Uczestnicy zamieszek w Dungarvan próbują włamać się do piekarni; biednych nie było stać na zakup dostępnej żywności.
Abstrakt
Brytyjska charakterystyka Irlandii i większości jej mieszkańców z epoki środkowo-wiktoriańskiej obwiniała rasę i „charakter moralny” za powszechne ubóstwo na wyspie. Biedni irlandzcy byli przedstawiani jako „odrębna rasa”, której wrodzone wady były przynajmniej częściowo odpowiedzialne za śmiertelność, jakiej doznali podczas Wielkiego Głodu w latach 1845–1852. Niedawne wykopaliska w przytułku Kilkenny i więzieniu dla skazańców na Spike Island dostarczyły zespołów szkieletowych z tego krytycznego okresu. Zbiory te umożliwiły analizę bioarcheologiczną parametrów wymienianych przez mieszkańców epoki wiktoriańskiej jako wskazujące na odrębność irlandzkiej biedoty: wzrost, przemoc międzyludzka i palenie tytoniu. Dane bioarcheologiczne wskazują, że różnice między populacjami irlandzkimi i brytyjskimi pod względem wzrostu i ryzyka przemocy były przesadzone. Twierdzimy, że takie charakterystyki były częścią strategii „Innego”, która służyła legitymizacji dominacji kolonialnej. To sprawowanie władzy nie przeszło bez sprzeciwu, ponieważ wzorzec używania tytoniu może wskazywać na formy biernego oporu.
s41636-019-00219-2 (1)
Kiedy przechodzi wielki pan, mądry wieśniak kłania się głęboko i cicho pierdzi.
— Przysłowie etiopskie (Scott 1990 )
WSTĘP
To, czy Irlandia może być postrzegana jako kolonia, było przedmiotem debaty wśród historyków (McDonough 2005 ; Howe 2008 ). Pytanie to wymyka się prostej odpowiedzi, po części dlatego, że kolonializm przybierał różne formy na przestrzeni dziejów i wywoływał różnorodne reakcje na całym świecie. Forma kolonializmu, która rozwinęła się wraz z powstaniem kapitalizmu, wynikała z ideologii imperializmu, który został zdefiniowany jako „rozszerzenie i ekspansja handlu i handlu pod ochroną kontroli politycznej, prawnej i wojskowej” (Childs i Williams 1997) .:227). Próbując kontrolować rdzennych mieszkańców okupowanego obszaru, zwykle konstruowano nierówne stosunki władzy między kolonizatorem a skolonizowanym. Ta nierówność była często legitymizowana przez narracje o różnicach rasowych, które podkreślały rzekome nieodłączne wady skolonizowanych i „naturalny porządek”, który był hierarchiczny. To z kolei doprowadziło do wyeliminowania rasy i ubóstwa, które rozumiano raczej jako usprawiedliwienie kolonialnych przedsięwzięć niż jako ich produkt. Orser ( 2011) argumentował, że ten związek między rasą a ubóstwem był cechą europejskiego kolonializmu w epoce nowożytnej. Podczas gdy większość definicji przedsiębiorstw kolonialnych kładzie nacisk na relacje gospodarcze i polityczne, zwykle w kontekście osiedlania się grupy ludzi w nowym miejscu, Orser zauważył również, że działanie kolonializmu można rozpatrywać na wielu poziomach. Na przykład w latach pięćdziesiątych Fanon ( 1952 ) pisał o psychologicznym wpływie kolonializmu na podbite populacje, podczas gdy ostatnio Stoler ( 2002)) rozważał rolę intymności w negocjowaniu i utrzymywaniu stosunków kolonialnych. Te perspektywy umieszczają ciała, zarówno osadników, jak i rdzennych mieszkańców, w centrum dyskursu kolonialnego. Niniejsze badanie wykorzystuje ciała w postaci archeologicznych szczątków szkieletowych do zbadania przejawów tożsamości klas niższych w XIX-wiecznej Irlandii w świetle powszechnego postrzegania „rasy irlandzkiej” i „charakteru narodowego” w klasach średnich i wyższych Społeczeństwo wiktoriańskie w Wielkiej Brytanii, które odegrało ważną rolę w stosunkach między dwiema wyspami.
Współczesna Irlandia została ukształtowana przez stosunki z Wielką Brytanią. Doświadczenie imperialnej kontroli było dominującym czynnikiem w tworzeniu kultury w tych pierwszych, w tym współczesnych tożsamości i narracji z przeszłości. Pod względem politycznym, społecznym i demograficznym współczesna Irlandia została ukształtowana przez drastyczne zmiany, które miały miejsce w XIX wieku. Być może największym z nich była utrata prawie 50% populacji wyspy w ciągu 70 lat między 1841 a 1911 rokiem. Dziś Irlandia jest jedynym krajem w Europie, w którym współczesna populacja jest znacznie niższa niż na początku 1800 roku. XIX wiek rozpoczął się wraz z integracją wyspy z Wielką Brytanią, która osiągnęła apogeum swojej imperialnej i gospodarczej potęgi pod koniec stulecia. Po akcie unii z 1801 r. istniał ciągły opór wobec nowych ustaleń konstytucyjnych, a także innych realiów społeczno-politycznych, a stosunki między dwiema wyspami były często napięte. Na poziomie politycznym reakcje rządu Westminsteru były zdominowane przez użycie siły, wraz z zawieszeniem praw osób mieszkających w innych częściach Wielkiej Brytanii, poprzez uchwalenie ustawodawstwa znanego jako ustawy o przymusie. Farrell (1986 ) obliczyli, że w latach 1801-1921 uchwalono w Westminsterze 105 takich aktów prawnych. Nierówne stosunki między Wielką Brytanią a Irlandią oraz represyjne podejście do rządów w tej ostatniej zostały usankcjonowane przez użycie rasistowskich narracji o różnicach, które sugerowały, że tubylcy Irlandczycy nie byli w stanie sami rządzić. Dobrze ilustruje to następujący cytat z 1849 r. Angielskiego historyka Henry’ego White’a (1812–1880):
W ten sposób widzimy, jak Wielka Brytania jest podzielona między dwie całkowicie odrębne rasy, jedną gotycką, a drugą pochodzenia celtyckiego. Niewątpliwie wszystko, co wielkie zostało dokonane w tym kraju w ciągu kilkuset lat, dokonali ludzie rasy gotyckiej — Sasi z Anglii i Irlandii oraz mieszkańcy Niziny ze Szkocji. Literatura, sztuka, handel, przemysł, cywilizacja – wszystko to było dziełem ich rąk. Nie wolno nam jednak wnioskować, że Celtowie są rasą trwale niższą. Byłoby uczciwie przypuszczać, że … ich pozycja została obniżona przez szczególne okoliczności w ich historii, i mieć nadzieję, że pewnego dnia w przyszłości mogą wznieść się na poziom swoich sąsiadów. (White, 1849 : 77)
White, który kształcił się na uniwersytetach w Cambridge i Heidelbergu, wyrażał postawę wobec irlandzkich „Celtów”, która była zgodna z postawą większości establishmentu wiktoriańskiej Anglii (Curtis 1968; Lebow 1976 ; Lengel 2002 ; Monacelli 2010 ) . . W czasie publikacji White’a ludność Irlandii przeżywała ogromny kryzys egzystencji, który później uznano za jeden z najgorszych w historii ludzkości (Ó Gráda 2007 ). Wielki głód w Irlandii, który miał miejsce w latach 1845-1852, spowodował prawie milion zgonów: jedną ósmą całej populacji wyspy (Boyle i Ó Gráda 1986). Tło, przebieg i skutki tej katastrofy, aw szczególności rola rządu brytyjskiego, do dziś budzą kontrowersje (Whelan 2004 ). Większość tych kontrowersji dotyczy złożonych historycznych relacji między Irlandią a Anglią, które również determinowały politykę społeczną wobec biednych i zmarginalizowanych w XIX-wiecznej Irlandii.
W tym badaniu zastosowano podejście bioarcheologiczne do zbadania wiktoriańskiej charakterystyki ciał irlandzkich poddanych. Badanie opiera się na analizie dwóch znaczących próbek szkieletów wydobytych w ostatnich latach: cmentarza głodowego w Kilkenny Union Workhouse, używanego w latach 1847-1851 (Geber 2015), oraz cmentarza skazańców na Spike Island, hrabstwo Cork, pochodzącego z ok. . 1860 do 1883 (Barra O’Donnabhain 2019, komunikat osobisty) (ryc. 1). Oba obejmują pochówki reprezentujące uboższe kohorty populacji irlandzkiej w połowie epoki wiktoriańskiej. Kontekst społeczno-polityczny, w jakim żyli, determinował ich życie, a także sposób, w jaki byli zamykani i traktowani po śmierci. Dzięki analizie ich szkieletów można uzyskać cenny wgląd w warunki życia tych ludzi i spojrzeć na ich życie z perspektywy, której nie dostarczają źródła historyczne (Geber 2014 ).
Irlandia w XIX wieku: ubóstwo, głód i społeczny kontekst aktu unii
Chociaż od średniowiecza rządzona była pośrednio z Londynu, Irlandia stała się częścią składową Zjednoczonego Królestwa dopiero po uchwaleniu Aktu Unii w 1801 r. Irlandzki parlament w Dublinie, który w jakiejś formie istniał od końca XIII wieku (Lydon 1997 ), został zniesiony. Irlandia była odtąd rządzona bezpośrednio z Westminsteru. Tło unii było złożone, a polityczne uzasadnienie konstytucyjnej jedności między Irlandią i Wielką Brytanią wynikało z okresów niepokojów społecznych i narastającego strachu przed francuską inwazją (Beckett 1981; Connolly 2000 ) .). Z ekonomicznego punktu widzenia unia miała oznaczać, że kupcy irlandzcy uzyskali większy dostęp do szerszego rynku. W praktyce unia nie zapobiegła dalszej geopolitycznej marginalizacji Irlandii (Larkin 2014 ). Wyspa pozostawała zubożała i słabo rozwinięta w porównaniu ze swoim wschodnim sąsiadem. Niesprzyjające reguły handlu sprawiły, że pozostawał on w tyle pod względem tempa uprzemysłowienia i rozwoju gospodarczego (Geary 1995 ). Dostęp do własności ziemi był wysoce niesprawiedliwy i silnie stronniczy w kierunku często nieobecnej dominacji anglo-irlandzkiej, z których większość była potomkami XVII-wiecznych osadników protestanckich z Anglii, „Sasów z … Irlandii” Henry’ego White’a (White 1849:77). Dzierżawcom przyznano znacznie mniej korzystne warunki niż ich brytyjskim odpowiednikom (Smith 1993 ). W rezultacie duże majątki ziemskie w Irlandii były często źle zarządzane i mało inwestowano w rozwój gospodarki wiejskiej. Czynniki te, w połączeniu ze wzrostem liczby ludności, częściowo spowodowanym wprowadzeniem ziemniaków w XVII wieku, spowodowały pogorszenie warunków socjalnych najbiedniejszej grupy społeczeństwa irlandzkiego w stuleciach poprzedzających Wielki Głód.
Istnieje wiele opisów skrajnych poziomów ubóstwa biednych w Irlandii w okresie poprzedzającym klęskę głodu (Plumptre 1817 ; Stanley 1833 ; Inglis 1835 ; Kohl 1844 ; Nicholson 1847 ; de Tocqueville 1997 ; de Beaumont 2006 ). Goście z Europy kontynentalnej byli zdumieni, jak to się mogło stać w jednym z najbogatszych państw Europy. Na przykład w dziesięcioleciach poprzedzających zjednoczenie Niemiec niemieccy goście odwiedzający Wielką Brytanię postrzegali Wielką Brytanię, z jej dobrobytem i stosunkowo liberalną monarchią konstytucyjną, jako możliwy wzór do naśladowania. Byli jednak zbulwersowani skrajnościami bogactwa i ubóstwa, jakie napotkali w Irlandii. Jeden z takich gości, baronowa Magdalena von Dobeneck (1808–1891), napisała w 1832 r.: „Jaka jest różnica między Anglią a Irlandią! Co za nędzne rudery! … Tu zamożny dwór z dumnymi alejami, tam kamienista ziemia, która tylko z trudem wydaje kartofle!” (Bourke 2011:179–180). Warunki życia biednych były rzeczywiście notorycznie złe. W czasie spisu powszechnego z 1841 r. Najgorszy stopień zakwaterowania (klasa 4) był domem dla prawie połowy wszystkich rodzin w Irlandii (Census of Ireland Commission 1843 : xiv – vi). Ten typ zabudowy składał się z lepianki składającej się tylko z jednego pomieszczenia lub, jak to miało miejsce głównie w miastach, większego, przeludnionego domu, w którym mieszkało do pięciu rodzin. Jedna relacja z początku XIX wieku opisywała, jak biedni byli stale narażeni na zimno i wilgoć, często mając jedynie wilgotną glinianą podłogę do spania (Tighe 1802 : 480). Irlandzka relacja z 1843 roku stwierdza, że tak
nie sposób nie opłakiwać ogólnego wyglądu domków. Namiot Czerwonego Indianina i chata Eskimosów są zbudowane z większą starannością i większą dbałością o ich prymitywne wyobrażenia o wygodzie niż chata wzniesiona przez irlandzkiego wieśniaka na poboczu drogi lub w górach. (S. Hall i A. Hall 1843 : 290)
Klasa społeczna była również wyraźnie wyrażona w zakresie diety i dostępu do żywności. Od połowy XVII wieku uprawa ziemniaków stała się mniej więcej jedyną uprawą, z której utrzymywała się zdecydowana większość najuboższych członków społeczeństwa (Feehan 2012 ). Ziemniak kwitł w irlandzkim klimacie i wraz z mlekiem, które było również podstawą życia biednych, był stosunkowo dobrym źródłem składników odżywczych, witamin i kalorii (Crawford 1988 ). Gospodarka monokulturowa generalnie skutkowała corocznymi okresami niedoboru żywności, a nawet głodu na początku każdego lata, kiedy stare plony były wyczerpane i zanim można było zebrać nowe produkty (Sexton 2012). Społeczne i inne konsekwencje tego mniej lub bardziej corocznego występowania głodu i niedostatku wśród najbiedniejszej ludności bledną w porównaniu z katastrofą, która była wynikiem zarazy ziemniaczanej, która po raz pierwszy pojawiła się w Europie w 1844 r. Ta przenoszona przez wiatr choroba upraw ziemniaka wywodzi się z Nowego Świata i dotarł do Irlandii w sierpniu 1845 r., powodując osławiony Wielki Głód w Irlandii (w języku irlandzkim An Gorta Mór), który trwał do wczesnych lat pięćdziesiątych XIX wieku. Choroba roślin rozprzestrzeniła się szybko, atakując pola ziemniaczane i niszcząc uprawy w całej Irlandii w ciągu zaledwie miesiąca (Feehan 2012). Sytuację pogorszyła nieudana polityka rządu, który próbował zwalczyć klęskę żywiołową za pomocą leseferyzmu i minimalistycznej polityki interwencji rynkowej. Szacuje się, że w latach 1845-1852 w Irlandii z powodu warunków wywołanych głodem zmarło około miliona ludzi (Boyle i Ó Gráda 1986 ). Niepowodzenie w uprawie ziemniaków miało miejsce w całej Europie pod koniec lat czterdziestych XIX wieku, ale nie spowodowało podobnych wskaźników śmiertelności. Niszczycielski wpływ na Irlandię był spowodowany szczególnymi warunkami społeczno-gospodarczymi panującymi na wyspie i czyniącymi ją szczególnie narażoną na niepowodzenie nawet jednej uprawy.
Kontrolowanie ludzi: postrzeganie rasy i klasy
Przez cały XIX wiek Irlandczycy byli coraz bardziej karykaturowani w prasie brytyjskiej i amerykańskiej jako moralnie i społecznie gorsi. Te karykatury były oparte na koncepcji irlandzkich Celtów jako zasadniczo różniących się od angielskich czy amerykańskich Anglosasów (O’Donnabhain 2000 ; de Nie 2004 ). Chociaż to postrzeganie irlandzkiej niższości było zakorzenione w idei rasy, miało również silny wymiar klasowy, który był zgodny z szerszym postrzeganiem w społeczeństwie wiktoriańskim biednych jako „odrębnej rasy” (Stocking 1987; Orser 2011 ) . Jest to oczywiste, gdy rozważa się, jak pojęcie irlandzkości było postrzegane w Irlandii w tamtym czasie. Finnegana ( 2014) omówił, w jaki sposób Abraham Hume (1814–1884) i John McElheran (zm. 1859) — irlandzcy etnolodzy wywodzący się z klas wyższych — przypisywali zróżnicowanie „rasowe” w Irlandii klasom i religii, a nie pochodzeniu. Związek między religią a niższością społeczną sięga czasów reformacji i późniejszego zastąpienia starych elit przez nową protestancką klasę rządzącą. W 1803 r., wkrótce po Akcie Unii, anonimowy były członek parlamentu irlandzkiego tak opisał „najniższą klasę Irlandczyków”: „Z pewnością są to w większości złodzieje, bezprawie, nieuczciwi i bez środków do życia o poczuciu słuszności. (Ludzie z większej części prowincji Ulster nie mają być objęci całą tą cenzurą.)” (C. & R. Baldwin 1803:48). Religijne implikacje tego stwierdzenia byłyby jasne dla każdego współczesnego czytelnika, który wiedziałby, że największe skupisko protestantów znajdowało się w prowincji Ulster. To, co autor tego cytatu zdefiniował jako „klasę niższą”, jest niejasne, ale mógł obejmować każdego, od poziomu drobnych dzierżawców i handlarzy po chałupników, robotników dniówkowych, służących i wreszcie bez środków do życia (Keenan 2000 ). Bieda była postrzegana jako moralna porażka biednych i aby kontrolować tę grupę ludności, politycy proponowali reformy moralne w ramach szerszych reform społecznych.
To oczernianie ludności Irlandii w ogóle, a zwłaszcza irlandzkiej biedoty, nie przeszło bez sprzeciwu (Romani 2016 ). Pomysł, że istniały nieodłączne różnice biologiczne między „rasami” angielską i irlandzką, został w tamtym czasie zakwestionowany, chociaż była to opinia mniejszości i wciąż dyskutowana z perspektywy ewolucyjnej (Babington 1895 ) . Większość kontestacji pochodziła z Irlandii. Przykładem tego jest publikacja z 1899 r. Irlandzkiego uczonego i historyka Edmunda Hogana (1831–1917) zatytułowana The Irish People: Ich wzrost, forma i siła. Była to kompilacja różnych pozytywnych i pochlebnych relacji o Irlandczykach, które stworzył w celu obrony własnego narodu „przed bezwstydnymi i systematycznymi oszczerstwami”. Chciał udowodnić, że nie przypominają „Hottentotów” ani „największych dzikusów na ziemi”. Nie byli też „podobni do pawianów” ani dzikich karykatur w Punch , ani „najniższych ras Australii” (Hogan 1899 : 11–12). Negatywne charakterystyki Afrykanów i australijskich aborygenów, które są ukryte w pracy Hogana, ujawniają głęboko zakorzenioną naturę hierarchicznej koncepcji rasy i podstępny sposób, w jaki ta perspektywa została zinternalizowana, nawet przez tych, którzy sami byli przedstawiani jako gorsi.
Rzeczywiście, Hogan zdradza, jak ci tak scharakteryzowani znaleźli się w pułapce dyskursu rasowego, gdy walczyli o potwierdzenie własnego miejsca wśród „cywilizowanych”. Nic więc dziwnego, że w irlandzkich społecznościach emigracyjnych w USA przed i podczas wojny secesyjnej (1861-1865) istniały opinie, które były przeciwne abolicji, a nawet opowiadały się za rozszerzeniem niewolnictwa na Północ stany. Wezwania te były najprawdopodobniej motywowane obawami społeczności irlandzko-amerykańskiej o ich niską pozycję społeczną, co znalazło wyraz w próbach zdystansowania się od osób postrzeganych jako znajdujące się niżej na drabinie społecznej (Osofsky 1975; Shannon 1989: 54–56 ; Ignatiev 1995 ; Kenny 2003 ).
Pochówki ubogich i zepchniętych na margines: pochówki w przytułku Kilkenny Union Workhouse i więzieniu Spike Island
Badania nad bioarcheologią XIX-wiecznej Irlandii to stosunkowo nowe zjawisko. Podczas gdy archeologia historyczna — nazywana w Irlandii „archeologią post-średniowieczną” — znacznie się rozwinęła w ostatnich dziesięcioleciach (Horning i in. 2007 ), badania szczątków ludzkich w Irlandii koncentrowały się głównie na okresach prehistorycznych i średniowiecznych (O’Donnabhain i Murphy’ego 2014). Głównym tego powodem jest to, że zbiory danych dla wielu badań bioarcheologicznych w Irlandii w ostatnich dziesięcioleciach pochodzą z archeologii ratowniczej napędzanej rozwojem. Wykopaliska na cmentarzyskach postśredniowiecznych są rzadkie, ponieważ większość z nich jest nadal w użyciu. Mimo to znacząca wartość naukowa i historyczna XIX-wiecznych cmentarzy w Irlandii została ujawniona w ostatnich latach, zarówno dzięki wykopaliskom ratowniczym, jak i badawczym.
W 2005 roku podczas archeologicznej oceny terenu dawnego przytułku w Kilkenny City natrafiono na ludzkie szczątki. W następnym roku przeprowadzono wykopaliska archeologiczne, które ujawniły obecnie jedno z największych zbadanych archeologicznie miejsc pochówku masowego na świecie. W sumie odsłonięto 63 starannie ułożone doły grobowe zawierające szczątki co najmniej 970 osobników (ryc. 2 ). Zmarłych chowano w prostych sosnowych trumnach, ułożonych jedna na drugiej, średnio od czterech do pięciu warstw na dół. Ponad połowa wszystkich pochowanych (53,8%) to dzieci w wieku poniżej 15 lat w chwili śmierci. Spośród osób w wieku powyżej 15 lat w chwili śmierci 216 można było zidentyfikować jako mężczyzn, a 200 jako kobiety (Geber 2015) ., 2016 ). Chociaż wiele szkieletów było bardzo rozdrobnionych, kość beleczkowa i korowa była ogólnie w dobrym stanie.
Późniejsze badania historyczne potwierdziły, że pochówki te odnoszą się do szczytu śmiertelności, który miał miejsce między sierpniem 1847 a marcem 1851, u szczytu Wielkiego Głodu. Dom pracy w Kilkenny był jedną ze 163 takich instytucji, które zostały otwarte w całej Irlandii w latach 1841-1853 po uchwaleniu irlandzkiej ustawy o biednych z 1838 r. Ustawa o ubogich była odpowiedzią rządu w Londynie na tragiczne warunki społeczne w Irlandii. Reforma została oparta na ustawie o zmianie prawa ubogich (Eyre i Spottiswoode 1899) dla Anglii i Walii, które zostały uchwalone przez rząd Wigów (1830–1834) cztery lata przed rozszerzeniem systemu na Irlandię. Podstawowym aspektem irlandzkiej ustawy o biednych było to, że pomoc państwa (w zakresie wyżywienia i zakwaterowania) byłaby udzielana wyłącznie w przypadku najwyższej konieczności i w zamian za pracę fizyczną w przytułku.
Irlandzkie domy pracy były prawie wszystkie zbudowane zgodnie z identycznym projektem, składającym się z masywnego bloku mieszkalnego i ambulatoryjnego w kształcie litery H, znajdującego się za budynkiem administracyjnym i otoczonego kamiennymi ścianami o wysokości 8 stóp (Raftery 1995 ). Związki służyły jako jednostki administracyjne systemu Poor Law. Kilkenny Union Workhouse, mogący pomieścić 1300 więźniów, został otwarty 21 kwietnia 1842 r. (Ryc. 3 ). Pierwszego dnia przyjęć przyjęto 30 wniosków (Geber 2015 ). Jednak w czasie Wielkiego Głodu w placówce i wynajmowanych w pobliżu lokalach pomocniczych przebywało ponad 4300 osób, przez co zakład stał się rażąco przeludniony, czego pośrednim skutkiem były masowe zgony (Geber 2015 , 2016).
Męski skład skazańców na Spike Island w porcie Cork przyjął pierwszych więźniów w październiku 1847 roku i działał przez kolejne 36 lat (McCarthy i O’Donnabhain 2016 ). Pierwsi więźniowie znaleźli się w dużej twierdzy z czasów napoleońskich, która została niedokończona po klęsce Francuzów pod Waterloo w 1815 r. (il. 4). Wykorzystanie fortu jako więzienia służyło dwóm celom: złagodzeniu przeludnienia związanego z głodem w więzieniach hrabstwa i miasta na całej wyspie Irlandii. Zapewniło również nieopłacaną siłę roboczą do ukończenia fortyfikacji na Spike Island. Podczas gdy wczesne wiktoriańskie podejście do uwięzienia preferowało izolację więźniów w pojedynczych celach, nie było to możliwe na Spike Island, gdzie skazani byli przetrzymywani w przeludnionych dormitoriach przez pierwsze dwie dekady funkcjonowania więzienia. Początkowo planowano pomieścić zaledwie kilkuset skazanych, do 1850 roku na wyspie przebywało ponad 2300 mężczyzn, co czyniło ją największym więzieniem w Wielkiej Brytanii w ówczesnym kształcie.
Przeludnienie przyczyniło się do bardzo wysokiej śmiertelności, która w 1853 r. Wyniosła 286 zgonów (> 12% więźniów). Powołana w tym roku komisja królewska zaleciła zmniejszenie liczby więźniów na wyspie do poniżej 1000. Miało to dramatyczny skutek, a od 1860 do 1883 roku śmierć więźniów wynosiła średnio 6,3 rocznie. W latach 1847-1883 w więzieniu zmarło łącznie prawie 1200 mężczyzn. Ponad 80% tych zgonów miało miejsce w latach 1850-1854 i zostało pochowanych na cmentarzu we wschodniej części wyspy. W latach 1860-1862 cmentarz ten został zasypany do 6 m nasypu w końcowej fazie budowy fortyfikacji. Nowy cmentarz skazańców powstał na zachodnim krańcu wyspy i zawiera szczątki około 150 mężczyzn. Wykopaliska prowadzono na tym cmentarzu w latach 2013-2018 w ramach projektu archeologicznego Spike Island i ujawniono uporządkowaną serię grobów, które w większości miały jednakową głębokość i odstępy. W latach 2014-2016 odkopano 26 grobów i we wszystkich przypadkach skazani zostali pochowani w trumnach (ryc.5 , 6 ). Pochówki datowane są na ok. 1860 do 1883 i później niż Wielki Głód i okres największej śmiertelności w więzieniu na wyspie. Jednak jest prawdopodobne, że większość, jeśli nie wszyscy, osób, których szkielety zostały odkryte, przeżyła głód, a niektórzy prawdopodobnie byli świadkami rażącego przepełnienia więzienia (Barra O’Donnabhain 2019, osobista wiadomość). .
Zarówno dla zbiorowisk Kilkenny, jak i Spike Island,Notatka1 analiza osteologiczna szczątków ludzkich została oparta na standardowej praktyce metodologicznej (Buikstra i Ubelaker 1994 ). Wiek w chwili śmierci oszacowano na podstawie mineralizacji zębów, wyrzynania się zębów i zespolenia nasad kości u osób młodszych (Scheuer i Black 2000 ) oraz na podstawie zmian morfologicznych w spojeniach łonowych i powierzchniach uszu kości biodrowej, mostka żeber (İşcan i in. 1984 ; Lovejoy i wsp. 1985 ; İşcan i Loth 1986 ; Brooks i Suchey 1990 ) oraz obliterację szwów czaszkowych (Meindl i Lovejoy 1985 ) u dorosłych. Płeć osobników dorosłych została oszacowana na podstawie cech morfologicznych czaszki i miednicy (Sjøvold 1988; Mays i Cox 2000 ). Żywy wzrost oszacowano za pomocą równań sformułowanych przez Trottera i Glesera ( 1952 , 1958 ). Do badania wzięto pod uwagę wyłącznie osoby dorosłe (>18 lat).
Odzyskiwanie tożsamości: bioarcheologia marginalizacji społecznej w dziewiętnastowiecznej Irlandii
Charakterystyczny sposób ubierania się, palenie tytoniu i gotowość do przemocy stały się częścią stereotypu Irlandczyka. Edmund Hogan odniósł się do tych cech w swoim podsumowaniu celowo poniżającej karykatury Irlandczyków w prasie brytyjskiej:
Wzięli za wzór Anglika najniższego typu, ozdobili go postrzępionym płaszczem, spodniami do kolan, sfatygowanym kapeluszem, glinianą fajką, shillelah [drewnianą laską i bronią, również pisaną shillelagh, patrz poniżej], i przedstawiał go jako typowego rodowitego Irlandczyka, Partner Dominujący oczywiście bez końca wyśmiewał się z takiej zabawnej postaci i poświęcając się samozadowoleniu badaniu własnej nieskazitelnej i nieskazitelnej osoby, modlił się w sobie w ten sposób: „Boże, Dziękuję Ci, że nie jestem Hirishmanem”. (Hogan 1899 :7)
Hogan sprytnie zauważył, że sposób, w jaki pogardzano irlandzkimi biedakami, odzwierciedlał się w braku szacunku dla biednych w całej Wielkiej Brytanii, niezależnie od narodowości. Z pewnością miało miejsce systematyczne i poniżające traktowanie biednych w Anglii. Jednym z głośnych przypadków był skandal w zakładzie pracy w Andover (Hampshire) w 1845 r. (Longmate ), który wywołał ogólnokrajową wstręt i oburzenie opinii publicznej (Fowler 1835 ). Fryderyk Engels ( 1845 2003 ), w którym więźniom odmawiano racji żywnościowych i uciekano się do jedzenia śmieci. Innym niesławnym przypadkiem były brudne warunki i skrajne zaniedbanie, jakie musieli znosić więźniowie przytułku w Huddersfield (West Yorkshire) podczas wybuchu tyfusu w 1848 roku. Szokujący raport o warunkach, które uznano za gorsze niż w Andover, został opublikowany po raz pierwszy przez gazetę Leeds Mercury ( Leeds Mercury 1848 2008 ). Nawet Fryderyk Engels ( 1845 ), orędownik biednych, który jako jeden z pierwszych zwrócił uwagę na związek między warunkami materialnymi a zdrowiem ludzi, pisał o angielskiej miejskiej klasie robotniczej jako o odrębnej rasie, fizycznie zdegenerowanej, ograbionej z całej ludzkości i sprowadzony zarówno pod względem moralnym, jak i intelektualnym do stanu niemal bestialskiego. Zubożali Irlandczycy, którzy wyemigrowali do Anglii w tym czasie, nadal byliby jednak postrzegani jako społecznie gorsi od „rdzennej biedoty”. Na szczeblu rządowym istniały obawy, że „burzliwe i nieregularne zwyczaje” Irlandczyków wpłyną negatywnie na moralność biedniejszej ludności Wielkiej Brytanii (Cornewall Lewis) był podobnego zdania w latach czterdziestych XIX wieku, sugerując, że angielski proletariat miejski został sprowadzony do stanu zdegenerowanego w wyniku odczłowieczających skutków wyzysku ekonomicznego, ale także w wyniku współzawodnictwa i związków z prostakami, rozwiązłymi, niestabilnymi i pijanymi Irlandczyk. Należy jednak zauważyć, że byli też przeciwnicy, którzy twierdzili, że irlandzcy imigranci byli „wydajnymi robotnikami” o „wysoce przychylnym” postępowaniu moralnym (Cornewall Lewis: 183) 1856 ) .:183). Według danych spisowych w 1841 r. w Anglii, Walii i Szkocji mieszkało 415 725 osób urodzonych w Irlandii. Dwadzieścia lat później, w dużej mierze z powodu masowej emigracji w okresie Wielkiego Głodu, liczba ta niemal się podwoiła, do 805 717, co odpowiadało 3,6% całej populacji Wielkiej Brytanii (MacRaild 2011: tabela 2.1 ) .
„Tutaj nie znajdziemy śladu zdegradowanych krasnoludów”: irlandzka postawa w XIX wieku
W grudniu 1836 roku anonimowy pisarz opublikował artykuł zatytułowany „Attractions of Ireland” w Dublin University Magazine. Artykuł opisywał stan Irlandii i narodu irlandzkiego i był retorycznie antybrytyjski w tonie. Mimo to artykuł zawierał negatywne stereotypy dotyczące irlandzkiej biedoty, odzwierciedlające często skonfliktowany i ambiwalentny charakter tożsamości anglo-irlandzkiej klasy rządzącej (Uniwersytet Dubliński był bastionem elity). Jednym z głównych twierdzeń pisarza było to, że Plantacja Ulsteru, gdzie szkoccy protestanci osiedlili się w XVII wieku kosztem miejscowej ludności rzymskokatolickiej (Robinson 2000 ; Bardon 2011), zmusił „rdzennych Irlandczyków” z hrabstw Armagh i Down do migracji na zachód, do hrabstw Mayo, Sligo i Leitrim, gdzie „najgorszymi skutkami głodu i ignorancji” zdegenerowali się zarówno fizycznie, jak i psychicznie. Napisał, że potomkowie tych wysiedlonych ludów byli „motłochem z szerokimi ustami, płaskimi nosami, niskimi brwiami i zapadniętymi oczami, ubogim charakterem i godnym pożałowania intelektem”, a ich twarze „noszą na sobie barbarzyństwo”. z przodu” ( Dublin University Magazine 1836 :667). Co więcej, ten zdegenerowany lud został opisany jako „mający przeciętnie metr osiemdziesiąt wzrostu, z wystającym brzuchem, krzywymi nogami, o nieudanych rysach twarzy”, który „straszy siostrzaną wyspę corocznymi objawieniami irlandzkiej brzydoty i irlandzkiej nędzy” (Dublin University Magazine .:669). Sześćdziesiąt trzy lata później Edmund Hogan bardzo się obraził tym stwierdzeniem i dzięki licznym relacjom zebranym w swojej książce (patrz wyżej) był w stanie stwierdzić, że wśród irlandzkiego chłopstwa „[tu] nie znajdujemy żadnego śladu zdegradowanych karłów” (Hogan 1899 : 123).
Wzrost jako cecha fizyczna ludzi i „rasy” był przedmiotem szczególnego zainteresowania dziewiętnastowiecznej antropologii, głównie ze względu na postrzeganą strategiczną przewagę wojska wynikającą z posiadania wysokich, krzepkich żołnierzy. Wzrost jest nadal miarą często omawianą w dzisiejszych badaniach antropometrycznych, ale teraz jako odzwierciedlenie stanu zdrowia i warunków życia. Jest zwykle używany przez historyków ekonomicznych i innych jako wskaźnik zastępczy do oceny standardów życia w społeczeństwach ludzkich (Steckel 1995 ; Carson 2005 ; Young i in. 2008 ). Różnice we wzroście między grupami ludności są na ogół interpretowane jako odzwierciedlenie podziałów społeczno-kulturowych i społeczno-ekonomicznych (Rosenbaum 1988). Floud, Wachter i Gregory zidentyfikowali cztery główne niegenetyczne czynniki determinujące terminalny wzrost: stan odżywienia, nierówności społeczne i geograficzne, urbanizacja i środowisko chorobowe oraz rosnące lub spadające płace realne (Floud i in. 1990 ). Końcowy wzrost ze szczątków szkieletowych jest również często przyjmowany przez bioarcheologów jako miara adaptacji biokulturowych i zdrowia (A. Goodman i Martin 2002 ; Mummert i in. 2011 ; Vercellotti i in. 2011 ). Jednak w tej dyscyplinie nie było powszechne badanie powiązań między wzrostem w zbiorowiskach a czynnikami sprawczymi, takimi jak te zaproponowane przez Flouda i in. ( 1990 ), chociaż istnieją pewne godne uwagi wyjątki (Boldsen 1993 ; Sellevold1993 ; Vercellotti i in. 2011 ; Arcini i in. 2014 ).
W dziewiętnastowiecznych badaniach w innych dyscyplinach położono znaczny nacisk na zmiany sekularne w wyniku konsekwencji społecznych, z redukcją średniej wysokości po rosnącym poziomie urbanizacji i uprzemysłowienia (Baten i Murray 2000 ; de Beer 2010 ) . W kontekście irlandzkim skupiono się na historycznych danych antropometrycznych poborowych zebranych przez brytyjską armię, które wykazały, że irlandzcy rekruci byli wyżsi od swoich angielskich odpowiedników średnio o 1/2–1 cala (12,7–25,4 mm) (Floud i in. al.1990 ) . Mokyr i Ó Gráda omówili tę różnicę jako potencjalne odzwierciedlenie irlandzkiego uzależnienia od diety ziemniaczanej (Ó Gráda 1991 ; Mokyr i Ó Gráda 1994), która była stosunkowo pożywna (Crawford 1988 ) w porównaniu z dietą angielskiej klasy robotniczej, w której dominował chleb i herbata (Wohl 1983 ). Biorąc pod uwagę znaczne różnice między społeczeństwami irlandzkimi i angielskimi, zarówno pod względem uprzemysłowienia, jak i urbanizacji, można się spodziewać rozbieżności w posturze dorosłych między tymi dwiema populacjami. Dowody bioarcheologiczne sugerują jednak, że mogło tak nie być.
Szacowany wzrost dorosłych kobiet w Kilkenny Union Workhouse wynosił średnio 158,2 cm, podczas gdy średni wzrost mężczyzn oszacowano na 171,4 cm (Geber 2015 ). Na Spike Island średni wzrost próbki ( n = 17) mężczyzn pochowanych na cmentarzysku oszacowano na 167,4 cm. Szacunki Kilkenny są wyższe w porównaniu z danymi antropometrycznymi próbek populacji irlandzkiej w XIX wieku, podczas gdy szacunki Spike Island są podobne do podanych średnich (tabela 1). Dane antropometryczne dostępne w archiwach więziennych Spike Island wskazują, że średni wzrost mężczyzn osadzonych w latach 1849–1850 był nieco niższy niż wynikający z szacunków szkieletowych, jednak bezpośrednie porównanie danych osteometrycznych i antropometrycznych nie jest możliwe ze względu na metodologię kwestie.Notatka2
Tabela 1 Szacunkowe i odnotowane rozmiary XIX-wiecznych żyjących irlandzkich mężczyzn
Próbka | N | Dane dotyczące wzrostu | Wysokość ( x¯¯¯�¯ ) | Źródło |
---|---|---|---|---|
Kilkenny Union Workhouse (nędzarze), w każdym wieku, 1847–1851 | 186 | osteometryczny | 171,4 cm
(67,5 cala) |
Geber 2015 |
Więzienie Spike Island (skazani), w każdym wieku, ok. 1860–1883 | 17 | osteometryczny | 167,4 cm
(65,9 cala) |
Barra O’Donnabhain 2019,
os. kom. |
Kompania Wschodnioindyjska (rekruci), w każdym wieku, 1800–1809 | 432 | antropometryczny | 164,9 cm
(64,9 cala) |
Mokyr i Ó Grada 1994 |
Kompania Wschodnioindyjska (rekruci), w każdym wieku, 1810–1814 | 1350 | antropometryczny | 166,1 cm
(65,4 cala) |
Mokyr i Ó Grada 1994 |
Nowa Południowa Walia (skazańcy), w każdym wieku, 1817–1840 | 5005 | antropometryczny | 167,7 cm
(66,0 cala) |
Mikołaj i Steckel 1991 |
Dolna Kanada (skazańcy), w każdym wieku, lata 20. XIX wieku | 809 | antropometryczny | 169,7 cm
(66,8 cala) |
Morina i in. 2016 |
Więzienie Kilmainham (skazańcy), > 23 lata, lata 40. XIX wieku | 1400 | antropometryczny | 168,4 cm
(66,3 cala) |
Ó Grada 1996 |
Więzienie Clonmel (skazani), 25–29 lat, 1845–1849 | 521 | antropometryczny | 168,6 cm
(66,4 cala) |
Ó Grada 1996 |
Więzienie Spike Island (skazani), w każdym wieku, 1849–1850 | 529 | antropometryczny | 166,1 cm
(65,4 cala) |
Barra O’Donnabhain 2019,
os. kom. |
Perth General Prison, Szkocja (skazani), 23–50 lat, lata 60. XIX wieku | 110 | antropometryczny | 169,3 cm
(66,7 cala) |
Beddoe 1870 |
Armia brytyjska (rekruci), 23–50 lat, lata 60. XIX wieku | 1517 | antropometryczny | 170,8 cm
(67,3 cala) |
Beddoe 1870 |
Aby zbadać, czy w XIX wieku istniała rozbieżność wzrostu między populacjami irlandzkimi i angielskimi, porównano długości kości udowych (jako wskaźnik wzrostu) z próbek Kilkenny Union Workhouse i Spike Island z próbkami ludzkiego szkieletu z XIX wieku ( n = 263 ) z Londynu (Wellcome Osteological Research Database 2016 ). Te ostatnie próbki pochodzą z cmentarzysk o niższym statusie społecznym St. Bride Lower na Farringdon Street i Crossbones w Southwark, a także Chelsea Old Church w Chelsea, z którego korzystały średnie i wyższe warstwy społeczne (Tabela 2 ) .
Używając testu t do zbadania różnic, porównanie nie wykazało żadnych znaczących różnic w długości kości ani dla mężczyzn ( t = 1,169, df = 278, p = 0,244), ani dla kobiet ( t = -0,516, df = 238, p = 0,607). Wariancja między próbami irlandzkimi i londyńskimi była również zaskakująco podobna, jak wskazuje test Levene’a zarówno dla mężczyzn ( F = 0,001, p = 0,974), jak i kobiet ( F = 0,159, p = 0,690). Nie było też żadnej znaczącej różnicy w średniej przy porównywaniu wartości wytrzymałości kości udowej (jako wskaźnika zastępczego dla obciążenia biomechanicznego) między próbkami irlandzkimi i angielskimi (mężczyźni: t=-0,433, df = 256, p = 0,665; kobiety: t =0,634, df =238, p =0,527).
W 1870 r. Brytyjski antropolog i etnolog John Beddoe (1826–1911) opublikował książkę Stature and Bulk of Man in the British Isles, w której omówił różnice we wzroście i wadze mężczyzn w ówczesnej Wielkiej Brytanii. Beddoe był poligenistą, a na jego twórczość duży wpływ miał dominujący pod koniec XIX wieku dyskurs „rasy”. W rzeczywistości był jednym z głównych propagatorów tej idei w swoim czasie (Beddoe 1885 ). W artykule wygłoszonym w czerwcu 1870 roku w Anthropological Society of London, zatytułowanym The Kelts of Ireland , Beddoe omawiał, w jaki sposób opracował „Indeks Nigrescence”, z którego wywnioskował, że Irlandczycy są rasy mieszanej (Morash 1998). Pomimo swojego zaabsorbowania „stosunkami wzrostu do rasy”, Beddoe przedstawił kilka interesujących obserwacji na temat wpływu parametrów nierasowych, argumentując, że na zróżnicowanie wzrostu mają wpływ poziomy urbanizacji, dieta i czynniki społeczno-ekonomiczne. Jednym z głównych wniosków Beddoe było to, że irlandzcy rekruci byli „prawie równego wzrostu i nieco mniej ważeni” w porównaniu z żołnierzami angielskimi i szkockimi (Beddoe 1870 : 186–191). Biorąc pod uwagę, że większość mierzonych irlandzkich rekrutów płci męskiej w jego badaniu urodziłaby się przed lub podczas Wielkiego Głodu, jego wniosek jest interesujący, gdy omawia wartość wykorzystania wzrostu jako wskaźnika zastępczego dla zdrowia i warunków życia w populacjach XIX wieku.
Nie ma wyłącznego czynnika wpływającego na śmiertelną posturę człowieka, ale raczej złożoną różnorodność przyczyn i okoliczności. Wynika to jasno z irlandzkich danych zarówno osteometrycznych, jak i antropometrycznych z XIX wieku (krytyczna dyskusja na temat wykorzystania i interpretacji irlandzkich danych antropometrycznych, patrz Ó Gráda [ 1996 ] ). Zmiany społeczne, jakie zaszły w Irlandii w tym okresie, były znaczące (Boyce 2005 ) i nie były związane tylko z aktem unii z 1801 r. i Wielkim Głodem. Zmiany te nastąpiły również w wyniku reform, takich jak Ustawa o ubogim prawie z 1838 r. (Patrz wyżej); Ustawa o likwidacji z 1869 r., która oddzieliła istniejący kościół anglikański (Church of Ireland) od państwa (Beckett 1981:364–369); oraz ustawy o ziemi z lat 1870–1903, które ułatwiły przeniesienie własności ziemi z właściciela na dzierżawcę (Solow 1971 ; Beckett 1981 : 389–394). Z aktualnych danych wynika jasno, że pomimo tych zmian społecznych oraz różnic społeczno-ekonomicznych i kulturowych między dwoma społeczeństwami, Irlandczycy z tych dwóch skupisk nie byli upośledzeni w porównaniu z angielskimi próbkami referencyjnymi.
Badanie wzrostu i jego związku ze statusem społeczno-ekonomicznym w Irlandii po głodzie przeprowadzone przez Young i in. ( 2008 ) zaobserwowali statystycznie istotne zależności między wzrostem terminalnym a statusem zawodowym, wykształceniem i migracyjnym. Jednak co bardziej zaskakujące, to samo badanie wykazało, że wzrost średniego wzrostu mężczyzn był największy w hrabstwach Irlandii, które zostały najbardziej dotknięte głodem. Chociaż Young i współpracownicy zinterpretowali ten trend jako odzwierciedlenie względnego wzrostu poziomu życia w wyniku zmniejszającej się konkurencji o lokalne zasoby po znacznej utracie populacji, dodatkowo podkreśla to również trudności w przyjmowaniu założeń na podstawie wzrostu, jeśli nie bierze się pod uwagę kontekstu historycznego i kulturowego pod uwagę (Relethford 1995 ).
Walczący Irlandczycy? Kulturowe wzorce przemocy
Częstym tematem w stereotypach Irlandczyków w XIX wieku było przypisywanie tej grupie pijaństwa i przemocy. Termin „walczący Irlandczyk” jest używany co najmniej od lat 30. XIX wieku (Hughes 2006 : 256). Przemoc, jako cecha kultury irlandzkiej i irlandzkiej, była często przedstawiana w prasie w ksenofobicznych karykaturach. Było to widoczne w brytyjskim czasopiśmie satyrycznym Punch (de Nie 2004 ), a także w amerykańskich gazetach, takich jak Puck , Yankee Notions (Appel i Appel 1990 ) oraz w nowojorskim czasopiśmie politycznym Harper’s Weekly (ryc. 7) .). Podczas gdy współczesne badania socjologiczne i psychologiczne mają tendencję do przypisywania wysokich wskaźników przemocy w społecznościach przede wszystkim czynnikom społeczno-ekonomicznym (Hsieh i Pugh 1993 ; Fabio i in. 2011 ), istniały również praktyki kulturowe związane z Irlandczykami w XIX wieku, które mogłyby wyjaśnić to postrzeganie . Obejmowały one tak zwane walki frakcyjne, które nie były rzadkością na wiejskich terenach Irlandii w czasach przed głodem. Walki frakcyjne były formą zrytualizowanej przemocy, która była częścią wiejskiego życia ludowego. Często były postrzegane jako forma sportu lub rozrywki i były sposobem na złagodzenie napięć społecznych, mimo że ofiary śmiertelne mogły i zdarzały się (O’Rourke 2016). Były to zwykle wcześniej zaaranżowane okazje, często odbywające się podczas dużych zgromadzeń, takich jak targi i jarmarki (Conley 1999 ). Walki frakcyjne często opierały się na podstawach tożsamościowych tworzonych przez miejsca pochodzenia antagonistów lub były postrzegane jako wynik długotrwałych waśni rodzinnych (o powodach których czasami już dawno zapomniano) (Conley 1999 ; O’hAodha 2008 ). Kobiety czasami brały udział w tych walkach (O’Donnell 1975 ; Conley 1995 ).
Bioarcheologia śledzi przemoc w dawnych społeczeństwach, oceniając częstotliwość i wzorce urazów, takich jak zwichnięcia i wygojone złamania kości (Lovell 1997 ; Redfern 2017 ). Dowody na przemoc międzyludzką są wszechobecne w zapisie bioarcheologicznym i jasne jest, że praktyki kulturowe przyczyniają się do określenia wzorców przemocy międzyludzkiej w archeologicznych materiałach szkieletowych (P. Walker 2001 ; Novak 2006 , 2017 ; de la Cova 2010 ). Zostało to podkreślone w Brickley i Smith’s ( 2006) badanie próbki szkieletu z pochówków z niższych i wyższych klas społecznych w St. Martin-in-the-Bull-Ring z Birmingham w Anglii, datowanych na okres od połowy XVIII do połowy XIX wieku. W ich badaniu urazy związane z przemocą (VRI), które zostały zidentyfikowane na podstawie złamań kości śródręcza, sklepienia czaszki i szczękowo-twarzowej, miały stosunek mężczyzn do kobiet 11: 1, co podkreśla silny związek między przemocą interpersonalną a płcią. Porównując klasy społeczne – określone na podstawie kontekstów pochówku – nie było znaczącej różnicy we wskaźnikach VRI, z wyjątkiem złamań nosa, które były częstsze u osób o wysokim statusie pochowanych w kryptach.
Próbka z Birmingham jest współczesna zespołom Kilkenny i Spike Island, a tym samym daje możliwość zbadania potencjalnych różnic społeczno-kulturowych we wzorcach przemocy między populacjami angielskimi i irlandzkimi z połowy XIX wieku. Używając tych samych parametrów, które wykorzystali Brickley i Smith, widoczne są zarówno podobieństwa, jak i rozbieżności między próbkami angielskimi i irlandzkimi (Tabela 3). W obu zestawach danych mężczyźni częściej podtrzymywali VRI, co sugeruje, że na obu wyspach działania i zachowania mężczyzn narażały ich na większe ryzyko przemocy skutkującej złamaniami kości. Jednak stosunek mężczyzn do kobiet jest znacznie niższy w próbce z Kilkenny w porównaniu z Birmingham, szczególnie w odniesieniu do urazów sklepienia czaszki. Ogólnie uraz sklepienia czaszki tępym narzędziem był obecny u 6,3% (12/190) mężczyzn z Kilkenny i 5,1% (9/175) kobiet, różnica, która nie była statystycznie istotna (χ 2 = 0,231 , df = 1, p= 0,631). Jest to interesująca obserwacja, ponieważ nie tylko jest sprzeczna z powszechnie postrzeganym wzorcem przemocy w próbkach ludzkich szkieletów (Novak 2017), ale być może ujawnia również aspekty relacji między płciami wśród ubogich w połowie XIX wieku w Irlandii. Conley ( 1995 ) omówiła, w jaki sposób kobiety na obszarach wiejskich w Irlandii pod koniec XIX wieku wyraźnie działały wbrew ustalonym normom społecznym dotyczącym sposobów, w jakie powinny się zachowywać, często uciekając się do przemocy w celu rozwiązywania konfliktów. Podczas gdy Conley ( 1995 ) powiązał to z traumą społeczną związaną z doświadczeniem głodu, dowody bioarcheologiczne z Kilkenny sugerują, że homologia płciowa w odniesieniu do pewnych wzorców urazów szkieletowych była bardzo rozpowszechniona we wczesnych dekadach XIX wieku w Irlandii.
W próbie z Birmingham 14 z 16 przypadków (87,5%) ze złamaniami śródręcza dotyczyło pierwszego śródręcza. W Kilkenny odsetek ten wynosił 61,5% (8/13) dla pierwszego śródręcza, następnie 23,1% (3/13) dla piątego śródręcza, 15,4% (2/13) dla drugiego i 7,7% (1/13 ) dla trzeciego i czwartego śródręcza. Na Spike Island dwóch więźniów płci męskiej wyleczyło złamania pierwszej kości śródręcza (2/3; 66,7%), podczas gdy inny miał złamanie piątej kości śródręcza (1/3; 33,3%). Brickley i Smith ( 2006) zinterpretowali rozkład złamań śródręcza w próbce z Birmingham jako odzwierciedlający kontuzje bokserskie, które miałyby miejsce w wyniku tak zwanych walk na gołe łydki, które stawały się coraz bardziej powszechne w Anglii w XIX wieku. Jeśli ma to związek z przemocą międzyludzką, fakt, że w próbce z Kilkenny występuje niższa częstotliwość pierwszych złamań kości śródręcza, sugerowałby w takim przypadku, że napaść fizyczna z użyciem pięści była mniej powszechna w tej grupie populacji w porównaniu z ich rówieśnikami w Birmingham. Niekoniecznie byłoby to bioarcheologiczną wskazówką, że przemoc interpersonalna była mniej powszechna w Kilkenny, ale być może raczej, że kulturowe przejawy przemocy różniły się w obu społeczeństwach.
Przez cały XIX wiek i aż do XX wieku walka na kije lub bataireacht z użyciem shillelagh była powszechna w Irlandii. Shillelaghs (z irlandzkiego żagla éille ) miały bardziej powszechne zastosowanie jako laski i były tradycyjnie wykonane z twardego drewna, takiego jak dąb lub tarnina. Posiadały tępe głowice o różnym kształcie, których można było użyć do zadawania obrażeń (Hurley 2007 ). Shillelagh umożliwiał walczącym zarówno szybki atak, jak i obronę, z brutalną i skuteczną siłą. Chociaż walka na kije nie była nieznaną praktyką w Anglii, uważa się, że znacznie spadła na początku XIX wieku ze względu na zwiększoną popularność boksu i walk o nagrody w tym okresie (P. Walker 1997 ; Wood2004 ). Pierce Egan (1772-1849) – brytyjski pisarz sportowy i dziennikarz irlandzkiego pochodzenia – szowinistycznie twierdził (Egan 1830 :13), że ze względu na swój „narodowy charakter” Anglicy uciekają się do używania pięści tylko podczas walk. Holendrzy jednak często uciekali się do „długiego noża”, podczas gdy Francuzi i Niemcy, według Egana, używali kamieni i kijów, by „zadośćuczynić zemście!” Shillelaghs były bronią wybieraną podczas walk frakcyjnych w Irlandii, obok rzucania kamieniami (O’Rourke 2016 ). Częste stosowanie shillelagh w walkach w XIX wieku w Irlandii (Hurley 2007 ) spowodowało, że ten szczególny styl walki stał się kojarzony z irlandzkimi kombatantami i jest częstym motywem w ich przedstawieniach (ryc.7 ).
O możliwym użyciu shillelaghs lub rzucaniu kamieniami w Kilkenny świadczy częstość urazów czaszki tępym narzędziem (ryc. 8 ), które były stosunkowo częste zarówno u mężczyzn, jak i u kobiet (patrz wyżej). Brickley i Smith ( 2006 ) przypisywali wszystkie urazy sklepienia czaszki przemocy interpersonalnej. Nie należy pomijać możliwości, że niektóre zmiany odnotowane w Kilkenny mogły być związane z wypadkami, które miały miejsce na przykład podczas pracy w przemyśle lub rolnictwie, a nawet podczas uprawiania sportu. Jednak najwięcej złamań (17/26; 65,4%) stwierdzono po lewej stronie sklepienia czaszki (tab. 4) .), co sugeruje, że celowe uderzenie praworęcznego agresora jest prawdopodobną przyczyną większości tych obrażeń. Pęknięcia miały różny kształt, od okrągłych wgłębień, które zostałyby spowodowane przez kulisty przedmiot, do liniowych i asymetrycznych zagłębień, które byłyby spowodowane przez przedmioty o prostych krawędziach lub nieregularnych kształtach. Kamienie, czyli „uderzający” koniec głowicy shillelagha, który wykonywano w różnych kształtach i formach (Hurley 2007), mogło z łatwością być przyczyną niektórych z nich. Dowody urazu sklepienia czaszki tępym narzędziem odnotowano w dwóch pochówkach skazańców z wyspy Spike (2/26; 7,7%). Oba urazy miały kształt kulisty i dotyczyły lewej strony czołowej. Choć należy zwrócić uwagę na niewielką liczebność próby, jest to wskaźnik podobny do odnotowanego u samców z Kilkenny, co nie jest zaskakujące, gdyż pochodzenie społeczne obu zespołów jest podobne.
Wypowiadając się w 1835 roku na temat irlandzkiego „charakteru moralnego”, lord John Russell, poseł (1792-1878), stwierdził podczas debaty w Izbie Gmin, że w Irlandii „istnieje, jak niestety wiemy, silna skłonność do przemocy i oburzenie, nie tylko wśród kilku bezprawnych i źle uregulowanych osób, ale wśród wszystkich lub prawie wszystkich klas społeczności” (Russell 1870:402). Russell został premierem w 1846 roku i służył jako taki przez cały Wielki Głód; został mianowany Earlem Russellem za swoje wysiłki w 1861 roku. To postrzeganie Irlandczyków jako narodu z natury brutalnego i niesfornego było niewątpliwie czynnikiem, który przyczynił się do złego zarządzania i złej oceny polityki pomocy realizowanej przez rząd brytyjski w okresie głodu. To uciekanie się do obwiniania „charakteru” Irlandczyków jest również widoczne w oświadczeniu zastępcy sekretarza skarbu, Charlesa Trevelyana, który stwierdził, że „prawdziwym złem, z którym musimy się zmagać, nie jest fizyczne zło głodu” ale moralne zło samolubnego, perwersyjnego i burzliwego charakteru ludzi” (Woodham-Smith 1962:156). Trevelyan (1807–1886) był odpowiedzialny za organizowanie pomocy żywnościowej i pomocy głodowej w Irlandii, a w 1848 otrzymał tytuł szlachecki od królowej Wiktorii (1819–1901) za „zasługi dla Irlandii” (Haines 2004 ) .
Rozważając ogólne wzorce pęknięć zaobserwowane w Kilkenny, Spike Island i Birmingham oraz biorąc pod uwagę, jak przemoc mogła być wyrażana w różny sposób na podstawie kulturowej, nic nie wskazuje na podstawie dowodów bioarcheologicznych, że między tymi społecznościami istniałyby była zasadniczo inna ekspozycja na przemoc. Wiele historycznych narracji XIX-wiecznego społeczeństwa irlandzkiego powtarzało twierdzenie, że rzeczywiście było ono brutalne, opierając się na współczesnych relacjach z walk frakcyjnych, zamieszek i buntów. Jednak argumentowano również, że te relacje były znacznie przesadzone (McMahon 2013:1–11). Podobnie jak racjonalizacje Trevelyana i Russella, taka przesada służyła celowi politycznemu, ponieważ utorowała drogę do nadzwyczajnego ustawodawstwa i zawieszenia praw gwarantowanych w innych częściach Wielkiej Brytanii. Po Akcie Unii w 1801 r. Wzrost przestępczości w Irlandii był regularnie zgłaszany podczas burzliwych wydarzeń, takich jak wojna o dziesięcinę na początku lat trzydziestych XIX wieku. Była to kampania pokojowego nieposłuszeństwa ze strony większości rzymskokatolickiej populacji przeciwko płaceniu dziesięciny w celu wspierania mniejszościowego, ale oficjalnego kościoła państwowego. Inne burzliwe wydarzenia to kampania na rzecz uchylenia Aktu Unii, Wielki Głód i bunt Młodej Irlandii z 1848 r., Który był częścią fali prodemokratycznych rewolucji w Europie w tym roku. Oprócz represyjnych aktów przymusu, reakcja Londynu obejmowała rozwój państwowych więzień, takich jak to na Spike Island. Irlandzki system karny został zreformowany w następstwie Wielkiego Głodu, a władze więzienne twierdziły, że sukces ich innowacji można dostrzec w stopniowym spadku przestępczości w miarę upływu stulecia, mierzonym spadającymi wskaźnikami skazań i liczbą więźniów (Finnane1997 ). Inni piszący w tamtym czasie wiązali spadek populacji więźniów z poprawą warunków po głodzie i późniejszym gwałtownym spadkiem demograficznym, który był głównie spowodowany emigracją (McCarthy i O’Donnabhain 2016 ) . Populacja wyspy spadła z 8,17 miliona w 1841 roku do 4,39 miliona w 1911 roku.
Palenie fajki — tożsamość i opór społeczny
Opisy klas robotniczych w Irlandii w XIX wieku często odnosiły się do palenia glinianych fajek (ponieważ łodygi były podatne na pękanie, gliniana fajka była potocznie nazywana „cutty”, co jest ogólnym określeniem wszystkiego, co ucięte), co ostatecznie stał się istotną częścią karykatur irlandzkiego chłopstwa. Zostało to podkreślone w artykule w irlandzkiej nacjonalistycznej publikacji Duffy’s Hibernian Magazine pod koniec 1861 r., w którym stwierdzono, że do opisów Irlandii „[karykatura, a nie prawda, jest wymagana na rynku angielskim” i że każda „karykatura z „Paddy” [nie] byłby kompletny bez mitycznego cutty, albo… wsuniętego przez szczelinę w rondzie, albo przywiązanego do kapelusza opaską” (Duffy’s Hibernian Magazine 1861:282). Później w XIX wieku, gdy lekarze byli coraz bardziej świadomi zagrożeń zdrowotnych związanych z paleniem tytoniu, argumentowano, że „jeśli małżeństwo miałoby być ograniczone do palaczy, powstałaby fizycznie gorsza rasa mężczyzn i kobiet” (Oldberg i Helfman 1895 ), co daje dalszy wgląd w to, jak w tym czasie Irlandczykom przypisywano negatywne cechy „rasowe”.
Palenie glinianej fajki było powszechną praktyką w XIX wieku (J. Goodman 1994 ), ale w Irlandii zwyczaj ten miał inne konotacje kulturowe niż na sąsiedniej wyspie Wielkiej Brytanii i gdzie indziej, co w pewnym sensie wyjaśnia, w jaki sposób ostatecznie stało się ono stereotypowym irlandzkim atrybutem. Palenie glinianych fajek było ważnym elementem irlandzkiej tradycji pogrzebowej XVIII i XIX wieku (Mooney 1888 ; Ó Súilleabhaín 1969 ; Butler 2016 ). Te fajki — lub dúidíní, jak nazywa się ich po irlandzku – czasami umieszczano ich razem ze zmarłymi w trumnie, chociaż nie znaleziono żadnych archeologicznych dowodów na tę praktykę w Kilkenny Union Workhouse ani na cmentarzysku na Spike Island. Brak takich dowodów nie jest zaskakujący na Spike Island, ponieważ skazanym nie pozwolono na dostęp do tytoniu. Palenie było również zabronione w przytułku, zgodnie z zasadami określonymi przez irlandzkich komisarzy prawa ubogich ( 1849).:dodatek A, nr. 3, artykuł 20,31); jednak księgi protokołów z Kilkenny Union ujawniają, że ta konkretna dyrektywa nie zawsze była przestrzegana. Na przykład 11 listopada 1848 r. więzień Edmund Delaney przypadkowo spowodował pożar swojego płaszcza i łóżka na oddziale szpitalnym, a Strażnicy Kilkenny zażądali surowego egzekwowania zakazu palenia. Nakaz ten był również odpowiedzią na krytykę ze strony inspektorów Poor Law, którzy wielokrotnie skarżyli się na dowody palenia w przytułku (Kilkenny Union Board of Guardians 1848 ).
O tym, że palenie było powszechnym nawykiem w obu grupach, świadczy bardzo częste występowanie w uzębieniu dorosłych nacięć palaczy fajki, typowych okrągłych otarć na przednich zębach, które są spowodowane zużyciem spowodowanym nawykowym zaciskaniem fajki (ryc. 9 ) . Na ogół obserwowano je między kłami a pierwszymi zębami przedtrzonowymi po lewej stronie jamy ustnej, co umożliwiłoby palaczom uwolnienie prawych rąk, a zatem sugeruje, że ludzie często palili podczas wykonywania innych czynności. W Kilkenny 61% (101/165) wszystkich mężczyzn i 29% (41/142) wszystkich kobiet miało takie aspekty (Geber 2015). Wśród skazanych wyłącznie płci męskiej na Spike Island odsetek osób palących fajkę wynosił 77,3% (17/22). Ponieważ palenie było zabronione w więzieniu i przytułku (choć najwyraźniej nie zawsze było to przestrzegane, jak wspomniano powyżej), reprezentuje to wzorce aktywności, które istniały przed instytucjonalizacją. Wskaźniki te są znacznie wyższe niż we współczesnych próbkach szkieletu z Anglii. Na przykład w Bow Baptist Church w Londynie (1816–1837) tylko 2% mężczyzn (2/86) miało fasety (Henderson i in. 2013 ), a w St. Marylebone (1767–1859), również w Londynie, tylko 1% (1/105) mężczyzn to zrobiło (Miles i in. 2008). Na trzecim londyńskim cmentarzysku St. Mary and St. Michael (1843–1854) prawie 40% (55/139) wszystkich mężczyzn, ale tylko 3% (3/102) kobiet miało fasety (D. Walker i Hendersona 2010 ). Ten konkretny cmentarz, położony w Whitechapel na East Endzie, był używany przez biedniejszych irlandzkich imigrantów, co dodatkowo sugeruje, że palenie fajki było integralną częścią życia wielu osób o irlandzkiej tożsamości w XIX wieku.
Amerykański komentator z końca XIX wieku był zdania, że Irlandczycy z wyższej klasy średniej i elity palili mniej niż ich angielscy odpowiednicy (Billings 1875 :209), ale w przypadku biednych było wyraźnie odwrotnie. Rzeczywiście, ta popularność palenia tytoniu wśród biednych może wyjaśniać, dlaczego bogaci Irlandczycy unikali palenia, które mogło być postrzegane jako oznaka ubóstwa. Podczas przemówienia na temat podatków w Izbie Gmin w dniu 26 marca 1830 r. poseł Lord Charles Edward Poulett Thompson (1799–1841) stwierdził, że spożycie tytoniu w Irlandii jest znacznie wyższe niż w Anglii, a tytoń w rzeczywistości był „ pierwszorzędną koniecznością wśród niższych klas w tym kraju” (Poulett Scrope 1844:345). Ta „pierwotna konieczność” była prawdopodobnie związana z tłumiącymi apetyt właściwościami nikotyny (Mineur i in. 2011 ). Jednak w kontekście dominacji kolonialnej zwyczaj palenia fajki w Irlandii w XIX wieku można również postrzegać jako akt polityczny związany z tożsamością społeczną i narodową. Z tego punktu widzenia palenie było formą oporu i mogło być postrzegane w kategoriach materialnego wyrazu dyskursu antykolonialnego (Hartnett 2004 ). Przyjęło to nie tylko kształt zwyczaju palenia, ale także w drugiej połowie XIX wieku samej fajki. Były one często ozdobione nacjonalistycznymi obrazami, takimi jak koniczynki, harfy, popiersia polityków lub bezpośrednie mantry polityczne, takie jak „Erin go Bragh” (anglicyzacja irlandzkiegoÉirinn go brách , co oznacza „Irlandia na zawsze”), „Home Rule” (opowiadanie się za samorządnością Irlandii) lub „Uchylenie” (odnoszące się do żądań uchylenia Aktu Unii). Dzięki tej bezpośredniej symbolice zdobiącej same fajki palacz mógł zająć oczywiste stanowisko polityczne bez konieczności uciekania się do języka, który można by uznać za wywrotowy. Te zdobione fajki znaleziono poza Irlandią, na przykład podczas wykopalisk archeologicznych w irlandzkich kamienicach w dzielnicy Five Points na Dolnym Manhattanie w Nowym Jorku (Fox 2015: 87–91 ). Dla tych, którzy opuścili Irlandię w XIX wieku, ciągłe używanie glinianej fajki w kraju ich adopcji mogło być sposobem wyrażania tożsamości narodowej (Cook 1997; Reckner i Brighton 1999).
Dyskusja
W tym artykule przyjęliśmy pogląd, że pomimo faktu, że Irlandia została konstytucyjnie zintegrowana z Wielką Brytanią od 1801 r., inne aspekty stosunków brytyjsko-irlandzkich, takie jak prawie coroczne akty przymusu z towarzyszącym im zawieszeniem praw, jak a także obecność elity społecznej, która była postrzegana jako odrębna pod względem religii i pochodzenia etnicznego, wskazują, że związek między dwiema wyspami polegał na kolonialnym panu i poddanym. Podobnie jak w przypadku brytyjskiego kolonializmu w innych obszarach świata, nierówne stosunki między dwiema wyspami i nierówne stosunki społeczne w Irlandii były legitymizowane i podtrzymywane przez narracje o odrębności rasowej i niższości, które często wyrażano w kategoriach moralnej porażki z powodu nieodłącznych wad. Te narracje o różnicach obejmowały mity o pozycji Irlandczyków, ich rzekomej wrodzonej przemocy i używaniu przez nich tytoniu, czyli parametrach, które można poddać badaniom bioarcheologicznym. Są to również czynniki, które zostały dobrze udokumentowane przez współczesnych obserwatorów, ale zapis historyczny w tym zakresie jest problematyczny, ponieważ został stworzony przez osoby na stanowiskach władzy i autorytetu.
Bioarcheologia oferuje alternatywny sposób badania życia i śmierci najuboższych kohort społeczeństwa wiktoriańskiego, tych, którzy zostali uciszeni i zmarginalizowani. Poprzez połączenie rasy z biedą, podkreślanie odrębności Irlandczyków i ich nieodłącznych wad było narzędziem wykorzystywanym w ich politycznym i ekonomicznym ujarzmieniu. Służył również oczyszczeniu z zarzutów kolejnych rządów i ich roli w systematycznej pauperyzacji większości populacji wyspy. Badania bioarcheologiczne dwóch aspektów tej mitycznej odrębności, wzrostu i przemocy międzyludzkiej, wykazały, że różnice w tych wskaźnikach między Irlandczykami a ich angielskimi rówieśnikami były przesadzone. Zrobiono to w celach strategicznych, aby ułatwić i usprawiedliwić dominację ludności wyspy. Tej kolonialnej dominacji wyraźnie sprzeciwiały się różne organizacje polityczne i obywatelskie przez cały XIX wiek. Sugerujemy, że bioarcheologiczne dowody na konsumpcję tytoniu odnoszą się do czynności, która była sposobem wyrażania określonej tożsamości, a czyniąc to, była formą biernego oporu, zarówno celowego, jak i niedyskursywnego. Palenie często było działalnością wywrotową.
Pomimo bogatej spuścizny historycznej tego okresu — Wiktorianie byli wspaniałymi kronikarzami i wydawcami — stosunkowo niewiele wiadomo o dziewiętnastowiecznej biedocie, jeśli chodzi o jej rzeczywiste doświadczenia i strategie radzenia sobie, jakie przyjęli w okropnych warunkach, w jakich wielu z nich żyło . Bioarcheologia przytułku Kilkenny Union Workhouse i więzienia na Spike Island zapewnia niezwykły i pełen emocji wgląd w to, jak wyglądało życie w Irlandii wśród biednych, którzy znaleźli się w instytucjach w połowie XIX wieku.
Notatki
-
Ludzkie szczątki z Kilkenny zostały ponownie pochowane podczas wielowyznaniowej ceremonii w Ogrodzie Pamięci Głodu w Kilkenny City w maju 2010 roku. O długoterminowym losie szczątków Spike Island zadecyduje Irlandzkie Muzeum Narodowe, które jest ustawowo odpowiedzialne za kurację wszystkich artefaktów archeologicznych (w tym archeologicznych szczątków ludzkich) w stanie.
-
Osteologiczne określenie żywej postury ze szczątków szkieletowych opiera się na równaniach regresji, oznaczonych na podstawie próbki referencyjnej, które dają oszacowanie w różnych stopniach marginesów błędu. W związku z tym nie zaleca się oceniania wyników tych badań na równych zasadach z danymi uzyskanymi z pomiarów antropometrycznych.
Bibliografia
References
-
Appel, John, and Selma Appel 1990 Pat-Riots to Patriots: American Irish in Caricature and Comic Art. Michigan State University Museum, East Lansing.
-
Arcini, Caroline, Torbjörn Ahlström, and Göran Tagesson 2014 Variations in Diet and Stature: Are They Linked? Bioarchaeology and Paleodietary Bayesian Mixing Models from Linköping, Sweden. International Journal of Osteoarchaeology 24(4):543–556.
-
Babington, William Dalton 1895 Fallacies of Race Theories as Applied to National Characteristics: Essays by William Dalton Babington, M.A. Longman, Green, and Co., London, UK.
-
Bardon, Jonathan 2011 The Plantation of Ulster: The British Colonisation of the North of Ireland in the Seventeenth Century. Gill & Macmillan, Dublin, Ireland.
-
Baten, Jörg, and John E. Murray 2000 Heights of Men and Women in 19th-Century Bavaria: Economic, Nutritional, and Disease Influences. Explorations in Economic History 37(4):351–369.
-
Beckett, James Camlin 1981 The Making of Modern Ireland: 1603–1923. Faber & Faber, London, UK.
-
Beddoe, John 1870 Stature and Bulk of Man in the British Isles. Asher & Co., London, UK.
-
Beddoe, John 1885 The Races of Britain: A Contribution to the Anthropology of Western Europe. J. W. Arrowsmith, Bristol, UK.
-
Billings, E. R. 1875 Tobacco: Its History, Varieties, Culture, Manufacture and Commerce, with an Account of Its Various Modes of Use, from Its First Discovery until Now. American Publishing Company, Hartford, CT.
-
Boldsen, Jesper L. 1993 Height Variation in Denmark A.D. 1100–1988. In Populations of the Nordic Countries. Human Population Biology from the Present to the Mesolithic: Proceedings of the Second Seminar of Nordic Physical Anthropology Lund 1990, Elisabeth Iregren and Rune Liljekvist, editors, pp. 52–60. University of Lund, Lund, Sweden.
-
Bourke, Eoin 2011 “Poor Green Erin”: German Travel Writers’ Narratives on Ireland before the 1798 Rising to after the Great Famine. Peter Lang, Frankfurt am Main, Germany.
-
Boyce, D. George 2005 Nineteenth-Century Ireland: The Search for Stability, 2nd edition. Gill & Macmillan, Dublin, Ireland.
-
Boyle, Phelim P., and Cormac Ó Gráda 1986 Fertility Trends, Excess Mortality, and the Great Irish Famine. Demography 23(4):543–562.
-
Brickley, Megan, and Martin Smith 2006 Culturally Determined Patterns of Violence: Biological Anthropological Investigations at a Historic Urban Cemetery. American Anthropologist 108(1):163–177.
-
Brooks, Sheilagh, and Judy M. Suchey 1990 Skeletal Age Determination Based on the Os Pubis: A Comparison of the Acsádi-Nemeskéri and Suchey-Brooks Methods. Human Evolution 5(3):227–238.
-
Buikstra, Jane E., and Douglas H. Ubelaker 1994 Standards for Data Collection from Human Skeletal Remains: Proceedings of a Seminar at the Field Museum of Natural History. Arkansas Archeological Survey Press, Fayetteville.
-
Butler, Jenny 2016 The Ritual and Social Use of Tobacco in the Context of the Wake. In Death and the Irish: A Miscellany, Salvador Ryan, editor, pp. 194–198. Wordwell, Dublin, Ireland.
-
C. & R. Baldwin 1803 Essays on the Population of Ireland, and the Characters of the Irish. C. & R. Baldwin, London, UK.
-
Carson, Scott Alan 2005 The Biological Standard of Living in 19th Century Mexico and in the American West. Economics and Human Biology 3(3):405–419.
-
Census of Ireland Commission 1843 Report of the Commissioners Appointed to Take the Census of Ireland, for the year 1841. A. Thom & Co., Dublin, Ireland. Internet Archive <https://archive.org/details/op1245957-1001/page/n5>. Accessed 25 September 2019.
-
Childs, Peter, and Patrick Williams 1997 An Introduction to Post-Colonial Theory. Routledge, Abingdon, UK.
-
Conley, Carolyn A. 1995 No Pedestals: Women and Violence in Late Nineteenth-Century Ireland. Journal of Social History 28(4):801–818.
-
Conley, Caroline A. 1999 Melancholy Accidents: The Meaning of Violence in Post-Famine Ireland. Lexington, Lanham, MD.
-
Connolly, Sean J. 2000 Reconsidering the Irish Act of Union. Transactions of the Royal Historical Society 10:399–408.
-
Cook, Lauren J. 1997 “Promiscuous Smoking”: Interpreting Gender and Tobacco Use in the Archaeological Record. Northeast Historical Archaeology 26:23–38.
-
Cornewall Lewis, George 1835 Poor Inquiry.–(Ireland.): Appendix G. Report on the State of the Irish Poor in Great Britain. Great Britain, Commissioners Appointed to Inquire into the Condition of the Poorer Classes in Ireland, London, UK.
-
Crawford, E. Margaret 1988 Scurvy in Ireland during the Great Famine. Social History of Medicine 1(3):281–300.
-
Curtis, Lewis Perry, Jr. 1968 Anglo-Saxons and Celts: A Study of Anti-Irish Prejudice in Victorian England. New York University Press, New York, NY.
-
de Beaumont, Gustave 2006 Ireland: Social, Political, and Religious, W. C. Taylor, editor and translator. Belknap Press of Harvard University Press, Cambridge, MA.
-
de Beer, Hans 2010 Physical Stature and Biological Living Standards of Girls and Young Women in the Netherlands, Born between 1815 and 1865. History of the Family 15(1):60–75.
-
de la Cova, Carlina 2010 Cultural Patterns of Trauma among 19th-Century-Born Males in Cadaver Collections. American Anthropologist 112(4):589–606.
-
de Nie, Michael 2004 The Eternal Paddy: Irish Identity and the British Press, 1798–1882. University of Wisconsin Press, Madison.
-
de Tocqueville, Alexis 1997 Memoir on Pauperism. Civitas, London, UK.
-
Dublin University Magazine 1836 Attractions of Ireland.—No. III. Society. Dublin University Magazine 8(48):658–675.
-
Duffy’s Hibernian Magazine 1861 How Tourists “Do” Ireland. Duffy’s Hibernian Magazine 18:282–285.
-
Egan, Pierce 1830 Boxiana; or, Sketches of Ancient and Modern Pugilism, from the Days of the Renowned Broughton and Slack, to the Championship of Cribb, Vol. 1. George Virtue, London, UK.
-
Engels, Friedrich 1845 Die Lage der arbeitenden Klasse in England (The condition of the working class in England). Otto Wigand, Leipzig, Germany.
-
Eyre and Spottiswoode 1899 An Act for the Amendment and Better Administration of the Laws Relating to the Poor in England and Wales [14 August 1834]. In Anno Quarto et Quinto Guilielmi IV. Regis, pp. 565–611. Eyre and Spottiswoode, London, UK. HathiTrust Digital Library <https://babel.hathitrust.org/cgi/pt?id=nnc1.cu55530966&view=1up&seq=5>. Accessed 5 September 2019.
-
Fabio, Anthony, Tu Li-Chuan, Rolf Loeber, and Jacqueline Cohen 2011 Neighborhood Socioeconomic Disadvantage and the Shape of the Age-Crime Curve. American Journal of Public Health 101(S1):325–332.
-
Fanon, Frantz 1952 Peau noire, masques blancs (Black skin, white masks). Éditions du Seuil, Paris, France.
-
Farrell, Michael 1986 Emergency Legislation: The Apparatus of Repression. Field Day Theatre, Derry, Ireland.
-
Feehan, John 2012 The Potato: Root of the Famine. In Atlas of the Great Irish Famine, 1845–52, John Crowley, William J. Smyth, and Mike Murphy, editors, pp. 28–37. Cork University Press, Cork, Ireland.
-
Finnane, Mark 1997 A Decline in Violence in Ireland? Crime, Policing and Social Relations, 1860–1914. Crime, Histoire et Sociétés/Crime, History and Societies 1(1):51–70.
-
Finnegan, Diarmid A. 2014 Race, Space, and Politics in Mid-Victorian Ireland: The Ethnologies of Abraham Hume and John McElheran. Historical Geography 42:152–170.
-
Floud, Roderick, Kenneth Wachter, and Annabel Gregory 1990 Height, Health and History: Nutritional Status in the United Kingdom, 1750–1980. Cambridge University Press, Cambridge, UK.
-
Fowler, Simon 2008 Workhouse: The People, the Places, the Life behind Doors. National Archives, Kew, UK.
-
Fox, Georgina L. 2015 The Archaeology of Smoking and Tobacco. University Press of Florida, Gainesville.
-
Geary, Frank 1995 The Act of Union, British-Irish Trade, and Pre-Famine Deindustrialization. Economic History Review 48(1):68–88.
-
Geber, Jonny 2014 Reconstructing Realities: Exploring the Human Experience of the Great Famine through Archaeology. In Global Legacies of the Great Irish Famine: Transnational and Interdisciplinary Perspectives, Marguérite Corporaal, Christopher Cusack, Lindsay Janssen, and Ruud van den Beuken, editors, pp. 139–156. Peter Lang, Oxford, UK.
-
Geber, Jonny 2015 Victims of Ireland’s Great Famine: The Bioarchaeology of Mass Burials at Kilkenny Union Workhouse. University Press of Florida, Gainesville.
-
Geber, Jonny 2016 Mortality among Institutionalised Children during the Great Famine in Ireland: Bioarchaeological Contextualisation of Non-Adult Mortality Rates in the Kilkenny Union Workhouse, 1846–1851. Continuity and Change 31(1):101–126.
-
Goodman, Alan H., and Debra L. Martin 2002 Reconstructing Health Profiles from Skeletal Remains. In The Backbone of History: Health and Nutrition in the Western Hemisphere, Richard H. Steckel and Jerome C. Rose, editors, pp. 11–60. Cambridge University Press, Cambridge, UK.
-
Goodman, Jordan 1994 Tobacco in History: The Cultures of Dependence. Routledge, London, UK.
-
Haines, Robin F. 2004 Charles Trevelyan and the Great Irish Famine. Four Courts Press, Dublin, Ireland.
-
Hall, Samuel Carter, and Anna Maria Hall 1843 Ireland: It’s Scenery, Character, &c., 3rd edition. Jeremiah How, London, UK.
-
Hartnett, Alexandra 2004 The Politics of the Pipe: Clay Pipes and Tobacco Consumption in Galway, Ireland. International Journal of Historical Archaeology 8(2):133–147.
-
Henderson, Michael, Adrian Miles, Don Walker, Brian Connell, and Robin Wroe-Brown 2013 ‘He Being Dead yet Speaketh’: Excavations at Three Post-Medieval Burial Grounds in Tower Hamlets, East London, 2004–10. Museum of London, Monograph 64. London, UK.
-
Hogan, F. Edmund 1899 The Irish People: Their Height, Form and Strength. Sealy, Bryers & Walker, Dublin, Ireland.
-
Horning, Audrey, Ruairí Ó Baoill, Colm Donnelly, and Paul Logue 2007 Foreword: Post-Medieval Archaeology in and of Ireland. In The Post-Medieval Archaeology of Ireland 1550–1850, Audrey Horning, Ruairí Ó Baoill, Colm Donnelly, and Paul Logue, editors, pp. xviii–xvixx. Wordwell, Dublin, Ireland.
-
Howe, Stephen 2008 Questioning the (Bad) Question: ‘Was Ireland a Colony’? Irish Historical Studies 36(142):138–152.
-
Hsieh, Ching-Chi, and Meredith D. Pugh 1993 Poverty, Income Inequality, and Violent Crime: A Meta-Analysis of Recent Aggregate Data Studies. Criminal Justice Review 18(2):182–202.
-
Hughes, Geoffrey 2006 An Encyclopedia of Swearing: The Social History of Oaths, Profanity, Foul Language, and Ethnic Slurs in the English Speaking World. Routledge, Abingdon, UK.
-
Hurley, John W. 2007 Shillelagh: The Irish Fighting Stick. Caravat Press, Pipersville, PA.
-
Ignatiev, Noel 1995 How the Irish Became White. Routledge, New York, NY.
-
Inglis, Henry D. 1835 Ireland in 1834: A Journey throughout Ireland, during the Spring, Summer, and Autumn of 1834. Whittaker & Co., London, UK.
-
Irish Poor Law Commissioners 1849 Second Annual Report of the Commissioners for Administrating the Laws of Relief of the Poor in Ireland. Alexander Thom, Dublin, Ireland.
-
İşcan, Mehmet Yaşar, and Susan R. Loth 1986 Determination of Age from the Sternal Rib in White Females: A Test of the Phase Method. Journal of Forensic Science 31(3):990–999.
-
İşcan, Mehmet Yaşar, Susan R. Loth, and Ronald K. Wright 1984 Age Estimation from the Rib by Phase Analysis: White Males. Journal of Forensic Science 29(4):1094–1104.
-
Keenan, Desmond 2000 Pre-Famine Ireland: Social Structure. Xlibris Corporation, Philadelphia, PA.
-
Kenny, Kevin 2003 Politics and Race: Editor’s Introduction. In New Directions in Irish-American History, Kevin Kenny, editor, pp. 101–104. University of Wisconsin Press, Madison.
-
Kilkenny Union Board of Guardians 1848 Minutes of Kilkenny Union Board of Guardians Meeting 16 November. Manuscript, 13/8K, Local Studies, Kilkenny County Library, Kilkenny, Ireland.
-
Kohl, Johann Georg 1844 Travels in Ireland. Bruce & Wyld, London, UK.
-
Larkin, Hilary 2014 A History of Ireland, 1800–1922: Theatres of Disorder? Anthem Press, London, UK.
-
Lebow, Richard Ned 1976 White Britain and Black Ireland: The Influence of Stereotypes on Colonial Policy. Institute for the Study of Human Issues, Philadelphia, PA.
-
Leeds Mercury 1848 Huddersfield Workhouse. Extraordinary Revelations. Leeds Mercury 24 April, 85(5970):7. Leeds, UK.
-
Lengel, Edward G. 2002 The Irish through British Eyes: Preceptions of Ireland in the Famine Era. Praeger, Westport, CT.
-
Longmate, Norman 2003 The Workhouse: A Social History. Pimlico, London, UK.
-
Lovejoy, C. Owen, Richard S. Meindl, Thomas R. Pryzbeck, and Robert P. Mensforth 1985 Chronological Metamorphosis of the Auricular Surface of the Ilium: A New Method for the Determination of Adult Skeletal Age at Death. American Journal of Physical Anthropology 68(1):15–28.
-
Lovell, Nancy C. 1997 Trauma Analysis in Paleopathology. Yearbook of Physical Anthropology 40:139–170.
-
Lydon, James F. 1997 Law and Disorder in Thirteenth-Century Ireland: The Dublin Parliament of 1297. Four Courts Press, Dublin, Ireland.
-
MacRaild, Donald M. 2011 The Irish Diaspora in Britain, 1750–1939. Palgrave Macmillan, Basingstoke, UK.
-
Mays, Simon, and Margaret Cox 2000 Sex Determination in Skeletal Remains. In Human Osteology in Archaeology and Forensic Science, Margaret Cox and Simon Mays, editors, pp. 117–130. Cambridge University Press, Cambridge, UK.
-
McCarthy, Cal, and Barra O’Donnabhain 2016 Too Beautiful for Thieves and Pickpockets: A History of the Victorian Convict Prison on Spike Island. Cork County Library and Arts Service, Cork, Ireland.
-
McDonough, Terrence (editor) 2005 Was Ireland a Colony? Economics, Politics, and Culture in Nineteenth-Century Ireland. Irish Academic Press, Dublin, Ireland.
-
McMahon, Richard 2013 Homicide in Pre-Famine and Famine Ireland. Liverpool University Press, Liverpool, UK.
-
Meindl, Richard S., and C. Owen Lovejoy 1985 Ectocranial Suture Closure: A Revised Method for the Determination of Skeletal Age at Death Based on the Lateral-Anterior Sutures. American Journal of Physical Anthropology 68(1):57–66.
-
Miles, Adrian, Natasha Powers, Robin Wroe-Brown, and Don Walker 2008 St Marylebone Church and Burial Ground in the 18th and 19th Centuries: Excavations at St Marylebone School, 1992 and 2004–6. Museum of London Archaeological Service, Monograph 46. London, UK.
-
Mineur, Yann S., Alfonso Abizaid, Yan Rao, Ramiro Salas, Ralph J. DiLeone, Daniela Gündisch, Sabrina Diano, Mariella De Biasi, Tamas L. Horvath, Xiao-Bing Gao, and Marina R. Picciotto 2011 Nicotine Decreases Food Intake through Activation of POMC Neurons. Science 332(6035):1330–1332.
-
Mokyr, Joel, and Cormac Ó Gráda 1994 The Heights of the British and Irish c. 1800–1815: Evidence from Recruits to the East India Company’s Army. In Stature, Living Standards, and Economic Development: Essays in Anthropometric History, John Komlos, editor, pp. 39–59. University of Chicago Press, Chicago, IL.
-
Monacelli, Martine 2010 England’s Re-Imagining of Ireland in the Nineteenth Century. Études Irlandaises 35(1):9–20.
-
Mooney, James 1888 The Funeral Customs of Ireland. Proceedings of the American Philosophical Society 25(128):243–296.
-
Morash, Chris 1998 Celticism: Between Race and Nation. In Ideology and Ireland in the Nineteenth Century, Tadhg Foley and Séan Ryder, editors, pp. 206–213. Four Courts Press, Dublin, Ireland.
-
Morin, Alex Arsenault, Vincent Geloso, and Vadim Kufenko 2016 The Heights of French-Canadian, Irish, Scottish and English Populations in Quebec, 1813 to 1847. London School of Economics and Political Science, Economic History Working Papers, No. 233––January 2016. London, UK. LSE: London School of Economics and Political Science <http://www.lse.ac.uk/Economic-History/Assets/Documents/WorkingPapers/Economic-History/2016/WP233.pdf>. Accessed 5 September 2019.
-
Mummert, Amanda, Emily Esche, Joshua Robinson, and George J. Armelago 2011 Stature and Robusticity during the Agriculatural Transition: Evidence from the Bioarchaeological Record. Economics and Human Biology 9(3):284–301.
-
Nast, Thomas 1867 The Day We Celebrate [illustration]. Harper’s Weekly: Journal of Civilization 6 April, 11(536):212.
-
Nicholas, Stephen, and Richard H. Steckel 1991 Heights and Living Standards of English Workers during the Early Years of Industrialization, 1770–1815. Journal of Economic History 51(4):937–957.
-
Nicholls, George 1856 A History of the Irish Poor Law, in Connexion with the Condition of the People. John Murray, London, UK.
-
Nicholson, Asenath 1847 Ireland’s Welcome to the Stranger: Or an Excursion through Ireland in 1844 and 1845, for the Purpose of Personally Investigating the Condition of the Poor. Baker & Scribner, New York, NY.
-
Novak, Shannon A. 2006 Beneath the Façade: A Skeletal Model of Domestic Violence. In Social Archaeology of Funerary Remains, Rebecca Gowland and Christopher Knüsel, editors, pp. 238–252. Oxbow, Oxford, UK.
-
Novak, Shannon A. 2017 On the Stories of Men and the Substance of Women: Interrogating Gender through Violence. In Exploring Sex and Gender in Bioarchaeology, Sabrina C. Agarwal and Julie K. Wesp, editors, pp. 129–164. University of New Mexico Press, Albuquerque.
-
O’Donnabhain, Barra 2000 An Appalling Vista? The Celts and the Archaeology of Later Prehistoric Ireland. In New Agendas in Irish Prehistory: Papers in Commemoration of Liz Anderson, Angela Desmond, Gina Johnson, Margaret Mccarthy, John Sheenan, and Elizabeth Shee Twohig, editors, pp. 189–196. Wordwell, Bray, Ireland.
-
O’Donnabhain, Barra, and Eileen Murphy 2014 The Development of the Contextual Analysis of Human Remains in Ireland. In Archaeological Human Remains: Global Perspectives, Barra O’Donnabhain and María Cecilia Lozada, editors, pp. 155–164. Springer International, Cham, Switzerland.
-
O’Donnell, Patrick D. 1975 The Irish Faction Fighters of the 19th Century. Anvil, Dublin, Ireland.
-
Ó Gráda, Cormac 1991 The Heights of Clonmel Prisoners 1845–9: Some Dietary Implications. Irish Economic and Social History 18:24–33.
-
Ó Gráda, Cormac 1996 Anthropometric History. What’s in It for Ireland? Histoire et Mesure 11(1):139–166.
-
Ó Gráda, Cormac 2007 Making Famine History. Journal of Economic Literature 45(1):5–38.
-
O’hAodha, Michael 2008 Faction Fighting. In Ireland and the Americas. Culture, Politics, and History: A Multidisciplinary Encyclopedia, Vol. 1, James P. Byrne, Philip Coleman, and Jason King, editors, pp. 313–316. ABC-CLIO, Santa Barbara, CA.
-
Oldberg, Oscar, and Joseph Helfman 1895 The Evils of Tobacco-Smoking. Bulletin of Pharmacy 9(6):244.
-
O’Rourke, Kevan 2016 The Fighting Irish: Faction Fighting as Leisure in the Writings of William Carleton. In Leisure and the Irish in the Nineteenth Century, Leeann Lane and William Murphy, editors, pp. 130–146. Liverpool University Press, Liverpool, UK.
-
Orser, Charles E., Jr. 2011 Beneath the Surface of Tenement Life: The Dialectics of Race and Poverty during America’s First Gilded Age. Historical Archaeology 45(3):151–165.
-
Osofsky, Gilbert 1975 Abolitionists, Irish Immigrants, and the Dilemmas of Romantic Nationalism. American Historical Review 80(4):889–912.
-
Ó Súilleabhaín, Seán 1969 Irish Wake Amusements. Mercier Press, Cork, Ireland.
-
Plumptre, Anne 1817 Narrative of a Residence in Ireland during the Summer of 1814, and that of 1815. Henry Colburn, London, UK.
-
Poulett Scrope, George 1844 Memoir of the Life of the Right Honourable Charles Lord Sydenham, G.C.B., with a Narrative of His Administration in Canada. John Murray, London, UK.
-
Raftery, Walter 1995 Wilkinson the Workhouse Builder 1839–54. Galway Roots 3:127–139.
-
Reckner, Paul E., and Stephen A. Brighton 1999 “Free from all Vicious Habits”: Archaeological Perspectives on Class Conflict and the Rhetoric of Temperance. Historical Archaeology 33(1):63–86.
-
Redfern, Rebecca C. 2017 Injury and Trauma in Bioarchaeology: Interpreting Violence in Past Lives. Cambridge University Press, Cambridge, UK.
-
Relethford, John H. 1995 Re-Examination of Secular Change in Adult Irish Stature. American Journal of Human Biology 7(2):249–253.
-
Robinson, Philip S. 2000 The Plantation of Ulster: British Settlement in an Irish Landscape, 1600–1670. Ulster Historical Foundation, Belfast, UK.
-
Romani, Roberto 2016 British Views on Irish National Character, 1800–1846: An Intellectual History. History of European Ideas 23(5&6):193–219.
-
Rosenbaum, Sidney 1988 100 Years of Heights and Weights. Journal of the Royal Statistical Society. Series A (Statistics in Society) 151(2):276–309.
-
Russell, John 1870 Church of Ireland. Monday, March 30, 1835. In Selections from Speeches of Earl Russell 1817 to 1841 and from Despatches 1859 to 1865: With Introductions, Vol. 1, pp. 398–427. Longmans, Green & Company, London, UK.
-
Scheuer, Louise, and Sue Black 2000 Developmental Juvenile Osteology. Academic Press, London, UK.
-
Scott, James C. 1990 Domination and the Arts of Resistance: Hidden Transcripts. Yale University Press, New Haven, CT.
-
Sellevold, Berit Jansen 1993 Sexual Dimorphism in some Medieval Scandinavian Skeletal Groups. In Populations of the Nordic Countries. Human Population Biology from the Present to the Mesolithic: Proceedings of the Second Seminar of Nordic Physical Anthropology Lund 1990, Elisabeth Iregren and Rune Liljekvist, editors, pp. 94–104. University of Lund, Lund, Sweden.
-
Sexton, Regina 2012 Diet in Pre-Famine Ireland. In Atlas of the Great Irish Famine, 1845–52, John Crowley, William J. Smyth, and Mike Murphy, editors, pp. 41–43. Cork University Press, Cork, Ireland.
-
Shannon, William V. 1989 The American Irish: A Political and Social Portrait, 2nd edition. University of Massachusetts Press, Amherst.
-
Sjøvold, Torstein 1988 Geschlechtsdiagnose am Skelett (Sex diagnosis of the skeleton). In Anthropologie: Handbuch der vergleichenden Biologie des Menschen. Band I: Wesen und Methoden der Anthropologie. 1. Teil: Wissenschaftstheorie, Geschichte, morphologische Methoden, Rainer Knußmann, editor, pp. 444–480. Gustav Fischer Verlag, Stuttgart, Germany.
-
Smith, Cynthia E. 1993 The Land-Tenure System in Ireland: A Fatal Regime. Marquette Law Review 76(2):469–484.
-
Solow, Barbara Lewis 1971 The Land Question and the Irish Economy, 1870–1903. Harvard University Press, Cambridge, MA.
-
Stanley, William 1833 Commentaries on Ireland. Richard Milliken & Son, Dublin, Ireland.
-
Steckel, Richard H. 1995 Stature and the Standard of Living. Journal of Economic Literature 33(4):1903–1940.
-
Stocking, George 1987 Victorian Anthropology. Free Press, New York, NY.
-
Stoler, Ann Laura 2002 Carnal Knowledge and Imperial Power: Race and the Intimate in Colonial Rule. University of California Press, Berkeley.
-
Tighe, William 1802 Statistical Observations Relative to the County of Kilkenny Made in the Years 1800 and 1801. Graisberry & Campbell, Dublin, Ireland.
-
Trotter, Mildred, and Goldine C. Gleser 1952 Estimation of Stature from Long Bones of American Whites and Negroes. American Journal of Physical Anthropology 10(4):463–514.
-
Trotter, Mildred, and Goldine C. Gleser 1958 A Re-Evaluation of Estimation of Stature Based on Measurements of Stature Taken during Life and of Long Bones after Death. American Journal of Physical Anthropology 16(1):79–123.
-
Vercellotti, Giuseppe, Sam D. Stout, Rosa Boano, and Paul W. Sciulli 2011 Intrapopulation Variation in Stature and Body Proportions: Social Status and Sex Differences in an Italian Medieval Population (Trino Vercellese, VC). American Journal of Physical Anthropology 145(2):203–214.
-
Walker, Don, and Michael Henderson 2010 Smoking and Health in London’s East End in the First Half of the 19th Century. Post-Medieval Archaeology 44(1):209–222.
-
Walker, Phillip L. 1997 Wife Beating, Boxing, and Broken Noses: Skeletal Evidence for the Cultural Patterning of Violence. In Troubled Times: Violence and Warfare in the Past, Debra L. Martin and David W. Frayer, editors, pp. 145–179. Gorden & Breach, Amsterdam, the Netherlands.
-
Walker, Phillip L. 2001 A Bioarchaeological Perspective on the History of Violence. Annual Review of Anthropology 30:573–596.
-
Wellcome Osteological Research Database 2016 Wellcome Osteological Research Database. Museum of London <http://archive.museumoflondon.org.uk/Centre-for-Human-Bioarchaeology/Database/Post-medieval+cemeteries/>. Accessed 10 November 2016.
-
Whelan, Kevin 2004 The Revisionist Debate in Ireland. boundary 2 31(1):179–205.
-
White, Henry 1849 History of Great Britain and Ireland; with an Account of the Present State and Resources of the United Kingdom and Its Colonies. Oliver & Boyd, Edinburgh, UK.
-
Wohl, Anthony S. 1983 Endangered Lives: Public Health in Victorian Britain. Harvard University Press, Cambridge, MA.
-
Wood, John Carter 2004 Violence and Crime in Nineteenth-Century England: The Shadow of Our Refinement. Routledge, London, UK.
-
Woodham-Smith, Cecil 1962 The Great Hunger: Ireland 1845–1849. Penguin, London, UK.
-
Young, Kristin, John H. Relethford, and Michael H. Crawford 2008 Postfamine Stature and Socioeconomic Status in Ireland. American Journal of Human Biology 20(6):726–731.
Acknowledgments:
We would like to thank Shannon A. Novak for the invitation to contribute to this thematic collection, and the two anonymous reviewers for their helpful comments and suggestions. The Spike Island excavations were carried out under consent (C501) by the Minister for Arts, Heritage and the Gaeltacht, with financial support from the Institute for Field Research and support in kind from Cork County Council and University College Cork. The Kilkenny Union Workhouse mass burials were excavated by Margaret Gowen & Co. Ltd. in 2006 under the direction of archaeologist Brenda O’Meara by license (05E0435) from the National Museum of Ireland, and funded by MacDonagh Junction Developments. Funding for the bioarchaeological research of the Kilkenny mass burials has been generously provided by Johan and Jakob Söderberg’s Foundation (Johan och Jakob Söderbergs Stiftelse), the Wellcome Trust (Grant Ref: 096435/Z/11/Z), the Irish Research Council (GOIPD/2013/36), the School of Natural and Built Environment (formerly the School of Geography, Archaeology and Palaeoecology) of Queen’s University Belfast, and Margaret Gowen & Co. Ltd. We would also like to thank all field staff and students who participated in the archaeological excavations at Spike Island and in Kilkenny, and the Irish Antiquities Division of the National Museum of Ireland for its continuous support of the research of both these sites.
Ethics declarations
Conflict of Interest Statement
On behalf of all the authors, the corresponding author states that there is no conflict of interest.
Additional information
Publisher’s Note
Springer Nature remains neutral with regard to jurisdictional claims in published maps and institutional affiliations.
Rights and permissions
Open Access This article is distributed under the terms of the Creative Commons Attribution 4.0 International License (http://creativecommons.org/licenses/by/4.0/), which permits unrestricted use, distribution, and reproduction in any medium, provided you give appropriate credit to the original author(s) and the source, provide a link to the Creative Commons license, and indicate if changes were made.
„Przeciw bezwstydnemu i systematycznemu oszczerstwu”: strategie dominacji i oporu oraz ich wpływ na ciała ubogich w dziewiętnastowiecznej Irlandii
Archeologia historyczna tom 54 , strony160–183 ( 2020 )
- Original Article
- Open Access
- Published:
About this article
Cite this article
Geber, J., O’Donnabhain, B. “Against Shameless and Systematic Calumny”: Strategies of Domination and Resistance and Their Impact on the Bodies of the Poor in Nineteenth-Century Ireland. Hist Arch 54, 160–183 (2020). https://doi.org/10.1007/s41636-019-00219-2
Link do artykułu: https://link.springer.com/article/10.1007/s41636-019-00219-2
Obraz wyróżniający: Uczestnicy zamieszek w Dungarvan próbują włamać się do piekarni ; biednych nie było stać na zakup dostępnej żywności. ( The Pictorial Times , 1846). Ten plik jest udostępniany na licencji Creative Commons CC0 1.0 Universal Public Domain Dedication .