Diogenes: Tworzenie cnoty z ubóstwa w starożytnej Grecji / Kurator/recenzja: Matthew A. McIntosh. Brewminate: odważne połączenie wiadomości i pomysłów

Diogenes (1882), by John William Waterhouse / Art Gallery of New South Wales, Wikimedia Commons

Żebrał, żeby zarabiać na życie i często spał w dużym ceramicznym słoju, czyli pithosie, na rynku.

Wprowadzenie

Diogenes, znany również jako Diogenes Cynik, był greckim filozofem i jednym z założycieli filozofii cynickiej. Urodził się w Sinope, jońskiej kolonii na wybrzeżu Morza Czarnego w dzisiejszej Turcji[1] w 412 lub 404 r. p.n.e., a zmarł w Koryncie w 323 r. p.n.e.[2].

Diogenes był postacią kontrowersyjną. Jego ojciec zarabiał na życie biciem monet, a Diogenes został wygnany z Sinope, gdy zajął się obniżaniem wartości waluty.[1] Po wygnaniu przeniósł się do Aten gdzie poddał krytyce wiele kulturowych konwencji miasta. Wzorował się na przykładzie Heraklesa i wierzył, że cnota lepiej objawia się w działaniu niż w teorii. Wykorzystał swój prosty styl życia i zachowanie do krytykowania wartości społecznych i instytucji tego, co postrzegał jako skorumpowane, zdezorientowane społeczeństwo. Miał reputację śpiącego i jedzącego, gdziekolwiek się wybrał, w bardzo nietradycyjny sposób, i zajął się hartowaniem siebie wbrew naturze. Deklarował się jako kosmopolita i obywatel świata, a nie jako wierny jednemu miejscu. Istnieje wiele opowieści o tym, jak podążał śladami Antystenesa i stał się jego „wiernym psem”.[3]

Diogenes uczynił cnotę z ubóstwa. Żebrał na życie i często spał w dużym ceramicznym słoju lub pithosie na rynku.[4] Stał się znany ze swoich filozoficznych wyczynów, takich jak noszenie lampy w ciągu dnia, twierdząc, że szuka mężczyzny (często tłumaczone w języku angielskim jako „szukanie uczciwego człowieka”). Krytykował Platona, kwestionował jego interpretację Sokratesa i sabotował jego wykłady, czasami rozpraszając słuchaczy poprzez przynoszenie jedzenia i jedzenie podczas dyskusji. Diogenes był również znany z tego, że kpił z Aleksandra Wielkiego, zarówno publicznie, jak i w twarz, gdy ten odwiedził Korynt w 336 r. p.n.e.[5][6][7].

Diogenes został schwytany przez piratów i sprzedany w niewolę, ostatecznie osiedlając się w Koryncie. Tam przekazał swoją filozofię cynizmu Kratesowi, który nauczył jej Zenona z Citium, który przekształcił ją w szkołę stoicyzmu, jedną z najtrwalszych szkół filozofii greckiej. Żadne pisma Diogenesa nie przetrwały, ale istnieją pewne szczegóły jego życia z anegdot (chreia), zwłaszcza z książki Diogenesa Laërtiusa Żywoty i opinie wybitnych filozofów i kilka innych źródeł[8].

Życie

Nic nie wiadomo o wczesnym życiu Diogenesa, z wyjątkiem tego, że jego ojciec, Hicesias, był bankierem.[9] Wydaje się prawdopodobne, że Diogenes został również przystąpił do biznesu bankowego, pomagając swojemu ojcu.

W pewnym momencie (dokładna data nie jest znana) Hicesias i Diogenes zaangażowali się w skandal związany z fałszowaniem lub debetowaniem waluty[10], w związku z czym został wygnany z miasta i stracił obywatelstwo oraz wszystkie swoje dobra materialne[11][12]. [Ten aspekt historii wydaje się być potwierdzony przez archeologię: w Sinope odkryto dużą liczbę zniszczonych monet (rozbitych dużym stemplem dłuta) pochodzących z połowy IV wieku p.n.e., a inne monety z tamtych czasów noszą imię Hicesias jako urzędnika, który je wybił[13]. [W tym czasie w Sinope krążyło wiele fałszywych pieniędzy.[11] Monety zostały celowo zniszczone, aby uczynić je bezwartościowymi jako prawny środek płatniczy.[11] Sinope było przedmiotem sporu między frakcjami pro-perskimi i pro-greckimi w IV wieku, a za tym aktem mogły stać motywy polityczne, a nie finansowe.

W Atenach

Według jednego z podań[12] Diogenes udał się do wyroczni w Delfach, aby poprosić ją o radę i powiedziano mu, że powinien „zniszczyć walutę”. Po klęsce w Sinope Diogenes zdecydował, że wyrocznia oznaczała, że powinien zniszczyć walutę polityczną, a nie rzeczywiste monety. Udał się do Aten i postawił sobie za cel podważanie ustalonych zwyczajów i wartości. Twierdził, że zamiast zastanawiać się nad prawdziwą naturą zła, ludzie polegają jedynie na zwyczajowych interpretacjach. To rozróżnienie między naturą („physis”) a zwyczajem („nomos”) jest ulubionym tematem starożytnej filozofii greckiej, który Platon podejmuje w Republice, w legendzie o Pierścieniu Gygesa[14].

Diogenes przybył do Aten z niewolnikiem o imieniu Manes, który wkrótce potem uciekł od niego. Z charakterystycznym dla siebie humorem, Diogenes odrzucił swój zły los, mówiąc: „Jeśli Manes może żyć bez Diogenesa, dlaczego nie Diogenes bez Manesa?”[15] Diogenes wyśmiewałby taką relację skrajnej zależności. Uważał, że postać mistrza, który nie może nic zrobić dla siebie, jest pogardliwie bezradna. Przyciągnęło go ascetyczne nauczanie Antystenesa, ucznia Sokratesa. Kiedy Diogenes poprosił Antystenesa o mentoring, Antystenes zignorował go i podobno „w końcu pobił go swoją laską”[1]. Diogenes odpowiedział: „Uderz, bo nie znajdziesz wystarczająco twardego drewna, by trzymać mnie z dala od ciebie, tak długo, jak myślę, że masz coś do powiedzenia”[1]. „Diogenes został uczniem Antystenesa, pomimo brutalności, z jaką został początkowo przyjęty[16]. To, czy obaj kiedykolwiek się spotkali, jest nadal niepewne[17][18][19], ale przewyższył swojego mistrza zarówno pod względem reputacji, jak i surowości swojego życia. Uważał, że jego unikanie ziemskich przyjemności stanowi kontrast i komentarz do współczesnych zachowań Ateńczyków. Postawa ta opierała się na pogardzie dla tego, co uważał za głupotę, udawanie, próżność, samooszukiwanie się i sztuczność ludzkiego postępowania.

Historie opowiadane o Diogenesie ilustrują logiczną spójność jego charakteru. Wyleczył się z pogody, mieszkając w glinianym słoju na wino[4][20] należącym do świątyni Cybele[21]. Zniszczył pojedynczą drewnianą miskę, którą posiadał, widząc chłopca pijącego z zagłębienia jego rąk. Następnie wykrzyknął: „Głupiec ze mnie, że przez cały ten czas nosiłem zbędny bagaż!”[22][23] Jedzenie na rynku było sprzeczne z ateńskimi zwyczajami, a mimo to jadł tam, ponieważ, jak wyjaśnił, gdy został upomniany, to właśnie w czasie, gdy był na rynku, czuł się głodny. Zwykł przechadzać się w pełnym świetle dnia z lampą; zapytany, co robi, odpowiadał: „Szukam człowieka.”[24] (Współczesne źródła często mówią, że Diogenes szukał „uczciwego człowieka”, ale w starożytnych źródłach jest po prostu „szukający człowieka” – „ἄνθρωπον ζητῶ”.[1] Nierozsądne zachowanie ludzi wokół niego oznacza, że nie kwalifikują się oni jako ludzie). Diogenes szukał istoty ludzkiej, ale podobno nie znalazł nic poza łajdakami i złoczyńczami[25].

Według Diogenesa Laërtiusa, kiedy Platon podał z przymrużeniem oka[26] definicję człowieka jako „nieopierzonego dwunoga”, Diogenes oskubał kurczaka i przyniósł go do Akademii Platona, mówiąc: „Oto! Przyniosłem wam człowieka”, więc Akademia dodała do definicji „z szerokimi płaskimi paznokciami”[27].

W Koryncie

Zgodnie z  historią, która wydaje się pochodzić od Menippusa z Gadary, ^[28]  Diogenes został schwytany przez piratów podczas podróży na Eginę i sprzedany jako niewolnik na Krecie Koryntyjczykowi imieniem Xeniades. Zapytany o zawód, odpowiedział, że nie zna innego zawodu niż rządzenie ludźmi i że chce zostać sprzedany człowiekowi, który potrzebuje pana. Kseniadesowi spodobał się jego duch i zatrudnił Diogenesa, aby uczył jego dzieci. Jako wychowawca dwóch synów Kseniadesa ^[29] mówi się, że do końca życia mieszkał w Koryncie, które poświęcił głoszeniu doktryn cnotliwej samokontroli. Istnieje wiele historii o tym, co właściwie przydarzyło mu się po czasie spędzonym z dwoma synami Xeniadesa. Istnieją historie mówiące, że został uwolniony po tym, jak stał się „ukochanym członkiem rodziny”, jedna mówi, że uwolniono go niemal natychmiast, a jeszcze inna twierdzi, że „zestarzał się i zmarł w domu Kseniadesa w Koryncie”. ^[30]  Mówi się nawet, że wygłaszał wykłady dla dużej publiczności podczas igrzysk istmijskich. ^[31]

Chociaż większość opowieści o jego życiu w dzbanie ^[4]  ma miejsce w Atenach, istnieją pewne relacje o jego życiu w dzbanie w pobliżu gimnazjum Craneum w Koryncie:

Wieść o maszerowaniu Filipa na miasto wywołała wrzawę w całym Koryncie; jeden odnawiał swoją broń, drugi woził kamienie, trzeci łatał mur, czwarty wzmacniał blanki, każdy w jakiś sposób przydał się. Diogenes, nie mając nic do roboty – oczywiście nikt nie myślał o zatrudnieniu  go  – wzruszył się tym widokiem,  podniósł swój płaszcz filozofa i zaczął energicznie toczyć swoje mieszkanie w dzbanie w górę i w dół. Znajomy zapytał go z jakiego powodu tak czyni i otrzymał wyjaśnienie: „Nie chcę, żeby uważano mnie za jedynego próżniaka w tak ruchliwym tłumie; Przemieszczam dzban, żeby być jak wszyscy.” ^[32]

Diogenes i Aleksander

To właśnie w Koryncie miało odbyć się spotkanie Aleksandra Wielkiego z Diogenesem. ^[33]  Te historie mogą być apokryficzne. Z relacji Plutarcha i Diogenesa Laertiusa wynika, że ​​zamienili między sobą tylko kilka słów: podczas gdy Diogenes odpoczywał w porannym słońcu, Aleksander, uszczęśliwiony spotkaniem ze słynnym filozofem, zapytał, czy mógłby wyświadczyć mu jakąś przysługę. Diogenes odpowiedział: „Tak, stój z dala od mojego światła słonecznego”. Następnie Aleksander oświadczył: „Gdybym nie był Aleksandrem, chciałbym być Diogenesem”. „Gdybym nie był Diogenesem, nadal chciałbym być Diogenesem” – odpowiedział Diogenes. ^{[5] [6] [7]} W innej relacji z rozmowy Aleksander zastał filozofa przyglądającego się uważnie stosowi ludzkich kości. Diogenes wyjaśnił: „Szukam kości twojego ojca, ale nie mogę ich odróżnić od kości niewolnika”. ^[34]

Śmierć

Istnieją sprzeczne relacje o śmierci Diogenesa. Jego współcześni twierdzili, że wstrzymywał oddech aż do śmierci; chociaż inne relacje o jego śmierci mówią, że zachorował po zjedzeniu surowej ośmiornicy; ^[35]  lub ukąszenia zakażonego psa. ^[36]  Zapytany, jak chciałby być pochowany, zostawił polecenie wyrzucenia go za mury miasta, aby dzikie zwierzęta mogły ucztować na jego ciele. Zapytany, czy ma coś przeciwko temu, odpowiedział: „Wcale nie, pod warunkiem, że dasz mi kij, żebym mógł przepędzić te stworzenia!” Zapytany, jak mógłby używać kija, skoro brakowałoby mu świadomości, odpowiedział: „Jeśli brakuje mi świadomości, to dlaczego miałbym przejmować się tym, co się ze mną stanie, gdy umrę?” ^[37] W końcu Diogenes naśmiewał się z nadmiernej troski ludzi o „właściwe” traktowanie zmarłych. Koryntianie wznieśli ku jego pamięci kolumnę, na której spoczywał pies z pariańskiego marmuru. ^[38] 

 

 

Filozofia

Cynizm

 

Wraz z Antystenesem i Kratesem z Teb, Diogenes jest uważany za jednego z założycieli cynizmu. Idee Diogenesa, podobnie jak idee większości innych cyników, muszą zostać osiągnięte pośrednio. Żadne pisma Diogenesa nie przetrwały, mimo że podobno był autorem ponad dziesięciu książek, tomu listów i siedmiu tragedii[39]. Idee cynickie są nierozerwalnie związane z praktyką cynicką; dlatego to, co wiemy o Diogenesie, zawarte jest w anegdotach dotyczących jego życia i powiedzeń przypisywanych mu w wielu rozproszonych źródłach klasycznych.

Diogenes utrzymywał, że wszystkie sztuczne rozrosty społeczeństwa są nie do pogodzenia ze szczęściem i że moralność zakłada powrót do prostoty natury. Jego surowość i prostota były tak wielkie, że stoicy uznali go później za mędrca lub „sofistę”. W jego słowach „Ludzie skomplikowali każdy prosty dar bogów.”[40] Chociaż Sokrates wcześniej identyfikował się jako należący do świata, a nie do miasta,[41] Diogenesowi przypisuje się pierwsze znane użycie słowa „kosmopolita”. Kiedy zapytano go, skąd pochodzi, odpowiedział: „Jestem obywatelem świata (kosmopolitą)”[42]. Było to radykalne twierdzenie w świecie, w którym tożsamość człowieka była ściśle związana z jego obywatelstwem konkretnego miasta-państwa. Wygnaniec i wyrzutek, człowiek bez tożsamości społecznej, Diogenes odcisnął piętno na swoich współczesnych.

Diogenes nie miał nic poza pogardą dla Platona i jego abstrakcyjnej filozofii[43]. Diogenes postrzegał Antystenesa jako prawdziwego spadkobiercę Sokratesa i podzielał jego miłość do cnoty i obojętność na bogactwo[44] wraz z pogardą dla powszechnej opinii[45]. Diogenes podzielał wiarę Sokratesa, że może działać jako lekarz dusz ludzkich i poprawiać je moralnie, jednocześnie gardząc ich tępotą. Platon opisał kiedyś Diogenesa jako ” Sokratesa, który oszalał”[46].

Obsceniczność

Diogenes nauczał na żywym przykładzie. Starał się pokazać, że mądrość i szczęście należą do człowieka niezależnego od społeczeństwa, a cywilizacja jest regresywna. Gardził nie tylko rodziną i organizacją społeczno-polityczną, ale także prawami własności i reputacją. Odrzucał nawet normalne idee dotyczące ludzkiej przyzwoitości. Mówi się, że Diogenes jadł na rynku[47], oddawał mocz na ludzi, którzy go obrażali[48], defekował w teatrze[49] i masturbował się publicznie. Zapytany o jedzenie w miejscach publicznych odpowiedział, że:  jedzenie śniadania nie jest niczym niestosownym, dlatego jedzenie śniadania na rynku też nie jest niczym niestosownym” [50]. [Na temat nieprzyzwoitości jego publicznej masturbacji powiedziałby: „Gdyby tylko tak łatwo było pozbyć się głodu, pocierając brzuch”[50][51].

Diogenes jako psowaty lub podobny do psa

 

Wiele anegdot Diogenesa odnosi się do jego psiego zachowania i pochwały psich cnót. Nie wiadomo, czy Diogenes obraził się epitetem „psi” i uczynił z niego cnotę, czy też sam jako pierwszy podjął temat psa. Zapytany, dlaczego został nazwany psem, odpowiedział: „Łaszę się do tych, którzy mi coś dają, wrzeszczę na tych, którzy mi odmawiają, i nadstawiam zęby na łobuzów.”[20] Diogenes uważał, że ludzie żyją sztucznie i obłudnie i dobrze byłoby studiować psa. Oprócz łatwego wykonywania naturalnych funkcji ciała w miejscach publicznych, pies zje wszystko i nie będzie się zastanawiał, gdzie spać. Psy żyją teraźniejszością bez niepokoju i nie mają żadnego pożytku z pretensji do abstrakcyjnej filozofii. Oprócz tych zalet, uważa się, że psy instynktownie wiedzą, kto jest przyjacielem, a kto wrogiem[52]. W przeciwieństwie do ludzi, którzy albo oszukują innych, albo sami są oszukiwani, psy uczciwie szczekają na prawdę. Diogenes stwierdził, że „inne psy gryzą swoich wrogów, ja gryzę swoich przyjaciół, aby ich uratować”[53].

Sam termin „cynik” wywodzi się od greckiego słowa κυνικός, kynikos, „podobny do psa” i od κύων, kyôn, „pies” (dopełniacz: kynos).[54] Jednym z wyjaśnień oferowanych w starożytności, dlaczego cynicy byli nazywani psami, było to, że Antystenes nauczał w gimnazjum Cynosarges w Atenach.[55] Słowo Cynosarges oznacza miejsce białego psa. Późniejsi cynicy również starali się obrócić to słowo na swoją korzyść, jak wyjaśnił późniejszy komentator:

Istnieją cztery powody, dla których Cynicy zostali tak nazwani. Po pierwsze z powodu obojętności ich stylu życia, ponieważ tworzą kult obojętności i, podobnie jak psy, jedzą i kochają się publicznie, chodzą boso i śpią w wannach i na skrzyżowaniach. Drugim powodem jest to, że pies jest bezwstydnym zwierzęciem, a oni tworzą kult bezwstydu, nie jako niższego od skromności, ale jako wyższego od niej. Trzecim powodem jest to, że pies jest dobrym strażnikiem, a oni strzegą zasad swojej filozofii. Czwartym powodem jest to, że pies jest zwierzęciem rozróżniającym, które potrafi odróżnić swoich przyjaciół od wrogów. Tak więc uznają za przyjaciół tych, którzy nadają się do filozofii i przyjmują ich uprzejmie, podczas gdy tych, którzy się nie nadają, odpędzają jak psy, szczekając na nich”[56].

Jak wspomniano, związek Diogenesa z psami został upamiętniony przez Koryntian, którzy wznieśli ku jego pamięci filar, na którym spoczywał pies z marmuru pariańskiego[38].

Współczesna teoria

Diogenes jest omówiony w książce niemieckiego filozofa Petera Sloterdijka z 1983 r. (publikacja w języku angielskim w 1987 r.).

W „Krytyce cynicznego rozumu” Sloterdijka  Diogenes jest użyty jako przykład koncepcji „kynicznej” Sloterdijka – w której osobiste poniżenie wykorzystywane jest do celów komentarzy lub potępienia społeczności. Nazywając praktykę tej taktyki „kynismos”, Sloterdijk wysuwa teorię, że aktor kyniczny w rzeczywistości ucieleśnia przesłanie, które próbuje przekazać, i że celem aktora kynicznego jest zazwyczaj fałszywa regresja, która kpi z autorytetu – zwłaszcza autorytetu, który aktor kyniczny uważa za skorumpowany, podejrzany lub niegodny. ^[57]

Kolejna dyskusja na temat Diogenesa i cyników znajduje się w książce Michela Foucaulta „ Nieustraszona mowa”. Tutaj Foucault omawia wybryki Diogenesa w odniesieniu do mówienia prawdy ( parezji ) w świecie starożytnym. Foucault rozwija tę lekturę w swoim ostatnim kursie w Collège de France, zatytułowanym „  Odwaga prawdy”.  W tym kursie Foucault próbuje ustalić alternatywną koncepcję bojowości i rewolucji poprzez lekturę Diogenesa i cynizmu. ^[58]

Zespół Diogenesa

Imię Diogenes zostało zastosowane do zaburzenia zachowania charakteryzującego się pozornie mimowolnym zaniedbaniem siebie i gromadzeniem. ^[59]  Zaburzenie to dotyka osoby starsze i ma dość niewłaściwą nazwę, ponieważ Diogenes celowo odrzucił powszechne standardy komfortu materialnego i nie był zbieraczem. ^[60]  Sama nazwa również jest często krytykowana, gdyż Diogenes wierzył, że pomaga sobie.

Przedstawienia

Sztuka

Zarówno w starożytności, jak i w czasach nowożytnych osobowość Diogenesa silnie przemawiała do rzeźbiarzy i malarzy. Starożytne popiersia znajdują się w muzeach Watykanu, Luwru i Kapitolu. Rozmowę Diogenesa z Aleksandrem przedstawia starożytna marmurowa płaskorzeźba znaleziona w Villa Albani.

Wśród artystów, którzy namalowali słynne spotkanie Diogenesa z Aleksandrem, znajdują się dzieła de Crayera, de Vos, Assereto, Langettiego, Sevina, Sebastiano Ricci, Gandolfiego, Johanna Christiana Thomasa Winka [ de ] , Abildgaarda, Monsiau, Martina i Daumiera . Słynną historię Diogenesa poszukującego „człowieka uczciwego” opisali Jordaens, van Everdingen, van der Werff, Pannini, Steen i Corinth. Inni, którzy namalowali go ze słynną latarnią, to de Ribera, Castiglione, Petrini, Gérôme, Bastien-Lepage i Waterhouse. Scenę, w której Diogenes odrzuca swój kielich, namalowali Poussin, Rosa i Martin; a historię Diogenesa żebrzącego od posągu przedstawił Restout. Na fresku Rafaela  Szkoła ateńska samotna, leżąca postać na pierwszym planie przedstawia Diogenesa.^[61]

Diogenes był także tematem rzeźb, ze słynnymi płaskorzeźbami Pugeta i Pajou.

Komiksy

W   albumie  The Adventures of Nero Het Zeespook  (1948) Nero spotyka postać podającą się za Diogenesa. Dwie sceny w komiksie przedstawiają słynne anegdoty z życia Diogenesa, a mianowicie moment, w którym szukał człowieka i moment, w którym poprosił Aleksandra, aby wyszedł ze słońca. Jest także przedstawiany jako mieszkający w beczce. ^[62]

W   albumie  Suske en Wiske De Mottenvanger  Suske i Wiske wracają do starożytnej Grecji, gdzie spotykają Diogenesa. ^[63]

Literatura

O Diogenesie wspomina Antoni Czechow w opowiadaniu „Oddział nr 6”; Zaślubiny nieba i piekła Williama Blake’a  ; Gargantua i Pantagruel François Rabelais’go  ; wiersz Goethego  Genialisch Treiben ; Nowela filozoficzna Denisa Diderota  Siostrzeniec Rameau ; a także w pierwszym zdaniu powieściowego traktatu Sørena Kierkegaarda  Powtórzenie . Do historii Diogenesa i lampy nawiązuje postać Fomy Fomitch z „Przyjaciela rodziny” Fiodora Dostojewskiego oraz „Idioty”. W opowiadaniu Cervantesa „Człowiek ze szkła” („El licenciado Vidriera”), będącym częścią zbioru  Novelas Ejemplares  , (anty)bohater w niewyjaśniony sposób zaczyna kierować Diogenesem w szeregu cierpkich chreiai  , gdy przekona się, że jest wykonany ze szkła. Diogenes przedstawia swoje własne życie i opinie w powieści Christopha Martina Wielanda  Socrates Mainomenos  (1770; tłumaczenie angielskie  Socrates Out of His Senses , 1771).

Diogenes jest głównym wzorem filozofa Didactylosa z  Małych bogów Terry’ego Pratchetta . Naśladuje go żebrak-szpieg w filmie  Kushiel’s Scion Jacqueline Carey  , a główny bohater składa mu hołd kostiumem na przyjęciu w jego kontynuacji,  Kushiel’s Justice . Postać Lucy Snowe w powieści Charlotte Brontë  Villette  otrzymuje przydomek Diogenes. Diogenes pojawia się także w czwartej części książki Elizabeth Smart  By Grand Central Station I Sat Down and Wept . Jest postacią z  „The Haw Lantern” Seamusa Heaneya . W Baranku Christophera Moore’a  : Ewangelia według Biffa, przyjaciela Chrystusa z dzieciństwa, jeden z apostołów Jezusa jest wielbicielem Diogenesa, wraz z własną sforą psów, które nazywa swoimi własnymi uczniami. Jego historia otwiera pierwszy rozdział książki Dolly Freed z 1978 roku  Possum Living . ^[64]  Pies, z którym Paul Dombey zaprzyjaźnia się w Dombey and Son Charlesa Dickensa, nazywa się Diogenes. Spotkanie Aleksandra z Diogenesem zostało ukazane w „Końcach Ziemi” Valerio Manfrediego  (Trylogia Aleksandrowska) . ^[65]  Williama S. Burroughsa opisano jako „Diogenesa z nożem i pistoletem”. ^{[66] W „} In the Skin of a Lion”  Michaela Ondaatje   Diogenes jest cytowany w kulminacyjnym punkcie trzeciego aktu. ^[67] Wcześniej w książce postać Caravaggio jest opisana jako trzymająca psa, który pomaga mu w włamaniach, ponieważ nie ufa nikomu innemu. ^[68]  W całej książce światło (z latarni, płonących pałeczek i innych źródeł) i ciemność odgrywają ważną rolę w kontekście głównych bohaterów i rozwoju fabuły.

Liczne aluzje do psów w  Tymonie Ateńczyku Szekspira  są odniesieniami do szkoły cynizmu, które można zinterpretować jako sugerujące paralelę między mizantropijnym pustelnikiem Tymonem i Diogenesem; ale Szekspir miałby dostęp do eseju Michela de Montaigne’a „O Demokrycie i Heraklicie”, który podkreślał dzielące ich różnice: Tymon aktywnie życzy ludziom źle i stroni od nich jako niebezpiecznych, podczas gdy Diogenes tak mało ich ceni, że kontakt z nimi nie mógł mu przeszkodzić. ^[69]  W rzeczywistości „tymonizm” jest często przeciwstawiany „cynizmowi”: „Cynicy widzieli, kim mogą być ludzie, i rozgniewali się tym, kim się stali; Tymoniści uważali, że ludzie są z natury beznadziejnie głupi i obojętni, dlatego nie widzieli nadziei na zmianę. ^[70]

Imię filozofa zostało przyjęte przez fikcyjny Klub Diogenesa, organizację, do której należy brat Sherlocka Holmesa, Mycroft Holmes, w opowiadaniu „The Greek Interpreter” Sir Arthura Conana Doyle’a. Grupa jest tematem wielu pastiszów Holmesa autorstwa Kima Newmana. W musicalu Rodgersa i Harta  The Boys from Syracuse  (1938) piosenka  Oh Diogenes! — wychwalający cnoty filozofa — zawiera słowa: „był stary szaleniec/ który mieszkał w wannie;/ miał tyle ukąszeń pcheł/nie wiedział, gdzie się podrapać”.

Załącznik

Przypisy końcowe

1. Diogenes z Sinope  „Zen wycofania się: Diogenes z Sinope”. Głos na pustyni. Zarchiwizowane od  oryginału  w dniu 2015-10-17.

2. Laërtius i Hicks 1925, VI:79, Plutarch,  Moralia , 717c. mówi, że zmarł tego samego dnia co Aleksander Wielki, co szacuje jego śmierć na rok 323 p.n.e. Stwierdzenie Diogenesa Laertiusa, że ​​Diogenes zmarł „prawie 90 lat”, wskazywałoby, że jego rok urodzenia to 412 p.n.e. Ale Censorinus ( De die natali , 15,2) podaje, że zmarł w wieku 81 lat, co oznacza, że ​​jego rok urodzenia to 404 p.n.e. Suda umieszcza swoje narodziny w czasach Trzydziestu Tyranów, co daje również rok 404 p.n.e.

3. Diogenes Laertius, vi. 6, 18, 21; Dio Chryzostom,  Oracje , VIII. 1–4; Aelian, x. 16; Stobaeus,  Florilegium , 13.19

4. Oryginalne greckie słowo opisujące „dzban” Diogenesa to  pithos , duży dzban do przechowywania wina, zboża lub oliwy z oliwek. Nowoczesne odmiany obejmują  beczkę ,  wannę ,  kadź ,  kadź na wino i  budę . Desmond, William (2008). Cynicy . Prasa Uniwersytetu Kalifornijskiego. P. 21.  Zarchiwizowane  od oryginału w dniu 29.04.2017 r. Źródło: 23.02.2016.

5. Laërtius i Hicks 1925, VI:32; Plutarch,  Aleksander , 14,  Na wygnaniu , 15.

6. Plutarch,  Aleksander  14

7. Johna M. Dillona (2004). Moralność i zwyczaje w starożytnej Grecji . Prasa Uniwersytetu Indiany. s. 187–88.

8. Diogenes z Sinope  „Podstawy filozofii”. Zarchiwizowane  od oryginału w dniu 2012-05-05. Źródło: 2012-04-06. Źródło 13 listopada 2011 r.

9. (Laërtius i Hicks 1925, VI:20). Trapez   był bankierem/kantorem, który potrafił wymieniać waluty, udzielać pożyczek, a czasami powierzano mu bicie waluty .

10. Navia,  Diogenes Cynik , s. 23. 226: „Słowo  paracharaksja  można rozumieć na różne sposoby, na przykład poprzez zniekształcanie pieniędzy lub fałszowanie monet lub fałszowanie pieniędzy”.

11. Zbadane życie od Sokratesa do Nietzschego Jamesa Millera, s. 23. 76

12. Laërtius i Hicks 1925, VI: 20–21

13. CT Seltman,  Diogenes z Sinope, syn bankiera Hikesiasa , w  Transakcjach Międzynarodowego Kongresu Numizmatycznego 1936  (Londyn 1938).

14. Platon,  Republika,  2.359–2.360.

15. Laërtius i Hicks 1925, VI:55; Seneka,  De Tranquillitate Animi , 8.7.; Aelian,  Varia Historia,  13.28.

16. Laërtius i Hicks 1925, VI:21; Aelian,  Varia Historia , 16.10.; Hieronim,  Adversus Jovinianum , 2.14.

17. Długi 1996, s. 13. 45

18. Dudley 1937, s. 25. 2

19. Książę 2005, s. 25. 77

20. Zbadane życie od Sokratesa do Nietzschego Jamesa Millera, s. 23. 78

21. Laërtius i Hicks 1925, VI:23; Hieronim,  Adversus Jovinianum , 2.14.

22. Zbadane życie od Sokratesa do Nietzschego Jamesa Millera

23. Laërtius i Hicks 1925, VI:37; Seneka,  Listy , 90.14.; Hieronim,  Adversus Jovinianum , 2.14.

24. Laërtius i Hicks 1925, VI:41

25. Laërtius i Hicks 1925, VI:32

26. Desmond, William (1995). Bycie i pomiędzy: teoria polityczna w Akademii Amerykańskiej . SUNY Press. P. 106.

27. Laërtius i Hicks 1925, VI:40

28. Laërtius i Hicks 1925, VI:29

29. Laërtius i Hicks 1925, VI: 30–31

30. „Diogenes z Sinopy”. Internetowa encyklopedia filozofii. 26.04.2006. Zarchiwizowane  od oryginału w dniu 2011-11-03. Źródło 2011-11-13.

31. Dio Chryzostom,  Or. 8.10

32. Lucian (1905), „3”,  Jak pisać historię

33. Laërtius i Hicks 1925, VI:38; Cyceron,  Tusculanae Quaestiones , 5.32.; Plutarch,  Aleksander , 14,  Na wygnaniu , 15; Dio Chryzostom,  Or. 4.14

34. Podobna anegdota pojawia się w jednym z dialogów Luciana ( Menippus Archived  2015-09-24 w Wayback Machine, 15), ale ta historia dotyczy Menippusa w podziemnym świecie.

35. Laërtius i Hicks 1925, VI:76; Ateneusz, 8.341.

36. Laërtius i Hicks 1925, VI:77

37. Cyceron,  Tusculanae Quaestiones , 1.43.

38. Laërtius i Hicks 1925, VI:78; Antologia grecka, 1.285.; Pauzaniasz, 2.2.4.

39. Laërtius i Hicks 1925, VI:80

40. Laërtius i Hicks 1925, VI:44

41. Cyceron,  Tusculanae Quaestiones , 5.37.; Plutarch,  Na wygnaniu , 5.; Epiktet,  Rozprawy , i.9.1.

42. Laërtius i Hicks 1925, VI:63. Porównaj: Laërtius i Hicks 1925, VI:72, Dio Chryzostom,  Or. 4.13 , Epiktet,  Dyskursy , iii.24.66.

43. Laërtius i Hicks 1925, VI:24

44. Platon,  Przeprosiny  zarchiwizowane  24.09.2009 w Wayback Machine, 41e.

45. Ksenofont,  Przeprosiny  zarchiwizowane  24.09.2009 w Wayback Machine, 1.

46. Laërtius i Hicks 1925, VI:54; Aelian,  Varia Historia , 14.33.

47. Laërtius i Hicks 1925, VI:58, 69. Jedzenie w miejscach publicznych uznawano za złe maniery.

48. Laërtius i Hicks 1925, VI:46

49. Dio Chryzostom,  Or. 8,36 ; Julian,  Oracje , 6.202c.

50. Zbadane życie od Sokratesa do Nietzschego Jamesa Millera, s. 23. 80

51. Laërtius i Hicks 1925, VI: 34–35; Epiktet,  Rozprawy , iii.2.11. Wskazywanie środkowym palcem było uważane za obraźliwe; z palcem skierowanym  w górę zamiast na inną osobę, gest palca jest w dzisiejszych czasach uważany za nieprzyzwoity.

52. Por. Platon,  Księga Republiki  II

53. Diogenes z Sinope, cytowany przez Stobaeusa,  Florilegium , iii. 13. 44.

54. „Nie znaleziono dokumentu”. www.perseus.tufts.edu . Zarchiwizowane  od oryginału w dniu 23.02.2008. Źródło 2018-08-07.

55. Laërtius i Hicks 1925, VI:13. Por. The Oxford Companion to Classical Literature , wydanie 2, s. 15. 165.

56. Scholium o retoryce Arystotelesa  , cyt. za: Dudley 1937, s. 23. 5

57. Sloterdijk, Peter (1983). Krytyka cynicznego rozumu . Minneapolis: University of Minnesota Press. s. 1–600.

58. Zobacz wykład Michela Foucaulta z 7 marca, Odwaga prawdy Wykłady w Collège de France (Palgrave Macmillan, 2011)

59. Hanon C, Pinquier C, Gaddour N, Saïd S, Mathis D, Pellerin J (2004). „[Zespół Diogenesa: podejście transnosograficzne]” . Encephale  (w języku francuskim). 30  (4): 315–22. doi:10.1016/S0013-7006(04)95443-7. PMID 15538307.

60. Navia,  Diogenes Cynik , s. 23. 31

61. Michał Anioł i sufit papieski – Ross King

62. „60 Jarara Nero”. www.stripspeciaalzaak.be . Zarchiwizowane  od oryginału w dniu 2012-06-07. Źródło 2016-12-16.

63. „Stripspeciaalzaak.be > De Honderd Hoogtepunten van Willy Vandersteen”. www.stripspeciaalzaak.be . Zarchiwizowane  od oryginału w dniu 2016-04-06. Źródło 2016-12-16.

64. „ Życie Possum  ” Dolly Freed. Zarchiwizowane od  oryginału  w dniu 21 stycznia 2009 r.

65. Manfredi, Valerio (2001). Aleksander: Końce Ziemi Valerio Manfredi .

66. Richard Seaver, „Rebel, Rebel”, Los Angeles Times, 10 sierpnia 1997 w Internecie Zarchiwizowane  22.02.2016 w Wayback Machine

67. Michaela Ondaatje (1997). W skórze lwa . Vintage Międzynarodowy. P. 239.

68. Michaela Ondaatje (1997). W skórze lwa . Vintage Międzynarodowy. P. 203.

69. Hugh Grady, „Towarzysz dzieł Szekspira”, Dutton. R i Howard J., Blakewell Publishing, 2003, s. 443–44.

70. Paul Ollswang, „Cynizm: seria kreskówek na temat filozoficzny”, styczeń 1988, strona B na oficjalnej stronie.  Zarchiwizowano  22.03.2012 w Wayback Machine; repr. w  najlepszych komiksach dekady 1980–1990, tom. 1 , Seattle, 1990,

Bibliografia

• Desmond, William D. 2008.  Cynicy. Acumen / University of California Press.

• Dudley, Donald R. (1937). Historia cynizmu od Diogenesa do VI wieku naszej ery  Cambridge.

• Laertius, Diogenes; Plutarcha (1979). Herakleitos i Diogenes . Przetłumaczone przez Guya Davenporta. Bolinas, Kalifornia: Grey Fox Press.

  (Zawiera 124 powiedzenia Diogenesa)

• Laertius, Diogenes (1972) [1925]. „Διογένης (Diogenes)”. Βίοι καὶ γνῶμαι τῶν ἐν φιλοσοφίᾳ εὐδοκιμησάντων  [ Żywoty wybitnych filozofów ]. Tom 2. Przetłumaczone przez Roberta Drew Hicksa (red. Loeb Classical Library). Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press.

• Długie, AA (1996). „Tradycja sokratyczna: Diogenes, skrzynie i etyka hellenistyczna”. W Bracht Branham, R.; Goulet-Cazé, Marie-Odile (red.). Cynicy: ruch cynicki w starożytności i jego dziedzictwo. Prasa Uniwersytetu Kalifornijskiego.

• Navia, Luis E. (2005). Diogenes Cynik: wojna ze światem. Amherst, Nowy Jork: Książki o ludzkości.

• Książę, Susan (2005). „Sokrates, Antystenes i cynicy”. W Ahbel-Rappe, Sara; Kamtekar, Rachana (red.). Towarzysz Sokratesa . Wydawnictwo Blackwell.

• Sloterdijk, Peter (1987). Krytyka cynicznego rozumu. Tłumaczenie: Michael Eldred; przedmowa Andreasa Huyssena. Minneapolis: University of Minnesota Press.

Dalsze czytanie

• Cutler, Ian (2005). Cynizm od Diogenesa do Dilberta. Jefferson, Wirginia: McFarland & Company, Inc.

• Mazella, Dawid (2007). Powstanie współczesnego cynizmu. Charlottesville, Wirginia: University of Virginia Press.

• Navia, Luis E. (1996). Cynizm klasyczny: studium krytyczne. Westport, Connecticut: Greenwood Press.

• Navia, Luis E. (1998). Diogenes z Sinope: mężczyzna w wannie. Westport, Connecticut: Greenwood Press.

• Twardy, Robin (2012). Diogenes Cynik: przysłowia i anegdoty, z innymi popularnymi moralistami, Oxford University Press.

• Shea, Louisa (2010). Cyniczne oświecenie: Diogenes w salonie. Baltimore: Johns Hopkins University Press.

Kurator/recenzja: Matthew A. McIntosh,
historyk publiczny
Brewminate

Link do artykułu:

Diogenes: Making a Virtue of Poverty in Ancient Greece

Oryginalnie opublikowane przez Wikipedię , 26.05.2003, na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa-Na tych samych warunkach 3.0 .