Sztuczne/zewnętrzne systemy pamięci górnego paleolitu

Powszechnie przyjmuje się, że regularne serie znaków na kulturze materialnej górnego paleolitu reprezentują liczenie notacyjne, stanowiące „materialne rusztowanie”, za pomocą którego informacje mogą być przechowywane poza ciałem (d’Errico i CachoReferencje d’Errico i Cacho1994 ; OvermannReferencja Overmanna2016; Wynn i in. Referencje Wynn, Overmann, Coolidge, Janulis, Wynn i Coolidge2016). Można to osiągnąć na kilka sposobów: od subityzacji (umiejętność oceny liczebności małych zestawów przedmiotów – do ~4 – jednym rzutem oka), po liczność (umiejętność zgłaszania liczebności elementów w zestawie poprzez liczenie, wspomagane dla liczb do 20 za pomocą palców u rąk i nóg, a także poprzez mentalne internalizowanie liczenia lub uzewnętrznianie liczenia za pomocą prostych liczb zaznaczonych na patykach lub kościach), do zwyczajności (umiejętność przypisania wartości na podstawie pozycji w sekwencji elementu w zestawie). Pod względem poznawczym są to odrębne umiejętności z odrębnymi substratami neuronalnymi w mózgu (Tang i in. Referencje Tang, Ward i Butterworth2008 ), przy czym subityzacja jest najbardziej podstawowa, a reprezentacje porządkowe najbardziej wyrafinowane i wykraczają poza reprezentacje kardynalne (dzieci opanowują kardynalną reprezentację liczebności, zanim zrozumieją reprezentacje porządkowe: patrz np. Sasanguie & Vo sOdnośniki Sasanguie i Vos2018 ). Dalsze omówienie tych kwestii można znaleźć w materiałach uzupełniających.

Marshack (Reference Marshack 1991) zasugerował, że sekwencje linii, kropek i kielichów na przenośnych dziełach sztuki z górnego paleolitu tworzyły część systemu liczenia z jednoznaczną zgodnością znaków z przedmiotami, tj. jedna linia <|> lub kropka <•> byłaby odpowiednikiem (tj. reprezentowała) jeden dzień. Jego zdaniem poszczególne linie, kropki i kopuły reprezentowały jednostki czasu w postaci liczbowej, a zatem były znacznikami liczenia (jedna linia / kropka = jeden dzień) oraz sekwencjami tych zapisanych kalendarzy księżycowych. Twierdził, że aby w pełni rejestrować roczne fazy księżyca, ludzie z górnego paleolitu byli w stanie używać liczb do ~ 377. Podczas gdy pojęcie kalendarza księżycowego nie przekonało społeczności naukowej, praca Marshacka utorowała drogę do uznania, że ​​te zestawy oznaczeń były sztucznymi / zewnętrznymi systemami pamięci, niezależnie od powodu tego zapisu.

Francesco d’Errico zrobił wiele, aby pogłębić naszą wiedzę na temat sztucznych/zewnętrznych systemów pamięci. Interesował się bardziej sposobem, w jaki obiekty notacji były używane i implikacjami tego dla ewolucji poznawczej człowieka, niż dekodowaniem konkretnych informacji, które one przekazywały (d’Errico Reference d’Errico i Nowell 2002, 38). Przez mikroskopową analizę traceologiczną grawerowanych przedmiotów znacząco zrewidował dowody na takie przedmioty (np. d’Errico Reference d’Errico1989; Reference d’Errico1995a,Reference d’Erricob; d’Errico & Cacho Reference d’Errico i Cacho1994). Co najważniejsze, wykazał, że systemy numeryczne były używane w całym górnym paleolicie, w podobnym przedziale czasowym do afrykańskiej późnej środkowej epoki kamienia (d’Errico i in. Reference d’Errico, Doyon i Colage 2017). Analizując złożone grawerowane znaki i sztukę figuratywną retuszera poroża z jaskini Górnego Magdaleny w La Marche, był w stanie wykazać, że stanowiło to ogólny projekt, w którym dominowała troska o rozróżnienie grup oznaczeń, odzwierciedlająca użycie poroża do zapisywania odrębnych kategorii informacji jako sztuczny/zewnętrzny system pamięci (d’Errico Reference d’Errico1995b; patrz także Marshack & d’Errico Reference Marshack and d’Errico1995).

Zdaniem Overmanna (Referencja Overmanna2013; Referencje Overmann, Overmann i Coolidge2019), coraz częstsze stosowanie liczebności prowadziłoby do kwantyfikacji czasu i że taka kwantyfikacja powinna opierać się na sezonach (zob. także de Smedt & de CruzReferencje de Smedt i de Cruz2011 ). Ten punkt jest szczególnie ważny dla tego, co następuje. Sekwencje kropek/linii skojarzonych z obrazami zwierząt z pewnością spełniają kryteria reprezentacji liczb: są zwykle zorganizowane w rejestry poziome w stosunku do obrazu, z którym wydają się być skojarzone, i mają regularną (a nie przypadkową) wielkość i odstępy, podobnie jak koncepcja mentalnej linii liczbowej, która ma kluczowe znaczenie dla rozwoju zdolności matematycznych (Brannon Odnośnik Brannona 2006; Dehaene i in. Odnośniki Dehaene, Bossini i Giraux1993 ; Pinel i in. Odniesienia Pinel, Piazza, Le Bihan i Dehaene2004; Previtali i in. Referencje Previtali, Rinaldi i Girelli2011; Tang i in. Referencje Tang, Ward i Butterworth2008 ). Zachowane sekwencje różnią się długością; stąd wydaje się, że używali zasady dodawania / plus jeden lub liczności – każda liczba jest tworzona przez dodanie 1 do poprzedniej liczby, stąd I, II, III… (Corchón Rodriguez Referencja Corchón Rodriguez2012; Kelley & MiloneOdwołaj się do Kelleya i Milone’a2005; MarshackReferencje Marshack1991; OvermannReferencja Overmanna2016 ). Dalsze omówienie liczebności można znaleźć w dodatkowym materiale.

Fritz (Odnośnik Fritza1999) zgromadziła bazę danych 90 przenośnych przedmiotów magdaleńskich z Dordonii i Pirenejów, zauważając znaczną spójność „głównych typów [znaków], w tym znaków liniowych, kresek, znaków kątowych, kształtów łuków, linii przerywanych… kropek, różnych śladów uderzeń i ich kombinacje i powtórzenia” bez różnic w zależności od miejsca lub regionu. Doszła do wniosku, że opierały się one na jednym schemacie pojęciowym, któremu brakowało jakichkolwiek znaczących różnic w przestrzeni lub czasie. Nie ma zatem kontrowersji, że użycie sekwencji kropek, linii i innych znaków, często kojarzonych z obrazami zwierząt, odzwierciedlało powszechne stosowanie kardynalnych sztucznych / zewnętrznych systemów pamięci w przestrzeni i czasie górnego paleolitu. Rzeczywisty temat takich systemów — informacje w nich zapisane — był jak dotąd nieuchwytny.

Zdobycz i łowiectwo z górnego paleolitu: szerszy kontekst

Łowcy-zbieracze z górnego paleolitu byli w dużym stopniu zależni od sposobu pozyskiwania pożywienia przez konie, jeleniowate, bydło, koziorożec i kozica określane łącznie jako „kapridy”, trąbowce, pokarm ptasi i wodny. We współczesnych populacjach każde z nich mają wspólny charakterystyczny roczny cykl okresów godowych i narodzin, oddzielonych migracjami wiosennymi i jesiennymi o różnym regionalnym zasięgu, przy czym ptaki i ryby definiuje się bardziej pod względem tarła, a zatem obecności/nieobecności. W cyklu rocznym populacje dzielą się i łączą między mniejszymi i większymi grupami, a zatem ich rozmieszczenie w czasie i przestrzeni zmienia się znacznie, ale w sposób przewidywalny w ciągu roku (np. Berger referencyjny Berger1977; Chaplin Referencje Chaplina1977 ; Clutton-Brock i in. Referencje Clutton-Brock, Guinness i Albon1982 ; Espmark Odniesienie Espmark1964 ; Goodwin Referencja Goodwina1999; GuthriegoOdnośnik Guthriego2005; DziobaćPeck referencyjny2004; StineraOdnośnik Stinera1994 ; Biały i in. Referencje White, Pettitt i Schreve2016 ).

Dane zooarcheologiczne ze zbiorowisk fauny z górnego paleolitu ujawniają, że podobne zachowania występowały w zasobach plejstoceńskich, jak można by się spodziewać, w oparciu o bezpośrednie odpowiedniki w większości przypadków lub wykorzystanie współczesnych słoni i nosorożców jako odpowiedników odpowiednio mamutów i nosorożców włochatych (np. DelpechReferencje Delpech1983; GordonaReferencje Gordona1988 ; Goutas & LacarriereReferencje Goutas, Lacarriere, de las Heras, Lasheras, Arrizabalaga i de la Rasilla2012 ; KuntzOdnośnik Kuntza2011 ; Le GallReferencje Le Gall i Desse1984a ,Referencje Le Gallb ;Referencje Le Gall199 ; Jaskółka oknówkaOdnośniki Martina, Bintza i Thévenina1999 ; NowakaReferencje Nowak1991 ; RenduReferencje Rendu2007 ). Wynika z tego, że wiedza o czasie migracji, łączenia się w pary i narodzin byłaby głównym problemem zachowania górnego paleolitu, którego rozmieszczenie i czas były w pełni zależne od tych zasobów (Bocquet-Appel & DemarsReferencje Bocquet-Appel i Demars2000 ; HazardHazard referencyjny1986 ; Van Andela i DaviesaReferencja Van Andel i Davies2003 ). Nic dziwnego, że myślenie o zwierzętach jest kluczowe dla istnienia łowców-zbieraczy na świecie (Lévi-StraussReferencja Lévi-Straussa1962 ). Zwierzęta drapieżne w przeważającej mierze dominują w sztuce paleolitu (BahnKolej referencyjna2016 ; GuthriegoOdnośnik Guthriego2005 ), a  sierść, włosy, wzrost poroża, zachowanie stadne i agresywne, a w szczególności inne oznaki kolein, są często przedstawiane w niektórych liczbach w późnym górnym paleolicie, na przykład w Lascaux, który można postrzegać jako wielki kalendarz stworzenia (Aujoulat Reference Aujoulat2005 ).Wiele z jego zwierząt jest powiązanych ze znakami: na przykład w rzędzie „pływających” jeleni jeleni – zwykle interpretowanych jako jesienna scena migracji – jeden jeleń jest oznaczony siedmioma czerwonymi kropkami; gdzie indziej w jaskini, w miejscu, które zwykle interpretuje się jako scenę godową z samcem i samicą tura w letnich płaszczach, bok samicy jest oznaczony czterema czarnymi kropkami. Później w Font de Gaume dwa jelenie reniferów blokują poroże – prawdopodobnie walcząc w okresie rykowiska – osiem kropek oznacza jeden zestaw poroży. Poniżej powrócimy do tych konkretnych przykładów.

Nasza hipoteza

Interesują nas sekwencje kropek/linii związane z przedstawieniami zwierząt drapieżnych w sztuce górnego paleolitu oraz znak <Y>, który pojawia się w niektórych z tych sekwencji. Jak zauważyliśmy powyżej, uzasadnione wydaje się założenie, że takie sekwencje raczej mówiły coś o konkretnych taksonach, z którymi były powiązane, niż stanowiły część przedstawienia. Jeśli na przykład przedstawiały krew lub oddech, dlaczego kilka taksonów, w tym tur, ryba i cykada, miałoby być konsekwentnie oznaczane czterema kropkami/liniami w różnych miejscach anatomicznych (AujoulatReferencje Aujoulat2005 ; ChollotReferencje Chollota1964 )? Magia łowiecka, szamanizm, inne „teorie parasolowe”, a jeśli już o to chodzi, przypadek losowy, nie wyjaśniają redundancji liczby cztery na wielu obrazach (BahnReferencja Bahn, Bahn i Rosenfeld1991 , 1-13). Zamiast tego uważamy, że jest prawdopodobne, że ta informacja miała charakter liczbowy, o charakterze kardynalnym lub porządkowym.

To, że szukamy liczbowych informacji o konkretnych zwierzętach będących ofiarami, jest więc naszym punktem wyjścia. Wydaje nam się zbędne przekazywanie informacji o liczbie poszczególnych zwierząt, czasie ich obserwacji czy liczbie udanych zabójstw; wydaje się o wiele bardziej prawdopodobne, że informacje istotne dla przewidywania ich ruchów migracyjnych i okresów agregacji, tj. łączenia się w pary i narodzin, kiedy można przewidzieć, że znajdują się one w pewnej liczbie i są stosunkowo wrażliwe, miałyby największe znaczenie dla przetrwania. Biorąc pod uwagę omówioną powyżej oczywistą troskę o wizualne wskazówki dotyczące koleinowania zachowań w sztuce, stawiamy hipotezę, że takie informacje liczbowe powinny rejestrować informacje o czasie tych wydarzeńw rundzie rocznej.

Widzieliśmy powyżej, że kwantyfikacja rzeczy za pomocą mentalnych linii liczbowych i zasady addytywna/plus jeden, w której jeden znak równa się/reprezentuje jedną rzecz, była charakterystyczna dla sekwencji znaków górnego paleolitu. W naszej hipotezie skojarzone ze zwierzęciem powinny oznaczać jednostki czasu kalendarzowego. Biorąc pod uwagę, że ich liczba jest zawsze stosunkowo niewielka, jest mało prawdopodobne, że reprezentują one dni. Uważamy za prawdopodobne, że całkowita liczba znaków w sekwencji jest jednym ze sposobów oznaczania liczby miesięcy. Najbardziej oczywistymi jednostkami czasu dla grup nierolniczych są miesiące księżycowe (de Smedt i de CruzReferencje de Smedt i de Cruz2011; MarshackReferencje Marshack1991 ). Powtarzający się cykl czterech poszczególnych faz Księżyca zapewnia dobrze widoczne ramy do ilościowego określania czasu, szczególnie gdy jest wspomagany przez materialne rusztowanie i, jeśli to konieczne, cykl około 29 dni można podzielić na cztery podfazy po około 7 dni (Jègues-WolkiewiezReferencje Jègues-Wolkiewiez2005; OvermannReferencja Overmanna2013 ). Ponieważ żadna z sekwencji w naszej bazie danych (patrz poniżej) nie zawiera więcej niż 13 znaków, są one zgodne z 13 miesiącami księżycowymi w roku. W związku z tym stawiamy hipotezę, że sekwencje przekazują informacje o powiązanych z nimi taksonach zwierząt w jednostkach miesięcy . Innymi słowy, przedstawiają informacje etologiczne jako kalendarz sezonowy.

Jeśli nasza hipoteza jest poprawna, te sztuczne/zewnętrzne systemy pamięci miałyby ograniczone zastosowanie, chyba że sekwencję miesięcy można by zakotwiczyć w dobrze określonej dacie początkowej, innymi słowy, w kalendarzu. Wiele kalendarzy rocznych opiera się na astronomii: na przykład czas równonocy i przesilenia. Jednak są one trudne do zaobserwowania i chociaż odnoszą się do roku rolniczego, nie są istotne dla paleolitycznych łowców-zbieraczy. Drugi typ kalendarza opiera się na meteorologii, a zwłaszcza na rocznym cyklu temperatur. Te kalendarze są bezpośrednio związane z cyklami flory i fauny, które były kluczowe dla przetrwania w plejstocenie. W przypadku braku (jak zakładamy) szczegółowego układu słonecznego z ponumerowanymi latami, powinniśmy szukać czegoś, co jednoznacznie sygnalizuje przełom roku, tj. szeroko rozpoznawalne wydarzenie, od którego rozpoczyna się miesiąc numer jeden w roku. Oczywistym wydarzeniem jest tzw.dobry sezon’, francuskie zooarcheologiczne określenie okresu pod koniec zimy, kiedy rzeki odmarzają, śnieg topnieje, a krajobraz zaczyna się zielenić. To oczywiście różni się o kilka tygodni od południa do północy Europy, ale odpowiada w przybliżeniu późnej wiośnie. Stawiamy hipotezę, że wiosna, z jej oczywistymi sygnałami końca zimy i odpowiadającymi im migracjami fauny na tereny lęgowe, stanowiłaby oczywisty, choć regionalnie zróżnicowany, początek kalendarza księżycowego. Problem z kalendarzami księżycowymi polega na tym, że w roku słonecznym jest około 12,37 miesięcy księżycowych. Ta niezgodność między długością roku słonecznego i miesiąca księżycowego budziła wielkie zaniepokojenie w świecie klasycznym, gdzie opracowano skomplikowane systemy, aby przezwyciężyć ten problem, na przykład wykorzystując 19-letni cykl Księżyca, ale nie wierzymy, że którykolwiek z tych systemów był prawdopodobny lub konieczny w świecie paleolitu. Przyjmujemy proste rozwiązanie, że zaczęli liczyć miesiące na początku roku bonne saison i kontynuowano, aż późną zimą liczenie stało się nieistotne — po prostu ponowne rozpoczęcie liczenia miesięcy na początku następnego bonne saison. Ogromną zaletą tego kalendarza jest jego stabilność w opisywaniu cykli życia zwierząt i roślin pomimo dużych różnic geograficznych i kulturowych w europejskim górnym paleolicie.

Nasza hipoteza jest zatem taka, że ​​liczba linii/kropek związanych z określonym taksonem przekazuje informacje w kategoriach liczby miesięcy księżycowych, które następują po rozpoczęciu bonne saison (jak to nazywamy, w stosunku do bonne saison lub RBS). Stąd na przykład trzy znaki (linie lub kropki) odnosiłyby się do trzech miesięcy po rozpoczęciu bonne saison. Należy zauważyć, że ten kalendarz działa jako kalendarz interwałowy, w którym wydarzenie takie jak krycie lub narodziny jest umieszczane w kalendarzu pod względem liczby miesięcy księżycowych, które upłynęły od początku bonne saison (wydarzenie sygnalizujące początek kalendarza), a nie jako ustalona „data”. Jak jednak zauważyliśmy powyżej, wiele sekwencji zawiera w sobie <Y> i musimy zrozumieć znaczenie tego znaku. Ogólnie rzecz biorąc, całkowita liczba znaków w sekwencjach pozbawionych <Y>, zawierających <Y> i pozycję porządkową <Y> powinna, zgodnie z naszą hipotezą, reprezentować określone zdarzenia ze zbioru „krycie”, „narodziny” , „migracja wiosenna” i „migracja jesienna”.

Co może oznaczać <Y>? Jest to jeden z najczęściej przedstawianych znaków w sztuce paleolitu i prawdopodobnie coś oznaczał. Jak zobaczymy, w sekwencjach jego pozycja różni się w zależności od taksonu, stąd może oznaczać wartość właściwości posiadanej przez każdy takson, która jest różna od liczności sekwencji jako całości. Zakładamy, że mamy tu do czynienia z dwoma powiązanymi ze sobą zestawami informacji: łączna liczba pozycji w sekwencji może oznaczać miesiąc, w którym ma miejsce jedno ważne wydarzenie, a pozycja<Y> w tej sekwencji, która oznacza czas drugiego, odrębnego zdarzenia. Biorąc pod uwagę zestaw zachowań najbardziej interesujących paleolitycznych myśliwych, stawiamy hipotezę, że <Y> odnosi się do narodzin: ze względu na symbolikę jedna (linia) staje się dwiema (liniami) lub dwiema rozchylonymi nogami. Stąd potencjalnie mamy dwa zdarzenia, z których jednym są narodziny, wyrażone w miesiącach księżycowych w stosunku do bonne saison.

Testowanie hipotezy

Stawiamy hipotezę, że liczba linii/kropek lub pozycja porządkowa symboli <Y> w sekwencjach związanych z przedstawieniami taksonów ofiar w sztuce górnego paleolitu przekazuje informacje o wydarzeniach z rocznego życia tych zwierząt, ważnych dla łowców-zbieraczy, wyrażonych w miesiącach księżycowych RBS, czyli zakotwiczony na początku bonne saison. Informacje te prawdopodobnie odzwierciedlają narodziny i ewentualnie kojarzenie i/lub migrację zwierząt, o których mowa, w regionie, w którym znajdują się obrazy (lub pochodzą).

Aby przetestować naszą hipotezę, skompilowaliśmy możliwie wyczerpującą bazę danych skojarzeń sekwencji/obrazów z dostępnej globalnej literatury i archiwów internetowych, aby zbadać, czy liczba oznaczeń i pozycja <Y> w sekwencjach była przypadkowa, czy uporządkowany, a w tym drugim przypadku, czy jakikolwiek widoczny porządek korelował z etologicznymi i zooarcheologicznymi wskaźnikami czasu narodzin, krycia i migracji według taksonu. Po pominięciu wszelkich problematycznych przykładów (np. tych z niejednoznaczną liczbą znaków lub niejasną taksonomiczną identyfikacją powiązanych obrazów), łącznie było to 606 sekwencji bez <Y> i 256 sekwencji z <Y>, głównie z Francji i Hiszpanii, z kilkoma przykładami z obszarów położonych bardziej na wschodzie ( Tabela 1i materiał dodatkowy). Chronologicznie obejmują one wczesny i późny górny paleolit, z ogromną większością przykładów z tego drugiego. Zdajemy sobie sprawę, że jest to długi okres czasu i martwiliśmy się, dlaczego jakikolwiek konkretny system sztucznej pamięci miałby działać tak długo. Początkowo podzieliliśmy nasze próbki na dwa: wczesny i późny zestaw, pierwszy obejmujący wczesny i środkowy górny paleolit ​​(oryniacko-grawecki), a drugi solutreański i magdaleński, i przeprowadziliśmy naszą analizę. Nie miało to jednak wpływu na wyniki, dlatego połączyliśmy cały zestaw danych dla tego, co poniżej. Dla celów analitycznych sklasyfikowaliśmy jelenie i renifery razem jako „jeleniowate”; koziorożec i kozica jako „kapridy”; wszystkie ryby (zwykle łosoś lub pstrąg) jako „ryba”; i wszystkie ptaki razem jako takie. Powodem tego był podobny czas migracji, narodzin i krycia w każdej z tych grup. Tam, gdzie różniły się one w zależności od gatunku, na przykład między żubrem a turem (ten ostatni oparty na współczesnym bydle), trzymaliśmy je osobno. Nasze grupy analityczne to: tury, ptaki, żubry, kaprysy, jeleniowate, ryby, konie, mamuty, nosorożce. Ze względu na wyjątkowo niską liczebność wykluczamy węże i rosomaki. Pominęliśmy również sekwencje związane z pozornymi przedstawieniami ludzkimi lub obrazami, w których były one częścią, aby potraktować je oddzielnie w późniejszym terminie. Anegdotycznie, włączenie tych nie zmieniłoby naszych wyników. Pełne bazy danych i ich wyjaśnienie można znaleźć w dodatkowym materiale. tury, ptaki, żubry, kaprysy, jeleniowate, ryby, konie, mamuty, nosorożce. Ze względu na wyjątkowo niską liczebność wykluczamy węże i rosomaki. Pominęliśmy również sekwencje związane z pozornymi przedstawieniami ludzkimi lub obrazami, w których były one częścią, aby potraktować je oddzielnie w późniejszym terminie. Anegdotycznie, włączenie tych nie zmieniłoby naszych wyników. Pełne bazy danych i ich wyjaśnienie można znaleźć w dodatkowym materiale. tury, ptaki, żubry, kaprysy, jeleniowate, ryby, konie, mamuty, nosorożce. Ze względu na wyjątkowo niską liczebność wykluczamy węże i rosomaki. Pominęliśmy również sekwencje związane z pozornymi przedstawieniami ludzkimi lub obrazami, w których były one częścią, aby potraktować je oddzielnie w późniejszym terminie. Anegdotycznie, włączenie tych nie zmieniłoby naszych wyników. Pełne bazy danych i ich wyjaśnienie można znaleźć w dodatkowym materiale.

Tabela 1.Liczba sekwencji z i bez <Y> w naszej analizie, według grup.

Aby porównać wyniki z czasem migracji, krycia i narodzin, przeliczyliśmy współczesne informacje etologiczne na miesiąc w stosunku do Bonne Saison (RBS). Stąd krycie żubrów, które zwykle ma miejsce w okolicach sierpnia, miałoby miejsce w 3–4 miesiącu RBS (3–4 miesiące od początku maja). Porównanie kalendarzy nowożytnych i paleolitycznych jest oczywiście przybliżone, biorąc pod uwagę, że początek bonne saison opiera się na lokalnych wydarzeniach meteorologicznych, takich jak topnienie lodu rzecznego, zanikanie śniegu i zazielenienie krajobrazu, pierwsze pojawienie się migrujących ptaków itp. ., które będą się różnić w zależności od regionu. Etologiczny czas tych wydarzeń przedstawiono w tabeli 2, w tym współczesne miesiące dla prostego odniesienia. Zsumowaliśmy całkowitą liczbę znaków RBS i przedstawiliśmy je w postaci wykresów: piki reprezentują najczęściej występującą liczbę znaków, a zatem, w naszej hipotezie, działania tego konkretnego taksonu, które były najbardziej interesujące dla użytkowników sztucznej/zewnętrznej pamięci system. Porównując czas tych szczytów z sezonowymi zachowaniami RBS, sprawdzamy, czy którekolwiek są skorelowane.

Tabela 2.Kalendarz etologiczny krycia, narodzin i migracji według taksonów, przedstawiony w miesiącach i przeliczony względem Bonne Saison (RBS). 1 wskazuje koniec maja lub początek czerwca. Ponieważ w roku kalendarzowym jest 13 faz pierwszej fazy miesiąca księżycowego, przyjmujemy, że 13 reprezentuje koniec roku RBS, czyli mniej więcej kwiecień. Dlatego kiedy pojawia się bonne saison , stary kalendarz jest odrzucany, a wydarzenia rejestrowane na nowo RBS.

Nasze przewidywania są takie, że szczyty liczby znaków związanych z każdym taksonem nie powinny być rozmieszczone losowo, ale powinny być wyraźnie ułożone; i ten wzorzec, gdy jest wyrażony RBS, powinien odpowiadać ważnym wydarzeniom w rocznym cyklu życia tego taksonu, zwłaszcza narodzinom, kryciu i/lub migracji. Ponieważ czas tych zdarzeń różni się w każdej z naszych grup analitycznych, dominująca liczba znaków powinna również różnić się między taksonami. Wreszcie, statystyki powinny potwierdzać fakt, że żadnego znalezionego wzorca nie można wyjaśnić jako przypadkowego.

Analiza

Rycina 3 przedstawia liczbę oznaczeń w sekwencjach linii/kropek (w postaci słupków) według grup analitycznych (tj. długości sekwencji), wyrażoną w miesiącach w stosunku do bonne saison(gdzie 1 = koniec maja/początek czerwca) wraz z dopasowaniami modeli podwójnej mieszanki Gaussa ilustrującymi ogólne trendy w każdym zestawie danych. Można zauważyć, że w większości przypadków wartości szczytowe modeli korelują z sezonami godowymi lub narodzinami, wskazanymi na wykresach przez słupki w skali szarości. Jest to szczególnie wyraźne w przypadku tura, żubrów, koni i mamutów oraz ryb, widoczne, ale mniej precyzyjne w przypadku jeleniowatych i nieskorelowane z kaprysami. Nie zaobserwowano korelacji między szczytami a migracjami, a tam, gdzie można rozróżnić narodziny od krycia, szczyty wyraźnie korelują z tym ostatnim, co jest szczególnie wyraźne w przypadku tura, żubrów, koni i mamutów i ponownie prawdopodobne w przypadku jeleniowatych. Dane potwierdzają naszą hipotezę, że liczba znaków w ciągach linii/kropek bez <Y> przekazuje informację o porodzie,

Rysunek 3.Liczba znaków w ciągach linii/kropek według grupy analitycznej (tj. długości ciągów), wyrażona w miesiącach księżycowych względem bonne saison (gdzie 1 = koniec maja/początek czerwca). Słupki pod wykresami przedstawiają czas głównych wydarzeń w rocznym cyklu życia taksonów w oparciu o współczesne paralele etologiczne. Aby zilustrować szczyty rozkładu częstotliwości, dopasowaliśmy podwójne modele mieszanin Gaussa do każdego zestawu danych (linia ciągła; jeśli podwójne dopasowanie Gaussa nie było zbieżne, zamiast tego dopasowaliśmy pojedynczy Gauss) oprócz obserwowanych częstotliwości (otwarte kresek) dla każdej liczby znaków w sekwencji kropek lub linii dla każdego miesiąca księżycowego w roku.

Rycina 4 przedstawia pozycję <Y> w sekwencjach według taksonów analitycznych. Aby określić pozycję <Y>, przyjęliśmy, że sekwencje są zorientowane w taki sam sposób, jak powiązane z nimi przedstawienia zwierząt, tj. ze zwierzęciem skierowanym właściwą stroną do góry. W większości przypadków istnieje uderzająca korelacja między pozycją piku <Y> w modelach a narodzinami dla każdego taksonu. Dane potwierdzają naszą hipotezę, że pozycja <Y> w sekwencjach linii/kropek przekazuje informację, w tym przypadku o narodzinach. Jest to szczególnie interesujące, biorąc pod uwagę, że liczba linii/kropek w sekwencjach bez znaku <Y> wskazuje na krycie.

Rysunek 4.Pozycja <Y> w sekwencjach według taksonów analitycznych. Słupki pod wykresami przedstawiają czas głównych wydarzeń w rocznym cyklu życia taksonów w oparciu o współczesne paralele etologiczne. Aby zilustrować szczyty rozkładu częstotliwości, dopasowaliśmy podwójne modele mieszanin Gaussa do każdego zestawu danych (linia ciągła; jeśli podwójne dopasowanie Gaussa nie było zbieżne, zamiast tego dopasowaliśmy pojedynczy Gauss) oprócz obserwowanych częstotliwości (otwarte kresek) dla każdej pozycji <Y> w sekwencji dla każdego miesiąca księżycowego w roku.

Rycina 5 przedstawia liczbę znaczników w sekwencjach zawierających <Y>. Po raz kolejny istnieje wyraźna korelacja, w tym przypadku z narodzinami lub zarówno narodzinami, jak i kryciem. Dwie grupy analityczne wyróżniają się na tle innych tym, że nie są lądowymi roślinożercami iz punktu widzenia paleolitycznych łowców-zbieraczy doświadczaliby ich raczej jako pojawiania się i znikania, gdy migracje zabierały ich do iz określonych regionów.

Rysunek 5.Liczba znaczników w sekwencjach zawierających <Y>. Słupki pod wykresami przedstawiają czas głównych wydarzeń w rocznym cyklu życia taksonów w oparciu o współczesne paralele etologiczne. Aby zilustrować szczyty rozkładu częstotliwości, dopasowaliśmy podwójne modele mieszanin Gaussa do każdego zestawu danych (linia ciągła; jeśli podwójne dopasowanie Gaussa nie było zbieżne, zamiast tego dopasowaliśmy pojedynczy Gauss) oprócz obserwowanych częstotliwości (otwarte kresek) dla każdej liczby znaków w sekwencji zawierającej symbole <Y> dla każdego miesiąca księżycowego w roku.

W przypadku ptaków pozycja <Y> koreluje z kryciem i wykluciem, podobnie jak liczba znaków w sekwencjach z <Y>. Wydaje się całkiem jasne, że troska o sekwencje związane z ptakami miała na celu przekazanie dostępności jaj. W przypadku ryb liczba znaków w sekwencjach z i bez <Y> wyraźnie koreluje z wiosenną migracją i wylęgiem.

Ogólnie rzecz biorąc, istnieje niezwykły stopień korelacji między liczbą linii / kropek w sekwencjach z i bez <Y> a pozycją <Y> oraz zachowaniami związanymi z kojarzeniem i narodzinami naszych taksonów analitycznych. Nasze dane nie wyjaśniają wszystkiego, ale nawet biorąc pod uwagę nieprecyzyjność i zmienność regionalną, stopień poparcia dla naszej hipotezy jest uderzający. Teraz zbadamy nasze wyniki statystycznie.

Analiza statystyczna

Nasze dane składają się z rekordów dla każdej grupy taksonomicznej dla każdego miesiąca w roku. Miesiące roku, w których gatunki angażują się w określone rodzaje zachowań (kojarzenie się w pary, rodzenie lub migracja wiosną i jesienią) są wyrażone jako zmienne binarne (na przykład tura rodzi w drugim miesiącu, więc zmienna „narodziny” dla tura: Miesiąc 2 ma wartość 1, ale ma wartość 0 we wszystkich pozostałych miesiącach). Ponadto mamy zmienne wskazujące, ile razy obserwujemy liczby lub pozycje porządkowe znaków związanych z tym gatunkiem, które odpowiadają wartości liczbowej tego miesiąca. Tak więc dla Aurochs: Miesiąc 2 mamy zmienne, które wskazują, ile razy obserwujemy sekwencje 2 kropek lub linii (1), ile razy obserwujemy symbol <Y> na pozycji 2 sekwencji zawierającej <Y> (13), oraz ile razy obserwujemy <Y> zawierające sekwencje o długości 2 (10). Chcieliśmy sprawdzić, jak dobrze częstotliwości ocen odpowiadające poszczególnym miesiącom przewidują występowanie poszczególnych typów zachowań. Podczas przewidywania wyniku, który może przyjąć tylko wyniki binarne, odpowiednim testem jest regresja logistyczna. Analizy te przeprowadziliśmy przy użyciu pakietu statystycznego R (R Core Team2022) przy użyciu procedury „glm” z logitową dwumianową funkcją łącza rodzinnego. Przeprowadziliśmy oddzielne proste regresje logistyczne, sprawdzając, jak dobrze każda miara znaków (pozycja porządkowa symbolu <Y> w sekwencji, liczba kropek lub linii w sekwencji bez <Y> oraz całkowita liczba znaków w sekwencji z a <Y>) przewiduje każdy typ zachowania. Gdy dwie miary ocen są dobrymi predyktorami zachowania (jak można się spodziewać, może się to zdarzyć w przypadku pozycji <Y> i całkowitej liczby ocen w sekwencjach <Y>, które prawie nieuchronnie będą ze sobą skorelowane), przetestowaliśmy, jak dobrze model zawierające oba predyktory pasują do wyniku, a następnie sprawdzano, czy poprawa uzyskana po dodaniu drugiego predyktora jest statystycznie istotna przy użyciu procedury ANOVA z testem porównawczym modeli chi-kwadrat. Ważne jest, aby zweryfikować, czy dane oceniane za pomocą testu statystycznego są zgodne z założeniami matematycznymi leżącymi u podstaw tego testu. Do prostej i wielokrotnej regresji logistycznej użyliśmy pakietu R „DHARMa” (Hartigodniesienia Hartiga2022 ) w celu przetestowania odchylenia, rozproszenia i występowania wartości odstających przed regresją logistyczną (żadne z naszych danych nie narusza tych założeń).

Wyniki tych analiz podsumowano w tabelach 3–5 (i zobacz materiał dodatkowy, aby uzyskać więcej informacji na temat naszych statystyk).

Tabela 3.Wyniki prostej regresji logistycznej.

Tabela 4.Wielokrotne wyniki regresji logistycznej.

Tabela 5.Wyniki porównania modeli.

Pierwszym kluczowym przesłaniem jest to, że okresy urodzenia są znacznie dobrze przewidywane przez pozycję <Y> (p <0,0146). Chociaż długość sekwencji <Y> również przewiduje okresy urodzenia w prostej regresji, nasza wielokrotna regresja logistyczna pokazuje, że w połączeniu z pozycją <Y> długość sekwencji nie jest wiarygodnym predyktorem okresu urodzenia i w połączeniu jest ujemnie skorelowana z miesiącem urodzenia. Dodanie długości sekwencji <Y> do pozycji <Y> nie poprawia istotnie przewidywania okresów urodzenia (chi-kwadrat(1) = 2,451, p >0,05).

Naszym drugim kluczowym odkryciem jest to, że okresy kojarzenia są znacznie dobrze przewidywane na podstawie długości sekwencji kropek lub linii niezawierających <Y> (p = 0,00236). Liczba znaków w sekwencji <Y> jest również predyktorem, ale jest znacznie mniej wiarygodna, osiągając dopiero istotność statystyczną (p = 0,0477). W wielokrotnej regresji logistycznej liczba znaków w sekwencji <Y> nie pozwala przewidzieć okresu kojarzenia (p = 0,878), podczas gdy liczba kropek i linii jest nadal wysoce wiarygodna (p = 0,00558). Dodanie liczby znaczników w sekwencji <Y> nie poprawia istotnie przewidywania okresów krycia (chi-kwadrat(1) = 2,451, p >0,05).

Nie znaleźliśmy statystycznie istotnych predyktorów wiosennych lub jesiennych okresów migracji.

Jedno pytanie, które może uderzyć czytelnika, dotyczy tego, czy poparcie dla naszej hipotezy rzeczywiście zależy od jednej grupy odstającej — ryby. Na przykład, spośród wszystkich gatunków, dla których mamy dane, miesiąc, w którym tarło łososia jest wyraźnie wyraźne w wieku 6, podczas gdy wszystkie inne gatunki mają typowe miesiące porodu między 1 a 3. Dlatego przeprowadziliśmy dodatkowe analizy wykluczające ryby ze zbioru danych . Nie było znaczących różnic w wynikach analiz z rybami lub bez ryb. Analizy te, wraz z dodatkowymi szczegółami statystycznymi, przedstawiono w dodatkowym materiale.