Przełamywanie różnic między płciami w odbiorze rapu/hip-hopu / Maria Luisa Palma-Martos , Manuel Cuadrado-García & Juana D. Montoro-Ponsa 

Chociaż muzyka istnieje od tysięcy lat, wciąż jesteśmy dalecy od poznania, co dokładnie nas do niej przyciąga, jak stwierdzili Schäfer i Sedlmeier (2010). W literaturze pojawiły się ostatnio obfite badania dotyczące kwestii odbioru i preferencji muzycznych, a ich uzupełnieniem są oficjalne raporty dotyczące uczestnictwa w muzyce zarówno na żywo, jak i nagranej.

Pod tym względem frekwencja na koncertach na żywo w przypadku muzyki rap/hip-hop, która jest jednym z gatunków muzycznych spoza głównego nurtu, wzrosła w ostatnich latach, konkretnie o 1,3% od 2010 roku, według badania zwyczajów i praktyk kulturalnych 2018-2019 (SCHP) przeprowadzonego przez hiszpańskie Ministerstwo Kultury i Sportu. Kolejne miejsca zajmują muzyka elektroniczna, hard rock i jazz, chociaż frekwencja w tych gatunkach nieznacznie spadła w latach 2014-2018. Według tego samego badania i w odniesieniu do płci alternatywne gatunki muzyczne, zwłaszcza rap / hip-hop, elektronika i hard rock, wydają się przyciągać więcej męskich widzów na koncerty muzyki na żywo. Konkretnie, ponad 5% mężczyzn i ponad 3% kobiet uczestniczy w koncertach rapowych.

Jeśli chodzi o nagrania muzyczne, słuchanie alternatywnych gatunków jest wyższe niż frekwencja na koncertach, a wskaźniki są podobne w przypadku tych alternatywnych gatunków (ponad 12%), a mianowicie muzyki elektronicznej, bluesa, jazzu i rapu/hip-hopu. W tym przypadku więcej mężczyzn niż kobiet słucha gatunków muzycznych spoza głównego nurtu. Mężczyźni preferują muzykę elektroniczną, rap/hip-hop, blues, soul i jazz, a kobiety blues, soul, jazz, reggae, muzykę elektroniczną i rap/hip-hop. Dane dotyczące tych ostatnich wzrosły w latach 2014-2018 dla obu płci, o 6% w przypadku mężczyzn i 3% w przypadku kobiet.

W 2018 roku 25,8% bezpłatnych pobrań to muzyka rap/hip-hop, w porównaniu z odpowiednio 20% i 15% muzyki elektronicznej i reggae. Jeśli chodzi o płeć, 31,8% mężczyzn pobierało rap/hip-hop w porównaniu z 18,4% kobiet. Ta ostatnia liczba jest wyższa niż w przypadku innych pobrań dokonywanych przez kobiety, takich jak reggae (15,5%) i muzyka elektroniczna (13,8%), ale znacznie niższa niż w przypadku bluesa i soulu (63,3%) oraz jazzu (58,7%).

Wreszcie, jeśli chodzi o subskrypcje usług cyfrowych, to samo badanie (SCHP, 2018–2019) pokazuje, że 23% abonentów słucha rapu/hip-hopu, bardzo blisko plasuje się muzyka elektroniczna (22,6%) i inne gatunki (poniżej 18%). Zestawienie słuchaczy rapu/hip-hopu na tych platformach pokazuje, że łącznie 23% to 28,5% mężczyzn i 17,4% kobiet. Jednak kobiet słuchających tego typu muzyki było najwięcej w porównaniu z innymi gatunkami mniejszościowymi, takimi jak blues (17,2%), muzyka elektroniczna (16,2%) i reggae (14,6%).

Wcześniejsze dane pokazują różne wzorce konsumpcji związane z płcią w przypadku mniejszościowych gatunków muzycznych. Konsumpcja muzyki, w tym różnice ze względu na płeć, była badana w różnych dyscyplinach akademickich. W badaniach psychologicznych niektóre badania analizowały wpływ płci na preferencje muzyczne. Pod tym względem mężczyźni wydają się preferować muzykę buntowniczą (tj. heavy metal i punk), podczas gdy kobiety wybierają muzykę łatwą do słuchania (tj. muzykę pop i country) (Colley, 2008; George i in., 2007 ; Zweigenhaft , 2008 ) . Podobnie, za North ( 2010 ) i Herrera et al. ( 2018), mężczyźni wykazują większe preferencje w kierunku bardziej agresywnych, ekscytujących stylów muzycznych, co wiąże się z behawioralną niezgodnością z regułami społecznymi. I odwrotnie, kobiety wolą łagodniejszą muzykę, z bardziej emocjonalnymi treściami, stworzoną do tańca iz wyraźną zależnością od wzorców mediów społecznościowych (Colley, 2008 ). Chociaż Colley ( 2008 ) stwierdził, że podstawowa struktura preferencji muzycznych niekoniecznie jest taka sama, kobiety wykazują wyższe preferencje dla muzyki bezpretensjonalnej (Bonneville-Roussy i in., 2013 ). W związku z tym Langmeyer i in. ( 2012 ) również stwierdzili różnice między płciami: mężczyźni wzajemnie się wykluczają w swoich preferencjach muzycznych, podczas gdy kobiety częściej się pokrywają. Jest to zgodne z tym, co Crowther i Durkin ( 1982) stwierdzone w odniesieniu do większego eklektyzmu muzycznego u płci żeńskiej. Wreszcie, analizując tożsamość społeczną i płeć, Tipa ( 2015 ) zauważyła, że ​​kobiety zwykle słuchają muzyki w wielu codziennych czynnościach, podczas gdy w przypadku mężczyzn muzyka odgrywa główną rolę w relacjach społecznych i uczuciowych między grupami rówieśniczymi.

Podejście socjologiczne podkreśla, że ​​kobiety uczestniczą częściej niż mężczyźni w działaniach kulturalnych na wysokim poziomie (Bihagen i Katz-Gerro, 2000 ; Dimaggio, 1982 ; Lizardo, 2006 ), co wiąże się z wczesną socjalizacją w sztuce i statusem społeczno-ekonomicznym (Bourdieu, 1984 ; Collins, 1988 ; Lizardo, 2004 ), rynek pracy i stan cywilny. Ponadto wszystkożerne zachowania konsumenckie są związane z jednostkami, które posiadają wyższy poziom kapitału ludzkiego, ekonomicznego i kulturowego, niezależnie od płci (Christin, 2012; García -Álvarez i in., 2007 ; Katz-Gerro i Osullivan, 2010 ; Peterson, 1992 ); Petersona i Kerna, 1996 ). W literaturze ekonomicznej Prieto-Rodriguez i Fernández-Blanco ( 2000 ) wykazali, że płeć (kobieta) i wykształcenie (wykształcenie średnie lub wyższe) są predyktorami wszystkożernej konsumpcji muzyki. Ma to jednak negatywny wpływ w przypadku muzyki popularnej (Favaro i Frateschi, 2007 ; Montoro-Pons i Cuadrado-García, 2011 ).

Ten artykuł, skupiający się na konsumpcji rapu/hip-hopu, ma na celu uzyskanie głębszego wglądu w rolę partycypacji płci w tym popularnym gatunku muzycznym. W szczególności naszym celem jest zbadanie istnienia różnic między płciami w jej konsumpcji i uznaniu. Robiąc to, najpierw podsumowujemy przegląd literatury na temat konsumpcji muzyki w odniesieniu do rapu/hip-hopu. Następnie opisano podjęte badania eksploracyjne. Następnie następuje sekcja wyników i komentarzy, a kończy się dyskusją.

Odbiór rapu/hip-hopu był omawiany, zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio, z różnych punktów widzenia. Skupiają się one głównie na trzech dyscyplinach akademickich: psychologii, socjologii i marketingu (zachowania konsumenckie). Perspektywa psychologiczna zajmowała się między innymi tożsamością społeczną, osobowością i percepcją. Jeśli chodzi o tożsamość społeczną, Dixon i in. ( 2009, P. 355) skupiła się na grupie etnicznej (Czarni i imigranci), analizując ich zbiorową samoocenę w społeczności. Z tej pracy można zauważyć trzy wnioski. Po pierwsze, „zbiorowa samoocena Afroamerykanów była pozytywnie związana z konsumpcją rapu (widzowie, którzy konsumowali więcej filmów z rapem, mieli również wyższe poczucie zbiorowej samooceny)”. Po drugie, czarnoskórzy konsumenci o silnych cechach afrocentrycznych, oglądający filmy o afrocentrycznych standardach piękna zamiast eurocentrycznych, zwiększyli swoją identyfikację. Na koniec stwierdzili, że: „uczestnicy są w stanie wykorzystać swoją perspektywę kulturową i identyfikację etniczną, aby zidentyfikować treści rapowe, które mogą potencjalnie wzmocnić ich pozycję”. Odkrycia te są zgodne z wcześniejszymi badaniami skupionymi na czarnej publiczności (Allen, 2001; Appiah, 2004 ). Badania te wskazują na znaczenie rasy w odniesieniu do gatunku muzyki rap, przy czym teorie mogą być różne w przypadku osób rasy białej. Jest to zgodne z tym, co inni myślą o muzyce hip-hopowej ze względu na jej związek z rasą, klasą, seksizmem i czarną kulturą (Jacobson, 2015 ; Rose, 2008 ). Podczas gdy rap może być używany do tworzenia nowych tożsamości dla stosunkowo niewielkiej liczby białych i azjatyckich entuzjastów muzyki miejskiej, dla większości czarnych entuzjastów muzyki miejskiej jest bardziej prawdopodobne, że muzyka ta odzwierciedli i skonsoliduje już istniejące tożsamości rasowe (Tanner i in., 2009). W tym sensie „hip-hop przyczynia się do zrozumienia i konstrukcji rasy, przyczyniając się w ten sposób do teorii formacji rasowej, która utrzymuje rozwarstwienie z białymi uprzywilejowanymi nad niebiałymi” (Jacobson, 2015, s. 847 ) .

Osobowość została również związana z muzyką. Kilka teorii potwierdza związek między osobowością a preferencjami muzycznymi, w szczególności jej zastosowaniami i podejściem gratyfikacyjnym (Rosengreen i in., 1985 ). W związku z tym ludzie preferują style muzyczne, które wzmacniają i odzwierciedlają aspekty ich osobowości i tożsamości osobistej (Rentfrow i Gosling, 2007 ). Ponadto, zgodnie z modelem optymalnej stymulacji (Eysenck, 1990 ; Zuckerman, 1979 ), ludzie mają tendencję do wybierania rodzaju muzyki, która zbliża ich do optymalnego poziomu pobudzenia. W szczególności Rentfrow i Gosling ( 2003) odkryli, że ludzie, którzy lubią intensywne style muzyczne, takie jak rock, heavy metal i punk (można również uwzględnić rap/hip-hop), uzyskują wysokie wyniki w psychologicznych miarach poszukiwania dreszczyku emocji i otwartości. Cenią sobie również wolność i niezależność. Autorzy ci, którzy określili główne wymiary preferencji muzycznych i ich związek z czynnikami osobowości Wielkiej Piątki, stwierdzili również, że czwarty wymiar (energetyczny i rytmiczny), definiowany przez muzykę rap/hip-hop, soul/funk i muzykę elektroniczną/taneczną , był pozytywnie skorelowany z ekstrawersją i ugodowością, kokieterią, liberalizmem, samooceną atrakcyjności i atletyzmem, ale negatywnie związany z dominacją społeczną, orientacją i konserwatyzmem. Bonneville-Roussy i in. ( 2013) odkryli również, że preferencje dotyczące rapu / hip-hopu były pozytywnie związane z towarzyskością, orientacją na status i atrakcyjnością fizyczną.

Zbadano również preferencje muzyczne i percepcję interpersonalną, dochodząc do istotnych wniosków. Na przykład MacNamara i Ballard ( 1999 ) stwierdzili, że osoby o wysokim pobudzeniu spoczynkowym i cechach aspołecznych preferowały podniecające style muzyczne, które koncentrowały się na buntowniczym temacie, takie jak heavy metal, rock i rap. Z drugiej strony Rentfrow i Gosling ( 2006 , s. 239) wykazali, że „ekstrawersja była pozytywnie związana z atrybutami muzyki, takimi jak energia, entuzjazm i ilość śpiewu oraz z gatunkami country i hip-hop”. Podsumowując, związek między preferencjami muzycznymi a osobowością może być różny dla różnych grup w zależności od czynników, takich jak położenie geograficzne i wiek (Zweigenhaft, 2008 ).

Delsing i in. ( 2008 , s. 128) skoncentrowali swoje badania na preferencjach muzycznych nastolatków, ujawniając, że nastolatkowie, którzy lubili muzykę miejską (w tym rap/hip-hop), a także muzykę pop i taneczną, uzyskiwali stosunkowo wysokie wyniki w ekstrawersji i ugodowości. Wiązało się to z ekstrawertycznymi pragnieniami obcowania z rówieśnikami i zabawy. Autorzy stwierdzili, że można to wyjaśnić modelem optymalnej stymulacji. Badanie to zapewnia również wsparcie dla uogólnienia czteroczynnikowej struktury preferencji muzycznych Rentfrowa i Goslinga ( 2003 ) w różnych kulturach i grupach wiekowych. W późniejszych badaniach Rentfrow i in. ( 2011) dostarczyli model preferencji muzycznych oparty na afektywnych reakcjach słuchaczy na fragmenty muzyki z różnych gatunków muzycznych, oparty na pięciu czynnikach. Muzykę miejską definiowała w tym przypadku w dużej mierze muzyka rytmiczna i perkusyjna (rap, funk i acid jazz). Doszli do wniosku, że model muzyczny jest wolny od gatunku i odzwierciedla emocjonalne/afektywne reakcje na muzykę. Na preferencje miały wpływ zarówno konotacje społeczne, jak i specyficzne cechy słuchowe muzyki. Nowe badanie przeprowadzone przez Rentfrow i in. ( 2012 ) potwierdzili, że preferencje muzyczne determinowane są również przez określone cechy muzyczne.

Z perspektywy socjologicznej stwierdza się, że rap/hip-hop jest zdominowany przez artystów płci męskiej i koncentruje się głównie na męskiej publiczności, co często prowadzi do hipermęskości, mizoginii, poniżania kobiet oraz przemocy i homofobii w tekstach (Adams i Fuller, 2006; Conrad i in . ., 2009 ; Cundiff, 2013 ; Damien, 2006 ; Monk-Turner i Sylvertooth, 2008 ; Rebollo-Gil i Moras, 2012 ; Rose, 2008 ; Wester i in., 1997 ). Tematy te dominują w komercyjnym i mainstreamowym rapie, który jest wykonywany przez artystów współpracujących z największymi wytwórniami płytowymi (Harkness, 2013). Jednak dominującymi tematami wśród popularnych, odnoszących sukcesy undergroundowych raperów są również mizoginia i hipermęskość, ale w mniejszym stopniu obejmują teksty nacechowane politycznie i anty-establishmentowe (Oware, 2014 , s. 61). Inne badanie (Weitzer i Kubrin, 2009 ) sugeruje, że na raperów, których piosenki przedstawiają kobiety w negatywny sposób, mają wpływ trzy główne siły społeczne: większe relacje między płciami, lokalne warunki sąsiedzkie i przemysł muzyczny. W odpowiedzi na presję korporacyjną wielu raperów porzuca przesłania polityczne i społeczne i zamiast tego skupia się na bogactwie materialnym i wyzyskach seksualnych w celu sprzedaży płyt. Innymi słowy, według Oware ( 2014, P. 77), „niektórzy podziemni artyści rapowi celowo zacierają granice między ograniczonym a dużym polem produkcji z powodu hegemonicznych sił rynkowych”. Autor ten doszedł do wniosku, że nie należy dokonywać rozróżnienia między złym rapem (główny nurt rapu) a dobrym rapem (podziemnym rapem), niuansując pole produkcji kulturalnej Bourdieu ( 1993 , 1996 ), ponieważ nie wykluczają się one wzajemnie. Jednak grupa docelowa słuchaczy rapu/hip-hopu jest inna, według Elafros ( 2013 ), przy czym niekomercyjna muzyka rap jest pozycjonowana wśród fanów hip-hopu i producentów muzyki rap. W związku z tym, podczas gdy główny nurt rapu domaga się czarnego gettocentryzmu, undergroundowy rap popiera międzyrasowość i wielokulturowość (Rodriquez, 2006 ).

Inne badania wskazują, że raperki nie zawsze są przeciwne mizoginii i męskiej dominacji (Oware, 2009 ). W rzeczywistości większość tekstów kobiecych raperów mówi o kobietach, które uprzedmiotowiają się, wykorzystują siebie i używają obraźliwych tekstów w odniesieniu do innych kobiet. Autorka odkryła, że ​​te sprzeczne komunikaty unieważniają przekaz wzmacniający, zamiast powielać i bronić męskich hegemonicznych koncepcji kobiecości. Fakt, że stawiali tak mały opór, jest prawdopodobnie odzwierciedleniem ówczesnych norm branżowych (Weitzer & Kubrin, 2009 ), choć wydaje się, że opór był silniejszy na początku (Rose, 1994 ).

Niektórzy autorzy skupili się na postrzeganiu rapu / hip-hopu przez ludzi, a także na jego wpływie. Na przykład „hip-hop został oceniony najniżej pod względem pokazania związków zaangażowanych, opiekuńczych, romantycznych, odpowiedzialnych, używających uprzejmego języka i ukrytych” (Agbo-Quaye i Robertson, 2010 , s. 362 ) . Autorzy ci zwrócili również uwagę, że „postacie kobiece w hip-hopie i rocku są przeważnie przedstawiane jako bezsilne i pragnące męskiego autorytetu”. Jest to zgodne z tym, co Berry ( 1995) stwierdził ćwierć wieku temu, wyrażając, że hip-hop eksponuje seksualność, mizoginistyczne teksty i ewidentne elementy pornograficzne, wzmacniając jego wizerunek „gatunku zepsutego moralnie”. W związku z tym mówi się, że kontrowersyjna muzyka rap ma negatywny wpływ na rozwój nastolatków (Tanner i in., 2009 ). Jednak młodzi ludzie wydają się być nieświadomi wpływu, jaki ta muzyka ma na ich życie (Agbo-Quaye i Robertson, 2010 ). Na przykład kulturowe obrazy stereotypów seksualnych w teledyskach do muzyki rap mogą wpływać na postawy i zachowania seksualne nastolatków (Peterson i in., 2007 ). Inne negatywne efekty z socjologicznego punktu widzenia odnoszą się do większej akceptacji męskiej dominacji i przemocy (Oliver, 2006).

Wreszcie, z perspektywy odbiorcy, w szczególności w odniesieniu do wyborów gatunków muzycznych, Cuadrado-García i in. ( 2018 ) w ankiecie przeprowadzonej wśród młodych odbiorców muzyki stwierdzili, że rap/hip-hop to jeden z ich ulubionych gatunków muzycznych. Wykazali również, że studiowanie muzyki miało wpływ na preferencje gatunkowe. Osoby z wykształceniem muzycznym preferowały muzykę elektroniczną, house, dance, jazz i klasyczną. Z kolei osoby bez wykształcenia muzycznego w większym stopniu preferowały rap, hip-hop i latynoski pop-rock. Inni autorzy podkreślali, że profil konsumentów rapu ewoluował, od czarnych młodych mężczyzn należących do niskiej klasy społecznej do białych młodych mężczyzn z klasy średniej z wyższym wykształceniem. Miało to miejsce na całym świecie (Rodriquez, 2006 ; Yousman, 2003). Ponadto badania wykazały, że hip-hop służy jako droga do interakcji z czarną kulturą i pośrednik międzyludzkich interakcji z czarnymi Amerykanami (Jacobson, 2015 ; Rose, 2008 ). Nie-czarni fani są postrzegani jako turyści kulturowi szukający sposobu na zrozumienie czarnej kultury (Jacobson, 2015 ). Podsumowując, rap działa jako międzyrasowy socjalizator, umożliwiając białym fanom poznanie skutków rasizmu i dyskryminacji poprzez tę muzykę (Sullivan, 2003 ).

W tym kontekście publiczne zaangażowanie w hip-hop, w związku z pojawieniem się gangsta rapu, zmieniło jego konsumpcję jako towar, po zmianie, która rozpoczęła się od masowego marketingu skierowanego do większej białej publiczności na całym świecie. W szczególności zostało to osiągnięte przez elity naśladujące wzorce behawioralne i estetyczne ludzi biednych, wyznaczające standardy konsumpcji hip-hopu i trendy w modzie oraz odwracające teorię widocznej konsumpcji Veblena (Hunter, 2011 ) . Jest to zgodne z teorią relacji z obiektem Baudrillarda ( 1988 ), która oddaje konsumpcyjny trend hip-hopu. Tak więc muzyka rap jest produktem, który sprzedaje się jako styl życia, który jest wzmacniany przez teksty piosenek, teledyski i plotki fanów w Internecie (Hunter, 2011) .). W Europie rap jest szczególnie powiązany z męskimi potomkami migrantów, będąc gatunkiem wielokulturowym (Bennet, 1999 ; Elafros, 2013 ; Green, 2013 ; Laidlaw, 2011 ; Reitsamer i Prokop, 2018 ). Koncentruje się na problemach społecznych i warunkach życia mniejszości, wzmacniając wartości w przeciwieństwie do amerykańskiego rapu (Androutsopoulos & Scholz, 2003 ; Beau, 1996 ).

Nowsze badania koncentrowały się na żeńskiej publiczności rapowej. Zickerman ( 2013 ) znalazła coraz liczniejsze grono kobiet, które doceniły jej estetykę i muzykę, w tym rytmiczność, strukturę melodyczną i ogólny urok artysty. Teksty nie wydają się być tak istotne, jak Sullivan ( 2003 ) odkrył lata temu, kiedy biali ludzie nie zwracali uwagi na słowa piosenek, ponieważ bardziej pociągał ich rytm muzyki, zwłaszcza młode kobiety. Jednak niektóre z poprzednich zagadnień dotyczących płci i konsumpcji alternatywnych gatunków muzycznych, w szczególności rapu/hip-hopu, nadal nie zostały zbadane empirycznie i wymagają bardziej szczegółowej analizy.

Na podstawie powyższego przeprowadzono badania eksploracyjne, aby dowiedzieć się, czy istnieją różnice płciowe w zakresie odbioru i opinii na temat rapu/hip-hopu jako gatunku muzycznego. W szczególności staraliśmy się odpowiedzieć na następujące pytania badawcze. RQ1: nawyki związane z uczestnictwem w koncertach rapu/hip-hopu; RQ2: stopień znajomości tego gatunku muzycznego; RQ3: satysfakcja i zainteresowanie rapem/hip-hopem; RQ4: różnice w nawykach i postawach w zależności od płci; RQ5: segmentacja konsumentów rapu/hip-hopu na podstawie wiedzy, zainteresowań i poziomów satysfakcji.

Badanie przeprowadzono w formie ankiety internetowej z wykorzystaniem ustrukturyzowanego kwestionariusza podzielonego na trzy sekcje (zwyczaje konsumpcyjne rapu/hip-hopu, postawy wobec rapu/hip-hopu oraz zmienne klasyfikacyjne). Zastosowano odpowiednio różne skale pomiarowe, a pytania dotyczące postaw i opinii opracowano za pomocą pięciostopniowej skali Likerta. Dobór próby wygodnej został wybrany w celu wybrania respondentów z populacji składającej się z osób w wieku od 15 do 65 lat. Kwestionariusz został wysłany do nieletnich po złożeniu wniosku i uzyskaniu zgody rodziców. Na ankietę odpowiedziało łącznie 150 osób. Zbieranie danych odbyło się w marcu 2019 r. Następnie, po wytworzeniu zbioru danych, przeprowadzono analizy jedno- i wielowymiarowe (testy ANOVA, analiza skupień i tabele przekrojowe) zostały obliczone w celu statystycznego przetworzenia zebranych informacji w celu udzielenia odpowiedzi na powyższe pytania badawcze. Ze względów operacyjnych i logicznych przedstawione wyniki odnoszą się tylko do różnic płci. Metodę badawczą podsumowano w tabeli1 .

Próba tego badania (tab. 2 ) składała się z 45,3% kobiet i 54,7% mężczyzn. Większość z nich, bo 72,0%, była w wieku od 15 do 24 lat. Pod względem poziomu studiów połowa to absolwenci (50,0%), 86,7% to osoby samotne, a 63,3% to studenci.

Jeśli chodzi o zwyczaje związane z frekwencją na koncertach, szczególnie towarzyskich (tabela 3 ), respondenci chodzili głównie na koncerty muzyki rap/hip-hop ze znajomymi (80,0%). Partnerzy byli znacznie mniej brani pod uwagę i zostali wybrani przez zaledwie 11,0% próby. Wreszcie krewni mieli szczątkowe znaczenie, a tylko 2,7% uczestników wybrało tę opcję. Aby ustalić rolę płci w odniesieniu do tego nawyku, obliczono analizę krzyżową za pomocą chi-kwadrat. Wyniki pokazały, że wpływy płci w przypadku osób uczęszczających na koncerty z przyjaciółmi były bardziej istotne w przypadku mężczyzn (86,6%) niż kobiet (72,1%). I odwrotnie, partnerzy byli ważniejsi jako towarzysze dla kobiet (65,4%) niż dla mężczyzn (25,0%).

Ponadto uczestnicy badania najczęściej wybierali portale społecznościowe (82,7%), aby dowiedzieć się o artystach/zespołach rapowych i koncertach, a daleko w tyle były strony internetowe (9,3%). Nie wystąpiły jednak istotne statystycznie różnice dotyczące płci w odniesieniu do tego zwyczaju konsumpcyjnego.

Wiedzę, zainteresowanie i satysfakcję z tego gatunku muzycznego mierzono za pomocą pięciostopniowej skali Likerta. Wyniki w Tabeli 4 pokazują, że uczestnicy koncertów muzyki rap/hip-hop byli bardzo zadowoleni z doznań (4,39 na 5). Zainteresowanie tym gatunkiem muzycznym również było duże (4,06), ale znajomość tego alternatywnego gatunku była niższa, choć większa od środka skali (3,51). Testy ANOVA pokazują, że tylko mężczyźni i kobiety mieli znacząco różną wiedzę na temat tego gatunku muzycznego, przy czym mężczyźni uzyskali wyższe wyniki niż kobiety, odpowiednio 3,66 i 3,32.

Uczestnicy zostali pogrupowani za pomocą podwójnej analizy skupień: hierarchicznej i niehierarchicznej. Interpretując otrzymany dendrogram, pierwsza metoda wykazała, że ​​trzy były optymalnym rozwiązaniem. Niehierarchiczna metoda k-średnich pomogła opisać te trzy skupienia, jak podsumowano w Tabeli 5 . Skupienie 1 składało się w większym stopniu z zadowolenia, wiedzy i zainteresowania osób rapem. W skupieniu 2 trzy poprzednie zmienne uzyskały najniższe oceny. Wreszcie osoby w skupieniu 3 wysoko ceniły satysfakcję, ale nie inne zmienne. W rezultacie skupienia zostały odpowiednio oznaczone: zaangażowane (skupienie 1), apatyczne (skupienie 2) i hedonistyczne (skupienie 3).

Mimo braku istotnych różnic między grupami ze względu na płeć, kobiet było więcej w skupieniu 2. Istotne różnice pojawiły się, gdy zmienna należąca do skupienia ze zmiennymi socjodemograficznymi, takimi jak wiek (syg. 0,001), poziom wykształcenia (syg. 0,000) , stan cywilny (Sig. 0,000) i zawód zostały zestawione krzyżowo. W tym sensie osoby ze skupienia 1 były najmłodsze, podczas gdy członkowie skupienia 2 byli starsi. Ponadto w segmencie 1 wyższe były odsetki respondentów z wykształceniem podstawowym, średnim i licencjackim, natomiast odsetek respondentów z wyższym wykształceniem był zbliżony w skupieniach 1 i 3. Jeśli chodzi o stan cywilny, w skupieniu było więcej osób stanu wolnego i małżeństw 1, natomiast osoby rozwiedzione stanowiły większość w segmencie 2.

Podobnie różnice stwierdzono również podczas zestawienia krzyżowego przynależności do klastrów i zmiennych behawioralnych, w szczególności częstotliwości obecności na koncertach muzyki rapowej (syg. 0,000) oraz czasu, kiedy ludzie ostatni raz byli na koncercie (syg. 0,001). Osoby ze skupienia 1 były częstymi uczestnikami, uzyskując wyższe wartości procentowe w prawie wszystkich opcjach z wyjątkiem jednej w roku, co było nieco wyższe w przypadku skupienia 3. Podobnie członkowie skupienia 1 uzyskali wyższe wyniki w uczęszczaniu na koncerty rapowe w ostatnim czasie niż pozostałe dwie grupy, następnie osoby ze skupienia 3. Wszystkie te cechy potwierdziły etykiety przypisane trzem skupieniom na podstawie ich relacji z wiedzą, zainteresowaniami i satysfakcją z rapu/hip-hopu.

Odbiór muzyki badano w kontekście różnych dyscyplin akademickich, takich jak psychologia, socjologia, ekonomia i marketing. Dyscypliny te zajmowały się zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio kwestiami płci i alternatywnymi gatunkami muzycznymi, w szczególności udziałem w rapie / hip-hopie. Czyniąc to, literatura wykazała znaczne różnice w odniesieniu do preferencji muzycznych, tożsamości społecznej, demografii społecznej, percepcji, kapitału kulturowego i wzorców konsumpcji. Przeprowadzono ankietę eksploracyjną, aby uzyskać głębszy wgląd w konsumpcję rapu/hip-hopu według płci, starając się wypełnić pewną lukę w literaturze. W szczególności celem była analiza nawyków konsumpcyjnych muzyki rap i sposobu ich oceny, a także segmentacja uczestników na podstawie satysfakcji, zainteresowań i wiedzy na temat rapu/hip-hopu.

Wyniki pokazują, że rap jest mniejszościowym gatunkiem muzycznym, którego głównymi odbiorcami są samotni mężczyźni poniżej 24 roku życia, którzy są głównie studentami szkół średnich II stopnia lub studiów podyplomowych. Warto jednak zwrócić uwagę na rosnący udział kobiet w tym gatunku muzycznym. Odkrycia te potwierdzają wcześniejsze badania. W szczególności Rodriquez ( 2006 ) zwrócił uwagę, że młodzi mężczyźni dominowali w konsumpcji rapu, niezależnie od ich rasy. Podobnie wyniki potwierdzają, że rap stał się częścią globalnej kultury popularnej (Laidlaw, 2011 ). Odkrycia są również zgodne z Herrera i in. ( 2018 ), którzy zadeklarowali większą preferencję mężczyzn wobec stylów uznawanych za „twarde”, takich jak rap. Rosnący udział kobiet zbiega się również z ustaleniami wskazanymi przez Langmeyera i in. (2012 ), którzy stwierdzili, że mężczyźni bardziej wykluczają się w swoich preferencjach muzycznych, podczas gdy kobiety dopuszczają większe nakładanie się.

Ponadto płeć wpływa na niektóre zwyczaje związane z obecnością na koncertach muzyki rap/hip-hop. W związku z tym mężczyźni uczęszczają na tego typu wydarzenia kulturalne głównie z przyjaciółmi, wzmacniając swoją tożsamość jako grupy. I odwrotnie, kobiety zazwyczaj chodzą na koncerty rapowe ze swoimi partnerami. Może to świadczyć o pośrednim zainteresowaniu tym gatunkiem muzycznym. Wyniki te potwierdzają stwierdzenie Tipy ( 2015 ), że korzystanie z muzyki przez mężczyzn odgrywa ważną rolę w relacjach społecznych i afektywnych nawiązywanych między grupami rówieśniczymi. Podobnie North ( 2010 ) wskazała, że ​​podczas gdy mężczyźni słuchają muzyki w poszukiwaniu przynależności społecznej do swojej grupy rówieśniczej, kobiety słuchają muzyki jako sposobu na zaspokojenie swoich potrzeb emocjonalnych i chwil przyjemności.

Na uwagę zasługuje również istnienie wysokiego poziomu wiedzy, zainteresowania i satysfakcji wśród konsumentów tego gatunku muzycznego, który jest wyższy u mężczyzn, choć istotne różnice między mężczyznami i kobietami wystąpiły jedynie w zakresie znajomości rapu. To pozwala nam stwierdzić, że może dojść do zmniejszenia różnic między płciami w konsumpcji rapu/hip-hopu. Potwierdzeniem tego może być również istnienie trzech segmentów po przeprowadzeniu podwójnej analizy skupień, w których płeć nie doprowadziła do istotnych różnic. Innymi słowy, segmenty zaangażowane, apatyczne i hedonistyczne składały się zarówno z mężczyzn, jak i kobiet.

Jednocześnie, zgodnie z danymi wtórnymi, technologie cyfrowe, takie jak sieci społecznościowe i platformy muzyczne, również odegrały ważną rolę w konsumpcji rapu/hip-hopu i przyczyniły się do zniwelowania różnic między płciami. Technologie te sprzyjały większej produkcji, lepszej dostępności, większej widoczności i poszerzonej wiedzy, a także szerszej publiczności muzycznej, jak wykazano w badaniu Simoes i Campos ( 2017 ). Tak jest w przypadku kobiet, które coraz częściej konsumują zarówno muzykę rapową na żywo, jak i nagraną, pomimo ich w większości kontrowersyjnych tekstów. Nie zwracanie uwagi na słowa piosenek rapowych i bycie bardziej pociąganym rytmem muzyki, na co zwrócił uwagę Sullivan ( 2003 ), lub nieświadomość wpływu tej muzyki na ich życie (Agbo-Quaye i Robertson, 2010)) może wyjaśnić to zjawisko. Podsumowując, rosnąca liczba kobiet rap/hip-hop wydaje się wynikać z uznania dla estetyki i muzyki, przepływu rytmicznego, struktury melodycznej i atrakcyjności artysty, co potwierdził Zickerman (2013 ) .

Badanie to, choć nowatorskie w swych założeniach i oferujące istotne wyniki pod względem odbioru rapu na żywo i płci, ma pewne ograniczenia. Jej eksploracyjny charakter oraz nieprobabilistyczny dobór próby do próby ograniczonej utrudniają uogólnianie wyników. Wreszcie brak zastosowania dokładniejszych skal pomiarowych utrudnia dokładniejszą interpretację wyników. Jednak badanie można powielić za pomocą nowej metodologii badań.