Kenia w wieku 60 lat: notatki terenowe z neokolonii i cywilizacyjna polityka lepszego rozwoju w erze Ruto Hustlera / Wairimu Gathimba

0
336
Protestujący w Nairobi podczas cotygodniowych protestów opozycji przeciwko kosztom utrzymania, marzec 2023. Zdjęcie dzięki uprzejmości: Pauline Njoroge, media społecznościowe.

Co, pomimo pozorów postępu, ujawnia historyczna krytyka kapitalistycznej drogi w Afryce Wschodniej?

Spektrum polityki nacjonalistycznej w okresie niepodległości: (od lewej) Achieng Oneko, który zapoznał Kenyattę z Odingą, później zatrzymany przez prezydenta-założyciela; Jomo Kenyatta, czasami wyśmiewany jako „ostatni kolonialny gubernator”, nawet gdy cieszył się reputacją zaciekłego nacjonalisty; Makhan Singh, związkowiec, komunista i najdłużej przebywający w areszcie, pospiesznie i zdecydowanie wymazany z historii wyzwolenia; oraz zdeklarowany socjalista, Jaramogi Oginga Odinga, którego konflikt z Kenyattą na nowo zdefiniował kenijską politykę. Zdjęcie dzięki uprzejmości: Archiwum Amarjit Chandan

Zaledwie cztery lata po uzyskaniu niepodległości Jaramogi Oginga Odinga opublikował Not Yet Uhuru, przełomowy traktat polityczny nowego kraju. 60 lat po uzyskaniu niepodległości i 56 lat po jego publikacji można by stwierdzić, że niewiele się zmieniło. Jako naród wciąż zmagamy się z pytaniem, w jaki sposób Kenia stała się wolna, a większa część gruntów ornych jest kontrolowana przez garstkę właścicieli, podczas gdy miliony ludzi zamieszkują ziemię swoich przodków.

Autor i dziennikarz Parselelo Kantai twierdzi, że gdyby Kenia była powieścią kryminalną, jej fabuła obracałaby się wokół ziemi. Ziemia zawsze była centralną kwestią w Kenii. Nasz bojowy ruch wolnościowy nazwał się Kenijską Armią Ziemi i Wolności, chcąc odzyskać ithaka na wiyathi [ziemię i wolność w języku Kikuyu], które zostały nam odebrane przez Europejczyków. Nawet na gilotynie bojownicy o wolność KLFA umierali trzymając w rękach garść ziemi i błagając: „Odeszliśmy, umarliśmy, a wy zostaliście. Nigdy nie oddawajcie tej ziemi, bo za nią umieramy”. Jednak po odzyskaniu niepodległości kwestia ziemi i jej (ponownej) dystrybucji pozostała tematem spornym.

Wyłaniająca się postkolonialna elita, będąca u władzy właśnie dlatego, że współpracowała z brytyjskimi władzami kolonialnymi przeciwko KLFA (których Brytyjczycy nazywali Mau Mau), zastąpiła osadników jako dominującą klasę gromadzącą dla siebie duże połacie ziemi kosztem większości kraju – doskonale spełniając ostrzeżenie Fanona o narodowej burżuazji.    I choć kwestia ziemi jest często zamiatana pod dywan – nie tylko dlatego, że dzieci/beneficjenci postkolonialnej elity pozostają u władzy – jasne jest, że wielu wciąż o niej nie zapomniało. Pamięć o tym jest widoczna w mojej babci, która od niechcenia powiedziała mi: „Aria monire matunda ma wiyathi ni aria mathomete, aingi mari ngati na ciana ciao, ti aria mari mutitu, na nikio itendaga kuigua mundu witainwo na nie agithakira mabuku!” (Ci, którzy cieszyli się owocami niepodległości, to ci, którzy byli wykształceni, wielu było strażnikami domowymi i ich dziećmi, a nie ci, którzy walczyli w lesie). Jak argumentują Dauti Kahura i Peter Lockwood, niedawna inwazja na rozległe ranczo rodziny Kenyatta w Northlands była przypomnieniem, że „kwestia ziemi” nie została zapomniana. ’

Inwazja ta, ze wszystkich swoich symbolicznych powodów, została zamazana przez fakt, że równie dobrze mogła zostać zainicjowana przez partię rządzącą Kenya Kwanza pod przewodnictwem Williama Ruto/Rigathi Gachagua jako ostrzeżenie dla byłego prezydenta Uhuru Kenyatty za jego milczące poparcie dla masowych protestów, które aranżował jego sojusznik, przywódca opozycji Raila Odinga.

Maj 2018: Kilka tygodni po tym, jak Uhuru Kenyatta i Raila Odinga, synowie ojców niepodległości, zawarli powyborczy pokój poprzez „uścisk dłoni” z 9 marca, odizolowany wiceprezydent William Ruto odwiedza swojego starego mentora, byłego prezydenta Daniela arapa Moi, z którym pokłócił się już dawno w swoim domu w Kabarak w hrabstwie Nakuru. Zdjęcie dzięki uprzejmości:  Baringo News.

William Ruto, choć nie pochodził bezpośrednio z ziemiaństwa, jak jego  poprzednik Uhuru Kenyatt, mógł kiedyś być zdesperowanym naciągaczem, ale to już zamierzchła historia. W ciągu ostatnich 30 lat zgromadził bardzo uporządkowany portfel nieruchomości: 15 000 akrów w Laikipia; 2537 akrów w Taita Taveta i 395 akrów w TransMara . Jest to dodatek do spornej nieruchomości, z którą powiązany jest prezydent, w tym 1600 akrów w obszarze Ruai w Nairobi; oraz 100 akrów w Eldoret, które w wątpliwy sposób nabył w wyniku przemocy powyborczej w 2007 r., które w 2013 r. był zmuszony zwrócić właścicielowi Adrianowi Muteshiemu.

Kwestie te zostały dogodnie stłumione w jego populistycznej narracji kampanii wyborczej z 2022 r., która przedstawiała go jako ulicznego naciągacza walczącego z oligarchami z dynastii kolaborantów z czasów stanu wyjątkowego z lat 50. i wyłaniającą się afrykańską elitą polityczną, która prowadziła negocjacje w sprawie niepodległości w Lancaster House. Dynastie te przejęły stery państwa w momencie uzyskania niepodległości i od tamtej pory wiernie zarządzały plantacją w imieniu Londynu i Waszyngtonu.

Ponadto Ruto zaoferował swoje usługi byłemu prezydentowi Moi już od czasów uniwersyteckich. Jako członek Młodzieży na rzecz KANU ’92 – ruchu populistycznego, który prowadził kampanię na rzecz Moi podczas pierwszych wielopartyjnych wyborów w 1992 r. – rzekomo w nagrodę otrzymał działkę w Eldoret, którą rzekomo sprzedał, a dochód wykorzystał na zakup jego pierwszego samochodu .

To gra tak stara jak sama Kenia. Myśląc o populistycznej narracji Ruto, przypomina mi się JM Kariuki demaskujący skorumpowaną politykę redystrybucji gruntów prowadzoną przez administrację Kenyatty, mimo że sam był wielkim dobroczyńcą Funduszu Powierniczego, za pośrednictwem którego finansowano i administrowano wadliwy program redystrybucji gruntów po odzyskaniu niepodległości. Jeśli narzędziem JM do uniknięcia zbadania jego życia była jego charyzma, to dla Ruto była jego żarliwa religijność.

Posiadanie dużych połaci w Kenii prawie zawsze było kojarzone z przynależnością do elity politycznej. Ta afrykańska elita prawie zawsze popiera neokolonialny program swoich panów, podczas gdy jej własny nyapara (naczelnik) sprawuje władzę nad chłopstwem. Podobnie jak osadnicy z epoki kolonialnej, szybko wprowadzają to, co Fiona McKenzie nazwała kolonizacyjnymi dyskursami o doskonaleniu, często narzucanymi drobnym właścicielom gruntów, a w przypadku ochrony gruntów komunalnych dla pasterzy.

To tam w 2023 r. odnajdziemy los kenijskich drobnych rolników, których zdolność do samodzielnego zarządzania jest podważana w miarę ich przymusowej integracji z globalnymi łańcuchami wartości agrobiznesu. Chcąc zadowolić Zachód, w ciągu ostatniego roku administracja Williama Ruto (zobacz ofertę Ruto skierowaną do ONZ dotyczącą kierowania misją na Haiti ) podjęła kilka prób podważenia suwerenności żywnościowej kraju, poczynając od zniesienia zakazu GMO w kraju (zarządzenie zostało zawieszone przez Krajowy Wysoki Trybunał); ustawę o zwierzętach hodowlanych zawierającą przepisy dotyczące hodowli zwierząt gospodarskich, które mają na celu „uregulowanie” nakładów i produktów zwierzęcych, aby uczynić branżę bardziej konkurencyjną jako potencjalnie znaczący wkład w PKB kraju. Projekt ustawy wyróżnia się karą dla rolników, którzy przygotowują paszę bez licencji – grzywną w wysokości 20 000 Ksh lub sześciomiesięczną karą więzienia . Nowsza jest ustawa o specjalistach i technikach produkcji zwierzęcej, która zawiera propozycję nałożenia grzywny na osoby hodujące zwierzęta bez licencji –  grzywna w wysokości 500 000 Ksh lub zamiast tego sześć miesięcy więzienia . Trudno nadążyć; rok pod rządami Ruto przyniósł szereg podobnych ustaw, podczas gdy administracja Kenii Kwanza wdraża zaprojektowane przez MFW szoki oszczędnościowe wobec oblężonej ludności.

Nic dziwnego, że te neoliberalne reformy mają miejsce w czasie, gdy Unia Afrykańska wprowadza ostatnie poprawki do projektu  protokołu w sprawie praw własności intelektualnej  do porozumienia ustanawiającego Afrykańską Kontynentalną Strefę Wolnego Handlu (AfCFTA). Projekt protokołu wzmacnia system praw własności intelektualnej w odniesieniu do nasion, który większość krajów afrykańskich wprowadziła już zgodnie z przepisami Światowej Organizacji Handlu. Głównym celem tych reform rolnych narzuconych drobnym rolnikom jest ich prawo do oszczędzania, dzielenia się i uprawiania nasion i plonów zgodnie z potrzebami osobistymi i społecznymi. Pozwalając, aby prawa własności przedsiębiorstw podważały lokalną suwerenność nasion, reformy te przekształcają rolnictwo afrykańskie w nową granicę dla światowego agrobiznesu i promują monokultury zorientowane na eksport oraz osłabiają odporność w czasie pogłębiających się zakłóceń klimatycznych (nawet jeśli reformy te są promowane w ramach polityki klimatycznej -inteligentne rolnictwo).

Protestujący w Nairobi podczas cotygodniowych protestów opozycji przeciwko kosztom utrzymania, marzec 2023. Zdjęcie dzięki uprzejmości: Pauline Njoroge, media społecznościowe.

Opór wobec tej polityki był szybki. W listopadzie 2022 r. Kenijska Liga Chłopska uzyskała nakaz sprzeciwu wobec zniesienia zakazu GMO. W marcu 2023 roku Sąd Apelacyjny podtrzymał zakaz wobec kolejnej skargi Prokuratora Generalnego. Warto zauważyć, że zakaz skomplikował negocjacje między USA a Kenią w sprawie strategicznego partnerstwa handlowo-inwestycyjnego (STIP) – pierwszego tego rodzaju dla Stanów Zjednoczonych w Afryce – za pośrednictwem którego administracja Bidena zamierzała zwiększyć eksport produktów rolnych GMO do Kenii oraz co za tym idzie, Afrykę za pośrednictwem AfCFTA. Kenijska Liga Chłopska oparła swoje argumenty na Deklaracji Praw Chłopów ONZ, w szczególności na prawie do uczestnictwa, jak określono w artykule 10; prawo do informacji zgodnie z art. 11; prawo do nasion zgodnie z art. 19; oraz prawa kulturalne i wiedza tradycyjna zgodnie z art. 26.

Arkam Lodhi nazywa te reformy „neoliberalnymi ogrodzeniami” , które kierują reformami rolnymi kierowanymi przez rynek. Lodhi twierdzi, że reformy te opierają się na założeniu, że ziemia jest, ściśle rzecz biorąc, zasobem gospodarczym, który należy alokować w celu maksymalizacji korzyści płynących z jej własności i kontroli. Ale, jak pisze, to wyłączne podkreślanie charakteru ziemi jako zasobu gospodarczego w praktyce neoliberałów – czynią to nawet wtedy, gdy nie zaprzeczają jej pozaekonomicznemu wymiarowi, ale argumentują, że nie da się wokół niej budować polityki wymiary – pozostają skrajnie wadliwe. Na tym założeniu opiera się również polityka kolonizacyjna „poprawy”, o której pokrótce wspomniałem wcześniej.

Jedną z cech kolonializmu w Kenii było podważanie autonomii rolników. Rolnicy byli zmuszeni sadzić określone rośliny, a nawet określone odmiany swoich rodzimych upraw, takie jak fasola, co Claire Robertson dokumentuje w swoim artykule na temat fasoli i imperializmu rolniczego . Oprócz takiego imperializmu rolniczego tubylcy byli również poddani polityce ochrony środowiska w ramach długotrwałego kolonialnego uprzedzenia, że ​​nie wiedzieli, jak dbać o swoją ziemię. Podobnie jak praktyki „inteligentne dla klimatu” mające na celu obecnie poprawę, polityki te, obejmujące raczej monouprawy niż uprawy międzyplonowe, głęboką uprawę zamiast uprawy minimalnej i „czyste odchwaszczanie” zamiast pozostawiania łodyg w glebie po zbiorach w celu zakotwiczenia gleby w glebie, atak ulewnych deszczów, nie były zbyt pomocne. W rzeczywistości później uznano, że odgrywają one kluczową rolę w utracie płodności .

Innym domem, który znalazła ta polityka „poprawy” gruntów, jest sektor ochrony przyrody w Kenii, który sam w sobie jest starym narzędziem wywłaszczania tubylców. Argumenty za ochroną przyrody w Kenii odtwarzają kolonialne fantazje o widokach bezludnych sawann, przedstawianych na korzyść białych turystów Ekonomiczne uzasadnienie, że turystyka wnosi walutę obcą, która przyczynia się do bilansu płatniczego, a ostatnio kredytów węglowych – rynkowego rozwiązania problemu zanieczyszczeń – pozostaje zakorzenione zarówno w logice kolonialnej, jak i leseferycznej .

Odświeżone w celu uwzględnienia wymogów kryzysu klimatycznego „usługi” sekwestracji dwutlenku węgla blokują węgiel w praktykach rolniczych i ochronnych, a tym samym odblokowują możliwości dla kapitału korporacyjnego na rynkach emisji, jak stwierdził Stanley Fink, jeden z jego najwybitniejszych orędowników i były fundusz hedgingowy menadżerem, wyjaśnił królowi Karolowi (wówczas księciu) kilka lat temu, gdy ten zbierał fundusze na swój projekt Rainforest.

Wydzielenie gruntów komunalnych w celu utworzenia rezerwatów, których usługi w zakresie różnorodności biologicznej można obecnie przekształcić w projekty kredytów węglowych, zostało naznaczone kontrowersjami, przez co niektórzy nazywają programy kredytów węglowych formą „zielonego kolonializmu ”. Podobnie jak w przypadku polityki ochrony środowiska z epoki kolonialnej sprzedawanej jako ulepszenie , przewidywane zmiany, które powstają na terenach wyznaczonych pod te projekty, zostały sprzedane społecznościom jako ulepszenie ich tradycyjnych praktyk pasterskich. Weźmy na przykład pilotażowy projekt Northern Rangelands Trust wśród Borana, społeczności pasterskiej w północnej Kenii i południowej Etiopii. Argumenty NRT przeciwko tradycyjnemu „nieplanowanemu wypasowi” nie są poparte dowodami empirycznymi, a w rzeczywistości w projekcie ignoruje się fakt, że „nieplanowany wypas” w rzeczywistości podlega tradycyjnym formom zarządzania, które przez wiele stuleci utrzymywały pasterstwo w zasadniczo zrównoważonych granicach , jako – przekonuje raport Survival International. Po raz kolejny widzimy, jak troska o środowisko zostaje wykorzystana do uzasadnionego zabezpieczenia tytułu do ziemi i przekonania (neo) państwa kolonialnego do wsparcia sprawy, która ma niewiele wspólnego z ochroną środowiska i klimatem.

Dlaczego sobie to robimy? Problem prawdopodobnie polega na akceptacji przez naszych przywódców tego, co Obeng-Odoom nazywa Mądrością Konwencjonalną . Ta wiara w Mądrość Konwencjonalną jest oczywiście wynikiem internalizacji imperialistycznych narracji o naszym ukochanym kontynencie. Zgodnie z tą konwencjonalną mądrością, argumentuje Obeng-Odoom, rozwój Afryki zawsze był uzależniony od korporacji transnarodowych lub korporacji państwowych działających jako korporacje ponadnarodowe, dzielących Afrykę na otwarte pastwiskaObecna wersja tej wizji rozwoju, jak zauważa Obeng-Odoom, jest taka, że „przyszłością jest ta granica [Afryka], ten nowy ląd z możliwościami i jest to interes i odpowiedzialność być może bardziej oświeconych Europejczyków, europejskich interesów, aby wejść w rodzaj partnerstwa… „. Zdajemy się jednak zapominać, że „poprzednie próby kolonizacji dóbr wspólnych były podobnie sformułowane, a słowa takie jak „protektoraty”, „kolaboranci” i „koproducenci” były używane jako zasłona dla tych procesów”.

W zeszłym tygodniu prezydent William Ruto opublikował w Guardianie wspólny artykuł z sułtanem Ahmedem-Al-Jaberem, którego teza brzmi: „W miarę rozpoczęcia Cop28 ważne jest, aby korporacje i bogatsze kraje inwestowały na globalnym Południu”. Gdzieś w tekście artykułu znajduje się akapit, w którym czytamy, że kraje nie podejmują walki klimatycznej obciążone długiem, w zasadzie z jedną ręką związaną za plecami. Udostępnienie wszystkim odpowiedniego poziomu finansowania poprzez uwolnienie całej siły sektora prywatnego ponownie rozpali zbiorową globalną ekologiczną industrializację i wsparcie, a także przyspieszy dążenie do zerowej wartości netto oraz stworzy miejsca pracy i dobrobyt. Konwencjonalna mądrość. Mocarstwa spoza Afryki na ratunek w dążeniu do rozwoju Afryki.

Daliśmy świadectwo, co cała siła sektora prywatnego, a nawet instytucji takich jak monarchia, zrobiła dobru wspólnemu w Afryce, czy to poprzez kolonizację, czy obecne kłamstwa na rzecz ochrony przyrody, jak mówią działacze na rzecz ochrony przyrody Mordechaj Ogada i John Mbaria. Jednak pomimo udokumentowania tych niepowodzeń przez naukowców, a nawet odrzucenia tych wizji przez Kenijczyków, czy to przez lud Kamba, który oparł się kolonialnej kontroli zwierząt gospodarskich w imię praktyk kontroli erozji w 1938 r., kobiety Murang’a, które odmówiły udziału w „ulepszaniu” ich ziemi poprzez wspólne tarasowanie w 1947 roku, KLFA, które chwyciły za broń, aby odzyskać swoją ziemię w latach pięćdziesiątych, czy kobiety z Maragua, które w latach osiemdziesiątych odrzuciły wizje „rozwoju” kierowane przez Bank Światowy, które nadawały priorytet kawie kosztem ich własnych upraw na własne potrzeby, te wizje rozwoju naszej ziemi i miejsca naszych imperialnych panów w niej trwają.

Wairimu Gathimba

Wairimu Gathimba jest pisarzem i działaczem kulturalnym kenijskiego ruchu na rzecz sprawiedliwości społecznej.

Licencja Creative CommonsArtykuły ze Strony argumentów afrykańskich są objęte licencją Creative Commons Uznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne-Na tych samych warunkach 4.0 Międzynarodowe.

Link do artykułu:

Kenya at 60: Field notes from the neocolony, and the civilising politics of betterment in the Ruto Hustler era