5 kluczowych spostrzeżeń na temat tego, jak przyspieszyć sprawiedliwą transformację energetyczną

Świat czyni postępy w dekarbonizacji i rozwoju infrastruktury, jak przedstawiono w raporcie 2023 Fostering Effective Energy Transition.

Jednak ostatnie kryzysy – od pandemii COVID-19 po wojnę na Ukrainie – pokazały, jak niepewna jest równowaga między bezpieczeństwem energetycznym, przystępnością cenową i zrównoważonym rozwojem.

Wiele krajów, co zrozumiałe, skupiło się na zapewnieniu stabilnych dostaw energii w celu utrzymania wzrostu gospodarczego i bezpieczeństwa narodowego. Ale te cele osiągnięto kosztem równości energetycznej i integracji.

Przed szczytem COP28 chcielibyśmy zagłębić się w ustalenia najnowszego raportu i podzielić się spostrzeżeniami na temat tego, co kraje i zainteresowane strony osiągnęły (a czego nie osiągnęły) w wypełnianiu swoich zobowiązań.

Fakt, że szczyt zbiega się z zakończeniem pierwszego pięcioletniego Globalnego Przeglądu – oceny wspólnych postępów krajów i zainteresowanych stron w realizacji celów Porozumienia Paryskiego – sprawia, że ​​czas tych spostrzeżeń jest jeszcze bardziej istotny.

Mamy nadzieję, że może to sprzyjać ściślejszej współpracy i lepszemu podejmowaniu decyzji, gdy wspólnie odnajdujemy drogę przez transformację energetyczną. Oto pięć najważniejszych spostrzeżeń:

1. Spadek kapitałów energetycznych

Ze względu na różne kryzysy zdrowotne, geopolityczne i gospodarcze coraz więcej gospodarstw domowych, w tym w krajach rozwiniętych, ma trudności z zaspokojeniem podstawowych potrzeb związanych z ogrzewaniem i oświetleniem po przystępnych cenach. Skutki są poważniejsze dla wrażliwych konsumentów w krajach rozwijających się. Szacunki wskazują, że około 75 milionów ludzi, którzy niedawno uzyskali dostęp do elektryczności, prawdopodobnie straci możliwość płacenia za nią.

Niedawno wdrożone pakiety polityki na dużą skalę w krajach rozwiniętych mają ogromny potencjał w zakresie wzmocnienia bezpieczeństwa energetycznego i przyspieszenia transformacji. Jednak z tą polityką wiąże się ryzyko wyścigu o dotacje, co może być szkodliwe dla krajów o ograniczonych zasobach finansowych.

Zapewnienie bezpieczeństwa energetycznego i zrównoważonego rozwoju ma kluczowe znaczenie, podobnie jak utrzymanie i budowanie równości energetycznej. Będzie to wymagało międzynarodowego wsparcia finansowego na dużą skalę dla krajów o niskich dochodach, a takie przyspieszenie ma kluczowe znaczenie dla zapewnienia transformacji sprzyjającej włączeniu społecznemu, z której korzystają wszystkie narody, niezależnie od ich statusu ekonomicznego.

2. Potrzebne są biliony dolarów inwestycji

Po raz pierwszy inwestycje w niskoemisyjne technologie energetyczne przewyższyły inwestycje w paliwa kopalne; przekroczy 1 bilion dolarów w 2022 roku . Jest to kontynuacja trendu wzrostowego w inwestycjach obserwowanego w ciągu ostatniej dekady, z 19% wzrostem w porównaniu z poziomem z 2021 r. i 70% wzrostem w stosunku do poziomu sprzed pandemii w 2019 r.

Rzeczywiście, na granicy czystej energii pojawiają się nowe supermocarstwa, a sześć krajów kieruje ponad 1% swojego produktu krajowego brutto (PKB) na inwestycje w odnawialne źródła energii. Chiny miały największy udział w inwestycjach w PKB, inwestując ponad 1,5% PKB w odnawialne źródła energii, a następnie Wietnam, Azerbejdżan oraz Bośnia i Hercegowina.

To niezaprzeczalnie pozytywna wiadomość. Jednak osiągnięcie celów na rok 2050 będzie wymagało znacznie większych funduszy – 1,7 biliona dolarów rocznie – w celu zwiększenia podaży czystej energii i technologii wspierających. Te dodatkowe inwestycje muszą być ukierunkowane na cały łańcuch dostaw i koncentrować się na komercjalizacji pełnego zakresu rozwiązań w zakresie czystej energii, w tym paliw alternatywnych, wodoru oraz wychwytywania i sekwestracji dwutlenku węgla.

Inwestycje finansowe w czystą energię będą nadal kołem ratunkowym dla gospodarek przechodzących transformację. Takie inwestycje, wraz z transferem nowych technologii do krajów wschodzących i rozwijających się, mają kluczowe znaczenie dla zapewnienia sprawiedliwej transformacji.

3. Wszystkie oczy skierowane są na kraje rozwijające się

W listopadzie 2022 roku liczba ludzi na planecie przekroczyła 8 miliardów ludzi. Wraz ze wzrostem naszej globalnej populacji rośnie również globalne zapotrzebowanie na energię.

W ciągu ostatniej dekady 95% krajów poprawiło łączny wynik Energy Transition Index (ETI), przy czym poprawa ta jest bardziej widoczna w krajach o dużym zużyciu energii, takich jak Chiny i Indie.

Obecnie słusznie zwraca się uwagę na gęsto zaludnione kraje rozwijające się, ponieważ siła całościowej transformacji energetycznej będzie uzależniona od zaangażowania i postępu we wszystkich dużych gospodarkach, niezależnie od ich stanu rozwoju.

Dla krajów rozwijających się istnieją szybkie korzyści i szybkie ścieżki przejścia. Na przykład szacuje się, że średni koszt redukcji emisji jest o połowę niższy niż w gospodarkach rozwiniętych. Jednak wielu krajom rozwijającym się, pomimo ich zaangażowania w dekarbonizację, po prostu brakuje możliwości finansowych i technologicznych, aby wykorzystać takie możliwości. Wiodące kraje muszą współpracować i wspierać konsekwentny i sprawiedliwy postęp na całym świecie.

4. Utrzymanie tempa jest wyzwaniem

Osiągnięcie naszych długoterminowych celów związanych z transformacją energetyczną wymaga trwałego rozmachu, nawet w obliczu krótkoterminowych zakłóceń makroekonomicznych i geopolitycznych. Tylko dwie duże gospodarki – Indie i Singapur – wykazują stałą dynamikę budowania równości energetycznej, zrównoważonego rozwoju i bezpieczeństwa. Tempo transformacji energetycznej reszty świata jest niewystarczające. A wraz z ustabilizowaniem się wyników ETI, okno możliwości rozwiązania tego problemu się zamyka.

Najważniejsze informacje z indeksu transformacji energetycznej Światowego Forum Ekonomicznego Zdjęcie: Światowe Forum Ekonomiczne

Brak spójnych i zrównoważonych postępów podkreśla wyzwanie, przed jakim stoi wiele krajów podczas transformacji energetycznej. W odpowiedzi kraje muszą ocenić własną gotowość do transformacji – a następnie zaplanować ich rozwiązanie (lub opracować plan działania) przed upływem dekady.

5. Polityki i partnerstwa mogą umożliwić progresywną transformację – jeśli są skutecznie zarządzane

Polityka i przepisy wyznaczają tempo transformacji energetycznej. Polityka energetyczna i klimatyczna – zwłaszcza ta, która jest aktywowana przez innowacyjne modele partnerstwa w całym łańcuchu wartości – zajmuje obecnie centralne miejsce w sprawach krajowych i międzynarodowych.

I nie bez powodu. Pomyślna transformacja wymaga zwrócenia większej uwagi na otoczenie regulacyjne i finansowe. Jeśli nie będą one odpowiednio zarządzane, nowe przepisy lub polityki mogą prowadzić do wyższych kosztów i jeszcze większych nierówności, szczególnie w przypadku najsłabszych grup społecznych na świecie.

Weźmy pod uwagę przełomowe przepisy, w tym amerykańską ustawę o redukcji inflacji (IRA) i proponowaną unijną ustawę o zerowej wartości netto netto przemysłu, zaproponowane w celu zwiększenia czystej energii i stymulowania innowacji w celu przyspieszenia dekarbonizacji.

Te pakiety strategiczne mają ogromny potencjał. Jednak stabilność tak definiującego prawodawstwa jest zagrożona ze względu na upolitycznienie zmian klimatycznych.

Dopóki transformacja energetyczna jest punktem zapalnym między przeciwstawnymi ideologiami politycznymi, coraz trudniej będzie dopasować grupy interesariuszy wokół potrzeby transformacji sprzyjającej włączeniu społecznemu. Większa przejrzystość polityki i priorytetów poszczególnych krajów to pierwszy krok do umożliwienia wdrażania rozwiązań kapitałowych i biznesowych na dużą skalę.

Niezaprzeczalnie poczyniono znaczące postępy w transformacji energetycznej. Nadszedł czas, aby podmioty z sektora publicznego i prywatnego przyspieszyły, zintensyfikowały innowacyjną współpracę i podjęły dodatkowe kroki w celu wspierania równości i odporności.