoria samobójstwa Durkheima.
Niedawne badanie ilustruje siłę tego podejścia strukturalnego. Wykorzystując nowatorskie dane z USA łączące profil społeczny jednostek z profilem społecznym społeczności, w których żyją, w badaniu czerpie się z zasad teorii sieci społecznych dotyczących selektywnego przywiązania lub homofilii (tj. tendencji jednostek do nawiązywania kontaktów z podobnymi innymi osobami, zwanej czasem „ powiązania selekcyjne” w psychologii) i skojarzenia różnicowe (tzn. jednostki czasami zachowują się bardziej jak ci, z którymi wchodzą w interakcję) (  ). W szczególności badacze sprawdzili, czy obecność większej liczby „podobnych” lub „podobnych innych” będzie miała wpływ na indywidualne ryzyko samobójstwa i odkryli, że „identyczność” społeczności ogólnie zmniejsza indywidualne ryzyko samobójstwa. To wielopoziomowe badanie osadzonych w życiu jednostek daje wgląd w to, jak „podobność” wpływa na powiązania strukturalne, klimat normatywny i procesy dyfuzji społecznej. W rzeczywistości niektóre z najbardziej solidnych wyników badań nad samobójstwami na poziomie indywidualnym są radykalnie łagodzone poprzez uwzględnienie ich odpowiednika w środowisku społecznym (  ;  ). Niedawne badania ponownie potwierdzają pogląd, że obecne luki w sieciach bezpieczeństwa społecznego przyczyniają się do niepokoju emocjonalnego i skłonności samobójczych podczas pandemii Covid-19 (  ).
Łącznie odkrycia te sugerują krytyczne i fundamentalne socjologiczne spojrzenie na samobójstwo: łączność do pewnego stopnia chroni . Tam, gdzie zagrożonych jest zbyt mało innych osób (np. osoby zatrudnione w społeczności wyższej klasy średniej), więzi społecznie wspierające mogą być niedostępne, ale gdy innych dzieli ten sam los, poczucie indywidualnej porażki przekształca się w niepowodzenie strukturalne (np. bezrobotny w społeczność pasa rdzy), potencjalnie zmniejszając psychologiczną szkodę tego doświadczenia. Kiedy jednak poczucie rozpaczy lub fatalizmu ogarnie całą społeczność, zdolność widzenia jakiejkolwiek przyszłości może zostać ograniczona w społecznościach izolowanych i historycznie napiętnowanych (  ). Badania te pokazują, jak istotne jest rozważenie roli struktury społecznej i kultury w interakcjach społecznych, jako podstawowej cechy teorii samobójstwa; nierobienie tego stoi w sprzeczności z podstawowym wkładem we współczesne badania nad zdrowiem populacji (  ;  ). Pokazuje to również, że chociaż Durkheim oferował fundamentalne spostrzeżenia na temat samobójstwa, nadmierne skupianie się na swoich konkretnych hipotezach, a nie na ogólnych propozycjach teoretycznych lub próbach stworzenia sztucznie ogólnej teorii samobójstwa, tylko osłabia naszą zdolność zrozumienia, w jaki sposób zewnętrzny świat społeczny kształtuje samobójstwo. I chociaż strukturalne spojrzenie na samobójstwo stanowi ogromny postęp, współczesne badania socjologiczne podnoszą dwie kwestie teoretyczne, których nie można zignorować i które należy zsyntetyzować w ramach rozumienia samobójstwa jako złożonego zjawiska – kultury i zarażenia.

Narażenie na samobójstwo

Chociaż Durkheim zaprezentował  ogólną teorię samobójstwa, istnieją zawiłe aspekty interakcji społecznych, które wykraczają poza jego zakres, ale są powiązane z wpływem struktur społecznych i powiązań na samobójstwo. Drugi główny nurt badań socjologicznych bada narażenie na samobójstwo za pośrednictwem sieci społecznościowych i społeczności, oferując w ten sposób być może najwyraźniejszy przykład tego, jak więzi społeczne mogą powodować szkody (  ). Dziesięciolecia badań prowadzonych z wykorzystaniem różnych podejść metodologicznych i strategii modelowania przyczynowego potwierdziły, że narażenie na (1) doniesienia medialne dotyczące samobójstw (  ,  ,  ;  ;  ;  ) – zwłaszcza samobójstwa celebrytów – lub (2) osobiste wzorce do naśladowania, takie jak rodzice lub przyjaciele (  ;  ;  ;  ;  ;  ), wiąże się ze zwiększonym ryzykiem samobójstwa. Ten kierunek badań wyłonił się z serii badań przeprowadzonych przez socjologa Davida  ,  , które wykazały, że liczba samobójstw wśród odbiorców narażonych na doniesienia medialne o samobójstwach będzie chwilowo wzrastać. W tamtym czasie było to radykalne, ponieważ Durkheim zasłynął z zaprzeczania roli procesów mikrosocjologicznych związanych z interakcjami społecznymi, a także rozprzestrzenianiem się lub zarażaniem samobójstwem. Phillips zwrócił się do zapomnianego socjologa Gabriela Tarde’a, aby teoretycznie przemyślał to, co nazwał sugestią samobójczą – terminem wywodzącym się od Tarde’a, który pisał o rozprzestrzenianiu się idei i zachowań poprzez relacje społeczne (  ). Tarde był kimś, kogo można by nazwać psychologiem społecznym, ale na przełomie XIX i XX wieku jego epistemologia była zbyt bliska psychologii i dlatego Durkheim z miejsca ją odrzucił. Durkheim mocno wyznawał pogląd, że większe siły strukturalne mają charakter przyczynowy , w związku z czym zwykle rozumiany jest jako osoba odrzucająca pogląd, że samobójstwo może „rozprzestrzeniać się” lub być „społecznie zaraźliwe”. I chociaż badania wielokrotnie wykazały, przy użyciu bardziej konserwatywnych metod niż metoda Phillipsa, związek między ekspozycją na media a wzrostem wskaźników samobójstw, podobnie jak Durkheim, badania te nie są w stanie zidentyfikować głównego mechanizmu lub mechanizmów, które łączą ekspozycję na media z działaniami na poziomie indywidualnym.
Niemniej jednak po pracy Phillipsa pojawiła się seria obiecujących badań, które skupiały się na konsekwencjach narażenia na samobójstwo ze strony osobistego wzoru do naśladowania (  ;  ;  ). Wraz z rozwojem analiz sieciowych w XXI wieku badacze zajmujący się samobójstwami zajmujący się tą rozwijającą się tradycją zaczęli czerpać wskazówki z badań sieciowych, które wykazały, że wiele zachowań społecznych, takich jak otyłość i palenie, było społecznie „zaraźliwych”, niezależnie od czynników indywidualnych (  ,  ). Stało się oczywiste, że struktura sieci społecznościowej danej osoby ma znaczenie, ponieważ badania podłużne wykazały, że kontakt nastolatków z przyjaciółmi znajomych wiązał się z większym ryzykiem samobójstwa (  ). Podobnie wydaje się, że sieci społecznościowe mają wpływ na płeć, przy czym dziewczęta są najbardziej narażone na samobójstwo, gdy mają wyjątkowo małe sieci społecznościowe lub są zanurzone w wyjątkowo dużych (  ). Ponadto w przełomowym badaniu  wykorzystali analizę przestrzenną, aby określić, jak kluczowe cechy miejsca – takie jak stopień infrastruktury – mają dla skupiania się samobójstw w danych miejscach. Doszli do wniosku, że struktury miejsca i procesów dyfuzji nie można od siebie oddzielić; po raz kolejny ilustruje znaczenie teoretyzowania i modelowania wielu poziomów społeczeństwa, w obrębie których umiejscowione jest ludzkie zachowanie. Pomimo tych postępów pozostało pytanie, dlaczego i jak działa zarażenie samobójcze.
Chociaż jest to nadal obszar wymagający dalszego wyjaśnienia, w jednym wyjątkowym badaniu badacze wykorzystali dane sieciowe z parami nastoletnich przyjaciół, aby ustalić, czy wiedza o próbie samobójczej była konieczna, aby doszło do zarażenia samobójczego (  ). Badanie wykazało, że ryzyko samobójstwa w przypadku młodych ludzi, którzy nie wiedzieli, że ich przyjaciel próbował popełnić samobójstwo, z biegiem czasu nie było wyższe, choć jeśli o tym wiedzieli. Ponadto narażenie na myśli samobójcze przyjaciela nie było wystarczające, aby zwiększyć ryzyko myśli lub zachowań samobójczych rok później. Odkrycia te sugerują siłę behawioralnego modelowania ról. To, w jaki sposób, dlaczego i kiedy zachowania społeczne rozprzestrzeniają się za pośrednictwem sieci lub kontekstów społecznościowych, jest ważnym i ciągłym obszarem badań, szczególnie w ramach socjologii samobójstwa (  ) oraz szerzej nauki o sieciach społecznościowych (  ).

Przepisy, kultura i zachowanie

Chociaż opisane powyżej strukturalne teorie socjologiczne oferują wiele ważnych postępów w socjologii samobójstwa, pozostawiają kilka niezbadanych kwestii z nauk społecznych – w szczególności, jakie mechanizmy przekładają strukturę na znaczące przekonania i praktyki społeczne, które kształtują nasze postawy i zachowania związane ze zdrowiem psychicznym, a ostatecznie , samobójstwo. Prawdopodobnie te luki w socjologii samobójstwa można wypełnić, opierając się na spostrzeżeniach z szerszych teorii socjologii kultury i socjologicznej psychologii społecznej. Włączenie kultury i socjologicznej psychologii społecznej ma znaczenie z kilku powodów. Unikając wyjaśnień, które motywują zachowanie na podstawie percepcji wewnątrzosobowej, socjolodzy zgromadzili istotne dowody na to, że indywidualne zachowanie jest motywowane – i uzasadnione – w odniesieniu do sieci relacji społecznych oraz szerszych struktur i kultur, w których są one osadzone (  ;  ). Zaczniemy od przeglądu postępów teoretycznych, które na nowo konceptualizują regulacje Durkheima jako siłę kulturową, aby lepiej wyjaśnić, w jaki sposób kultura kształtuje zachowanie i samobójstwa.
Wybór przez Durkheima regulacji jako kluczowej siły przyczynowej był zakorzeniony w idei, że zbiorowe sposoby działania i myślenia nie tylko wzmacniają integrację – to znaczy, że wszyscy robią lub uważa się, że wszyscy robią te same rzeczy, a zatem więcej ich łączy niż różni – ale że byli zdrowi psychicznie, emocjonalnie i społecznie (  ). Chociaż Durkheim nie wyobrażał sobie zastosowania analizy kulturowej, jego koncepcje dotyczące regulacji całkiem dobrze pokrywają się ze współczesną socjologią kultury. Grupy różnej wielkości posiadają kultury, które są wspólne – w granicach zdrowego rozsądku – dając poszczególnym członkom poczucie tego, kim są, co powinni czuć, myśleć i robić w różnych warunkach oraz co to znaczy przynależeć do tej grupy. grupa (  ). Kultura aktywuje się za każdym razem, gdy członkowie wchodzą w interakcję w prawdziwym życiu lub gdy jeden z członków przewiduje lub wyobraża sobie interakcję z innym członkiem; kultura aktywuje się również za każdym razem, gdy stykamy się z jej zewnętrznymi reprezentacjami (  ), takimi jak katolik widzący krucyfiks. Członkowie obserwują się nawzajem i sankcjonują się nawzajem (patrz sieci), aby regulować swoje zachowanie. Jednakże kultura jest również uwewnętrzniona w naszych koncepcjach uogólnionego innego: ludzie nie działają tylko dlatego, że nie chcą być usankcjonowani przez innych, ale raczej motywuje ich do działania schemat kulturowy, skrypty i ramy, z którymi są narażeni i internalizować i uważać za normatywne (  ;  ;  ).
Ten zestaw spostrzeżeń ma fundamentalne znaczenie dla wyjaśnienia wszelkiego rodzaju zachowań społecznych, ale został w dużej mierze zaniedbany w suicydologii, mimo że od lat sześćdziesiątych XX wieku strukturalne i psychologiczne opisy samobójstw były krytykowane za ignorowanie roli, jaką znaczenia kulturowe odgrywają w rozumieniu i wyjaśnianiu różnic w samobójstwach na całym czas, przestrzeń i grupy/klasy ludzi (  ;  ;  ). I chociaż odrzucenie regulacji kulturowych jako mechanizmu przyczynowego może wydawać się kuszące, badania nad innymi typami zachowań pokazują, że kultura nie tylko nas kształtuje; reguluje nas moralnie – to znaczy może zakazać lub zalecić zachowanie jako opcję normatywną pod wspólnym zestawem warunków.
Jest to konieczne w przypadku suicydologii z dwóch powodów. Po pierwsze, w ciągu ostatnich dwudziestu lat teorie próbujące wyjaśnić, w jaki sposób myśli samobójcze przekształcają się w działania, dramatycznie się rozwinęły (  ;  ;  ). Po drugie, teorie te w dużej mierze pomijają prosty fakt, że samobójstwo jest aktem społecznym i dlatego jest pełne znaczeń kulturowych (  ;  ), które osoby próbujące symbolicznie uzewnętrznić przed zamierzoną i niezamierzoną publicznością, która nadaje sens samobójstwu poprzez znaczenia. oni też się zinternalizowali. Używając języka wielu współczesnych teorii psychologicznych, socjologia kultury dowodzi, że samobójstwo nie polega jedynie na nabyciu odpowiednich zdolności poznawczych i praktycznych do podjęcia próby, ale także na zdolności normatywnej , czyli przekonaniu, że samobójstwo jest realną i społecznie akceptowalną opcją zewnętrznego wyrażania siebie. coś odczuwanego wewnętrznie (  ;  ;  ).
W ostatnich dziesięcioleciach pojawiło się coraz więcej dowodów historycznych, antropologicznych i socjologicznych potwierdzających tezę, że kultura ma znaczenie w przypadku samobójstwa. Badania wyraźnie pokazują, że społeczeństwa i/lub podgrupy w obrębie tych społeczeństw kierują się różnymi przekonaniami na temat samobójstwa w czasie i przestrzeni (  ) i bardziej ogólnie (  ). Przekonania te ostatecznie przyczyniają się do tego, kiedy samobójstwo jest uzasadnione (  ;  ), jeśli w ogóle, i w związku z tym ustanawiają zakazy dla całych klas ludzi lub mogą uczynić samobójstwo opcją normatywną (  ;  ;  ;  ). Argument ten wykracza poza całe kultury i ma zastosowanie do subpopulacji i ich subkultur. Na przykład badania wykazały, że Amerykanie interpretują samobójstwa mężczyzn i kobiet poprzez bardzo różne „skrypty kulturowe” (  ,  ), co ma konsekwencje dla tego, jak dokonana przez nich samobójstwo może zostać wyrażona i przyjęta zarówno przez osobę próbującą, jak i przez jej zamierzoną (i niezamierzoną) grupę odbiorców (  ) oraz jaki typ osoby może być w pewnych warunkach narażony na ryzyko samobójstwa (  ). Inne badania wykazały charakterystyczne przekonania, a w konsekwencji praktyki samobójcze wśród młodych Latynosów w Stanach Zjednoczonych (  ), w szybko rozwijających się przestrzeniach miejskich w południowych Indiach (  ) i niektórych społecznościach tubylczych w Stanach Zjednoczonych (  ) i Kanada (  ).
Drugie badanie podkreślające rolę kultury w samobójstwie wywodzi się z psychologii klinicznej żałoby. Krótko mówiąc, Robert Neimeyer i jego liczni współpracownicy wykazali, że nagłe zgony, podobnie jak samobójstwa, są szokujące i zmuszają jednostki do nadania im sensu i przeszukania dostępnych znaczeń w ramach procesu żałoby (  ;  ). Choć nie jest socjologiem, Neimeyer i współpracownicy wielokrotnie odkrywają, że nadawanie znaczenia i żałoba zawsze mają miejsce w granicach zbiorowości, ponieważ budują spójne poczucie tego, dlaczego doszło do śmierci, poprzez indywidualne znaczenia każdego członka i bardziej ogólne znaczenia społeczne (  ;  ). W przypadku, gdy zbiorowe tworzenie znaczeń zawiedzie lub zostaną osiągnięte niezdrowe znaczenia, żałoba może się przedłużyć, co naraża jednostkę na znacznie większe ryzyko niepokoju emocjonalnego i samobójstwa.
Podobny zestaw badań bada wzajemne oddziaływanie struktury i kultury, łącząc spostrzeżenia Durkheima z niektórymi bardziej innowacyjnymi studiami kulturowymi. Na przykład badania przeprowadzone na społecznościach tubylczych wykazały ważne powiązania między obszarami społecznymi, kulturowymi i geograficznymi, które ograniczają sieci społeczne w niektórych społecznościach tubylczych do międzypokoleniowego negatywnego afektu doświadczanego i przekazywanego w wyniku dyskryminacji i uprzedzeń (  ;  ). Na przykład w jednej społeczności młodzież kojarzyła samobójstwo z przynależnością ; oznacza to, że śmierć samobójcza oznaczała wyraz przywiązania do oczekiwań grupy i jej członków (  ). Na wiejskich obszarach Chin  również zidentyfikowała powiązania między strukturą a kulturą: tam, gdzie tradycyjne rodziny patriarchalne ściśle ograniczały zdolność kobiet do wyrażania żalu, samobójstwo stało się sposobem wyrażania żalu, sprawiedliwości i gniewu. Wreszcie w niedawnej publikacji socjolodzy  wykorzystali niezwykle unikalne dane podłużne powiązane z rejestrami zgonów, aby zbadać, w jaki sposób pożądane zawody przez nastolatków płci męskiej przekładają się na ryzyko samobójstwa w połowie życia, gdy zawody te stały się niedostępne z powodu pogorszenia sytuacji ekonomicznej w tych zawodach. Zmiany strukturalne na rynku pracy wchodziły w interakcję z kulturowymi ideałami pracy i sukcesu, tak że w przypadku spadku zatrudnienia mężczyźni, którzy oczekiwali niezawodnej pracy w klasie robotniczej, byli bardziej narażeni na śmierć w wyniku samobójstwa (a także przedawkowania narkotyków) niż ich rówieśnicy. Badanie to sugeruje, że ryzyko samobójstwa generuje nie tylko osiągnięcia zawodowe lub wykształcenie, a nie tylko zmiany gospodarcze i społeczne; raczej makrospołeczeństwo przekłada się na cierpienie poprzez wartości kulturowe, tożsamość i oczekiwania jednostki.
Trzecia grupa badań skupiała się wokół dogłębnego etnograficznego studium przypadku społeczności zwanej „Topolowy Gaj” – białej, zamożnej, jednorodnej społeczności o intensywnej kulturze wysokiego ciśnienia, która ujawniła, że ​​zarówno młodzież, jak i rodzice opracowali wyjaśnienia dotyczące samobójstwa, które rozszerzyły się dla których opcją samobójczą było (  ). Młodzież wierzyła, że ​​inna młodzież popełniła samobójstwo, aby uciec przed intensywną presją, a nieszczęście wywołane presją spowodowało samobójstwo (  ;  ). Chociaż potrzebne są dalsze badania w tym zakresie (niektóre obiecujące badania dotyczące powiązania postaw z samobójstwem zob.  ;  ), badanie to sugeruje, że identyfikacja z postrzeganymi i społecznie uzasadnionymi motywami samobójstwa może zwiększać podatność młodzieży na samobójstwo i może być jednym z wyjaśnień, dlaczego gromady samobójstw tworzą się i utrzymują (  ;  ;  ). Dalsze badanie mechanizmów przekładających zewnętrzne czynniki środowiska społecznego na wewnętrzny ból psychiczny jest kluczowym projektem dla socjologii samobójstwa. Jedna ze strategii polega na integracji zasad zaczerpniętych z socjologicznej psychologii społecznej; projekt, który socjologia samobójstwa rozpoczął niedawno i którym zajmiemy się w następnej kolejności.

Niezbędna rola psychologii społecznej

Chociaż Durkheim nie był i nie mógł być psychologiem społecznym, współczesna socjologiczna psychologia społeczna oferuje kluczowe mechanizmy rozumienia i wyjaśniania samobójstwa w kontekście powiązań strukturalnych i kulturowych. Durkheim przyznał w Suicide, że przynależność jednostki do określonej grupy lub kategorii ludzi czyni ją mniej lub bardziej bezbronną w oparciu o integracyjne i regulacyjne cechy tego kolektywu. Współczesne relacje rozszerzyły te spostrzeżenia, łącząc je z indywidualnymi uczuciami lub przekonaniami na temat tego, kim jesteśmy i co powinniśmy robić. Jednakże to mechanizm łączący nas z grupą, czyli to, co socjologowie społeczni psychologowie nazywają tożsamościami, oraz emocjonalne przywiązanie, jakie mamy do naszej tożsamości i do grupy, pomagają nam zrozumieć, dlaczego struktury i kultury mogą być szkodliwe lub ochronne.
Podstawowe założenie społeczno-psychologicznej teorii samobójstwa opiera się zatem na czterech kluczowych aspektach tożsamości i emocji (  ). Po pierwsze, osoby, których tożsamość jest strukturalnie i kulturowo osadzona w związku, grupie lub szerszym systemie społecznym, odczują wyższy poziom zaangażowania w swoją tożsamość. Zaangażowanie zależy zarówno od intensywnych (intymnych i uczuciowych), jak i ekstensywnych (gęstych i licznych) więzi społecznych, które ewokują tożsamość (  ). Po drugie, gdy przywiązanie do tożsamości jest wysokie, osoba będzie także afektywnie przywiązana do samej więzi (  ). Po trzecie, im bardziej jednostka jest oddana swojej tożsamości i przywiązana do więzi, tym większy wpływ mają inni członkowie na jej uczucia, myśli i działania. Po czwarte, tam, gdzie istnieje mniej alternatywnych tożsamości i więzi, subiektywnie i/lub obiektywnie, regulacja kulturowa będzie najpotężniejsza, ponieważ ciągłe zaangażowanie i przywiązanie są bardziej pożądane niż wykluczenie i izolacja (  ). Poniżej zatem przyjrzymy się nieco bliżej, czym są tożsamości i dlaczego emocje, zwłaszcza społeczne, mogą pomóc w wyjaśnieniu przyczyn samobójstwa.

Tożsamość

Tożsamości to zinternalizowane znaczenia skupiające się wokół tego, jak jednostka rozumie siebie jako obiekt społeczny w relacji do prawdziwej osoby (dziecka), grupy (np. rodziny lub kongregacji), klasy społecznej (np. rasy, płci i zawód) lub abstrakcyjny kolektyw (np. amerykański), które są osadzone w strukturze społecznej (  ;  ;  ) i kulturze (  ). Z kolei, podobnie jak w przypadku obiektów katolickich przesiąkniętych zbiorowymi emocjami i znaczeniem publicznym, nasze tożsamości są obiektami nierozerwalnie związanymi ze zbiorowościami, w których są zakotwiczone, co czyni je tak samo naładowanymi emocjonalnie, jak same obiekty zewnętrzne. Są dla nas ważne, ponieważ liczą się relacje, które pozwalają im istnieć. I jak każdy przedmiot, który nabiera znaczenia w interakcji, w relacjach ludzie nabywają tę tożsamość, gdy dowiadują się, kim są, jakie oczekiwania mają wobec nich inni i że mają innych, jakich nagród, wyników i wpływu mogą się spodziewać mieć i tak dalej. Tożsamość ma znaczenie, a następnie samobójstwo i zdrowie psychiczne, ponieważ jest jedną z głównych ścieżek, dzięki której zewnętrzny świat społeczny nabiera znaczenia w postrzeganiu siebie. Nasza tożsamość sprawia, że ​​możliwość wykluczenia, odrzucenia i izolacji od cenionych grup społecznych staje się bolesna, nie tylko dlatego, że czujemy się samotni, ale dlatego, że część naszego „ja” może zostać uszkodzona lub utracona w wyniku tych doświadczeń społecznych. A kiedy przypisujemy sobie winę za odrzucenie przez grupę (itp.), emocje sygnalizujące, że jesteśmy „źli” lub „bezwartościowi”, mogą przerodzić się w ból psychiczny (  ) i pętlę sprzężenia zwrotnego negatywnych emocji (  ). .
Wracając zatem do badań nad Poplar Grove, młodzież w tej społeczności rzeczywiście uwewnętrzniła bardzo jasne, sztywne i spójne poczucie tego, czego oczekiwano od „typowej” młodzieży Poplar Grove (  ;  ). Niewielki charakter społeczności ograniczał różnorodność sposobów realizacji tej tożsamości, przez co nawet przypadki kontrfaktyczne, z którymi rozmawialiśmy, były boleśnie świadome oczekiwań. A ponieważ szkoła przyjęła niezwykle ważną rolę w życiu społeczności, tożsamość ta miała charakter transsytuacyjny, definiując prawie wszystkie relacje wewnątrz szkoły i poza nią. Miało to trzy kluczowe konsekwencje dla problemu samobójstw w Poplar Grove. Po pierwsze, młodzież zinternalizowała także kulturowy skrypt presji prowadzącej do emocjonalnego dystresu, co może prowadzić do tego, że samobójstwo stanie się normatywną opcją wyrażania własnej tożsamości i ugaszenia bólu. Po drugie, społeczność skazała większość dzieci na porażkę, ponieważ tylko jedno dziecko mogło zostać kapitanem drużyny piłkarskiej, głównym aktorem w dużym szkolnym przedstawieniu lub najpopularniejszym dzieckiem. Wszystko inne niż pięć zajęć AP w semestrze i same piątki były postrzegane przez młodzież jako porażka, przez co niespełnienie oczekiwań było normą, a nie wyjątkiem. Po trzecie, strach przed porażką, wyobrażanie sobie lub przewidywanie porażki oraz faktyczna porażka prowadzą do tego samego: wstydu (  ;  ). Wstyd to bolesna emocja społeczna sygnalizująca, że ​​dana osoba nie tylko nie spełniła oczekiwań, ale w rzeczywistości jest z tego powodu „złą” osobą; ma charakter społeczny w tym sensie, że wierzą, niezależnie od tego, czy jest to prawda, czy nie, że inni oceniają ich jako ułomnych. Tożsamości są ściśle powiązane z tym procesem, ponieważ niespełnienie oczekiwań generuje negatywny afekt, który zmusza nas do ich spełnienia (  ), ale ze względu na drugą opisaną powyżej konsekwencję niepowodzenie było postrzegane jako chroniczny, normalny stan dorastania. Dlatego musimy rozważyć nieco bardziej szczegółowo rolę emocji w samobójstwie.

Emocje

Ogólnie rzecz biorąc, suicydologia skupia się na poznawczej ocenie emocji (  ), w przeciwieństwie do samego afektu, który bardzo często jest kształtowany przez otaczający nas świat kulturowy. Emocje są zarówno „klejem” relacji społecznych, jak i mogą sygnalizować pomyślną integrację (  ), spełnienie zobowiązań lub oczekiwań bądź też niepowodzenie w ich realizacji; i jako takie stanowią podstawowy element sposobu, w jaki regulacja Durkheima zostaje internalizowana w dobrostanie psychicznym lub bólu (  ;  ). Zatem emocje tworzą i podtrzymują przywiązania do innych oraz nasze własne zaangażowanie w tożsamość związaną z przywiązaniem. Z kolei ten poziom integracji pociąga za sobą większą regulację, ponieważ jest bardziej prawdopodobne, że przejmujemy uczucia, myśli i działania osób, z którymi jesteśmy najbardziej związani emocjonalnie (  ). Z drugiej strony emocje, zwłaszcza negatywne emocje społeczne, takie jak zawstydzenie, poczucie winy czy wstyd, są sygnałami, że to połączenie jest zagrożone, rozwiązane lub utracone (  ). Związek między tożsamością a kulturą wskazuje zatem na dwa kluczowe wnioski wyciągnięte z badań nad emocjami i zachowaniem. Po pierwsze, kiedy nie prezentujemy naszej tożsamości tak, jak oczekują tego inni lub czego się spodziewamy, odczuwamy negatywne emocje społeczne, takie jak zawstydzenie, poczucie winy i wstyd (  ;  ). To, co sprawia, że ​​czujemy się źle ze sobą lub tworzy oceny poznawcze, takie jak bezwartościowość lub beznadziejność, jest w dużej mierze produktem środowiska kulturowego, które dostarcza nam oczekiwań co do tego, kim jesteśmy i dlaczego powinniśmy postępować. Po drugie, w zależności od kontekstu strukturalnego i kulturowego, te emocje społeczne mogą utrzymywać się wraz z upływem czasu, sprawiając, że coraz trudniej jest sprostać oczekiwaniom i przytłaczają nasze zwykłe funkcje poznawcze i behawioralne, co prowadzi nas do czerpania z istniejących kulturowych opcji radzenia sobie z tymi emocjami.
W szczególności wstyd lub emocje społeczne związane z postrzeganiem siebie jako zepsutego, zanieczyszczonego, wybrakowanego i pogardliwego przez innych – obiektywnie lub nie – odgrywają kluczową rolę (  ). Badania wykazały rolę, jaką wstyd odgrywa w szeregu negatywnych zachowań, takich jak przemoc domowa (  ), zaburzenia odżywiania (  ) i przestępczość (  ). Zawiera także pewne anegdotyczne powiązania z samobójstwem (  ;  ;  ). Ścieżkę wstydu można zatem powiązać bezpośrednio z naszą dyskusją na temat psychologii społecznej, tożsamości i oczekiwań: niespełnienie oczekiwań może wywołać wstyd. Częściowo może to wynikać z publicznie podzielanych znaczeń kulturowych. Na przykład badania w kulturach lub subkulturach o silnych tradycyjnych normach męskich wykazują znacznie więcej samobójstw „honorowych”, ponieważ niespełnienie męskich oczekiwań jest ściśle powiązane z samobójstwem jako sposobem na przywrócenie honoru (  ;  ). W większości przypadków po nagłej utracie statusu następuje intensywny wstyd i potrzeba przepracowania wstydu. Wstyd odgrywa także rolę w przypadku osób na podległych stanowiskach, których tożsamość jest spowijana poczuciem bezsilności. W niektórych tradycyjnie patriarchalnych społeczeństwach, takich jak wiejskie obszary Chin (  ), poza samobójstwem może nie być innego dostępnego kulturowo sposobu na przepracowanie wstydu. Rzeczywiście, jak pokazuje wykorzystanie  ;  ) teorii odkształceń i innowacyjnych metod, istnieją poważne ograniczenia strukturalne w dostępie do wielu uzasadnionych sposobów zmniejszania lęku i stresu. Młodzież również znajduje się w stosunkowo bezsilnej sytuacji, w połączeniu z niekorzystnym stanem rozwoju poznawczego i emocjonalnego, który uniemożliwia patrzenie daleko w przyszłość. Wstyd może być dla tych dzieci tak dotkliwy, że dostępność, przystępność i możliwość zastosowania scenariusza samobójstwa może być jedynym brakującym elementem prowadzącym do samobójstwa w związku z nadużywaniem narkotyków lub alkoholu. Zatem emocje społeczne są potężnym narzędziem, szczególnie gdy są zakorzenione w wyraźnych tożsamościach społecznych w cenionych środowiskach społecznych, poprzez które zewnętrzny świat społeczny przekłada się na wewnętrzny ból psychiczny.

Dyskusja

Socjologiczne teorie samobójstwa, inspirowane oryginalnymi pracami Durkheima, pomagają wyjaśnić, w jaki sposób zewnętrzny świat społeczny wpływa na dobrostan i psychikę jednostki, ujawniając w ten sposób społeczne korzenie samobójstwa. Zewnętrzny świat społeczny jest złożony i wielowarstwowy i można go scharakteryzować za pomocą struktur sieciowych i wspólnych kultur, które z kolei wpływają na poszczególnych członków grupy poprzez ich tożsamość społeczną i emocje społeczne. To, że zewnętrzne środowisko społeczne ma znaczenie dla rozwoju człowieka na przestrzeni całego życia, w tym dla zdrowia fizycznego i psychicznego, a nawet samobójstwa, niekoniecznie jest nowością. Jednakże wraz ze wzrostem wskaźników samobójstw w Stanach Zjednoczonych i na całym świecie znaczenie zrozumienia roli środowiska społecznego w samobójstwach i zapobieganiu samobójstwom stało się bardziej widoczne, a nawet pilne (  ). Socjologia, posiadająca długą tradycję określania, w jaki sposób społeczeństwo warunkuje życie ludzkie, jest dobrze przygotowana, aby odpowiedzieć na to wezwanie, jednocześnie budując mosty do innych dyscyplin.

Implikacje dla psychologicznych teorii samobójstwa

Wiele psychologicznych teorii samobójstwa uwzględnia czynniki społeczne i środowiskowe, co ułatwia włączenie socjologicznych spostrzeżeń do samobójstwa. Na przykład przynależność ma kluczowe znaczenie dla interpersonalnej teorii samobójstwa (IPT)  , a łączność jest kluczowym elementem trójstopniowej teorii samobójstwa (3ST  . Naszym zdaniem istnieją dwa główne sposoby włączania spostrzeżeń socjologicznych do głównych psychologicznych teorii samobójstwa. Po pierwsze, chociaż psychologiczne teorie samobójstwa uznają, że zewnętrzny świat społeczny ma znaczenie, generalnie sprowadzają go do postrzegania go przez jednostkę (np. przynależności i powiązania). Badania socjologiczne sugerują, że jest to niewystarczające i że ważne jest stosowanie strategii pomiaru zewnętrznego świata społecznego niezależnie od percepcji i doświadczenia danej osoby. Może to być tak proste, jak zastosowanie metodologii sieci egocentrycznej (  ), aby lepiej zmierzyć kulturę i strukturę najbliższego otoczenia społecznego danej osoby (  ;  ). Podejście to wymagałoby, aby respondenci badania głównego zgłaszali swoje powiązania w sieci multipleksowej (często przyjaciele, rodzina itp.) przy użyciu generatorów nazw i charakteryzowali je za pomocą opartych na teorii interpretatorów nazw. Idealny projekt badania obejmuje zatem wywiady z niektórymi nominowanymi powiązaniami sieciowymi, tak aby dane nie opierały się wyłącznie na percepcji głównych respondentów.
Po drugie, strukturalno-kulturowe spojrzenie na samobójstwo ujawnia, że ​​kulturowe skrypty samobójstwa dominujące w najważniejszych grupach społecznych mogą wpływać na ich zdolność do samobójstwa (  ;  ;  ). Chociaż pojęcie zdolności jednostki do samobójstwa już istnieje (  ), uznanie tej zdolności normatywnej – czyli tego, jak przekonania grupy na temat tego, dlaczego ludzie umierają w wyniku samobójstwa, kto jest podatny na samobójstwo, a także kiedy, gdzie, oraz w jaki sposób ludzie popełniają samobójstwo – przyczynia się do uczynienia samobójstwa opcją dostępną i stosowną dla jednostki. Rozpoznanie – i zmierzenie – tego może być użyteczną ścieżką do zbadania w przyszłych badaniach; szczególnie biorąc pod uwagę badania łączące wyraźne i ukryte przekonania na temat samobójstwa z próbami samobójczymi, a nawet śmiercią (  ;  ;  ).

Implikacje dla zapobiegania samobójstwom

Uznanie znaczenia środowiska społecznego ma również kluczowe znaczenie dla strategii zapobiegania samobójstwom. Niektóre obecne strategie zapobiegania samobójstwom dostrzegają potencjał szerszych, oddolnych interwencji środowiskowych, takich jak nacisk Centrów Kontroli i Zapobiegania Chorobom (nd) na powiązania społeczne w społecznościach. Nacisk na budowanie więzi został również z wielkim skutkiem wykorzystany w szkołach. W szczególności budowanie zaufania między młodzieżą a dorosłymi w szkołach wiąże się z niższym wskaźnikiem samobójstw wśród uczniów (  ,  ). Podobnie istnieją interwencje w zakresie zapobiegania samobójstwom, które dotyczą uprzedzeń kulturowych, takich jak piętno związane ze zdrowiem psychicznym, w społecznościach lub szkołach (  ;  ). Interwencje te podnoszą świadomość na temat zdrowia psychicznego i normalizują dyskusję na temat zdrowia psychicznego, co może sprzyjać szukaniu pomocy i zmniejszać ryzyko samobójstwa w całej społeczności. Ponadto strategie zapobiegania samobójstwom w opiece zdrowotnej – w szczególności tak zwane podejścia „zero samobójstw” – promują zmiany w środowisku społecznym w organizacjach opieki zdrowotnej w celu poprawy zdolności medycyny do zapobiegania samobójstwom (  ). W szczególności głównym elementem modelu Zero Samobójstwa jest generowanie ogólnosystemowych zmian kulturowych , które czynią zapobieganie samobójstwom podstawowym celem organizacyjnym każdej placówki medycznej (  ). Wreszcie, ostatnie badania sugerują, że interwencje w ekonomiczne sieci bezpieczeństwa są powiązane ze wskaźnikiem samobójstw; w szczególności podwyżki płacy minimalnej wiążą się ze znaczącym spadkiem śmiertelności samobójczej (  ), być może szczególnie w przypadku wysokiego bezrobocia (  ). Sugeruje to, że polityka gospodarcza na poziomie makro, nieteoretycznie uważana za zapobieganie samobójstwom, może w rzeczywistości być potężnym narzędziem właśnie w tym celu.
Chociaż łącznie te interwencje są obiecujące, nadal istnieją ograniczenia. Na przykład, jeśli chodzi o kulturę, wiele z tych interwencji koncentruje się wąsko na piętnie zdrowia psychicznego, pomimo szeroko zakrojonych badań wykazujących mnóstwo przekonań kulturowych, które mogą zwiększać podatność na samobójstwo i jego zwiastuny. Może to być szczególnie szkodliwe, gdy w szkołach wykorzystuje się łączność. Szkoły, w których panuje szkodliwa kultura młodzieżowa, mogą odkryć, że intensyfikacja więzi, nawet w połączeniu z pozytywnym przekazem dotyczącym zdrowia psychicznego, może w najgorszym przypadku wzmocnić szkodliwą kulturę lub, w najlepszym przypadku, odkryć, że nieleczona szkodliwa kultura podważa wszelkie pozytywne interwencje kulturowe (  ). Podobnie w przypadku interwencji organizacyjnych, takich jak Zero samobójstw, potencjalnie nie wystarczy zachęcanie organizacji do cenienia zapobiegania samobójstwom i zdrowia psychicznego; prawdopodobnie konieczne będzie poszerzenie zakresu badań i zrozumienie zewnętrznych nacisków, obowiązków lub dyrektyw kulturowych, przed którymi stoi organizacja, a także zbadanie, w jaki sposób zdrowie psychiczne i zapobieganie samobójstwom uzupełniają lub konkurują z innymi dyrektywami organizacji. Krytyka ta jest motywowana wcześniejszymi badaniami socjologicznymi, które pokazują, że zrozumienie, w jaki sposób organizacje równoważą konkurencyjne cele, ma kluczowe znaczenie dla skutecznego zapobiegania (  ;  ). Niestety, gdy organizacje stają w obliczu nacisków zewnętrznych (np. niedoboru zasobów), bezpieczeństwo zdrowia publicznego jest często pomniejszane o priorytety na rzecz bardziej dominujących celów (patrz  ).

Przyszłe kierunki

Ten ostatni punkt podkreśla szersze ograniczenia suicydologii, co z kolei wskazuje na kluczowy przyszły kierunek badań. Podejścia „zero samobójstw” są jednymi z niewielu wyraźnie organizacyjnych podejść do zrozumienia samobójstwa lub zapobiegania samobójstwom. Ogólnie rzecz biorąc, chociaż uznajemy rolę kilku kluczowych organizacji [szkół (  ) i opieki zdrowotnej (  )] w suicydologii, w dużej mierze zaniedbaliśmy teoretyzowanie lub badanie empiryczne roli organizacji w suicydologii. ryzyko samobójstwa i jego zapobieganie. Jest to główne ograniczenie, ponieważ zapobieganie samobójstwom odbywa się głównie w ramach formalnych organizacji, a kilka formalnych organizacji jest powiązanych z ryzykiem samobójstwa [np. zawody (  ), wojsko (  ) i szkoły (  )]. Jest to także stracona szansa na wykorzystanie wiedzy organizacyjnej w celu poprawy zapobiegania samobójstwom. W naukach o organizacji istnieje obszerna literatura, która opisuje, w jaki sposób budować systemy bezpieczeństwa, aby zapobiec trudnym do przewidzenia tragediom (  ;  ), takim jak samobójstwo. Organizacyjne podejście do zapobiegania samobójstwom ma inne zalety, ponieważ może pomóc w zidentyfikowaniu istniejących w organizacjach nieużywanych systemów bezpieczeństwa, które można wykorzystać w zapobieganiu samobójstwom. Na przykład szkoły na ogół posiadają istniejące wielopoziomowe systemy wsparcia – często w zakresie interwencji akademickich (  ) lub zapobiegania przemocy (  ), które potencjalnie można skutecznie i efektywnie wykorzystać w zapobieganiu samobójstwom (  ).
Istnieje drugi krytyczny kierunek na przyszłość i obecne istotne ograniczenia, które wymagają dyskusji. Dotychczasowe teorie samobójstwa w dużej mierze zaniedbują sposób, w jaki nierówności strukturalne, kolonizacja i przecinające się systemy ucisku, przywilejów i władzy kształtują podatność na samobójstwo. Chociaż podjęto pewne nowe, ekscytujące próby ustalenia teorii, w jaki sposób nierówności strukturalne i intersekcjonalność mają znaczenie dla suicydologii (  ;  ;  ), potrzeba znacznie więcej pracy. W oparciu o szersze badania w ramach socjologii zdrowia psychicznego – które rzeczywiście podejmują tę kwestię – wzorce prawdopodobnie będą złożone i ponownie nie da się ich sprowadzić do indywidualnych doświadczeń związanych z dyskryminacją lub uprzedzeniami (  ;  ;  ). Wcześniejsze badania nad zdrowiem psychicznym i nierównościami pokazują, że zewnętrzne struktury społeczne warunkują zdrowie psychiczne ponad indywidualnymi doświadczeniami (  ;  ;  ). Choć zaproponowanie nowej teorii nierówności, władzy i samobójstwa wykracza poza zakres tego przeglądu, możemy wskazać badaczom przydatne teorie nierówności w zakresie zdrowia psychicznego i fizycznego, aby pomóc im w wspólnym podejmowaniu tego krytycznego programu (  ;  ;  ;  ;  ;  ;  ). Ponadto zrozumienie nierówności będzie prawdopodobnie miało realne konsekwencje w zapobieganiu samobójstwom. Na przykład, choć początkowe strategie zapobiegania samobójstwom okazują się w szkołach bardzo obiecujące (  ;  ), wiele szkół ma trudności z utrzymaniem w dłuższej perspektywie nawet strategii opartych na dowodach (  ). Może to częściowo wynikać z faktu, że wiele szkół, zwłaszcza tych, które służą młodzieży w niekorzystnej sytuacji, doświadcza intensywnego niedoboru zasobów (  ). Zatem rozważenie złożonych sposobów, w jakie nierówność kształtuje samobójstwa i zapobieganie samobójstwom, jest niezbędne do stworzenia solidnej, wszechstronnej teorii samobójstwa.

Wniosek

Socjologia jest najbardziej znana z Durkheimowskiego wglądu w to, dlaczego ludzie umierają w wyniku samobójstwa – a mianowicie, że brak znaczących relacji społecznych, które wspierają nas w trudnych chwilach i celebrują nas, gdy czasy są dobre, jest niezwykle szkodliwy dla indywidualnego dobrostanu. Jednakże przegląd całej wiedzy socjologicznej, a zwłaszcza postępu empirycznego i teoretycznego, jaki nastąpił w ciągu ostatnich 10 lat, ujawnia społeczne korzenie samobójstwa. Uwzględnienie spostrzeżeń socjologicznych na temat wpływu zewnętrznego środowiska społecznego na samobójstwa i zapobieganie samobójstwom może pomóc nam lepiej zrozumieć złożoność samobójstwa i określić, jak skutecznie interweniować.

Autorskie Wkłady

Wszyscy autorzy przyczynili się do napisania fragmentów manuskryptu oraz jego recenzji i redakcji w całości. AM opracowało koncepcję struktury przeglądu.

Konflikt interesów

Autorzy oświadczają, że badanie przeprowadzono w warunkach braku powiązań handlowych lub finansowych, które mogłyby stanowić potencjalny konflikt interesów.

Przypisy

Finansowanie. AM i SA z wdzięcznością dziękują za wsparcie w formie dotacji od Amerykańskiej Fundacji Zapobiegania Samobójstwom (SRG-1-090-18), AM i SD z wdzięcznością dziękują za wsparcie w formie dotacji od Fundacji Społeczności Zachodniego Kolorado, a BP z wdzięcznością wyraża wdzięczność za finansowanie przez Narodowy Instytut Zdrowia na rzecz jej projekt zatytułowany „Modelowanie społecznych wpływów i mechanizmów samobójstwa” (1R01MH099436), aby wesprzeć ich badania nad społecznymi korzeniami samobójstwa.

Bibliografia

  • Abdel-Khalek AM (2004). Ani altruistyczne samobójstwo, ani terroryzm, ale męczeństwo: perspektywa muzułmańska. Łuk. Samobójstwo Res . 8 99–113. 10.1080/13811110490243840 [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Abrutyn S. (2014). Powrót do instytucjonalizmu w socjologii: ponowne umieszczenie „instytucji” w analizie instytucjonalnej. Nowy Jork, Nowy Jork: Routledge. [  ]
  • Abrutyn S. (2017). Czego hinduskie sati może nas nauczyć o społeczno-psychologicznej dynamice samobójstwa? J. Teoria Soc. Zachowaj się . 47 522–539. 10.1111/jtsb.12145 [ CrossRef ] [  ]
  • Abrutyn S., Lizardo O. (2020). Smutek, troska i zabawa: teoretyzowanie afektywnych korzeni jaźni społecznej. Adw. Proces grupowy . 37 79–108. 10.1108/S0882-614520200000037004 [ CrossRef ] [  ]
  • Abrutyn S., Mueller AS (2014a). Czy zachowania samobójcze są zaraźliwe? wykorzystanie danych podłużnych do zbadania sugestii samobójczych. Jestem. Towarzystwo Ks . 79 211–227. 10.1177/0003122413519445 [ bezpłatny artykuł PMC ] [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Abrutyn S., Mueller AS (2014c). Społeczno-emocjonalne podstawy samobójstwa: mikrosocjologiczne spojrzenie na samobójstwo Durkheima. Towarzystwo Teoria 32 327–351. 10.1177/0735275114558633 [ CrossRef ] [  ]
  • Abrutyn S., Mueller AS (2014b). Ponowne rozważenie oceny Durkheima dotyczącej spóźnienia: sformalizowanie późnej teorii naśladownictwa, zarażenia i sugestii samobójczych. Towarzystwo Forum 29 698–719. 10.1111/socf.12110 [ CrossRef ] [  ]
  • Abrutyn S., Mueller AS (2016). Kiedy zbyt duża integracja i regulacje bolą: ponowne wyobrażenie sobie altruistycznego samobójstwa Durkheima. Towarzystwo Ment. Zdrowie 6 56–71. 10.1177/2156869315604346 [ CrossRef ] [  ]
  • Abrutyn S., Mueller AS (2018). W stronę kulturowo-strukturalnej teorii samobójstwa: badanie nadmiernej regulacji i jej niezadowolenia. Towarzystwo Teoria 36 48–66. 10.1007/s12108-013-9181-x [ CrossRef ] [  ]
  • Abrutyn S., Mueller AS, Osborne M. (2019). Przekształcenie skryptów kulturowych dotyczących samobójstw wśród młodzieży: w jaki sposób sieci społecznościowe ułatwiają rozprzestrzenianie się samobójstw i klastry samobójstw po ekspozycji na samobójstwo. Towarzystwo Ment. Zdrowie 10 112–135. 10.1177/2156869319834063 [ CrossRef ] [  ]
  • Adinkrah M. (2012). Lepiej umrzeć niż zhańbić: męskość i męskie zachowania samobójcze we współczesnej Ghanie. Towarzystwo Nauka. Med . 74 474–481. 10.1016/j.socscimed.2010.10.011 [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Aliverdinia A., Pridemore, WA (2009). Fatalne samobójstwo kobiet w Iranie: częściowy test Durkheima w republice islamskiej. Przemoc wobec kobiet 15 307–320. 10.1177/1077801208330434 [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Baechlera J. (1979). Samobójstwa. Nowy Jork, Nowy Jork: Podstawowe książki. [  ]
  • Baller RD, Richardson KK (2009). „Ciemna strona” siły słabych więzi: rozprzestrzenianie się myśli samobójczych. J. Zdrowie Soc. Zachowaj się . 50 261–276. 10.1177/002214650905000302 [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Baller RD, Richardson KK (2002). Integracja społeczna, naśladownictwo i geograficzne wzorce samobójstw. Towarzystwo Amerykańskie. Obj. 67 , 873–888. 10.2307/3088974 [ CrossRef ] [  ]
  • Barbagli M. (2015). Pożegnanie ze światem: historia samobójstw. Cambridge: Polityka. [  ]
  • Baumeistera R. (1990). Samobójstwo jako ucieczka od siebie. Psychol. Obj. 97 , 90–113. 10.1037/0033-295x.97.1.90 [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Bearman PS (1991). Struktura społeczna samobójstwa. Towarzystwo Forum 6 501–524. 10.1007/BF01114474 [ Odniesienie krzyżowe ] [  ]
  • Bearman PS, Moody J. (2004). Samobójstwa i przyjaźnie wśród amerykańskich nastolatków. Jestem. J. Zdrowie Publiczne 94 , 89–95. 10.2105/ajph.94.1.89 [ bezpłatny artykuł PMC ] [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Bjarnasona T. (1994). Wpływ wsparcia społecznego, sugestii i depresji na zachowania samobójcze wśród islandzkiej młodzieży. Acta Sociol. 37 , 195–206. 10.1177/000169939403700204 [ CrossRef ] [  ]
  • Bjarnasona T. (1998). Rodzice, religia i postrzegana spójność społeczna: ramy Durkheima dotyczące anomii wśród nastolatków. J.Sci. Stadnina. Religia . 37 742–754. 10.2307/1388154 [ CrossRef ] [  ]
  • Boldt M. (1988). Znaczenie samobójstwa: implikacje dla badań. Kryzys 9 93–108. [ PubMed ] [  ]
  • Braithwaite J. (1989). Zbrodnia, wstyd i reintegracja. Cambridge: Cambridge University Press. [  ]
  • Brooks JR, Hong JH, Cheref S., Walker RL (2020). Zdolność do samobójstwa: dyskryminacja jako wydarzenie bolesne i prowokacyjne. Zagrożenie życia samobójstwem. Zachowaj się. 50 , 1173–1180. 10.1111/sltb.12671 [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Bryan CJ, Jennings KW, Jobes DA, Bradley JC (2012). Zrozumienie i zapobieganie samobójstwom wojskowym. Łuk. Samobójstwo Res . 16 95–110. 10.1080/13811118.2012.667321 [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Burke PJ, Stets JE (2009). Teoria tożsamości. Nowy Jork, Nowy Jork: Oxford University Press. [  ]
  • Canetto SS (1993). Ona umarła z miłości, a on dla chwały: mity płciowe dotyczące zachowań samobójczych. J. Śmierć umierająca. 26 1–17. 10.2190/74YQ-YNB8-R43R-7X4A [ CrossRef ] [  ]
  • Canetto SS (1997). Znaczenie płci i zachowań samobójczych w okresie dojrzewania. Zagrożenie życia samobójstwem. Zachowaj się . 27 339–351. 10.1111/j.1943-278X.1997.tb00513.x [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Canetto SS (2015). Samobójstwo: dlaczego starsi mężczyźni są tak bezbronni? Mężczyźni męscy. 20 49–70. 10.1177/1097184X15613832 [ CrossRef ] [  ]
  • Carbado DW, Crenshaw KW, Mays VM, Tomlinson B. (2013). Intersekcjonalność: mapowanie ruchów teorii. Du Bois ks . 10 303–312. 10.1017/S1742058X13000349 [ bezpłatny artykuł PMC ] [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Cavanaugh JTO, Carson AJ, Sharpe M., Lawrie SM (2003). Psychologiczne badania autopsyjne samobójstwa: przegląd systematyczny. Psychol. Med . 33 395–405. 10.1017/s0033291702006943 [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Centra Zapobiegania Kontroli Chorób oraz Centra Kontroli i Zapobiegania Chorobom (nd). Strategiczny kierunek zapobiegania zachowaniom samobójczym: promowanie powiązań indywidualnych, rodzinnych i społecznych w celu zapobiegania zachowaniom samobójczym. Dostępne w Internecie pod adresem: https://www.cdc.gov/violenceprevention/pdf/Suicide_Strategic_Direction_Full_Version-a.pdf (dostęp: 25 października 2020 r.). [  ]
  • Chang VN (1996). Właśnie się zgubiłem: psychiczne znęcanie się nad kobietami w małżeństwie. Westport, Connecticut: Praeger. [  ]
  • Christakis NA, Fowler JH (2007). Rozprzestrzenianie się otyłości w dużej sieci społecznościowej w ciągu 32 lat. N.angl. J. Med . 357 370–379. 10.1056/NEJMsa066082 [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Christakis NA, Fowler JH (2008). Zbiorowa dynamika palenia w dużych sieciach społecznościowych. N.angl. J. Med . 358 2249–2258. 10.1056/NEJMsa0706154 [ bezpłatny artykuł PMC ] [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Chua JL (2014). W pogoni za dobrym życiem: aspiracje i samobójstwa w globalizacji południowych Indii. Berkeley, Kalifornia: University of California Press. [  ]
  • Cleary A. (2012). Akcja samobójcza, ekspresja emocjonalna i ukazanie męskości. Towarzystwo Nauka. Med . 74 498–505. 10.1016/j.socscimed.2011.08.002 [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Colemana J.S. (1988). Kapitał społeczny w tworzeniu kapitału ludzkiego. Jestem. J. Soc . 94 S95–S120. [  ]
  • Currier JM, irlandzki JEF, Neimeyer RA, Foster JD (2015). Przywiązanie, ciągłe więzi i skomplikowany żal po gwałtownej stracie: testowanie modelu moderowanego. Studnia Śmierci . 39 201–210. 10.1080/07481187.2014.975869 [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Curtin SC, Warner M., Hedegaard H. (2016). Wzrost liczby samobójstw w Stanach Zjednoczonych w latach 1999–2014. Dostępne w Internecie pod adresem: https://www.cdc.gov/nchs/data/databriefs/db241.pdf (dostęp: 29 marca 2019 r.). [ PubMed ] [  ]
  • D’Andrade RG (1984). „ Kulturowe systemy znaczeń ”, w: Culture Theory: Essays on Mind, Self and Emotion , wyd. Shweder RA, LeVine RA (Cambridge: Cambridge University Press; ), 88–119. [  ]
  • Davies C., Neal M. (2000). „ Altruizm i fatalizm Durkheima ”, w: Durkheim’s Suicide: A Century of Research and Debate , wyd. Pickering WSF, Walford G. (Londyn: Routledge;), 36–52. [  ]
  • Douglasa JD (1967). Społeczne znaczenie samobójstwa. Princeton, New Jersey: Princeton University Press. [  ]
  • Durkheim E. (1897/1951). Samobójstwo: studium socjologii . Glencoe, IL: bezpłatna prasa. Przetłumaczone przez JA Spauldinga i G. Simpsona. [  ]
  • Eagle JW, Dowd-Eagle SE, Snyder A., ​​Holtzman EG (2015). Wdrożenie wielopoziomowego systemu wsparcia (MTSS): współpraca między psychologami szkolnymi a administratorami w celu promowania zmian na poziomie systemów. J. Eduk. Psychol. Skonsultuj się . 25 160–177. 10.1080/10474412.2014.929960 [ CrossRef ] [  ]
  • Erbacher TA, Singer JB, Polska S. (2014). Samobójstwo w szkołach: praktyczny przewodnik po wielopoziomowej profilaktyce, ocenie, interwencji i postwencji. Nowy Jork, Nowy Jork: Routledge. [  ]
  • Farberow, Holandia (1975). w Samobójstwo w różnych kulturach , wyd. Farberow NL (Baltimore, Maryland: University Park Press;). [  ]
  • Farberow NL, Galagher DE, Gilewsky MK, Thompson LW (1987). Badanie wczesnego wpływu żałoby na cierpienie psychiczne osób, które przeżyły samobójstwo. Gerentolog 27 , 592–598. 10.1093/geront/27.5.592 [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Fei W. (2010). Samobójstwo i sprawiedliwość: perspektywa chińska. Londyn: Routledge. [  ]
  • Dobra GA (2010). Socjologia lokalności: akcja i jej odbiorcy. Socjal. Teoria 28 , 355–376. 10.1111/j.1467-9558.2010.01380.x [ CrossRef ] [  ]
  • Fitzpatrick KM, Harris C., Drawve G. (2020). Jak bardzo jest źle? Samobójstwo w środku pandemii covid-19. Zagrożenie życia samobójstwem. Zachowaj się . 50 1241–1249. 10.1111/sltb.12655 [ bezpłatny artykuł PMC ] [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Fletchera JM (2017). Specyficzne dla płci ścieżki wpływu rówieśników na zachowania samobójcze nastolatków. Socius 3 1–10. 10.1177/2378023117729952 [ bezpłatny artykuł PMC ] [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Fourcade M., Healy K. (2013). Sytuacje klasyfikacyjne: szanse życiowe w epoce neoliberalnej. Konto. Organ. Towarzystwo 38 559–572. 10.12759/hsr.42.2017.1.23-51 [ CrossRef ] [  ]
  • Gertner AK, Rotter JS, Shafer PR (2019). Związek między stanową płacą minimalną a wskaźnikami samobójstw w USA Am. J. Poprzednia Med. 56 648–654. 10.1016/j.amepre.2018.12.008 [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Gillies J., Neimeyer RA (2006). Strata, żałoba i poszukiwanie znaczenia: w kierunku modelu rekonstrukcji znaczenia w żałobie. J. Konstrukt. Psychol . 19 31–65. 10.1080/10720530500311182 [ CrossRef ] [  ]
  • Goffmana E. (1961). Azyle: eseje na temat sytuacji społecznej pacjentów psychiatrycznych i innych więźniów. Garden City, Nowy Jork: Anchor Books. [  ]
  • Gordon JA, Avenevoli S., Pearson JL (2020). Priorytety badawcze dotyczące zapobiegania samobójstwom w opiece zdrowotnej. JAMA Psychiatria 77 885–886. 10.1001/jamapsychiatry.2020.1042 [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Goulda MS (2001). „ Suicide and the Media ”, w: Zapobieganie samobójstwom: aspekty kliniczne i naukowe , wyd. Hendin H., Mann JJ (Nowy Jork, Nowy Jork: New York Academy of Science; ), 885–886. [  ]
  • Gould MS, Kleinman M., Lake AM, Forman J., Midle JB (2014). Doniesienia prasowe na temat samobójstw i inicjacji klastrów samobójczych u nastolatków w USA, 1988–96: retrospektywne, populacyjne badanie kliniczno-kontrolne. Lancet Psychiatry 1 34–43. 10.1016/S2215-0366(14)70225-1 [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Gould MS, Velting D., Kleinman M., Lucas C., Thomas JG, Chung M. (2004). Postawy nastolatków dotyczące strategii radzenia sobie i zachowań związanych z poszukiwaniem pomocy w przypadku samobójstwa. J. Am. Acad. Dziecko Adolesc. Psychiatria 43 1124–1133. 10.1097/01.chi.0000132811.06547.31 [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Gulbas LE, Hausmann-Stabile C., De Luca SM, Tyler TR, Zayas LH (2015). Eksploracyjne badanie niezabójczych samookaleczeń i zachowań samobójczych u dorastających Latynosów. Jestem. J. Ortopsychiatria . 85 302–314. 10.1037/ort0000073 [ bezpłatny artykuł PMC ] [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Hall PA, Lamont M. (2009). Społeczeństwa odnoszące sukcesy: jak instytucje i kultura wpływają na zdrowie. Cambridge: Cambridge University Press. [  ]
  • Harms C. (2019). Notatki z terenu: Dbanie o zdrowie psychiczne jest ważnym czynnikiem poprawy bezpieczeństwa w szkole. Dostępne w Internecie pod adresem: https://nij.ojp.gov/topics/articles/addressing-mental-health-important-factor-improving-school-safety (dostęp: 14 marca 2021 r.). [  ]
  • Haw C., Hawton K., Niedźwiedź C., Platt S. (2013). Klastry samobójstw: przegląd czynników ryzyka. Zagrożenie życia samobójstwem. Zachowaj się. 43 , 97–108. 10.1111/j.1943-278X.2012.00130.x [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Hecht JM (2013). Pobyt: historia samobójstwa i filozofie przeciwko niemu. New Haven, Connecticut: Yale University Press. [  ]
  • Hjelmeland H., Knizek BL, Nordvik H. (2002). Komunikatywny aspekt zachowań samobójczych niezakończonych śmiercią: czy istnieją różnice między płciami. Kryzys 23 144–155. 10.1027//0227-5910.23.4.144 [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • MA Hogg (2018). „ Teoria tożsamości społecznej ”, w: Współczesne teorie psychologii społecznej , wyd. Burke PJ (Stanford, Kalifornia: Stanford University Press; ), 112–138. [  ]
  • Huyser KR, Angel RJ, Beals J., Cox JH, Hummer RA, Sakamoto A. i in. (2018). Rezerwat staje się ochronnym czynnikiem społecznym: analiza cierpienia psychicznego dwóch plemion Indian amerykańskich. Socius 4 1–13. 10.1177/2378023118807022 [ bezpłatny artykuł PMC ] [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Stolarz T. (2005). Dlaczego ludzie umierają w wyniku samobójstwa. Cambridge: Harvard University Press. [  ]
  • Kaduszin C. (2012). Zrozumienie sieci społecznościowych: teorie, koncepcje i ustalenia. Nowy Jork, Nowy Jork: Oxford University Press. [  ]
  • Kalafat J., Lester D. (2000). Wstyd i samobójstwo: studium przypadku. Studnia Śmierci . 24 157–162. 10.1080/074811800200621 [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Kaufman JA, Salas-Hernández LK, Komro KA, Livingston MD (2020). Wpływ wzrostu płacy minimalnej przez stopę bezrobocia na samobójstwa w USA. J. Epidemiol. Zdrowie społeczne 74 , 219–224. [ Bezpłatny artykuł PMC ] [ PubMed ] [  ]
  • Kitanaka J. (2012). Depresja w Japonii: leki psychiatryczne dla społeczeństwa w trudnej sytuacji. Princeton, New Jersey: Princeton University Press. [  ]
  • Klonsky ED, maj AM (2015). Teoria trzech kroków (3.): nowa teoria samobójstwa zakorzeniona w schemacie „Idea-Działanie”. Wewnętrzne J. Cogn. Tam . 8 114–129. 10.1521/ijct.2015.8.2.114 [ CrossRef ] [  ]
  • Kral M. (1994). Samobójstwo jako logika społeczna. Zagrożenie życia samobójstwem. Zachowaj się . 24 245–255. 10.1111/j.1943-278X.1994.tb00749.x [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Kral MJ (2012). Postkolonialne samobójstwo wśród Eskimosów w Arktyce w Kanadzie. Kult. Med. Psychiatria 36 306–325. 10.1007/s11013-012-9253-3 [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Labouliere CD, Vasan P., Kramer A., ​​Brown G., Green K., Rahman M. i in. (2018). „Zero samobójstw” – model ograniczania samobójstw w amerykańskiej opiece behawioralnej. Suicidologi 23 22–30. 10.5617/suicidologi.6198 [ bezpłatny artykuł PMC ] [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Lansky M. (1987). „ Wstyd i przemoc domowa ”, w: The Many Faces of Shame , wyd. Nathanson D. (Nowy Jork, Nowy Jork: Guilford Press;), 335–362. [  ]
  • Laster Pirtle WN (2020). Kapitalizm rasowy: podstawowa przyczyna nierówności związanych z pandemią nowego wirusa koronowego (covid-19) w Stanach Zjednoczonych. Edukacja Zdrowotna. Zachowaj się . 47 504–508. 10.1177/1090198120922942 [ bezpłatny artykuł PMC ] [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Lawlera EJ (2002). Mikroporządki społeczne. Towarzystwo Psychol. Q . 65 4–17. 10.2307/3090165 [ CrossRef ] [  ]
  • Lawler EJ, Thye S., Yoon J. (2009). Zobowiązania społeczne w zdepersonalizowanym świecie. Nowy Jork, Nowy Jork: Russell Sage. [  ]
  • Leachman M., Masterson K., Figueroa E. (2017). Dekada karania za finansowanie szkół”. Centrum Budżetu i Priorytetów Politycznych. Dostępne w Internecie pod adresem: https://www.cbpp.org/research/state-budget-and-tax/a-punishing-decade-for-school-funding (dostęp: 20 września 2020 r.). [  ]
  • Lee S., Park J., Lee S., Oh I., Choi J., Oh C. (2018). Zmieniające się trendy we wskaźnikach samobójstw w Korei Południowej w latach 1993–2016: badanie opisowe. BMJ Otwarte 8 :023144. 10.1136/bmjopen-2018-023144 [ bezpłatny artykuł PMC ] [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Lestera D. (1997). Rola wstydu w samobójstwie. Zagrożenie życia samobójstwem. Zachowaj się . 27 352–361. 10.1111/j.1943-278X.1997.tb00514.x [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Lewisa H. (1971). Wstyd i poczucie winy w nerwicy. Nowy Jork, Nowy Jork: Międzynarodowe Uniwersytety Press. [  ]
  • Lewisa M. (2003). Rola siebie we wstydzie. Towarzystwo Rez . 70 1181–1204. [  ]
  • Lizardo O., Mowry R., Sepulvado B., Stoltz DS, Taylor MA, Van Ness J. i in. (2016). Czym są modele dwuprocesowe? implikacje dla analizy kulturowej w socjologii. Towarzystwo Teoria 34 287–310. 10.1177/0735275116675900 [ CrossRef ] [  ]
  • Długie SO (2004). Kulturowe skrypty dobrej śmierci w Japonii i Stanach Zjednoczonych: podobieństwa i różnice. Towarzystwo Nauka. Med . 58 913–928. 10.1016/j.socscimed.2003.10.037 [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Maimon D., Browning CR, Brooks-Gunn J. (2010). Skuteczność zbiorowa, przywiązanie do rodziny i próby samobójcze nastolatków w miastach. J. Zdrowie Soc. Zachowaj się . 51 307–324. 10.1177/0022146510377878 [ bezpłatny artykuł PMC ] [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Maimon D., Kuhl DC (2008). Kontrola społeczna i samobójstwo młodzieży: umiejscowienie idei Durkheima w wielopoziomowej strukturze. Jestem. Socjal. Obj. 73 , 921–943. 10.1177/000312240807300603 [ CrossRef ] [  ]
  • Martini M., Chiavaro da Fonseca R., Hasse de Sousa M., de Azambuja Farias C., de Azevedo Cardoso T., Kunz M. i in. (2019). Trendy związane z wiekiem i płcią w zakresie samobójstw w Brazylii w latach 2000–2016. Soc. Psychiatra. Psychiatra. Epidemiol . 54 857–860. 10.1007/s00127-019-01689-8 [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • McLeoda JD (2015). Dlaczego i jak nierówność ma znaczenie. J. Zdrowie Soc. Zachowaj się . 56 149–165. 10.1177/0022146515581619 [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Mokros HB (1995). Samobójstwo i wstyd. Jestem. Zachowaj się. Nauka . 38 1091–1103. 10.1177/0002764295038008005 [ CrossRef ] [  ]
  • Mueller AS (2017). Czy media mają znaczenie dla samobójstwa?: Badanie dynamiki społecznej wokół doniesień medialnych o samobójstwach w społeczności skłonnej do samobójstw. Towarzystwo Nauka. Med . 180 152–159. 10.1016/j.socscimed.2017.03.019 [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Mueller AS, Abrutyn S. (2015). Ujawnianie informacji samobójczych wśród znajomych: wykorzystanie danych z sieci społecznościowych w celu zrozumienia zarażenia samobójstwem. J. Zdrowie Soc. Zachowaj się. 56 131–148. 10.1177/0022146514568793 [ bezpłatny artykuł PMC ] [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Mueller AS, Abrutyn S. (2016). Młodzież pod presją: nowe ramy Durkheima dotyczące zrozumienia samobójstwa nastolatków w spójnej społeczności. Jestem. Socjal. Obj. 81 877–899. 10.1177/0003122416663464 [ CrossRef ] [  ]
  • Mueller AS, Abrutyn S., Stockton C. (2015a). Czy więzi społeczne mogą być szkodliwe? badanie dynamiki społecznej sugestii samobójczych we wczesnej dorosłości. Socjal. Perspektywa . 58 204–222. 10.1177/0731121414556544 [ bezpłatny artykuł PMC ] [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Muller C., Duncombe A., Carroll JM, Mueller AS, Warren JR, Grodsky E. (2020). Związek oczekiwań zawodowych uczniów szkół średnich z przedwczesną śmiercią w okresie dorosłości. JAMA Netw. Otwarte 3 :2027958. 10.1001/jamanetworkopen.2020.27958 [ bezpłatny artykuł PMC ] [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Myfanwy M., Cerel J., Sanford R., Pearce T., Jordan J. (2017). Czy narażenie na samobójstwo osób spoza rodziny wiąże się z ryzykiem zachowań samobójczych? Systematyczny przegląd materiału dowodowego. Zagrożenie życia samobójstwem. Zachowaj się . 47 461–474. 10.1111/sltb.12308 [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Neimeyer RA, Baldwin SA, Gillies J. (2006). Kontynuacja więzi i odbudowa znaczenia: łagodzenie powikłań żałoby. Studnia Śmierci . 30 715–738. 10.1080/07481180600848322 [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Neimeyer RA, Klasa D., Dennis MR (2014). Społeczny konstrukcjonistyczny opis żałoby: strata i narracja znaczenia. Studnia Śmierci . 38 485–498. 10.1080/07481187.2014.913454 [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Niederkrotenthaler T., Roderus B., Alexanderson K., Rasmussen F., Mittendorfer-Rutz E. (2012). Narażenie na śmiertelność rodziców i markery zachorowalności oraz ryzyko próby i samobójstwa u potomstwa: analiza wrażliwych okresów życia. J. Epidemiol. Zdrowie społeczności 66 232–239. 10.1136/jech.2010.109595 [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Niedźwiedź C., Haw C., Hawton K., Platt S. (2014). Definicja i epidemiologia skupisk zachowań samobójczych: przegląd systematyczny. Zagrożenie życia samobójstwem. Zachowaj się. 44 , 569–581. 10.1111/sltb.12091 [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Niezen R. (2009). „ Samobójstwo jako sposób przynależności: przyczyny i konsekwencje samobójstw grupowych w społecznościach tubylczych ”, w: Healing Traditions: The Mental -Health of Aboriginal Peoples in Canada , (Vancouver, BC: UBC Press;), s. 178–195. 10.2139/ssrn.3075644 [ CrossRef ] [  ]
  • Nock MK, Park JM, Finn CT, Deliberto TL, Dour HJ, Banaji MR (2010). Pomiar umysłu samobójczego: poznanie ukryte przewiduje zachowania samobójcze. Psychol. Nauka . 21 511–517. 10.1177/0956797610364762 [ bezpłatny artykuł PMC ] [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • O’Connor RC, Kirtley Dz.U. (2018). Zintegrowany motywacyjno-wolicjonalny model zachowań samobójczych. Filos. Przeł. R. Soc. Londyn. B Biol. Nauka . 373 20170268 . 10.1098/rstb.2017.0268 [ bezpłatny artykuł PMC ] [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Biuro Naczelnego Chirurga i Krajowe Stowarzyszenie Akcji na rzecz Zapobiegania Samobójstwom (2012). Krajowa strategia zapobiegania samobójstwom na rok 2012: cele i założenia działania: raport naczelnego lekarza Stanów Zjednoczonych i Krajowego Sojuszu Akcji na rzecz Zapobiegania Samobójstwom. Waszyngton, DC: Departament Zdrowia i Opieki Społecznej Stanów Zjednoczonych. [ PubMed ] [  ]
  • Opara I., Lardier DT, Metzger I., Herrera A., Franklin L., Garcia-Reid P. i in. (2020). „Kule nie mają nazw”: jakościowe badanie traumy społecznej wśród młodzieży czarnej i latynoskiej. J. Child Fam. Stadnina. 29 1–13. 10.1007/s10826-020-01764-8 [ bezpłatny artykuł PMC ] [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Patterson O. (2014). Nadanie sensu kulturze. Anna. Ks. Sociol . 40 1–30. 10.1146/annurev-soc-071913-043123 [ CrossRef ] [  ]
  • Payne SRT, Elliott DS (2011). Safe2Tell ® : anonimowy, całodobowy system raportowania mający na celu zapobieganie przemocy w szkole. N. Bezpośredni. Młodzież Dev . 2011 103–111. 10.1002/yd.390 [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Pedahzur A., ​​Perliger A., ​​Weinberg L. (2003). Altruizm i fatalizm: charakterystyka palestyńskich terrorystów-samobójców. Dewiacyjne zachowanie . 24 403–423. 10.1080/713840227 [ CrossRef ] [  ]
  • Perrow C. (1999). Organizowanie w celu zmniejszenia podatności na złożoność. J Contingena. Zarządzanie kryzysowe . 7 150–155. 10.1111/1468-5973.00108 [ CrossRef ] [  ]
  • Perry B., Pullen E., Pescosolido BA (2016). Na skrzyżowaniu świeckich i zawodowych sieci społecznościowych: jak więzi społeczne kształtują postrzeganie dostawców usług leczenia zdrowia psychicznego. Glob. Ment. Zdrowie. 3 1–43. 10.1017/gmh.2015.25 [ darmowy artykuł PMC ] [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Perry BL, Pescosolido BA (2015). Aktywacja sieci społecznościowych: rola partnerów dyskusji na temat zdrowia w wyzdrowieniu z choroby psychicznej. Towarzystwo Nauka. Med . 125 116–128. 10.1016/j.socscimed.2013.12.033 [ bezpłatny artykuł PMC ] [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Perry BL, Pescosolido BA, Borgatti SP (2018). Egocentryczna analiza sieci: podstawy, metody i modele. Cambridge: Cambridge University Press. [  ]
  • Pescosolido BA (1990). Kontekst społeczny integracji religijnej i samobójstwa: poszukiwanie wyjaśnienia sieciowego. Socjal. Q . 31 337–357. 10.1111/j.1533-8525.1990.tb00332.x [ CrossRef ] [  ]
  • Pescosolido BA (1992). Poza racjonalnym wyborem: społeczna dynamika tego, jak ludzie szukają pomocy. Jestem. J. Sociol . 97 1096–1138. 10.1086/229863 [ CrossRef ] [  ]
  • Pescosolido BA (1994). „ Wprowadzanie Durkheima w XXI wiek: podejście sieciowe do nierozwiązanych problemów w socjologii samobójstwa ”, w: Emile Durkheim: Le Suicide 100 Years Później , wyd. Lester D. (Filadelfia, Pensylwania: The Charles Press; ), 264–293. [  ]
  • Pescosolido BA, Georgianna S. (1989). Durkheim, samobójstwo i religia: w kierunku sieciowej teorii samobójstwa. Jestem. Socjal. Ks . 54 33–48. 10.2307/2095660 [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Pescosolido BA, Lee B., Kafadarc K. (2020a). Homogeniczność socjodemograficzna na różnych poziomach zmienia indywidualne ryzyko samobójstwa. Proc. Natl. Acad. Nauka. USA 117 26170–26175. 10.1073/Proc Natl. Acad. Nauka. USA2006333117 [ bezpłatny artykuł PMC ] [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Pescosolido BA, Perry BL, Krendl AC (2020b). Wzmacnianie pozycji następnego pokolenia, aby położyło kres piętnowaniu poprzez rozpoczęcie rozmowy: wprowadź zmiany w myślach i projekt zestawu narzędzi dla uczelni. J. Am. Acad. Dziecko Adolesc. Psychiatria 59 519–530. 10.1016/j.jaac.2019.06.016 [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Phelan JC, Link BG (2015). Czy rasizm jest podstawową przyczyną nierówności w zdrowiu? Annu. Ks. Sociol. 41 311–330. 10.1146/annurev-soc-073014-112305 [ CrossRef ] [  ]
  • Phelan JC, Link BG, Tehranifar P. (2010). Warunki społeczne jako podstawowe przyczyny nierówności zdrowotnych: teoria, dowody i implikacje polityczne. J. Zdrowie Soc. Zachowaj się. 51 S28–S40. 10.1177/0022146510383498 [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Phillipsa DP (1974). Wpływ sugestii na samobójstwo: merytoryczne i teoretyczne implikacje efektu Wertera. Jestem. Socjal. Obj. 39 340–354. 10.2307/2094294 [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Phillipsa DP (1979). Samobójstwa, ofiary śmiertelne w pojazdach mechanicznych i środki masowego przekazu: dowody na teorię sugestii. Jestem. J. Sociol. 84 1150–1174. 10.1086/226904 [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Phillips JA, Luth EA (2018). Przekonania na temat akceptowalności samobójstw w Stanach Zjednoczonych: jak wpływają na śmiertelność samobójczą? J. Gerontol. Ser. B Psychol. Nauka. Towarzystwo Nauka. 75 414–425. 10.1093/geronb/gbx153 [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Portes A. (2014). Wady kapitału społecznego. Proc. Natl. Acad. Nauka. USA 111 18407–18408. [ Bezpłatny artykuł PMC ] [ PubMed ] [  ]
  • Randall JR, Nickel NC, Colman I. (2015). Zarażenie się zachowaniami samobójczymi rówieśników w reprezentatywnej próbie amerykańskich nastolatków. J. Wpływ. Zaburzenie . 186 219–225. 10.1016/j.jad.2015.07.001 [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Ridgeway CL (2011). W ramce płci: jak nierówność płci utrzymuje się we współczesnym świecie. Oksford: Oxford University Press. [  ]
  • Romer D., Jamieson PE, Jamieson KH (2006). Czy doniesienia prasowe o samobójstwach są zaraźliwe? Rygorystyczny test w sześciu miastach USA. J. Komun . 56 253–270. 10.1111/j.1460-2466.2006.00018.x [ CrossRef ] [  ]
  • Scheffa T. (1988). Wstyd i konformizm: system emocji szacunku. Jestem. Socjal. Obj. 53 395–406. 10.2307/2095647 [ CrossRef ] [  ]
  • Scheffa T. (1989). Poznawcze i emocjonalne składniki anoreksji: ponowna analiza klasycznego przypadku. Psychiatria 52 148–160. 10.1080/00332747.1989.11024439 [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Scheffa T. (1997). Emocje, więź społeczna i rzeczywistość ludzka. Cambridge: Cambridge University Press. [  ]
  • Sewella AA (2016). Proces reifikacji rasizmu i rasy: polityczne ramy ekonomiczne na poziomie mezo dla zrozumienia różnic w zdrowiu rasowym. Socjal. Rasa etniczna 2 402–432. 10.1177/2332649215626936 [ CrossRef ] [  ]
  • Sewell AA, Jefferson KA, Lee H. (2016). Życie pod obserwacją: płeć, cierpienie psychiczne i policja w Nowym Jorku, która zatrzymuje pytania i przeszukuje. Towarzystwo Nauka. Med . 159 1–13. 10.1016/j.socscimed.2016.04.024 [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Shneidmana E. (1993). Samobójstwo jako ból psychiczny: kliniczne podejście do zachowań autodestrukcyjnych. Lanham, Maryland: Rowman i Littlefield. [  ]
  • Piosenkarz JB, Erbacher TA, Rosen P. (2019). Zapobieganie samobójstwom w szkole: ramy praktyki opartej na dowodach. Ment szkolny. Zdrowie 11 54–71. 10.1007/s12310-018-9245-8 [ CrossRef ] [  ]
  • Kapitan GE, Williams JB (2012). Brak uznania wysokiego ryzyka samobójstwa wśród lekarzy weterynarii. J.wet. Med. Edukować . 39 79–82. 10.3138/jvme.0311.034R [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Spencer KL, Grace M. (2016). Społeczne podstawy nierówności w opiece zdrowotnej i uprzedzeń w leczeniu. Annu. Ks. Sociol . 42 101–120. 10.1146/annurev-soc-081715-074226 [ CrossRef ] [  ]
  • Stos S. (1987). Gwiazdy i samobójstwa: taksonomia i analiza, 1948-1983. Jestem. Socjal. Obj. 52 401–412. 10.2307/2095359 [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Stos S. (2000). Samobójstwo: 15-letni przegląd literatury socjologicznej część 1: czynniki kulturowe i ekonomiczne. Zagrożenie życia samobójstwem. Zachowaj się . 30 145–162. 10.1111/j.1943-278X.2000.tb01073.x [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Stos S. (2004). Emile Durkheim i altruistyczne samobójstwo. Łuk. Samobójstwo Res. 8 , 9–22. 10.1080/13811110490243741 [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Stos S. (2005). Samobójstwo w mediach: ilościowy przegląd badań opartych na historiach niefikcyjnych. Zagrożenie życia samobójstwem. Zachowaj się . 35 121–133. 10.1521/suli.35.2.121.62877 [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Stos S. (2009). „ Efekty naśladowców na fikcyjne samobójstwa: metaanaliza ”, w: Suicide and the Creative Arts , wyd. Stack S., Lester D. (Nowy Jork, Nowy Jork: Nova Science Publishers; ), 231–244. [  ]
  • Standleya CJ’a (2020). Rozszerzanie naszych paradygmatów: intersekcjonalne i socjoekologiczne podejście do zapobiegania samobójstwom. Studnia Śmierci. 10.1080/07481187.2020.1725934 [Epub przed drukiem] [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Stevensona L. (2014). Życie poza sobą: wyobrażanie sobie opieki w kanadyjskiej Arktyce . Berkeley: University of California Press. [  ]
  • Strykera S. (1980). Symboliczny interakcjonizm: społeczna wersja strukturalna. Menlo Park, Kalifornia: The Benjamin Cummings Publishing Company. [  ]
  • Strykera S. (2008). Od miodu pitnego po strukturalny symboliczny interakcjonizm i nie tylko. Annu. Ks. Sociol . 34 14–31. 10.1146/annurev.soc.34.040507.134649 [ CrossRef ] [  ]
  • Summers-Effler E. (2004). Strategie obronne: powstawanie i społeczne implikacje wzorcowych zachowań autodestrukcyjnych. Adw. Proces grupowy . 21 309–325. 10.1016/S0882-6145(04)21012-8 [ CrossRef ] [  ]
  • Tishler CC (1981). Próby samobójcze nastolatków. Zagrożenie życia samobójstwem. Zachowaj się. 11 , 86–92. [ PubMed ] [  ]
  • Wieża M. (1989). Epidemia samobójstw wśród społeczności Indian amerykańskich. Jestem. Indyjska Nat Alaska. Ment. Zdrowie Res . 3 34–44. 10.5820/aian.0301.1989.34 [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Turnera JH (1981). Teoria integracji Emile’a Durkheima w zróżnicowanych systemach społecznych. Pac. Socjal. Ks . 24 379–391. 10.2307/1388774 [ CrossRef ] [  ]
  • Vaisey S. (2009). Motywacja i uzasadnienie: dwuprocesowy model kultury w działaniu. Jestem. J. Sociol. 114 1675–1715. 10.1086/597179 [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • van Bergen D., Smit JH, van Balkom AJLM, Saharso S. (2009). Zachowania samobójcze młodych imigrantek w Holandii: czy możemy zastosować koncepcję „fatalistycznego samobójstwa” Durkheima, aby wyjaśnić wysoką częstość występowania prób samobójczych w tych krajach? Etniczny rasowy stadnina . 32 302–322. 10.1080/01419870802315043 [ CrossRef ] [  ]
  • Vaughan D. (1996). Decyzja o wystrzeleniu Challengera: ryzykowna technologia, kultura i odchylenia w NASA. Chicago, IL: Uniwersytet w Chicago. [  ]
  • Vaughan D. (1999). Ciemna strona organizacji: błąd, niewłaściwe postępowanie i katastrofa. Annu. Ks. Sociol. . 25 271–305. 10.1146/annurev.soc.25.1.271 [ CrossRef ] [  ]
  • Wasserman D., Hoven CW, Wasserman C., Wall M., Eisenberg R., Hadlaczky G. i in. (2015). Szkolne programy zapobiegania samobójstwom: randomizowane, kontrolowane badanie Seyle’a. Lancet 385 1536–1544. 10.1016/S0140-6736(14)61213-7 [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Westbrook L., Schilt K. (2014). Robienie płci, określanie płci: osoby transpłciowe, panika związana z płcią i utrzymanie systemu płeć/płeć/seksualność. Gen. Towarzystwo 28 32–57. 10.1177/0891243213503203 [ CrossRef ] [  ]
  • Williamsa DR (2018). Stres i zdrowie psychiczne populacji kolorowych: pogłębianie naszej wiedzy o stresorach związanych z rasą. J. Zdrowie Soc. Zachowaj się. 59 466–485. 10.1177/0022146518814251 [ bezpłatny artykuł PMC ] [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Williams DR, Lawrence JA, Davis BA (2019). Rasizm i zdrowie: dowody i potrzebne badania. Annu. Ks. Zdrowie Publiczne 40 105–125. 10.1146/annurev-publhealth-040218-043750 [ bezpłatny artykuł PMC ] [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Wray M., Colen C., Pescosolido BA (2011). Socjologia samobójstwa. Annu. Ks. Sociol. 37 505–528. 10.1146/annurev-soc-081309-150058 [ CrossRef ] [  ]
  • Wyman PA (2014). Podejście rozwojowe do zapobiegania samobójstwom wśród nastolatków: ścieżki badawcze prowadzące do skutecznych wcześniejszych interwencji zapobiegawczych. Jestem. J. Zapobiegaj. Med. 47 S251–S256. 10.1016/j.amepre.2014.05.039 [ bezpłatny artykuł PMC ] [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Wyman PA, Brown CH, LoMurray M., Schmeelk-Cone K., Petrova M., Yu Q. i in. (2010). Ocena wyników programu zapobiegania samobójstwom dotyczącym źródeł siły prowadzonego przez nastoletnich liderów rówieśników w szkołach średnich. Jestem. J. Zdrowie Publiczne 100 1653–1661. 10.2105/AJPH.2009.190025 [ bezpłatny artykuł PMC ] [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Wyman PA, Pickering TA, Pisani AR, Rulison K., Schmeelk-Cone K., Hartley C. i in. (2019). Struktura sieci rówieśniczej i dorosłych i próby samobójcze w 38 szkołach średnich: implikacje dla zapobiegania samobójstwom w oparciu o sieć. J. Child Psychol. Psychiatria 60 1065–1075. 10.111/jcpp.13102 [ bezpłatny artykuł PMC ] [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
  • Zhang J. (2010). Małżeństwa i samobójstwa wśród chińskich kobiet wiejskich. Towarzystwo Siły 89 311–326. 10.1353/sof.2010.0065 [ CrossRef ] [  ]
  • Zhang J., Liu Y., Long Sun L. (2017). Satysfakcja z życia i stopień zamiaru samobójczego: test teorii napięcia samobójstwa. Komp. Psychiatria 74 1–8. 10.1016/j.comppsych.2016.12.002 [ PubMed ] [ CrossRef ] [  ]
Anna S. Mueller , 1, * Seth Abrutyn , 2 Bernice Pescosolido , 1 i Sarah Diefendorf 3
Informacje o autorze Uwagi do artykułów Informacje o prawach autorskich i licencji Zastrzeżenie PMC
Opublikowano w Internecie 31 marca 2021 r. doi:  10.3389/fpsyg.2021.621569
PMCID: PMC8044307
PMID: 33868089
Link do artykułu: https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC8044307/
Prawa autorskie © 2021 Mueller, Abrutyn, Pescosolido i Diefendorf.
Jest to artykuł ogólnodostępny, rozpowszechniany na warunkach licencji Creative Commons Uznanie autorstwa (CC BY). Wykorzystywanie, rozpowszechnianie lub powielanie na innych forach jest dozwolone pod warunkiem podania oryginalnego autora(ów) i właściciela(ów) praw autorskich oraz zacytowania oryginalnej publikacji w tym czasopiśmie, zgodnie z przyjętą praktyką akademicką. Zabronione jest wykorzystywanie, dystrybucja lub reprodukcja niezgodna z niniejszymi warunkami.
Artykuły z Frontiers in Psychology znajdują się tutaj dzięki uprzejmości Frontiers Media SA.