Barry Salt potępił akademickie studia filmowe i ich metody krytyki. Twierdzi, że „większość pomysłów rozwiniętych [w filmoznawstwie] została zasugerowana przez ludzi bez żadnej wiedzy o tym, jak faktycznie powstaje film, po obejrzeniu jednej lub dwóch projekcji rozważanych filmów”. [1] Filmoznawstwo stało się zbyt hermetyczne, odcięte od praktyki. Jednocześnie praktyka wymyka się i pogardza teorią, sprowadzając edukację filmową do sterylnego ćwiczenia w nauce obsługi sprzętu technicznego. W skrajnym przypadku praktyka bez teorii kończy się fetyszyzmem technologii kinowej i techniki filmowej. Zamiast dać się ponieść emocjom nowej technologii cyfrowej, filmowcy, studenci filmoznawstwa i krytycy filmowi mogą skorzystać na integracji teorii i praktyki.
Vlada Petric podjął próbę opracowania zintegrowanego podejścia do filmu w latach 70. „Rozłam – pisał – między teorią a praktyką w nauce o kinie prowadzi do absurdalnej sytuacji: studentom filmoznawstwa brakuje praktycznego doświadczenia, bez którego nie są w stanie w pełni zrozumieć specyfiki tego medium, a studentom filmu są pozbawione podstaw teoretyczno-historycznych, które są kluczowe dla ich rozwoju”. [2] Jednak przeformułowania pedagogiki filmoznawczej przez Petrica były rzadko przyjmowane. Próbowałem rozwinąć to podejście, studiując reżyserię filmową Spielberga. [3] Ta praca integruje z autorską „teorią” wiedzę z podręczników reżyserii filmowej, aby stworzyć rozszerzony tryb analizy autorskiej – taki, który nie zależy od wiedzy, jak film jest faktycznie złożony (lub przynajmniej, jak jest reżyserowany). Ale taką pracę trzeba rozszerzyć.
Zrozumienie, w jaki sposób powstaje film, wymaga pojmowania tworzenia filmów nie tylko jako praktyki, ale także jako praktycznego sposobu myślenia. Pociąga to za sobą szerokie znaczenie „wytwarzania”, które nie ogranicza się do dyskusji o umiejętnościach manualnych lub zwykłej technice – ponieważ umiejętności i technika są przejawami głębokiej racjonalnej wiedzy lub kompetencji. Twierdzenia składające się na praktyczny sposób myślenia składają się po części z wiedzy o tym, jak rozwiązywać problemy filmowe. Krytycy filmowi mogą odnieść korzyści z postrzegania gotowego filmu jako końcowego wyniku złożonego działania polegającego na rozwiązywaniu problemów, ponieważ ten sposób myślenia wyjaśnia, w jaki sposób powstają filmy i dlaczego są one tworzone w określony sposób.
W zrozumieniu przez krytyka problemów związanych z kręceniem filmów mogą pomóc starannie dobrane dokumenty zewnętrzne, w tym podręczniki kręcenia filmów, wywiady, wspomnienia itp. Wskazałem już, że podręczniki kręcenia filmów mogą pomóc krytykom zidentyfikować powtarzające się problemy, z jakimi borykają się filmowcy. Dobrze napisane podręczniki ( między innymi Reżyseria filmowa Katza: ujęcie po ujęciu, Reżyseria: techniki filmowe i estetyka Rabigera, Technika montażu filmowego Reisza i Millara ) przedstawiają propozycje know-how, które dostarczają wiedzy na temat wielu potencjalnych działań do wykonania w celu rozwiązania problemów filmowych, podczas gdy źle napisane podręczniki (których jest wiele) oferują powierzchowne, pojedyncze, oklepane, z góry ustalone rozwiązania problemów filmowych.
Wywiady z praktykami mogą również pomóc krytykom w postrzeganiu filmów pod kątem rozwiązywania problemów – zwłaszcza gdy sami praktycy mówią o kręceniu filmów jako o rozwiązywaniu problemów. Operator Bill Butler powiedział w jednym z wywiadów: „Codzienne kręcenie filmów polega na rozwiązywaniu problemów. Nieustannie rozwiązujesz problemy od momentu przybycia na plan, aż do wieczornego zakończenia zdjęć”. [4] W szczękach(1975), możemy zobaczyć twórcze i innowacyjne rozwiązywanie problemów Butlera w pracy. Ani scenarzyści Benchley-Gottlieb, ani storyboardy narysowane przez Toma Wrighta nie rozważali filmowania postaci w morzu na poziomie wody. Technika ta została wymyślona i stała się możliwa dzięki wynalezieniu przez Butlera pojemnika na wodę – w zasadzie pojemnika ze szkłem z przodu, do którego opuszczał kamerę podczas filmowania na morzu. Butler nie opracował pojemnika na wodę, aby uzyskać błyskotliwe kąty kamery tylko ze względu na to. Zamiast tego zaprojektował pojemnik na wodę, aby rozwiązać konkretny problem w Szczękach: zwiększyć psychologiczne zaangażowanie widzów w wydarzenia i postacie filmu w wodzie, umieszczając kamerę z nimi na powierzchni wody.
W wywiadzie Butler wyraził niechęć do niemotywowanych efektów fotograficznych; jest znany ze swoich prostych zdjęć. Skrzynia wodna jest przykładem skutecznego rozwiązywania problemów, kreatywnego myślenia w celu rozwiązania praktycznego problemu (tj. zaangażowania publiczności w postacie w wodzie), przy jednoczesnym nadaniu wynikowi pomysłowości. Takie obserwacje w tle są kluczem do zrozumienia emocjonalnego rezonansu filmu takiego jak Szczęki .
Z tej perspektywy rozwiązywania problemów krytycy mogą zdefiniować przeciętne filmy jako te, które są tworzone przez nowicjuszy, którzy nie mają wystarczającej wiedzy, aby rozwiązywać problemy filmowe i, co ważne, nawet nie rozumieją, jakie problemy filmowe należy rozwiązać podczas kręcenia filmu. I odwrotnie, krytycy mogą zidentyfikować zrealizowane filmy jako udane rozwiązania problemów filmowych. Aby praktycy mogli nakręcić – a krytycy zidentyfikować – znakomity film, wymagana jest szczegółowa wiedza na temat formy filmowej, wszechstronne zrozumienie historii kina (postrzeganej przez pryzmat poprzednich filmowców, którzy z powodzeniem rozwiązywali problemy filmowe) oraz znajomość konkretnych technik filmowych ( ustawianie lub przesuwanie kamery, kadrowanie ujęcia, oświetlenie planu, edycja sceny, projektowanie dźwięku itp.) mogą być celowo wykorzystywane do rozwiązywania problemów — reprezentacji, ekspresji, stylu. Rozwiązywanie problemów filmowych to nie tylko umiejętność techniczna, ale racjonalna, intelektualna zdolność uzupełniona umiejętnościami technicznymi. Pojmowanie tworzenia filmów jako praktycznego sposobu myślenia pozwala uniknąć fetyszyzowania techniki i technologii filmowej, a studia i krytykę filmową uzupełnia głęboką wiedzą o tym, jak powstają filmy i dlaczego powstają w określony sposób.
Biografia autora:
Warren Buckland jest wykładowcą filmoznawstwa na Oxford Brookes University. Jego najnowsze publikacje to The Routledge Encyclopedia of Film Theory (współredagowana z Edwardem Braniganem, 2014), Hollywood Puzzle Films (red. 2014) i Film Theory: Rational Reconstructions (2012).
Notatki
-
Barry Salt, „Statistical Style Analysis of Motion Pictures”, Film Quarterly , 28, 1 (1974), 13, kursywa moja.
-
Vlada Petric, „Projektor i kamera: kursy integracyjne z kinematografii i produkcji filmowej”, Journal of the University Film Association , 28, 2 (1976), 3.
-
Warren Buckland, reżyseria Steven Spielberg: Poetyka współczesnego hollywoodzkiego hitu (New York: Continuum, 2006).
-
Cytowane w Dennis Schaefer i Larry Salvato, Masters of Light: Conversations with Contemporary Cinematographers (Berkeley: University of California Press, 1984), 76.
Krytyk filmowy między teorią a praktyką; (Lub: Co każdy krytyk filmowy powinien wiedzieć)
Pomiń inne szczegóły (w tym stałe adresy URL, DOI, informacje o cytatach)
:Ta praca jest dostępna na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 3.0. Prosimy o kontakt na adres mpub-help@umich.edu w celu wykorzystania tej pracy w sposób nieobjęty licencją.
Aby uzyskać więcej informacji, przeczytaj zasady dostępu i użytkowania firmy Michigan Publishing.
Barry Salt (ur. 15 grudnia 1933 roku w Melbourne, Australia) Wcześniejszy tancerz baletowy, programista komputerowy, fizyka teoretyczna (doktorat Londyn 1965). Dyplom London School of Film Technique, 1968 Operator oświetlenia (1968-1972). Wykładał reżyserię filmową w Slade School, University College w Londynie 1970-1978, następnie w Royal College of Art (1982-1987), a następnie w London Film School (1988-2016). Autor wielu artykułów z zakresu historii i analizy filmu oraz książek „Film Styl i technologia: historia i analiza 3rd. Edition” (2009) i „Moving Into Pictures” (2006)
Vladimir „Vlada” Petrić (11 marca 1928 – 13 listopada 2019) był wybitnym teoretykiem, historykiem i estetykiem kina, profesorem Uniwersytetu Harvarda współzałożycielem Harvard Film Archive . Profesor Petrić był pierwszym naukowcem, który uzyskał stopień doktora filmoznawstwa w Stanach Zjednoczonych na Uniwersytecie Nowojorskim na Wydziale Filmoznawstwa. Na początku swojej kariery zajmował się reżyserią filmową, telewizyjną i teatralną, później skupił się na filmie eksperymentalnym. Był laureatem wielu nagród, w tym stypendium Fulbrighta do Stanów Zjednoczonych oraz prestiżowej nagrody Anthology Film Archives w Nowym Jorku.
Obraz wyróżniający: Autor zdjęcia Lê Minh. pexels-lê-minh-3062553