Pomysł europejski / Aleksander Popowski

Streszczenie:

Unia Europejska jest unikalnym tworem politycznym, którego suwerenne kraje członkowskie łączą władzę w kluczowych obszarach rządzenia, aby osiągnąć wspólne cele. Każdy obywatel państwa członkowskiego jest również obywatelem UE, co daje mu prawo do uczestniczenia w demokratycznym życiu bloku. Artykuł ma na celu zilustrowanie wspólnych wartości istniejącej idei europejskiej, charakteru Unii Europejskiej, jej powstania, skuteczności instytucjonalnej, podejścia do poprzednich kryzysów i perspektyw na najbliższe kilka dekad. Koncentrując się na ciągłym przeciąganiu liny między rządami państw członkowskich a instytucjami UE, główny nacisk położono na dostrzeżenie fundamentalnych wad strukturalnych w rdzeniu Unii oraz na to, w jaki sposób dążenie do integracji jest zagrożone przez trwające kryzysy gospodarcze i migracyjne. Artykuł ma na celu dokonanie przeglądu ewolucji Unii Europejskiej oraz wyciągnięcie wniosków, które można zastosować do obecnych wyzwań Europy. Ze względu na fakt, że UE stoi w obliczu bezprecedensowych wyzwań, dalsze realistyczne i logiczne podejście jest więcej niż konieczne, aby ustabilizować i iść naprzód w kierunku przyszłości Unii Europejskiej, jej obywateli i instytucji jako złożonego i współczesnego modelu. Czy Europa znajduje się w środku kryzysu demokratycznego zarządzania? Czy populizm zniszczy Unię Europejską? Czy Europa poradzi sobie z wyzwaniami związanymi ze starzeniem się społeczeństwa, napływem uchodźców i powolnym wzrostem gospodarczym?

Słowa kluczowe: Idea europejska, wspólne wartości, ewaluacja, kryzys

Tłumaczenie:

Wprowadzenie

Integracja europejska przez długi czas była zakorzeniona w praktycznych argumentach, a nie w nadrzędnych wizjach. Unia Europejska to zjednoczenie państw w celu stworzenia wspólnoty politycznej i gospodarczej w całej Europie. Chociaż idea UE może wydawać się prosta na samym początku, Unia Europejska ma bogatą historię i wyjątkową organizację, które przyczyniają się do jej obecnego sukcesu i zdolności do wypełnienia misji w XXI wieku. [1]. Wielką sztuczką integracji europejskiej było unikanie pytania o ideę europejską. Robert Schuman i Jean Monnet, architekci Unii, wcześnie zdali sobie z tego sprawę. Jakakolwiek wielka idea europejskiej przyszłości, wokół której europejscy przywódcy mogliby się zjednoczyć, byłaby tak mdła, że w praktyce nie miałaby żadnego znaczenia.

Idea europejska w rzeczywistości zawsze była mnogością europejskich idei, służących szerokiemu zakresowi celów. W obliczu zagrożenia komunizmem, integracja europejska stanowiła zachodni bastion. Ich rozwiązaniem było skupienie się na praktycznym, technicznym rozwoju, dzieleniu się produkcją węgla i stali, na czym wszyscy mogliby skorzystać. Dominującą filozofią było pytanie nie o to, czym jest UE, ale co może zrobić. Wierzyli, że dzięki funkcjonalnej współpracy rozwiną się nawyki współpracy, gospodarki zostaną ze sobą powiązane, a perspektywa wojny między współpracującymi państwami stanie się niepraktyczna. Wokół tej przyziemnej współpracy technicznej przywódcy narodowi mogli swobodnie owijać swoje indywidualne narracje narodowe. Te konkurujące ze sobą narracje, jakkolwiek instrumentalne, nie powinny być ignorowane. Tak jak założyciele mieli nadzieję, że nawyki integracji rozwiną się z czasem, tak teraz widzimy ogromną mobilizację zasobów w celu zachowania integralności UE. Być może nawyk współpracy europejskiej tworzy ideę Europy opartą na codziennych troskach i interesach, a nie na wielkiej wizji.

Interesy te są kształtowane przez narracje. Z historycznego punktu widzenia idea Unii Europejskiej była w takim samym stopniu narzędziem w debatach krajowych, selektywnie przywoływanym w celu wspierania bieżących narracji, jak każdy nadrzędny plan. Tak jest do dziś.

W kontekście obecnego postrzegania, w referendum w sprawie niepodległości Szkocji, UE odegrała znaczącą rolę. Szkoci byli powszechnie ostrzegani przed niebezpieczeństwami związanymi z niepodległością, która z pewnością zagroziłaby ich przyszłemu członkostwu w UE, co jak na ironię nie umknęło wielu szkockim wyborcom, którzy teraz stoją przed referendum w sprawie członkostwa Wielkiej Brytanii w UE. Z kolei odmienne nastawienie Szkotów do członkostwa w Unii Europejskiej odegrało ważną rolę w staraniach SNP o podwójną większość w referendum w Wielkiej Brytanii, aby zapewnić, że szkoccy wyborcy nie zostaną usunięci z „europejskiej rodziny narodów” wbrew ich woli.

Przyszły kształt Unii Europejskiej stoi pod znakiem zapytania, a sama idea Unii Europejskiej jest kwestionowana. Zgodnie ze stwierdzeniem L. Crama [2], zakłada ona, że idea europejska istnieje, kiedykolwiek istniała lub nawet mogła zostać uzgodniona.

Historia dyktatury może być zdystansowana, ponieważ członkostwo w Unii symbolizuje demokratyczną pozycję. Dla Niemiec zaangażowanie na rzecz pokoju i europejskiej solidarności było potężną rehabilitującą narracją. Dla bardziej niechętnych Wielkiej Brytanii i Danii, techniczna idea Unii Europejskiej oparta na handlu pozwoliła im przedstawić współpracę w Europie jako minimalistycznego gwaranta dostępu do rynków. [3].

Przegląd procesu tworzenia Unii Europejskiej

Historia idei europejskiej, oczywiście, sięga wieków, jeśli nie nawet tysiącleci, ale jest szczególnie porywająca i pociągająca dla Europejczyków od zakończenia II wojny światowej. Nigdy nie istniała jedna europejska idea, ale oczywiście w następstwie II wojny światowej i ogromnej rzezi, która tam powstała, podjęto wysiłki, aby w dużej mierze zakończyć, zdyskredytować nacjonalizm i państwo narodowe z ważnym wyjątkiem,

Według Waltera Russella Meada [3], Unia Europejska miała tendencję do konfrontowania się z wieloma kryzysami w trakcie swojej historii. W rzeczywistości trwający proces integracji europejskiej był jednym z etapów. Mając na uwadze europejski rozwój instytucjonalny i strukturalny w każdym kryzysie, lub w wielu kryzysach, od początków Unii Europejskiej z Europejską Wspólnotą Węgla i Stali, do uruchomienia Europejskich Wspólnot Gospodarczych w Traktacie Rzymskim, do ruchu w kierunku Jednolitego Aktu Europejskiego w latach 80-tych, a następnie Traktatu z Maastricht, w każdym przypadku istniało poczucie, że jeśli Europa nie posunie się naprzód, stanie w obliczu narastającego kryzysu, a siły odśrodkowe będą zbyt duże. I to spowodowało coś w rodzaju tego, co Francuzi nazywają fuite en avant, napędzało integrację europejską. Idea europejska odejdzie od koncepcji ponadnarodowej Europy Jeana Monneta i coraz ściślejszej unii, i niezależnie od tego, co Brytyjczycy zdecydują w czerwcowym referendum, że zmierzamy w kierunku Europy wielu prędkości, bardziej Europy des Patries, w wizji Charlesa de Gaulla, która zawsze była przeciwnym biegunem w myśleniu o tym, czym jest idea europejska.

Kryzysy, przed którymi stoi dziś Europa

Istota kryzysów jest bardzo ważną kwestią. Na przykład kryzys strefy euro i kryzys uchodźczy łączy to, że jest to kryzys niefunkcjonującego systemu zarządzania w odniesieniu do unii walutowej i polityki migracyjnej/ azylowej. Oba projekty są w połowie drogi. Jak zauważył B. Lippert [4], rozpoczęły się one jako stopniowe procesy i są niedokończonymi sprawami, a teraz uderza w nie tego rodzaju dysfunkcjonalność.

Zdaniem J. Cwiek-Karpowicz, zdecydowanie analiza postrzegania Unii Europejskiej przez opinię publiczną jest bardzo trudnym zadaniem [5]. [5]

Z jednej strony Europejczycy często głosują przeciwko Unii Europejskiej. Przykładem jest rok 2005 i referendum w Holandii i we Francji, gdzie Holendrzy i Francuzi zagłosowali przeciwko Konstytucji Europejskiej. Nie chcieli więc bardziej zintegrowanej Europy. Ale z drugiej strony istnieje wiele przykładów dość pozytywnego wizerunku Unii Europejskiej wśród obywateli europejskich.

Niedawno Unia Europejska opublikowała wyniki sondaży, z których wynika, że ponad 60 procent Europejczyków wierzy w przyszłość Unii Europejskiej, a prawie taki sam odsetek wierzy w UE bardziej niż w parlamenty narodowe i rządy krajowe.

W procesie analizy niektórych europejskich państw członkowskich, a następnie tamtejszych społeczeństw, może się okazać, że zdecydowanie Europejczycy z Europy Środkowej są znacznie bardziej pozytywnie nastawieni do Unii Europejskiej i nadal postrzegają UE jako jedyny sposób nie tylko na tworzenie własnej polityki zagranicznej, ale także na perspektywy lepszego rozwoju gospodarczego, a także na własne bezpieczeństwo. Co więcej, kwestia kryzysu to inna historia opowiadana przez różne prędkości integracji.

Ale zdecydowanie dla Europy Środkowej Unia Europejska i integracja gospodarcza są elementem jej własnego bezpieczeństwa. I nie jest przypadkiem, że najbardziej zintegrowanymi krajami w UE są kraje bałtyckie, a także kraje Grupy Wyszehradzkiej [6], ponieważ dla nich bycie w UE i bardzo dobrze zintegrowane, bycie dobrymi Europejczykami oznacza również ochronę, chociaż UE nie jest sojuszem bezpieczeństwa. Przy tej okazji ambasadorowie Włoch, Czech, Węgier, Polski i Słowacji dyskutowali o doświadczeniach i poglądach instytucjonalnych swoich krajów na wiele tematów, w tym na temat integracji środkowoeuropejskiej, transformacji post-socjalistycznej, Unii Europejskiej i kryzysów migracyjnych, Szczególną uwagę poświęcono potrzebie utrzymania specyficznej tożsamości narodowej nawet bez szerszych organizacji wielostronnych. Reżim wyszehradzki był szczególnie przydatny do realizacji tego celu.

Waluta euro

Po kryzysie w 2008 i 2009 roku, kiedy zdecydowanie wielu Europejczyków miało wątpliwości co do wspólnej waluty, od 2013 roku obserwuje się pozytywny trend, a coraz więcej krajów i obywateli wierzy w walutę euro, zwłaszcza tych, którzy przyjęli ją całkiem niedawno. Wśród mniej optymistycznych są kraje, które nadal pozostają poza strefą euro, Wielka Brytania, Dania, ale także Polska i kilka innych krajów. Dążenie Europy do pogłębienia integracji systemu bankowego strefy euro utknęło w martwym punkcie, ponieważ decydenci polityczni debatują nad sposobami ograniczenia posiadania przez banki długu publicznego.

Kwestia długu państwowego zyskała na znaczeniu w ostatnich miesiącach ze względu na nalegania Niemiec, aby 19-narodowy blok walutowy zmniejszył ryzyko, na jakie narażone są banki, w tym dług państwowy w ich bilansach, przed utworzeniem wspólnego systemu gwarantowania depozytów w celu uzupełnienia tak zwanej unii bankowej.

Dwie główne opcje dotyczące obligacji państwowych to nałożenie limitów na koncentrację długu, który banki mogą posiadać, lub ograniczenie obecnej praktyki traktowania wielu obligacji państwowych jako wolnych od ryzyka na potrzeby sprawozdawczości regulacyjnej. Niemcy opowiadają się za dodaniem wag ryzyka, aby zachęcić słabsze państwa do sprzedaży mniejszej ilości długu swoim bankom, podczas gdy kraje takie jak Włochy i Francja opowiadają się za limitami koncentracji, które zapobiegłyby przyznawaniu jawnych korzyści bankom w silniejszych krajach kosztem ich odpowiedników. [7]

Demokracja w Unii Europejskiej i podstawowe sprzeczności

Istnieje zestaw zasadniczych pytań, które zwykle pojawiają się, gdy poruszany jest temat demokracji. Dlaczego demokratyczne podejmowanie decyzji jest ważne w systemie politycznym? Jaki jest cel demokracji? W jakim stopniu Unia Europejska musi być demokratyczna, aby osiągnąć swoje cele? Wielu argumentuje, że integracja gospodarcza ostatecznie popchnie do przodu integrację polityczną. Czy się z tym zgadzamy? Wreszcie, w jakim stopniu kraje europejskie muszą być politycznie zjednoczone, aby bronić interesów swoich obywateli? [8]

Z perspektywy instytucjonalnej i funkcjonalnej Unia Europejska nie jest państwem, więc porównania z modelami legitymizacji demokratycznej typu państwowego mogą okazać się mylące. Dyskusja nie dotyczy również interwencji ex novo w celu wprowadzenia demokratycznej odpowiedzialności w organizacji, która wcześniej jej nie znała. Pierwsze bezpośrednie wybory do Parlamentu Europejskiego odbyły się prawie trzydzieści lat temu, od tego czasu system instytucjonalny Unii nadal ewoluował, ustanawiając znaczny zakres demokratycznego uczestnictwa i kontroli w tym procesie.

Unia nadal projektuje nowe rozwiązania legitymizacyjne dla wielopoziomowych i ponadnarodowych struktur politycznych, które mogą reprezentować przyszłość demokracji w świecie zróżnicowanych, ale coraz bardziej połączonych społeczności [9]. [9]

Gdy Unia zostanie uznana za innowacyjny system polityczny, w którym władza jest dzielona przez dużą liczbę graczy, z wieloma mechanizmami partycypacji i wywierania wpływu, stale dostosowując swoje instytucje do wymagań jej części składowych, staje się oczywiste, że w sumie spełnia ona nie mniej demokratyczne standardy legitymizacji niż państwa członkowskie, jak stwierdza Mény [10].

Kwestią fundamentalnej sprzeczności jest wybór między ponowną nacjonalizacją, w tym zniesieniem granic, co oczywiście było reakcją wielu narodów europejskich, a większą Brukselą lub większą centralizacją, jak opracował M. Patrick.

Samo rozszerzenie Unii Europejskiej, które zawsze było przedmiotem debaty między tym, jak bardzo pogłębia się, innymi słowy, jak bardzo zwiększa się władza i jak bardzo angażuje się w nadawanie pionowej władzy strukturom ogólnoeuropejskim, a rozszerzeniem, jak bardzo rozszerza granice. Fakt, że rozszerza się teraz do 28 krajów, oznacza również zwiększenie różnorodności kulturowej i politycznej.

Kryzys uchodźczy jako wspólna kwestia

Kwestia ta jest bardzo związana z oświadczeniem, kiedy Angela Merkel otworzyła matę powitalną dla uchodźców, co zasadniczo robiła, mówiąc: spójrz, to jest część bycia Europejczykiem, to jest część europejskiej idei, że UE przyjmuje ludzi w potrzebie. Oczywiście miała też swoje własne obciążenia związane z niemiecką historią. Ale Markel oświadczyła to i oczekiwała solidarności, a to, co otrzymała, wcale nie było solidarnością.

Tak więc solidarność konkuruje z suwerennością, a wiele krajów mówi nie, nie zamierzamy tego robić. A teraz, w następstwie Paryża, a teraz Brukseli i niewątpliwie większej liczby wydarzeń terrorystycznych, w grę wchodzi trzecie S, bezpieczeństwo. Dlatego uważam, że będziemy świadkami większej ponownej nacjonalizacji i bardziej wielobiegunowej Europy, w której jest więcej opcji wejścia i wyjścia, niezależnie od tego, co stanie się z decyzją Wielkiej Brytanii.

Kryzys uchodźczy stanowi poważne wyzwanie, zarówno dla dobrobytu uchodźców, jak i dla społeczeństw europejskich. W 2015 roku do Unii Europejskiej przedostało się ponad 1,5 miliona migrantów. Kraje od Włoch po Polskę i od Grecji po Niemcy stoją w obliczu ogromnych wyzwań związanych z reagowaniem na prośby o pomoc humanitarną, azyl i integrację. Związane z tym wyzwania integracyjne w zakresie mieszkalnictwa, języka, pracy i opieki społecznej są już ogromne. Nieumiejętne zarządzanie nimi stanowi poważne zagrożenie dla spójności społecznej i stabilności politycznej.

Kraje europejskie miały wystarczająco dużo czasu na analizę i ocenę długotrwałych wyzwań, które doprowadziły do obecnego kryzysu. Teraz nadszedł czas, aby działać nie indywidualnie i kosztem innych, ale wspólnie i w duchu europejskiej solidarności.

Zdecydowanie istnieje pilna potrzeba wspólnego europejskiego podejścia, które uzupełni lokalne i krajowe wysiłki oraz indywidualne możliwości. Obecnie wśród państw członkowskich nie ma konsensusu co do sposobu reagowania na kryzys, ani co do celów, które należy osiągnąć, ani metod, które należy zastosować. Ale nieporozumienia co do istoty sprawy muszą zostać przezwyciężone już teraz.

Dalsze działania

Opierając się na bieżących dyskusjach, proponujemy kompleksową agendę na poziomie UE, obejmującą pięć głównych wymiarów.

Po pierwsze, ważne jest kontrolowanie zewnętrznych granic UE, tak aby tylko uchodźcy doświadczający wojny i prześladowań, którzy mają uzasadnione prawo do ubiegania się o azyl, mogli wjechać i potencjalnie pozostać w UE. Porowaty charakter zewnętrznych granic UE powoduje niedopuszczalną utratę kontroli w oczach wielu obywateli UE i budzi fałszywe nadzieje nielegalnych migrantów próbujących dostać się do Unii. Kontrola granic strefy Schengen powinna być wspólnym wysiłkiem UE i wszystkich państw członkowskich, koordynowanym przez instytucje europejskie z profesjonalnym personelem i wsparciem finansowym dla państw członkowskich na peryferiach UE. Odzyskanie kontroli nad zewnętrznymi granicami UE jest niezbędne do zachowania otwartych granic wewnętrznych.

Po drugie, poza wdrożeniem już uzgodnionej relokacji 160 000 uchodźców z Grecji i Włoch, UE powinna opracować system, który rozprowadzi znacznie większą liczbę uchodźców w całej Unii, bezpośrednio z punktów zapalnych w UE i sąsiednich krajach, takich jak Turcja, Jordania czy Liban. Państwa członkowskie, które nie chcą same przyjmować uchodźców, mogłyby zdecydować się na wniesienie do systemu przede wszystkim wkładu finansowego. Należy utworzyć Fundusz Solidarności Migracyjnej w celu zarządzania tym systemem kompensacyjnym. Wysiłkom Turcji na rzecz ograniczenia liczby osób przekraczających Morze Egejskie powinna towarzyszyć gotowość państw członkowskich UE do przyjmowania uchodźców w uporządkowany sposób. Konkluzje Rady Europejskiej wydają się podążać we właściwym kierunku w tym zakresie.

Trzecim środkiem powinna być poprawa, standaryzacja i przyspieszenie procesów rozpatrywania wniosków o azyl. Im szybciej uchodźcy dowiedzą się, czy mogą zostać, tym więcej energii będzie można zainwestować w ich integrację ze społeczeństwami krajów przyjmujących i w łączenie rodzin. Im szybciej zostanie podjęta decyzja, tym bardziej sprawiedliwe i wykonalne będzie odesłanie osób, których wnioski zostały odrzucone, z pełnym poszanowaniem prawa międzynarodowego i praw Hunów.

Członkowie UE nie mogą sobie pozwolić na stosowanie bardzo różnych standardów w przyznawaniu statusu uchodźcy. Zgodnie z prawem międzynarodowym, liczba osób uprawnionych do ubiegania się o azyl nie może być ograniczona. [11]

Zewnętrzna mobilność UE

Według Karpowicha ruch zewnętrzny jest istotną kwestią dla obecnego i dalszego wzrostu gospodarczego w UE, zwłaszcza w kontekście tzw. migrantów wewnętrznych. Europejczycy, którzy zmieniają swoje miejsce zamieszkania w UE, są na przykład bardzo związani z Europą Środkową. Wiele osób z regionu środkowego próbuje znaleźć pracę w Europie Zachodniej.

UE jest bardzo zaniepokojona tym, jak zachęcić Europejczyków do mobilności. Problem polega na tym, że w Unii Europejskiej jest tak wiele języków, kultur, dziedzictw i jest to prawdziwe podejście do tworzenia wspólnej przestrzeni, w której ludzie mogą swobodnie zmieniać swoją lokalizację. I dlatego proces ujednolicania standardów w edukacji i na rynkach pracy pogłębia się i pogłębia.

I jest to coś, co być może rządy krajowe chciałyby zatrzymać i zablokować na chwilę, nie tylko po to, by posunąć się za daleko i zachować swoją suwerenność. Zyski są tak ogromne dla opinii publicznej, a obywatele naprawdę chcą kontynuować ten trend, że prawdopodobnie, pomimo kryzysu imigracyjnego, UE podąży tą ścieżką i zachęci Europejczyków do większej elastyczności, mobilności i stworzy dla nich wiele korzyści w poszukiwaniu pracy w różnych krajach UE.

Wyzwania UE

Obecnie specjalny status Wielkiej Brytanii jest przedmiotem głębokiego zaniepokojenia ze względu na bardzo poważne elementy.

Jest to coś, co zostało osiągnięte we wspólnej historii, że rzeczywiście ludzie mogą swobodnie znajdować pracę i zmieniać kraje. Był to element decyzji Wielkiej Brytanii o pozostaniu w Unii Europejskiej.

Przed referendum Wielka Brytania podpisała specjalne porozumienie zaproponowane przez przewodniczącego Rady Europejskiej, a jednym z elementów było ograniczenie niektórych świadczeń socjalnych dla migrantów z Unii Europejskiej, którzy pracują w Wielkiej Brytanii.

Wielka Brytania ma specjalny status w zreformowanej UE. Zachowała funta, nie przystąpi do euro i zachowała kontrolę nad granicami Wielkiej Brytanii. Rząd Wielkiej Brytanii wynegocjował nowe porozumienie z UE przed referendum. Rząd uważa, że umowa ta daje Wielkiej Brytanii w UE to, co najlepsze z obu światów.

Wielka Brytania zapewniła sobie specjalny status w zreformowanej UE:
– nie przystąpi do strefy euro
– zachowa własne kontrole graniczne,
– nie będzie częścią dalszej europejskiej integracji politycznej,
– wprowadzi nowe, surowe ograniczenia w dostępie do naszego systemu opieki społecznej dla nowych migrantów z UE.

W czwartek 23 czerwca Brytyjczycy będą mieli okazję zdecydować, czy Wielka Brytania pozostanie w Unii Europejskiej i bez wątpienia jest to ważna decyzja dla wielkiej historii Wielkiej Brytanii. Rząd uważa, że głosowanie za pozostaniem w UE jest najlepszą decyzją dla Wielkiej Brytanii. To szansa na podjęcie decyzji o własnej przyszłości i przyszłości Wielkiej Brytanii [12] Presja zewnętrzna i kryzys migracyjny do tej pory nie zmieniają tych zasad. I to jest coś, co Unia Europejska stara się rozróżnić, problemy migracyjne i mobilność.

Wnioski

Nadszedł czas, aby wnieść swój wkład i wziąć na siebie odpowiedzialność. Jednocześnie jest to bardzo trudna kwestia dla rządów krajowych, ponieważ nikt nie chciałby być postrzegany lub opisywany przez opinię publiczną jako rząd, który raczej gra na rzecz interesów europejskich, a nie krajowych. Dlatego bardzo ważne jest rozróżnienie retoryki. W tym kontekście należy wspomnieć, że bardzo często wiele rządów krajowych próbuje podkreślić, że służymy naszym krajowym interesom, jesteśmy przeciwko powierzchownym, sztucznym europejskim wymaganiom lub wartościom. Ale w rzeczywistości grają dokładnie zgodnie z europejskimi interesami. W tym kontekście należy zauważyć, że wizja, która zainspirowała wiele wczesnych ruchów w kierunku integracji europejskiej, była od początku i pozostaje w dużej mierze zjawiskiem napędzanym przez elity. Według S. M. Patricka, jednym z problemów, które widzieliśmy w ciągu ostatnich siedmiu dekad, jest stopień, w jakim ten napędzany przez elity i często technokratyczny ruch w kierunku integracji doprowadził do rosnącego deficytu demokracji i pytań lub po prostu deficytu demokracji w odniesieniu do instytucji Unii Europejskiej, ale także deficytu emocjonalnego. Kiedy pojawia się pytanie o kryzys i Unię Europejską, trzeba po prostu przyznać, że kryzys jest stanem istnienia Unii Europejskiej, ponieważ zaczęła się ona od kryzysu, na ruinach II wojny światowej. Unia Europejska opiera się na wartościach poszanowania godności ludzkiej, wolności, demokracji, równości, rządów prawa i poszanowania praw człowieka. W tym praw osób należących do mniejszości. Wartości te są wspólne dla państw członkowskich w społeczeństwie, w którym dominuje pluralizm, niedyskryminacja, tolerancja, sprawiedliwość, solidarność i jakość między ludźmi[13].

Idea europejska musi być promowana z poważną rozwagą. Należy opracować kompleksową strategię. Ważne jest, aby określić, kto jest odpowiedzialny za co i jak potencjalna strategia może przekształcić się w autonomiczny proces w danych regionach. Ponadto priorytetem powinien być podział pracy między UE a innymi krajami, zwłaszcza w zakresie oddzielnego określania relacji z USA i Rosją. Akceptacja wielostronnych relacji wymaga możliwości kontaktu na wszystkich poziomach, od polityków po zwykłych obywateli. Podsumowując, można stwierdzić, że z pewnością nie brakuje inicjatyw i organizacji działających na poziomie europejskim, regionalnym i subregionalnym. [14]

Odniesienia

[1] A. Briney, (2014) The European Union: A History and Overview, o edukacji,
[2] L. Cram, (2016), The idea of Europe, Centrum Zmian Konstytucyjnych,
[3] www.european-futures.org,
[4] B. Lippert, (2016), Stiftung Wissenschaft und Politik,
[5] J.Cwiek-Karpowicz, Biuro Badawcze Polskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych, 2016,
[6] Academia, The Visegrad Group between identity and post socialist transition, Relations with the EU and contemporary crisis, Portal of Central and Balkan Europe – PECOB, 16 marca 2016,
[7] R. Cristie, Bloomberg, Sovereign-Debt Conundrum Sets up EU for Banking-Union Stalemate, 14 kwietnia 2016 r.
[8] P. Ternes, Europejskie pomysły, 2016 r,
[9] S. Micossi, Democracy in the European Union, Center for European Policy Studies, CEPS Working Document No. 286/February 2008,
[10] Mény, I. (2002), „De la Démocratie en Europe: Old Concepts and New Challenges”, Journal of Common Market Studies, Vol. 41, No. 1, pp. 1-13.
[11] De Geus, A. Silva, G. Wolff, Bruegel, The refuge crisis: Europejskie wezwanie do działania, 18 marca 2016 r,
[12] https://www.eureferendum.gov.uk/why-thegovernmentbelieves-we-should-remain/,
[13] https://euperspectives.com/,
[14] European Perspectives ,The Western Balkans: 20 Years after the End of the Cold War, Journal on European Perspectives of the Western Balkans, październik 2009, tom 1, nr 1, str. 23.