Jak drzewa figowe mogą zrewolucjonizować ponowne zalesianie i turystykę na Borneo

0
321
Para dzioborożców nosorożców w zoo w Singapurze. Z Wikimedia Commons, bezpłatnego repozytorium multimediów.

 

Organizacje pozarządowe w malezyjskim stanie Sabah chcą, aby firmy zajmujące się palmami olejowymi i inni zarządcy gruntów zasadzili gatunki Ficus w celu zwiększenia siedlisk zagrożonych dzikich zwierząt.
<p>Nosorożec dzioborożec żeruje na figach na malezyjskim Borneo. Sadzenie drzew figowych na wyspie, która została intensywnie wylesiona pod plantacje palm olejowych, mogłoby przywrócić ważną część ekosystemu lasów deszczowych. (Zdjęcie: FLPA / Alamy)</p>

Dzioborożec nosorożec żywi się figą na malezyjskim Borneo. Sadzenie drzew figowych na wyspie, która została mocno wylesiona pod plantacje palm olejowych, może przywrócić ważną część ekosystemu lasów deszczowych. (Zdjęcie: FLPA / Alamy) (Zdjęcie: FLPA / Alamy)

Przez ostatnie 12 lat malezyjski weterynarz Zainal Zainuddin po cichu rozwijał największą na świecie kolekcję żywych drzew figowych. Rozciąga się ona na trzech jednohektarowych obszarach w Sabah, w północnej części malezyjskiego Borneo i obejmuje ponad tysiąc roślin z 87 gatunków figowców. Są tam figowce dusiciele, pnącza – z figami większymi niż piłki tenisowe – oraz drzewa, które produkują figi na swoich pniach, a nawet na podziemnych pędach.
Ogród figowy Zainala początkowo miał służyć gatunkowi dzioborożca nosorożca, który obecnie wyginął w Malezji. Dziś pełni on nową rolę, dostarczając materiału do sadzenia dla ludzi próbujących przywrócić lasy Sabah, rozwijać zrównoważoną turystykę przyrodniczą i pokazać, że zagrożona dzika przyroda może współistnieć z przemysłem palm olejowych. Wszystko to jest możliwe, ponieważ figowce są „gatunkami kluczowymi”, obdarzonymi ekologicznymi supermocami, które pozwalają im wywierać ogromny wpływ na ekosystemy lasów tropikalnych.

Karmienie nosorożców

Zainal przeprowadził się do wschodniej Sabah z Półwyspu Malajskiego w 2010 roku, aby pracować dla organizacji pozarządowej Borneo Rhino Alliance (Bora), opiekującej się krytycznie zagrożonymi nosorożcami sumatrzańskimi w ośrodku ratunkowym w Tabin Wildlife Reserve. Nosorożce potrzebowały 30 kg świeżych liści do jedzenia każdego dnia, a liście figowca były ich ulubionymi.
Aby utrzymać ten zapas pożywienia, Zainal zaczął zbierać i sadzić wiele ze 160 gatunków dzikich fig występujących na Borneo. Zbierał sadzonki z dna lasu, pobierał sadzonki z dojrzałych drzew i usuwał młode figi dusiciele ze starych palm olejowych, gdzie wyrosły z nasion rozproszonych w odchodach przechodzących zwierząt. Stał się biegły w technice zwanej marcottingiem, która polega na zmuszaniu gałęzi drzewa figowego do wytwarzania korzeni, dzięki czemu można je usunąć i przesadzić w inne miejsce.
Z czasem moi pracownicy i ja zaczęliśmy zbierać więcej gatunków z całego rezerwatu i spoza niego, gdy tylko natknęliśmy się na nowy gatunek” – mówi Zainal. Sklasyfikowaliśmy nawet gatunki fig zgodnie z preferencjami każdego nosorożca.
Jednak w listopadzie 2019 r. zmarł ostatni nosorożec sumatrzański w ośrodku. Samica o imieniu Iman była ostatnim znanym przedstawicielem swojego gatunku w całej Malezji. Dla Zainala był to rozdzierający serce moment, który jak na ironię pozwolił mu pomóc innym zagrożonym gatunkom.
Zamiast zamknąć organizację, Zainal i dyrektor Bora, John Payne, przemianowali ją na Bringing Back Our Rare Animals (zachowując akronim Bora). Zaczęli oni wykorzystywać ogród pokarmowy nosorożca do masowej produkcji drzew figowych do odnawiania lasów i wzbogacania siedlisk dzikich zwierząt na plantacjach palm olejowych i w rezerwatach leśnych.
Widok z lotu ptaka na zakole rzeki otoczone lasami deszczowymi i plantacjami roślin uprawnych
Plantacja palm olejowych (po prawej) granicząca z rezerwatem dzikiej przyrody Lower Kinabatangan w Malezji (Zdjęcie: Cede Prudente / Alamy)

Dlaczego figi?

Payne działał na rzecz ochrony dzikiej przyrody w Malezji od lat 70. XX wieku. Przyglądał się, jak lasy deszczowe Sabah były intensywnie wycinane lub całkowicie zastępowane palmami olejowymi. Takie plantacje pokrywają obecnie ponad jedną piątą stanu, a jedynie 8% pierwotnego lasu pozostaje nienaruszone, a dzika przyroda odczuwa presję. Jednak pośród tego zagrożenia Payne i jego koledzy z organizacji pozarządowej zajmującej się ochroną przyrody Hutan zauważyli coś sprzecznego z intuicją: orangutany były w stanie przetrwać na małych leśnych wyspach w morzu palm olejowych.
Payne doszedł do wniosku, że drzewa figowe rosnące na palmach olejowych zapewniają małpom pożywienie i umożliwiają samcom migrację po krajobrazie w celu rozmnażania się. Gatunki fig są nieproporcjonalnie ważnym źródłem pożywienia dla dzikich zwierząt, ponieważ dojrzałe figi można znaleźć przez cały rok – stanowią one pokarm dla dzikich zwierząt, gdy większość innych owoców jest niedostępna.
Oprócz karmienia orangutanów figi są niezbędnym źródłem pożywienia dla małp i gibonów, nocnych cywet i nietoperzy owocożernych, a także dziesiątek ptaków, w tym dzioborożców. W rzeczywistości wszystkie owocożerne zwierzęta na Borneo jedzą figi, a większość z nich następnie rozsiewa nasiona wraz z setkami nasion innych gatunków. Zwiększanie liczby drzew figowych może zatem sprzyjać naturalnemu odtwarzaniu lasów.
Jeśli posadzisz figi, automatycznie zwiększysz ilość dzikiej przyrody.
Quentin Phillipps, przyrodnik urodzony w Sabah
Payne po raz pierwszy zaproponował koncepcję sadzenia fig w celu zwiększenia pożywienia dla orangutanów w 2007 roku, pracując jako doradca Malezji World Wide Fund for Nature (WWF). W tamtym czasie potrzebował zapasów fig, ale kiedy zdechła nosorożec Iman, Payne był w stanie wskrzesić swój pomysł, korzystając z ogrodu figowego, który kiedyś ją karmił.
W ciągu ostatnich kilku lat Bora, Hutan i inne organizacje zachęcały producentów oleju palmowego do sadzenia i pielęgnacji drzew figowych w strefach buforowych, w których ich plantacje stykają się z rzekami lub chronionym lasem, a także na obszarach nienadających się do uprawy palm olejowych.
Szerzyli swoje przesłanie do sektora oleju palmowego poprzez spotkania, artykuły w czasopismach branżowych, partnerstwa i wydarzenia szkoleniowe. Zwracają uwagę, że może to pomóc firmom spełnić kryteria certyfikacji krajowych i międzynarodowych standardów zrównoważonego rozwoju, umożliwiając jednocześnie orangutanom i innym dzikim zwierzętom przetrwanie i migrację między skrawkami lasu.
Matka i mały orangutan siedzą na drzewie i jedzą owoce
Dziki orangutan borneański i jej dziecko na drzewie figowym nad rzeką Kinabatangan w Malezji (Zdjęcie: Andrea Schieber / Flickr , CC BY-NC-ND )

Długoterminowe obietnice

Plantatorzy fig kierują się wiedzą Quentina Phillippsa, przyrodnika urodzonego w Sabah, który spędził lata na katalogowaniu gatunków fig na Borneo i ich ekologii. Większość czasu spędza na próbach przekonania zarządców plantacji palm olejowych, obszarów leśnych i ośrodków wypoczynkowych dla dzikiej przyrody do sadzenia tych drzew.
Figi są bardzo dobrym źródłem pożywienia dla dzikich zwierząt – mówi Phillipps. Tak więc, jeśli posadzisz figi, automatycznie zwiększysz liczbę dzikich zwierząt na danym obszarze. Jedynym problemem jest to, że drzewo figowe owocuje około dziesięciu lat, więc tak naprawdę obiecujemy długoterminowy rozwój. Jeśli teraz zasadzisz dużo drzew figowych, za dziesięć lat w twoim projekcie będzie dużo więcej dzikiej przyrody.
Phillipps twierdzi, że najważniejszą figą jest drzewo zwane czerwoną figą rzeczną (Ficus racemosa), które rośnie wzdłuż większości rzek Borneo i owocuje kilka razy w roku: „Na przykład na rzece Kinabatangan figowiec racemosa rośnie co około 100 metrów na obu brzegach. Jest to główne źródło pożywienia dla dzikich zwierząt na tym obszarze, w tym ryb i zwierząt, które je zjadają, takich jak krokodyle, jaszczurki monitorujące, czaple i czaple. Stanowi również pożywienie dla naczelnych: nietoperzy owocożernych i dzioborożców, więc jest jak wielofunkcyjna figa”.
Inne kluczowe gatunki figowca obejmują figi dusiciele, które rosną na innych drzewach i mogą produkować nawet milion fig jednocześnie. Wczesne próby zasadzenia tych gatunków zostały udaremnione przez żerujące słonie i jelenie, ale departament leśnictwa Sabah przezwyciężył to, sadząc je na drewnianych platformach lub pniach drzew.
„Podobnie jak Bora i [inne organizacje], my również pracowaliśmy nad rozmnażaniem fig i wprowadzamy figi w kilku naszych projektach odnowy” – mówi Robert Ong, zastępca głównego konserwatora lasów w departamencie leśnictwa Sabah.
Phillipps mówi, że tam, gdzie palma olejowa sąsiaduje z lasem, figi naturalnie rozprzestrzenią się na palmę olejową wzdłuż jej obrzeży. „Pozostawienie palm olejowych w nienaruszonym stanie w strefach buforowych powoduje naturalny wzrost liczby fig dusicieli, ponieważ ptaki i ssaki rozsiewają tam ich nasiona” – mówi. „Nie wycinaj odłogowanej palmy olejowej, a za pięć do 10 lat będziesz mieć las fig”.
Zbliżenie czerwonej figi rzecznej na drzewie
Figa czerwona rzeczna jest owocem „wielofunkcyjnym”; rośnie wzdłuż większości rzek Borneo i żywi naczelne, nietoperze owocożerne, dzioborożce i ryby, które zamieszkują las (Zdjęcie: Marco / Alamy)

Rozgałęzianie się

W 2020 r. Departament Leśnictwa Sabah formalnie uznał ogród figowy Bora za Centrum Germplasm Sabah Ficus. Oprócz żywych drzew figowych, posiada on teraz bank nasion przechowujący setki tysięcy nasion reprezentujących 45 gatunków figowca w temperaturze -82C. Każdego miesiąca centrum produkuje 1000 sadzonek i sadzonek, oferując je bezpłatnie zarządcom gruntów, z którymi współpracuje, wraz z pomocą w sadzeniu i utrzymaniu.
„Przywróciliśmy już prawie 14 000 roślin figowca”, mówi Zainal. „Za każdą roślinę, którą przywracamy, ponosimy odpowiedzialność; sprawdzamy je co dwa miesiące. Jeśli nie radzą sobie dobrze, wymieniamy je. Dzięki bankowi nasion możemy rozmnażać nasze nasiona w dowolnym momencie”.
Zainal mówi, że ważne jest, aby łączyć różne gatunki figowców, ponieważ produkują one figi na różne sposoby i przyciągają różne zwierzęta. To jak cały ekosystem fig – mówi.
Ogólnie branża oleju palmowego nie poparła jeszcze tego pomysłu
John Payne, reżyser filmu „Przywróćmy nasze rzadkie zwierzęta”.
Według Payne’a Bora eksperymentalnie sadzi figi na „odłogowanych” obszarach plantacji siedmiu głównych plantatorów palm olejowych. Jednym z takich projektów jest finansowany przez WWF Malaysia program Sabah Landscape Programme. Projekt zakłada współpracę WWF z państwowym przedsiębiorstwem zajmującym się palmami olejowymi Sawit Kinabalu w celu połączenia dwóch skrawków lasu: Rezerwatu Przyrody Tabin i Rezerwatu Leśnego Silabukan.
Kluczem do zwiększenia skali, mówi Payne, jest uzyskanie poparcia nie tylko od zainteresowanych indywidualnych zarządców nieruchomości, ale także od liderów firm. „Do chwili obecnej branża oleju palmowego na poziomie krajowym jeszcze nie poparła tego pomysłu” – mówi. „To z kolei zniechęca indywidualnych właścicieli plantacji do rekultywacji odłogowanych obszarów”.
Phillipps jest bardziej optymistyczny. Mówi, że ludzie sadzą obecnie drzewa figowe lub zakładają szkółki figowe w dziesiątkach miejsc w Sabah: „Wśród ludzi sadzących drzewa, na wszystkich poziomach, zmieniła się świadomość, że figi powinny stanowić element każdego programu ponownego zalesiania. Edukacja postępuje, ale wymaga czasu. Musimy dalej naciskać i naciskać.”
Człowiek stoi obok drzewka otoczonego bujną roślinnością
Działacz na rzecz ochrony przyrody i zapalony plantator fig Shavez Cheema stoi obok drzewa Ficus callosa rosnącego w strefie buforowej plantacji palm olejowych na malezyjskim Borneo. W tle widać palmę olejową. (Zdjęcie: Quentin Phillipps, z podziękowaniami dla 1 Stop Borneo Wildlife)

Turystyka konserwatorska

Jednym z najbardziej entuzjastycznych plantatorów fig w Sabah jest Shavez Cheema. Urodzony w Brunei Cheema jest założycielem 1 Stop Borneo Wildlife, organizacji, która wykorzystuje dochody z turystyki związanej z ochroną dzikiej przyrody na finansowanie sadzenia drzew i innych działań.
Cheema posadził kilkaset fig w eksperymentalnym ogrodzie na gruntach podarowanych przez konglomerat Sime Darby, w jednej ze stref buforowych plantacji palm olejowych. Zwiększając skalę nasadzeń, chce, aby stał się on korytarzem dla drzew figowych łączącym obszar chroniony Tawau Hills Park w południowo-wschodnim Sabah z Bukit Gemok, odizolowanym lasem na południu. Jednak wcześniej Cheema musi dowiedzieć się, jak najlepiej uprawiać te rośliny. Ściśle współpracując z Zainalem w Sabah Ficus Germplasm Centre, ma nadzieję „powiedzieć każdej innej grupie zajmującej się ponownym zalesianiem na Borneo, że «tak się to robi»”.
Cheema jest również podekscytowany potencjałem drzew figowych w zakresie wspierania turystyki dzikiej przyrody. Co tydzień przez ostatnie cztery lata Cheema monitorował 50 dojrzałych fig dusicieli w pobliżu siedziby Tawau Hills Park, aby przewidzieć, kiedy dojrzeją kolejne zbiory. Ustalił także, które gatunki fig przyciągają najwięcej dzikich zwierząt, od gibonów i małp po dzioborożce. Teraz Cheema i Phillipps nawołują kurorty do sadzenia drzew figowych, które zapewnią turystom lepsze spotkania z dziką przyrodą.
Jeśli te gatunki zaczną owocować, zobaczysz wszelkiego rodzaju zwierzęta – mówi Cheema. „Przychodzą przez cały dzień. To fenomenalne widowisko. Wyznaczyłem najlepsze figi i wiem, kiedy owocują. Wyobraź sobie, że turysta chce zobaczyć dzioborożca w hełmie… cóż, mogę ci powiedzieć, kiedy i gdzie je zobaczyć. To dzieło Ficusa jest rewolucyjne – zmienia zasady gry w turystyce dzikiej przyrody i ponownym zalesianiu.