Wiersz / Viktoriia Kuzmina

0
707

 

Cвітло затопить темряву.
Так буде. Я точно знаю.
Може, вже зовсім скоро.
Коли птахів прилетять зграї.

Вертушки замовкнуть над головою.
Буде чутно лише джмелів.
І не буде страху, не буде горя.
Лиш свобода і вітер з полів.

Із темряви вийде жінка.
Сурма заспіває в її руках.
Підніметься древнє військо.
Нас всіх собою закриє сонячний птах.

Із темряви вийде жінка.
Вона принесе вогонь.
Вогник віри в щасливе майбутнє.
І світло сочитиметься з долонь.

Із темряви вийде жінка.
Україна її і`мя.
Нас весняним теплом обійме.
Бо кожен – її дитя…

 

Światło zatopi ciemność.
Tak będzie. Wiem na pewno.
Może już całkiem niedługo.
Gdy ptakami wypełni się niebo.

Śmigła nad głową zamilkną.
Tylko trzmiele się wzniosą nad kwiatem,
Nie będzie zła, ani licha,
Tylko wolność z pól razem z wiatrem.

Z ciemności wyjdzie kobieta.
Odezwą się surmy jak znak.
Starożytnie wojsko powstanie.
Ochroni nas słoneczny ptak.

Z ciemności wyjdzie kobieta.
Ogień w rękach przyniesie.
Ognik wiary w szczęśliwą przyszłość.
I światło z jej dłoni się wzniesie.

Z ciemności wyjdzie kobieta.
Która Ukrainą się zwie.
Ciepłem wiosennym nas przytuli.
Bo każdy jest jej dzieckiem…

 

Лютий 2022
Вікторія Кузьміна, Запоріжжя

 

Tłumaczenia – Kseniya Kysylychyn
Redakcja – Tomasz Lipski
Viktoriia Kuzmina Autorka z Zaporoża. Psycholog. Pisze cudowne bajki dla dorosłych i dzieci. Autorka książki „Bajki morza południowego”.

https://www.facebook.com/Panteriatko