Pani Dalloway: odkrywanie świadomości i współczesny świat / Elaine Showalter

Tekst w tym artykule jest dostępny na licencji Creative Commons.

Link do artykułu: https://www.bl.uk/20th-century-literature/articles/exploring-consciousness-and-the-modern-an-introduction-to-mrs-dalloway

Transkrypcja filmu: 

A więc oto jest, ten piękny notatnik, widać, jak myśli. To niesamowity przewodnik po umyśle pisarza. Opracowanie formy powieści zajęło Woolf dużo czasu, a wspaniałe w zobaczeniu rękopisu jest to, że naprawdę można w niezwykłym stopniu prześledzić, jak działał jej umysł i ścieżki, którymi podążała . To znaczy, ona ich nie śledzi, ona je odkrywa, pisząc. Zamierzała, aby akcja powieści rozgrywała się w jeden dzień w czerwcu 1923 roku, co było ważnym wyborem, ponieważ właśnie czytała Ulissesa, jedna z najwspanialszych powieści jednodniowych, której akcja rozgrywa się 16 czerwca. Zatem powieść jest taka, jak zamierzała od początku, jest częściowo skonstruowana tak, aby oddać nam cały Londyn zawarty w raczej niewielkim segmencie przestrzennym. Aby przeciąć klasę, przeciąć płeć, zdecydowanie przeciąć wiek.

A w takim razie jak przedstawić te wszystkie postacie i jak je ze sobą połączyć? Londyn to organizm, żywa część książki. Przechodzisz przez to i mijasz dzień w Londynie, a samo miasto zmienia się wraz ze zmianą ludzi i ma swoje własne chwile, gdy porusza się przez dzień wyznaczony przez dzwony. Ale jak wtedy ludzie odnoszą się do siebie, jak przejść przez miasto i im to pokazać?

Oczywiście powieść brzmi „ Pani Dalloway” , więc w centrum uwagi znajduje się Clarissa Dalloway i, jak sądzę, bardzo odważnie, zidentyfikowana jako pani Dalloway, i taki jest tytuł książki, to było tak wyjątkowe. Wiele powieści nosiło imię bohaterki, Jane Eyrei tak dalej, ale pani Dalloway jest tak specyficzna, to podpis, kobieta, której tożsamość jest teraz zawarta w małżeństwie. Woolf zdała sobie sprawę, że Clarissę trzeba zobaczyć i widzieć ją ludzie, którzy ją znają i osoby, które były z nią w związku, a także nieznajomi, których mijała spacerując po Londynie, lub ludzie, którzy jej służyli. Miała pomysł, aby połączyć Clarissę z młodym mężczyzną, który był weteranem wojny, Wielkiej Wojny, weteranem wstrząśniętym, który wrócił, Septimusem Smithem, i należało je skontrastować, a ona mówi, szaleństwo i szaleństwo: Clarissa, rozsądna postać, Septimus szalony i coraz bardziej szalony w miarę czytania książki, jego wzrok jest znacznie bardziej zaburzony, wybuchowy i wizjonerski. Ale potem zaczęła myśleć, że potrzeba czegoś więcej. Potrzebujesz ludzi, innych ludzi, którzy spojrzą na Clarissę i ją zapamiętają. i pamiętamy ją w różnych momentach jej życia. I tak pojawia się Peter Walsh. Podążasz za nim w Londynie, podążasz za Septimusem Smithem w Londynie i podążasz za Clarissą. Istnieją wielkie tematy powieści, które mają związek ze starzeniem się i śmiertelnością oraz znaczeniem życia. O to właśnie pytają: o co chodzi w tej chwili, w 1923 roku, pięć lat po zawieszeniu broni, co oznacza życie? Przeszli przez Wielką Wojnę, tak wstrząsającą, tak straszną, tak przemieniającą. Co się teraz stanie? Co stanie się z Imperium? Co stanie się z miastem Londyn, które już po wojnie zaczęło się zmieniać i odnawiać które mają związek ze starzeniem się i śmiertelnością oraz znaczeniem życia. O to właśnie pytają: o co chodzi w tej chwili, w 1923 roku, pięć lat po zawieszeniu broni, co oznacza życie? Przeszli przez Wielką Wojnę, tak wstrząsającą, tak straszną, tak przemieniającą. Co się teraz stanie? Co stanie się z Imperium? Co stanie się z miastem Londyn, które już po wojnie zaczęło się zmieniać i odnawiać które mają związek ze starzeniem się i śmiertelnością oraz znaczeniem życia. O to właśnie pytają: o co chodzi w tej chwili, w 1923 roku, pięć lat po zawieszeniu broni, co oznacza życie? Przeszli przez Wielką Wojnę, tak wstrząsającą, tak straszną, tak przemieniającą. Co się teraz stanie? Co stanie się z Imperium? Co stanie się z miastem Londyn, które już po wojnie zaczęło się zmieniać i odnawiać

Jak zatem uporządkować cały ten materiał? Czytała wiele greckich sztuk teatralnych i pomyślała: czy mógłby istnieć jakiś refren, który pokazałby ci, jak mija ci dzień? A potem pomyślała: nie, to, co było naturalne w Londynie, to dźwięk dzwonów, Big Bena i wszystkich innych dzwonów kościelnych, Św. Małgorzaty, no wiesz, u podnóża Big Bena. I dla podkreślenia historii poprzez umieszczenie tych dzwonów jako kontrapunktu względem siebie, włączającego się o kwadransie, o pół godzinie, o pełnej godzinie, każdy rodzaj odbija się echem i rezonuje w powietrzu Londynu w ten piękny czerwcowy dzień w środku fala upałów. W rękopisach widać to, ponieważ między różnymi częściami narracyjnymi są odstępy, a w wydaniu brytyjskim jest 12 spacji, więc dzień ma 12 godzin.

Podpis: Plac Gordona 46

Oto jesteśmy, jest połowa czerwca, jesteśmy w takim momencie sezonu, kiedy rozgrywa się akcja Pani Dalloway i jesteśmy na 46 Gordon Square, czyli domu w Bloomsbury, do którego przeprowadziła się Virginia Stephen z rodzeństwem po śmierci ich ojca. To był początek Grupy Bloomsbury.

Podpis: Nowoczesność

Woolf był naprawdę uderzony zmianami, jakie zaszły po Wielkiej Wojnie. Były to zmiany, które miały wpływ na system klasowy, ale dotyczyły także rodziny, zmian ludzkich, zmian osobistych, zmian pomiędzy, jak powiedziała, rodzicami i dziećmi, mężami i żonami. A kiedy zmieniły się stosunki międzyludzkie, zmieniła się cała struktura społeczna, zmieniła się struktura polityczna, zmieniło się społeczeństwo. Chciała to przedstawić przede wszystkim szczegółowo, szczegóły nowoczesności, więc w powieści jest pełno samochodów, samochodów, jest samolot, coś bardzo nowego, mam na myśli zupełnie nowe w 1922 roku. Jest kino, także nowy sposób zabawiania ludzi, zabawiania ludzi, ale także nowego sposobu postrzegania świata, który wywarł na nią ogromny wpływ.

Podpis: Odnajdywanie nowych form literackich

Po wojnie nastąpiła ogromna zmiana między fikcją pokolenia edwardiańskiego a twórczością pokolenia wczesnych modernistów Woolfa . Jak każda grupa pisarzy, patrzą wstecz na poprzednią z pewną pogardą, chcą się przeciwko nim zbuntować, chcą zrobić coś zupełnie innego, ale była to uderzająca, dramatyczna zmiana. Edwardianie pisali o charakterze, pisali o społeczeństwie w kategoriach faktów. Chcieliby powiedzieć, ile postać zarabia rocznie, jaka jest jego pensja, jaka jest jego codzienna dieta, gdzie robi zakupy? Gdzie kobiety spędzają czas, co piją do herbaty? i wszystkie te dane, Woolf uważała za powierzchowne i po prostu materialistyczne, chciała dotrzeć do czegoś innego, a jej pokolenie pisarzy, Proust, Joyceoczywiście dążyli do czegoś, co zostało opisane jako świadomość. Pomysł, że istnieje wewnętrzna rzeczywistość, sposób radzenia sobie z osobowością, który jest bardziej psychologiczny, bardziej wewnętrzny, mniej zdeterminowany faktami zewnętrznymi, rzeczami, które posiadasz i miejscami, w których pracujesz.

Podpis: Reprezentowanie wielu perspektyw

Zamiast wszechwiedzącego narratora XIX-wiecznej fikcji i fikcji edwardiańskiej, Woolf pomyślał, że narracją należy kierować z wielu perspektyw. Nie ma jednego wszechwiedzącego narratora, w tej historii jest kilka różnych punktów widzenia i dlatego bardzo ważne było dla niej, aby jej bohaterowie nie tylko widzieli, ale i byli widziani. Trzeba na nie spojrzeć z wielu punktów widzenia. Musiała pokazać to, co nazywa notacją psychologiczną. Jaka jest rzeczywistość wewnętrzna? Co dzieje się wewnątrz, gdy ludzie postrzegają świat, żyją w nim własnymi wspomnieniami, fantazjami, projekcjami, skojarzeniami i są postrzegani przez osoby, które spotykają?

Tytuł: Sztuka i psychoanaliza

W kulturze lat dwudziestych XX wieku było wiele elementów, które ukształtowały sposób, w jaki autorka zamierza stworzyć swoją narrację, aby odzwierciedlała wszystkie te elementy. Przede wszystkim był kubizm, była bardzo poruszona, całe jej pokolenie, pokolenie Bloomsbury, bardzo, bardzo poruszone pierwszymi pokazami postimpresjonistów i kubistów. Koncepcja kubizmu polegała na przedstawieniu obiektu w przestrzeni z kilku różnych kątów i perspektyw, zrobionych w różnym czasie, a następnie połączeniu ich wszystkich na dwuwymiarowej płaszczyźnie obrazu, tak aby obiekt miał nie tylko ideę trzech wymiarów, która rozwinęła się w sztuce, no wiecie, aż do renesansu, ale idea czwartego wymiaru czasu. Idea wielu perspektyw była bardzo wpływowa. Potem była oczywiście psychoanaliza i WoolfHogarth Press zaczęło publikować tłumaczenia Freuda na początku lat dwudziestych XX wieku. Woolf nie była freudystką, ale z pewnością zapożyczyła od Freuda pogląd, że osobowość jest wielowarstwowa i złożona, składa się ze wspomnień, snów i fantazji, kształtuje się w dużym stopniu w dzieciństwie, a wszystko to znajduje odzwierciedlenie w powieści.

Podpis: Wpływ filmu

Woolf była właściwie wielką fanką filmów, chociaż nie pojawia się to zbyt często w jej pamiętnikach, bardzo niewiele wpisów, w których powiedziała, że ​​dziś wieczorem poszliśmy do kina. Ale pojawia się to w fikcji i pojawia się w co najmniej jednym eseju, który napisała, kiedy była całkowicie przytłoczona siłą filmu w reprezentowaniu społeczeństwa miejskiego, zwłaszcza miasta, i nadaniu nowego sensu relacji między ludźmi. Zatem w powieści w pewnym sensie adaptuje techniki montażu filmowego, umieszczając obrazy obok siebie, zbliżenie, ujęcie śledzące, podczas którego przemieszczasz się ulicą, no wiesz, od jednej osoby do drugiej.

Tytuł: Kobiece ciało

W powieści pani Dalloway od razu idzie kupić kwiaty na swoje przyjęcie. Jej pokojówka Lucy sprząta i nie chce jej niepokoić, ale sama też chce iść, więc powieść zaczyna się od kupowania przez nią kwiatów na Bond Street. I kwiaty zostały zidentyfikowane. Myślę, że Woolf wymienia 24 różne rodzaje kwiatów dostępnych w czerwcowy dzień w Londynie, piękne kwiaty i kwiaty o pięknych nazwach. Kwiaty są także symbolem kobiet i zawsze były w literaturze symbolem kobiet. Róża właśnie kwitnąca, pączek, to jest córka, Elżbieta, młoda dziewczyna. A potem kwiat, który teraz więdnie i minął już swój rozkwit, płatki opadają i Clarissa czuje, że przeszła przez ten wiek, jest teraz różą, która więdnie, umiera, wyblakła

Czytając panią Dalloway, musimy zrozumieć , że w latach dwudziestych XX wieku menopauza była postrzegana nie tylko jako rodzaj śmierci kobiet, ale niemal jako zaburzenie psychiczne. Mam na myśli, że naprawdę panowało poczucie, że wraz z menopauzą kobiety zmieniły się tak głęboko, że ich życie dobiegło końca, a pani Dalloway jest w dużej mierze ofiarą tego myślenia, podobnie jak sama Woolf.

Tradycyjnie w fikcji domy, szczególnie w literaturze kobiecej, domy są obrazem kobiecego ciała i widać to aż do Jane Eyre , bardzo mocno do powieści gotyckiej, a strych to rodzaj psychiki, piwnica to seksualność i tak dalej. I jest scena, w której Clarissa idzie na górę do swojej sypialni, żeby się zdrzemnąć, i ten pokój, ten pokój na poddaszu jest przedstawiony jako jej psychika, to miejsce śmierci, to miejsce, gdzie nie jest już kobieca, nie jest już kobietą , ona jest kimś, kto musi – jest takie powiedzenie, kobiety w południe muszą zdjąć bogate stroje. Kobiece ciało jest w pewnym sensie pozbawione całego swego piękna, całego bogactwa zarówno na zewnątrz, jak i wewnątrz, macica jest pusta, a ten pokój na poddaszu jest pusty, jest symbolem śmierci i jest rodzajem centralnego punktu w życiu. powieści, to moment, z którego odzyskuje siły, ale jest to moment, w którym jej moment życia, jej czas życia jest bardzo związany ze śmiercią.

Podpis: Septimus Smith

Septimus Smith jest w pewnym sensie samoukiem, który sam się dorobił i który poszedł na wojnę i w pewnym sensie został przez nią zniszczony psychicznie. Padł ofiarą czegoś, co wówczas nazywano szokiem muszlowym, czyli obecnie zespołem stresu pourazowego, i przez długi czas uważano, że było to w rzeczywistości na skutek przebywania w pobliżu eksplodującej skorupy. Ale lekarze zaczęli rozumieć, nawet w czasie wojny, że nie było to zjawisko fizyczne, ale było spowodowane stresem, smutkiem, konfliktem między szkoleniem żołnierzy a ich treningiem męskości, ich oczekiwaniami wobec siebie jako mężczyzn, żeby byli odważni, żeby przynajmniej zachowywali się odważnie, tłumili emocje. Septimus także próbuje to przećwiczyć podczas wojny, zwłaszcza gdy jego najbliższy przyjaciel zostaje wysadzony w powietrze. Jego idea odwagi i męskości polega na kontynuowaniu, no wiesz, sztywna górna warga, nie poddawaj się, nie okazuj emocji, po prostu idź dalej, zapomnij, zostaw to za sobą, a on sobie sprawę, że nie może tego zrobić. Teraz jest traktowany jak ofiara szoku pociskowego.

Myślę, że Septimus naprawdę popada w psychozę i czerpie nie tylko z całej historii i doświadczeń szoku skorupowego, ale także z doświadczeń Virginii Woolf z szaleństwem. Nie bardzo wiemy, jak to dokładnie zdiagnozować, jak to zdefiniować, ale miała halucynacje

To społeczeństwo, w którym tak naprawdę rządzą zasady, maniery i przyzwoitość, a termin, którego używa Virginia Woolf, to proporcja, to jak się zachowujesz, gdzie się zachowujesz, stopień, w jakim się wyrażasz, wszystko to jest w pewnym sensie ściśle regulowane i zinternalizowane. A Septimus Smith jest osobą tak destrukcyjną, że całkowicie burzy wszystkie te zasady. A dla Woolfa był to także rodzaj symbolu tego, co działo się z samym społeczeństwem, nie mogło już dłużej – wyrywało się z tych zasad i przepisów, i to też było dobre, pozytywne. Są więc dwie skrajności, część osób, które przychodzą na imprezę, nadal są więźniami dobrych manier i proporcji, a potem jest Septimus, o którym słyszy na imprezie, będący zwiastunem czegoś zupełnie nowego,

Podpis: Impreza

Przyjęcie odbywa się późno i zaczynają przybywać goście, pochodzą z różnych etapów życia Clarissy, z wielu różnych części jej życia obecnie w Londynie. Pochodzą z różnych klas, jest jej stara pielęgniarka, jej stara niania, są biedni krewni, którzy nie spodziewali się zaproszenia, są ludzie nudni, są ludzie pompatyczni, są ludzie proporcjonalni. W miarę upływu czasu staje się to rodzajem pochodu życia, łączy się z rodzajem ludzkiego ducha, a radość zaczyna płynąć poza jej wysiłkiem jako gospodyni. W końcu staje się symbolem wspólnoty i toczącego się życia, jest to jedna z tych cudownych procesji, procesja ludzkości, wszystkich pokoleń, wszystkich epok i do pewnego stopnia łączących się ze sobą wszystkich klas.