Streszczenie
Czy rola dramaturga jest zagrożona przez postęp technologiczny oprogramowania generującego język, w tym Chat GPT? Nowa technologia może zostać włączona do procesu pisania dramatu, ale może podważyć zasadniczo ludzką pracę pisarza. Chociaż obecnie Chat GPT nie jest w stanie samodzielnie napisać sztuki o ludzkim standardzie, zarówno nominalna, jak i ekspresyjna autentyczność jakiejkolwiek gry może w przyszłości zostać zakwestionowana ze względu na wpływ oprogramowania do generowania języka. Być może odrzucenie wykorzystania oprogramowania w zabawie jest zatem najprostszym rozwiązaniem pozwalającym zachować autentyczność spektaklu i procesu dramaturgicznego.
Słowa kluczowe : AI, autentyczność, dramatopisarstwo, technologia, tekst
Czat GPT i teatr
Biorąc pod uwagę temat tego eseju, przydatne jest zdefiniowanie, czym jest Chat GPT i właściwe jest poproszenie Chat GPT o zdefiniowanie siebie.
Chat GPT, skrót od „Chat Generative Pre-trained Transformer”, to zaawansowany model językowy opracowany przez OpenAI. Opiera się na architekturze GPT, w szczególności GPT-3.5, która ma na celu generowanie odpowiedzi tekstowych przypominających ludzkie w rozmowach w języku naturalnym. Czat GPT jest szkolony na ogromnej ilości danych tekstowych z Internetu, co pozwala mu rozumieć i generować spójne i kontekstowo odpowiednie odpowiedzi na monity użytkownika.
Definicja czat GPT
Pomijając kwestię, czy oprogramowanie jest sztucznie inteligentne, Chat GPT ewidentnie przoduje w generowaniu dużych ilości tekstu na niemal każdy temat, znacznie szybciej i wydajniej niż jakikolwiek człowiek. Interfejs zaprojektowano tak, aby symulował chatbota, a użytkownik był zachęcany do stosowania dyskursywnego sposobu zadawania dodatkowych pytań lub „podpowiedzi” w celu udoskonalenia lub ponownego wygenerowania odpowiedzi oraz do stopniowej próby osiągnięcia określonego celu poprzez powtarzające się interakcje z oprogramowaniem. Odpowiedzi mogą być generowane w różnych rejestrach i tonach, aby dopasować je do specyfiki żądania, pod warunkiem, że dostarczono wszelkie informacje kontekstowe, które mogą informować o wyniku.
W tym celu oprogramowanie GPT zostało już wykorzystane w produkcji teatralnej w Young Vic w Londynie w 2021 roku. Zatytułowany po prostu AI, częściowo performatywny, częściowo badawczy, wyreżyserowany przez Jenifer Tang, polegał na wykorzystaniu GPT-3 (poprzedniej wersji oprogramowania) do opracowania oryginalnego scenariusza sztuki na żywo przed publicznością, który został następnie natychmiast wykonany przez grupę aktorów (Akbar). Każdy występ był zatem oryginalnym, efemerycznym wydarzeniem, możliwym dzięki sile technologii i gotowości publiczności do zainwestowania w eksperymentalny charakter pracy. Czeska firma THEaiTRE również wykorzystała oprogramowanie AI (dokładny program nie został określony) do opracowania dwóch utworów, Ai: When a Robot Writes a Play (2021) i Permeation (Czechy) (2022), które zostały wystawione jako sztuki uznające, a nawet akcentujące, zaangażowanie sztucznej inteligencji w proces pisania (Rosa i in.). Wydaje się zatem oczywiste, że oprogramowanie AI, a w szczególności Chat GPT, może być wykorzystywane do generowania tekstu do wykonania.
Czy jednak tekst, nawet jeśli jest spójny tematycznie i językowo, a także przedstawiony w rozpoznawalnym formacie i stylu sztuki, można uznać za tekst sztuki bez interwencji człowieka? Oba powyższe przykłady wymagały współpracy człowieka z komputerem w celu dostosowania tekstu do wykonania, prawdopodobnie dlatego, że bez takiej poprawy oferowanej przez ludzkiego pośrednika, tekstowi brakuje pewnych cech teatralnych i nie jest on zgodny z dość mglistą ideą tego, co stanowi sztukę. Być może tekst jest niewystarczająco oryginalny lub interesujący; pozbawiony intrygi, konfliktu lub dramatu; niewiarygodny bez bycia fantastycznym; pochodny do punktu plagiatu lub po prostu obraźliwy. Być może tekst po prostu nie odpowiadał subiektywnemu gustowi głównego decydenta w procesie rozwoju. Być może tekstowi nie udało się wygenerować charakterystycznego głosu, który przeszedłby „test” zaproponowany przez Gary’ego Whybrowa, byłego kierownika literackiego Royal Court w Londynie:
Wyobraź sobie, że bierzesz pojedynczą stronę pracy pisarza i rzucasz ją na podłogę w masie innych stron, napisanych przez innych pisarzy. Jeśli możesz zidentyfikować tego pisarza na podstawie jednej strony, to ma on charakterystyczny głos.
cyt. w Sierz 50
Ponieważ Chat GPT został zaprojektowany w celu zapewnienia pozornie nieskończonej liczby odmian tekstu ze stylem i słownictwem dostosowującym się do ludzkich danych wejściowych, oprogramowanie jest praktycznie niezdolne do posiadania głosu, ale zamiast tego generuje wiele rozróżnialnych głosów. Chat GPT jest zatem niezdolny do posiadania unikalnego głosu, w sensie rozumianym przez Whybrowa, ponieważ jeśli oprogramowanie nieustannie odtwarza głos dla każdego tekstu, niemożliwe jest zidentyfikowanie głosu Chat GPT, a jedynie wielu głosów Chat GPT. Oddzielenie relacji między tekstem sztuki a głosem pisarza ma kluczowe znaczenie dla kwestii, czy Chat GPT jest w stanie stworzyć autentyczną sztukę, ponieważ bez ostatecznego unikalnego głosu mogą pojawić się pytania dotyczące autorstwa lub tego, czy tekst jest w ogóle sztuką.
Autentyczność w sztuce
Autentyczność w sztuce jest powszechnie kojarzona ze sztukami wizualnymi oraz muzyką lub teatrem, a termin „autentyczny” ma wiele znaczeń odnoszących się do różnych aspektów postrzeganej autentyczności obiektu. Powszechne rozróżnienie w literaturze dotyczy konkretnych, weryfikowalnych faktów dotyczących obiektu i bardziej abstrakcyjnych pojęć, być może związanych z projektem, produkcją lub odbiorem obiektu.
Wpis UNESCO dotyczący autentyczności dóbr kultury koncentruje się na wiarygodności źródeł odnoszących się do obiektu oraz na tym, w jaki sposób kontekst kulturowy krytycznie wpływa na wartość obiektu (22). Wytyczne wymieniają wiele praktycznych właściwości obiektu, które mogą być istotne, wraz z „dziedzictwem niematerialnym” oraz „duchem i uczuciem”, które obiekt może wywoływać u innych. Thierry Lenain podobnie tworzy binarne rozróżnienie między autentycznością artysty, która jest wartością wewnętrzną związaną z zaangażowaniem danej osoby, a autentycznością przedmiotu, która jest właściwością przypisaną na podstawie faktycznej oceny, tym samym umiejscawiając niedostrzegalną autentyczność przedmiotu z twórcą i jego intencjami podczas procesu twórczego (74). Denis Dutton dzieli również rodzaje autentyczności na dwie szerokie kategorie, zwane autentycznością nominalną i autentycznością ekspresyjną, co jest użytecznym rozróżnieniem, za pomocą którego można ująć dyskusję (259).
Autentyczność nominalna odnosi się do dokładnej identyfikacji pochodzenia, proweniencji i autorstwa obiektu. W związku z tym wszelkie kwestie plagiatu, fałszerstwa, błędnej identyfikacji i fałszywej reprezentacji mieszczą się w tej kategorii, ponieważ każda z nich jest związana z problemem prawidłowego nazwania właściwości obiektu (Dutton, 260). Chociaż argumentowano, że fałszerstwa i kopie nie należą do tej samej klasy co dzieła oryginalne, ponieważ posiadają różne atrybuty (Sagoff), atrybuty te często nie są widoczne dla przypadkowego obserwatora, a zatem nasza zdolność do prawidłowej identyfikacji dzieła sztuki ma fundamentalne znaczenie dla budowy kanonu lub korpusu. To z kolei stanowi podstawę naszego wspólnego pojęcia uwierzytelnionej wartości w różnych dziedzinach sztuki.
Autentyczność ekspresyjna wiąże się z tym, w jaki sposób dzieło sztuki wyraża naturę i intencje indywidualnego twórcy dzieła, ale także w jaki sposób wartości kolektywu lub społeczeństwa są wyrażane poprzez dzieło sztuki. Częścią autentyczności dzieła sztuki jest zatem to, w jaki sposób odnosi się ono do innych dzieł sztuki, obiektów kulturowych i idei, ponieważ dzieła sztuki są „przejawami zarówno indywidualnych, jak i zbiorowych wartości, w praktycznie każdej możliwej względnej wadze i kombinacji” (Dutton 270). Dzieło sztuki, w tym tekst sztuki, nie istnieje zatem w izolacji, ale stanowi część zbioru obiektów, praktyki, które są ze sobą powiązane i wspólnie wyrażają wspólne rozumienie tego, co stanowi ten konkretny rodzaj dzieła sztuki, podczas gdy „fakt ten stanowi dużą część, choć nie całość, naszego zainteresowania dziełami sztuki” (270). I odwrotnie, od twórcy można również oczekiwać autentyczności jego osobistej autorskiej wizji, co często wymaga zignorowania lub odrzucenia tych ustalonych zasad i powszechnego zrozumienia, aby rozwinąć formę sztuki w swojej dziedzinie i stworzyć sztukę uważaną za oryginalną (Davies i in. 156).
Podobnie, aby dzieło zostało uznane za autentyczne, możemy założyć pewien stopień szczerości w intencjach autora, przy czym autentyczność niektórych dzieł jest ściśle związana z domniemaną szczerością twórcy (Neill). Autentyczność ekspresyjna jest zatem wieloaspektowa, zależna od kontekstu i podatna na ewolucję, ponieważ społeczna koncepcja tego, w jaki sposób artysta i jego sztuka powinni wykazywać autentyczność, zmienia się wraz ze zmieniającymi się wartościami kulturowymi.
Nasze zainteresowanie obiektem jest zatem często pochodną konkretnych działań i praktyk, które doprowadziły do jego powstania, a także kontekstu historycznego i kulturowego, który informował twórcę podczas tego procesu. Obiekt sam w sobie, pozbawiony szczegółów tego, jak powstał, może zostać pozbawiony znaczenia lub przynajmniej wspólnego pojęcia znaczenia, ponieważ odnosi się do wartości, jakości i oryginalności obiektu. Z estetycznego punktu widzenia można argumentować, że przedmiot powinien być w każdym przypadku oceniany wyłącznie na podstawie jego wyglądu. Argument ten, nazywany „teorią wyglądu”, zakłada, że jeśli podrobiony przedmiot przynosi przyjemność lub satysfakcję obserwatorowi lub czytelnikowi, który nie może odróżnić oryginału od imitacji, istnieją jedynie moralne, a nie estetyczne podstawy do preferowania tego pierwszego (Stalnaker 462). Stanowisko to obala wartość autentyczności w sztuce, zachęcając nas do rozważenia tylko tego, czego możemy bezpośrednio doświadczyć lub dostrzec naszymi zmysłami. Taki argument może być szczególnie przydatny do rozważenia przy ocenie nowej formy sztuki lub artysty, aby zapewnić, że każda ocena jest tak obiektywna, jak to tylko możliwe, a nie niesprawiedliwie stronnicza przez porównania z wcześniej istniejącym dziełem.
Autentyczność sztuki generowanej komputerowo można ująć w odniesieniu do koncepcji „aury” Waltera Benjamina – plastycznej koncepcji powiązanej z rytuałem, miejscem produkcji i pierwotnym użyciem przedmiotu (3). Benjamin twierdzi, że produkcja mechaniczna zamazuje aurę przedmiotu w wyniku odsunięcia procesu od tradycyjnych metod produkcji. Podążając za tym argumentem, wszelkiej sztuce generowanej komputerowo musi zatem brakować aury, a kilku teoretyków argumentowało, że komputery nie są w stanie tworzyć autentycznej sztuki ze względu na brak ludzkiej sprawczości, emocji i doświadczenia w procesie twórczym (Boden; Ekárt i in. .), a także brak intencji ze strony komputera (Huang i Sturm 2).
Inną powszechną krytyką jest niezdolność komputera do tworzenia sztuki, która nie jest po prostu naśladowcza i powtarzalna ze względu na algorytmiczną naturę podstawowego projektu programu komputerowego, który opiera się na odtwarzalności (Huang i Sturm 6). Alternatywnie Mark Coeckelbergh podkreśla, że ocenianie sztuki generowanej komputerowo na tle sztuki ludzkiej nie jest pomocne. Ponieważ istnieje ogólne założenie, że inteligencja komputerowa próbuje naśladować inteligencję ludzką, co niekoniecznie ma miejsce, logiczną konsekwencją takiego założenia jest to, że wytworzona sztuka powinna naśladować sztukę ludzką lub ją przypominać. Coeckelbergh argumentuje zatem, że sztukę generowaną komputerowo należy oceniać oddzielnie, na jej własnych zasadach, jako pokrewną, ale odrębną formę sztuki, a nie tylko porównywać ją ze sztuką ludzką (296). Ten punkt widzenia nawiązuje do powyższego argumentu „teorii wyglądu”, w podobny sposób kwestionując użyteczność koncepcji autentyczności w odniesieniu do sztuki komputerowej, ponieważ kryteria autentyczności wykluczają wszelkie formy sztuki komputerowej. Autentyczność to prawdopodobnie termin, który można zastosować jedynie w odniesieniu do sztuki ludzkiej, ponieważ tylko ludzie są w stanie wyrazić różne formy autentyczności oczekiwane w procesie artystycznym.
Autentyczność i czat GPT
Denis Dutton proponuje, aby za każdym razem, gdy używany jest termin autentyczność, „dobrze zadać pytanie: « Autentyczny w przeciwieństwie do czego?». ”(259). W tym przypadku porównanie dotyczy tekstu zabawowego napisanego w całości przez człowieka, bez korzystania z oprogramowania generującego tekst, z tekstem napisanym w całości lub w części przez Chat GPT. Dlatego rozróżniam Chat GPT i podobne oprogramowanie do generowania języków oparte na sztucznej inteligencji (Google Bard, Jasper, Microsoft Bing itd.) oraz wszelkie inne oprogramowanie do pisania (edytory tekstu, formatery dokumentów itp.). Podobnie sztuka napisana przez człowieka za pomocą Chat GPT, nawet jeśli ma jedynie na celu wygenerowanie pomysłów, zostanie uznana za sztukę wspomaganą sztuczną inteligencją, a zatem nie będzie się różnić od sztuki napisanej w całości przez Chat GPT.
Jeśli chodzi o autentyczność nominalną, po pierwsze, pojawia się pytanie, w jaki sposób Chat GPT może powodować plagiat, wprowadzanie w błąd i błędną identyfikację, a po drugie, czy oprogramowanie może być obecnie wykorzystywane w tym charakterze. Generując tekst do odtwarzania, Chat GPT może zostać potencjalnie oskarżony o plagiat, biorąc pod uwagę zastosowaną w tej technologii metodę czerpania z danych z wielu różnych źródeł internetowych, co jest już oskarżeniem skierowanym przeciwko oprogramowaniu do generowania obrazów opartemu na sztucznej inteligencji (Wong). Plagiat może być bardziej bezpośrednio widoczny w przypadku wprowadzenia do programu tekstu wraz z instrukcją mającą naśladować dzieło. Te dzieła wygenerowane przez sztuczną inteligencję mogłyby następnie teoretycznie zostać błędnie zidentyfikowane jako należące do określonego dramatopisarza lub błędnie przedstawione jako takie w celu osiągnięcia korzyści zawodowych lub osobistych. Należy podkreślić, że w przytoczonych powyżej przykładach przedstawień wykorzystujących Chat GPT nie może być mowy o błędnym przedstawianiu lub błędnej identyfikacji, ponieważ twórcy i producenci teatralni wyraźnie i otwarcie informowali o tym, w jaki sposób technologia została wykorzystana do stworzenia tekstu.
Aby ocenić obecną zdolność Chat GPT do wykorzystania w przypadkach związanych z nominalną autentycznością, poprosiłem program o wygenerowanie sztuk w stylu znanych dramaturgów, aby ocenić, czy oprogramowanie jest w stanie imitować określone głosy, a także strukturę i tematykę powszechnie kojarzony z tymi dramatopisarzami. Skoncentrowałem się na pytaniu o sztuki utrzymane w stylu anglojęzycznych dramaturgów, którzy opublikowali znaczną liczbę sztuk i mają charakterystyczny styl w swojej twórczości, być może posiadają „głos”, o którym wspomina Gary Whybrow (powyżej), aby upewnić się, że istnieje wystarczająca ilość materiału z którego Chat GPT mógł czerpać i aby zapewnić jak największą możliwość wykrycia realistycznej imitacji.
Poproszony o napisanie sztuki w stylu Toma Stopparda, Chat GPT stworzył minisztukę składającą się z czterech bardzo krótkich scen zatytułowanych „A Playful Entanglement” wraz ze szczegółowymi opisami postaci i krótkim tekstem wyjaśniającym podstawowe elementy gry Toma Stopparda, które oprogramowanie próbował włączyć („Tom Stoppard”). Długość i struktura nie przypominają spektakli Stopparda, które są znacznie dłuższe i często zawierają nieliniowe struktury czasowe, jak np. Arcadia czy Rock and Roll. Opisy postaci są powierzchownie podobne do niektórych postaci Stopparda. Wygenerowanego przez Chat GPT „Aleksandra: genialnego fizyka, skłonnego do filozoficznych rozważań” można porównać do filozofa George’a Moore’a w Jumpers, natomiast „Olivia: żona Charlesa, aspirująca dramatopisarka ze skłonnością do dramatyzmu” wydaje się być złożeniem postać z The Real Thing, sztuki o trupie aktorów i dramatopisarzu. Dialog zawiera typowe motywy Stopparda, takie jak znajdowanie analogii do życia w skomplikowanych kwestiach filozoficznych lub naukowych, jak w The Real Thing czy Arcadia , ale w niewielkim stopniu przypomina prawdziwy tekst Stopparda. Na przykład scena 2 ma tylko cztery linijki i ma charakter mocno ekspozycyjny.
Scena 2: Pokój dzienny Charlesa i Olivii
(Charles i Olivia siedzą na wygodnej kanapie i popijają herbatę. Sebastian wpada, pękając z podniecenia.)
Sebastian: Charles! Zrobiłem to! Rozwiązałem równanie! Odpowiedź leży w strukturze wszechświata!
Charles: (złośliwie) Ach, Sebastian, zawsze entuzjasta. Podziel się swoimi odkryciami, przyjacielu.
Sebastian : (z zapałem) Chodzi o wzajemne powiązania cząstek. Tańczą ze sobą, a każdy krok wpływa na następny. To jest jak wielkie kosmiczne tango!
Olivia: (w zamyśleniu) Jakie to fascynujące! Przypomina mi to o zawiłościach relacji międzyludzkich, gdzie każde działanie wywołuje reakcję łańcuchową.„Tom Stoppard”
Słownictwo i wyrażenia są rozpoznawalne w języku angielskim, charakterystycznym dla wyższej klasy średniej, klasy, z której Stoppard często czerpał swoich bohaterów, zwłaszcza w wyrażeniu takim jak „Podziel się swoimi odkryciami”, co wskazuje, że Charles jest wykształcony. Chociaż tematem rozmowy jest rozwiązywanie równania fizycznego, używany ton jest lekki i lekko humorystyczny, niemal nonszalancki, co stanowi próbę naśladowania gry słów Stopparda i na marginesie komiksu. Jednak za tą symulacją nie kryje się żaden pomysł, żadna fabuła, żadna koncepcja. Słowa ułożyły się w zrozumiałe zdania, lecz równanie, do którego nawiązuje Sebastien we fragmencie, nie ma żadnego znaczenia w świecie sztuki, zostaje przywołane w tej scenie raz, a potem jest ignorowane. Nie ma świata, w którym te postacie istnieją i w którym ich rozmowy i działania mogą następnie konstruować i przekazywać znaczenie. Jeśli porównamy ten fragment z rzeczywistym tekstem Stopparda zaczerpniętym z Trudnego problemu.
Spike Nie jest też dobrą nauką nazywanie miłości macierzyńskiej cnotą, a nawet miłością macierzyńską.
Hilary Nie uważasz, że miłość matki jest cnotą?
Spike Nie nazywam jej cnotą, ponieważ u podstaw jej cnoty leży użyteczność.
Hilary Użyteczność. Matczyna miłość?
Spike Genetycznie wyselekcjonowane zachowanie w celu maksymalizacji -.
Hilary Spike, czy znasz kogoś, kto naprawdę w to wierzy?
Spike Nie znam nikogo, kto by w to nie wierzył. Zachowanie rodziców. Wpojone, gdy wędrowaliśmy po sawannie w małych grupach łowców-zbieraczy. Matka i dziecko konkurują ze sobą pod względem kosztów i korzyści. Czy kiedykolwiek widziałeś noworodka krzyczącego, by go nakarmić? Gniew – hałas – twarz…! ! Dzieciak to robi i prawdopodobnie zaczęło się to już w łonie matki.13
Ten fragment ukazuje wiele cech Stopparda wspólnych dla większości jego dramaturgów: kwestia filozoficzna lub moralna; połączenie kilku koncepcji w szybkim dialogu; podłoże konfliktu lub nieporozumienia; kontrast skomplikowanej argumentacji przekazanej językiem potocznym. Chociaż pomiędzy oryginałem a naśladownictwem można dostrzec powierzchowne podobieństwa, istnieje oczywista różnica w tonie dyskusji, jej kierunku i chęci autora przekazania zrozumienia tematu. Chociaż Chat GPT potrafi tworzyć pastisz, oprogramowanie w widoczny sposób nie jest w stanie stworzyć wiarygodnej imitacji, która mogłaby zostać błędnie zidentyfikowana lub błędnie przedstawiona jako sztuka samego Stopparda.
Pozostałe eksperymenty, mające na celu stworzenie realistycznych imitacji innych dramaturgów, przyniosły podobne rezultaty, pomimo regularnych podpowiedzi o rozwijaniu stylu, fabuły czy tematyki tekstu w celu dokładniejszego oddania twórczości autora. Naśladowcy Arthura Millera stworzyli teksty skupiające się na negatywnych aspektach amerykańskiego kapitalizmu, wykorzystujące wątki dotyczące rodzin robotniczych, których akcja pozornie rozgrywała się w połowie XX wieku („Arthur Miller”). Imitacje Martina Crimpa, zwane Shadows of Solitude, posługiwały się ogólnie eliptycznymi wypowiedziami, nie miały wyraźnej fabuły i unikały naturalistycznej oprawy („Martin Crimp”).
Fading Shadows, imitacja Caryl Churchill, przedstawia cztery postacie kobiece w różnym wieku zastanawiające się nad przemijaniem dzieciństwa. Format nawiązuje do sztuk takich jak Far Away , natomiast dialogi są na ogół zwyczajne, z okazjonalnymi pojawiającymi się metaforami naładowanymi emocjonalnie („Carol Churchill”) (linki do wszystkich publikacji znajdują się w Bibliografii). Ogólnie rzecz biorąc, wygenerowane sztuki pokazują, że Chat GPT potrafi czerpać z typowych tematów, postaci i stylów pisania dramaturgów i wykorzystywać je jako tropy na granicy stereotypów. Oprogramowanie jest w sposób oczywisty zdolne do parodii, która może być na tyle dokładna, aby umożliwić identyfikację oryginalnego autora poprzez imitację; jednakże jest bardzo mało prawdopodobne, że uzyskane wyniki, nawet przy znacznym dalszym wsparciu, kiedykolwiek uchodzą za dzieło jednego z prawdziwych dramaturgów. Spektakle są nie tylko słabo rozwinięte tematycznie, językowo i narracyjnie, ale rezultaty przypominają raczej pastisz niż realistyczne fałszerstwa.
W przypadku wprowadzenia w błąd stwierdzenie autora, że napisał cały tekst gry wygenerowany przez Chat GPT bez potwierdzenia tego faktu, wydaje się kategorycznie nieautentyczne. Nawet w nieco absurdalnym, ale całkowicie możliwym przypadku, w którym pisarz używa oprogramowania generującego język do napisania tekstu teatralnego we własnym stylu, a następnie twierdzi, że tekst jest jego własnym dziełem, z pewnością wydaje się to podważać nominalną autentyczność dzieła. Przynajmniej od czasu kanonicznego tekstu Barthesa szeroko dyskutowano i uznawano pogląd, że żaden autor nie może twierdzić, że jest twórcą tekstu; jednakże używanie oprogramowania, które wyraźnie czerpie z innych źródeł w celu generowania tekstu bez pośrednictwa ludzkiego rozmówcy, z wyjątkiem wydawania podpowiedzi, wydaje się należeć do innej kategorii niż teksty pisane przez człowieka.
Jeśli chodzi o autentyczność wyrazu, postaram się ocenić teksty za pomocą podejścia „teorii wyglądu”, aby ustalić, czy oprogramowanie jest obecnie w stanie wygenerować tekst rozpoznawalny jako sztuka, niezależnie od metody produkcji. Co więcej, nie będę zakładać, że ten wygenerowany komputerowo tekst nie może być sztuką, jak argumentowano powyżej, ale zamiast tego zbadam, czy proces tworzenia tekstu jest na tyle odmienny od pisania tekstu przez człowieka, że wynik należy uznać za osobną kategorię do sztuk pisanych przez ludzi.
Zacząłem od poproszenia oprogramowania o wygenerowanie socrealistycznego dramatu rodzinnego, stosując podejście dyskursywne, zgodnie z sugestią twórców („Realistyczna zabawa o rodzinie”). Spektakl ma rozpoznawalne postacie, dramatyczną sytuację związaną z kiepskimi finansami i rozpoznawalne klasyczne tropy dramaturgiczne, w których bohaterowie nagle pojawiają się z dobrą lub złą wiadomością, aby posunąć akcję do przodu. Duża część dialogów ma charakter ekspozycyjny, a ton spektaklu zmienia się zbyt szybko, gdy emocje bohaterów narastają i rozpraszają się z linijki na linijkę. Jednak pomimo wielokrotnych podpowiedzi, oprogramowanie wydawało się nie być w stanie rozwinąć fabuły poza początkową prostą fabułę wujka, który wydaje się wspierać finansowo swoją rodzinę. Zamiast tego powtarzane są odmiany tej samej sceny, z tym samym schematem wchodzenia i wychodzenia postaci oraz bardzo podobną wymianą dialogów, najpierw tydzień po pierwszej scenie, potem miesiąc, potem trzy miesiące itd., bez zmiany wstępna konfiguracja. Bez wyraźnego polecenia użytkownika, aby zmienić podstawy generowanej gry, oprogramowanie wydaje się wpaść w pętlę, zmieniając dialog, ale zachowując początkową strukturę narracji, postacie i dynamikę między relacjami. Tę formę powtórzenia można wyraźnie odczytać jako niegenerowaną przez człowieka, ponieważ w prośbie o napisanie „następnej sceny” zawarta jest koncepcja mówiąca, że oryginalna scena musi zostać w jakiś sposób rozwinięta poprzez rozwój historii lub zmianę formy lub stylu ; jednakże Chat GPT wydaje się interpretować zachętę jako znajdującą się dalej w czasie, zamiast generować scenę, która mogłaby narracyjnie podążać za sceną początkową.
Tę cechę tekstu generowanego przez Chat GPT można zidentyfikować w prawie wszystkich różnych „czatach”, niezależnie od kontekstu i polecenia. Wygenerowane sztuki miały tendencję do powtarzania początkowych założeń, a nie do merytorycznej ewolucji materiału, jak można się spodziewać po ludzkim pisarzu. Chociaż powtórzenia z niewielkimi zmianami są używane przez wielu dramaturgów, zwłaszcza Martina Crimpa i Caryl Churchill, technikę tę stosuje się celowo, aby uzyskać efekt lub podkreślić element tekstu lub akcji, który subtelnie się zmienia. Jednak czat GPT powtarza się ze zmianami pomimo monitów o zrobienie inaczej. Pomimo tych zastrzeżeń, wygenerowany tekst jest wyraźnie grą obejmującą wspólne aspekty zabawy, takie jak postacie, scenerię, fabułę i wątek fabularny, którą teoretycznie można by odegrać na scenie. Wartość teatralna takiego przedsięwzięcia byłaby jednak wysoce wątpliwa.
Drugi eksperyment polegał na wygenerowaniu greckiej tragedii przy użyciu dramatycznej struktury Poetyki Arystotelesa („Klasyczna tragedia grecka”). Wygenerowane teksty zawierały opisy postaci i opisy fabuły scena po scenie, bez dialogów. Wszystkie powstałe teksty były albo bezpośrednimi replikami istniejących wcześniej sztuk tragicznych, takich jak Edyp Rex, albo w dużym stopniu czerpały z różnych rozpoznawalnych greckich mitów i postaci. Nawet jeśli dana podpowiedź dotyczyła stworzenia oryginalnego greckiego dramatu, tekst wykorzystywał istniejące postacie z mitologii greckiej i fabułę niezwykle podobną do mitu o Orfeuszu i Eurydyce. Dalsze podpowiedzi mogłyby ostatecznie przynieść bardziej oryginalny rezultat, ale wyniki podkreślają skłonność oprogramowania do plagiatowania poprzez asymilację wielu tekstów źródłowych. Być może systematyczne mieszanie elementów z kilku mitów z dostosowaniem niektórych imion postaci lub miejsc nie różni się zasadniczo od adaptacji greckiego mitu przez ludzkiego twórcę teatralnego, który przyjmuje podobne podejście. Jednak efekt obserwowania regeneracji tekstu w ciągu kilku sekund na ekranie w niemal natychmiastowym procesie powtarzania przynajmniej nie wydaje się być praktycznie związany z ludzką działalnością. Chociaż wyniki końcowe wytwarzane przez Chat GPT i człowieka, takie jak słowa pojawiające się na stronie w spójnej kolejności z logicznymi odniesieniami do łatwych do przypisania źródeł, mogą być kosmetycznie podobne, metody produkcji są do siebie mało podobne.
Najwyraźniej Chat GPT nie działa w ludzkiej skali czasu, ale generuje teksty tak szybko, że nie ma czasu na wewnętrzną refleksję, zewnętrzną krytykę i stopniowe ulepszanie, jak ma to miejsce w przypadku większości tekstów tworzonych przez ludzi. Ta kompresja w czasie procesu produkcyjnego jest niepokojąca i wywołuje poczucie wyobcowania w stosunku do końcowego wyniku, o którym użytkownik wie, że jest nieskończenie i natychmiastowo zamienny. Fakt, że elementy tekstu mogą być niejasno rozpoznawalne, pozostając wyraźnie odrębnymi od przywłaszczonych źródeł, prowadzi do dysonansu u użytkownika, spowodowanego różnicą między tekstem widocznym na ekranie a monitem przekazanym oprogramowaniu – czyli stworzeniem oryginalnej gry.
Chociaż oprogramowanie nie twierdzi, że tworzy oryginalny tekst ani nie odtwarza rozpoznawalnej ludzkiej metody produkcji, tworzenie tekstu sztuki jest procesem, który do tej pory był zarezerwowany dla ludzi. Fakt, że sztuki teatralne są ściśle związane z naszym rozumieniem narracji i znaczeniem narracji dla ludzi w zakresie komunikacji, tylko wzmacnia poczucie, że dramatopisarstwo jest a priori ludzką działalnością. Dlatego sztuczne generowanie specyficznie ludzkiej aktywności oraz fakt, że proces produkcji jest obserwowalny, ponieważ użytkownik może obserwować słowa pojawiające się na ekranie, może wywoływać niepokojący efekt na użytkowniku.
Nasze wspólne rozumienie pisania sztuk jako procesu do tej pory nie uwzględnia wyraźnego wprowadzenia Chat GPT lub jego odpowiednika na żadnym etapie produkcji. Wartość tekstu sztuki jest częściowo ustalana poprzez postrzeganą trudność jego napisania, ideę, że inna osoba pracowała fizycznie, psychicznie i emocjonalnie, aby stworzyć dzieło, które jest w stanie wpłynąć na czytelników i widzów. Kiedy doświadczamy sztuki, czy to publicznie, czy prywatnie, wiedza o tym, że przekazywanie jej pomysłów, zarówno w formie, jak i treści, miało miejsce od człowieka do człowieka, ma fundamentalne znaczenie dla naszej oceny dzieła sztuki. Zdolność do zidentyfikowania konkretnej osoby, do której możemy się odnieść, przynajmniej w kategoriach naszego wspólnego człowieczeństwa, ma zasadnicze znaczenie dla zdolności społeczeństwa do oceny i docenienia samego dzieła. Powodem, dla którego nawet pomniejsze dzieła Szekspira są regularnie wznawiane kosztem zasadniczo równoważnych dzieł z tego samego okresu, jest postać samego Szekspira. Pomysł, że inny człowiek żyjący setki lat temu napisał słowa, które teraz wypowiadamy przed nami, prawdopodobnie piórem na kawałku papieru lub pergaminu, znacznie zwiększa wartość kulturową sztuki. Dużą częścią uzasadnienia dla gromadzenia się w pomieszczeniu w celu obejrzenia kolejnej produkcji Snu nocy letniej jest to, że obecni widzowie i szersze społeczeństwo przywiązują dużą wagę do znaczenia pracy Szekspira i rytualnego wykonywania pracy widzianej po raz pierwszy kilka wieków wcześniej. Korzystanie z Chat GPT zakłóca to fundamentalne poczucie wspólnego zrozumienia, w jaki sposób możemy doceniać i oceniać teksty teatralne oraz ich znaczenie dla naszej kultury.
Nawet jeśli użycie oprogramowania ogranicza się do generowania pomysłów, na podstawie moich doświadczeń z Chat GPT twierdzę, że takie użycie zakłóca proces pisania dramatu, że pytanie, czy ostateczny tekst można uznać za autentyczny gra musi być pozowana. Każdy etap procesu pisania dramatu jest cenny w konstruowaniu spektaklu pod względem jego podobieństwa do naszej wspólnej koncepcji dramatu, a także nasycenia finalnego produktu osadzonym znaczeniem. Początkowy punkt wyjścia ma kluczowe znaczenie w wyznaczaniu ścieżki procesu tworzenia książki, zapewniając zarówno inspirację, jak i przewodnik po całym procesie pisania. Często pierwsze pytanie w wywiadach z artystami na temat ich twórczości dotyczy inspiracji i szczegółów etapów kształtowania się procesu twórczego. Dlatego też delegowanie tego etapu pracy do oprogramowania zasadniczo podważa kluczowy element procesu, a co za tym idzie, ekspresyjną autentyczność samego końcowego dzieła.
Wniosek
Fakt, że Chat GPT jest dziś niezdolny do stworzenia realistycznego fałszerstwa, jest nieistotny, ponieważ pewnego dnia, być może wcześniej niż się spodziewamy, oprogramowanie może być w stanie to zrobić z szybkością i dokładnością, którą uważamy za szokującą. W takich okolicznościach nominalna autentyczność każdego tekstu będzie musiała zostać zakwestionowana, ponieważ każdy pisarz może być skutecznie naśladowany przez każdego innego. Można sobie wyobrazić, że zapomniane teksty elżbietańskie lub niepublikowane dzieła z XIX wieku będą odkrywane z zaskakującą regularnością. Jednak być może bardziej destrukcyjny wpływ na zbiorowe wyobrażenie o tym, co to znaczy napisać sztukę, będzie miało to, że pisarz, być może uznany, z reputacją i wyraźnym stylem, zdecyduje się skorzystać z generatora języka wspomaganego przez sztuczną inteligencję i nie przyzna się publicznie do tego wsparcia. Fotografowie wykorzystywali już sztuczną inteligencję do tworzenia nagradzanych zdjęć, przyznając się do jej użycia dopiero po fakcie (Parshall). Dzień, w którym tekst wspomagany sztuczną inteligencją pojawi się na profesjonalnej scenie bez potwierdzenia wkładu technologii, wydaje się być nieunikniony.
Jeśli jako społeczeństwo nadal cenimy sztukę jako formę sztuki zdolną nas bawić, krytykować społeczeństwo i umożliwiać nam publiczną refleksję nad ideami krytycznymi dla zrozumienia ludzkiej natury, to musimy podobnie cenić proces, który prowadzi do powstania sztuki. W świecie sztuki replikowalność wielu dzieł sztuki nie zawsze prowadziła do dewaluacji ich wartości; zamiast tego zwiększyła kontrolę nad autentycznością danego dzieła, jak pokazuje furia wokół Salvatora Mundi Leonarda Da Vinci. Być może, jak sugeruje Mark Bly, dwuetapowy proces tworzenia dramatu, w którym dramaturg przekazuje tekst reżyserowi i obsadzie, jest przestarzały, a dramaturg musi być pełniej zintegrowany z aktywnym tworzeniem wydarzenia teatralnego (cyt. w Trencsényi), ponieważ w ten sposób rola dramaturga wykroczyłaby poza możliwości oprogramowania ekranowego, a tym samym z łatwej do zaprogramowania funkcji, którą można powielić za pomocą komputerów. Twierdzę jednak, że w społeczeństwie, które jest nieustannie zagrożone zbliżającym się postępem sztuczności, wciąż jest miejsce na podkreślanie i szanowanie autentycznego, czysto ludzkiego wysiłku, jakim jest napisanie tekstu sztuki.
Bibliografia
Akbar, Arifa. „ Narodziny Robodramy: Young Vic tworzy nową sztukę wykorzystując sztuczną inteligencję ”. The Guardian , 2021. Dostęp: 26 czerwca 2023.
Barthes, Roland. „Śmierć autora”. Aspen , tom. 5 i 6, 1967.
Beniamin, Walter. Dzieło sztuki w dobie jego technologicznej powtarzalności . 1936.
Boden, Margaret A. „Autentyczność i komputer Ar.” Kreatywność cyfrowa , tom. 18, nie. 1, marzec 2007, s. 3–10, doi: 10.1080/14626260701252285.
Czatuj z GPT i Dominicem Chamayou-Douglasem. „Zdefiniuj GPT czatu”. Otwarta sztuczna inteligencja , 2023.
—. „ Wymyśl tytuł Martina Crimp Play ”. Otwarta sztuczna inteligencja , 2023.
—. „ Rozważania dotyczące ChatGPT dramaturga ”. Otwarta sztuczna inteligencja , 2023.
—. „ Napisz klasyczną tragedię grecką ”. Otwarta sztuczna inteligencja , 2023.
—. „ Napisz sztukę w stylu Toma Stopparda ”. Otwarta sztuczna inteligencja , 2023.
—. „ Napisz scenę z realistycznej sztuki teatralnej o rodzinie ”. Otwarta sztuczna inteligencja , 2023.
—. „ Napisz dialog do zabawy o utracie dzieciństwa w oszczędnym stylu, takim jak ten używany przez Carol Churchill ”. Otwarta sztuczna inteligencja , 2023.
—. „ Napisz fabułę do stereotypowej sztuki Arthura Millera ”. Otwarta sztuczna inteligencja , 2023.
Coeckelbergh, Marek. „Czy maszyny mogą tworzyć sztukę?” Filozofia i technologia , tom. 30, nie. 3, 2017, s. 285–303, doi:10.1007/s13347-016-0231-5.
Davies, Stephen i in. Towarzysz estetyki . John Wiley and Sons, Incorporated, 2009.
Dutton, Denis. „Autentyczność w sztuce”. The Oxford Handbook of Aesthetics , pod redakcją Jerrolda Levinsona, tom. 1, Oxford UP, 2009, doi:10.1093/oxfordhb/9780199279456.003.0014.
Ekárt, Anikó i in., redaktorzy. Inteligencja obliczeniowa w muzyce, dźwięku, sztuce i projektowaniu . Springer International Publishing, 2019, doi:10.1007/978-3-030-16667-0.
Neill, Alex w Gaskell, Ivan i Salim Kemal. Performance i autentyczność w sztuce , 1999, doi:10.1017/CBO9780511520051.
Gaut, Berys i Dominic Lopes, redaktorzy. Routledge Companion do estetyki . Routledge, 2013, doi:10.4324/9780203813034.
Hern, Aleks. „ Elon Musk dołącza do wezwania do pauzy w tworzeniu gigantycznej sztucznej inteligencji „Digital Minds”. „ The Guardian” , 2023. Dostęp: 26 czerwca 2023.
Huang, Ruijing i Bob LT Sturm. „Przeformułowanie „aury”: autentyczność w zastosowaniu sztucznej inteligencji do tradycyjnej muzyki irlandzkiej.” Konferencja kreatywności muzycznej AI , 2021.
Lenain, Thierry. „Authenticité Iconique kontra Authenticité Artistique. à Partir d’une Œuvre de Francis Alÿs.” Noesis , nie. 22–23, 2014, s. 73–90, doi: 10.4000/noesis.1888.
Parshall, Allison. „ Jak ten obraz AI wygrał duży konkurs fotograficzny ”. Scientific American , 2023. Dostęp: 10 października 2023.
Rosa, Rudolf i in. „THEaiTRE: sztuczna inteligencja napisze sztukę teatralną”. AI4Narratives , 2020, s. 9–13.
Sagoff, Marek. „Status estetyczny fałszerstw”. The Journal of Aesthetics and Art Criticism , tom. 35, nie. 2, 1976.
Sierz, Aleks. Przepisanie narodu . Wydanie pierwsze, Bloomsbury Methuen Drama, 2011, doi:10.5040/9781408166819.
Zatrzymaj się, Tom. „Trudny problem”. Trudny problem , Faber i Faber, 2019, doi:10.5040/9780571361991.00000004.
Trencsenyi, Katalin. „ «Kwestionujący duch» — dramaturgia w Ameryce”. Krytyczne etapy/sceny krytyczne , tom. 12, 2015.
UNESCO. Wytyczne operacyjne dotyczące wdrażania Konwencji światowego dziedzictwa . Międzyrządowy Komitet Ochrony Światowego Dziedzictwa Kulturowego i Naturalnego, 2011.
Wonga, Matteo. „ Artyści przegrywają wojnę ze sztuczną inteligencją ”. Atlantyk , 2023. Dostęp: 12 października 2023.
Dominic Chamayou-Douglas *
* Dominic Chamayou-Douglas jest doktorantem na uniwersytetach w Kent (Wielka Brytania) i Lille (Francja), a jego obszary zainteresowań obejmują współczesne dramatopisarstwo, narratologię, teorię przekładu i technologię pisania. Jest praktykującym dramaturgiem, twórcą teatralnym i tłumaczem, którego prace były wystawiane na różnych festiwalach i w różnych miejscach w Wielkiej Brytanii i Francji. Jest także współzałożycielem i producentem Paris Fringe Festival, wielojęzycznego międzynarodowego festiwalu współczesnego teatru i performansu.
Prawa autorskie © 2023 Dominic Chamayou-Douglas
Sceny krytyczne/Sceny krytyczne e-ISSN:2409-7411
Ten utwór jest objęty licencją
Creative Commons Uznanie autorstwa CC BY-NC-ND 4.0.
Link do artykułu:
Towards the Artificially Intelligent Playwright: Experimentation with Chat GPT