Streszczenie
Artykuł poświęcony jest tworzeniu i rozwojowi eko-miast, zwanych również „statecznymi miastami”. Ukazane w nim doświadczenia z tworzenia eko-miast w krajach świata są analizowane w trakcie badań. Proponowana jest klasyfikacja eko-miast oraz są rozważane podstawowe zasady ich funkcjonowania. Szczególną uwagę zwraca się na kształtowanie zamkniętego cyklu produkcyjnego z maksymalnym zwrotem nakładów na procesy technologiczne i zastosowanie technologii oszczędzających energię. Zdaniem autorki, tworzenie i rozwój takich osiedli przyczyni się w dużym stopniu do rozwiązania problemów środowiskowych współczesnej Europy. Poprawa środowiska, jakości warunków życia ludzi, poprawy zdrowia ludności i zapewnienie zdrowego stylu życia są możliwe w ramach eko-miasta. Autorka uważa, że tworzenie eko-miast jest możliwe w Rosji (podane są przykłady pierwszych projektów), ale autorka podkreśla, że w Rosji tendencja ta dopiero się rozpoczyna, a poza tym nie ma on uregulowań prawnych i wsparcia ze strony państwa.
matecconf_esci2018_01025Tłumaczenie tekstu [Załączone ilustracje są dostępne w PDF-ie]
1 Wprowadzenie
Współczesne miasto stanowi potężną infrastrukturę techniczną. Miasta są źródłem rozwoju cywilizacji, a jednocześnie stały się jednym z głównych zjawisk, odpowiedzialnych za degradację środowiska. We współczesnych miastach główna część wszystkich pozyskanych zasobów jest wydatkowana. Decyduje o tym znaczenie takiego przekształcenia miast, w którym stosowane są wyłącznie ekologiczne technologie utrzymania aktywności. Konieczne jest dokonanie „ekologicznej” rekonstrukcji miast, aby miasta zapewniały wysoką jakość życia ludzi nie ze szkodą dla planety przyrody dla dalszego rozwoju.
Eco-city, czyli stabilne miasto to osiedle, zaprojektowane z uwzględnieniem wpływu na środowisko. W takim mieście mieszkańcy dążą do minimalizacji zużycia energii, wody i żywności, do wykluczenia nieracjonalnej alokacji ciepła, zanieczyszczenia powietrza dwutlenkiem węgla (CO2) i metanem, a także zanieczyszczenia wody.
W Europie problemy środowiskowe osiedli są alarmujące od dawna. Ze względu na gęste zaludnienie istotne są kwestie ekologicznej przebudowy osiedla.
W krajach Ameryki Północnej i Południowej, a także w Australii duże zasoby terytorialne i dość zadowalająca sytuacja ekologiczna pozwalają
na zajmowanie się tymi zagadnieniami z mniejszą aktywnością. Szeroko w budowę ekowiosek angażują się prywatne organizacje charytatywne, wspierające ten proces, działają grupy tzw. „zielonych” i inne organizacje o orientacji ekologicznej.
W Rosji i krajach WNP, posiadających dość znaczne rezerwy zasobów ekologicznych, naturalnych i terytorialnych, proces ten również nie znalazł jeszcze wsparcia instytucji rządowych, rozwija się dzięki wysiłkom jednostek i niektórych organizacji. Teoretyczne zagadnienia ekologizacji i metody jej wdrażania na poziomie planowania dużych miast są dość aktywnie omawiane w prasie naukowej i na różnych konferencjach. Natomiast praktyczne działania w tym zakresie nie trafiły jeszcze na poziom planowania miasta [1, 2].
We współczesnej gospodarce nie ma jednoznacznego określenia terminu „eko-miasto” w użyciu naukowym. Pojęcie eko-miasta wprowadził po raz pierwszy amerykański konstruktor i ekolog Richard Redgister w 1978 roku. Według naukowca, eko-miasto to miasto przyjazne środowisku.
Później wkład w rozwój tematu eko-miasta wnieśli A.N. Tetior, Vang Rusong, Fam An Fyong itp.
Stabilne miasto może się utrzymać przy minimalnym uzależnieniu od otoczenia, i wytwarzać energię za pomocą odnawialnych źródeł. Głównym dążeniem mieszkańców eko-miasta jest redukcja śladu węglowego.
2 Metody
Przykłady pełnego przekształcenia tych lub innych obszarów miejskich znane są na całym świecie. Współczesna praktyka tworzenia eko-miast rozwijana jest od początku lat 1960 roku. Generalnie znalazła szerokie rozpowszechnienie w krajach Europy, Ameryki Płn, i Australii. Jednak kraje europejskie, a w szczególności Szwecja i Dania były najbardziej aktywne w dziedzinie budownictwa ekologicznego. Niemcy, Belgia i Norwegia uczestniczą w tym procesie. Ogólnie rzecz biorąc, prawie wszystkie kraje europejskie włączyły się w proces ekologizacji swoich miast [3].
Moreland (Australia). Obszar miejski Moreland na północy Melbourne ma program transformacji w terytorium „wolne od węgla”. Istnieją również inne wprowadzenia i oferty dotyczące transformacji w stabilne miasto.
Obszar miejski Melbourne. W ciągu ostatnich 10 lat przeprowadzono tam szereg działań mających na celu poprawę transportu publicznego i stworzono strefy oraz całe ulice wolne od samochodów.
Freiburg (Niemcy) jest często nazywany zielonym miastem. Znany jest z efektywnej gospodarki słonecznej. Region Vauban reprezentuje model stabilnego miasta. Buduje się tam domy, licząc na niski poziom zużycia energii, a cały obszar jest zaprojektowany jako „bezsamochodowy”.
Pod koniec 2007 roku rada miejska południowego Dublina (Irlandia) ogłosiła plany budowy Klonburris, nowego przedmieścia Dublina obejmującego do 15000 nowych domów, które zostaną zaprojektowane z uwzględnieniem najwyższych międzynarodowych standardów. Plan stworzenia Klonburris zawiera zestaw zielonych innowacji, takich jak wysoki poziom efektywności energetycznej, obowiązkowe odnawialne źródła energii do ogrzewania.
efektywność energetyczna, obowiązkowe odnawialne źródła energii do ogrzewania i wytwarzania energii elektrycznej, wykorzystanie wtórnych i stabilnych materiałów budowlanych, systemy scentralizowanego zaopatrzenia w ciepło, przydziały na produkcję żywności, a nawet zakaz stosowania bębnów suszarniczych (zamiast nich proponuje się zastosowanie suszenia naturalnego).
W 2010 roku Calgary (Kanada) zajęło pierwsze miejsce w rankingu ekologicznych miast planety za „doskonały poziom usług w zakresie usuwania odpadów, systemu kanalizacji i zaopatrzenia w wodę, w połączeniu z raczej niskim zanieczyszczeniem powietrza”. Badanie zostało przeprowadzone przez autorytatywną firmę zajmującą się monitorowaniem jakości życia Myorser.
2 Metody
Przykłady pełnego przekształcenia tych lub innych obszarów miejskich znane są na całym świecie. Współczesna praktyka tworzenia eko-miast rozwijana jest od początku lat 1960 roku. Generalnie znalazła szerokie rozpowszechnienie w krajach Europy, Ameryki Płn. i Australii. Jednak kraje europejskie, a w szczególności Szwecja i Dania były najbardziej aktywne w dziedzinie budownictwa ekologicznego. Niemcy, Belgia i Norwegia uczestniczą w tym procesie. Ogólnie rzecz biorąc, prawie wszystkie kraje europejskie włączyły się w proces ekologizacji swoich miast [3].
Moreland (Australia). Obszar miejski Moreland na północy Melbourne ma program transformacji w terytorium „wolne od węgla”. Istnieją również inne wprowadzenia i oferty dotyczące transformacji w stabilne miasto.
Obszar miejski Melbourne. W ciągu ostatnich 10 lat przeprowadzono tam szereg działań mających na celu poprawę transportu publicznego i stworzono strefy oraz całe ulice wolne od samochodów.
Freiburg (Niemcy) jest często nazywany zielonym miastem. Znany jest z efektywnej gospodarki słonecznej. Region Vauban reprezentuje model stabilnego miasta. Buduje się tam domy, licząc na niski poziom zużycia energii, a cały obszar jest zaprojektowany jako „bezsamochodowy”.
Pod koniec 2007 roku rada miejska południowego Dublina (Irlandia) ogłosiła plany budowy Klonburris, nowego przedmieścia Dublina obejmującego do 15000 nowych domów, które zostaną zaprojektowane z uwzględnieniem najwyższych międzynarodowych standardów. Plan stworzenia Klonburris zawiera zestaw zielonych innowacji, takich jak wysoki poziom efektywności energetycznej, obowiązkowe odnawialne źródła energii do ogrzewania.
efektywność energetyczna, obowiązkowe odnawialne źródła energii do ogrzewania i wytwarzania energii elektrycznej, wykorzystanie wtórnych i stabilnych materiałów budowlanych, systemy scentralizowanego zaopatrzenia w ciepło, przydziały na produkcję żywności, a nawet zakaz stosowania bębnów suszarniczych (zamiast nich proponuje się zastosowanie suszenia naturalnego).
W 2010 roku Calgary (Kanada) zajęło pierwsze miejsce w rankingu ekologicznych miast planety za „doskonały poziom usług w zakresie usuwania odpadów, systemu kanalizacji i zaopatrzenia w wodę, w połączeniu z raczej niskim zanieczyszczeniem powietrza”. Badanie zostało przeprowadzone przez autorytatywną firmę zajmującą się monitorowaniem jakości życia Myorser.
Eco-miasto Dongtan na trzeciej co do wielkości wyspie Chin w ujściu rzeki Jangcy w pobliżu Szanghaju. Według projektu miasta do 2010 roku miało się tam zmieścić 50 tysięcy mieszkańców, jednak jego deweloper wstrzymuje obecnie budowę.
Bulltrout (Szwecja) jest chyba jednym z najciekawszych przykładów. W Szwecji kwestie ekologicznego stylu życia są rozwiązywane na poziomie państwowym. W 1993 roku rząd zatwierdził „Ustawę o eko-cyklach”, która wyznaczyła początek nowego etapu w ochronie środowiska, wprowadzając „bezodpadowy sposób życia”. Ustawa mówi o potrzebie „badania natury i zmiany ideologii projektowania z liniowej na eko-cykliczną”. Według opinii szwedzkich ekspertów, eko-miasto to system społeczno-techniczny z lokalnym recyklingiem odpadów, kanalizacją, bezodpadowymi technologiami zaopatrzenia w ciepło i wodę, zaopatrzenia w energię elektryczną, wykorzystaniem energii słonecznej.
Można podać przykład kompletnego eko-miasta, w którym zasady ekologii społeczno-architektonicznej są raczej w pełni realizowane. Takim przykładem jest miasto Malmo zbudowane w 2007 roku.
Ryc. 1 The city of Malmo
Zmniejszenie emisji dwutlenku węgla do 2012 roku o 25% w porównaniu z 1990 rokiem stało się jednym z głównych zadań odbudowy Malmö jako eko-miasta. Cele zostaną osiągnięte poprzez wykorzystanie nowych technologii budowlanych, rozwój transportu publicznego, przechodzenie właścicieli samochodów na transport hybrydowy i samochody elektryczne, postęp energetyki alternatywnej i technologii energooszczędnych.
Przeplanowanie miasta odbywa się według obszarów. Jako jedną z pierwszych przydzielono zachodnią dzielnicę miasta, w której znajduje się port i doki dla statków. Ta część miasta musi całkowicie pokryć zapotrzebowanie na energię kosztem źródeł odnawialnych. Planowane jest „uratowanie” terenu portu, dzięki nowym systemom transportowym, które zmniejszą zależność portu od przewozów drogowych. Rower będzie głównym środkiem transportu miejskiego.
W Malmo energia słoneczna jest szeroko rozpowszechniona, jest to trzecie miasto w Szwecji pod względem liczby zużytych baterii słonecznych. Jeśli chodzi o liczby, to około 3,4 tys. m2 baterii słonecznych o łącznej mocy 500 kW. Ta energia elektryczna jest droższa niż ta wytwarzana przez elektrownie jądrowe. Szwedzi patrzą w przyszłość, wierząc, że energia słoneczna stanie się wkrótce korzystna ekonomicznie.
Baterie słoneczne zamontowano w szkołach, szpitalach, basenach, muzeach i innych obiektach mienia miejskiego, udowadniając, że państwo zaczyna zmieniać otaczający świat, zaczynając od siebie, a tym samym zmieniając opinię obywateli i przyzwyczajając ich do idei konieczność i celowość przejścia na alternatywne źródła energii [4, 5, 6].
Energia słoneczna w Malmo jest wykorzystywana na dwa sposoby:
1) do wytwarzania energii elektrycznej (ogniwa fotowoltaiczne),
2) do podgrzewania wody wykorzystywanej na potrzeby bytowe oraz do ogrzewania (kolektory słoneczne).
Modernizacja miasta Malmo nie jest projektem komercyjnym. Tym samym szwedzki rząd ma nadzieję na zwiększenie zainteresowania społeczeństwa na całym świecie odnawialnymi źródłami energii i nadanie impulsu do rozwoju badań naukowych w tej dziedzinie.
W Szwecji realizowany jest szeroki zakres zasad ekologicznej architektury i budownictwa: oszczędność energii, energia słoneczna, autonomiczne systemy podtrzymywania życia, intensywne rolnictwo i ogrodnictwo, przyjazne dla środowiska materiały budowlane z uwzględnieniem ich dalszego recyklingu, socjalizacja środowiska życia jest prowadzone itp.
Rosja ma własną historię tworzenia eko-miast.
Na początku lat 80-tych rozwinął się program „Ekopolicja”, w którym aktywnie uczestniczyli naukowcy o specjalnościach biologicznych i ekologicznych. Zgodnie z koncepcją programu Ekopolicja jest to osada nowego typu, która rozwija się zgodnie z przebiegiem naturalnych procesów. W tym przypadku główny nacisk położono na poprawę naturalnych podstaw miasta, krajobrazów miejskich i naturalnych. Poza tym środowisko społeczne
ukształtowało się miasto, prowadzono działalność edukacyjną i informacyjną wśród ludności. Brak było zauważalnych działań o charakterze urbanistycznym. Wdrażanie programu nadal trwa.
Od początku lat 90. w Nowosybirsku rozwijany jest program „Eko-dom”. Celem programu jest przeniesienie całego budownictwa indywidualnego w obwodzie nowosybirskim na budowę energooszczędnego, ekologicznego budownictwa mieszkaniowego i jednoczesne rozpoczęcie przebudowy istniejących mieszkań z wykorzystaniem technologii przyjaznych dla środowiska. Wstępnym etapem oficjalnej realizacji tych prac w praktyce jest przyjęcie programu rozwoju budownictwa energooszczędnego, ekologicznego
budowa na przedmieściach Nowosybirska w 1999 roku.
W programie przewidziana jest budowa domów jednorodzinnych, zaprojektowanych na zasadach architektury ekologicznej. Opracowano kilka projektów realizujących ideę ekomieszkania na przykładzie domów jednorodzinnych z prywatną działką. Zgodnie z oferowaną koncepcją, ekologiczne osiedle to przyjazny dla otaczającego środowiska, komfortowy, bardzo ciepły dom jednorodzinny lub blokowy z wydzieloną działką. Eko-domy wyposażone są we własny system ogrzewania, wykorzystujący oprócz zwykłego ogrzewania słonecznego dom oraz słoneczne podgrzewanie wody na potrzeby bytowe. Dlatego w pierwszym etapie sformułowano koncepcję eko-domu, zapewniającą dotychczas jedynie zmniejszenie obciążenia środowiska [7].
Od połowy lat 90. realizowany jest międzynarodowy projekt „Ekologiczne Miasta Przyszłości”. W ramach tego projektu odbywają się imprezy na rzecz zazielenienia historycznych miast Rosji, takich jak Tobolsk, Kiriszi, Tichwin itp. Koncepcja zazielenienia, zawarta w projekcie, będzie ogólnie zgodna z powszechnymi tendencjami przechodzenia do zrównoważonego rozwoju osiedli.
Nowe Stupino (Rosja) to pierwsze eko-miasto w fazie projektowania w Rosji. Projekt jest rozwijany przez rosyjską firmę deweloperską MR Group. Jest to pierwsze w Rosji pełnoprawne, niskie miasto satelickie z tanimi mieszkaniami, miejscami pracy i rozwiniętą infrastrukturą dla 55 000 mieszkańców. Miasto będzie położone w odległości 70 km od Moskwy Obwodnicy Autostrady na autostradzie M4 „Don”.
W Rosji nie ma jeszcze zrealizowanych projektów eko-miasta ani eko-odbudowy miast we współczesnym rozumieniu. Niemniej jednak niektóre organizacje, specjalizujące się w ekologicznym budownictwie mieszkaniowym, bardzo zbliżyły się do ich powstania.
Znane metody projektowania miast stałych obejmują [8-11]:
• Tworzenie różnych struktur rolniczych, miejsc w obrębie miasta (w centrum lub na przedmieściach) w celu ograniczenia drogi żywności z miejsca wzrostu do konsumenta końcowego;
• Wykorzystanie odnawialnych źródeł energii: generatorów wiatrowych, baterii słonecznych czy biogazu, powstającego ze ścieków; • Różne metody zmniejszania zapotrzebowania na klimatyzację, takie jak sadzenie drzew (zacienianie) i kolorowe doświetlanie powierzchni, urządzenie systemów wentylacji grawitacyjnej, zwiększanie obiektów wodnych i terenów zielonych do poziomu nie mniejszego niż 20% od plac miasta. Działania te mają również na celu walkę z „efektem wyspy termicznej” spowodowanej obfitością betonu i asfaltu, które powodują, że obszary miejskie są o kilka stopni cieplejsze niż otaczające je obszary wiejskie;
• Usprawnienie pracy transportu publicznego i zwiększenie stref pieszych (tworzenie przestrzeni publicznych) w celu zmniejszenia emisji spalin samochodowych;
• Optymalna gęstość zabudowy, aby transport publiczny był opłacalny, ale aby uniknąć tworzenia miejskich wysp ciepła;
• Ograniczenie rozwoju miast, poszukiwanie nowych dróg pozwalających jak najbardziej zbliżyć miejsca zamieszkania ludności do miejsc wykonywania pracy;
• Zielone dachy;
• Transport o zerowym poziomie emisji;
• Aktywny dom;
• Stałe miejskie systemy odwadniające;
• Energooszczędne systemy/urządzenia;
• Projektowanie ogrodów i krajobrazów z czystą ochroną.
3. Wyniki
Analiza dostępnych przykładów eko-miast pozwala na wyodrębnienie następujących typów.
1. „Zielone” eko-miasta. Cel polega na zwiększeniu lub zachowaniu środowiska miejskiego, tj. środowisko było bardziej zielone, urozmaicone, bardziej przyjazne dla mieszkańców miasta. Główne zadania to zwiększenie ilości i jakości stref pieszych, ochrona gruntów rolnych, identyfikacja obszarów wrażliwych ekologicznie, tworzenie parków przyrody dla reszty mieszkańców.
2. Eko-miasta „Pokonywanie granic” – miasta, którym zależy na pokonaniu ograniczeń biofizycznych, aby wzrost gospodarczy i wzrost poziomu konsumpcji były stabilne. Problemy miast tego typu dotyczą niedoboru ziemi pod budownictwo mieszkaniowe, zanieczyszczenie powietrza, braki czystej wody, zatłoczone drogi, miejsca do zakopywania odpadów, pogorszenie stanu wody w tutejszej rzece czy jeziorze, a także obawy związane z rosnącymi kosztami i zawodnością energii i paliwa. Dlatego nacisk kładzie się na zwiększenie przepustowości infrastruktury w celu zaspokojenia długoterminowych planów raczej wzrostu gospodarczego. Głównym zadaniem tego typu eko-miasta jest rozwinięta infrastruktura transportowa, system zaopatrzenia w wodę i kanalizacji, recykling odpadów. Ma to prowadzić do mniejszego zanieczyszczenia powietrza i środowiska wodnego.
3. „Zdrowe” eko-miasta, czyli miasta zawierające elementy zrównoważonego rozwoju, uznające prawo przyszłych pokoleń w planach rozwoju. Tym samym planowanie eko-miasta staje się rozszerzeniem polityki społecznej państwa. Historycznie środowisko miejskie zawsze było usuwane na dalszy plan w celu osiągnięcia krótkoterminowych celów społeczno-gospodarczych. Trzeci typ obejmuje korzyści ekonomiczno-społeczne przy jednoczesnym zapewnieniu długoterminowego zdrowia ekologicznego, gospodarowaniu zasobami i adaptacyjności środowiska.
Problemem eko-miasta jest więc zapewnienie zdrowego stylu życia i jakości życia mieszkańcom miasta, regionu, kraju i planety jako całości.
Do podstawowych zasad funkcjonowania eko-miasta muszą należeć:
• praca przedsiębiorstw przemysłowych w obiegu zamkniętym z maksymalnym powrotem do procesów technologicznych powstających odpadów gazowych, ciekłych i stałych; zapewnienie przetwarzania odpadów z gospodarstw domowych (ryc. 1);
Rys. 2. Cykl zamknięty z maksymalnym zwrotem eko-miast.
• wykorzystanie energooszczędnych technologii;
• korzystanie z ekologicznego transportu samochodowego;
• budowa niskiej zabudowy, wykorzystanie przestrzeni podziemnej pod urządzenia magazynów, garaży, parkingów, akumulatorów energii cieplnej oraz ogrodnictwo powierzchni pionowych i poziomych budynków i budowli (dachy trawników, ściany trawników, nasadzenia drzew i krzewów ogrodzenia, słupy oświetleniowe);
• projekty mieszkań z wyjściami w ogrodach zimowych, na werandy, kreacje kameralnych, obsadzonych drzewami i krzewami ogródków z altanami i sadami zbiorczymi;
• udział każdego mieszkańca w projektowaniu, budowie i wykończeniu ekodomu;
• utworzenie ekocentrum edukacji ekologicznej i edukacji ludności z salami kinowymi, salami wykładowymi, wystawami, wideocentrum, sklepami z grami ekologicznymi, ogrodami zoologicznymi, akwariami, szklarniami.
4. Dyskusja
Teraz definicję redystrybutora zaczęto rozpatrywać w szerszym znaczeniu i określać ekomiasto jako miasto, które jest w stanie samodzielnie zaopatrywać się w żywność i energię, a jednocześnie obszar dostępny pod zabudowę, a więc strefę mieszkaniową, musi być, jeśli to możliwe, jak najmniejszy.
Według rosyjskiego naukowca A.N. Tetior, eko-miasto to miasto zbudowane na zasadach przyjazności dla środowiska, które jest w równowadze ekologicznej z naturą i nie jest wyrwane przez naturalne ekosystemy, nie zanieczyszcza przyrody i jest penetrowane przez zielone kanały z niszami dla życia dzikie zwierzęta, z ekologiczną zabudową i zazielenieniem wszelkiej aktywności mieszkańców, z wysoką jakością życia, systemem edukacji ekologicznej, edukacji i zaangażowania wszystkich mieszkańców w proces zazieleniania ich życia i aktywności.
Jeden z chińskich badaczy koncepcji eko-miasta, profesor Pekińskiego Centrum Badawczego Nauk Ekologicznych, Vang Rusong, definiuje je jako jednostkę administracyjną, posiadającą produktywny ekonomicznie i ekologicznie efektywny przemysł, systematycznie odpowiedzialną i społecznie harmonijną kulturę, zarówno fizycznie piękny, jak i funkcjonalnie odzyskany krajobraz. Celem rozwoju eko-miasta według niego jest planowanie, projektowanie i budowa miasta jednolitego strukturalnie z uwzględnieniem procesu jego metabolizmu i stabilności funkcjonalnej poprzez kultywowanie ekologicznego krajobrazu, proekologiczny przemysł i proekologiczną kulturę [12]. , 13]. W Europie Zachodniej rząd aktywnie
bierze udział w procesach zazieleniania miast. Wydawane są ustawy mające na celu uregulowanie tych spraw (np. w Szwecji), prowadzona jest polityka subsydiowania badań naukowych, wspierania finansowego, organizacyjnego i prawnego osób i organizacji uczestniczących w budowie i przebudowie eko -miasto odbywa się 14-20]. W Europie powstawały i działają zarówno instytuty naukowe, jak i ośrodki badawcze, specjalizujące się w pracach w tym zakresie (Europejska Akademia Środowiska Miejskiego itp.).
5. Wniosek
Analiza tradycyjnych doświadczeń i osiągnięć nowoczesnych technologii pozwoliła na zdefiniowanie eko-domu jako systemu zdolnego do szybszego zwiększania zasobów ekologicznych niż ekosystemy naturalne.
W Federacji Rosyjskiej proces ten nie wykracza jeszcze poza projektowanie i budowę niektórych eko-domów. Jest czas działania doświadczeń w tej dziedzinie, kumulacja środków organizacyjnych i finansowych. Prawdopodobnie w niedalekiej przyszłości wielu organizacjom uda się przeprowadzić w praktyce budowę eko-miast. Jednak rozwój zazieleniania miast odbywa się w Rosji na ogół głównie dzięki wysiłkom naukowców. Instytucje rządowe wykazują raczej bierny udział w tych pracach i pomimo faktu, że niektóre zapisy, zgodne koncepcje zrównoważonego rozwoju osiedli, znajdują odzwierciedlenie w dokumentach legislacyjnych Federacji Rosyjskiej, aktywna polityka państwa w tej dziedzinie nie jest jeszcze prowadzona.
Bibliografia
1. S. Joss, R. Cowley, M. de Jong, Tomorrow’s City Today: Prospects for Standardising
Sustainable Urban Development (University of Westminster, London, 2015)
2. European Centre for environment and health, ENHIS, Grant Agreement SPC 2003112
between the European Commission, (Bonn, Germany, 2005)
3. M. Roseland, Cities 14(4), 197–202 (1997)
4. D. Devuyst, How green is the city? (Columbia University Press, New York, 2001)
5. A. Zinatullin, E. Chibisova, Strategy of sustainable development of regions of Russia 5,
324-328 (2011)
6. S. Moffatt, N. Yabuki, H. Maruyama, World Bank Publications 2, 170 (2010)
7. E. Chibisova, Journal of International Scientific Publications: Economy & Business 5-
2, 600 (2015)
8. F. Caprotti, Cities 36, 10-36 (2014)
9. M.A. Bahauovna, M.A. Bahauovna, International Journal of Applied Engineering
Research 11(9), 6808-6816 (2016)
10. J. R Krebs, J.D. Wilson, R. B. Bradbury, G.M. Siriwardena, Nature 400, 6745 (1999)
11. E. Chibisova, T. Meshcheryakova, Science Krasnoyarya 6(2-2), 146-148 (2017)
12. А.Tetio, Urban ecology (Academy, Moscow, 2008)
13. A. Mottaeva, World of economy and law 11, 7-14 (2011)
14. T. Meshcheryakova, Economy and entrepreneurship 8 (37), 334-336 (2013)
15. C.R. Palamar, Human Ecology Review 15 (1), 82–94 (2008)
16. M. Rakočević, S. Popović, N. Ivanišević, Composites Part B 122, 202-218 (2017) doi:
10.1016/ j.compositesb.2017.03.044
17. N. Brookes, N. Ivanišević, A. Lukasiewicz, T. Sainati, C. lo Storto, Special Purpose
Entities in Megaprojects, Transport and Urban Development, Action megaproject TU
1003 (University of Leeds, 2015) ISBN 978-0-9576805-3-1
18. M. Petronijević, A. Nikolić, M. Mikić, N. Ivanišević, Ahp Based Contractor Selection
Procedure For Highway Infrastructure Projects In Serbia, 12th International Conference
Organization, Technology and Management in Construction OTMC 2015, 206-214
(2015) ISBN 978-953-7686-06-2
19. O. Kalinina, O. Valebnikova, Advances in Intelligent Systems and Computing, 692,
pp 1315-1322 (2018) DOi – 10.1007/978-3-319-70987-1_139
20. Zaychenko, S. Gutman, O. Kalinina, Advances in Intelligent Systems and Computing,
692, pp 453-462 (2018) DOi – 10.1007/978-3-319-70987-1_48.
Elena Vasilyeva 1,*
1 Moscow State University of Civil Engineering, 129337, 26, Yaroslavskoye Shosse, Moscow, Russia.
Eko-miasto lub „miasto stabilne” jako sposób na poprawę warunków życia ludności miejskiej
© The Authors, published by EDP Sciences. This is an open access article distributed under the terms of the Creative Commons
Attribution License 4.0 (http://creativecommons.org/licenses/by/4.0/).
Obraz wyróżniający: Znajdujące się w Calgary Foothills Medical Center to największy szpital w prowincji Alberta. By Ucalgaryoval – Own work, CC BY-SA 4.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=81081972
