Ponowne spojrzenie na członkostwo Palestyny ​​w ONZ i zmieniające się implikacje / Yaser Alashqar

Przez
Piotr Kotlarz
-
0
110

Zgromadzenie Ogólne ONZ uchwaliło w piątek (10 maja 2024 roku) rezolucję popierającą przyznanie statusu stałego członka Palestynie. Wśród 143 państw głosujących za rezolucją była Polska. Przeciw rezolucji było dziewięć państw, a 25 się wstrzymało od głosu. Stanowisko Polski spotkało się z dezaprobatą Izraela.

Postanowiliśmy zagadnienie członkostwa Palestyny przybliżyć Czytelnikom WOBEC i z tego powodu publikujemy poniższy artykuł, korzystając z uprzejmości wydawców internetowej strony E-INTERNATIONAL RELATIONS.                                                                                                               Redakcja WOBEC]

Artykuł ten dotyczy uznania przez Organizację Narodów Zjednoczonych (ONZ) państwowości palestyńskiej w listopadzie 2012 roku i ewoluujących konsekwencji w kontekście stosunków międzynarodowych, prawa i polityki. [1] W miarę jak Palestyna w dalszym ciągu wykazuje większe zaangażowanie na arenie międzynarodowej i wykorzystuje status państwa obserwatora niebędącego członkiem, ponowne rozważenie kwestii członkostwa Palestyny ​​w ONZ staje się coraz ważniejsze.
Głosowanie za przyjęciem Palestyny ​​do ONZ jako państwa obserwatora niebędącego członkiem ONZ w 2012 r. zapewniło wyraźne uznanie przez ONZ państwowości palestyńskiej. Niedawne wydarzenia pokazały, że kwestia uznania przez ONZ państwowości palestyńskiej budzi zarówno kontrowersje, jak i ewoluujące implikacje niosące za sobą obiecujące możliwości. W niektórych przypadkach doprowadziło to do tarć dyplomatycznych i destrukcyjnego wycofania się z organizacji międzynarodowych i traktatów, które definiowały porządek międzynarodowy od czasów drugiej wojny światowej. Na szczególną uwagę zasługują dwa przypadki. Po pierwsze, od stycznia 2019 r. Stany Zjednoczone i Izrael formalnie podjęły decyzję o wystąpieniu z Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Oświaty, Nauki i Kultury (UNESCO). Decyzja ta ma swój początek w przyznaniu Palestynie pełnego członkostwa UNESCO w październiku 2011 r. Po przyjęciu Palestyny ​​administracja Obamy wycofała około 60 milionów dolarów wsparcia finansowego dla UNSECO (McMahon i Masters 2012). Działania Stanów Zjednoczonych wobec tej organizacji oznaczały zarówno protest, jak i karę za członkostwo Palestyny. Obecna administracja USA pod przewodnictwem Trumpa podjęła dalsze radykalne działania i wraz z Izraelem ogłosiła formalne wycofanie się z UNESCO.
Drugi przypadek jest równie ważny. W październiku 2018 r. Stany Zjednoczone wydały deklarację o wycofaniu się z Protokołu fakultatywnego do Konwencji wiedeńskiej o stosunkach konsularnych z kwietnia 1963 r. dotyczącego obowiązkowego rozstrzygania sporów, który przyznaje Międzynarodowemu Trybunałowi Sprawiedliwości (MTS) jurysdykcję do rozstrzygania sporów między państwami. Decyzja USA została podjęta po tym, jak Państwo Palestyna zakwestionowało przed MTS decyzję o przeniesieniu ambasady USA do Jerozolimy, powołując się na niezgodność tej decyzji z prawem międzynarodowym oraz naruszenia Konwencji wiedeńskiej o stosunkach dyplomatycznych z kwietnia 1961 r. (Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości 2018 ).
Obydwa przypadki, czyli wycofanie się Stanów Zjednoczonych i Izraela z UNESCO oraz wycofanie się Stanów Zjednoczonych z Protokołu fakultatywnego do Konwencji wiedeńskiej, ujawniają głębsze spory dotyczące członkostwa Palestyny ​​i uznania państwowości w ONZ i sprawiają, że coraz ważniejsze staje się ponowne rozważenie tych kwestii, w tym ich rozwijających się implikacji , Dzisiaj. Dlatego głównym argumentem w tym artykule jest to, że uznanie przez ONZ państwowości palestyńskiej w dalszym ciągu niesie ze sobą poważne i zmieniające się implikacje w obszarach stosunków międzynarodowych, prawa i polityki, stwarzając obiecujące możliwości dla palestyńskich dążeń do uznania i państwowości, w tym (a) pojawienie się i rosnąca akceptacja Palestyny ​​jako prawowitego aktora państwowego w organizacjach międzynarodowych i organach ONZ, (b) zabezpieczenie i wykorzystanie dostępu do międzynarodowych mechanizmów sprawiedliwości i rozwiązywania konfliktów, w tym MTS i Międzynarodowego Trybunału Karnego (MTK), oraz (c) przekształcenie nierównych stosunków władzy między Izraelem a Palestyną na poziomie politycznym.
Aby rozwikłać ten kontekst historyczny i zbadać zmieniające się konsekwencje przyjęcia Palestyny ​​jako państwa obserwatora niebędącego członkiem ONZ, w tym artykule przedstawiono przegląd członkostwa Palestyny ​​w ONZ i dążenia do uznania w latach 2011 i 2012, a także analizę ewoluujące implikacje i związane z nimi obiecujące możliwości wynikające z uznania przez ONZ państwowości palestyńskiej.

Palestyna a dążenie do członkostwa w ONZ i uznania państwowości

We wrześniu 2011 r. Mahmoud Abbas, prezydent Palestyny ​​i przewodniczący Komitetu Wykonawczego Organizacji Wyzwolenia Palestyny ​​(OWP), złożył wniosek do Sekretarza Generalnego ONZ, prosząc o członkostwo w ONZ w imieniu państwa Palestyna. Wniosek i towarzyszące mu noty wyjaśniające sformułowały kwestię członkostwa w oparciu o rezolucje ONZ oraz „prawa naturalne, prawne i historyczne narodu palestyńskiego” (Organizacja Narodów Zjednoczonych 2011). We wniosku wyraźnie nawiązano do rezolucji ONZ nr 181 z listopada 1947 r., która sugerowała podział Palestyny ​​na państwo żydowskie i arabskie państwo palestyńskie oraz rezolucji 43/177 z grudnia 1988 r. w sprawie Deklaracji Niepodległości Państwa Palestyny ​​w Listopad 1988 r. i oficjalne uznanie Deklaracji przez ONZ. Ponadto wniosek zawierał wyraźne zobowiązanie do wynegocjowania porozumienia z Izraelem w oparciu o uzgodnioną na szczeblu międzynarodowym wizję „dwóch państw żyjących obok siebie w pokoju i bezpieczeństwie” (Organizacja Narodów Zjednoczonych 2011).
W szczególności oficjalne stanowisko Palestyny ​​w sprawie przyjęcia i uznania Palestyny ​​przez ONZ było oparte na szeregu argumentów prawnych i politycznych, w tym: a) planie podziału ONZ od 1947 r.; b) rezolucje ONZ potwierdzające prawo narodu palestyńskiego do samostanowienia i państwowości; c) zgodność uznania Palestyny ​​z porozumieniem pokojowym z Oslo, które uznawało wzajemne prawa polityczne obu stron; (d) uznanie Palestyny ​​za legalne i pokojowe działanie, które wspiera stosowanie prawa międzynarodowego na okupowanych terytoriach palestyńskich; e) zwiększenie perspektywy osiągnięcia wynegocjowanego porozumienia poprzez uznanie i członkostwo w ONZ; f) ochrona rozwiązania dwupaństwowego poprzez potwierdzenie prawa Palestyny ​​do państwowości i niepodległości; i wreszcie (g) spełnienie przez Palestynę wymogów państwowości, w tym jej zdolność do nawiązywania stosunków z innymi państwami, istnienie stałej ludności palestyńskiej i określonego terytorium palestyńskiego na podstawie granicy z 1967 r. (Biuro Negocjacyjne Organizacji Wyzwolenia Palestyny ​​2011).
Argumenty palestyńskie miały oparcie w obszarze prawa i polityki i pomimo niepowodzenia pierwszej próby uznania i przyjęcia Palestyny ​​w ONZ pod groźbą weta USA i izraelskiej opozycji w listopadzie 2011 r., zyskały międzynarodową akceptację co przyczyniło się do pomyślnego przyjęcia Palestyny ​​do ONZ jako państwa obserwatora niebędącego członkiem ONZ w listopadzie 2012 r. 138 ze 193 państw członkowskich ONZ poparło członkostwo Palestyny, a 9 głosowało przeciw, w tym Kanada, USA i Izrael. USA, Izrael i ich sojusznicy swój sprzeciw uzasadniali naruszeniem izraelsko-palestyńskich porozumień pokojowych, unilateralizmem i delegitymizacją Izraela. Przedstawicielka USA przy ONZ, Susan Rice, określiła głosowanie w ONZ jako „niefortunne i przynoszące efekt przeciwny do zamierzonego”, a także prowadzące do „dalszych przeszkód na drodze do pokoju”. Kanada również określiła inicjatywę palestyńską jako „krok jednostronny” i zadeklarowała swój sprzeciw przed głosowaniem w ONZ (ONZ 2012). Izraelski premier Benjamin Netanjahu ostrzegł, że jakiekolwiek głosowanie w ONZ jest „bez znaczenia”, a jego minister obrony Ehud Barak określił rozwój sytuacji w ONZ jako „zbliżające się dyplomatyczne tsunami” (Elgindy 2011). Z drugiej strony wsparcie międzynarodowe zostało sformułowane w kontekście sprawiedliwości, równości, prawa do samostanowienia i dwupaństwowego rozwiązania konfliktu izraelsko-palestyńskiego. Przedstawiciel Chin na przykład oświadczył, że jego kraj popiera przyjęcie Palestyny ​​do ONZ i uważa to za „kolejny pozytywny krok w postępie Palestyny ​​na drodze do państwowości”. Rosja określiła głosowanie w ONZ jako znaczący wkład w „przywrócenie historycznej równości”. Przedstawiciel Norwegii oświadczył, że Norwegia głosowała za uchwałą, ponieważ „naród palestyński miał uzasadnione prawo do samostanowienia”. Ponadto przedstawiciel Francji wyjaśnił, że głosując za uznaniem Palestyny ​​za niebędące członkiem państwa obserwatora, „Francja głosowała za rozwiązaniem w postaci dwóch państw, Izraela i Palestyny, żyjących obok siebie w pokoju i bezpieczeństwie, w bezpiecznych, granicach uznanych na arenie międzynarodowej” (Organizacja Narodów Zjednoczonych 2012).

 

Na terytoriach palestyńskich istniało poparcie i sprzeciw, co odzwierciedlało debaty prawne i polityczne, które przez dziesięciolecia charakteryzowały naturę kwestii palestyńskiej. Popierające poglądy postrzegały członkostwo w ONZ jako uznanie prawa Palestyny ​​do niepodległości politycznej i mile widziany powrót do prawa międzynarodowego w walce Palestyny. Przeciwne argumenty krytykowały brak jasności co do uznania państwowości oraz praw prawnych i politycznych uchodźców palestyńskich w Palestynie i poza nią w diasporze. Ponadto niektórzy komentatorzy spraw palestyńskich postrzegali to jako sposób dla oficjalnego kierownictwa Autonomii Palestyńskiej na poprawę swojej słabej pozycji i zapewnienie Izraelowi dalszych ustępstw w przyszłych negocjacjach (Abunimah 2011). Chociaż podstawy poparcia i sprzeciwu zostały jasno wyrażone, po latach od przyjęcia Palestyny ​​do ONZ powoli materializuje się nowa i zmieniająca się rzeczywistość. Rzeczywistość ta została zbadana i przeanalizowana w następnej sekcji.

Ewoluujące implikacje

Jedna z głównych i rozwijających się implikacji członkostwa w ONZ i uznania państwowości palestyńskiej wiąże się z pojawieniem się i rosnącą akceptacją Palestyny ​​jako prawowitego aktora państwowego w organizacjach międzynarodowych i organach ONZ. Palestyna wcześniej dołączyła do organów regionalnych i międzynarodowych, w tym Ruchu Państw Niezaangażowanych, G77, Ligi Państw Arabskich i Organizacji Współpracy Islamskiej, i stała się ich członkiem. Dzięki członkostwu w ONZ Palestyna była także w stanie wzmocnić swoje zaangażowanie w organizacjach międzynarodowych i w 2017 r. przystąpiła np. do Międzynarodowej Organizacji Policji Kryminalnej (Interpol 2017). Ponadto w 2018 r. przystąpiła do Konferencji ONZ ds. Handlu i Rozwoju, Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Rozwoju Przemysłowego i Organizacji ds. Zakazu Broni Chemicznej (ONZ 2018).
Od stycznia 2019 r. Palestyna objęła także przewodnictwo w największym bloku krajów rozwijających się ONZ, znanym jako Grupa 77 i Chiny. Podczas uroczystego przemówienia inaugurującego w ONZ prezydent Abbas wyjaśnił, że „dalsza kolonizacja i okupacja Państwa Palestyna przez Izrael” podważa jego rozwój i zdolność do skuteczniejszego angażowania się we współpracę międzynarodową (Middle East Eye 2019). Dlatego też, chociaż przeszkody na drodze do państwowości palestyńskiej są realne i krytyczne w terenie, członkostwo w ONZ i uznanie państwowości umożliwiły Palestynie w ostatnich latach zwiększenie jej obecności instytucjonalnej i zaangażowania w organizacjach międzynarodowych. Co ważniejsze, wzmocniła status Palestyny ​​jako prawowitego aktora państwowego uczestniczącego w organach i organizacjach ONZ w sferze stosunków i współpracy międzynarodowej. Stanowiło to znaczącą zmianę w stosunku do poprzedniego statusu Palestyny ​​w ONZ jako podmiotu i obserwatora niepaństwowego. Jeżeli jednak izraelska okupacja i wewnętrzne przeszkody, takie jak rozdrobnienie polityczne Palestyny, w dalszym ciągu uniemożliwiają osiągnięcie palestyńskiej państwowości i niepodległości narodowej, uznanie „Państwa Palestyny” może przekształcić się jedynie w projekt zewnętrzny w ONZ i grozić dalszym oderwaniem się od surową i kontrastującą rzeczywistość na okupowanych terytoriach palestyńskich.
Z prawnego punktu widzenia kolejną istotną implikacją dla członkostwa Palestyny ​​w ONZ i uznania państwowości jest zabezpieczenie i wykorzystanie dostępu do międzynarodowych mechanizmów sprawiedliwości i rozwiązywania konfliktów. Osiągając status państwa przy ONZ, Palestyna mogła uzyskać dostęp do MTS. Jak wspomniano wcześniej, Palestyna kwestionowała przeniesienie ambasady USA do Jerozolimy przed MTS, powołując się na niezgodność tej decyzji z prawem międzynarodowym i naruszeniem Konwencji wiedeńskiej o stosunkach dyplomatycznych z kwietnia 1961 r. Postępowanie sądowe jest nadal w toku, ale MTS musi teraz stawić czoła dwóm krytycznym wyzwaniom. Po pierwsze, wycofanie się USA z Protokołu fakultatywnego do Konwencji wiedeńskiej o stosunkach konsularnych zakończyło uznanie przez USA jurysdykcji MTS i podważyło rolę sądu jako uprawnionego mechanizmu rozstrzygania sporów w systemie międzynarodowym. Po drugie, mandat MTS dotyczy przede wszystkim rozstrzygania sporów między państwami. Dlatego też sprawa Palestyny ​​przeciwko USA nie tylko będzie przedmiotem debaty na temat przeniesienia ambasady amerykańskiej do Jerozolimy zgodnie z Konwencją wiedeńską o stosunkach dyplomatycznych, ale doprowadzi do dalszych dyskusji prawnych dotyczących kwestii państwowości palestyńskiej.

 

Ponadto w wyniku uznania przez ONZ państwowości palestyńskiej Palestyna zyskała w ostatnich latach zdolność do współpracy z MTK. Umożliwiło to na przykład Palestyńczykom dochodzenie odpowiedzialności za nielegalne działania Izraela w Gazie i na Zachodnim Brzegu oraz wnoszenie oskarżenia o zbrodnie wojenne przeciwko Izraelowi przed MTK (Międzynarodowy Trybunał Karny 2015). Większe możliwości stwarza ewoluujące zaangażowanie MTK w kwestię palestyńską. Coraz częściej docenia się rolę instytucji międzynarodowych w przestrzeganiu prawa międzynarodowego w państwach doświadczających konfliktów i łamania praw człowieka. Co więcej, wniesienie konfliktu izraelsko-palestyńskiego do MTK i zapewnienie ofiarom w Palestynie bezpośredniego dostępu do wymiaru sprawiedliwości mogłoby powstrzymać izraelskie praktyki i ułatwić działania rządów i organizacji międzynarodowych na rzecz ochrony palestyńskich praw człowieka (Azarov 2013).
W tym kontekście poszukiwania odpowiedzialności i położenia kresu bezkarności międzynarodowe instytucje prawne nie tylko zapewniają nowe możliwości wzmacniania międzynarodowego wymiaru sprawiedliwości, ale także odgrywają kluczową rolę w promowaniu prawnych alternatyw dla rozwiązywania konfliktów w kontekście izraelsko-palestyńskim. Rola ONZ i jej organów w systemie międzynarodowym jest kluczowa dla rozwiązywania konfliktów politycznych i narodowych metodami nieformalnymi i formalnymi. Należą do nich mediacja, misje pokojowe, mechanizmy rozstrzygania konfliktów oraz przyjmowanie uchwał Rady Bezpieczeństwa i Zgromadzenia Ogólnego, które mogą zapewnić wskazówki i wytyczne dotyczące rozwiązywania konfliktów (Väyrynen 1985). Odnosi się to do kwestii palestyńskiej, w przypadku której rezolucje ONZ od 1947 r. dostarczają wskazówek w kwestii Palestyny, w tym podziału jako podstawy rozwiązania, prawa powrotu, samostanowienia dla Palestyńczyków, a ostatnio uznania państwowości. Wraz z rosnącą świadomością znaczenia dyskursów prawnych w prawie międzynarodowym i powrotem do prawa w sytuacji palestyńskiej, oczekuje się, że rola ONZ i powiązanych z nią instytucji prawnych nabierze większej roli w ułatwianiu rozwiązywania konfliktów w kontekście izraelsko-palestyńskim .
Z politycznego punktu widzenia jedna z kluczowych konsekwencji dla członkostwa Palestyny ​​i uznania jej państwowości w ONZ wiąże się ze zmianą stosunków władzy między Izraelem a Palestyną. Przekształcenie nierównowagi sił w stosunkach politycznych i dyplomatycznych z Izraelem stanowiło kluczowy cel ubiegania się o członkostwo w ONZ. Od czasu Porozumień z Oslo w 1993 r. OWP oficjalnie uznała prawo Izraela do życia w pokoju i bezpieczeństwie, ale Izrael nie odwzajemnił się i nie uznał państwowości palestyńskiej w drodze formalnych negocjacji. Jednak po członkostwie w ONZ transformacja tych nierównych relacji politycznych na poziomie państw stała się wyłaniającą się rzeczywistością. Sprawa nie leży już pomiędzy Izraelem a podmiotem niepaństwowym. Dowodem na to jest zmieniające się podejście OWP do potrzeby wzajemnego uznania państwowości w następstwie inicjatywy ONZ. Obecna propozycja pokojowa i wizja pokoju z Izraelem OWP obejmuje uznanie państwowości palestyńskiej i prawa Palestyny ​​do istnienia w formule dwupaństwowej Palestyny ​​i Izraela żyjących w pokoju i bezpieczeństwie oraz w uznanych granicach (Organizacja Wyzwolenia Palestyny ​​2014). Dlatego uznanie przez ONZ państwowości palestyńskiej dało Palestynie perspektywę odwrócenia długich dziesięcioleci nierównych stosunków władzy i opowiedzenia się na szczeblu krajowym i międzynarodowym za nowymi stosunkami politycznymi z Izraelem w oparciu o równą suwerenność.

Wniosek

W artykule ponownie poruszono kwestię członkostwa Palestyny ​​w ONZ i uznania państwowości. Wydarzenia, które miały miejsce niedawno od października 2018 r., dostarczyły mocnych powodów, aby ponownie przyjrzeć się tej kwestii pod kątem naukowym i analitycznym. Wydarzenia te obejmują wycofanie się Izraela i Stanów Zjednoczonych z UNESCO, którego korzenie sięgają przyjęcia Palestyny ​​jako członka do tej organizacji w 2011 r., oraz wycofanie się Stanów Zjednoczonych z Protokołu fakultatywnego do Konwencji wiedeńskiej o stosunkach konsularnych dotyczącego obowiązkowego rozstrzygania sporów w odpowiedzi na sprawę wniesioną przez Państwo Palestyna do MTS przeciwko przeniesieniu ambasady USA do Jerozolimy.

Uznając trwające spory i tarcia dyplomatyczne wokół kwestii państwowości palestyńskiej, w artykule argumentowano, że członkostwo Palestyny ​​w ONZ i przyjęcie jej jako nieczłonkowskiego państwa obserwatora w ONZ w dalszym ciągu stwarza zmieniające się implikacje i obiecujące możliwości dla dążenia Palestyny ​​do uznania i państwowości w obszarach stosunków międzynarodowych, prawa i polityki. Zmieniające się implikacje obejmują (a) pojawienie się i rosnącą akceptację Palestyny ​​jako prawowitego aktora państwowego w organizacjach międzynarodowych i organach ONZ, (b) zabezpieczenie i wykorzystanie dostępu do międzynarodowych mechanizmów sprawiedliwości i rozwiązywania konfliktów, w tym MTS i MTK, oraz (c) przekształcenie nierównych stosunków władzy między Izraelem a Palestyną na poziomie politycznym.

Notatki

[1] Artykuł ten powstał na podstawie badań autora i wkładu w mającą się ukazać książkę zatytułowaną Routledge Handbook of State Recognition (Londyn 2019).

Bibliografia

 Abunimah, A. (2011) „ Abbas pozwoli Izraelowi zachować osiedla, nawet jeśli ONZ uzna „państwo”, Londyn: Elektroniczna Intifada.

Azarov, V. (2013) Powiedz to sędziemu: oferta Palestyny ​​​​ONZ i Międzynarodowy Trybunał Karny. W: Członkostwo Palestyny ​​w Organizacji Narodów Zjednoczonych. Cambridge: stypendysta Cambrige.

Burgis-Kasthala, ML (2014) „Zawyżenie oferty członkostwa Palestyny ​​w ONZ? Studium etnograficzne dotyczące narracji państwowości”, The European Journal of International Law, 25(3): 680-700.

Elgindy, K. (2011) „Palestyna idzie do ONZ: zrozumienie nowej strategii”, Spraw Zagranicznych, 90(5): 102-106.

Międzynarodowy Trybunał Karny (2015) Palestyna Fokus: Domniemane zbrodnie popełnione na okupowanym terytorium palestyńskim, w tym we Wschodniej Jerozolimie, od 13 czerwca 2014 r., Haga : Międzynarodowy Trybunał Karny.

Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości (2018) Relokacja ambasady Stanów Zjednoczonych w Jerozolimie (Palestyna przeciwko Stanom Zjednoczonym Ameryki) , Haga: Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości.

Interpol (2017) „ Państwo Palestyna i Wyspy Salomona stają się krajami członkowskimi INTERPOLU”, Pekin: Interpol.

McMahon, R. i Masters, J. (2012) „ Państwowość palestyńska przy ONZ”, Nowy Jork: Rada Stosunków Zagranicznych.

Oko Bliskiego Wschodu (2019). „Palestyna obejmuje przewodnictwo w G77, największym bloku ONZ” , Londyn: Middle East Eye.

Organizacja Wyzwolenia Palestyny ​​– Biuro Negocjacyjne (2011) „ Uznanie państwa palestyńskiego na granicy z 1967 r. i przyjęcie Palestyny ​​jako pełnoprawnego członka Organizacji Narodów Zjednoczonych ”, Ramallah: Organizacja Wyzwolenia Palestyny.

Organizacja Narodów Zjednoczonych (2011) Wniosek Palestyny ​​o przyjęcie do Organizacji Narodów Zjednoczonych, Nowy Jork: Organizacja Narodów Zjednoczonych.

Organizacja Narodów Zjednoczonych (2012) Zgromadzenie Ogólne większością głosów głosowało za przyznaniem Palestynie statusu „państwa obserwatora niebędącego członkiem” w Organizacji Narodów Zjednoczonych, Nowy Jork: United Nations, GA/11317.

Organizacja Narodów Zjednoczonych (2018) Państwo Palestyna wyraża zamiar przystąpienia do UNCTAD, Nowy Jork: Organizacja Narodów Zjednoczonych.

Väyrynen, R. (1985) „Czy istnieje rola Organizacji Narodów Zjednoczonych w rozwiązywaniu konfliktów”, Journal of Peace Research, 22(3): 190-191.

                              Yaser Alashqar 1 marca 2019 r

Dalsza lektura na temat e-stosunków międzynarodowych

 

Yaser Alashqar jest wykładowcą w ramach Międzynarodowego Programu Studiów nad Pokojem w Trinity College Dublin (Uniwersytet w Dublinie) w Irlandii. Jego obszary badań i nauczania koncentrują się na polityce Bliskiego Wschodu, mediacji politycznej, porównawczych procesach pokojowych, społeczeństwie obywatelskim i badaniach nad rozwiązywaniem konfliktów, w tym kwestiach izraelsko-palestyńskich. Opublikował wiele prac naukowych i artykułów związanych z tą tematyką. Jest także członkiem akademickim Centrum Studiów Palestyny ​​na Uniwersytecie Londyńskim.

Link do artykułu: https://www.e-ir.info/2019/03/01/revisiting-palestines-membership-at-the-un-and-evolving-implications/

Cała zawartość serwisu (z wyjątkiem obrazów) jest publikowana na licencji Creative Commons

Obraz wyróżniający: Sala obrad ONZ w Genewie. Z Wikimedia Commons, bezpłatnego repozytorium multimediów.

PODOBNE ARTYKUŁYWIĘCEJ OD AUTORA