Wpływy wojen napoleońskich w Wielkiej Brytanii / Ruth Mather

Po krótkim i niespokojnym pokoju sformalizowanym w traktacie z Amiens (1802), Wielka Brytania wznowiła wojnę z napoleońską Francją w maju 1803 roku; działania wojenne miały trwać aż do zwycięstwa Brytyjczyków w bitwie pod Waterloo w 1815 r. Powrót do wojny wymagał wznowienia masowego zaciągu z poprzednich dziesięciu lat, zwłaszcza że ponownie nasiliły się obawy przed inwazją napoleońską. Korsykański generał Napoleon, który wkrótce został cesarzem, nie ukrywał swoich zamiarów inwazji na Wielką Brytanię iw 1803 roku zgromadził swoją ogromną „Armię Anglii” na wybrzeżach Calais, stwarzając widoczne zagrożenie dla południowej Anglii.

Upiększanie wojska

Chociaż obawy przed inwazją były bagatelizowane w satyrycznych grafikach, które kpiły z wielkości i siły Napoleona, dla wielu mężczyzn i kobiet te obawy były bardzo realne. Rzeczywiście, opinia publiczna stanęła za brytyjską armią do tego stopnia, że ​​historyk Linda Colley twierdzi, że brytyjska tożsamość została wykuta w tych latach. ^[1] W przypadku mężczyzn często wiązało się to ze szkoleniem z lokalnymi siłami ochotniczymi, które zostały utworzone w celu ochrony w przypadku udanego desantu we Francji. Niektóre kobiety znajdowały ujście dla patriotycznych lub charytatywnych impulsów w kampanii mającej na celu szycie mundurów dla żołnierzy, podczas gdy inne znajdowały być może mniej szlachetną przyjemność w społecznym wirowaniu, które otaczało obozy wojskowe i wnosiło ekscytację do skądinąd nudnej i powtarzalnej codzienności. Jane Austen W Dumie i uprzedzeniu uchwycono mocną mieszankę niebezpieczeństwa i przepychu, jaką wojskowi w efektownych, jaskrawych mundurach mogli wnieść do sennego miasteczka targowego, a nastrój ten odbijał się echem w wielu popularnych balladach i regularnych doniesieniach o ucieczce żołnierzy z miejscowymi dziewczynami. Fascynacja wojskowymi napędzała również rynek towarów pamiątkowych, zwłaszcza Nelsona i Wellingtona, rozbudowanych ilustrowanych historii bitew, zabawek i mody inspirowanej wojskiem. Wcześniej brytyjska kultura była podejrzliwa wobec armii lądowych, ale upiększanie żołnierzy pomogło zachęcić do zaciągania się w czasach, gdy było to bardzo potrzebne. Ta zwiększona rekrutacja i entuzjazm dla wojska pokazały siłę armii zarówno wrogowi, jak i niezadowoleniu w kraju.

Bieda i bezrobocie

Oprócz zwiększenia liczebności armii i marynarki wojennej, rząd brytyjski odpowiedział wzmocnieniem istniejącej obrony i budową nowych umocnień wzdłuż południowego wybrzeża, w szczególności wież Martello, które można oglądać do dziś. Te posiłki przyszły niemałym kosztem, a podatki ponownie podniesiono, aby sfinansować wysiłek wojenny. Wielu brytyjskich mężczyzn i kobiet zostało pozostawionych w rozpaczliwej nędzy z powodu wysokich podatków, gwałtownie rosnących cen żywności, bezrobocia spowodowanego ograniczeniami handlowymi w czasie wojny i zwiększonego wykorzystania maszyn oszczędzających siłę roboczą. Walki ekonomiczne zmusiły wielu mężczyzn do zaciągnięcia się do wojska. W popularnej balladzie z Lancashire „Jone O’Grinfelt” bohater ilustruje wybór między zaciągnięciem się a śmiercią głodową: Jone mówi żonie, że będzie „walczył z Hiszpanami lub Francuzami”, zanim spędzi kolejny dzień zmarznięty i głodny. ^[2]

Ballada nie wspomina o losie żon takich jak Jones. Oficjalnie polityka wojskowa dopuszczała tylko sześciu żonatych mężczyzn na kompanię, a wszyscy pozostali byli opłacani jak samotni mężczyźni. Sam książę Wellington sprzeciwiał się rekrutacji żonatych mężczyzn, protestując, że „pozostawiłoby to ich rodziny na śmierć głodową”. ^[3] Mimo to w opłakanych warunkach ekonomicznych wielu mężów i ojców wyraźnie czuło, że nie mają wielkiego wyboru, a ich żony i dzieci były zmuszone zdać się na własną pracę lub wsparcie parafii. Nie wszyscy byli gotowi biernie zaakceptować swoją sytuację, a późniejsze lata wojen napoleońskich charakteryzowały się strajkami, zamieszkami i luddyzmem w niektórych dotkniętych kryzysem obszarach, takich jak Yorkshire i Lancashire, z milicją sprowadzona w celu stłumienia wewnętrznego sprzeciwu.

Akcja powieści Charlotte Brontë Shirley (1849) rozgrywa się w latach 1811-1812 i przedstawia skutki wojny dla społeczności producentów sukna w Yorkshire, w której pracownicy młyna stali się tak rozpaczliwie biedni, że muszą rozważyć emigrację – nawet właściciel młyna jest pod znaczną presją, aby poślubić kobietę, której nie kocha, aby zabezpieczyć swoją sytuację finansową.

Literatura antywojenna

Wiele dzieł sztuki i literatury antywojennej koncentrowało się na zmaganiach zwykłych ludzi i zdolności wojny do zubożenia i rozdzielenia rodzin. Wycieczka Williama Wordswortha(1814) , na przykład, opowiada historię Margaret, której męża zmusza bieda do zaciągnięcia się do wojska, pozostawiając ją i ich dziecko, aby radzili sobie w trudnej sytuacji, w której w końcu oszalała, zastanawiając się, czy on kiedykolwiek wróci. Wiersz Anny Laetitii Barbauld „Tysiąc osiemset jedenaście” również mówił o kobietach cierpiących z powodu niepewności co do losu najbliższych i opisywał w apokaliptycznych kategoriach upadek handlu oraz rozprzestrzenianie się biedy i głodu we wszystkich walczących narodach. Podczas gdy wielu Brytyjczyków uważało, że wrogość była uzasadniona, aby odeprzeć ekspansjonistyczne cele Napoleona, Barbauld i inni kwestionowali moralność wojny, ostrzegając Wielką Brytanię, że „Ty, który podzielałeś winę, musisz dzielić nieszczęście”. ^[4]

Po wojnie

Po bitwie pod Trafalgarem w 1805 roku groźba inwazji francuskiej ustąpiła. Jednak Napoleon nadal odnosił sukcesy w swoich kampaniach na kontynencie, a ciągłe koszty odległej wojny zmęczyły nawet byłych entuzjastów. Nadzieje na lepsze życie po wojnie zostały zniweczone, a utrzymanie podatków i zalanie rynku pracy doprowadziły do ​​ciągłych niepokojów wśród ludzi pracy. Zaczęło się to wyrażać w tworzeniu zorganizowanych grup politycznych wzywających do lepszej reprezentacji politycznej. W 1819 roku Kobiece Towarzystwo Reformatorskie w Manchesterze potępiło „niesprawiedliwą, niepotrzebną i niszczycielską wojnę przeciwko wolnościom Francji”, stwierdzając, że „miało tendencję do trzykrotnego zwiększania własności ziemskiej ponad jej wartość i obciążania naszego ukochanego kraju ciężar podatkowy nie do pokonania”.^[5] Chociaż wojna rozpoczęła się z pozornym celem ochrony swobód Brytyjczyków, wielu z tych ludzi pytało, czy tylko skorumpowana arystokracja odniosła korzyści.

przypisy

[1] L. Colley, Brytyjczycy: wykuwanie narodu, 1707-1837. (Yale University Press, 2005).

[2] W popularnej balladzie z Lancashire „Jone O’Grinfelt” bohater ilustruje wybór między zaciągnięciem się do wojska a śmiercią głodową: Jone mówi swojej żonie, że będzie „walczył z Hiszpanami lub Francuzami”, zanim spędzi kolejny dzień zmarznięty i głodny.

[3] List księcia Wellington do pułkownika Torrensa, 28 stycznia 1811 r., cytowany w Jennine Hurl-Eamon, „Insights into Plebeian Marriage: Soldiers, Sailors, and their Wives in the Old Bailey Proceedings” w London Journal , 3.1 (2005) ), s. 24.

[4]  Anna Laetitia Barbauld, tysiąc osiemset jedenaście, wiersz (Londyn: J. Johnson & Co., 1812).

[5]  Przemówienie „Manchester Female Reformers” opublikowane w Manchester Observer , 31 lipca 1819, przedruk w Political Women, 1800-1850 , wyd. Ruth i Edmund Frow (London: Pluto, 1989), s. 25-26.