Siła kobiety to siła zwycięstwa / Harris Hailey 

Dołącz do nas w zwycięskim plakacie pracy

Streszczenie

Przedstawienia pracy kobiet w wojnie przemysłowej i utrzymania tradycyjnej kobiecości

Podczas gdy narody na całym świecie mobilizowały się w 1939 roku do walki z tyranią i uciskiem, Kanada stanęła w obliczu własnego kryzysu; krytycznych niedoborów siły roboczej w kluczowych branżach, które były niezbędne do wygrania wojny. Kanadyjskie rozwiązanie dla braku siły roboczej pojawiło się w postaci Womanpower; bezprecedensowej kampanii medialnej Ottawy, która zwiększyła liczbę kobiet w sile roboczej o prawie 700 000 i umożliwiła Kanadzie osiągnięcie kluczowych celów produkcji wojennej.1 Jednak gdy wojna zbliżała się ku końcowi, wkład pracy kobiet został zminimalizowany i zachęcano je do powrotu do tradycyjnych ról płciowych w domu. Podczas II wojny światowej te tradycyjne zalecenia dotyczące płci zostały utrzymane, ponieważ kanadyjskie kobiety weszły do przemysłowej siły roboczej. Rząd promował ten status quo za pośrednictwem mediów, które łączyły płatną pracę kobiet w przemyśle z obowiązkami narodowymi, ideałami piękna, romantycznymi zainteresowaniami i rolami domowymi kobiet. To właśnie dzięki tym rządowym i społecznym tradycyjnym reprezentacjom płci pojawiło się powszechne i niekwestionowane oczekiwanie, że kobiety wejdą na siłę roboczą na początku wojny i opuszczą ją do końca.

Podczas gdy przez długi czas uważano, że wejście kobiet do kanadyjskiej siły roboczej było przełomowym momentem dla praw pracowniczych kobiet, najnowsza literatura historiograficzna zakwestionowała ten sentyment. Badania, które analizują medialne reprezentacje pracujących kobiet, politykę rządu i indywidualne wywiady sugerują, że istniała znaczna ciągłość między przedwojennym i powojennym zatrudnieniem kobiet a definicjami kobiecości.2 Na przykład, historyk Ruth Pierson argumentuje, że „założenie o wielkich zyskach poczynionych przez kobiety podczas II wojny światowej… opiera się na… niedokładnej ocenie stopnia, w jakim postawy wobec właściwej roli kobiet w społeczeństwie zmieniły się podczas wojny”.3 Co więcej, kanadyjskie badania dotyczące zarówno rządowych, jak i popularnych medialnych reprezentacji wojennej pracy kobiet wykazały, że pomimo propagandy chwalącej i zachęcającej kobiety do udziału w miejscu pracy, przedwojenne definicje kobiecości były wzmacniane przez całą wojnę. 4

Podczas gdy medialne reprezentacje kobiet podczas II wojny światowej i bezpośrednio po niej dawały wyjątkowy wgląd w dominujące narracje dotyczące kobiet i pracy, ważne jest, aby zauważyć, że większość reklam i propagandy skupiała się na białych, heteroseksualnych kobietach z klasy średniej. W związku z tym reklamy te nie reprezentowały doświadczeń kobiet z niższej klasy kanadyjskiej lub osób kolorowych pracujących podczas II wojny światowej. Wiele kobiet z klasy średniej mogło mieć luksus pracy z powodów, które zostaną omówione w tym eseju, jednak ich odpowiedniczki z klasy robotniczej szukały zatrudnienia z powodu konieczności ekonomicznej i nie miały takiego wyboru.5

Pojawienie się kanadyjskich kobiet na rynku pracy podczas II wojny światowej było promowane za pomocą wielu różnych taktyk, w tym przedstawiania pracy jako koniecznego poświęcenia dla kraju, a nie indywidualnego prawa. To patriotyczne wezwanie do działania zapewniło, że kobiety odegrają swoją rolę w wysiłku wojennym, pracując w fabrykach, aby mężczyźni mogli służyć za granicą. Jeszcze zanim kampania ta trafiła do reklam i propagandy, politycy i aktywiści debatowali nad tym, jak zmotywować kobiety do dołączenia do siły roboczej. W przemówieniu wygłoszonym w 1943 roku przed Narodową Radą Kobiet (National Council of Women), szefowa National Selective Service Women’s Division, Fraudena Eaton, wyjaśniła, że niedobór siły roboczej, który nadwyrężył kanadyjską produkcję wojenną, wynikał z kulturowego rozumienia pracy kobiet, w którym kobiety nie postrzegały siebie jako zwykłych pracowników.6 Aby przemówić do swojej publiczności, w dużej mierze należącej do klasy średniej, włączyła wszystkie kobiety pracujące w czasie wojny do narracji o narodowości i domowości. Według Eaton kobiety powinny zajmować stanowiska w najważniejszych gałęziach przemysłu wojennego jako akt poświęcenia i powinny tymczasowo odłożyć swoje rodziny na bok, aby służyć ostatecznym interesom swojego kraju w walce z faszyzmem.7 Tak więc, jako historyk, Ruth Roach twierdzi, że głównym tematem w czasie wojny było to, że kobiety miały obowiązek pracy, a nie prawo lub wybór.8

Propaganda rządowa, a także niezależni reklamodawcy, odzwierciedlali sentyment do narodowego obowiązku pracy kobiet za pomocą haseł takich jak „Stal dla zwycięstwa” i „Siła kobiet to siła zwycięstwa”.9 Reklamy informowały również, że praca dla ich kraju była uważana za źródło honoru. Dowodem na to jest reklama fabryk Henry Morgan & Co., w której twierdzono, że pracownicy wojenni „wszyscy czują dumę z aktywnego zaangażowania w wysiłek wojenny narodu”.10 Niektóre reklamy zawstydzały innych, którzy patrzyli z góry na pracujące kobiety, które wypełniały swój narodowy obowiązek. W reklamie propagandowej w wydaniu magazynu Maclean’s z 1942 roku, sponsorowanej przez Departament Amunicji i Zaopatrzenia Kanady, piękna, młoda, pracująca kobieta zawstydza innych za gapienie się na jej kombinezon roboczy. Stwierdza: „Chcesz wiedzieć, dlaczego noszę spodnie jak mężczyźni na ulicy? Ponieważ wykonuję męską pracę dla dobra mojego kraju. „11 Na tym plakacie propagandowym kobieta jest nie tylko dumna ze swojej pracy, ale zdaje sobie sprawę, że nosi męski mundur i wykonuje męską pracę dla swojego kraju. Dlatego też Departament Amunicji próbował zracjonalizować pojawienie się kobiety w sferze płatnej pracy nie jako jej prawowite miejsce, ale zamiast tego jako konieczność w czasie wojny.

Chociaż niektórzy reklamodawcy i propagandyści twierdzili, że kobiety podejmowały męską pracę dla dobra swojego narodu, inne źródła medialne próbowały zachęcać do pracy w fabrykach, łącząc patriotyczne obowiązki z domowymi rolami kobiet. Jak zauważa historyk Susanne Klausen w swoim ustnym studium historii kobiet, które pracowały w fabryce sklejki Port Alberni podczas II wojny światowej, wiele pracownic czuło się, jakby robiły swoją część, aby pomóc w wysiłku wojennym – sposób myślenia, który był pielęgnowany i manipulowany przez propagandę12. Wiele kobiet, które pracowały w fabryce sklejki, pamiętało kampanie promujące „armię Homefront”, której same czuły się częścią.13 Kampanie te zawierały tradycyjną ideologię płci w promowaniu idei, że dbanie o „homefront” było obowiązkiem kobiety, podczas gdy mężczyźni walczyli za granicą o bezpieczeństwo kraju. Pewna kobieta, która pracowała w fabryce sklejki, stwierdziła w późniejszym wywiadzie, że „w tamtym czasie wszyscy byliśmy bardzo patriotyczni. Ponieważ miałam braci w służbie, kuzynów w służbie, niektórzy nie wrócili. „14 29 Dlatego też służba dla kraju i pomaganie braciom, kuzynom i mężom, którzy byli na wojnie, były często włączane do koncepcji pracy wojennej kobiet.

Kobiety na froncie domowym również pomagały w większym wysiłku wojennym, ponieważ pozwalały mężczyznom wyjeżdżać za granicę i służyć. Jedna z reklam firmy Johnston and Johnston podkreślała tę kwestię, gdy ich fikcyjna postać kobieca „Katherine” omawiała swoją pracę w fabryce wojennej.15 Nie tylko miała kobiece zwinne palce do tej pracy, ale „krzepki chłopak, który wcześniej wykonywał tę pracę, jest teraz w siłach zbrojnych” – stwierdzenie, które podkreśla, że kobieta jest teraz potrzebna do wykonania tej samej pracy.16 Patriotyzm kanadyjskich kobiet pozwolił im rozszerzyć domową sferę wpływów na tradycyjnie męską sferę pracy przemysłowej, zarówno w celu uwolnienia bardzo potrzebnych mężczyzn do walki w Europie, jak i zapewnienia dostaw, aby szybciej zakończyć wojnę, aby mogli połączyć się z bliskimi.

Wejście kobiet na rynek pracy było wspierane przez patriotyczne sentymenty, ale medialne portrety kobiet w pracy podkreślały również obowiązek opuszczenia miejsc pracy na rzecz weteranów wojennych powracających do domu. Gazety, czasopisma, radia, flmy, billboardy i głośniki publiczne wyrażały sponsorowane przez rząd przesłanie do kobiet: „Podwiń rękawy dla zwycięstwa!”. Kampania ta pośrednio sugerowała, że po zwycięstwie kobiety nie są już potrzebne na rynku pracy. Jak zauważa historyk Jean Bruce, jednym z głównych celów kampanii National Selective Service Campaign było zapewnienie opinii publicznej, że praca na wojnie była patriotycznym obowiązkiem kobiet, ale tylko tymczasowo.17 Przesłanie to było prezentowane zarówno poprzez sugerowanie, że kobiety chcą wrócić do swojego życia domowego, jak i poprzez oczernianie tych, które zdecydowały się pozostać w miejscu pracy po tym, jak zostały tam przyjęte. Na przykład te same magazyny fabryczne, które honorowały poświęcenie i oddanie kobiet, podkreślały również fakt, że miały one porzucić swoje role po zakończeniu wojny. W późniejszym wydaniu gazety fabrycznej Can Car, Aircrafter, tymczasowe role kobiet zostały wzmocnione, gdy stwierdzono, że powracający żołnierze będą chcieli „[swojej] starej pracy z powrotem, oczywiście, a także podwyżki!”18 W publikacji Aircrafter z listopada 1944 r. pisarz pogłębił to przekonanie, sugerując, że pracująca kobieta, choć bohaterka narodowa, stanie się „narodowym zagrożeniem jutra, samolubną kobietą chwytającą się pracy, która słusznie należy do powracającego weterana”, jeśli nie opuści swojej pracy po wojnie19. Pomimo wszystkiego, co kobiety zrobiły dla wysiłku wojennego narodu i szacunku mediów dla kobiet wykonujących te zadania, oczekiwano, że po zakończeniu wojny odsuną się na bok i powrócą do swoich normalnych ról domowych. Mężczyźni mieli prawo do swojej pracy tylko dlatego, że byli mężczyznami. Tak więc te same patriotyczne uczucia, które doprowadziły kobiety do płatnej pracy w przemyśle, zostały wykorzystane przeciwko nim, aby zapewnić ich szybkie opuszczenie siły roboczej, a następnie wejście w ich przepisane kobiece role, tak aby męskie miejsca pracy mogły być zarezerwowane dla tych, którzy naprawdę na nie „zasługują”.

Podczas gdy patriotyczne powody wejścia kobiety do miejsca pracy były ważne, kobieca uroda była również przedstawiana jako istotny element ich pracy w fabryce. Po pierwsze, kobiecy obowiązek dbania o urodę poprzez stosowanie makijażu, modnych ubrań i innych produktów kosmetycznych był postrzegany jako główna odpowiedzialność podczas działań wojennych – zjawisko, które historyk Pat Kirkham określa jako „piękno jako obowiązek”. 20 Jak zauważa historyk Susan Bland, chociaż Maclean’s Magazine „nie lekceważył wkładu i poświęcenia pracowników wojennych, nieustannie przypominano nam, że te kobiety mają kobiece cechy”.21 Praca kobiet była przedstawiana jako wyczerpująca i szkodliwa dla wyglądu fizycznego kobiety, a tylko dzięki konsumpcji reklamowanych produktów mogły one utrzymać pożądany poziom piękna. Na przykład, reklama perfum Chanel obiecywała „odzyskać swój urok i piękno” po długim dniu lub nocy pracy wojennej.22 Inna reklama kosmetyków przypominała kobietom, że „utrzymanie atrakcyjności jest częścią twojej pracy w czasie wojny. „23 Aby jeszcze bardziej podkreślić znaczenie piękna w pracy przemysłowej, niektóre kanadyjskie reklamy posunęły się nawet do sugerowania, że kobiety mogą wykonywać swoją pracę efektywnie tylko wtedy, gdy kupują określone produkty kosmetyczne. Na przykład, reklama lakieru do paznokci Cutex sugerowała, że utrzymanie delikatnych kobiecych dłoni pozwoli kobietom wypełniać obowiązki domowe i zawodowe w fabryce amunicji24 : „Ręka, która kołysze kołyską, może również wykonać świetną robotę przy pocisku smugowym – jeśli jest szczęśliwa. Jeśli będzie miękka, gładka i kobieca. „25 Tradycyjne pojęcie kobiecości jest zatem wzmacniane poprzez silne skojarzenia generowane przez firmy kosmetyczne reklamujące się jako kobiety pracujące. Nawet kobieta, która produkuje kule, może nadal zajmować się dzieckiem – sentyment bardzo ważny dla efemerycznej siły roboczej, od której oczekiwano, że po powrocie weteranów zwolni swoje stanowiska w celu pełnienia ról domowych.

Dzięki reklamom i propagandzie widać, że piękno było nie tylko ważne dla potwierdzenia kobiecości, gdy kobiety podejmowały się pracy fizycznej, ale także dla inspirowania morale w ramach większego wysiłku wojennego. Jak głosi jedna z reklam balsamu do twarzy: „Dbaj o swoje piękno dla morale swojego kraju… swojego żołnierza… siebie. „26 Niektóre reklamy były nawet bardziej bezpośrednie w swoich skojarzeniach piękna z narodowym obowiązkiem i morale. Reklama szminki w magazynie Chatelaine z października 1942 r. głosiła, że „to odzwierciedlenie wolnego i demokratycznego stylu życia, że udało ci się zachować swoją kobiecość – mimo że wykonujesz męską pracę!”27 Co więcej, reklama twierdziła, że szminka dla kobiet przypominała żołnierzom, dlaczego walczą – o „cenne prawo kobiet do bycia kobiecymi i pięknymi”.28 Reklamy te przypominały kobietom, że pomimo ich wkładu w wysiłek wojenny, ich ostatecznym celem było utrzymanie wyglądu i służenie męskiemu spojrzeniu.

Oprócz reklam produktów upiększających, medialne przedstawienia kobiet naznaczonych wobec mężczyzn również wzmocniły ideę, że kobiety są zobowiązane do bycia pięknymi i podnoszenia morale zarówno pracowników fabryk wojennych, jak i żołnierzy wojskowych. Kobiety w miejscu pracy miały podwójny obowiązek funkcjonowania jako pracownik w integralnej produkcji wojennej, ale także służyły celom dekoracyjnym dla mężczyzn w ich fabryce wojennej. Jak zauważyła jedna z pracownic: „Mężczyźni nie mieli nic przeciwko nam, cieszyli się, że są tam kobiety. Myślę, że to także podnosiło ich morale. „29 Jednym z głównych sposobów, w jaki wizerunki kobiet miały podnosić morale, było wykorzystanie „pin-upów”, fotografii lub ilustracji pięknych kobiet w strojach kąpielowych lub innych prowokujących strojach, z których wiele było rozpowszechnianych w gazetach firmowych. Przykładem tego jest fabryka Can Car, w której czterdzieści procent pracowników stanowiły kobiety, ale gazeta firmowa Aircrafter nadal ściśle odwoływała się do spojrzenia „męskiego widza”. Według historyków Helen Smith i Pameli Wakewich, „pin-up funkcjonował jako mechanizm ideologicznej ciągłości pozycji kobiet jako obiektów, na które mężczyźni i kobiety mogli patrzeć męskim wzrokiem” i przypominał o tym, o co walczyli żołnierze31 . Dla przykładu, sekretarka Virginia Dunlop z pierwszej strony magazynu Can Car ubrana jest w strój kąpielowy, co jest zgodne z męskim spojrzeniem, a jednocześnie sugeruje, że młode kobiety mogą zachować swoje piękno i domową naturę podczas pracy.32 „Pin-up girls” podczas II wojny światowej były wykorzystywane do wzmacniania tradycyjnych wartości rodzinnych i kierowania seksualności do moralnie akceptowalnego źródła. Jak wyjaśnia historyk Elaine Tyler May, role kobiet w hollywoodzkich filmach i pin-upach były „często konstruowane wokół obrazów małżeńskiej rozkoszy”.33 Dlatego też przedstawienia fabrycznych pin-upów poprawiały morale żołnierzy i wzmacniały tradycyjne ideały rodziny nuklearnej.

Aby przygotować kobiety do łatwego powrotu do ról domowych, popularne reklamy podkreślały, w jaki sposób praca wojenna może pomóc w zdobyciu potencjalnego męża. Jak zauważa historyk Deborah Montgomery, narracje o heteroseksualnych romansach i zalotach były często wykorzystywane do odzwierciedlania popularnych wyobrażeń o odpowiedniej przyszłości dla kobiet i pozwalały im wyobrazić sobie domową przyszłość dla siebie.34 Na przykład jedna z reklam Palmolive przedstawiała pracownicę wojenną, która dzięki codziennemu stosowaniu mydła była wystarczająco kobieca i świeża, aby zdobyć najprzystojniejszego mężczyznę w fabryce. Na końcu komiksu mężczyzna podchodzi do niej, mówiąc: „Dobra, Sugar… Twój czas jest racjonowany, ale dla mnie wyglądasz słodko. „35 Podobnie, firma mydlarska Lifebuoy również opublikowała reklamy podkreślające miejsce pracy jako sposób na poznanie młodych mężczyzn i przygotowanie się do małżeństwa. Ta reklama, podobnie jak wiele innych, pokazywała, że dopóki kobiety zachowują swoje kobiece cechy, mogą nadal przyciągać mężczyzn, nawet podczas pracy w fabryce. W tej reklamie, dzięki pomocy mydła Lifebuoy, funkcjonalna pracownica przyciągnęła uwagę swojego męskiego współpracownika, który zażartował: „Patsy, jesteś kochana! Mogę sobie tylko wyobrazić, jak cudownie wyglądałabyś prowadząc dom!”36 Ta reklama odzwierciedla miejsce pracy jako miejsce przejściowe dla kobiet; kobiety miały pomagać w wojnie, zachowując piękno i higienę, dopóki nie będą w stanie zdobyć męża, a następnie znaleźć swoje „należne” miejsce jako gospodyni domowa. W tych obrazach wyraźnie widać, że w niektórych przypadkach praca przy amunicji nie była przedstawiana jako przeszkoda dla tradycyjnej kobiecości, ale raczej jako nowa droga dla młodych kobiet, aby zdobyć męża i osiągnąć swoje cele zostania żoną i matką.

Te sugestie dotyczące miejsca pracy jako tymczasowego miejsca, w którym kobiety mogą zapewnić sobie mężów, miały realne konsekwencje dla kobiet, które pracowały podczas drugiej wojny światowej. Miejsce pracy nie było dla kobiet nową, trwałą przestrzenią, ale raczej sposobem na osiągnięcie celu, jakim jest bycie żoną i gospodynią domową. Na przykład w Port Alberni retoryka ta przełożyła się na przekonanie, że zamężne kobiety powinny rzucić pracę w ALPLY (fabryce sklejki) i większość z nich tak zrobiła.37 Wiele przedstawień samotnych pracownic fabryki w czasie wojny w firmowym magazynie, Harmac News odzwierciedliło i wzmocniło wizerunki kobiet pracujących jako istoty kobiece lub seksualne, dojrzałe do romansu lub małżeństwa.38 W ten sposób reklamy przedstawiające produkty kosmetyczne i higieniczne nie tylko potwierdzały odpowiedzialność kobiet za dbanie o swoje kobiece cechy, ale sugerowały aby w ten sposób kobiety mogły znaleźć męża i opuścić miejsce pracy, aby wypełnić swoje role domowe.

Oprócz racjonalizacji pracy kobiet na wojnie i utrzymywania ról płciowych poprzez idee patriotyzmu, piękna i seksualności, reklamodawcy i propagandyści szybko przeformułowali pracę w fabryce jako przedłużenie „naturalnych” ról kobiet, wykorzystując ich role gospodyń domowych i matek. Po pierwsze, wiele mediów przedstawiających pracę kobiet odwoływało się do ich tradycyjnych ról domowych, czyli sprzątania i gotowania, aby wyjaśnić, w jaki sposób mogą one również pracować w fabrykach, nie podważając tradycyjnych, nakazowych ról płciowych. Jak zadano w jednym z artykułów: „Czy czujesz dotyk kobiety? Ponieważ tam jest. Milion dotknięć odciśniętych przez milion dłoni. Ręce, które obierały ziemniaki, uderzały w maszyny do pisania i nalewały herbatę. To zręczne ręce, silne i chętne.”39 „Dotyk kobiety” był stałym tematem całej propagandy wojennej i sugerował, że ponieważ kobiety wykonywały prace domowe, miały mniejsze i zwinniejsze dłonie, dzięki czemu były w stanie lepiej wykonywać swoje zadania. krytyczna siła robocza w produkcji wojennej. Ich płeć nie była zatem pomijana, gdy wchodzili na rynek pracy, ale podkreślana. Dlatego miejsce pracy nie było nowym frontem, ale przedłużeniem obowiązków domowych, które można było wykonać dzięki umiejętnościom zdobytym podczas wykonywania obowiązków domowych. W artykule „Beauty and the Helldivers” Smith i Wakewich zbadali nakładające się sfery publiczną i prywatną w pracy kobiet w firmowej gazecie Aircrafter. Zauważyli, że na „stronie poświęconej kobietom” gazety, jednocześnie celebrując wysiłki kobiet na rzecz pracy w ramach planu, kobiecość anglo-kanadyjskiej klasy średniej była stale wzmacniana na „stronie dla kobiet” gazety.40 W firmowej gazecie dział dla kobiet zatytułowany „The Women’s Touch” był adresowane do czytelniczek, zawierające fragmenty nawiązujące do wiadomości wojennych, plotek o roślinach, wskazówek dotyczących prowadzenia domu i pomysłów na modę.41 Amerykańska propaganda również wykorzystywała rozszerzenie sfery domowej, aby racjonalizować wejście kobiet na rynek pracy. Krótka kronika filmowa stworzona przez American Office of War Information ilustruje tę retorykę:

Zamiast wycinać linie sukienki, ta kobieta wycina wzór części samolotu. Zamiast piec ciasto, ta kobieta gotuje koła zębate, aby zmniejszyć napięcie w zębatkach po użyciu… zajmują się spawaniem, jakby pręt był igłą, a metal kawałkiem materiału do zszycia. Po krótkiej praktyce ta kobieta może obsługiwać wiertarkę z taką samą łatwością, jak wyciskarkę do soku we własnej kuchni.42

Porównanie to nie tylko trywializuje ważną pracę, jaką wykonywały kobiety w przemyśle wojennym, ale także wskazuje, że ich siła robocza jest niewykwalifikowana. Kobiet pracujących na stanowiskach przemysłowych nie uważano za rzemieślniczki ani wykwalifikowane robotnice – które miały prawo do dobrych zarobków i gwarantowanej pracy – ale za tymczasową niewykwalifikowaną siłę roboczą, którą można było łatwo nauczyć i zastąpić. Dzięki powiązaniom z zadaniami domowymi propagandyści byli w stanie nie tylko utrzymać tradycyjne pojęcie kobiecości, ale także zapewnić, że po zakończeniu wojny nadal przestrzegano nakazowych ról płciowych. Jak zauważono w jednej z reklam, „kiedy nadejdzie pokój, który pomogli wypracować, wielu powróci do bezpiecznych domów, z głęboką i zasłużoną świadomością, że dobrze przysłużyło się sprawie wolności w godzinie największej potrzeby ich kraju”43. odrębna sfera gospodarstwa domowego kobiet została tymczasowo rozszerzona na fabryczne miejsce pracy, łącząc tradycyjne umiejętności gotowania i sprzątania z pracą w fabryce. Propaganda zapewniała jednak, że kobiety zrozumiały, że po powrocie mężczyzn oczekuje się od nich ponownego powrotu do domu. Wzmacniając role domowe w fabrycznym miejscu pracy, propaganda zapewniła kobietom zrozumienie, że ich zakres sfery domowej zawęził się po powrocie kanadyjskich mężczyzn z wojny.

Oprócz roli kobiet w sprzątaniu lub gotowaniu w gospodarstwie domowym reklamy i propaganda stale nawiązywały do roli kobiet jako żony i matki, aby wzmocnić tradycyjne role płciowe, nawet gdy kobiety podejmowały pracę w przemyśle. Od kobiet oczekiwano pracy, ale nie w celu generowania własnych dochodów lub niezależności. Zamiast tego, praca była postrzegana jako przedłużenie ich ról domowych. Jak opisano w jednej z kanadyjskich reklam General Motors: „One [kobiety] pracują, aby ich walczący synowie, mężowie i bliscy mogli szybciej do nich wrócić”.44 Podobnie jak wiele innych, reklama ta utożsamia pracę na wojnie z opieką nad bliskimi mężczyznami. , działanie, które nie podważa tradycyjnych koncepcji płci, ale raczej zapewnia czytelnika, że tymczasowa praca kobiet była środkiem zapewniającym utrzymanie patriarchatu.

Jak zauważa historyk Joan Sangster w swoim badaniu zakładu produkcyjnego w Westclox, firmowa gazeta Tic Talk również zachęcała do tradycyjnych ról zawodowych związanych z płcią poprzez promowanie Westclox jako rodziny.45 Traktując duże fabryki i miejsca pracy jako struktury rodzinne, są one w stanie wzmocnić podział pracy i płacy według płci, co jest zgodne z oczekiwaniami społecznymi dotyczącymi płci.46 Dlatego też obie pracujące kobiety aktywnie pracowały w sferze publicznej, podczas gdy ich pracę postrzegano jako przedłużenie sfery domowej. Na przykład w czasopiśmie firmowym Aircrafter w części opisano pracownicę, która kupiła obligacje wojenne o wartości siedmiuset dolarów. Podpis pod jej zdjęciem brzmi: „Jej mąż jest członkiem RCAF. Pani [E.] bierze udział w wysiłkach wojennych, pomagając „piekielnym nurkom”, jednocześnie opiekując się swoim synkiem”47. W tym przypadku podkreślana jest jej rola jako żony i matki, podczas gdy szczegóły jej życia wkładu wojennego, takiego jak jej praca, nawet nie wspomniano. Jej głównym wkładem w wojnę była ochrona męża i dziecka poprzez zakup obligacji wojennych. Fragment ten stoi w całkowitym kontraście z wzmiankami o mężczyznach podobnie kupujących obligacje wojenne w firmowej gazecie, z tą różnicą, że podkreślał zawód pracownika i dział w fabryce, nie wspominając nawet o jego stanie cywilnym.48

Podejmowane przez popularne media próby wzmacniania ról płciowych u pracujących kobiet nie tylko podkreślały zadania, jakie mają przed nimi kobiety jako pracownicy zbrojeniowej i żony, ale także wykorzystywały koncepcję macierzyństwa, aby zapewnić utrzymanie tradycyjnych ról płciowych przez cały czas wojny. Propaganda i reklamy w krajach sojuszu wykorzystywały „naturalną” rolę kobiet jako matek i zachęcały je do podjęcia pracy zawodowej dla dobra swoich dzieci. Na froncie kanadyjskim w różnych reklamach i mediach propagandowych dostrzegano powiązania wychowywania dzieci z pracą w fabrykach wojennych. Obejmuje to serię reklam Westinghouse przedstawiających przyszłe listy od dzieci, których matki służyły podczas drugiej wojny światowej w fabrykach amunicji lub w żeńskich oddziałach sił zbrojnych. Jedna z reklam zawierała list wyraźnie napisany przez młodego chłopca, w którym stwierdził, jak bardzo jest dumny ze swojej matki. Następnie zauważył: „ale musiał to być dość poważny okres, kiedy kobiety wytwarzały amunicję, a nawet służyły w marynarce wojennej, armii lub siłach powietrznych, aby zastępować mężczyzn w walce”49. Nie tylko to ma znaczenie. reklama próbuje poruszyć serca opinii publicznej i konceptualizować pracę wojenną jako przynoszącą korzyści dzieciom i ich przyszłości, ale jasne jest również, że reklama ta wyobrażała powojenne społeczeństwo, w którym kobiety nie będą już pracować. W przewidywanej przyszłości kobiety są tak daleko od publicznej sfery pracy, że dzieci mogą sobie tylko wyobrażać, jak fatalny był świat w przeszłości, gdy tak wiele kobiet pracowało.

Oprócz propagandy należy również zauważyć, że rząd kanadyjski poczynił ustępstwa, które umożliwiły pracującym matkom dołączenie do siły roboczej. Na przykład w Ontario i Quebecu utworzono wspierane przez rząd żłobki dzienne na mocy Porozumienia w sprawie żłobków wojennych Dominium i prowincji. Do września 1945 r. w Ontario istniało dwadzieścia osiem żłobków50. Chociaż zmiany te pomogły matkom wejść na rynek pracy i wnieść wkład w wysiłki wojenne, po zakończeniu wojny inicjatywy te zostały wycofane, aby usunąć pracujące matki z miejsca pracy i przenieść je z powrotem do prywatnej sfery swojego domu.

I wreszcie, choć podczas drugiej wojny światowej duża liczba mediów zachęcała matki do podjęcia pracy, niektóre gazety i czasopisma wyrażały coś przeciwnego: macierzyństwo nadal było dla kobiet najważniejszym zawodem. W wydaniu Women’s Own z 5 czerwca 1942 roku młoda żona napisała do kolumny z poradami, pytając, czy źle zrobiła, przerywając pracę wojenną, aby mieć dziecko. Felietonistka Leonora Eyles odpisała: „Urodzenie dziecka to zdecydowanie praca wojenna, moja droga, i robiąc to, pomożesz później w budowaniu nowego świata”51. Chociaż praca wojenna była ważna, nie przebijała tradycyjnego obowiązku macierzyństwo. Powtarzając te uczucia, dziennik Toronto Daily Star w lipcu 1942 r. ostrzegał, że „jeśli nie zostaną zapewnione środki ochronne, skutki tych warunków pracy będą szkodliwe dla kobiet nie tylko dzisiaj, ale zwłaszcza w przyszłości, kiedy nadejdzie dla nich czas wykonywania pracy”. funkcję macierzyństwa”52. Nie lekceważąc ważnej pracy kobiet, felietony te odzwierciedlały niepokój, jaki propagandyści próbowali zanegować w związku z konfliktem między macierzyństwem a pracą w przemyśle. Utrzymując macierzyństwo jako najważniejszy aspekt życia, kobiety mogły uczestniczyć w pracy w fabryce, o ile przedkładały swoje dzieci nad prawo do pracy.

Gdy wojna dobiegała końca, kobiety, które dzielnie pracowały w produkcji wojennej, zostały zwolnione z większości stanowisk produkcyjnych i oczekiwano, że powrócą do sfery domowej lub do zawodów niskopłatnych.53 Powrót Kanadyjek do prowadzenia domu był wspomagany przez rządowe promocje status quo ze względu na płeć poprzez połączenie płatnej pracy kobiet w przemyśle z rolami domowymi, ideałami piękna i romantycznymi zainteresowaniami oraz obowiązkiem narodowym. Choć wiele kobiet mogło po raz pierwszy wejść na rynek pracy podczas drugiej wojny światowej, nastroje propagowane w reklamach społecznych i rządowych pokazały, że kobiety nie były postrzegane jako osoby łamiące normy płci, ale tymczasowo rozszerzające swoją domową strefę wpływów. Chociaż niektóre kobiety pozostały na rynku pracy, wiele z nich uważało, że nie mają innego wyjścia, jak tylko odejść. Wiele kobiet przeszło do historii, a mimo to nieustannie przypominano im, że ich ostateczną rolą jest bycie gospodynią domową. Jak skomentowała w magazynie „Saturday Night” jedna z kanadyjskich pracownic zbrojeniowych: „czy po wojnie zabiorą mnie z powrotem do kuchni?… Dlaczego nigdy się z tego nie wydostałem”54.

Przypisy

1 Jennifer Anne Stephen, Pick One Intelligent Girl: Employability, Domesticity, and
the Gendering of Canada’s Welfare State, 1939-1947, (Toronto: University of Toronto Press, 2018), 3.
2 Deborah Montgomery, “Reassessing Rosie: World War II, New Zealand Women
and the Iconography of Femininity,” Gender & History 8, no. 1, (April 1, 1996): 108. 3 Ruth Pierson, “Women’s Emancipation and the Recruitment of Women Into the
Labour Force in World War II,” in The Neglected Majority, ed. S. Trofmenkoff and
A. Prentice, (Toronto: 1977), p. 125.
4 Helen Smith, and Pamela Wakewich, “‘Beauty and the Helldivers’: Representing
Women’s Work and Identities in a Warplant Newspaper,” Labour / Le Travail, 44,
(1999): 71.
5 Smith and Wakewich, 73.
6 Stephen, 30.
7 Ibid.
8 Ruth Roach Pierson,“They’re Still Women after All”: The Second World War and
Canadian Womanhood, (Toronto: McClelland and Stewart, 1986), 23.                                    9 “Woman Power is Victory Power,” Canadian General Electric Co., in Women at
War, eds. Herbert Hodgins, David Crombie, Eric Crawford and R.B. Heuestis, (Montreal: Maclean Publishing Company, 1943), 76.
10 “Women at War Work,” Henry Morgan & Co. Limited, in Women at War, eds. Herbert Hodgins, David Crombie, Eric Crawford and R.B. Heuestis, (Montreal: Maclean
Publishing Company, 1943), 73.
11 Susan Bland, “Henrietta the Homemaker, and ‘Rosie the Riveter’: Images of
Women in Advertising in Maclean’s Magazine, 1939-50,” Atlantis: Critical Studies
in Gender, Culture & Social Justice 8, no. 2, (1983): 74. 12 Susanne Klaussen, “The Plywood Girls: Women and Gender Ideology at the Port
Alberni Plywood Plant, 1942-1991,” Labour / Le Travail 41, (1998): 208.
13 Ibid.
14 Ibid.
15 “The Lindsey Girls Have Had a Busy Day,” Johnston’s Wax, 1943, in Women at
War, eds. Herbert Hodgins, David Crombie, Eric Crawford and R.B. Heuestis, (Montreal: Maclean Publishing Company, 1943), 135.
16 Ibid.
17 Jean Bruce, Back the Attack: Canadian Women and the Second World War, (Hull
Quebec: Canadian Museum of Civilization, 1995), 55.
18 Smith and Wakewich, 85.
19 Ibid., 103.
20 Ibid., 74.
21 Ibid.
22 “For Glamour … OFF DUTY,” Chanel, in Women at War, eds. Herbert Hodgins,
David Crombie, Eric Crawford and R.B. Heuestis (Montreal: Maclean Publishing
Company, 1943), 136.
23 “Say Canada, is it Okay For Me to Buy Toilet Preparations?” in Women at War eds, Herbert Hodgins, David Crombie, Eric Crawford and R.B. Heuestis (Montreal:
Maclean Publishing Company, 1943), 176.
24 “For Wear in your Country’s Service,” Cutex, 1943, in 1943, in Women at War,
eds, Herbert Hodgins, David Crombie, Eric Crawford and R.B. Heuestis , (Montreal:
Maclean Publishing Company, 1943), 178.
25 Ibid.
26 Harriet Hubbard Ayer, “Beauty – Bright Banner of Valour,” in Women at War,
eds, Herbert Hodgins, David Crombie, Eric Crawford and R.B. Heuestis (Montreal:
Maclean Publishing Company, 1943), 178.
27 “Women on Lift Trucks”, in Back the Attack: Canadian Women and the Second
World War, ed. Jean Bruce, (Hull Quebec: Canadian Museum of Civilization, 1995),
58.
28 “Soft, Smooth and Feminine”, Cutex, 1943, in Back the Attack: Canadian Women
and the Second World War, ed. Jean Bruce, (Hull Quebec: Canadian Museum of
Civilization, 1995), 58.
29 “War, Women, and Lipstick” in Back the Attack: Canadian Women and the Second
World War, ed. Jean Bruce, (Hull Quebec: Canadian Museum of Civilization, 1995),
58.
30 Smith and Wakewich, 74.
31 Ibid., 88.
32 Ibid., 89.
33 Ibid.
34 Montgomery, 119.
35 Bland, 77.
36 Montgomery, 123.
37 Klaussen, 220.
38 Ibid.
39 Women at War, eds, Herbert Hodgins, David Crombie, Eric Crawford and R.B.
Heuestis (Montreal: Maclean Publishing Company, 1943), 1.
40 Smith and Wakewich, 96.
41 Ibid.
42 Christina Pfaff, “Rosie the Riveter vs. Helen the Homemaker: advertising and the
role of women in America after World War II” Honors Theses. University of Richmond (2011), 13.
43 Women at War, 1.
44 “Women’s place is Everywhere – with Victory as their Business,” General Motors
of Canada, Limited, in Women at War, eds, Herbert Hodgins, David Crombie, Eric
Crawford and R.B. Heuestis (Montreal: Maclean Publishing Company, 1943), 63. 45 Smith and Wakewich, 76.
46 Ibid.
47 Ibid., 96.
48 Ibid., 97.
49 “These are Tomorrow’s Yesterdays”, Westingtonhouse, in Women at War, eds, Herbert Hodgins, David Crombie, Eric Crawford and R.B. Heuestis (Montreal: Maclean
Publishing Company, 1943), 73.
50 Jean Bruce, Back the Attack: Canadian Women and the Second World War (Hull Quebec: Canadian Museum of Civilization, 1995), 55.
51 Jane Waller, and Michael Vaughan-Rees, Women in Wartime: The Role of Women’s Magazines 1939-1945 (London: Macdonald Optima, 1987) 41. 52 “Miss War Worker”, in Back the Attack: Canadian Women and the Second World
War, ed. Jean Bruce (Hull Quebec: Canadian Museum of Civilization, 1995), 55. 53 Stephen, 3.
54 Bland, 61.
Bibliography
Ayer, Harriet Hubbard. “Beauty – Bright Banner of Valour.” . 1943. In Women at
War. Edited by Herbert Hodgins, David Crombie, Eric Crawford and R.B.
Heuestis. Montreal: Maclean Publishing Company. (1943): 178.
Bland, Sue. “Henrietta the Homemaker, and ‘Rosie the Riveter’: Images of Women
in Advertising in Maclean’s Magazine, 1939-50.” Atlantis: Critical Studies
in Gender, Culture & Social Justice 8, no. 2 (1983): 61-86.
Bruce, Jean. Back the Attack: Canadian Women and the Second World War. Hull,
Quebec: Canadian Museum of Civilization, 1995.
Cantwell, John D. Images of War: British Posters, 1939-45. London: H.M.S.O.,1989.
“For Glamour … OFF DUTY.” Chanel. In Women at War. Edited by Herbert
Hodgins, David Crombie, Eric Crawford and R.B. Heuestis. Montreal:
Maclean Publishing Company, (1943): 136.
“For Wear in your Country’s Service,” Cutex, in Women at War. Edited by Herbert
Hodgins, David Crombie, Eric Crawford and R.B. Heuestis. Montreal:
Maclean Publishing Company. (1943): 178.
Hodgins, J. Herbert. Women at War. Montreal: Maclean, 1943.
Klausen, Susanne. “The Plywood Girls: Women and Gender Ideology at the Port
Alberni Plywood Plant, 1942-1991.” Labour / Le Travail 41 (1998):
199–235.
“Miss War Worker.” In Back the Attack: Canadian Women and the Second World
War. Edited by Jean Bruce. Hull Quebec: Canadian Museum of Civilization,
(1995): 55.
Mongomery, Deborah. “Reassessing Rosie: World War II, New Zealand Women and
the Iconography of Femininity.” Gender & History 8, no. 1 (1996): 108–32.
Pfaff, Christina, “Rosie the Riveter vs. Helen the Homemaker: advertising and the
role of women in America after World War II” (2011). Honors Theses.                     Pierson, Ruth. “Women’s Emancipation and the Recruitment of Women Into the
Labour Force in World War II.” In The Neglected Majority. Edited by. S.
Trofmenkoff and A. Prentice. Toronto: 1977.
Pierson, Ruth Roach. “They’re Still Women after All”: The Second World War and
Canadian Womanhood. Toronto: McClelland and Stewart, 1989.
Sangster, Joan. Transforming Labour: Women and Work in Post-War Canada.
Toronto: University of Toronto Press, 2010.
“Say Canada, is it Okay for me to buy Toilet Preparations?” In Women at War.
Edited by Herbert Hodgins, David Crombie, Eric Crawford and R.B.
Heuestis. Montreal: Maclean Publishing Company (1943): 176.
Smith, Helen, and Pamela Wakewich. “‘Beauty and the Helldivers’: Representing
Women’s Work and Identities in a Warplant Newspaper.” Labour / Le
Travail 44 (1999): 71–107.
“Soft, Smooth and Feminine.” Cutex, In Back the Attack: Canadian Women and the
Second World War. Jean Bruce. Hull Quebec: Canadian Museum of
Civilization. (1995): 58.
Stephen, Jennifer Anne. Pick One Intelligent Girl: Employability, Domesticity, and
the Gendering of Canada’s Welfare State, 1939-1947. Toronto: University
of Toronto Press, 2018.
“The Lindsey Girls have had a busy day.” Johnston’s Wax. In Women at War. Edited
by Herbert Hodgins, David Crombie, Eric Crawford and R.B. Heuestis.
Montreal: Maclean Publishing. (1943): 135.
“These are Tomorrow’s Yesterdays.” Westingtonhouse. In Women at War. Edited
by Herbert Hodgins, David Crombie, Eric Crawford and R.B. Heuestis.
Montreal: Maclean Publishing Company. (1943): 73.
Waller, Jane., and Michael. Vaughan-Rees. Women in Wartime: The Role of
Women’s Magazines 1939-1945. London: Macdonald Optima, 1987.
Wilson, Susannah. “The changing image of women in Canadian mass circulating
magazines, 1930-1970.” Atlantis: Critical Studies in Gender, Culture &
Social Justice 2, no. 2 (1977): 34-44.
“Woman Power is Victory Power.” Canadian General Electric Co. In Women at War.
Edited by Herbert Hodgins, David Crombie, Eric Crawford and R.B.
Heuestis. Montreal: Maclean Publishing Company. (1943), 76.                                “Women at War Work.” Henry Morgan & Co. Limited. In Women at War. Edited
by Herbert Hodgins, David Crombie, Eric Crawford and R.B. Heuestis.
Montreal: Maclean Publishing Company. (1943): 73.
“Women on Lift Trucks.” In Back the Attack: Canadian Women and the Second
World War. Edited by Jean Bruce. Hull Quebec: Canadian Museum of
Civilization. (1995): 58.
“Women’s place is Everywhere – with Victory as their Business.” General Motors
of Canada, Limited. In Women at War. Edited by Herbert Hodgins, David
Crombie, Eric Crawford and R.B. Heuestis. Montreal: Maclean Publishing
Company. (1943): 63.

Hailey  Harris Uniwersytet Zachodni

Edited by: Paige Milner, Maggie King, and Emily Bunch

Harris, H. (2023). Siła kobiety to siła zwycięstwa: przedstawienia kobiecej pracy w wojnie przemysłowej i utrzymania tradycyjnej kobiecości. Lustro – Dziennik historii studiów licencjackich , 43 (1), 28–40. Pobrano z https://ojs.lib.uwo.ca/index.php/westernumirror/article/view/15489

Ta praca jest dostępna na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 4.0 Międzynarodowe .

Autorzy publikujący w tym czasopiśmie wyrażają zgodę na następujące warunki:

Autorzy zachowują prawa autorskie i przyznają czasopismu prawo do pierwszej publikacji utworu jednocześnie objętego licencją Creative Commons Uznanie autorstwa, która umożliwia innym udostępnianie dzieła za potwierdzeniem autorstwa dzieła i pierwszą publikacją w tym czasopiśmie.

Link do artykułu: https://ojs.lib.uwo.ca/index.php/westernumirror/article/view/15489/12995

Obraz wyróżniający: Dołącz do nas w zwycięskim plakacie pracy. By Bramley, Maurice (Department of National Service) – This tag does not indicate the copyright status of the attached work. A normal copyright tag is still required. See Commons:Licensing for more information., Public Domain, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=13353160