„Była grupa zdolnych ludzi, ale pozabijali się nawzajem”: Czterdzieści lat później korsykańska walka / Cecylia Rossi

[Wydarzenia odnoszące się do historii Korsyki prezentujemy na łamach WOBEC w pewnym sensie od końca. Poniższy artykuł odnosi się bowiem do walki społeczeństwa tej wyspy o autonomię pod koniec XX i w XXI wieku. Walka ta trwa jednak już od stuleci, szczególnego wymiaru nabrała w XVIII wieku, kiedy to udało się Korsykanom wyzwolić spod zależności od Wenecji. Jak zwykle w walce o niepodległość nielicznych społeczeństw w walkę tę włączyły się wielkie mocarstwa, wówczas głównie królestwo Francji (później Francuska Republika i Cesarstwo) oraz Królestwo Wielkiej Brytanii. Tamtymi wydarzeniami zainteresowałem się zajmując się postacią Napoleona Bonaparte. Niewielu z nas wie np. że model sięgania po władzę i jej zdobycia oraz utrzymania przyszły cesarz zaczerpnął studiując historię władców starożytnych, ale też i swej ojcowizny. W 1736 roku walcząc z Wenecją korsykańscy powstańcy wybrali na króla Korsyki króla Theodora von Neuhoffa, niemieckiego awanturnika, który w swej wcześniejszej „karierze był m. in. żołnierzem, agentem i dyplomatą. Po przegranej walce Theodor von Neuhoff, próbował kupczyć uzyskaną koroną. To ciekawe wydarzenia i zapewne wrócimy do nich na łamach WOBEC, tym bardziej, że walka Korsyki o autonomię wciąż się toczy, choć w ramach Unii Europejskiej powinna utracić (i traci) swój zbrojny charakter. Tym bardziej, że z czasem przestaną się w to mieszać państwa, w których wciąż żywe są wpływy nacjonalistyczno-imperialne.

Piotr Kotlarz]

Powstanie walki zbrojnej

W nocy 22 sierpnia 1975 r. Grupa około dwudziestu mężczyzn, na czele której stał lider Action Régionale Corse (ARC), Edmond Siméoni, zajęła winnicę pied noir w Aléria na wschodnim wybrzeżu Korsyki. Zajęcie winnicy miało na celu potępienie rzekomej korupcji finansowej jej właściciela, Henriego Depeille’a, który – podobnie jak wielu innych pieds noirs (francuskich osadników w Algierii) – skorzystał na szeroko zakrojonej redystrybucji ziemi dokonanej przez państwo francuskie po uzyskaniu przez Algierię niepodległości. Rząd faworyzował również pied noir w dystrybucji dotacji do gruntów, jeszcze bardziej marginalizując korsykańskich rolników. Okupacja została zaogniona przez rozmieszczenie w ciągu kolejnych dni samochodów opancerzonych, helikopterów i tysiąca dwustu ludzi z Compagnie Républicaine de Sécurité (CRS), państwowej policji bezpieczeństwa.

Wynikająca z tego konfrontacja zakończyła się śmiercią dwóch mężczyzn z CRS i poważnym zranieniem członka ARC. Niedługo potem ARC została rozwiązana, a Simeoni skazany na pięć lat więzienia. Wydarzenia te stałyby się katalizatorem 40-letniego konfliktu, w szczególności między Front de Libération Nationale Corse (FLNC) a państwem francuskim.

Odpowiedź państwa

W latach 80. prawicowy minister spraw wewnętrznych Charles Pasqua (pochodzący z Korsyki) prowadził na wyspie wyraźną politykę represji, obejmującą masowe aresztowania i wyroki skazujące , a także silną obecność policji naziemnej. Podejście to zostało złagodzone wraz z nadejściem rządu socjalistycznego w 1986 r. i Pierre’em Joxe jako nowym ministrem spraw wewnętrznych, który wewnętrznie wierzył w polityczne rozwiązanie konfliktu.

Negocjując z wybranymi przedstawicielami Korsyki i tajnymi nacjonalistami, rząd francuski przyjął selektywną politykę dialogu. Priorytetowo potraktowała FLNC Historique (która odłączyła się od drugiej połowy FLNC w 1990 r.), Która podzieliła obóz nacjonalistów. Przyczyniłoby się to do katastrofalnych bratobójczych wojen w ruchu nacjonalistycznym.

„Była grupa zdolnych ludzi, ale pozabijali się nawzajem”

Ogólnie rzecz biorąc, walka zbrojna straciła swój potencjał z trzech powodów.

Po pierwsze, nieco paradoksalnie, ponieważ ruch zyskiwał coraz większą popularność w latach 80., miał trudności z zorganizowaniem się i utrzymaniem. Do ruchu przyłączyło się wielu nowych rekrutów , zwłaszcza w okresie represji, które doprowadziły do ​​fragmentacji, dezorganizacji i przepaści w wizji politycznej.

Pantaléon Alessandri, jeden z założycieli FLNC, stwierdza:

– Na początku mówiliśmy, lewica, prawica, nieważne, nie mówmy o tym, zobaczymy, kiedy wygramy. Ale szybko zdaliśmy sobie sprawę, że w pewnym momencie konieczne jest uwzględnienie przynależności politycznej… Aby nie dzielić ruchu nacjonalistycznego, powinniśmy byli zorganizować się w przynależność polityczną. A tutaj… musi chodzić o stosunki władzy… i o to też chodzi na Korsyce”.

W miarę jak ruch się rozwijał, nieuchronnie potrzebował więcej funduszy. W 1982 roku FLNC stworzyło impôt revolutionnaire (podatek rewolucyjny), który składał się z podatku pobieranego od lokalnych firm z obietnicą ochrony w zamian. Niektórzy odmówili. Jak widać w skandalu Sperone , kiedy właściciel ośrodka Sperone odmówił zapłacenia czterech milionów franków rewolucyjnego podatku „należnego” FLNC w 1996 r., FLNC zaatakowało luksusową posiadłość.

Chociaż FLNC twierdziło, że ataki te były usprawiedliwione tym, że zwalczały (bardzo realną) korupcję finansową na Korsyce, dla wielu nacjonalistów degenerowało się w ruch typu mafijnego .

Po drugie, tajny ruch nacjonalistyczny na przestrzeni lat stracił kontakt z ludźmi, których zamierzał zmobilizować w walce o niepodległość. Alessandri wyjaśnia utworzenie FLNC z bardzo ograniczonymi środkami, którymi dysponowała w 1975 roku. Bojownicy uzyskali dostęp do broni w składnicy broni pozostawionej po drugiej wojnie światowej. Mieli na sobie dżinsy i prawie nie zakrywali twarzy. Nie chcieli pokazywać broni, pozycjonując się jako ruch „polityczny”.

Jednak ruch, według niego, „sprofesjonalizował się” . Przywódcy zdobywali coraz bardziej wyrafinowaną broń, której nieodpłatnie używali jako pokazu siły – zwłaszcza podczas konferencji Tralonca 12 stycznia 1996 r., Kiedy około 600 zakapturzonych bojowników zebrało się w pokazie broni, aby ogłosić trzymiesięczny rozejm.

Aleksander kontynuuje:

„To, za co obwiniam dzisiejsze ruchy, takie jak IRA, ETA czy FLN – w końcu wszystkie zachowywały się tak samo – to stworzenie tajnego ruchu na wzór stalinowski, gdzie partia dominuje i wszystkim zarządza. Była oświecona awangarda, która chciała walczyć, ale w pewnym sensie w pewnym momencie trzeba wezwać ludzi do walki. A te tajne ruchy, bo chciały wszystko kontrolować od A do Z, przestały nawoływać ludzi. Ponieważ kiedy wzywamy ludzi, ludzie walczą. Ale problem z ludźmi polega na tym, że nie wiemy, jaki będzie wynik. I rewolucja, nie wiemy jak się zaczyna, ani dlaczego, czasami nie wiemy kosztem tego, kto to jest i nie wiemy, co będzie na końcu”.

Wreszcie bratobójcza wojna lat 90. dopełniła upadku ruchu zbrojnego. Przemoc nie była już środkiem walki o niepodległość wymierzonym w infrastrukturę państwową, ale raczej narzędziem prywatnego wymiaru sprawiedliwości i wyrównania rachunków. Wynikało to bezpośrednio z wyżej wspomnianej polityki podziału państwa, prowadzącej do tego, że każda grupa twierdziła, że ​​jest uprawnionym rzecznikiem wobec państwa.

FLNC przeżyło kryzys związany z kontynuacją walki zbrojnej iw latach 90. około dwudziestu nacjonalistów zostało zabitych przez swoich rzekomych braci. Alessandri mówi wprost: „Była grupa zdolnych ludzi, ale pozabijali się nawzajem”.

Ta sytuacja pragnienia osobistej władzy , wewnętrznych podziałów i zamieszania doprowadziła do niesławnego morderstwa prefekta Erignaca w 1998 roku, incydentu, który uwydatnił sytuację absolutnego zamieszania w świecie nacjonalistów w latach 90. -sytuacja mafijna” .

Wreszcie w 1998 r. prefekt (przedstawiciel państwa we francuskich regionach) został zamordowany przez anonimową grupę za współpracę z rządową polityką podziału wyspy. Morderstwo Erignaca wywołało szczególne oburzenie w społeczeństwie Korsyki, a bardziej ogólnie wśród Francuzów. Był to pierwszy przypadek takiego traktowania przedstawiciela państwa we Francji od czasów drugiej wojny światowej. Po zabójstwie Erignaca 40 000 Korsykanów demonstrowało z 240 000 mieszkańców. Sytuacja była już nie do zaakceptowania.

„Wygraliśmy bitwę idei”

Ta historia jest często zapominana lub przemilczana, ale historia walki na Korsyce ma znaczenie sama w sobie i jako wgląd w to, jak ruch polityczny może przerodzić się w konflikt zbrojny i jak często droga do pokoju jest złożona i wielowarstwowa. Pomimo tej historii kryzysu w zbrojnym ruchu nacjonalistycznym, coraz więcej wybranych przedstawicieli i Korsykanów opowiada się dziś za autonomią wyspy. Rzeczywiście, żądania autonomii wysuwane przez nacjonalistyczną partię Corsica Nazione i Corsica Libera stały się w ostatnich dziesięcioleciach coraz bardziej powszechne.

Jean-Guy Talamoni, przywódca Corsica Libera, stwierdza, że ​​„[widzimy] idee należące do nacjonalistów, które są dziś podzielane przez korsykańskie elity polityczne i większość mieszkańców Korsyki. Wygraliśmy bitwę idei.

Na przykład nacjonaliści poprosili o przedyskutowanie amnestii dla korsykańskich więźniów politycznych, zwłaszcza tych odpowiedzialnych za zamordowanie prefekta w 1998 roku. W ostatnim głosowaniu w tej sprawie 48 wybranych przedstawicieli opowiedziało się za otwarciem dyskusji z 51 w zgromadzeniu Korsyki.

Ponadto, dążąc do decentralizacji, prezydent Francji François Hollande niedawno zaakceptował połączenie dwóch departamentów Korsyki w jeden region. Chociaż stosunki z kontynentem wciąż nie są proste, wybrani przedstawiciele stale wspierają inicjatywy państwa. Nicolas Sarkozy mówił ostatnio o możliwości włączenia Korsyki do francuskiej konstytucji, za czym od dawna opowiada się Corsica Libera.

Oprócz zwiększonego poparcia elit politycznych dla tego, co kiedyś było skrajnymi roszczeniami, szersze społeczeństwo również poparło te inicjatywy. W przeciwieństwie do ruchów nacjonalistycznych, takich jak Bretończycy w Bretanii, młodzi ludzie na Korsyce są coraz bardziej przychylni autonomistycznym roszczeniom – często ku niezadowoleniu starszych pokoleń.

Wybrani przedstawiciele w terenie oszacowali, że zdecydowana większość młodych ludzi należy do ruchu autonomistycznego, podczas gdy Xavier Crettiez twierdzi  , że ci ludzie rzucają wyzwanie tradycyjnym elitom osadzonym w klientelizmie – gdzie przysługi są wymieniane na głosy między Korsykanami a ich wybranymi przedstawicielami.

Jak to wytłumaczyć po rozlewie krwi w walce zbrojnej? Może dlatego, że Korsykanie odrzucili środki stosowane przez FLNC, ale nie cele. Stąd autonomię można sobie wyobrazić na innych warunkach, jak niedawne formalne porzucenie walki zbrojnej przez FLNC .

W hiperscentralizowanym państwie francuskim, odziedziczonym po monarchii absolutystycznej, coraz bardziej popularne jest dążenie do uznania specjalnego statusu Korsyki. Podobnie jak w katalońskim regionie w Hiszpanii, gdzie wyniki ostatnich wyborów parlamentarnych dały duże poparcie partiom niepodległościowym, państwo francuskie będzie musiało przyjąć nowe podejście do kwestii, gdy głos ludu zostanie usłyszany – zwłaszcza w zbliżające się wybory regionalne na Korsyce w grudniu.

Zbrojna walka o niepodległość Korsyki osiągnęła swoje granice, gdy pod koniec lat 90. przekształciła się w sytuację mafijną i straciła z oczu swój cel polityczny. Skutki frakcyjności, osobistych waśni i podziałów będą znane tym, którzy przyjrzeli się na przykład złożonej historii IRA. Mimo że przemoc została powszechnie odrzucona przez Korsykanów, historia się nie skończyła, a głód autonomii rośnie. Chociaż zmieniły się sposoby ubiegania się o autonomię, roszczenia te pozostają nienaruszone, a „kwestia korsykańska” nie została jeszcze rozwiązana.

Jeśli podobał Ci się ten artykuł, rozważ polubienie Czy Europie się uda? na Facebooku i śledź nas na Twitterze @oD_Europe

Link do artykułu: https://www.opendemocracy.net/en/can-europe-make-it/there-was-group-of-capable-people-but-they-killed-each-other-corsica/

Ten artykuł został opublikowany na licencji Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International. Jeśli masz jakiekolwiek pytania dotyczące ponownej publikacji, skontaktuj się z nami. Sprawdź poszczególne obrazy, aby uzyskać szczegółowe informacje na temat licencji.