O kulturze hip-hopu

Do połączenia się różnych elementów sztuki w jeden kierunek hip-hop doszło w   w nowojorskiej dzielnicy Bronx, w początkach lat siedemdziesiątych XX wieku. Były to czasy trudniejsze niż zwykle, zwłaszcza dla biedniejszej części miejskiej ludności Ameryki. Z mnóstwa niczego — i mnóstwa wyobraźni — narodził się hip hop.

Składa się ze stylizowanej muzyki rytmicznej (zwykle zbudowanej wokół uderzeń perkusji ), która zwykle towarzyszy rapowaniu, rytmicznej i rymowanej mowie, która jest śpiewana. Rozwinął się jako część kultury hip-hopowej, subkultury zdefiniowanej przez cztery kluczowe elementy stylistyczne: MCing / rapowanie, DJing / scratching z gramofonami, breakdance i graffiti.  Inne elementy obejmują samplowanie bitów lub linii basu z płyt (lub syntetyzowane bity i dźwięki ) oraz rytmiczny beatbox. Chociaż często odnosi się wyłącznie do rapowania, „hip hop” bardziej właściwie określa praktykę całej subkultury.  Termin muzyka hip hop jest czasami używany jako synonim terminu muzyka rap, chociaż rapowanie nie jest wymaganym elementem muzyki hip-hopowej; gatunek ten może również zawierać inne elementy kultury hip-hopowej, w tym DJing, turntablism, scratching, beatboxing i utwory instrumentalne . 

Gatunki muzyczne, z których rozwinął się hip hop, obejmują nagrania funku, bluesa, jazzu oraz rytmu i bluesa z lat 60., 50. i wcześniejszych, w tym kilka płyt Bo Diddleya . Album mówiony Muhammada Alego z 1963 roku I Am the Greatest jest uważany przez niektórych pisarzy za wczesny przykład hip hopu. Singiel Pigmeata Markhama z 1968 roku „Here Comes the Judge” jest jednym z kilku utworów, o których mówi się, że są najwcześniejszymi płytami hip-hopowymi. Przed hip-hopem byli tacy artyści, jak Last Poets , którzy wydali swój debiutancki album w 1970 roku, czy Gil Scott-Heron, który zyskał szeroką publiczność swoim utworem „ The Revolution Will Not Be Televised ” z 1971 roku. Artyści ci połączyli słowo mówione i muzykę, tworząc rodzaj „proto-rapowego” klimatu.

Muzyka hip-hopowa w swych początkach była opisywana jako ujście i głos dla pozbawionej praw młodzieży ze zmarginalizowanych środowisk i obszarów o niskich dochodach, ponieważ kultura hip-hopowa odzwierciedlała społeczne, ekonomiczne i polityczne realia ich życia. Dalszy wkład w rozwój muzyki i kultury hip-hopowej wnieśli m. in.: DJ Kool Herc, DJ Disco Wiz, Grandmaster Flash i Afrika Bambaataa, którzy pochodzili z Ameryki Łacińskiej lub Karaibów.

DJ Kool Herc, pochodzący z Jamajki, jest uznawany za jednego z pierwszych didżejów i artystów hip-hopowych. Niektórzy przypisują mu oficjalne zapoczątkowanie muzyki hip-hopowej poprzez jego „Back to School Jam” z 1973 roku. By Mika Väisänen – Own work, CC BY-SA 4.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=38430378

Ponieważ przerwy na perkusję w płytach funk, soul i disco były na ogół krótkie, Herc i inni DJ-e zaczęli używać dwóch gramofonów, aby wydłużyć przerwy. 11 sierpnia 1973 roku DJ Kool Herc był DJ-em na imprezie z okazji powrotu do szkoły swojej siostry. Wydłużył rytm płyty, używając dwóch gramofonów, izolując „przerwy” perkusji za pomocą miksera do przełączania między dwiema płytami. Eksperymenty Herca z tworzeniem muzyki za pomocą gramofonów stały się tym, co obecnie znamy jako łamanie lub „ drapanie ”.

Drugim kluczowym elementem muzycznym w muzyce hip-hopowej jest emceeing (zwany także MCing lub rapowaniem). Emceeing to rytmiczne wygłaszanie rymów i gier słownych, najpierw wygłaszane bez akompaniamentu, a później wykonywane w rytmie . Na ten styl mówiony wpłynął afroamerykański styl „ capping ”, występ, w którym mężczyźni prześcigali się w oryginalności swojego języka i starali się zdobyć przychylność słuchaczy. Podstawowe elementy hip hopu – chwalenie się rapem, rywalizujące „opętanie” (grupy), „upadki” z przedmieścia oraz komentarze polityczne i społeczne – były od dawna obecne w muzyce afroamerykańskiej. Wykonawcy MCing i rapujący poruszali się tam iz powrotem między przewagą piosenek wypełnionych mieszanką przechwałek, „luzu” i seksualnych insynuacji, a bardziej aktualnym, politycznym i społecznie świadomym stylem. Rola MC pierwotnie była jako mistrz ceremonii na imprezę taneczną z DJ-em. MC przedstawiał DJ-a i próbował rozkręcić publiczność. MC przemawiał między piosenkami DJ-a, zachęcając wszystkich do wstania i tańca. MC opowiadali też dowcipy i używali swojego energicznego języka i entuzjazmu, aby rozkręcić tłum. Ostatecznie ta wprowadzająca rola przekształciła się w dłuższe sesje mówionej, rytmicznej gry słownej i rymowania, które przekształciły się w rapowanie.

Do 1979 roku muzyka hip-hopowa stała się gatunkiem głównego nurtu, który rozprzestrzenił się na cały świat w latach 90. wraz z kontrowersyjnym „gangsta” rapem.  Herc rozwijał się również w oparciu o break-beat deejaying, gdzie przerwy w piosenkach funkowych – część najbardziej odpowiednia do tańca, zwykle oparta na perkusji – były izolowane i powtarzane w celu całonocnych imprez tanecznych. Ta forma odtwarzania muzyki, wykorzystująca hard funk i rock, stworzyła podstawę muzyki hip-hopowej. Ogłoszenia i nawoływania Campbella do tancerzy doprowadziłyby do synkopowanego, rymowanego akompaniamentu mówionego, znanego obecnie jako rapowanie. Nazwał swoich tancerzy „break-boys” i „break-girls” lub po prostu b-boysi b-girls. Według Herca „łamanie” było również ulicznym slangiem oznaczającym „podekscytowanie się” i „energiczne działanie”.

DJ-e ​​tacy jak Grand Wizzard Theodore, Grandmaster Flash i Jazzy Jay udoskonalili i rozwinęli wykorzystanie breakbeatów, włączając w to cięcie i skreczowanie.  W miarę rozwoju manipulacji gramofonem pojawiła się nowa technika, jaką było upuszczanie igły. Upuszczanie igły zostało stworzone przez Grandmastera Flasha i polega na przedłużaniu krótkich przerw perkusyjnych poprzez jednoczesne odtwarzanie dwóch kopii płyty i przesuwanie igły na jednym gramofonie z powrotem do początku przerwy, podczas gdy drugi grał. Podejście zastosowane przez Herca zostało wkrótce szeroko rozpowszechnione, a pod koniec lat 70. DJ-e wypuszczali 12-calowepłyty, na których rapowali do rytmu. Popularne utwory to „ The Breaks ” Kurtisa Blowa i „ Rapper’s Delight ” zespołu Sugarhill Gang.  Herc i inni DJ-e podłączali swój sprzęt do linii energetycznych i występowali w miejscach takich jak publiczne boiska do koszykówki i 1520 Sedgwick Avenue, Bronx, Nowy Jork, obecnie oficjalnie zabytkowy budynek.  Sprzęt składał się z wielu głośników, gramofonów i jednego lub więcej mikrofonów.  Korzystając z tej techniki, DJ-e mogą tworzyć różnorodną muzykę, ale według Rap Attack Davida Toopa „ KC the Prince of Soul, raper i autor tekstów z Pete DJ Jones, jest często uznawany za pierwszego rapera, który nazywa siebie „MC”.

Gangi uliczne były zjawiskiem powszechnym w biedzie południowego Bronxu, a większość graffiti, rapowania i b-boyingu na tych imprezach była artystycznymi wariacjami na temat rywalizacji i przewagi ulicznych gangów. Wyczuwając, że często gwałtowne pragnienia członków gangu można zamienić w kreatywne, Afrika Bambaataa założył Zulu Nation, luźną konfederację ekip ulicznych, artystów graffiti i raperów. Pod koniec lat siedemdziesiątych kultura przyciągnęła uwagę mediów, a magazyn Billboard wydrukował artykuł zatytułowany „B Beats Bombarding Bronx”, komentujący lokalne zjawisko i wspominający o wpływowych postaciach, takich jak Kool Herc.  Blackout w Nowym Jorku w 1977 roku widział powszechne grabieże, podpalenia i inne zamieszki w całym mieście, zwłaszcza w Bronksie, gdzie wielu rabusiów ukradło sprzęt DJ-ski ze sklepów elektronicznych. W rezultacie gatunek hip-hopu, wówczas ledwie znany poza Bronxem, od 1977 roku rozwijał się w zdumiewającym tempie.

Domowe imprezy DJ Kool Herc zyskały popularność, a później przeniosły się do miejsc na świeżym powietrzu, aby pomieścić więcej osób. Te imprezy plenerowe, organizowane w parkach, stały się środkiem wyrazu i ujściem dla nastolatków, gdzie „zamiast wpadać w kłopoty na ulicach, nastolatki miały teraz miejsce, w którym mogły spożytkować stłumioną energię”. Tony Tone, członek Cold Crush Brothers, stwierdził, że „hip hop uratował wiele istnień ludzkich”. Dla młodzieży ze śródmieścia uczestnictwo w kulturze hip-hopowej stało się sposobem radzenia sobie z trudnościami życia jako mniejszości w Ameryce oraz ujściem do radzenia sobie z ryzykiem przemocy i rozwojem kultury gangów. MC Kid Lucky wspomina, że ​​„ Zainspirowany przez DJ Kool Herc, Afrika Bambaataa stworzył organizację uliczną o nazwie Universal Zulu Nation, skupioną wokół hip-hopu, jako sposób na odciągnięcie nastolatków od życia gangów, narkotyków i przemocy.

Treść liryczna wielu wczesnych grup rapowych koncentrowała się na kwestiach społecznych, zwłaszcza w przełomowym utworze „The Message” Grandmaster Flash and the Furious Five, który omawiał realia życia na osiedlach mieszkaniowych. „Młodzi czarnoskórzy Amerykanie wywodzący się z ruchu na rzecz praw obywatelskich wykorzystali kulturę hip-hopową w latach 80. i 90. XX wieku, aby pokazać ograniczenia ruchu hip-hopowego”. Hip hop dał młodym Afroamerykanom głos, aby ich problemy zostały wysłuchane; „Podobnie jak wcześniej wobec rock and rolla, konserwatyści stanowczo sprzeciwiali się hip-hopowi, ponieważ romantyzuje przemoc, łamanie prawa i gangi”. Dało to również ludziom szansę na zysk finansowy poprzez „zredukowanie reszty świata do roli konsumentów jej spraw społecznych”.

Pod koniec 1979 roku Debbie Harry z Blondie zabrała Nile’a Rodgersa z Chic na takie wydarzenie, ponieważ głównym podkładem muzycznym była przerwa z „Good Times” Chic. Nowy styl wywarł wpływ na Harry’ego, a późniejszy przebój Blondie z 1981 roku „Rapture” stał się pierwszym singlem zawierającym elementy hip hopu, który zajął pierwsze miejsce na liście US Billboard Hot 100 — sama piosenka jest zwykle uważana za nową falę i łączy ciężki pop elementy muzyczne, ale pod koniec jest dłuższy rap Harry’ego.

Bokser Muhammad Al, jako wpływowa afroamerykańska gwiazda, był szeroko opisywany w mediach. Ali wywarł wpływ na kilka elementów muzyki hip-hopowej. Zarówno na ringu bokserskim, jak iw wywiadach medialnych, Ali stał się znany w latach 60. jako „rymujący oszust”. Ali użył „fajnej wypowiedzi” w swoich komentarzach, która obejmowała „przechwałki, komiczne bzdury [i] niekończące się wersety quotabl [e]”.  Według Rolling Stone, jego „umiejętności freestyle ” (odniesienie do rodzaju improwizacji wokalnej, w której teksty są recytowane bez określonego tematu lub struktury) oraz jego „rymy, płynność i braggadocio ”MC ”, wykorzystali tacy twórcy jak Run – DMC i LL Cool J  ten ostatni cytuje Muhammada Ali jako źródło swej inspiracji. 

Lata 80. to zróżnicowanie hip hopu, ponieważ gatunek ten rozwinął bardziej złożone style. Nowy Jork stał się prawdziwym laboratorium do tworzenia nowych brzmień hip-hopowych. Wczesne przykłady procesu dywersyfikacji można usłyszeć w utworach takich jak „ The Adventures of Grandmaster Flash on the Wheels of Steel ” (1981) Grandmaster Flash, singiel składający się wyłącznie z samplowanych utworów, a także „ Planet ” Afrika Bambaataa Rock ” (1982) i Warp 9 „ Nunk ” (1982), co oznaczało fuzję muzyki hip-hopowej z electro . Ponadto Rammellzee &„Beat Bop” (1983) był „powolnym jamem”, który miał dubowy wpływ dzięki wykorzystaniu pogłosu i echa jako tekstury i zabawnych efektów dźwiękowych. „ Light Years Away ” autorstwa Warp 9 (1983) (wyprodukowany i napisany przez Lotti Golden i Richarda Schera) opisany jako „kamień węgielny afrofuturyzmu beatboxowego z początku lat 80.” przez brytyjską gazetę The Guardian wprowadził komentarz społeczny z perspektywy science-fiction. W latach 70. muzyka hip-hopowa zazwyczaj wykorzystywała sample z funku, a później z disco. Połowa lat 80. przyniosła zmianę paradygmatu w rozwoju hip hopu, wraz z wprowadzeniem sampli z muzyki rockowej, co wykazano na albumachKing of Rock i Licensed to Ill . Hip hop przed tą zmianą jest określany jako oldschoolowy hip hop .

Z biegiem czasu technologia pobierania próbek stała się bardziej zaawansowana. Jednak wcześniejsi producenci, tacy jak Marley Marl, używali automatów perkusyjnych do konstruowania swoich beatów z małych fragmentów innych beatów w synchronizacji , w jego przypadku wyzwalając trzy jednostki opóźnienia próbkowania Korga za pośrednictwem Roland 808. Później samplery, takie jak E-mu SP -1200 pozwoliło nie tylko na więcej pamięci, ale także na większą elastyczność kreatywnej produkcji. Pozwoliło to na filtrację i nawarstwianie różnych trafień, z możliwością ponownego sekwencjonowania ich w jeden utwór. Wraz z pojawieniem się nowej generacji samplerów, takich jak AKAI S900 pod koniec lat 80., producenci nie musieli tworzyć skomplikowanych, czasochłonnych pętli na taśmę.Pierwszy album Public Enemy powstał przy pomocy dużych pętli taśmowych. Proces zapętlania przerwy w breakbeat był teraz częściej wykonywany za pomocą samplera, wykonując teraz pracę, która do tej pory była wykonywana ręcznie przez DJ-ów za pomocą gramofonów. W 1989 roku DJ Mark James, pod pseudonimem „45 King”, wydał „The 900 Number”, breakbeatowy utwór stworzony przez zsynchronizowanie samplerów i płyt winylowych.

Rozwinęła się również treść liryczna i inne instrumentalne akompaniamenty hip hopu. Wczesne style liryczne z lat 70., które zwykle były przechwałkami i sztampowymi pieśniami, zostały zastąpione metaforycznymi tekstami eksplorującymi szerszy zakres tematów. Również teksty były wykonywane z bardziej złożonym, wielowarstwowym akompaniamentem instrumentalnym. Artyści tacy jak Melle Mel, Rakim, Chuck D, KRS-One i Warp 9 zrewolucjonizowali hip hop, przekształcając go w bardziej dojrzałą formę sztuki, z wyrafinowanymi aranżacjami, często zawierającymi „wspaniałe tekstury i wiele warstw ^”. Przesłanie ” (1982) reż Grandmaster Flash and the Furious Five jest powszechnie uważany za pioniera świadomego rapu.

1983–1986: Nowa szkoła hip-hopu

Nowa szkoła hip-hopu była drugą falą muzyki hip-hopowej, zapoczątkowaną w latach 1983–84 wraz z wczesnymi płytami Run-DMC i LL Cool J. Podobnie jak w przypadku poprzedzającego go hip hopu (który później stał się znany jako oldschoolowy hip hop ), nowa szkoła pochodziła głównie z Nowego Jorku. Nowa szkoła początkowo charakteryzowała się minimalizmem prowadzonym przez automat perkusyjny , z wpływami muzyki rockowej, hip-hopowej „muzyki metalowej lat 80. – ostrego, brzydkiego / pięknego transu, równie desperackiego i stymulującego jak sam Nowy Jork”. Wyróżniał się szyderstwami i przechwałkami na temat rapowania oraz komentarzami społeczno-politycznymi, oba wygłaszane w agresywnym, asertywnym stylu. Zarówno w obrazie, jak iw piosence, jego artyści prezentowali twardą, wyluzowaną postawę ulicznego b- boya.

Run-DMC , od lewej do prawej: Joseph „Run” Simmons , Jason „Jam Master Jay” Mizell i Darryl „DMC” McDaniels. By Jeff Pinilla – https://vimeo.com/28163656, CC BY 3.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=73911570

Elementy te ostro kontrastowały z większością poprzednich grup hip-hopowych inspirowanych funkiem i disco, których muzykę często charakteryzowały nowatorskie hity, zespoły na żywo, syntezatory i „imprezowe rymowanki” (nie wszyscy artyści przed 1983–84 mieli te style ). Artyści z nowej szkoły tworzyli krótsze piosenki, które łatwiej można było usłyszeć w radiu, i wyprodukowali bardziej spójne albumy LP niż ich koledzy ze starej szkoły. W 1986 roku ich wydawnictwa zaczęły ustanawiać album hip-hopowy jako element głównego nurtu muzyki. Muzyka hip-hopowa odniosła komercyjny sukces, czego przykładem jest album Beastie Boys Licensed to Ill z 1986 roku , który był pierwszym rapowym albumem, który zajął pierwsze miejsce na listach przebojów Billboardu.

1986–1997: Złoty wiek hip-hopu

„Złoty wiek” (lub „złota era”) hip hopu to nazwa nadana okresowi w głównym nurcie hip-hopu, który powstał między połową lat 80. a połową lat 90. jego różnorodność, jakość, innowacyjność i wpływy. W tekstach hip-hopowych złotego wieku były silne motywy afrocentryzmu i politycznej bojowości. Muzyka była eksperymentalna, a samplowanie czerpało z eklektycznych źródeł. W muzyce często występowały silne wpływy jazzu. Artyści i grupy najczęściej kojarzone z tą fazą to Public Enemy, Boogie Down Productions, Eric B. & Rakim, De La Soul, A Tribe Called Quest, Gang Starr, Big Daddy Kane i Jungle Brothers.

KRS-One i jego Boogie Down Productions byli kluczowymi wykonawcami złotego wieku hip-hopu. By Lieve Neven from Belgium – Flickr, CC BY 2.5, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=5950382

Złoty wiek hip-hopu jest znany ze swojej innowacyjności – był to czas, „kiedy wydawało się, że każdy nowy singiel na nowo odkrywa gatunek”  według Rolling Stone . Odnosząc się do „hip-hopu w jego złotym wieku”, redaktor naczelna Spin , Sia Michel, mówi: „w tamtym czasie ukazało się tak wiele ważnych, przełomowych albumów”, i MTV „ Sway Calloway dodaje: „To, co sprawiło, że ta epoka była tak wspaniała, to fakt, że nic nie zostało wymyślone. Wszystko wciąż było odkrywane i wszystko było wciąż innowacyjne i nowe”. Pisarz William Jelani Cobb mówi, że „tym, co uczyniło erę, którą zainaugurowali, godną miana złotej, była sama liczba stylistycznych innowacji, które powstały… w tych złotych latach masa krytyczna cudownych mikrofonów dosłownie tworzyła siebie i swoją sztukę w tym samym czasie”.

Według Carla Stoffersa z New York Daily News złoty wiek trwa „od około 1986 do 1997 roku”.  W swoim artykule „In Search of the Golden Age Hip-Hop Sound”, teoretycy muzyki Ben Duinker i Denis Martin z Empirical Musicology Review używają „11 lat między 1986 a 1996 włącznie jako granic chronologicznych”, aby zdefiniować złoty wiek, zaczynając od wydania Raising Hell Run-DMC i Licensed to Ill Beastie Boys, a kończąc na śmierci Tupaca Shakura i Notorious BIG. Scenarzysta The Boombox Todd „Stereo”(który sprzedał się w ponad trzech milionach egzemplarzy) jako początek okresu i zauważa, że ​​w ciągu następnego roku inne ważne albumy odniosły sukces, w tym Licensed to Ill , Boogie Down Productions ’ Criminal Minded (1987), Public Enemy’s Yo! Bum Rush the Show (1987) oraz Eric B. & Rakim’s Paid in Full (1987). Williams postrzega ten rozwój jako początek własnej „ery albumów” hip-hopu, trwającej od późnych lat 80.

Obecnie niektórzy badacze hip-hopu włączają aż sześć elementów do kultury hip-hopowej. Zawierają one:

• DJing — artystyczne podejście do bitów i muzyki
• MCing, czyli  rapowanie — bicie poezji mówionej
• Breaking — forma taneczna hip-hopu
• Pisanie — malowanie wysoce stylizowanych graffiti
• Teatr i literatura — połączenie elementów i motywów hip hopu w dramacie, poezji i opowiadaniach
• Wiedza o sobie — moralne, społeczne i duchowe zasady, które kształtują i inspirują hip-hopowy sposób bycia.

Słownictwo hip-hopowe

DJ-Warunki, które warto znać

Podstawowe słownictwo  związane ze stylem muzycznym hip-hopu obejmuje:

technika obrotowa  gramofonu polegająca na szybkim „przewijaniu” fragmentu nagrania
żonglerka rytmem  manipulowanie dwoma lub więcej nagraniami w celu stworzenia unikalnej aranżacji muzycznej
dopasowywanie rytmu  następującego po utworze z innym, który wykorzystuje identyczny lub podobny
breakbeat lub  breakbeat  instrumentalna część utworu który kładzie nacisk na perkusję i
wskazówki rytmiczne  , ustawiając nagranie tak, aby było odtwarzane w określonym punkcie.
Skrót DJ  od „disc jockey”, osoby odtwarzającej nagraną muzykę dla
automatu perkusyjnego publiczności lub  elektronicznego urządzenia beatboxowego używanego przez DJ-ów do syntezy rytmu  perkusyjnego.
 odtwarzanie fragmentu utworu w celu jego przedłużenia
samplowanie  podniesienie fragmentu nagrania i użycie go w innym numerze lub nagraniu
scratching  technika fizycznej manipulacji nagraniem w celu uzyskania unikalnego efektu
turntablizm  na żywo i obszerna manipulacja nagraniami w celu stworzenia unikalnego utworu.

Słownictwo hip-hopowe

Warunki MC, które warto znać

Podstawowe słownictwo  MCing — styl wokalny hip-hopu:

rym końcowy  rymowane słowa na końcu wersów
płyną  styl wokalny rapera
freestyle  rapowanie improwizowane
griot  (gree-OH) gawędziarze ustni i historycy Afryki Zachodniej
rym wewnętrzny  rymowanie słów w tej samej linii
MC  skrót od „mistrz ceremonii”; także wykonawca, który używa technik rapowych do interakcji z  rytmem
miernika publiczności
poematu  postaci przyjętej przez wykonawcę
rapu  słowa mówione wykonywane do rytmu; jeden z elementów hip-hopowego
rapera  , który rymuje teksty do rytmu ,
plując  mówiąc, wykonując rapową
synkopę odsuwanie rytmu od normalnego rytmu

Breaking: styl taneczny hip-hopu

Obraz za pośrednictwem Creative Commons; użytkownik flickr.com Néstor Baltodano

Słownictwo hip-hopowe

Warunki B do poznania

Podstawowe słownictwo dotyczące łamania stylu tanecznego hip-hopu obejmuje:

trzaskające  płynne ruchy kończyn, takie jak poruszanie ramionami jak fala oceanu, które podkreślają skurcze izolowanych mięśni 
blokujących zatrzaskujące  się 
ręce lub nogi w trzymanych pozycjach, często pod ostrymi kątami, aby zaakcentować  rytm 
muzyczny kołyszące  ruchy taneczne wykonywane na ziemi lub blisko niej 
kołysanie w górę  sztuki walki uderzenia, kopnięcia i podciągnięcia wbudowane w kroki taneczne, często z zamiarem „spalenia” przeciwnika 
ruchy siłowe  akrobatyczne obroty i rozbłyski wymagające szybkości, siły i zwinności  nagłe
zamrożenie zatrzymanie kroku tanecznego w celu utrzymania pozy, często balansując na dłoni, ramieniu lub 
głowie grupa b-boys/b-girls na zmianę na środku parkietu

Pisanie: kultura graffiti i hip-hopu

Obraz za pośrednictwem Creative Commons; użytkownika flickr.com urbanartcore.eu

Jeden element hip-hopu jest starszy niż sama scena muzyczna i taneczna, to pisanie graffiti lub po prostu  pisanie, jak nazywają to sami artyści. Ale jego rozkwit nastąpił w tym samym czasie, gdy sceny muzyczne i taneczne zaczęły zyskiwać swą popularność, a jego dziki i kolorowy styl improwizacji był pod ich wpływem i był inspirowany chęcią stworzenia czegoś nowego i świeżego.

Graffiti istnieje od czasu, gdy ludzie po raz pierwszy malowali, wyryli lub wyrzeźbili ściany skalne. Ale młodzież miejska nadała temu działaniu nowy kierunek w latach sześćdziesiątych. W 1967 roku nastolatek z Filadelfii, Darryl McCray, malował sprayem swój pseudonim „Chleb kukurydziany” wszędzie tam, gdzie mógł sięgnąć na ścianach i pociągach. (Starał się zaimponować dziewczynie o imieniu Cynthia). W 1968 r. ta rozwijająca się forma sztuki przeniosła się do Nowego Jorku. Nazwy JULIO 204, TRACY 168 i TAKI 183 stały się znanymi widokami tu, tam i coraz częściej wszędzie.

Okres rozkwitu pisania

Liczba i talenty pisarzy gwałtownie wzrosły w połowie lat 70., gdy zaczęła się rywalizacja hip-hopu. Dodali ilustracje i drugie kolory, aby zarysować stylizowane bąbelki i drukowane litery. Pisarze — wielu, jeśli nie większość z nich to nastolatki — przekroczyli granice rozmiaru, złożoności i koloru. Ich najlepsze projekty zdawały się ożywiać wszystko, co zdobili. Nazwali to  dzikim stylem — i tak było.

Przeskakiwali także przez płoty, zakradali się do tuneli metra i wkraczali nocą na dziedzińce, na których spały wagony metra. Tam ćwiczyli swoją sztukę z pustymi ścianami i niesplamionymi pociągami jako płótnami. Kiedy nadarzała się okazja, malowali całe boki wagonów metra, a nawet całe dziesięciowagonowe pociągi swoimi wyszukanymi, kolorowymi wzorami.

Nie mieli złudzeń, że ich dzieła przetrwają długo. Ale możliwość zobaczenia, jak ich dzieła toczą się w metrze, była ostateczną zapłatą dla pisarzy takich jak DONDI, LADY PINK, FAB FIVE FREDDY, KASE2 i ZEPHYR. To było oburzające, gdybyśmy pomyśleli, że tysiące nowojorczyków codziennie oglądało swoje kreacje w jednym z najbogatszych miast na świecie. „Jeśli taka sztuka jest zbrodnią, niech Bóg mi wybaczy!” napisał pisarz znany jako LEE z ekipy Fabulous Five. Przyjęli tożsamość wyjętych spod prawa artystów i przyznali, że niebezpieczeństwa i emocje były częścią apelu. Byli na misjach, aby udowodnić, że są nie tylko najbardziej pomysłowymi i utalentowanymi pisarzami w swoim sąsiedztwie, ale także najbardziej nieustraszonymi.

Nic dziwnego, że władze Nowego Jorku nie były rozbawione. Gliny rozprawiły się z pisarzami, a stacje kolejowe otoczono nowymi zabezpieczeniami. W tym samym czasie świat sztuki zauważył, że poza ich fantazyjnymi galeriami w centrum miasta dzieje się coś świeżego. Pojawiły się wystawy inspirowane graffiti, a niektórzy pisarze skorzystali z okazji, by poświęcić swoją pasję płótnom zamiast granitu i stali.

Dziki, głodny, zainspirowany

Miejsce pisania w kulturze hip-hopowej zostało ugruntowane na początku lat 80. Pierwsi raperzy używali dzikiego stylu na okładkach swoich albumów. Pisarze malowali fajne ubrania dla dzieci z projektami i dostawali płatne koncerty malując murale. Zadebiutowały też dwa filmy — Style Wars  i  Wild Style. Filmy dowiodły, że podobnie głodna, natchniona kreatywność przepływała przez pisanie, a także przez scenę muzyczną i taneczną hip-hopu.

Obecnie style pisania inspirowane graffiti pojawiają się na całym świecie w projektowaniu graficznym, modzie i sztuce ulicznej. Wyjęci spod prawa artyści, tacy jak Banksy, wciąż malują kłopoty. Jednak wizja, pasja i poczucie humoru, które przejawiają najlepsi z tych pisarzy — legalne lub nie — dają ludziom szansę spojrzenia na świat codziennej pracy w nowy sposób. Wydaje się, że mówią, że jeśli zwracamy uwagę, możemy znaleźć piękno, znaczenie i sztukę prawie wszędzie, gdzie spojrzymy.

Słownictwo hip-hopowe

Podstawowe słownictwo związane z  pisaniem graffiti — sztuka wizualna hip-hopu obejmuje:

całe miasto  znane ze swoich graffiti w całym mieście; pierwotnie odnosiło się do grafiki na wagonach metra pojawiających się we wszystkich pięciu dzielnicach Nowego Jorku
ugryźć  , aby ukraść projekt lub styl innego pisarza,
czarny  szkicownik używany przez graffiti,
bombardowanie  wielu powierzchni w okolicy ,
palnik  , skomplikowane, duże projekty
, zespół  pisarzy, który często pracuj razem
buduj  swoją reputację lub „reputację” poprzez pisanie graffiti pisanie
graffiti  lub rysowanie na powierzchniach w miejscach publicznych, zwykle bez pozwolenia
królowie  lub  królowe  bardzo szanowani, doświadczeni pisarze z większością tagów
kawałek  skrót od „arcydzieło”, duży, złożony
szablon graffiti graffiti  gotowe projekty z papieru lub tektury, które umożliwiają szybsze, dokładniejsze przesyłanie obrazów lub napisów
tag  lub  bazgroły  stylizowane, ale podstawowy podpis autora graffiti
rzuca  szybkie wykonanie pisania; ogólnie jeden kolorowy kontur i jeden kolor wypełniony
zabawką  niedoświadczony pisarz
dziki styl  pisania, który zwykle obejmuje śmiałe, splecione litery
pisarz  artysta graffiti, który ma odrębny sposób projektowania swoich liter

Boogie Down Productions – Moja filozofia

Flying Legs Crew: Kings of New York

Śledź załogę Flying Legs, która podróżuje z Wenezueli do bitwy u Kings of New York.

Tworząc ten materiał korzystaliśmy z anglojęzycznej WIKIPEDII oraz ze strony The Kennedy Center. Hip-hop kultura wizji i głosu. https://www.kennedy-center.org/education/resources-for-educators/classroom-resources/media-and-interactives/media/hip-hop/hip-hop-a-culture-of-vision-and-voice/

Oczywiście każdy może szukając w Internecie bez trudu poszerzyć tę wiedzę. Tu chcemy tylko naszym Czytelnikom ukazać podstawy tej kultury. Jej odbicie znajdziemy przecież również w innych kierunkach tego okresu, a wpływy trwają do dzisiaj.